مهدی امامقلی: چندی پیش شهرداری تهران در بخشنامه‌ای داخلی از شهرداری‌های مناطق و سایر سازمان‌های زیرمجموعه‌اش خواست تا در راستای اجرای «طرح تکریم مقام زن و خانواده» که مستند به‌ صورتجلسه «ستاد صیانت دستگاه‌های اجرایی در وزارت کشور» (عدم به‌کارگیری منشی زن برای مدیران مرد) و ابلاغیه‌های شورایعالی انقلاب فرهنگی در سال‌های 66 و۷۱  (شرایط و محیط کار اجتماعی بانوان) است، به جدا کردن فضای فیزیکی فعالیت کارمندان زن و مرد در شهرداری اقدام کرده و از به‌کارگیری زنان در پست‌هایی مانند منشی خودداری کنند. همین موضوع باعث شد رسانه‌های اصلاح‌طلب در همنوایی با رسانه‌های بیگانه و اپوزیسیون از این طرح با عنوان طرح تفکیک جنسیتی یاد کنند و از «حذف زنان، تبعیض و تحقیر» سخن به میان آورند.
همین جنجال رسانه‌ای کافی بود تا برخی جریانات و گروه‌های اجتماعی و سیاسی به میدان بیایند. پس از حمایت 200 نماینده مجلس از اجرای این طرح در شهرداری تهران،  دیگر گروه‌ها مانند تشکل‌های دانشجویی، اعضای شورای شهر و خانواده‌های معظم شهدا و شخصیت‌های سیاسی با گفت‌وگوهای رسانه‌ای و صدور بیانیه در مقابل موج انتقادات دولتی‌ها موضع‌گیری کردند.
در میانه هیاهوی‌ بین موافقان و مخالفان این طرح بود که تصمیم شهرداری تهران، بلافاصله با واکنش وزارت کار همراه شد. رسانه‌ای کردن نامه محمدتقی حسینی، قائم‌مقام وزیر کار خطاب به شهرداری تهران که نوشته بود: «مفاد بخشنامه اخیر شهرداری تهران به صراحت با مفاد کنوانسیون‌های عدم تبعیض شغلی مغایر است و حتی از دیدگاه سازمان یادشده می‌تواند به‌عنوان نقض حقوق‌بشر تلقی شود که جهت استحضار ترجمه کنوانسیون مذکور به پیوست تقدیم می‌شود»، باعث شکل‌گیری تقابل‌های جدی‌تر سیاسی و گسترده شدن چالش‌های رسانه‌ای پیرامون این طرح شد. پس از آن بود که 10 مردادماه، شهرداری تهران هم با صدور اطلاعیه‌ای  به نامه وزارت کار پاسخ داد و اعلام کرد: «هیچ‌گونه دستورا‌لعمل و یا بخشنامه‌ای مبنی بر تفکیک جنسیتی وجود ندارد.» در بخشی از جوابیه شهرداری تهران آمده است: «به ادعای وزارت کار و تحلیل مکتوبه این وزارتخانه تکریم مقام زن و تحکیم بنیان خانواده در ایران اسلامی باید با کنوانسیون‌های جهانی هماهنگ باشد که این خود جز بی‌غیرتی دینی، چیز دیگری نیست.»
نکته قابل تامل آنکه اگر  نوع عمل و عکس‌العمل سیاسی دولت و شهرداری را در ترازوی نقد عمومی بگذاریم، همگان به دولت و اصلاح‌طلبان، نمره منفی و متقابلا به قالیباف و تیم رسانه‌ای او، نمره مثبت می‌دهند؛ چه آنکه مخالفت با طرحی که هم قانونی بوده، هم برای تقویت هویت زن و مقام خانواده بوده ‌و هم مورد استقبال بخش‌های مربوط به خود (شورای شهر و...) قرار گرفته است، در تعارض با اصل دموکراسی و آزادی عمل است.
از سوی دیگر، در نامه اعتراضی وزارت کار خطاب به شهرداری دو نکته حائز اهمیت است؛ یکی آنکه قائم‌مقام وزیر پس از ابراز مخالفت با طرح مزبور و سخن راندن از مغایرت آن با کنوانسیون‌های بین‌المللی، در بخشی از نامه‌اش نوشته است: «از شما درخواست می‌شود دستور فرمایید ضمن ارسال نسخه‌ای از بخشنامه یادشده به این وزارتخانه...» به عبارتی وزارت کار علیه چیزی که براساس شنیده‌های رسانه‌ای بوده موضع‌گیری کرده است! و دوم آنکه قائم‌مقام وزیر کار، در نامه‌اش آورده است: «مفاد بخشنامه اخیر شهرداری تهران به صراحت با مفاد کنوانسیون‌های مذکور (کنوانسیون بین‌المللی کار از جمله کنوانسیون عدم‌تبعیض در اشتغال و حرفه) مغایر است و حتی از دیدگاه سازمان یادشده می‌تواند به‌عنوان نقض حقوق‌بشر تلقی شود که جهت استحضار ترجمه کنوانسیون مذکور به پیوست تقدیم می‌شود». در حالی که در نظام حقوق بین‌الملل، هیچ کنوانسیون و قرارداد بین‌المللی به طور مطلق اجرا نمی‌شود، ادبیات حاکم بر نامه قائم‌مقام وزیر کار نشان‌دهنده این موضوع است که وزارت کار نه‌تنها از سابقه قوانین بلکه از قوانین بین‌المللی و اسناد الزام‌آور و حتی نهاد حقوقی «حق شرط» و «رزرواسیون» چیز زیادی نمی‌داند.
 قابل توجه آنکه ماده 28 «کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان» نیز اعلام«حق شرط»را در صورتی که مغایر با موضوع و هدف معاهده نباشد، مجاز دانسته و ارزیابی این معیار را به کشورهای متعاهد واگذار کرده است. از همین رو بوده است که در آذرماه 1380 هیأت دولت وقت، الحاق به کنوانسیون «محو کلیه اشکال تبعیض علیه زنان» را با قراردادن «شروطی» تصویب کرده  و آن را به‌طور مطلق نپذیرفته است. حتی شورایعالی انقلاب فرهنگی در سال 1376 در جلسه‌ای که به ریاست خاتمی تشکیل شده بود به دلیل ماهیت و آثار فرهنگی، با الحاق به این معاهده ولو به صورت مشروط مخالفت کرده بود. در مقدمه متن مصوبه هیات دولت آمده است: «الحاق جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون «محو کلیه اشکال تبعیض علیه زنان» منوط به برقراری تحفظات و شرایط زیر نسبت به کنوانسیون مذکور توسط دولت جمهوری اسلامی ایران است: الف: جمهوری اسلامی ایران مفاد کنوانسیون مذکور را در مواردی که با شرع مقدس اسلام مغایرت نداشته باشد، قابل اجرا می‌داند و...».
اکنون، فارغ از هیاهوهای رسانه‌ای و نوع کنش سیاسی شهرداری تهران، واکنش دولت یازدهم بسیار حائز اهمیت است. به روشنی می‌توان ادعا کرد باز هم در بینش و منش سیاسی دولت یازدهم، ردپایی از اتاق فکر اصلاح‌طلبان رادیکال و اپورچونیست‌های نزدیک روحانی دیده می‌شود. و این خط ادامه همان خطی است که پیش از این در بخش امور اقلیت‌های ریاست جمهوری یا در بدنه وزارت علوم در مسائلی مانند انتخاب و انتصاب مدیران و رؤسای دانشگاه‌ها و... یا در وزارت ارشاد در بحث‌های چالش‌برانگیزی مانند فیلترینگ، ممیزی و... دیده شده است.
با توجه به آنچه در بالا آمد، پرواضح است مساله تقابل وزارت کار با شهرداری تهران پیرامون موضوع «طرح تکریم مقام زن و خانواده» لکه دیگری را  در کارنامه سیاسی و اجتماعی دولت یازدهم رقم زده است.

 روزنامه‌های حامی فتنه، آنطور که باید و شاید، جنایات رژیم صهیونیستی را که تاکنون صدها کودک و نوزاد بی‌گناه فلسطینی را ظرف کمتر از یک ماه به فجیع‌ترین وضع به شهادت رسانده است، پوشش نمی‌دهند در حالی که مرگ مشکوک یک وبلاگ‌نویس را هر روز تیتر یک می‌کردند! این انسانیت است و بشردوستی؟! آیا اینها از آخرت نمی‌ترسند؟ اصلاً اعتقادی به جهان واپسین دارند که اینقدر راحت، چشم بر حقیقت می‌بندند؟
حاتم

 همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، فرصت یک‌ماهه برخی آقایان به وزیر علوم که بدون اجازه و رضایت استیضاح‌کنندگان به آقای فرجی‌دانا داده شد، در حال سپری شدن است؛ بدون آنکه فتنه‌گران از سوی وزیر برکنار شده باشند!
الماسی

 اسرائیل توسط چه کشوری در خاورمیانه جعل شد؟ انگلیس! در نیم‌قرن اخیر از طرف چه کشوری بیشترین حمایت را دریافت کرده؟ آمریکا! با مجوز، تشویق و حمایت نظامی، مالی و اطلاعاتی کدام کشورها غزه و کودکانش را به این روز انداخته است؟ آمریکا و انگلیس! قطعنامه‌هایی که علیه رژیم صهیونیستی صادر می‌شود از جانب چه کشورهایی وتو می‌شود؟ آمریکا و انگلیس! آقایانی که در دولت اسلامی ایران، خونتان از جنایات صهیونیست‌ها به جوش آمده، شما چرا اینقدر برای بازگشایی سفارت انگلیس خوشحال و در حال تلاش برای عادی شدن روابط با آمریکا هستید؟!
لطیفی
 

حسین  بابازاده‌مقدم: نقش بازی‌کردن‌های تازه و دروغین جریان موسوم به اصلاحات و فتنه همچنین پدرخوانده‌های این جریان درباره کشتار فلسطین فیلم طنزی را تولید کرده که از سکانس‌های جالب توجه بیشتری هم برخوردار است که به مثابه دیوار حائل مقداری از آن زیر زمین ساخته شده است. در این نوشتار مقداری از سکانس‌های روی زمین و البته زیر زمین مورد یادآوری قرار گرفته است.
چندان اهمیتی ندارد که اصلاح‌طلبان در شرایط کنونی سر دادن شعار «نه غزه نه لبنان» را تکذیب کرده و آن را به گردن عده‌ای «واخورده»، «رادیکال» و «افراطی و نفوذی» بیندازند یا اینکه با قید خودجوش بودن آن را فاقد پیروی از متن و محتوای گفتمان این گروه سیاسی معرفی کنند، مهم این سکانس‌هایی است که به سادگی از یاد نخواهد رفت و البته نقش و اندازه سهم این افراد در خونریزی‌های غزه را برجسته می‌کند.
سکانس اول: آوریل 2005 در حاشیه مراسم خاکسپاری پاپ، کاتساو و خاتمی با هم برخوردی داشتند که در فرودگاه و هنگام وارد شدن خاتمی به کشور از سوی وی تکذیب شد اما کاتساو، رئیس وقت رژیم صهیونیستی به رسانه‌ها گفته بود با خاتمی دست داده و به فارسی با او درباره سرزمین مادری یعنی ایران و شهر یزد سخن گفته است. اگر چه خاتمی هیچ‌گاه این خبر را تایید نکرد اما صهیونیست‌ها تا امروز نقل دیگری را از ماجرای روز خاکسپاری پاپ اسبق مورد تایید قرار نداده‌اند.
سکانس دوم: رسانه‌ها، موسسات مطالعاتی و حتی برخی تریبون‌های رسمی در دولت اصلاحات به حذف واژه‌هایی همچون رژیم صهیونیستی، رژیم اشغالگر قدس و نظایر اینها پرداخته و سعی کردند از واژه‌هایی همچون «دولت اسرائیل» و «شهروندان اسرائیل» استفاده کنند، واژه‌هایی که تکرارش در دولت احمدی‌نژاد و توسط مشاور وی بازتاب‌های فراوانی را به خود اختصاص داد اما از 8 سال قبل در دستور کار دولت قبلی قرار داشته و مناسبات خود را عملا با رژیم صهیونیستی در معرض تعادل قرار داده بود.
سکانس سوم: اصلاح‌طلبان با تالیف تعدادی از اسناد راهبردی و همچنین وارد کردن متونی ترجمه شده از لزوم بازیابی «مثلث استراتژیک اسرائیل، ترکیه و ایران» گفتند و از لزوم بازسازی روابط خارجی ایران اسرائیل و همچنین ترکیه به‌عنوان‌ عامل بالانس سیاست‌های اعراب در خاورمیانه سخن به میان آورده و یکی از عناصر اصلاح‌طلب در حاشیه نشستی سیاسی اظهار ‌کرد بهترین زمان برای دوستی ما و اسرائیل هم‌اکنون است، چرا که اسرائیل بهترین عاملی است که می‌تواند از ما در برابر اعراب محافظت کند.
سکانس چهارم: روابط دولت اصلاحات با دولت پادشاهی عربستان و دیدارهای خاص تقویت شده و همچنان با محوریت نقش‌آفرینی هاشمی ارتباط‌های فیمابین در تقویت بسر برده و از سوی دیگر دولت سعودی روابط خود را با اسرائیل نیز بر مدار دوستی و مناسبات تجاری و مالی گسترده به پیش می‌برد. انتفاضه تحت فشار شدید و عدم حمایت‌های اسلامی منطقه و مقاومت در حال تجربه سخت‌ترین روزهای خود است، در همین مقطع زمانی است که جرقه‌های فاصله مقاومت از ایران در اذهان رهبران این جنبش زده می‌شود.
در واقع توسعه بخشیدن به این روایت که جمهوری اسلامی در تعقیب منافع سیاسی و مالی خود از جنبش‌های اسلامی و مقاومت استفاده ابزاری می‌کند باعث می‌شود سران مقاومت در فلسطین هر روز ایده‌های جدایی را بیشتر از قبل در سرپرورانده و نگرانی‌های خود را با رهبر معظم انقلاب در میان بگذارند.
سکانس پنجم: قرارداد 3/2 میلیون دلاری نفتی با «اوریت گادیش» یک زن صهیونیست که دارای شرکتی با تابعیت ایتالیایی بوده و علاوه بر اینکه متولد سرزمین‌های اشغالی به شمار می‌آید، مدتی نیز در ارتش رژیم صهیونیستی به خدمت اشتغال داشته است.
این برنامه ناظر بر طراحی و برنامه‌ریزی زیرساختی برای شرکت نفت جمهوری اسلامی بوده است، جالب اینجاست که در سال‌های انعقاد این قرارداد موج تحریم‌های شرکت‌های صهیونیستی اغلب کشورهای حامی مقاومت فلسطین را فرا گرفته و حتی مسلمانان اروپا نیز به این سمت و سو حرکت می‌کردند.
سکانس ششم: دیدارهای محمد خاتمی و سوروس پیرامون مسائل داخلی ایران و تکذیب این اخبار از سوی خاتمی در حالی که سوروس همچنان اصرار داشت با خاتمی دیدار داشته و با او درباره انقلاب در ایران و تغییرات سیاسی و اجتماعی، دموکراسی، جامعه باز و سیاست‌های کشور گفت‌وگو کرده است.
سوروس یکی از شناخته شده‌ترین صهیونیست‌های رسانه‌ای و فعال در بخش سیاست‌های خاورمیانه‌ای آمریکا به شمار می‌آید.
سکانس هفتم: بهزاد نبوی اعلام کرد ما در انتشار اطلاعات مربوط به فعالیت‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی نقش بازی کردیم چرا که معتقد بودیم اگر حاکمیت بتواند بمب اتم بسازد ما دیگر نمی‌توانیم در این کشور جیک بزنیم. در پی انتشار این اطلاعات علاوه بر فشار بسیار سنگین، اسرائیل وارد فاز ترور شده و تعدادی از دانشمندان ارزنده کشورمان را به شهادت رساند.
همکاری اصلاح‌طلبان با اسرائیل در تایید ادعاهای این رژیم، انتشار اطلاعات مهم فعالیت‌های اتمی و تبدیل کردن آن به یک معضل بین‌المللی برای نظام برگ دیگری از همصدایی اصلاح‌طلبان و صهیونیست‌هاست.
سکانس هشتم: تلاش گسترده رژیم صهیونیستی برای حمایت از وقوع فتنه 88 در ایران و القای مقایسه انقلاب سنگ در فلسطین با تظاهرات‌های احتمالی در جمهوری اسلامی در شبکه‌های رسانه‌ای وابسته به این رژیم و حمایت صریح سران این رژیم از عوامل فتنه و دعوت از نامزد ندا صالحی آقاسلطان به شبکه 2 تلویزیون رژیم‌صهیونیستی در کنار بیان عبارت‌هایی بسیار جالب از سران این رژیم همچون اینکه «اصلاح‌طلبان به نمایندگی از ما با حکومت ایران می‌جنگند».
سکانس نهم: رسوایی عجیب و حیرت‌انگیز روز قدس سبز که در آن علاوه بر سردادن شعارهایی علیه مقاومت در فلسطین و لبنان به‌صورت رسمی، آقایان موسوی، کروبی، هاشمی و حزب اعتماد ملی، مجمع روحانیون و جبهه مشارکت بر خلاف رویه‌های معمول و مسبوق به سابقه با انتشار بیانیه‌هایی تحریک‌آمیز تلاش کردند جمعیت مرتبط با سازمان فتنه را برای درگیری به سطح خیابان‌ها کشانده و مساله حمایت جمهوری اسلامی را تحت‌الشعاع قرار دهند.
این حرکت شنیع موضع بسیار جالب سیدحسن نصرالله را نیز به همراه داشت که ابعاد گسترده خسارت وارده به ماهیت راهبردی جمهوری اسلامی را نشان می‌دهد: «شعار نه غزه نه لبنان، اثر منفی زیادی داشته بویژه که رسانه‌ها و ماهواره‌های غربی این شعار را برای ایجاد ذهنیت منفی پوشش می‌دهند... مردم لبنان از ایران انتظار ندارند که اگر اسرائیل علیه لبنان جنگ به‌پا کرد مردم ایران به آنها کمک کنند اما مردم لبنان لحظه‌ای که اسرائیل به ایران حمله کند، لحظه‌شماری می‌کنند نخستین کسانی باشند که علیه اسرائیل وارد جنگ ‌شوند».
این بزرگ‌ترین ضربه‌ای بود که در سطح بین‌المللی عده‌ یاد شده به آبروی جمهوری اسلامی در ارتباط با حمایت از جنبش اسلامی مقاومت در فلسطین و لبنان وارد کرده و عملا با تحریک تجمع‌کنندگان غیرقانونی مسیر راهپیمایی را از نظر محتوایی و شکلی در برابر روز قدس قرار دادند.
سکانس دهم: وارد شدن تمام‌عیار اصلاح‌طلبان در کارزار رسانه‌ای و عملیات روانی علیه سوریه همسو و همداستان با غربی‌ها و حمایت قاطع و بی‌چون و چرا از مواضع غربی‌ها در تهاجم علیه دولت قانونی بشار اسد و یاد کردن از جریان تحرکات تروریستی سوریه با عنوان گروه‌های معترض اپوزیسیون، دگراندیش و تجدیدنظرطلب که در این رابطه هزاران صفحه سند از سوی بنگاه‌های خبری اصلاح‌طلب منتشر شده است.
این حمایت قاطع و همپیمانی با رژیم صهیونیستی که در کارنامه رسانه‌ای، سیاسی و فرهنگی اصلاح‌طلبان ثبت و ضبط شده و در تضاد کامل با سیاست‌های جمهوری اسلامی قرار داشت بسیار قابل توجه است ضمن اینکه داعش و گروه‌های تروریست دیگر نیز فیلم‌های مربوط به اغتشاشات و فتنه 88 را در سوریه منتشر کرده و خود را میراثدار همان فتنه عمیق ضد جمهوری اسلامی معرفی می‌کردند.
امروز بر هیچ فرد صاحب‌نظر و بهتر است بگوییم صاحب عقلی پوشیده نیست که جنگ‌طلبی در سوریه از روز نخست تا هم‌اکنون مورد حمایت صهیونیست‌ها بوده است و از ارسال اسلحه و مهمات تا تدارک و آموزش نیروهای مخرب توسط این رژیم و به واسطه ترکیه صورت پذیرفته است.
جالب اینجاست که اصلاح‌طلبان همواره ارتباط خود با عربستان‌سعودی را از مزیت‌های سیاست خارجی دوران هاشمی و اصلاحات معرفی و ارزیابی کرده و این رژیم حامی ترور در سوریه و البته عامل قتل‌عام بی‌گناهان در فلسطین را نسبت به خود دارای تعاملات راهبردی و دوستانه توصیف می‌کردند.
دقیقا یک ماه قبل از فتنه 88 نیز خاتمی با سفر به عربستان در ویژه‌برنامه‌ای با عنوان ادیان حضور پیدا کرده و یکی از مشاوران وی از ارتباط بسیار خوب او با پادشاه سعودی و توصیه‌های پادشاه عربستان به وی در خصوص احمدی‌نژاد و انتخابات و دولت ایران خبر داد.
حتی پادشاه سعودی در جریان یک گفت‌وگو به بدگویی از احمدی‌نژاد از یکسو و تعریف و اعلام حمایت از هاشمی و خاتمی پرداخته بود که این خبر کمتر در اختیار رسانه‌ها قرار گرفت.
سکانس یازدهم: هاشمی اعلام می‌کند با اسرائیل سر جنگ نداریم. وی همچنین در پاسخ به سوالی از سوی زیباکلام در خصوص نظر صهیونیست‌ها پیرامون ارتباط ایران و آمریکا می‌گوید: «اگر ما بخواهیم، اسرائیلی‌ها هم کمک می‌کنند. برای اینکه می‌دانند اگر یک رابطه معمولی باشد، آمریکا می‌تواند روی کم کردن خصومت ما تاثیر بگذارد. اسرائیلی‌ها هم آینده‌نگر هستند».
یکسال بعد زیباکلام که در حال حاضر به تریبون و سخنگوی همزمان دولت روحانی و جریان اصلاحات بدل شده است از به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی سخن به میان آورده و رسما به دفاع از دیدگاه مطرح شده می‌پردازد.
سکانس دوازدهم: وزیر امور خارجه دولت روحانی عید یهودیان را در فضای توئیتر تبریک گفته و عملا محیط تازه‌ای از روابط ایران و یهودیان را رونمایی می‌کند اما در فاصله بسیار کوتاهی مشاور و دستیار ارشد رئیس‌جمهور در اقدامی بسیار خاص با استفاده از عبارت «حکومت امروز بنی‌اسرائیل» حلقه مفقوده دیگری را تکمیل کرده و به نوعی سیاست خارجی دولت در قبال رژیم صهیونیستی را روشن‌تر بیان می‌کند.
حتی اگر تبریک ظریف و عبارت مورد استفاده یونسی در جمع یهودیان شیراز نیز از منظر سیاسی و تشکیلاتی اعمالی سازمان یافته و با هماهنگی قبلی در نظر قرار داده نشود که البته بسیار بعید است، دارای بار روانی گسترده برای گشودن آتش انتقام صهیونیست‌ها علیه فلسطین به شمار می‌آید.
وضعیت امروز غزه به‌رغم مواضع رسمی جمهوری اسلامی و رئیس‌جمهور فعلی، عملا ثمره تقویت دیدگاه‌های اصلاح‌طلبان در عرصه سیاست خارجی جمهوری اسلامی است، تقویت دیدگاه کسانی که معتقد بودند نفی هلوکاست یعنی یکی از بزرگ‌ترین دروغ‌های شاخدار صهیونیست‌ها در کنار آرزوی نابودی این رژیم از سوی احمدی‌نژاد یک موضع افراطی و نادرست در سیاست خارجی تلقی می‌شود و بهتر است با این رژیم نیز به مثابه یک دولت مرکب از مشروعیت، سرزمین و جمعیت و شهروند به مذاکره پرداخت.
قطعا دشمن صهیونیستی در حمله به زنان و کودکان و نوجوانان فلسطینی به مواضع و واکنش‌های مهم‌ترین حامی منطقه‌ای مقاومت نظر داشته و تصمیم‌ها و رویکردهایش را با توجه به پالس‌های دریافتی تغییر می‌دهد.
اگر چه رزمندگان مقاومت همچنان مورد حمایت قاطع رهبر فرزانه انقلاب اسلامی قرار داشته و زعیم گرانقدر مسلمین جهان هوشمندانه و عالمانه جبهه فلسطینی مبارزه با صهیونیست‌ها را مورد دفاع و صیانت قرار داده‌اند اما طبیعتا اخلال‌هایی اینچنین در سیاست خارجی جمهوری اسلامی متحدان منطقه‌ای و راهبردی کشورمان را با مشکلات متعددی روبه‌رو خواهد کرد. 
 

رفیع ملکی: جهان، مجال «کنش – واکنش» و عرصه جنایت و مکافات ابدی برای آنانی است که آموزه تاریخ آویزه گوششان نمی‌شود و بهترین مصداق این دیالکتیک شرم‌اندود، یک گروه وحشی است که عنان سیاست‌ورزی وقیحانه رژیم غاصب و کودک‌کش صهیونیستی را در کف خود دارد و آنجا که به گنبد آهنین پوشالی‌اش دهن کجی شود، کودک‌کشی، دم‌دستی‌ترین سیاستش می‌شود و از ادامه دادن این ننگ هیچ ابایی هم ندارد.
و من، حقیقتا از شنیدن این معنا شرمگینانه بر خویش می‌لرزم وقتی می‌بینم، هستند مردمانی که به سبب توحش عریان یک گروه وقیح حاکم بر اسرائیل، زبان به ستایش یکی از جانی‌ترین مجانین تاریخ می‌گشایند و از آرزوی پیروزی نازی‌ها با حسرت یاد می‌کنند و ناخودآگاه، افسانه افسون گرفته تاریخ را در ذهنم مرور می‌کنم و غریبانه به اینجا می‌رسم که اگر جهان یک بار...، فقط یک بار دیگر فرصتی نظیر آنچه طی سالیان میانی دهه چهل  میلادی در کف پیشوای مجانین جهان نهاد، در سبد جانی دیگری بگذارد چه می‌شود؟ در آن لحظه آیا می‌شود تصور کرد سقف و دامنه جنایت و آدم‌کشی تا کجای کیهان گسترش خواهد یافت؟ از این گذشته، مگر می‌شود یک نفر، یک گروه، یک قوم یا یک حکومت این همه جنایت کند و برای همیشه به تاوان آنچه کرده گرفتار نیاید؟!
حاشا و کلا که تاریخ و سرگذشت پیشینیان و دیگران، جنایتی تا این اندازه وقیحانه و رذیلانه را بی‌مکافات بگذارد و بگذرد! که چنین وقاحتی را در پستو پسله‌های همین تاریخ هم حتی به یادگار نمی‌توانش یافت؛ هرگز!
این را به این سبب نوشتم که اگر در قلب پرآشوب و بیمار خاورمیانه، در سرزمینی که برخی مردمانش، با توجه به نداشتن دل خوش از اعراب با دیدن این همه توحش و کودک‌کشی چنین آرزویی جان بگیرد که سوگمندانه گرفته است یا حسرتی تا این اندازه دهشتناک از ژرفای دل بر نوک زبان‌آید که آمده، در جای‌جای این کره خاکی، هستند مردمان و آدمیانی که این حسرت زبانی، برایشان رنگ آرزوی عملی می‌گیرد و در کمین تاریخ و زمان می‌نشینند و مقدمات عملگرایی یک اندیشه پر مخاطره را اندک‌اندک فراهم می‌آورند تا روز موعود سرآید و بشود آنچه که نباید بشود.
مگر این همه جنایت که در حافظه تاریخ ضبط است، کدامشان بی‌دلیل یا بدون ادعای دلالت به وقوع پیوسته‌اند؟ یا کدام جنایتکار از نرون تا نتانیاهو از پیش اعلام کرده‌اند قصد جنایت در آینده را دارند تا برای ریشه‌کنی جنایت و جنایتکار اقدام بایسته معمول شود؟ و آیا تا به حال شنیده یا دیده شده آن که بذر کینه و نفرت می‌کارد، خرمنش از صلح و آرامش وسعت و ارتفاع بگیرد؟ و آیا آنان که فرمان مرگ برای کودکان معصوم و بی‌گناه غزه صادر می‌کنند، حتی ذره‌ای هم به این نمی‌اندیشند که تاریخ  اگرچه گیج و گول است اما آنجا که باید، هرگز گَرد نسیان و فراموشی به چهره نمی‌گیرد؟ و اگر چنین است که هست آیا نباید کشتن زنان و کودکان، در اولین فرصت ممکن متوقف شود تا خرمن کینه و نفرین از این که هست انبوه‌تر نشود؟ دلیل این  احمقانه‌ترین لجاجت تاریخ را در کجای این جهان پرغوغا باید یافت و چگونه می‌توان در گوش عجوز مجسم کینه و نفرت این روزهای جهان (نتان های‌هوی!) این را به شیواترین و رساترین زبان فریاد کرد «آن که باد می‌کارد لاجرم توفان درو خواهد کرد» و اگر در این برداشت، توفان به جانش نزند در برداشت‌های بعد این مهم عملی خواهد شد کما اینکه هزاران هزار بار عملی شده و همگان دیده‌ایم نتیجه این فرآیند وحشتناک تاریخ را!
امروز کودکان هم این را می‌دانند که جنگ جنگ است و در جنگ یا می‌کشی یا کشته می‌شوی اما باور کنید همین کودکان از درک این عاجزند که چرا و به کدامین گناه و دلیل، یک نوزاد که از خوان خالق، شیره جان می‌مکد باید کشته شود؟!
و این کثیف‌ترین و شنیع‌ترین جنگ در جهان نابرابر امروز است که زن‌کشی و کودک‌کشی با شناعت تمام آغاز می‌شود و ادامه هم می‌یابد. این حقیقتا برای من و بسیاری چون من قابل درک نیست در جهانی که گاه برای مرگ یک گربه کمپین انزجار و مخالفت راه می‌اندازد چگونه است که این همه کودک در گوشه‌ای از جهان به نام «غزه» کشته می‌شوند و این کودک‌کشی ادامه هم دارد اما جهانیان، تمام بود و هست جهان را بر سر قاتل کودک‌کش آوار نمی‌کنند؟ و باز درک این سخت است که  برخی سیاستمداران جهان بویژه آنان که ادعایی هم دارند، به هر بهانه یا توجیه، این کودک‌کشی را مباح یا حتی لازم می‌دانند و نام انسان بر خویش نهاده‌اند!
هیچ «توجیه»، هیچ «ادعا» و هیچ «بهانه‌ای»، جواز کودک‌کشی به هیچ نابشری نمی‌دهد! حتی اگر حماس به ادعای دروغین صهیونیست‌ها از مردم به عنوان سپر انسانی استفاده کند، حتی اگر حماس پایگاه موشکی‌اش را در شیرخوارگاه نداشته صبرا و شتیلا مستقر کند، حتی اگر حماس روزانه هزاران راکت از گنبد آهنین صهیونیست‌ها به آدرس خشتک یهودیان افسارگسیخته کوچیده از سراسر دنیا به سرزمین مادری کودکان حماس عبور دهد...! باز بهانه برای کودک‌کشی نمی‌شود!
دریغا که جهان مذبذب امروز که ادعای مدرن بودن دارد و کوس رسوای توسعه‌اش گوش فلک را کر کرده اما نوا و ناله کودکان نوزاده باریکه غمزده غزه را نمی‌شنود و نام جامعه انسانی بر خویش نهاده است!
دریغا که روشنفکران و عامیان امروز که برای ذبح یک گوسفند، مرثیه می‌خوانند و تومار حقوق بشری(!) برای سایر مردمان نسخه می‌کنند، ذبح کودکان غزه، آتش به جان‌شان نمی‌زند تا کارداران سیاست سرزمین‌شان را به صلابه بکشند که این، جنایت علیه بشریت است و در هیچ نبردی، حتی جنگ هیتلر این همه کودک و شیرخواره یکجا سلاخی نشده‌اند و دریغا که این مردمان، ملوک خود را وادار نمی‌کنند تا نتانیاهو- جانی همردیف هیتلر‌– را به دادگاه جنایات جنگی بکشانند تا زین پس هیچ نابشری فرمان مرگ برای کودکان و شیرخوارگان صادر نکند و دریغا که این جنون، تاوانی بس سنگین را از همین امروز و شاید از حدود 30 روز پیش که برای چندمین بار در طول چیزی حدود یک قرن، فرمان کودک‌کشی از ساختمان‌های مجلل و مرموز و غصبی تل‌آویو صادر شد در زهدان تاریخ و زمان به امانت نهاده است تا در روز موعود زاده شود.

برگزاری انتخابات مجلس خبرگان قانون اساسی (1358 ش)
بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و برگزاری اولین انتخاباتی که منجر به تعیین نوع حکومت و تشکیل جمهوری اسلامی در ایران گردید، بحث درباره تعیین قانون اساسی نظام در محافل مختلف گسترش یافت. از این رو پیش‏نویس قانون اساسی که از قبل به دستور امام خمینی(ره) نگارش یافته و متن آن توسط شورای انقلاب و هیات دولت موقت مورد بحث و بررسی قرار گرفته بود جهت جلب آرا و نظرات مردم و اندیشمندان در 24 خرداد 1358 در روزنامه‏های کثیرالانتشار در 12 فصل و 151 ماده منتشر گردید. پس از آن و با تاکید حضرت امام مبنی بر تشکیل مجلس خبرگان بررسی نهایی قانون اساسی، لایحه قانون انتخابات جهت تشکیل مجلس خبرگان قانون اساسی به تصویب هیات دولت و شورای انقلاب رسید. در نهایت بنا به تصویب دولت موقت، برگزاری انتخابات خبرگان قانونِ اساسی، در دوازدهم مرداد 1358 اعلام گردید و این انتخابات با شرکت گسترده مردم و انتخاب 75 نفر نماینده، برگزار شد. سرانجام این مجلس در 28 مرداد سال 58 با پیام حضرت امام افتتاح شد و به تدوین قانون اساسی پرداخت.
آغاز سفر «کریستف کلمب» دریانورد مکتشف ایتالیایی (1492م)
کریستف کلمب دریانورد ایتالیایى که در خدمت دولت اسپانیا بود در سال 1451م متولد گردید و پس از آنکه به علت شکسته شدن کشتی‏اش به اسپانیا رفت، با درخواست‏های مکرر او، فردیناند پنجم، شاه اسپانیا با نقشه او برای دریانوردی به سوی غرب و کشف نقاط جدید موافقت کرد. از این رو در 3 اوت 1492م این سفر از بندر پالوس اسپانیا و با سه کشتی بادبانی آغاز شد. همراهان کلمب شامل 90 نفر ملاح می‏شدند که اکثر آنان زندانیان محکوم به اعدام بودند. وی در جریان این سفر بعد از هفتاد روز، در 12 اکتبر همان سال به جزیره سالوادور در شرق برزیل رسید و گمان نمود که به هندوستان رسیده است در حالی که وی قاره آمریکا را کشف نموده بود. پس از پایان سفر موفقیت‏آمیز کلمب، وی سفرهای دریایی دیگری انجام داد و در هر سفر نقاط دیگری را کشف نمود. کریستف کلمب سرانجام در 20 ماه مه 1506م در 55 سالگی درگذشت.
اعلان جنگ آلمان به فرانسه در آغاز جنگ اول جهانی (1914م)
جنگ جهانی اول در واقع با ترور ولی‏عهد اتریش در 28 ژوئن 1914 آغاز شد. این بهانه‏ای بود تا کشورهای اروپایى برای حل اختلافات متعدد خویش و برطرف نمودن سوءظن نسبت به یکدیگر و در حقیقت برای فرونشاندن عطش قدرت‏طلبی خود جنگی را آغاز نمایند که مدت 4 سال سراسر اروپا را در برگرفت. اتریش و آلمان که با یکدیگر قرارداد مودت داشتند به حال آماده‌باش درآمدند. آلمان در مرحله نخست لوکزامبورگ را اشغال نمود و در 3 اوت 1914م نیز به فرانسه اعلان جنگ داد. چند ساعت بعد از آن، دولت انگلستان که موافقتنامه دوستی با فرانسه به امضا رسانده بود، به حمایت از این کشور وارد جنگ شد و بدین ترتیب اروپا و بخشی دیگر از سایر نقاط جهان در آتشی فرو رفت که بیش از 8 میلیون تلفات داشت و میلیون‏ها مجروح بر جای گذاشت و سرانجام در 11 نوامبر 1918م به پایان رسید.
مرگ مادام «فرانس کولت» از بزرگ‌ترین نویسندگان زن جهان (1954م)
مادام سیدونی گابریل کلودین کولت معروف به مادام فرانس کولت نویسنده شهیر فرانسوی در 28 ژانویه 1873م در فرانسه به دنیا آمد. وی تحصیلات ابتدایى را در زادگاهش فراگرفت و سپس برای یافتن کار رهسپار پاریس شد. کولت در پاریس با یک روزنامه‏نگار ازدواج کرد و در خانه برای مبارزه با بیکاری و آزمایش ذوق ادبی خود، قلم به دست گرفت. تمامی ‏آثار او، رمان‏ها، داستان‏های کوتاه و نمایشنامه‏ها، نقدهای ادبی و وقایع‏نگاری‏ها، یادآور خاطرات شخصی او از تصاویر مردان و زنان، حیوانات و گل‏هایى هستند که در گذر زندگی در ذهن او نشسته‏اند. عده‏ای از منتقدان، مادام کولت را بزرگ‌ترین نویسنده زن دنیا می‏دانند. همچنین از هفتاد و پنج کتاب کولت، فیلم‏های فراوانی تهیه شده است. مادام کولْتْ در هشتاد سالگی طی جشن بزرگی نشان لژیون دونور را که تا آن زمان به هیچ زنی داده نشده بود، دریافت کرد. او سرانجام در سوم اوت 1954م در 81 سالگی درگذشت.