ارتش آمریکا شاید ضعیف‌تر از آن باشد که تصور می‌شود. همه شاخه‌های نظامی و نیروی هسته‌ای آمریکا به جز یک مورد در حال حاضر از سطح قدرت و توان «جزئی» برخوردارند. تنها نیروی هوایی این کشور است که در «شاخص قدرت نظامی آمریکا» به عنوان یک نیروی «قدرتمند» رده‌بندی شده است.  این گزارش که اولین گزارش در نوع خود به شمار می‌رود حاوی تحلیلی عمیق از تهدیدات جهانی است که منافع آمریکا و توانایی نیروهای مسلح این کشور جهت غلبه بر این تهدیدات را در معرض خطر قرار می‌دهد. در این گزارش نتیجه‌گیری شده است که به طور کلی نیروهای مسلح آمریکا هنگام مواجهه با 2 نزاع همزمان قادر به کسب پیروزی نیستند حال آنکه چنین هدفی یک هدف راهبردی طولانی‌مدت به شمار می‌رود. در این گزارش عنوان شده که با اینکه تروریسم یک تهدید جدی محسوب می‌شود اما روسیه و چین بزرگ‌ترین تهدید را متوجه امنیت ملی آمریکا می‌کنند. «رندی فوربس» از اعضای کمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان آمریکا در رابطه با شاخص فوق‌الذکر می‌گوید: «شاخص سال ۲۰۱۵ اندیشکده بنیاد هریتج درباره قدرت نظامی آمریکا یک منبع ارزشمند برای همه کسانی است که به قابلیت‌های نظامی آمریکا علاقه‌مندند. این شاخص تصویری واضح از کاستی‌های موجود در زمینه قابلیت، ظرفیت و آمادگی نیروها ارائه می‌دهد و خسارات وارده در طول سال‌ها کاهش غیرمسؤولانه بودجه را به تصویر می‌کشد. من همه سیاست‌گذارانی که به وضعیت فعلی تشکیلات نظامی ما ـ و چگونگی ارتقای آن ـ علاقه‌مندند را به مرور این شاخص توصیه می‌کنم». شاخص مذکور 3 مؤلفه قدرت نظامی آمریکا را مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌دهد؛ قابلیت‌های هر یک از شاخه‌های تشکیلات نظامی آمریکا، ماهیت و شدت تهدیدات منطقه‌ای عمده‌ای که این شاخه‌ها ممکن است مجبور به مقابله با آنها باشند و محیط‌هایی که شاخه‌های مذکور باید در آنها دست به عملیات بزنند (حضور یا عدم حضور متحدان، چالش‌های جغرافیایی و...). به گفته «داکوتا وود» ویراستار این شاخص، عدم تأمین نیروی انسانی کافی و کمبود تجهیزات از دلایل کسب رتبه‌هاتی ضعیف بوده است. در سال ۲۰۱۴ ارتش و نیروی تفنگداران دریایی تنها توانستند به ترتیب۷۶ درصد و ۶۹ درصد نیروهای مورد نیاز را مستقر سازند. به همین نحو، تعداد شناورهای نیروی دریایی کمتر از حد نیاز این نیرو بود. در ضمن، نیروی دریایی با ۹۲ درصد ظرفیت مورد نیازش فعالیت می‌کرد. در سال ۲۰۱۴ روسیه، تروریسم در خاورمیانه، ایران، تروریسم در افغانستان و پاکستان، چین و کره‌شمالی همگی سطح مشابهی از خشونت و پرخاشگری را متوجه آمریکا کردند. قابلیت‌های نظامی روسیه و چین باعث شده تا این دو کشور در شاخص فوق‌الذکر در رده بالاتری از لحاظ میزان تهدید قرار گیرند. تروریسم در افغانستان و پاکستان نیز یک تهدید جدی قلمداد می‌شود، زیرا به طور بالقوه می‌تواند پاکستان را به حدی بی‌ثبات سازد که تسلیحات هسته‌ای این کشور به دست سازمان‌های تروریستی بیفتد. محیط‌های عملیاتی در 3 منطقه عمده ـ اروپا، خاورمیانه و آسیا ـ براساس منافع حیاتی آمریکا رده‌بندی شده‌اند. براساس شاخص مذکور:  اروپا با توجه به وجود متحدان مطلوب‌نظر، ثبات سیاسی و زیرساخت، مطلوب‌ترین محیط عملیاتی برای آمریکا به شمار می‌رود اما وضعیت نامطلوب نیروهای نظامی آمریکا در این منطقه باعث بروز نگرانی‌هایی شده است. عدم ثبات سیاسی که در قالب وضعیت موجود در سوریه و عراق متجلی شده است گریبانگیر منطقه خاورمیانه شده و این منطقه را به نامطلوب‌ترین محیط عملیاتی تبدیل کرده است و باعث بروز نگرانی‌های جدی در این رابطه شده است. ائتلاف‌های نظامی دوجانبه موجود در آسیا یک مزیت بزرگ به شمار می‌رود آن هم در منطقه‌ای که در صورت عدم وجود چنین ائتلاف‌هایی یک محیط عملیاتی متوسط قلمداد می‌شد. آمریکا از یک نیروی نظامی جهت محافظت از خاک خود در برابر حمله و همچنین محافظت از منافع خود در خارج از کشور برخوردار است. این نیروی نظامی از کاربردهای ثانویه نیز برخوردار است که از جمله می‌توان به کمک‌رسانی به مقامات غیرنظامی در صورت بروز فاجعه یا بازداشتن معاندان از تهدید منافع آمریکا اشاره کرد اما هدف اصلی این نیرو آن است که در صورت نیاز، اراده آمریکا را به صورت فیزیکی به دشمن تحمیل کند. با توجه به اهمیت این مسؤولیت مندرج در قانون اساسی باید به طور منطقی فرض را بر این گذاشت که دولت از برخی معیارهای استاندارد و سازگار بهره می‌گیرد تا به اوضاع مربوط به امور امنیتی پی ببرد و وضعیت تهدیداتی که متوجه منافع آمریکا هستند، محیطی که نیروهای نظامی آمریکا در آن در راستای دفاع از منافع فعالیت می‌کنند و وضعیت نیروهای نظامی را مورد ارزیابی قرار دهد. مایه تأسف است که چنین مساله‌ای درباره دولت صادق نیست. واشنگتن در میان گزارش‌هایی که حاوی نظرات و دیدگاه‌ها درباره این موضوعات است غوطه‌ور است اما این گزارش‌ها فاقد انسجام و تکرارپذیری‌ بوده و بی‌طرفانه نیست. رهبران ما در نبود یک معیار استاندارد و سازگار نمی‌توانند وضعیت فعلی نیروهای نظامی را به گونه‌ای کارآمد ارزیابی کنند یا خطرات راهبردی مرتبط با توانایی کشور جهت دفاع از منافع ملی و حیاتی خویش را درک کنند. در نبود چنین معیاری عموم مردم آمریکا نمی‌توانند بفهمند وضعیت امنیتی کشور سال به سال بهتر می‌شود یا بدتر. «شاخص قدرت نظامی آمریکا» که توسط اندیشکده بنیاد هریتج منتشر شده تلاش دارد با ارزیابی سالانه وضعیت «قدرت سخت» آمریکا و شرایط راهبردی مربوطه، خلأ موجود در این زمینه را پر کند. اولین نسخه این شاخص که در سال ۲۰۱۵ منتشر شده است مبنای ارزیابی‌های آتی خواهد بود و نسخه‌های جدید این گزارش علاوه بر ارزیابی اوضاع در سال مربوطه به بررسی تغییراتی که در مقایسه با سال قبل‌تر از آن رخ داده‌ است نیز خواهد پرداخت. شاخص مذکور به ارزیابی سهولت یا دشواری عملیات در مناطق کلیدی می‌پردازد و در این راستا ائتلافات موجود، ثبات سیاسی در منطقه، حضور نیروهای نظامی آمریکا و وضعیت زیرساخت‌های کلیدی را مدنظر قرار می‌دهد. تهدیدات براساس رفتار و قابلیت‌های فیزیکی بازیگرانی که منافع ملی و حیاتی آمریکا را به چالش می‌کشند مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. وضعیت قدرت نظامی آمریکا از لحاظ قابلیت یا مدرن بودن، ظرفیت عملیاتی و آمادگی جهت انجام موفق مأموریت‌های محوله سنجیده می‌شود. این چارچوب یک منبع مرجع برای آن دسته از سیاست‌گذاران و مردم به شمار می‌رود که می‌خواهند بدانند آیا آمریکا از قدرت نظامی کافی جهت دفاع از منافع ملی خویش برخوردار است یا نه. هنگام بحث درباره قابلیت تجمیعی و گستره قدرت نظامی مورد نیاز جهت پرداختن به تهدیداتی که متوجه منافع امنیتی آمریکاست باید به روشنی دانست از چه منافعی باید دفاع کرد. دولت‌های مختلف در طول چند دهه گذشته به 3 مورد از منافع حیاتی به طور مداوم اشاره کرده‌اند:دفاع از خاک آمریکا،  پایان دادن موفقیت‌آمیز به یک جنگ مهم که به طور بالقوه می‌تواند منطقه‌ای را که نزد آمریکا از اهمیت حیاتی برخوردار است بی‌ثبات سازد و حفاظت از حرکت آزادانه در نقاط مشترکی که کسب‌وکارها در سطح دنیا از طریق آنها کارهای خود را انجام می‌دهند (دریا، هوا، فضای بیرونی و جدیداً فضای مجازی).
آمریکا جهت دفاع مؤثر از این منافع در سطح دنیا نیازمند یک نیروی نظامی دارای اندازه مناسب یا به قول پنتاگون «ظرفیت» مناسب است. با توجه به فاکتورهای بسیاری که در این زمینه دخیل است تعیین حد و حدود یک نیروی نظامی مناسب کار دشوار و پیچیده‌ای است. با این حال، دولت‌های مختلف، کنگره‌های مختلف و کارکنان وزارت دفاع در دوره‌های مختلف دست به چنین کاری زده و یک اصل ثابت و عجیب را در این زمینه تعیین کرده‌اند؛ توانایی اداره 2 جنگ عمده یا «رویداد منطقه‌ای عمده» به طور همزمان یا در فاصله زمانی نزدیک به هم (لازمه پرداختن به «2 رویداد منطقه‌ای عمده» در این شاخص مدنظر قرار گرفته است). مفهوم اصلی چنین لازمه‌ای آن است که آمریکا باید قادر به درگیری و شکست کامل یک دشمن عمده باشد و همزمان از قدرت لازم جهت شکست دادن یک دشمن عمده دیگر برخوردار باشد تا بدین ترتیب مانع آن شود که رقبا از فرصت به وجود آمده بهره‌برداری کنند. در جریان جنگ سرد، آمریکا هر ۱۵یا۲۰ سال با بحران‌های عمده‌ای مواجه می‌شد و همزمان از نیروهای رزمی قابل توجه در اروپا و چند نقطه دیگر برخوردار بود. اندازه کل نیروها با مدل «2 رویداد منطقه‌ای» همخوانی داشت. بر همین اساس، ارزیابی ما بر مبنای تکاپوی نظامی فعلی آمریکا جهت درگیری و شکست همزمان 2 رقیب عمده صورت می‌گیرد. معیار 2 رویداد عمده که در این شاخص مورد استفاده قرار گرفته از طریق بررسی نیروهای مورد استفاده در جنگ‌های عمده‌ای که آمریکا از زمان جنگ دوم جهانی به بعد در آنها شرکت کرده و همچنین از طریق مرور مطالعات دفاعی عمده که در طول ۳۰ سال گذشته توسط دولت فدرال انجام گرفته‌ تعیین شده است. ما به این نتیجه رسیدیم که یک نیروی مشترک آماده و سازگار با مدل 2 رویداد عمده (که به صورت تمام وقت آماده خدمت است) متشکل از این موارد خواهد بود:
 ارتش: ۵۰ تیپ رزمی،  نیروی دریایی: ۳۴۶ ناو رزمی سطحی و ۶۲۴ هواپیمای تهاجمی،  نیروی هوایی: ۱۲۰۰ هواپیمای جنگنده،  نیروی تفنگداران دریایی: ۳۶ گردان.
محیط عملیاتی در سطح دنیا: این شاخص دنیا را به عنوان محیطی در نظر گرفته که در آن نیروهای آمریکایی جهت محافظت از منافع آمریکا دست به عملیات می‌زنند و بر همین اساس با توجه به وجود منافع حیاتی مشترک و بازیگرانی که قادرند این منافع را به چالش بکشند بر 3 منطقه ـ اروپا، خاورمیانه و آسیا ـ متمرکز شده است: اروپا: اروپا عمدتاً یک محیط باثبات، بالغ، و دوستانه است و قدیمی‌ترین و نزدیک‌ترین متحدان آمریکا در این منطقه قرار دارند. آمریکا در قالب معاهدات، روابط اقتصادی قوی و پیوندهای فرهنگی ریشه‌دار با اروپا پیوند خورده است. شرکای آمریکا در منطقه از ثبات سیاسی برخوردارند، دارای اقتصادهای بالغ (اگرچه بدهکار) هستند و از نیروهای نظامی نسبتاً مدرن (هرچند رو به کاهش) برخوردارند. حضور طولانی‌مدت آمریکا در منطقه، وجود زیرساخت‌های حمایتی و پشتیبانی مناسب در اروپا و چارچوب اقدامات هماهنگ که در قالب ناتو فراهم شده باعث شده است این منطقه به یک محیط کاملاً مطلوب جهت انجام عملیات نظامی تبدیل شود.  خاورمیانه: برعکس، خاورمیانه بشدت گرفتار جنگ و منازعه است. این منطقه تحت حاکمیت حکومت‌های خودکامه است و شمار فزاینده‌ای از تروریست‌ها و دیگر عوامل بی‌ثبات‌کننده در آنجا فعالیت می‌کنند. اگرچه آمریکا همکاری‌ها و اتحادهای محکمی را در منطقه ایجاد کرده است اما چالش‌های امنیتی و سیاسی مرتبط با ناآرامی‌های پایان‌نیافته بهار عربی، ظهور تروریسم فراملیتی و تهدید هسته‌ای بالقوه ایران منافع واشنگتن را در احاطه خود قرار داده‌اند. تجربه نظامی آمریکا در منطقه و زیرساخت‌های پایگاهی که این کشور در طول ۲۵ سال گذشته ایجاد و حفظ کرده است تا حدودی در برابر این چالش‌ها موازنه ایجاد کرده‌اند.  آسیا: وسعت آسیا که ۳۰ درصد کل خشکی‌های جهان را تشکیل می‌دهد ویژگی بارز این قاره به شمار می‌رود. اگرچه برخی متحدان طولانی‌مدت آمریکا که از ثبات و اقتصادهای پیشرفته برخوردارند در این منطقه واقع شده‌اند اما دوردست بودن منطقه باعث شده است انجام عملیات توسط آمریکا در این منطقه از لحاظ زمانی و انتقال نیرو سخت و دشوار باشد. با خلاصه‌سازی ویژگی‌های مربوط به هر منطقه می‌توان دریافت که چگونه می‌توان این مناطق را از لحاظ چالش‌هایی که آمریکا در راستای دیکته قدرت نظامی خود و تداوم عملیات‌های رزمی روبه‌روست مورد مقایسه قرار داد. به طور کلی قدرت نظامی آمریکا در سطح دنیا در حال حاضر در سطح «متعادل» قرار دارد. این بدان معناست که آمریکا باید بتواند در صورت نیاز قدرت نظامی خود را در هر نقطه از دنیا دیکته کرده و بدون آنکه با مخالفت چشمگیر یا ریسک بالایی مواجه شود از منافع خود دفاع کند.
اندیشکده بنیاد هریتج

جو بیدل و ماری ولفروم: برخی منابع خبری می‌گویند اگرچه فرانسه و آمریکا تاکید می‌کنند در چگونگی رویکرد به برنامه هسته‌ای ایران اختلاف نظر ندارد اما واقعیات عکس آن را نشان می‌دهد.  به نظر می‌رسد جان کری، وزیر خارجه آمریکا در نشست پاریس به دنبال ایجاد جبهه واحدی برای برخورد با برنامه هسته‌ای ایران بود، چون لوران فابیوس در پی مذاکرات اخیر اعلام کرد اگر قرار است توافقنامه هسته‌ای با ایران امضا شود باید قاطع‌تر و منسجم‌تر باشد.  نشست پاریس با حضور وزیران خارجه کشورهای آلمان، فرانسه، انگلیس و رئیس دستگاه سیاست خارجی اتحادیه اروپا در وزارت خارجه فرانسه برگزار شد.  با برگزاری نشست پاریس، در عمل به یک هفته مذاکرات فشرده بین جان کری و محمدجواد ظریف در شهر مونترو سوییس پایان داده شد.  مذاکرات هسته‌ای قرار است از 15 ماه مارس (امروز) دوباره از سر گرفته شود. این مذاکرات قرار است تا پیش از 31 مارس به توافقنامه سیاسی برسد و آنگاه مذاکرات برای مشخص شدن جزئیات فنی توافقنامه تا اول ژوییه ادامه داشته باشد.  جان کری که تلاش‌های دیپلماتیک طولانی و نفسگیری برای به سرانجام رساندن پرونده هسته‌ای ایران تا این تاریخ انجام داده است به نظر نمی‌رسد متحدان و شرکای اروپایی‌اش را در این باره مجاب کرده باشد. در همین راستا، لوران فابیوس با طرح اینکه اوضاع هنوز رضایت بخش نیست، شک و تردیدهای کشور متبوعش را در این باره اعلام کرد.  رئیس دستگاه دیپلماسی فرانسه با اشاره به شمار سانتریفیوژ‌هایی که ایران قرار است در چارچوب برنامه هسته‌ای خود نگه دارد و زمانی که ایران برای ساخت بمب اتمی نیاز دارد و همچنین تعهداتی که ایرانی برای بازرسی بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی داده است گفت پیشرفت‌هایی صورت گرفته است.  اندک زمانی قبل از این اظهارات فابیوس، موگرینی در اظهاراتی در جمع نمایندگان پارلمان گفت توافق هسته‌ای با ایران در دسترس ماست و تنها آخرین کیلومتر این مسیر باقی مانده و این مسیر باقیمانده نیز بیشتر از آنکه فنی باشد سیاسی است.  اینکه فرانسه در این مقطع زمانی خواستار توافقنامه منسجم‌تری درباره پرونده هسته‌ای ایران می‌شود نشان‌دهنده آن است که بین پاریس و واشنگتن در این باره ناهمسویی سیاسی وجود دارد. درست است که پاریس همواره اعلام کرده است بین فرانسه و آمریکا در این باره اختلاف نظری وجود ندارد اما صداهای مخالفی از منابع نزدیک به مذاکرات به گوش می‌رسد که نشان می‌دهد آمریکا و فرانسه در چگونگی رویکرد به پرونده هسته‌ای ایران اختلاف نظر دارند.  یک منبع خبری که خواست نامش فاش نشود در این باره گفت با توجه به آنکه در مذاکرات دوجانبه ایران و آمریکا، کشورهای اروپایی و بویژه فرانسه حضور ندارد، بین فرانسه و آمریکا در این خصوص اختلاف نظر به وجود آمده است. این منبع خبری افزود سرانجام تصمیمی سیاسی درباره پرونده هسته‌ای ایران به دست خواهد آمد اما چنین توافقی به نظر فرانسه توافقنامه خوبی نیست.  گروه 1+5 ، متشکل از 5 عضو دائم شورای امنیت یعنی(چین، فرانسه، روسیه، انگلیس و آمریکا) به علاوه آلمان برای رسیدن به توافقنامه‌ای جامع و نهایی درباره برنامه هسته‌ای ایران مذاکره می‌کنند. این کشور‌ها از ایران خواسته‌اند ظرفیت غنی‌سازی اورانیوم خود را کاهش دهد تا اورانیوم غنی شده کافی برای ساخت بمب اتمی نداشته باشد. ایران نیز به نوبه خود، ادامه برنامه هسته‌ای مسالمت‌آمیز در سطح کامل آن را حق خود می‌داند و در ازای کاهش ظرفیت غنی‌سازی اورانیوم خواستار لغو کامل همه تحریم‌های اقتصادی و مالی است که کشورهای غربی علیه ایران اعمال کرده‌اند.  موگرینی روز جمعه گفت منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای مساله‌ای امنیتی است که به نفع همه دنیاست. وی در پیوند با همین موضوع گفت یا توافق با ایران انجام نخواهد گرفت یا اگر بگیرد توافقنامه خوبی خواهد بود. این در حالی است که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل در سخنان چندی پیش خود در کنگره آمریکا اعلام کرد به طور کلی نباید درباره پرونده هسته‌ای ایران توافقی انجام گیرد، چون توافق با ایران مانع دستیابی این کشور به سلاح هسته‌ای نخواهد شد.  قدرت‌های بزرگ جهان باید نگرانی‌های شیخ‌نشین‌های سنی خلیج‌فارس را نیز درک کنند که از پیامدهای توافقنامه هسته‌ای با ایران شیعه نگرانند.  جان کری در همین راستا در سفری که به ریاض داشت در کنفرانسی خبری با حضور همتای عربستانی خود گفت چه توافقنامه با ایران به امضا برسد چه نرسد، آمریکا در برابر اقدامات بی‌ثبات‌کننده ایران از جمله حمایت از تروریسم،کاملا متعهد باقی خواهد ماند.   نگرانی کشورهای حوزه خلیج‌فارس از آن جهت است که ایران اکنون در سوریه و عراق با داعش در جنگ است و در یمن نیز از حوثی‌ها حمایت می‌کند که اکنون قدرت را در این کشور به دست گرفته‌اند. مساله هسته‌ای ایران، این کشور را از حدود 12 سال پیش در مقابل جامعه بین‌المللی قرارداده است. مذاکرات هسته‌ای که در نوامبر سال 2013 بین ایران و 1+5 آغاز شد تاکنون 2 بار تمدید شده است.
گزارش خبرگزاری فرانسه از پاریس
 

 سخنرانی بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل در جلسه مشترک کنگره در سوم مارس به‌عنوان یک راهنما درباره اینکه آمریکا چگونه باید توافقی را تدوین کند که مانع ساخت بمب هسته‌ای شود چندان مفید نبود.  نخست وزیر اسرائیل در میان تشویق‌های جمهوریخواهان و واکنش ضد و نقیض دموکرات‌ها بیشتر درباره این اعتقاد خود توضیح داد که توافقی که در حال حاضر با میانجیگری دولت آمریکا و دیگر قدرت‌های جهانی در حال تدوین است، به اندازه‌ای بد است که نه‌تنها مسیر ایران را برای دستیابی به بمب هسته‌ای مسدود نمی‌کند بلکه مسیر ایران را برای دستیابی به بمب هسته‌ای همواره می‌کند.  نتانیاهو به عناصری از یک توافق ممکن اشاره کرد که فکر می‌کند بویژه تاریخ انقضای 10 ساله آن درباره محدودیت‌هایی در برنامه هسته‌ای ایران، ساده‌لوحانه و احمقانه است.  نتانیاهو گفت این پیمان، در شکل کنونی آن، زیرساخت‌های گسترده هسته‌ای ایران را باقی می‌گذارد و متکی به بازرسان برای جلوگیری از رسیدن تهران به مرحله فرار هسته‌ای است.  نتانیاهو یک دهه را  بر هم زدن چشم  در زندگی رژیمی خواند که تمایل به فتح، انقیاد و ترور در سراسر خاورمیانه دارد.  او به توافقی جایگزین اشاره نکرد که بختی برای پذیرش از سوی ایران یا اروپا و دیگر کشورهای همکاری‌کننده با آمریکا داشته باشد. در عوض او مجموعه‌ای از 3 شرط غیرهسته‌ای و اضافی را مطرح کرد که قبل از آنکه تحریم‌ها برداشته شود باید ضد تهران اعمال شود؛ «اول، توقف تجاوز ایران علیه همسایگان خود در خاورمیانه. دوم، توقف حمایت از تروریسم در سراسر جهان. سوم، توقف تهدید به نابودی اسرائیل».  باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا معتقد است طرح نتانیاهو در واقع در حکم «هیچ توافقی» است. رئیس‌جمهور آمریکا پس از سخنرانی نتانیاهو که خودش در آن حضور نداشت گفت توافقی که تاسیسات زیر بنایی ایران را به مدت 10 سال متوقف کند همراه با بازرسی‌های سرزده، بهترین توافق ممکن است.  آنچه به خشم اوباما افزود، این بود که دیدار نتانیاهو از واشنگتن به دعوت رهبران جمهوریخواه در کنگره و بدون رایزنی با کاخ سفید برگزار شد.  با وجود اینکه سخنرانی نتانیاهو دیپلماسی ضعیف بود، راهنمایی خوبی در این باره بود که چطور بحث ایران ممکن است در ماه‌های آینده در عرصه سیاست داخلی آمریکا ایفای نقش کند.
اکونومیست

علی‌اکبر دارینی: معاون رئیس‌جمهور ایران گفت موانع فنی اصلی موجود بر سر راه یک توافق هسته‌ای نهایی با قدرت‌های جهانی در طول مباحثات جاری با مذاکره‌کنندگان آمریکایی مرتفع شده است.  علی‌اکبر صالحی که رئیس سازمان انرژی هسته‌ای ایران است در گفت‌وگو با تلویزیون دولتی ایران گفت تهران پیشنهادهایی برای رفع  نگرانی‌های ساختگی  بر سر برنامه هسته‌ای این کشور ارائه و راه را برای توافق نهایی هموار کرده است.  صالحی در گفت‌وگوهای جاری با جان کری، وزیر خارجه آمریکا و ارنست مونیز، وزیر انرژی این کشور بر سر تدوین یک توافق فراگیر مشارکت دارد که فعالیت‌های هسته‌ای ایران را در عوض لغو تحریم‌های بین‌المللی محدود می‌کند.  صالحی گفت ایران پیشنهادهای تازه‌ای را روی میز قرار داده تا نگرانی‌های ساختگی درباره برنامه غنی‌سازی اورانیوم این کشور و نیز رآکتور آب سنگین اراک در مرکز ایران مرتفع شود.  اختلافات میان ایران و آمریکا بر سر دامنه برنامه غنی‌سازی ایران و رآکتور اراک همچنان مانع اصلی بر سر راه این توافق است.  وی گفت:  اقدامات بسیار خوبی اتخاذ کردیم و توانستیم به اعتقاد خودمان نگرانی‌های ساختگی آنها را از طریق پیشنهادهای فنی خود مرتفع کنیم.   وی هیچ توضیحی درباره این پیشنهادها ارائه نکرد اما در گذشته گفته است ایران آماده تغییر طراحی رآکتور اراک است تا میزان تولید پلوتونیوم آن به میزان زیادی کاهش یابد تا نگرانی‌های غرب کم شود.  آمریکا درباره مساله اصلی غنی‌سازی اورانیوم خواهان توقفی 20ساله است حال آنکه ایران گفته است توقف نباید بیش از 5 سال طول بکشد.  باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا چند روز پیش کلیات توافقی را اعلام کرد که به موجب آن ایران باید متعهد شود دست‌کم 10 سال حساس‌ترین فعالیت غنی‌سازی خود را متوقف کند.  نکته مهم دیگر مساله کاهش تحریم‌هاست. ایران خواهان برداشتن فوری همه تحریم‌هاست اما آمریکا و شرکایش رویکردی مرحله‌ای را پیشنهاد داده‌اند.  کل فرآیند مذاکرات در داخل ایران موضوع مناقشه است. تندروها نگران هستند حسن روحانی، رئیس‌جمهور این کشور امتیازات بیش از حدی را در ازای مسائلی ناچیز بدهد.  روزنامه کیهان این مذاکرات را رد کرد و گفت پیشنهاد آمریکایی‌ها برای توقف 10ساله غنی‌سازی اورانیوم نخستین گام برای سرنگونی نهایی حکومت اسلامی ایران است.  کیهان نوشت:  با تسلیم‌شدن در برابر توقف 10ساله، امتیاز بزرگی را به طرف رقیب داده‌ایم و همزمان دست خود را برای چانه‌زنی بسته‌ایم.   این مقاله افزود:  آمریکایی‌ها قصد دارند راه را برای مقابله با اساس جمهوری اسلامی ایران هموار کنند. نخستین گام تغییر رفتار ایران است و مرحله دوم تغییرات ساختاری و این سرنگونی نظام حاکم است.  
آسوشیتدپرس

ارزیابی دستگاه‌های اطلاعاتی آمریکا و رژیم صهیونیستی درباره زمان مورد نیاز برای گریز هسته‌ای ایران بسیار متفاوت است.  دستگاه‌های اطلاعاتی آمریکا و اسرائیل اختلافات شدیدی درباره زمان گریز هسته‌ای ایران به سمت تولید بمب دارند.  کارشناسان اطلاعاتی آمریکا و اسرائیل درباره زمان مورد نیاز برای ایران به منظور گریز هسته‌ای به سمت تولید یک بمب، اختلاف نظر بسیار شدیدی دارند. آمریکایی‌ها می‌گویند ایران بین زمان حرکت از وضعیت آستانه هسته‌ای تا تولید یک بمب هسته‌ای به یک‌سال زمان نیاز دارد و این زمان برای پیشگیری از چنین اقدامی کافی است. این درحالی است که اسرائیلی‌ها می‌گویند زمان گریز هسته‌ای ایران بسیار کمتر از یک‌سال است و در حالت حداکثری به 6 ماه می‌رسد.  باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا و جان کری، وزیر خارجه آمریکا که هدایت‌کننده مذاکرات با تهران است، اصرار دارند سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا می‌توانند تصمیم ایران برای حرکت کردن به سمت تولید سلاح هسته‌ای را بموقع تشخیص دهند و در نتیجه از آن پیشگیری کنند.  جان کری پس از دیدار با وزرای خارجه فرانسه، آلمان و انگلیس در پاریس گفت: مذاکره‌کنندگان اروپایی نیز بر این باورند و از راهبرد و هدف مربوط به تلاش برای دستیابی به توافق هسته‌ای با ایران حمایت می‌کنند.
با وجود تلاش جان کری برای اطمینان‌بخشی به ریاض در هفته گذشته، نظر عربستان سعودی و کشورهای خلیج [فارس] خیلی با اسرائیل یا مصر فرقی ندارد. این کشورها قبول ندارند یک سال زمانی واقع‌بینانه برای تاثیر دیپلماسی، کارآمدی تحریم‌ها و تاثیر زور تسلیحات برای جلوگیری از پیشرفت ایران به سمت ساختن نخستین سلاح هسته‌ای این کشور باشد.  سران نظامی، اطلاعاتی و سیاسی اسرائیل قویا درباره محاسبات زمانی واشنگتن تردید دارند و این تردید چند دلیل دارد.
دلیل نخست:
هیچ تضمینی وجود ندارد که سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا یا اسرائیل بتوانند تصمیم تهران برای عبور کردن از آستانه هسته‌ای و ورود به ساخت سلاح هسته‌ای را تشخیص دهند. قبل از آنکه زنگ بیدار باش به واشنگتن برسد، ممکن است ایران چند ماه باشد که وارد تولید بمب هسته‌ای شده یا اینکه در مراحل پایانی ساخت سلاح هسته‌ای باشد. 2 آژانس اطلاعاتی آمریکا و اسرائیل روی یک نقطه توافق دارند و می‌گویند اگر تهران تصمیم بگیرد که بمب هسته‌ای بسازد، در همان آغاز زرادخانه‌ای متشکل از 3 تا 5 سلاح هسته‌ای ایجاد خواهد کرد.
دلیل دوم:
اسرائیل ادله‌ای برای شک و تردید یافته است مبنی بر اینکه مذاکرات آمریکا و ایران در واقع دوره زمانی قابل توجه یک‌ساله را به 6 ماه کاهش داده است، این دوره زمانی از لحظه شروع تولید بمب هسته‌ای تا عملیاتی شدن آن را شامل می‌شود.
دلیل سوم:
بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل و مشاوران او بر این باورند که باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا و جان کری، وزیر خارجه این کشور از این مساله اطلاع دارند اما آن را بیان نمی‌کنند، چون باعث تضعیف استدلال آنان خواهد شد که می‌گویند آنها در هرگونه توافق نهایی، نگرانی‌های امنیتی اسرائیل و کشورهای حاشیه خلیج [فارس] را مد نظر قرار می‌دهند. روشن است که 6 ماه برای آمریکا و اروپا برای اقدام پیشگیرانه به اندازه کافی طولانی نیست.
دلیل چهارم:
تضاد ارزیابی اطلاعاتی آمریکا و اسرائیل درباره زمان مورد نیاز برای تولید یک بمب هسته‌ای در ایران به مراتب مهم‌تر و برای روابط بین آمریکا و اسرائیل احتمالا آسیب‌زننده‌تر خواهد بود تا اینکه خصومت علنی بین کاخ سفید و نخست‌وزیر اسرائیل بتواند برای این روابط آسیب‌رسان باشد.  بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل در یک جمله از سخنرانی خود در کنگره آمریکا درباره جدول زمانی پنهان برای تولید بمب هشدار داد.
نتانیاهو گفت: از آنجا که برنامه هسته‌ای ایران عمدتا دست نخورده باقی خواهد ماند زمان گریز هسته‌ای ایران بسیار کوتاه خواهد بود. ارزیابی آمریکا در این باره یک‌سال است ولی ارزیابی اسرائیل کمتر است.
درحالی که چند روز تا انتخابات هفدهم مارس در اسرائیل باقی مانده است، رقبای بنیامین نتانیاهو درباره پیامدهای شدید ناشی از این اختلاف ارزیابی با او همراهی نمی‌کنند. این رقبا ترجیح می‌دهند روی ناکارآمدی سیاست‌های داخلی او تمرکز کنند.
پایگاه اینترنتی دبکا فایل
 

بارها آسمان به زمین رسید! شاید نامش وارونگی هوا باشد اما هرچه هست باید برایش تدبیری اندیشید. رنگ تابلوهای سنجش آلودگی هوا به قرمز می‌زد ولی عده‌ای اصرار به سفید بودن شرایط هوای پایتخت داشتند؛ از نظر آنها بینندگان تابلوها کوررنگی دارند یا فاقد سواد کافی برای تفسیر وضعیت تابلوها هستند! به سراغ رسول‌علی اشرفی‌پور، کارشناس حوزه محیط‌زیست می‌رویم تا با او درباره ماهیت و کارکرد کارگروه کاهش آلودگی هوای تهران صحبت کنیم، چراکه او در دولت سابق، مدیرکل حفاظت محیط‌زیست استان تهران و نیز دبیر کارگروه کاهش آلودگی هوای تهران بوده است. آنچه می‌خوانید حاصل گفت‌وگوی «وطن امروز» با این کارشناس محیط‌زیست است.
***
  جناب آقای اشرفی‌پور! شما در دولت سابق مدیرکل حفاظت محیط‌زیست استان تهران بودید. در حال حاضر برخی دولتمردان این اتهام را به عملکرد شما و همکارانتان وارد می‌کنند که تصمیمات ضدزیست‌محیطی‌ اتخاذ می‌کردید؛ تا جایی که به گفته آنان، تولید بنزین غیراستاندارد، سونامی سرطان را به دنبال داشته است. آیا شما می‌پذیرید که سال‌ها مشغول برنامه‌ریزی‌هایی بودید که نه‌تنها ثمری برای محیط‌زیست نداشت بلکه سلامت مردم را به خطر می‌انداخت؟
ما قبلا هم اعلام کردیم که یکی از عوامل آلودگی هوای تهران بنزین و گازوئیل است و باید اصلاح شود اما این به معنای وخیم بودن شرایط در دولت قبل نیست. در زمان ما حداقل روزانه 65 میلیون لیتر بنزین در کشور توزیع می‌شد و البته حجم بنزین تولید پتروشیمی‌ها خیلی اندک بود. اینکه بگوییم بنزین آلوده و غیراستاندارد در سطح وسیع در کشور توزیع می‌شد، درست نیست و چنین موضوعی صحت ندارد. البته همان مشکلات اندک موجب شد مطابق نظرات کارشناسی محیط‌زیست و براساس استراتژی‌های بلندمدتی که ما برای کاهش آلودگی هوای تهران تدوین کرده بودیم، با مشارکت فعال وزارت نفت برنامه‌ریزی برای تولید بنزین استاندارد از سال90 آغاز شود اما همیشه گفته‌ام حتی اگر بنزین یورو6 هم در تهران توزیع کنیم، باز هم آلودگی هوا در تهران وجود دارد، چراکه ظرفیت اکولوژیکی تهران تحمل این همه بار جمعیت و فعالیت‌های صنعتی و خدماتی را ندارد.
  شما می‌گویید برنامه‌ریزی برای تولید بنزین یورو 4 از سال 90 و مطابق نظرات کارشناسی مدیران وقت محیط‌زیست آغاز شده است  اما دولت یازدهم مدعی است تولید این نوع بنزین در یک سال و نیم اخیر آغاز شده است؛ مردم کدام ادعا را باور کنند؟
ما در قالب استراتژی‌های کوتاه‌مدت و بلندمدتی که برای کاهش آلودگی هوای تهران تدوین کرده بودیم، جلسات متعددی با مدیران وزارت نفت داشتیم که در آن جلسات استاندار وقت تهران و نیز رئیس وقت سازمان حفاظت محیط‌زیست حضور داشتند. فازبندی‌ها و برنامه‌ریزی‌های لازم برای تولید و توزیع سوخت یورو 4 در کشور انجام شد و برخی پالایشگاه‌ها که آمادگی کافی و لازم را در این باره داشتند، برای تولید بنزین یورو 4 و گازوئیل کمتر از 50 پی‌پی‌ام هدف‌گذاری شدند که در عمل، تولید این نوع گازوئیل از اواخر سال 1391 در پالایشگاه تهران آغاز شد. هدفگذاری کوتاه‌مدت وزارت نفت این بود که روزانه حدود 18 میلیون لیتر سوخت با استاندارد یورو 4 تولید شود و به مرور به 33 میلیون لیتر در روز افزایش یابد و در نهایت در یک دوره 3 ساله به روزانه 65 تا 70 میلیون لیتر برسد. بنابراین سال 1390 آغاز برنامه‌ریزی برای تولید بنزین با استاندارد یورو 4 در کشور بود. اینکه گفته می‌شود تولید بنزین یورو 4 محصول فعالیت دولت یازدهم است، به هیچ‌وجه صحت ندارد و اقدامات اولیه و برنامه‌ریزی‌های کارشناسی و تخصصی آن که یک مرحله مهم و اساسی به شمار می‌رود از اواخر سال 1390 آغاز شد و ما امیدواریم دولت یازدهم برای اجرایی شدن استراتژی‌های بلندمدتی که از قبل تدوین شده و به تصویب رسیده است، جدیت لازم را داشته باشد و به روندی که از 3 سال قبل آغاز شده است ادامه دهد؛ نه فقط در حوزه بنزین بلکه در زمینه برنامه‌های دیگر باید مطابق برنامه جامع و تجدیدنظر شده کاهش آلودگی هوای تهران و نیز همراه با مصوبه 16 دی‌ماه 1391 هیات دولت پیش برویم.
  شما قبلا علاوه بر مدیرکلی محیط‌زیست استان تهران، عنوان دیگری داشتید و آن دبیر کارگروه کاهش آلودگی هوای تهران بود. اکنون اظهاراتی درباره کارآیی نداشتن و اثرگذار نبودن این کارگروه مطرح می‌شود. چه شد که کارگروه کاهش آلودگی هوای تهران و تصمیمات آن نه‌تنها در کاهش آلودگی هوا موثر نیست بلکه شاید بتوان گفت در جهت دیگری حرکت می‌کند؟

محیط‌زیست جزو حقوق اولیه شهروندان است و ما حق نداریم در این زمینه سیاسی‌کاری کنیم و افکار و سلیقه‌های جناحی را نباید در آن دخالت داد. تجدید نظر در برنامه جامع 10 ساله کاهش آلودگی هوای تهران در سال 1389  به تایید رسید و همدلی و توافق رئیس وقت سازمان محیط‌زیست و استاندار وقت تهران را برای پیگیری مسائل زیست‌محیطی تهران به دنبال داشت. این برنامه جامع در سال 1379 تهیه شده بود و تا سال 89 معتبر بود اما به خاطر برخی نقاط ضعف اساسی باید بازنگری، تجدیدنظر و بروزرسانی می‌شد. مهم‌ترین ضعف آن برنامه این بود که هیچ ضمانت اجرایی نداشت و دستگاه‌های دولتی خود را ملزم به همراهی با آن نمی‌دانستند بنابراین بسیاری از اهداف آن برنامه محقق نشد. ما به‌عنوان اداره کل محیط‌زیست استان تهران، بازنگری در برنامه جامع کاهش آلودگی هوای تهران را بدون دریافت حتی یک ریال اعتبار دولتی در دستور کار قرار دادیم. کارگروهی تشکیل شد تا از نظرات کارشناسان و صاحبنظران استفاده شود و پای کارگروه ملی کاهش آلودگی هوا را نیز به این موضوع باز و بنابراین جلسات بسیاری را با حضور مسؤولان ملی برگزار کردیم. وزارت نفت، ستاد مدیریت حمل ونقل و مصرف سوخت کشور، شهرداری تهران و وزارت جهاد کشاورزی از جمله نهادهایی بودند که در این جلسات حضور می‌یافتند و توانستیم در طول 8 ماه، کتابچه تجدیدنظر در برنامه جامع کاهش آلودگی هوای تهران را به بهترین شکل تهیه و تدوین کنیم.
  وضعیتی که ما اکنون شاهد آن هستیم، نشانی از اقداماتی که شما به آنها اشاره کردید، ندارد. شاید برنامه و طرح شما قابلیت کافی و لازم را برای ادامه یافتن در دولت یازدهم نداشته است.
آن برنامه فقط با نظر محیط‌زیست تهیه نشده بود بلکه در مجلس بررسی‌های زیادی درباره آن انجام شد. تهیه این برنامه مصادف شده بود با پاییز سال 1389 که وارونگی هوا در تهران اتفاق افتاد. در آن شرایط سخت، وارونگی هوا برای نخستین بار در تهران تا چندین روز ادامه یافت و بسیاری از مسؤولان از ما پاسخ می‌خواستند. نخستین جلسه‌ای که در این باره برگزار شد به دعوت مجمع نمایندگان استان تهران در مجلس شورای اسلامی بود. این مجمع از کارگروه‌های استانی و ملی برای ارائه گزارش دعوت کرد. ما در آن جلسه بر این نکته مهم تاکید کردیم که برای مقابله با آلودگی هوای تهران باید یک استراتژی داشته باشیم و این استراتژی باید 2 قسمت باشد؛ هم کوتاه‌مدت و هم بلندمدت.  نمایندگان محترم استان تهران از برنامه‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت ما استقبال کردند و حتی اظهار داشتند اگر در این زمینه به قوانین خاصی نیاز است، این مجمع آمادگی طرح موضوع را در مجلس شورای اسلامی دارد. ما هم به آنها اعلام کردیم قانون مدیریت کاهش آلودگی هوا مصوب سال 1374 قانون کاملی است اما اجرای آن نیاز به برخی مصوبات در سطح دولت و نیز تدوین استراتژی‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت دارد که پیگیر آن هستیم. در مراحل و جلسات بعدی، نظر مجمع نمایندگان استان تهران این بود که استراتژی‌های ما برای مقابله با مخاطرات زیست‌محیطی تهران در کارگروه‌ها و کمیسیون‌های تخصصی مجلس و نیز در مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی بررسی شود. در نهایت نظر نمایندگان مجلس این بود که این طرح‌ها و استراتژی‌ها علاوه بر تهران باید در کلانشهرهای دیگر هم اجرا شود و این ماموریت به سازمان محیط‌زیست محول شد.
  پیش از این مصاحبه، آرشیو اخبار رسانه‌ها را مرور می‌کردم و به مواردی برخوردم که شما قبل از ایجاد شرایط ناسالم یا هشدار در هوای پایتخت، از آن مطلع بودید.
ما در زمانی که وارونگی هوا اتفاق می‌افتاد، استراتژی کوتاه‌مدت بسیار منظمی را که از قبل تدوین کرده بودیم به اجرا می‌گذاشتیم. یعنی ارتباط بسیار خوبی بین  اداره کل محیط‌زیست استان تهران به‌عنوان دبیر کارگروه و سازمان هواشناسی وجود داشت و حتی قبل از اینکه با شرایط اضطرار مواجه شویم، از طریق سازمان هواشناسی در جریان اتفاقات حال و پیش‌بینی مسائل آینده قرار می‌گرفتیم و اطلاع‌رسانی بموقع به مردم و نیز برگزاری جلسات تخصصی و کارشناسی قبل و همزمان با این مسائل در دستور کار بود. تدوین 18 استراتژی مشخص و قابل اجرا برای مواجهه با شرایطی همچون وارونگی هوا از جمله دستاوردهای مهم جلسات ما در گام نخست بود و این تعداد به مرور به 25 استراتژی و در نهایت به 33 استراتژی افزایش یافت.  این استراتژی‌ها برای آنکه شکل اجرایی به خود بگیرد، به پیش‌نویس مصوبه دولت تبدیل شد و این پیش‌نویس به تصویب هیات دولت وقت رسید بنابراین ما برای اقدامات 10 ساله در 8 کلانشهر از جمله تهران استراتژی‌های لازم را تدوین کرده‌ایم و تایید و مصوبه دولت هم برای اجرای آن اخذ شده است. براساس این استراتژی‌ها و مصوبه دولت، اقدامات بسیار خوبی به صورت عملیاتی بویژه در سال‌های 1390 و 1391 در کلانشهرهای کشور از جمله تهران انجام شد. از رده خارج کردن موتوسیکلت‌های دوزمانه شهر تهران و اتوبوس‌های فرسوده شرکت واحد و تعویض کاتالیست کانورتور تاکسی‌های تهران  اقداماتی بود که در آن سال‌ها به صورت عملیاتی آغاز شد و پیشرفت قابل‌توجهی داشت.
  این اظهارات شما در حالی است که اواخر بهار امسال و با وقوع توفان تهران، یکی از مدیران سازمان هواشناسی اعلام کرد پیش‌بینی این مسائل غیرممکن است.
نه! در زمان ما به خاطر وجود همکاری نزدیک بین کارگروه کاهش آلودگی هوای تهران و سازمان هواشناسی، جلسات اضطراری این کارگروه بلافاصله در آستانه وقوع پدیده وارونگی هوا برگزار می‌شد اما در سال جاری (1393) چندین بار شاهد تعلل این کارگروه در برگزاری جلسات به‌موقع و موثر بوده‌ایم. اواخر بهار امسال بر اثر وقوع توفان در تهران دست‌کم 5 نفر کشته و 30 نفر زخمی شدند و خسارت‌های فراوانی به شهر و شهروندان تحمیل شد. همچنین در همان زمان حجم عظیمی از گرد و غبار وارد شهر تهران شد. در حالی که اگر همان تعامل سابق بین محیط‌زیست و سازمان هواشناسی برقرار بود، به راحتی امکان پیش‌بینی این وقایع و انجام اقدامات کارشناسی وجود داشت و قطعا شاهد خسارت‌های مالی و جانی کمتری ‌بودیم.
  به‌عنوان فردی که سال‌ها در حوزه محیط‌زیست استان تهران مسؤولیت داشته‌اید، نظرتان درباره عملکرد یک سال و نیم اخیر کارگروه کاهش آلودگی هوای تهران چیست؟
من تعجب کردم که گرد و غباری با آن حجم وارد تهران شد، آن‌هم در ماه رمضان اما جلسه کمیته اضطرار با یک‌ونیم روز تاخیر برگزار شد! همچنین تصمیمات اخیر این کارگروه همزمان با بروز شرایط خاص در هوای تهران، به نظر من که کارشناس محیط‌زیست هستم قابل قبول نیست و انتظار ما این است که دوستانمان به آن بخش از بندهای برنامه جامع کاهش آلودگی هوای تهران که در ارتباط با اقدامات کوتاه‌مدت است، توجه بیشتری داشته باشند. جالب است که یک‌ونیم روز بعد از وقوع گرد و غبار در تهران، صورتجلسه‌ای داشتند مبنی بر جابه‌جایی معادن شن و ماسه یا انجام اقداماتی از سوی جهاد کشاورزی در مناطق اطراف ملارد! اینکه نیاز به صورتجلسه جدید ندارد. اگر این دوستان مطالعه بیشتری داشته باشند خواهند دید ما سال‌ها قبل مطالعات جامعی برای توسعه فضای سبز و حذف عوامل بیابان‌زایی انجام داده‌ایم و اکنون نوبت پیگیری و اجرای همان مصوبات و برنامه‌هاست نه صدور یک صورتجلسه مقطعی! ما طرح مقابله با بیابان‌زایی را سال‌ها قبل با همکاری دفتر عمران سازمان ملل در مناطق اطراف ملارد آغاز کردیم. ضمن اینکه بررسی‌های کامل درباره معادن اطراف تهران در زمان ما انجام شده و صدور صورتجلسه از سوی کارگروه کاهش آلودگی هوای تهران برای بررسی دوباره این موضوع اتفاق عجیبی است! ما سال‌ها قبل وارد فاز اجرایی این موضوعات و دیگر مسائل شده بودیم و اکنون باید شاهد ادامه آن روند باشیم نه اینکه به خانه اول بازگردیم و وقت و انرژی و پول‌مان را هدر بدهیم.
  در ماه‌های اخیر بارها وضعیت هوای تهران در آستانه هشدار یا شرایط ناسالم قرار گرفت و در آخرین مورد نیز وزارت بهداشت درباره خروج کودکان، سالمندان و بیماران از منزل هشدار داد اما برخلاف نظر این وزارتخانه، مدارس تعطیل نشد.
من فقط می‌توانم درباره زمانی که مسؤولیت داشتم با قاطعیت صحبت کنم. ما همواره تابع نظر وزارت بهداشت بودیم و آموزش و پرورش نیز هرگز در مقابل نظر کارشناسی وزارت بهداشت مقاومت نمی‌کرد.
  در زمان مدیریت شما، بارها مدارس تهران به خاطر وضعیت هوای تهران تعطیل شد. آیا نگران قضاوت مردم درباره علت تعطیلی نبودید؟
قبلا هم به شما گفتم که حوزه سلامت مردم را نباید با سیاست گره زد. این حوزه شوخی‌بردار نیست. باید شفاف و صادق بود. اگر هوا واقعا در شرایط ناسالم و هشدار باشد، ما موظف به اطلاع‌رسانی و انجام اقدامات لازم هستیم. مردم باید واقعیت را درباره هوایی که در آن تنفس می‌کنند بدانند و براساس آن تصمیم بگیرند. در زمان مدیریت ما وزارت بهداشت حرف اول و آخر را می‌زد و ما صلاحیت مخالفت نداشتیم و نداریم، چراکه متولی اصلی سلامت مردم این وزارتخانه است.
  عده‌ای از شهروندان معتقدند برخی مدیران دولت یازدهم به خاطر لج‌بازی با مردم، از اتخاذ هرگونه تصمیم مشابه با دولت قبل پرهیز می‌کنند؛ حتی در تعطیل کردن مدارس یا اطلاع‌رسانی به مردم درباره شرایط واقعی هوا، شما چنین موضوعی را قبول دارید؟
ترجیح می‌دهم به صورت مشخص به این سوال پاسخ ندهم اما باید بگویم به نظر می‌رسد تلاش‌هایی برای نادیده گرفتن تصمیمات گذشته در جریان است؛ این در حالی است که برخی از تصمیمات اصلا به زمان ما ارتباطی ندارد و از زمان دولت‌های هفتم و هشتم و حتی پیش از آن باقی مانده بود و ما فقط به خاطر گذشت زمان و بروز مسائل جدید اصلاحاتی در آنها انجام دادیم. حوزه سلامت مردم سوژه مناسبی برای سیاسی‌بازی یا تسویه‌حساب سیاسی نیست و برخورداری از محیط‌زیست پاک و سالم حق طبیعی و بدیهی مردم است.
  اظهار داشتید تلاش‌هایی برای نادیده گرفتن تصمیمات گذشته در جریان است. اگر شفاف‌تر و با ذکر مصداق سخن بگویید، مخاطبان ما بهتر می‌توانند از این مصاحبه نتیجه‌گیری کنند.
کارگروه کاهش آلودگی هوای تهران توجه خاصی به استراتژی‌های کوتاه‌مدت که قبلا مطالعه و تدوین شده است ندارد و حتی برخی چیزها را کاملا حذف کردند؛ به طور مثال باید به طرح تغییر ساعات رفت‌و‌آمد و تردد اشاره کرد که از سوی پلیس راهنمایی و رانندگی در جلسات کارگروه کاهش آلودگی هوا ارائه شده بود. نظر کارشناسی پلیس راهنمایی و رانندگی این بود که اگر ساعات تردد در تهران تغییر کند، حجم ترافیک در شهر تهران کمتر می‌شود و کاهش آلودگی هوا را به همراه دارد. ما این موضوع را در جلسات کارگروه مطرح کردیم و کارشناسان مختلفی که ما از آنها دعوت کرده بودیم نظر مساعد و موافقی درباره طرح پلیس داشتند. حتی پس از اطلاع ریاست وقت سازمان محیط‌زیست از این موضوع، مطالعات کارشناسی جداگانه‌ای درباره آن انجام شد تا اینکه به تصویب رسید. حتی همان زمان برخی دستگا‌ه‌های نظارتی همچون سازمان بازرسی کل کشور از ما توضیح خواستند و البته آنها پس از توضیحات ما قانع شدند یا به طور مثال، ما در استراتژی بلندمدتی که تدوین شده بود، مشخص کرده بودیم طی چند برنامه 5 ساله، 10 ساله و 15 و 20 ساله، کدام واحدهای صنعتی آلاینده باید از تهران به سایر استان‌ها منتقل شود. آن استراتژی باید اکنون مورد توجه قرار گیرد اما جالب است که در زمان مدیریت بنده در اداره‌کل محیط‌زیست استان تهران، فردی متقاضی احداث یک واحد بزرگ صنعتی فولاد در شهرک صنعتی سالاریه (جنوب ورامین) بود اما به خاطر استراتژی‌های بلندمدتی که تدوین کرده بودیم نمی‌توانستیم به آن فرد جواب مثبت بدهیم و این خلاف تصمیمات ما برای حذف صنایعی بود که آلایندگی زیادی دارند و آب فراوانی مصرف می‌کنند. ما حتی تمام واحدهای ریخته‌گری خودروسازی‌ها را از استان تهران خارج کردیم و آخرین آنها به بهار 1389 بازمی‌گردد بنابراین به فردی که متقاضی ایجاد واحد صنعتی فولاد بود پاسخ منفی دادیم اما بعد از پایان مدیریت من و استقرار مدیران جدید متوجه شدم که به آن واحد مجوز داده‌اند! من معنای این مواضع را نمی‌دانم.
 

حجت‌الاسلام و المسلمین سید سعید لواسانی: جامعه اسلامی جامعه‌ای است که از هرگونه آلودگی منزه و پاک است، زیرا آلودگی‌های اخلاقی جامعه را از درون نابود می‌کند و چنین جامعه و کشوری روزی از پا درخواهد آمد. درست است که اکثر مردم فطرت خوبی دارند اما باید از این فطرت مراقبت کرد و آن را پاک و شکوفا کرد تا مردم از دین و دستورات آن خارج نشوند بنابراین باید مراقبت کرد تا اموری که موجب نابودی انسانیت و کیان جامعه است در ما ریشه‌کن شود. یکی از این امور «آرزوهای دراز» نام دارد. «آرزوهای دراز» که در روایات به «طول امل» تعبیر شده‌ است، آرزوهای بی‌حد و حصر دنیوی و توجه به امور پست دنیایی که ما را از اهداف الهی بازمی‌دارد. باید مردم را به‌گونه‌ای تربیت کرد که از این بلیه اخلاقی دوری کنند، اگرنه دروغ‌ها، دزدی‌ها، اختلاس‌ها، زد و بندها و خلاصه! بی‌اخلاقی‌ها و انواع حرام در جامعه رواج می‌یابد و نهادینه می‌شود. خوبی‌ها از بین می‌رود، ازدواج و اشتغال کم‌رونق می‌شود، فقر، نفاق و چاپلوسی گسترش می‌یابد و رحم و شفقت به همشهری‌ها و هموطن‌ها بی‌بهامی‌شود و به جای مساجد؛ کلانتری‌ها و بازداشتگاه‌ها و دادگستری‌ها پر می‌شوند.  توجه به دنیا و آرزوهای دنیوی در مسؤولان خطری به‌مراتب بیشتر دارد و ستون فقرات ملت را می‌شکند، زیرا باعث می‌شود مسؤولان و کارگزاران نظام به جای خدمت به مردم به فکر پرکردن جیب خود شوند و مسؤولیت و مدیریت را طعمی بپندارند که باید به هرنحو ممکن از آن بهره برند. روشن است چنین مسؤولانی قدمی برای ملت برنمی‌دارند و در برابر دشمنان این ملت ذلیل هستند و ملت را به خاک سیاه می‌نشانند. اینجاست که- خدای ناخواسته- ملت از نظام ناامید می‌شود و کشور و جامعه از درون می‌پاشد. امیرالمومنین سلام‌الله علیه طبق بیان کافی [الکافی: 8/58] به این خطر چنین اشاره می‌فرمایند: «أَلَا إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلَیْکُمْ خَلَّتَانِ» «آگاه باشید که من برای شما از دو ویژگی می‌ترسم»‏ خطاب به همه ما اعم از مسؤول و کارگزار و روحانیان و مردم عادی کوچه و بازار است: «اتِّبَاعُ الْهَوَى وَ طُولُ‏ الْأَمَلِ» این دو خطر عبارتند از: «پیروی‌کردن از هواهای نفسانی و آرزوهای دراز». بعد امام علیه‌السلام نتیجه این دو ویژگی خطرناک را بیان می‌فرمایند:‏ «أَمَّا اتِّبَاعُ الْهَوَى فَیَصُدُّ عَنِ الْحَقِّ» «اما پیروی از هواهای نفسانی، جلوی حق را می‌گیرد.»
 زیرا نفسانیت باطل‌گراست و چون سدی از حق جلوگیری می‌کند. «وَ أَمَّا طُولُ‏ الْأَمَلِ‏ فَیُنْسِی الْآخِرَه..» و اما آرزوهای پست و حقیر دنیایی موجب می‌شود که آخرت فراموش شود. آخرت که فراموش شد، هرگونه خطایی مجاز است. زیرا راه انسان برای ‌بی‌راهه‌رفتن و سقوط باز می‌شود. بعد امام علیه‌السلام تحلیلی ارائه می‌فرمایند که اگر در آن دقت کنیم، تکلیف خود را با رذیله روشن می‌کنیم: «أَلَا إِنَّ الدُّنْیَا قَدْ تَرَحَّلَتْ مُدْبِرَه.. وَ إِنَّ الْآخِرَه..قَدْ تَرَحَّلَتْ مُقْبِلَهً وَ لِکُلِّ وَاحِدَه..ٍ بَنُونَ فَکُونُوا مِنْ أَبْنَاءِ الْآخِرَه.. وَ لَا تَکُونُوا مِنْ أَبْنَاءِ الدُّنْیَا» «آگاه باشید که دنیا در حالی که به شما پشت کرده است، در حال گذر است و آخرت در حالی که رو به شما دارد، کوچ کرده است، و برای هریک از این دو هم فرزندانی است. پس مراقب خود باشید و از فرزندان آخرت باشید و از فرزندان دنیا نباشید». زیرا «فَإِنَّ الْیَوْمَ عَمَلٌ وَ لَا حِسَابَ وَ إِنَّ غَداً حِسَابٌ وَ لَا عَمَل‏» «امروز- دنیا- روز عمل است و در آن حساب‌رسی نیست و فردا- آخرت- روز حساب است و در آن عملی ممکن نباشد.» جا دارد که روایت بارها خوانده و در مفاد آن دقت شود. «آرزوهای دراز» طبق این بیان چیست؟ آرزوهای پست دنیوی است که انسان را از آخرت بازمی‌دارد، نه برنامه‌ریزی‌های درست و منطقی در جهت آبادکردن دنیا در جهت اهداف اخروی. و متاسفانه بیشتر ما گرفتار این بلیه هستیم. یعنی فرزند دنیاییم و توهم می‌کنیم که فعلاً که داریم زندگی می‌کنیم و پیمانه عمر ما هم پر نشده و باید سال‌های دراز زندگی کنیم و فعلاً بنا نیست که از دنیا برویم. نتیجه اینکه امروز دنیای خود را بدون توجه به فردای قیامت خود، برنامه‌ریزی می‌‌کنیم. و مرگ و حساب پس از مرگ و آخرت را فراموش می‌کنیم. پس ما در حالی که مومن هستیم و نماز می‌خوانیم و روزه می‌گیریم و به مرگ و قیامت باور داریم، خواه ناخواه آخرت را فراموش می‌کنیم و همه همت‌مان دو روز دنیامان می‌شود و جز به حیات پست و حقیر دنیا توجه نمی‌کنیم. چنین ویژگی‌ای است که امیرالمومنین سلام‌الله علیه بر ما می‌ترسند، زیرا ما و جامعه و کشورمان را نابود می‌کند و اگر بخواهیم به دولت و جامعه اسلامی برسیم، راهی نداریم که این رذیله را اول در میان مسؤولان و کارگزاران نظام و نخبگان سیاسی و روحانیت و ثانیاً در اهل علم و دانشمندان و ثالثاً در آحاد ملت ریشه‌کن کنیم. مسؤول، مدیر، روحانی، دانشگاهی، خبرنگار، روشنفکر و کاسب و خلاصه عالم و جاهلی که آرزوهای دراز در او غالب باشد، ممکن نیست که بتواند به راه و مسیر اهداف اسلامی برود. آری! کلید تحقق دولت و جامعه اسلامی همین‌جاست.