محمد  واعظی: بر اساس اخبار منتشر شده، سرانجام پس از تلاش‌های دولت در راستای پنهان نگاه داشتن حکم صادره از سوی دادگاه بین‌المللی لاهه درباره پرونده کرسنت پترولیوم، ایران به حکم صادره اعتراض کرد. مشکل از جایی آغاز می‌شود که بدانیم در 2 دور دادرسی گذشته حکم برخلاف مورد اخیر به نفع کشورمان صادر شده بود اما به علت انتصاب مجدد برخی مدیران دوره انعقاد قرارداد وزارت نفت با شرکت کرسنت پترولیوم، مجددا اماراتی‌ها با انگیزه زنده کردن قرارداد یادشده تلاشی مضاعف را آغاز کردند.
بدترین قسمت ماجرا بحث جریمه 18 میلیارد دلاری حاصل از نقض قرارداد وزارت نفت با کرسنت‌پترولیوم است که با تخلفات بسیار زیاد موفق شده بود با انعقاد قراردادی 25 ساله با ایران مسیر بهره‌مندی رایگان از سرمایه‌های گازی کشورمان را هموار کند. حال مدیران کرسنت با به‌کارگیری دلالان ایرانی مورد وثوق مدیران در دوره انعقاد قرارداد کرسنت که امروز به لطف دولت یازدهم مجددا بر کرسی قدرت تکیه زده‌اند، تصمیم دارند مسیر را برای رتق و فتق مجدد پرونده به نفع طرف اماراتی رقم زنند. به نوعی می‌توان گفت کرسنت مسیر را به نحوی چیدمان کرده که ایرانیان میان 2 گزینه تن دادن به جریمه هنگفت میلیارد دلاری یا ساخت و پاخت با اماراتی‌های خوش‌اشتها مخیر به انتخاب اجباری یکی باشند.
مدیران کرسنت پترولیوم تاکنون به بسیاری از  مسؤولان ایرانی وزارت نفت «هدیه‌های سنگین» پیشنهاد کرده‌اند که بر اساس قوانین بین‌المللی قابل پیگرد است. اما عملا در هر دوره به علت درگیر بودن نام برخی چهره‌های سیاسی صاحبنام پس از افشای فساد سیاسی- اقتصادی حول این ماجرا، طرف ایرانی از پیگیری قانونی اتهامات وارده به طرف اماراتی خودداری کرده است.
امروز نیز با توجه به اتفاقات ناگوار رخ داده در دوره مدیریت برخی مسؤولان فعلی در وزارت نفت و امکان استیضاح وزیر به علت تحمیل جریمه 18 میلیارد دلاری تا اینجای کار به جیب تک‌تک ایرانیان، مخاطراتی جدی وجود دارد.
شاید مهم‌ترین نتیجه رای صادره علیه ایران را بتوان رسمی شدن «رشوه» در هنگامه عقد قرارداد نفت و گاز با ایران برشمرد کما اینکه پیش از این نیز پس از افشای ماجرای دریافت رشوه توسط برخی مدیران وزارت نفت در قراردادهای نفتی چون استات اویل، به‌رغم تنبیه رشوه‌دهنده در اروپا و آمریکا، کماکان طرف ایرانی بر قانونی بودن رفتارهای غیرحرفه‌ای خود تاکید می‌کرد!
به طور مثال در گزارش تهیه شده توسط پایگاه اقتصادی بلومبرگ، مدیرعامل استات اویل با ابراز پشیمانی از اقدام به پرداخت رشوه به طرف ایرانی اعلام کرد: «حالا که به عقب نگاه می‌کنم، می‌بینم حدود اخلاقی را رعایت نکرده‌ام؛ این توافق
(با م ـ ه)  نباید انجام می‌شد. من نباید اجازه می‌دادم این کار انجام بگیرد.» اما محمدحسین عادلی، رئیس بانک مرکزی ایران در فاصله سال‌های
72- 68 و  از دیپلمات‌های قدیمی وزارت امور خارجه در پاسخ به سؤال خبرگزاری یادشده با مضمون «ﺁیا شرکت‌های غربی خواهان سرمایه‌گذاری در ایران باید به کسی رشوه بدهند تا به ﺁنها کمک کند و راه و رسم بازار ایران را نشان‌شان دهد؟» گفت: «البته! باید بپردازند! تنها اشتباهی که استات اویل کرده این است که پرداخت را پنهانی انجام داده است(!)»
گفتنی است عادلی سال 92 از جانب زنگنه، وزیر نفت به عنوان کاندیدای پیشنهادی ایران برای دبیرکلی مجمع کشورهای صادرکننده گاز (جی‌یی‌سی اف)  معرفی شد. علاوه بر آن وی هم‌اکنون معاون سرمایه‌گذاری سازمان میراث فرهنگی نیز هست.
خط قرمز همه جریان‌ها و گروه‌های معتقد به اصول و ارزش‌های نظام جمهوری اسلامی به عنوان زیست‌بوم مشترک همه سلایق و علایق «منافع ملی» است.
نتیجه عدم برخورد قاطع با متخلفان بیش از 50 قرارداد نفتی توام با اتهامات اقتصادی –  سیاسی علاوه بر آنکه موجب وارد آمدن خسارات مالی به جیب همگانی ملت شده به اعتبار بین‌المللی جمهوری اسلامی در فضای بین‌الملل نیز لطمات جبران‌ناپذیری وارد کرده است.
تیز شدن شاخک‌های منفعت‌طلبی شرکت نه‌چندان معتبر دانه گاز به محوریت شاهزادگان اماراتی بیش از آنکه حاصل از موقعیت‌شناسی عالی آنها باشد، ناشی از ضعف سیستماتیک نظامات قانونی ماست که متخلفان دوره‌های گذشته را بدون کیفردهی مجدد به قدرت می‌رساند. اکنون وزارت نفت کشورمان باید پاسخ دهد شیوخ کرسنت پترولیوم چه در ویترین این وزارتخانه دیده‌اند که از یک سال پیش تاکنون با استخدام دلالان موردعلاقه نفتی‌های ایرانی همچون «سیامک نمازی» به دنبال زنده کردن قراردادی هستند که رئیس‌جمهور روحانی  در آذرماه سال ۱۳۸۱ در کسوت دبیر شورایعالی امنیت ملی با اعتراض به عملکرد بیژن زنگنه، وزیر نفت کابینه اصلاحات، اقدام وی در انعقاد قرارداد نفتی «کرسنت» را بیرون از چارچوب قانون و از طریق «واسطه» دانسته و این قرارداد را دارای آثار منفی فراوان برای ایران برشمرده بود. حتی اگر پس از تایید نهایی رای دادگاه بین‌المللی کل جریمه 18 میلیارد دلاری را زنگنه و همکاران از جیب شخصی نیز پرداخت کنند آبروی رئیس‌جمهور روحانی و ایرانیان در این بازی کثیف احیا نخواهد شد. محاکمه علنی متخلفان و خلع ید آنها از مناصب دولتی کمترین خواسته ملت از رئیس‌جمهور مقتدر ایران است.

  از سلام وطن تشکر می‌کنیم که درددل مردم را منتشر  می‌کند ولی آیا مسؤولان توجهی به این مشکلات دارند که آنها را حل کنند؟
سرباز
  چرا دولت طرح خدمات جامع ایثارگران را اجرا نمی‌کند.
باقی
  من نه اصولگرایم نه اصلاح‌طلب، نه راست نه چپ؛ همین قدر می‌دانم مسؤولانی که برای رضای خدا و خدمت به خلق کار کنند، اجرش را هم در این دنیا می‌گیرند و هم در جهان ابدی. هر کس هم برابر ولایت فقیه ایستاد، خدا او را رسوا کرد.
مطهر
  آقای شیخ الوزرا که برخی می‌گویند پدر صنعتید! بیش از این با گفتن صحبت‌های متناقض که ناسنجیدگی از آن می‌بارد، اوضاع خودرو و قیمت آن را مشوش نکنید.
یک شهروند
  نرخ خودرو را 30 درصد بالا بردند؛ بعد 3 درصد کاهش دادند. آدم یاد بعضی میوه‌فروشی‌ها می‌افتد که بعد از آنکه از بس گران‌فروشند، کسی میوه آنها را نمی‌خرد و میوه‌های‌شان می‌پوسد، تابلوی الکی حاجی‌ارزونی می‌زنند و می‌خواهند مشتری‌ها را فریب دهند.
مقداد
  با آنکه گرانی‌ها کمر مردم را خم کرده، برخی مسؤولان یکسره از کاهش تورم می‌گویند. چگونه چنین چیزی ممکن است؟
یوسفی

علیرضا پورصباغ: پس از تعطیلی خانه سینما گلو می‌دراند و فریاد وا اصنافا سر می‌داد و حال تمام تلاش خود را به کار می‌بندد تا بازیگری ملی - مردمی را بابت حرکت‌های انساندوستانه اخیرش به تمسخر گیرد و به او نیش زنبور زند. در گزارش یک جشن که هفته پیش انجمن منتقدان برگزار کرده بود تا جوایز سالانه‌‌اش را اهدا کند، یکی از کسانی که مدعی نگارش کتاب قانون است و شعار حمایت از صنف لقلقه زبان اوست نیش زنبوری برون آورد و به سرکار خانم مریلا زارعی طعنه تلخی زد. این بخش از هتاکی صاحب مدعی کتاب قانون از برنامه هفت پخش و موجب خشم اهالی سینما و رسانه شد. اگر آقای بی‌ادب به همان اصول صنفی - هنری که از آن دم می‌زند پایبند و معتقد باشد ـ که تصور می‌کنم نیست ـ می‌داند نه تنها در محافل سینمایی بلکه در فضای عمومی جامعه، مردانی مردند که در مقابل بانوان ادب و حیا پیشه می‌کنند. بی‌ادبی و طعنه زدن به بانویی که کارنامه فعالیتش موجب فخر سینمای ملی است و تن به ایفای هر نقشی نمی‌دهد، چه دلیلی دارد؟ چرا اینچنین باید از جانب «بی‌ادب» مورد غضب قرار گیرد؟
بی‌ادبان عاشق آب گل‌آلودند. در شرایط کنونی بهانه ندارند اما بهانه‌جویی می‌کنند. خودشان هم بهایی ندارند. بر سر ندیدن آثارشان چوب‌کشی می‌شود، آنوقت مدعی هنرند(!) به عظمت پروردگار عالم قسم، هنر ریشه در ادب دارد. مگر نبود همین آقا که سینه‌چاک می‌داد در خانه سینما که «ادب مرد به ز دولت اوست» و زیر بیرق این شعار ایستاده بود، حالا چه شده بی‌ادبی پیشه کرده و بقیه حاضران در آن جشن خود را به بیراهه زده‌اند؟ باری! بی‌ادب که هنرمند نمی‌شود. ضد مردم است و همه‌چیز برای فروش در چنته دارد، آنوقت مدعی اصلاح و بازنگری در کتاب قانون است. واعجبا!
واقعا امثال ایشان که برای بازگشایی خانه سینما گلو می‌دراندند منظورشان از حمایت صنف و همکاران سینمایی این بود؟ می‌خواهد به ایشان اتهام موج‌سواری بزند که از پهنای این باند به پهنای دیگر می‌رود و ارتفاع موجش را تغییر می‌دهد.  رنگ به رنگ و ملون، افتاده‌اند در حوض نقاشی و هر روز با یک رنگ از آن بیرون می‌آیند. نه خود سعادتمندند، نه می‌دانند سعادت‌آباد انسانی سینما کجاست، چون شرط سعادتمند شدن ادب است. آنچه می‌کنند مشخص و واضح است؛ در خفا و به آهستگی، یک روز پاچه این مدیر را تا ته می‌خارانند، فردا پا رکابی مدیر دیگری می‌شوند. نگارنده شاهد بود که پس از بازگشایی خانه سینما، زمانی که حجت‌الله سخنران تالار سیف‌الله بود، بی‌ادب هتاک، قطعه ناتمام دیگری از سیر پاچه‌خاری‌هایش را عیان کرد.
او مثل سایر هنرمندان در میان صندلی‌های تالار سیف‌الله جلوس نکرد. چنان با اشتیاق حس پارکابی بودن در وجودش فوران کرده بود که از کنار میز حجت تکان نخورد، ایستاده بود و برای اهل رسانه میکروفن‌کشی می‌کرد. همین تصویر موصوف مبین چهره کسانی است که مدعی روشنفکری‌اند. خودشان میکروفن‌کشی می‌کنند اما کافی است یکی از هنرمندان سینما کاری انجام دهد که دلخواه مدعیان نباشد. حالا کارش به جایی رسیده که برای نقد رفتار خانم زارعی چاک دهان می‌کشد و لغز و لنترانی روانه جشن انجمن قلم می‌کند و منظورش این است که زارعی این سوی جوق است و ما آن سوی جوق. چه قصد پنهان و مستتری پشت این یاوه‌سرایی‌ها وجود دارد؟ قصد و منظورش این است که زارعی با آن چیزهایی که در این مدت بر زبان رانده در منش و سلوک هنری‌‌اش تغییر ژانر داده یا اینکه آقای بی‌ادب به عنوان یکی از اعضای هیات انتخاب جشنواره فجر همچنان کینه شتری مانده در کوهانش را از این محفل به آن محفل می‌برد. میکروفن‌کش محترم باید بداند تا جایی که یادم می‌آید و گفت‌وگوهای مریلا زارعی را مطالعه کرده‌ام در اغلب اشاراتش به این مهم تاکید کرده که تحصیلکرده مدرسه علوی است. پس ادعای تحصیل در خارج از کشور را ندارد و مشخص است مدرک قلابی فیلمسازی هم با خودش نیاورده. زارعی در سینما کارنامه پر و پیمانی دارد و نشان داده چپ و راست نمی‌شناسد. او صراط خود را می‌پیماید.
یادمان باشد، زارعی فارغ از جو ملتهب سیاست‌زده کنونی سینما، در فیلم دست‌های خالی طالبی بازی کرد و به فاصله بسیار کمی جلوی دوربین اصغر فرهادی ظاهر شد. طعنه‌‌اش به فرهادی بابت انتشار کشتن همنوع این بود که تکلیف روشن کن. قصد و نیت را عیان کن. منظورت کشتن کدام همنوع است؟ آنوقت برخی تصور می‌کنند که مریلا قصد برافروختن آتش کینه با کسی را دارد.
زارعی اگر در راهپیمایی روز قدس حاضر می‌شود قصدش نمایش نیست. این حضور را نباید شوی سیاسی بازیگر تفسیر کرد. در مقام یک انسان در میان جماعت معترض به کشتار غزه حاضر می‌شود، او مثل شما نیست که صبحگاهان در حضور مدیران رسانه ملی و حوزه هنری مداح نظام باشد و شبانگاهان...
حضور زارعی در حرم حضرت فاطمه معصومه(س) حاوی یک پیام غیرسیاسی است که قضاوت درباره فعالان زن در سینما نباید مبتلا به کج‌اندیشی و مرض باشد. آیا حضور زارعی در شیار 143، «چ» فیلم بزرگ حاتمی‌کیا، اعتراضش به کشتار غزه و رفتن به حرم حضرت معصومه را بی‌ادبان رادیکال، سیاسی تفسیر می‌کنند؟ آن را موج‌سواری تلقی می‌کنند؟ اگر چنین باشد سخت در اشتباهند. امثال آقای بی‌ادب در سینما چنان کرده‌اند که توده‌های مردم به جاآوردن فریضه نماز توسط زارعی را در حرم حضرت معصومه با بهت و حیرت تماشا می‌کنند.
آخ... چقدر از این هوای رندانه سیاست‌زده روزگارانی که امثال آقای بی‌ادب برای‌مان فراهم‌آوری می‌کنند آشفته‌ام.
آقای بی‌ادب را اگر سینماگران و علاقه‌مندان هنر ببخشند، مردم نخواهند بخشید. ایشان با فرافکنی در هیات انتخاب جشنواره در هر محفل و مجالی که حضور می‌یافت فریاد می‌زد فیلم شیار 143‌، سیاه است. متاسفم که بهترین فیلم جشنواره از نگاه مردم، به نمایش عمومی درنیامده است. اگر اکران شود قطعا زارعی پاداش سکوتش را درباره هتاکان به خویش و فیلم شیار 143 از مردم خواهد گرفت.

اجباری شدن نام خانوادگی برای افراد در ایران (1313 ش)
در ایران انتخاب نام خانوادگی از سال‌های انقلاب مشروطه در میان قشر روشنفکر جامعه رواج یافته بود، اما با پایان یافتن جنگ اول جهانی و در سال 1304، واحد زیرمجموعه بلدیه به «اداره» ارتقا یافت و عنوان «احصائیه» برای آن انتخاب شد. پس از آن و در زمان سلطنت رضاشاه، در سال 1313 با تصویب قانون مدنی، استفاده از القاب گذشته منسوخ و انتخاب نام خانوادگی برای همه اتباع ایران اجباری شد. در این دوران، افرادی به عنوان مامور ثبت به مناطق مختلف فرستاده می‌شدند تا نام خانوادگی برای هر طایفه مرجع قانونی داشته باشد. گزینش نام خانوادگی نیز معمولا از چند روش پیروی می‌کرد که یکی از آنها پیشه نیاکان در یک قوم است. محل اسکان قوم و نام یا شهرت بزرگ خاندان (پدر، پدربزرگ، جد) از دیگر شیوه‌های متداول انتخاب نام خانوادگی بوده است. گاهی هم یک نام خانوادگی بر اساس شغل یا حرفه (همچون صراف، جواهریان، پزشکزاد) یا یک ویژگی بدنی یا فیزیکی (خوش‌چهره، قهرمان) انتخاب می‌شد. در نهایت و با تصویب قانون مدنی کشور در سال 1313 ثبت نام خانوادگی نیز اجباری شد. بر اساس قانون، سرپرست خانواده باید برای خانواده خود نام‌خانوادگی انتخاب می‌کرد و نام خانوادگی تخصیص‌یافته از سوی وی به سایر افراد خانواده‌اش هم اطلاق می‌شد. و از آن زمان تاکنون بیش از چهار نسل از ایرانیان به این نام‌های خانوادگی خوانده می‌شوند.
آتش‏سوزی مسجدالاقصی توسط رژیم صهیونیستی (1348 ش)
در سی‏ام مرداد 1348ش، مسجدالاقصی، اولین قبله مسلمین و یکی از مقدس‏ترین معابد مورد احترام ادیان آسمانی، توسط اشغالگران صهیونیست به آتش کشیده شد. ستون‏های آتش و دود تا ارتفاع صدها متری به آسمان برخاست. در قسمت جنوب شرقی در حدود دویست متر مربع از سقف مسجد کاملاً منهدم شد و گنبد مسجد در 5 نقطه سوخت. همچنین یکی از آثار متبرک مسجد و یک منبر ویژه که 800 سال سابقه داشت نیز کاملاً از بین رفت. این جنایت دردناک، بازتاب تند و موج خروشانی در جهان اسلام به وجود آورد؛ آتش خشم مبارزان نهضت اسلامی ایران را برافروخته کرد و رژیم شاه را که همیار اسرائیل بود، دچار بحران جدی کرد. تلاش روزنامه‏های ایران که دست ساواک را در پشت سر داشتند، به منظور فرو نشاندن خشم ملت مسلمان ایران بی‏نتیجه ماند. در نهایت محمدرضا پهلوی پس از این حادثه ناگزیر شد برای کاستن از خشم عمومی، مزوّرانه، بیانیه‏ای منتشر و اظهار داغداری کند در حالی که وی پس از مدتی که در اجلاس سران کشورهای اسلامی سخنرانی می‏کرد، از مسجدالاقصی نامی نبرد. حضرت امام خمینی(ره)، آتش زدن مسجدالاقصی و کنفرانس اسلامی را به‌شدت محکوم کردند و کنفرانس را متهم نمودند که تلاش دارد جنایت صهیونیزم را در این حادثه لوث کند.
روز بزرگداشت دانشمند شهیر «علامه محمدباقر مجلسی»
علامه محمدباقر مجلسی در سال 1037 ق در اصفهان به دنیا آمد. پدرش ملا محمدتقی مجلسی از شاگردان بزرگ شیخ بهایی بود و در علوم اسلامی از سرآمدان روزگار خود به شمار می‏رفت. علامه محمدباقر مجلسی درس و بحث را از 4 سالگی نزد پدر آغاز کرد و نبوغ سرشار او به حدی بود که در 14 سالگی از فیلسوف و دانشمند بزرگ اسلام، ملا صدرای شیرازی، اجازه روایت گرفت. از آن پس در حضور استادانی چون: علامه شوشتری، میرزای جزایری، ملا محسن فیض کاشانی، ملا صالح مازندرانی و شیخ حرعاملی زانوی ادب زد و به مقامات عالی علمی رسید. سپس به تدریس روی آورد و شاگردان بی‏شماری از مکتبش استفاده کردند. علامه مجلسی دست به کاری عظیم زد و شروع به نگارش دایره..‌المعارف بزرگ تشیع کرد. کتاب عظیم «بحارالانوار» حاوی احادیث ارزشمند اهل‏بیت(ع) در یکصد و ده جلد بزرگ‌ترین و ماندگارترین اثر این محدث کبیر شیعه به شمار می‏رود. همچنین حق‌الیقین، عین‌الحیات، مشکوهُ‌الانوار به فارسی و شرح اربعین، مِراهُ العُقول و رسالهٌ فی الاوزان به عربی از دیگر آثار این علامه سترگ است. سرانجام علامه محمدباقر مجلسی این رادمرد علم و عمل در 27 رمضان سال 1111 ق در 74 سالگی درگذشت و در جوار پدر علامه‏اش در کنار مسجد جامع اصفهان مدفون شد.