مرتضی اسماعیل‌دوست: عنوان فیلم «هجرت: خدایان و پادشاهان» براساس هجرت قوم بنی‌اسرائیل از سرزمین مصر بنا شده است اما در اثر ساخته‌شده توسط ریدلی اسکات، فیلمساز پیر و کارکشته هالیوود، نه نشانی از قومیت وجود دارد و نه فردیت پیامبری اولوالعزم چون موسی(ع) که پیامبری راستین از جانب خدا بوده است. هر چه هست بهره‌گیری از پروداکشنی گسترده بوده که با نگره‌ای تهی از معنا و تنها با زرق و برق جلوه‌های ویژه، ظاهری خوشرنگ یافته است. فیلمنامه‌ای گسسته از روایت‌هایی متعدد که هیچ کدام هسته واحدی نیافته و تشخص تاریخی در آن کاملا مخدوش است. انحرافات بسیار سازندگان فیلمی در ژانر تاریخی از وجود پروردگار چنان ابلهانه و با نگاهی سکولارمآبانه تصور شده که خداوندگار عالم در مسیری از اعلام وحی در کوه طور به شکل پسربچه‌ای نمایان می‌شود! و این توهم برگرفته از نحیف کردن ایمان در نزد سازندگان هالیوود و به سخره کشاندن دین در فیلم «هجرت: خدایان و پادشاهان» به وفور یافت می‌شود. بدیهی است که همه تلاش کارگردان در تطبیق روایات عهد عتیق با اثر صورت‌یافته بوده و اتکا به منبعی واقعی چون تورات نسبت به فیلم گمراه‌کننده‌ای چون نوح ساخته آرنوفسکی پایدارتر بوده است اما نمی‌توان انحرافاتی را که درباره هدف نقض شده در فیلم بابت رسالت پیامبر یکتاپرستی چون موسی(ع) به نمایش درآمده، نادیده گرفت. فیلمنامه این فیلم 4 سال پیش از ساخت توسط «بیل کولیج» و «آدام کوپر» نوشته شد، نویسندگانی که بیشتر انسان‌شناس و مورخ هستند و با توجه به اهمیت دراماتیزه کردن متن، بازنویسی آن به فیلمنامه‌نویس شناخته‌شده‌ای چون «استیو زالیان» سپرده شد، با این همه به‌هم‌ریختگی روایت و نبود زنجیره‌ای واحد در چینش سکانس‌های بسیار فیلم کاملا به چشم می‌خورد. فیلمساز در فیلم «هجرت: خدایان و پادشاهان»، موسی(ع) را به عنوان شخصی نشان داده که دچار تردید در پذیرش پیامبری توسط خداوند است و از طرفی هدفش از راهبری قیام را در جهت تقابل‌گری و در راستای خواسته‌های دنیوی بیان می‌دارد و تنها چیزی که در این میان غایب است، تجلی حضور فرستاده‌ای از سوی خداوند بوده که با معجزات الهی درصدد هدایت مردمان هم‌عصر خود است. اهمیت پیامبر گرانقدری چون موسی(ع) در کتاب آسمانی مسلمین چنان است که 136 بار نام ایشان مطرح شده است، چرا که با وجود تمدن پیشرفته‌تر مصر نسبت به قوم‌های دیگر چون نوح، شعیب، هود و مانند آنها، روزگار مردمان آن با مقاومت بیشتری در برابر فراعنه همراه بوده و از این رو نوع قیام حضرت موسی(ع) از اهمیت بسزایی برخوردار است و از این رو داستان‌های بسیاری از این قوم وجود دارد. مساله یادشده به جای بهره‌برداری دراماتیزه عمیقی که می‌تواند در یک اثر هنری تبلور یابد، تبدیل به پاشنه آشیل فیلم «هجرت: خدایان و پادشاهان» شده است، چرا که خرده‌روایت‌های بسیاری همچون گذر از دریا، ظلم فرعون در دوره برده‌داری و حوادث متعدد دیگر به طور متوالی و بدون هیچ منطق روایی در فیلم 150 دقیقه‌ای ریدلی اسکات به تصویر درآمده و به مانند رخ‌نمایی کارگردان در ارائه توانایی‌های بصری خود در فیلم است و در این میان، فلسفه قیام و رستگاری برآمده از آن به طور کامل رها شده است. بدیهی است ریدلی اسکات جزو مهم‌ترین فیلمسازان صنعتی‌کار هالیوود است و توان بالایی در به نمایش درآوردن فضایی گسترده از پروداکشنی سینمایی دارد و کارنامه کاری وی نیز با آثاری چون «بیگانه» از اواخر دهه 70 میلادی تا فیلم «پرومتیوس» که پیش از این در فضایی علمی- تخیلی ساخته شده بود، نشان از قهار بودن وی در ساخت آثاری اینچنین می‌دهد. با این همه تازه‌ترین ساخته ریدلی اسکات بریتانیایی‌تبار چنان آشفته و مخدوش بوده که حتی نمی‌توان مانند فیلم‌های سرگرم‌کننده وی به آن چشم دوخت. فیلم «هجرت: خدایان و پادشاهان» نه قدرت فضاسازی فیلمی چون «بیلد رانر» را دارد و نه گوشه‌ای از حماسه نقش‌یافته در فیلم «گلادیاتور» را نمایان می‌کند و حتی یک نمای قوام‌یافته از پرداخت شخصیت فیلمی چون «هانیبال» در آن به چشم نمی‌خورد.
در فیلم جدید اسکات که با بودجه قابل بحث 140 میلیون دلاری به عنوان پرهزینه‌ترین فیلم 2014 توسط کمپانی فاکس قرن بیستم ساخته شده است، وجود معجزات الهی توسط حضرت موسی(ع) همچون مساله‌ای خط قرمزی(!) محسوب می‌شود، چرا که در آن نه خبری از معجزه‌ای چون ید بیضاست و نه نشانی از عصای نورانی موسی و نه جوشیدن 12 چشمه آب و در این میان نمی‌توان علل تعدد معجزات موسی بر قوم خویش را به تفکر نشست و آنچه در فیلم از شکافته شدن دریا و گذر قوم بنی‌اسرائیل به تصویر درآمده، چنان خام‌دستانه روایت می‌شود که به جای بازگویی حقیقتی از قدرتمندی پروردگار، نشان‌دهنده شعبده‌بازی کارخانه هالیوود است بر پرده تماشا! این در صورتی است که در قرآن مجید 15 بار از معجزات حضرت موسی(ع) داستان‌هایی زیبا و آموزنده مطرح شده و همراهی خداوندگار عالم را با موجودی که به ظاهر شبانی بیش نبوده است، نمایان می‌کند اما فیلم اسکات تنها یک بار به خلوت موسای ساخته‌شده خود نزدیک شده و دوربین از پشت به درون تنهایی این کاراکتر آمده و از راز و نیاز به عمل آمده با خداوند پرده برمی‌دارد.
فیلم «هجرت: خدایان و پادشاهان» از ثبت بسیاری از اتفاقات رخ داده چون معرکه‌گیری ساحران که قابلیت پرداخت مناسبی در سینما را داراست، دوری گزیده و به جای آن چنان در نمایش صحنه‌های اکشن و تصاویر لانگ‌شات و هلی‌شات افراط می‌کند که اثری سیاهی‌لشکرانه چون «تروا» ساخته ولفانگ پترسن را به‌خاطر می‌آورد! گویی ایمان در آثاری اینچنینی عنصری مفقود بوده و تفهیم نگاه آسمانی پیامبرانی راستین از نوح تا محمد(ص) در پرده سینمای هالیوود برای مخاطب به شکلی هدفدار به گمراهی کشیده می‌شود تا بشر امروز را که شدیدا نیازمند کشف مولفه‌های زیستن است به سمت فراموشی و خاموشی کشاند.

پسرخدا

فیلمی برگرفته از سریالی با نام «انجیل» که از زبان یوحنا روایت شده و تا رستاخیز عیسی(ع) ادامه می‌یابد. فیلمساز در این داستان سعی کرده عقوبت گناه حواریون را نشان دهد. این فیلم که در سال 2014 ساخته شده، دچار حاشیه‌هایی هم شد، چرا که گروه سازنده به دلیل تشابه چهره بازیگر شیطان با اوباما از نمایش آن صرف‌نظر کرد. فرزند خدای کریستوفر اسپنسر آخرین نسخه از روایت زندگی مسیح در سینما تاکنون است و بر مبنای اعتقادات پیتر مقدس و از زبان یوحنا روایت می‌شود. فیلمی الکن که نه‌تنها فاقد دریچه‌ای روشن به جهان ایمانی فیلم‌های دینی است بلکه حتی در ارائه اثری ساده نیز ناتوان است و به‌گونه‌ای تفکیک شده و با ساختاری شبه‌اپیزودیک به مراحل زندگی عیسی مسیح می‌پردازد. عیسی در فیلم فرزند خدا نه‌تنها نشانی از پیامبری ندارد، بلکه در شخصیت‌پردازی کاراکتری انسانی نیز  سردرگم است، چرا که هیچ یک از اعمالش دارای شرایطی علی و معلولی نیست. کادرهای تلویزیونی، دکوپاژهایی بی‌ربط، تدوینی گسسته و اینسرت‌های بی‌دلیل و رنگ‌بندی‌های تکراری و خسته‌کننده، فیلم را برای کارگردانی که پیش از این مستندساز تلویزیونی بوده است، به شکستی کامل کشانده است.

مصائب  مسیح
فیلم مجادله‌برانگیزی که در زمان پخش خود در سال 2004 موجب خشم بسیاری از یهودیان شد، چرا که نقش آنها را در به صلیب کشیدن عیسی مسیح نشان داده است. این فیلم ساخته شده توسط مل گیبسون، بازیگر و کارگردان حماسی‌ساز هالیوود دارای سکانس‌های بسیار دردآوری از 12 ساعت پایانی عمر عیسی مسیح است، اگر چه سازندگان سعی کردند با الهام از منابعی موثق چون عهد جدید، انجیل، انجیل متی و انجیل یوحنا به سمت روایتی حقیقی روند اما نوع نمایش و سکانس‌هایی بی‌هویت، فیلم را به بیراهه کشانده است. با این همه فیلم نمادگرای مصائب مسیح، به دنبال تصویری انسانی از پیامبری راستین است، هرچند این ستایش‌نامه سینمایی در لحظاتی به وادی کینه‌توزی‌های دیرینه نژادی و مذهبی هم می‌رسد. از طرفی بار احساسی و حتی دراماتیک فیلم برعهده رنج‌ها و مصائبی است که مریم از مصلوب شدن و تحمل زخم و رنج فرزندش متحمل می‌شود و این بازتاب مصائب مسیح است که در نگاه دردمند و چهره رنجدیده مریم نمایش داده می‌شود تا فیلم بیش از آنکه به پرداخت شخصیت پیامبری چون حضرت عیسی(ع) دست زند، به‌دنبال نمایش احساساتی نشسته در مادری چون مریم باشد.

انجیل به روایت متی
مشخص است که علاقه‌مندی به ساخت زندگی پیامبری چون عیسی مسیح(ع) در میان فیلمسازانی مولف چون پازولینی وجود دارد. در فیلم «انجیل به روایت متی» این شاعر سینما با نماهای طولانی و تمرکز بر چهره کاراکتر عیسی مسیح در کلوزآپ‌های بسیار، سعی بر تمرکز وجوه درونی این شخصیت داشته است. فیلمی متفاوت از ساخته‌های پرزرق و برق تاریخی که به ساده‌ترین شکل ممکن به نمایش درآمده اما نتوانسته در مسیر پیش‌بینی شده به خلق دنیای شخصیت نزد مخاطب دست یافته و حضور نورانیت در این اثر به کل غایب است چرا که پازولینی مارکسیست، در این فیلم سعی داشته براساس تفکر نقض‌گرای خود بر کتابی قدسی، مسیح را هرچه بیشتر زمینی کند و به جای اهمیت دادن به جنبه‌های معنوی، در جایگاه یک زبانشناس، بیشتر به جنبه‌های اسطوره‌ای شخصیت او نظر داشته، از این رو مایل بوده مسیح را از قامت پیامبری فرستاده از آسمان به زمین مردم‌گرایی کشاند. بر این اساس نماهای کوتاه و گذرمندی را از دستگیری و مصلوب کردن مسیح فیلم پازولینی شاهدیم و عیسی مانند روشنفکری نشان داده می‌شود که در مقطعی بپاخاسته تا سخنانی تازه را به گوش اطرافیان رساند.

رسالت
مصطفی عقاد با ساده‌ترین امکانات و با بهره‌مندی از عقاید ارزنده مسلمانی مومن سعی کرد تا فیلمی ساده از رسالت پیامبر گرامی اسلام(ص) نشان دهد و با به‌کارگیری روشی هنرمندانه، شأن معنوی پیامبر را حفظ کند. فیلمساز با فضاسازی ارزنده‌ای داستان زندگی پیامبر اسلام را در دوران صدر اسلام و از 40 سالگی تا وفات پیامبر به تصویر درمی‌آورد. در این فیلم به جای نمایش تصویری از پیامبر، روایت به‌خوبی براساس عناصر دیداری و شنیداری و نیز زاویه خاص دوربین و بهره‌مندی از کنش‌ها و واکنش‌های خاص افرادی در مقابل پیامبر نمایان می‌شود. موسیقی ارزنده موریس ژار به همراه نقش‌آفرینان ارزنده‌ای از بازیگرانی چون آنتونی کوئین و ایرنه پاپاس، فیلم را به اثری سرپا و ماندگار در زمینه ژانر تاریخی و با رویکرد دینی کشانده است. در این فیلم حرکت پیامبر جهت از میان برداشتن بت‌های شرک مردمانی جاهل به‌خوبی نمایش یافته و تقرب مردانی شجاع دل همچون حمزه به ایشان، شوقی ارادتمندانه می‌یابد. از وقایع تاریخی مهم به تصویر درآمده در این فیلم می‌توان به بعثت پیامبر، قتل سمیه، اسلام آوردن و شکنجه بلال حبشی، جنگ بدر، جنگ احد و فتح مکه اشاره کرد که زنجیره داستانی منسجمی یافته است.

ده فرمان

فیلمی بازسازی شده از همین کارگردان که پیش از این در سال 1923 میلادی رونمایی شده بود و دوباره با نوآوری‌هایی تازه و با صرف هزینه‌ای گزاف ارائه شد. روایتی از زندگی پرفراز و نشیب حضرت موسی(ع) براساس کتب مقدس که وجوه دراماتیک بالایی برای خلق حماسه‌ای جاودانه بر پرده سینما دارد و سیسیل ب.دومیل به‌خوبی از امکانات سینمایی برای مصورسازی این بخش مهم از تاریخ استفاده کرد. او بزرگ‌ترین بازیگران و عوامل فنی زمان را جمع کرده و فیلمی ارزنده ساخت که هنوز در این زمینه بی‌بدیل است. صحنه باز شدن دریای سرخ که با استفاده از آبشار نیاگارا و آبشاری مصنوعی و ساخت دیوارهای عظیم و با نوآوری در پرده آبی بوده است، صحنه‌هایی را خلق کرد که سال‌هاست در تمام دانشکده‌های فنی سینما در جهان تدریس می‌شود. در این فیلم حضور چارلتون هستون در نقش موسی به این کاراکتر جلوه‌ای دوباره داد و صحنه‌های بسیاری که با کمک جلوه‌های ویژه ساخته شد در یادها مانده است که در همان سال توانست اسکار این بخش را از آن خود کند. این فیلم با توجه به اشراف دومیل به آثار تاریخی، تصویر بهتری از واقعیت را بر پرده سینما نشان داد.

سلیمان
روایتی از انتخاب سلیمان(ع) توسط پدرش داوود(ع) که با واکنش‌هایی توسط پسران کینه‌توز دیگرش همراه است. فیلم سلیمان نتوانست پرداختی مناسب از شخصیت‌های ارزنده تاریخی همچون داوود و سلیمان داشته باشد و بیشتر توجه خود را به مفاهیمی از خشم، کینه و البته عشقی سرکوب شده از سوی ملکه صبا به سلیمان معطوف کرد و فضای فیلم بیشتر از اینکه نورانیت اثری دینی را داشته باشد به یک ساخته ملودرام تمایل دارد. این فیلم اگر چه سعی داشته با استفاده از بازیگران مطرح به موفقیتی در گیشه دست یابد اما هیچ نشانی از یک اثر دینی را دارا نیست. فیلم‌های بسیاری درباره حضرت سلیمان(ع) در جهان ساخته شده که از فیلم‌های کوتاه و صامت تا انیمیشن را در بر می‌گیرد. راجر یانگ که در تحریف روایات مذهبی، کارگردانی چیره‌دست بوده! و پیش از این، داستان «یوسف» را با ساختاری مشوش به هم دوخته بود، در فیلم سلیمان نیز مبنای روایی را به انحرافاتی دروغین سوق داده و در ارائه اثری تاریخی به کل مغفول مانده است، چرا که اصولا سازندگان هالیوودی، تعمدی آشکار و شگفت در دوری‌گزینی مخاطب از وجوه ایمان داشته‌اند و این مساله همواره سرلوحه آثاری منتسب به سینمای تاریخی و دینی بوده است.

آخرین وسوسه مسیح
ساخت این فیلم توسط کارگردانی که خود در روزگاری سودای کشیش شدن داشته است، می‌توانست تبدیل به اثری تقدس‌گرایانه شود اما نتیجه خلاف این انتظار را به‌دنبال داشت. فیلم همه شرایط چنین افتخاری را داشت؛ اقتباس از داستانی به قلم نیکوس کازانتزاکیس و فیلمنامه‌ای از خالق راننده تاکسی، پل شریدر و آهنگسازی پیتر گابریل با فریادهای فاتح علی‌خان پاکستانی، اما چنان تصویری بی‌هویت از پیامبری منتخب را می‌بینیم که در قطب مخالف فیلم پادشاه پادشاهان (1927) سیسیل ب. دومیل قرار می‌‌گیرد که با درد زمانه دست به گریبان بوده است! در این فیلم، نمایش جنون‌زدگی شخصیتی والامقام، حیرتی بسیار را سبب می‌شود. از طرفی مسیح ساخته شده از تفکر متوهم کارگردان، پرسوناژی مغشوش است که با توجه به ناتوانی و ضعف، تمایل به نیستی دارد! اندیشه متهورانه اسکورسیزی در این فیلم چنان تعجب‌برانگیز بوده که حتی سالن سینمایی را در فرانسه که فیلم در آن نمایش داده می‌شده مورد اصابت بمب آتش‌‌زا قرار داده است. فیلم «آخرین وسوسه مسیح» طبق هیچ‌کدام از اناجیل موجود ساخته نشده و با توجه به تخیلی گمراه‌کننده، حقیقت عصمت و تقدس مسیح را بشدت زیر سوال می‌برد.

نوح
در روایت مخدوش دیگری از هالیوود، این بار آرنوفسکی که تجربه‌گرایی را در آثار پیشین خود نشان داده بود، با واقعه‌ای تاریخی و از دل رخدادی دینی، توهمات ذهنی خود را به پرده آورد و نتیجه آن تبدیل شدن تصویری دور از پیامبری بزرگ است که به جای رسالتی منجی‌گرایانه به شخصی فارغ از خصایص انسانی تبدیل می‌شود! فیلم در  ابتدا ژستی خیرخواهانه برای نوح آفریده که طغیان اعتراض علیه ظلم و فساد زمانه دارد. اشارات آغازین فیلم به روایات متون مقدس درباره هبوط انسان، مخاطب را برای تماشای یک فیلم دینی آماده می‌کند. حضور و چهره‌پردازی بازیگری چون راسل کرو نیز نوید چنین فیلمی را می‌دهد اما پس از اندکی، فضایی لجام‌گسیخته در فیلم حاکم می‌شود و همه چیز رنگ تحریف واقعیت می‌گیرد تا باز هم نگاه هالیوودی بر واقعیت مستولی یابد. در میان روایتی گسیخته، تنها دستاورد فیلم در زمینه صنعت سینما و با استفاده از جدیدترین تکنولوژی‌های جلوه‌های ویژه بصری و میدانی رخ داده تا یکی از پرچالش‌ترین فیلم‌ها در این بخش با ساخت کشتی، انیمیت تعداد زیادی حیوان برای سفر و نمایش رشد درختان رخ دهد، اگر چه اینگونه موارد، به پرداختی دینی منجر نشده است.

مهدی امامقلی: به عنوان کسی که اغلب آثار تاریخی و درام سینما را دیده و پای تماشای تمام فیلم‌های تکنیکی‌ترین کارگردانان از «الیور استون» تا «رومن پولانسکی»، «تیم برتون» و «اسکورسیزی» و... نشسته و  بسیاری از فیلم‌های سینمای دینی ایران و غرب را تماشا کرده؛ از «مصائب مسیح» میل گیبسون و «ده فرمان»  سیسیل ب‌دومیل تا مجموعه‌های تلویزیونی «مردان آنجلس»،«ایوب پیامبر» و «یوسف پیامبر» فرج‌الله سلحشور، «مختارنامه» و «امام علی(ع)» میرباقری و... اعتراف می‌کنم «محمد(ص)»، فیلم فاخر مجید مجیدی، انقلابی دیگر در سینمای نوین دینی ایران و جهان است. فیلمنامه و نوع قصه‌گویی «محمد(ص)» که از زمان حصر پیامبر اکرم(ص) در شعب ابوطالب آغاز می‌شود و به صورت فلاش بک، دوران کودکی و نوجوانی پیامبر عظیم‌الشأن اسلام را روایت می‌کند و در نهایت با رفع تحریم‌ها علیه پیامبر و اصحابش به پایان می‌رسد، ‌در مجموعه‌ای از بهترین صحنه‌ها، بهترین فیلمبرداری و موسیقی و دکور، از این فیلم، اثری برجسته،‌ تاثیرگذار و ماندگار ساخته است. اگر «مختارنامه» و « امام علی (ع)» داوود میرباقری بهترین دیالوگ‌پردازی‌ها را داشت و اگر «ملک سلیمان نبی (ع)» شهریار بحرانی بهترین چهره‌پردازی و بهترین جلوه‌های ویژه را داشت یا فیلم «محمد رسول‌الله» مرحوم مصطفی عقاد بهترین بازی‌ها و بهترین موسیقی متن را به همراه داشت، به جرأت می‌توان گفت فیلم «محمد(ص)» مجیدی همه بهترین‌ها را یکجا دارد. روایت بی‌نظیر مجیدی از واقعه عام‌الفیل؛ هجوم سپاه ابرهه به کعبه و تصویرسازی از دفاع ابابیل و همچنین سکانس‌ها و صحنه‌های مربوط به تولد پیامبر(ص)؛ جوشیدن آب زمزم، شکستن زنجیره‌ای بت‌های داخل کعبه و درخشش آسمان پرستاره همراه با موسیقی متن که بیننده را مبهوت و میخکوب می‌کند و حتی صحنه‌های دویدن جمیل (شتر حارث) به سمت منزل عبدالمطلب و نشستن در حیاط منزل وی و نوع روایت وصال حلیمه، دایه پیامبر به ایشان یا تصاویر مربوط به خرافه‌پرستی جاهلان عرب (زنده به گور کردن دختران و قربانی کردن زنان و کودکان در پیشگاه بت‌ها) و مواجهه رئوفانه و رحیمانه پیامبر با آنان و خروش ماهی‌ها در دریاها (به‌واسطه حضور پیامبر) و اساساً بهره‌گیری از صحنه‌های مسحورکننده طبیعی و فیلمبرداری خوب از کویر و آسمان و دریا و  طبیعت و... و پس از آن، قصه‌های مربوط به دوران کودکی پیامبر و  در نهایت صحنه پایانی و بی‌نظیر جمع شدن اصحاب پیامبر در دل شب (همراه با روشنایی) و قرائت آیات قرآن از طرف رسول خدا و تصویر دستان زنان و مردانی که به قصد بیعت با رسول خدا وارد آب می‌شوند، همه و همه دست به دست هم داده تا این فیلم در قاب قصه‌گویی خلاقانه و بی‌تعلیق، ممتاز و یکه‌تاز باشد. دیالوگ‌های ماندگار فیلم، مثلاً آنجا که یهودی در پاسخ به پرسش کنایه‌آمیز دوستش که «از این قوم پیامبر برخواهد خواست؟» گفت: «از این قوم نه، برای این قوم!» یا آنجا که آمنه بر سر مزار عبدالله،‌ به کودک خود گفت: «این دنیا یک روز تمام می‌شود و مهربانی باقی می‌ماند مثل بوی خوش دست تو که از یثرب تا اینجا هنوز همراه توست» و نمایش  وجهه «رحمه..‌للعالمینی» پیامبر اکرم(ص) بدون اشاره صریح و گل درشت در قالب دیالوگ و تنها از طریق بصری، یکی از ویژگی‌های ممتاز قصه‌پردازی و ساختار فیلمنامه «محمد» است. جنس فیلم مجیدی نه بیانیه‌ای و دستوری و نه شعارگونه و سیاسی بلکه تاریخی، دراماتیزه و معجونی از لطافت و محبت است، مجیدی نمی‌خواهد بگوید که مسلمان باش! یا ما مسلمانان بهترینیم! بلکه می‌خواهد واقعیت‌هایی از زندگی پیامبر رحمت و مهربانی را در قالب قصه و درام به تصویر بکشد چه آنکه خود او در مقایسه با فیلم مصطفی عقاد گفته بود پروژه او با مصطفی عقاد کاملا متفاوت است؛ اول به این خاطر که مربوط به دوران کودکی پیامبر است و دوم اینکه در آن فیلم تصویر جنگ و خشونت می‌چربد حال آن که از زندگی 63 ساله حضرت محمد(ص) تنها 60 روز در جنگ می‌گذرد. وقتی در اکران سینما فرهنگ تهران، پای تماشای این فیلم 3 ساعته نشستم، گمان نمی‌کردم 3 ساعت تمام، ‌بی‌هیچ تعلیق و کششی، داستان فیلم به طرفه..‌العینی بگذرد و من همچنان بخواهم باز هم ادامه داشته باشد! به‌راستی که می‌توان گفت این فیلم، شاهکاری جهانی و پایانی بر  ژانر اسلام‌هراسی است در فیلم‌های سیاه یهودی و هالیوودی است.  حالا می‌توان گفت فیلم مجید مجیدی می‌تواند نام ایران را در سینمای جهان طنین‌انداز کند. دست مریزاد آقای مجیدی.

محمدعلی شعبانی، مستندساز جوان کشور:
پرچم پیامبر در دست سردار سلیمانی است
کارگردان «سمفونی استیضاح» درباره اخلاق سیاسی و اینکه گروهی ممکن است با کپی‌برداری تقلبی از الگوی رفتاری شهید دیالمه، دست به رفتارهای افشاگرانه و غیراخلاقی بزنند، سخن گفت. به گزارش مهر، محمدعلی شعبانی درباره مستند «سمفونی استیضاح» گفت: این یک مستند سیاسی است که سعی می‌کند سیاست‌زده نباشد و فیلمساز قصد دخل و تصرف در اثر و حتی بیان اعتقاد و سلیقه خود را ندارد اما تلاش من بر این بود که در «سمفونی استیضاح» که روایتی از یک استیضاح توسط شهید عبدالحمید دیالمه در سال ۶۰ است با موافقان و مخالفان این اقدام صحبت کنم و به‌اصطلاح نیمه پر و خالی لیوان را با هم ببینم. شعبانی در بخش دیگری از سخنان خود به اهدای جایزه خود در جشنواره فیلم فجر به سردار قاسم سلیمانی اشاره کرد و گفت: من برای فعالیت در حوزه مستندسازی مدت زیادی از عمرم را در عراق، کردستان و اورامانات گذراند‌ه‌ام. ما تا پای خود را از منطقه بیرون نگذاریم متوجه فضای این مناطق و تاثیر کاری که سردار سلیمانی کرده است، نمی‌شویم. او به‌خوبی توانسته است منطقه را مدیریت کند. اگر ما وضعیت داعش، سوریه و عراق را بررسی کنیم متوجه این امر خواهیم شد. با این حال تا از منطقه خارج نشویم شاید به اهمیت این حضور پی نبریم و من هم به دلیل اعتقاد و علاقه‌ای که به این شخص داشتم مستند خود را به او تقدیم کردم و می‌دانم که شأن سردار سلیمانی بسیار بیشتر از این مسائل است. وی که در جشنواره فیلم فجر لباسی را مزین به نام محمد رسول‌الله(ص) بر تن داشت، در این باره هم بیان کرد: من هم مثل بسیاری ناراحت شدم که به پیامبر اسلام توهین شد و خواستم به نوعی از هنرمندان دنیا بخواهم به اعتقادات دیگران احترام بگذارند و حداقل توهین خود را به این اعتقادات آزادی بیان عنوان نکنند. با تمام ارادتی که نسبت به ساحت پیامبر اکرم داشتم بعد از گرفتن جایزه خواستم آن را به کسی اهدا کنم که به نظرم امروز پرچم پیامبر(ص) را در دست گرفته است. امروز برای همه دنیا مسجل است پرچم ترجمه غلط از اسلام در دست داعش است و سردار سلیمانی کسی است که اسلام و مسلمانان واقعی را معرفی می‌کند.

ایجاد کمپین «من خانواده‌ام را دوست دارم» با حضور هنرمندان
احمد ذوعلم، دبیر کمیته تبلیغات و اطلاع‌رسانی مسابقه بزرگ «کتاب و زندگی»، از برنامه‌های جدید دوره دوم این مسابقه که با محوریت کتاب «خانواده» در حال برگزاری است، خبر داد و گفت: به‌منظور حمایت از نهاد خانواده و معرفی کتاب «خانواده» کمپینی با حضور شخصیت‌های فرهنگی و هنرمندان تشکیل شده است. این کمپین با عنوان «من خانواده‌ام را دوست دارم» کار خود را آغاز خواهد کرد. به گزارش تسنیم، وی ادامه داد: ما پس از بررسی‌های میدانی تصمیم گرفتیم در تعدادی از شهرهایی که در ایام عید نوروز بیشترین مسافران را خواهد داشت، تبلیغ و توزیع گسترده‌تری از کتاب را داشته باشیم.  این کتاب در سبکی نو  به‌نام «ساخت یک جلسه مطوَّل مَطوی در محضر مقام معظم رهبری» ارائه شده است. دیدگاه‌های منحصر به‌فرد مقام معظم رهبری در نوع نگاه ایشان به زن و نقش او در خانواده و ارائه الگوی جامع خانواده اسلامی برای جوامع بشری در این کتاب باعث شده مخاطب آن، فقط زوج‌های جوان نباشند و هرکس می‌خواهد خانواده‌ای تشکیل دهد یا تشکیل داده و در ابتدای راه است، یا سال‌هاست که زندگی مشترک را شروع کرده و اکنون در فکر زندگی مشترک فرزندان است، می‌تواند مخاطب آن باشد.

«روباه»هم به ترکیب اکران نوروزی اضافه شد
ترکیب نهایی اکران نوروز 94 با قطعی شدن نمایش عمومی فیلم «روباه» به کارگردانی بهروز افخمی نهایی شد. به گزارش تسنیم، محمدرضا فرجی، مدیرکل سینمای حرفه‌ای گفت: با پیوستن فیلم سینمایی «روباه» به ترکیب اکران نوروزی و نمایش عمومی این فیلم در گروه سینمایی فرهنگ، ترکیب اکران فیلم‌های نوروزی نهایی شد. وی یادآور شد: همچنین قرارداد اکران فیلم سینمایی «استراحت مطلق» به کارگردانی عبدالرضا کاهانی در گروه سینمایی قدس، «طعم شیرین خیال» به کارگردانی کمال تبریزی در گروه آفریقا، «ایران برگر» به کارگردانی مسعود جعفری‌جوزانی در گروه آزادی و «رخ دیوانه» به کارگردانی ابوالحسن داوودی در گروه سینمایی استقلال نهایی شده و در ایام نوروز شاهد نمایش این فیلم‌ها خواهیم بود.