جمهوری‌خواهانی که به دنبال جلب حمایت فعال‌ترین اعضای این حزب در ایالت آیووا هستند، شنبه خواستار تقویت حضور آمریکا در جهان شدند و ضمن پرداختن به طیف گسترده‌ای از مسائل، خواستار رفتار سختگیرانه‌تر با دشمنان آمریکا شدند.  پیش‌تر حدود 12 نامزد احتمالی
ریاست جمهوری جمهوری‌خواهان همزمان با «روز نیروهای مسلح» با حضور در ضیافت شام این حزب در ایالت آیووا، خواستار اتخاذ موضعی مقابله‌جویانه‌تر در قبال ایران شدند.   ریک سانتوروم، سناتور سابق درباره نحوه برخورد با ایران - که یکی از 4 کشوری است که از سوی آمریکا به حمایت مکرر از تروریسم جهانی متهم شده است- گفت: «باید بمب‌افکن‌هایمان را کاملاً مسلح به بمب کنیم و آنها را بمباران کنیم تا به وضع قرن هفتم بازگردند.»  جب بوش، فرماندار سابق ایالت فلوریدا اوایل روز شنبه از کماندوهای آمریکایی که گفته می‌شود یکی از سرکردگان داعش را در سوریه که رئیس بخش عملیات نفتی این گروه بود،کشته‌اند تمجید کرد. بوش در این باره از اوباما تمجید نکرد، بلکه او را به فراهم کردن زمینه برای ظهور داعش از طریق خارج کردن نظامیان آمریکایی از عراق متهم کرد. وی در جمع خبرنگاران در شرق آیووا گفت: «امروز روز بزرگی است، اما این یک راهبرد نیست.» با اینکه جورج بوش در روزهای اخیر در سخنانی مبهم، دستور حمله‌اش به عراق در سال 2003 را به شوخی گرفت، راند پل، سناتور ایالت کنتاکی در گردهمایی جمهوری‌خواهان گفت این «سوالی معتبر» است که باید از نامزدهای ریاست جمهوری پرسید، اینکه آیا آنها به عراق حمله و صدام را سرنگون کرده‌اند.  راند پل که از برخی سیاست‌های خارجی پدرش ران پل، سناتور جمهوری‌خواه سابق ایالت تگزاس حمایت می‌کند، پرسید: «ما باید این سوال را مطرح کنیم که آیا از سرنگونی صدام تاکنون عراق باثبات‌تر شده است یا بی‌ثبات‌تر؟»  لیندسی گراهام، سناتور ایالت کارولینای جنوبی نیز تلاش کرد هرگونه ادعا مبنی بر اینکه مشکلات موجود در عراق ناشی از دستور جورج دبلیو بوش، رئیس‌جمهور جمهوری‌خواه سابق برای حمله به عراق است، رد کند.
وی از اوباما به خاطر قولی که در مبارزات انتخاباتی خود برای خارج کردن نظامیان آمریکایی از عراق داد، انتقاد کرد و گفت: «کسی را که من مقصر می‌دانم، باراک اوباماست نه جورج دبلیو بوش.»
ریک پری، فرماندار سابق ایالت تگزاس نیز مانند دیگران اوباما را به جدی نگرفتن تهدید داعش متهم کرد. پری گفت: « داعش از گارلند در ایالت تگزاس سردرآورده است. این دنیای پرچالشی است که در آن زندگی می‌کنیم.»  نامزدهای احتمالی ریاست جمهوری جمهوری‌خواهان به جز اختلاف جزئی درباره سیاست این حزب در قبال ایران و داعش، درباره شکست هیلاری کلینتون، نامزد ریاست جمهوری دموکرات‌ها متفق‌القول بودند. آنها کلینتون را وصل به اوباما دانستند و او را به خاطر خوب پاسخ ندادن به سوالات در مبارزات انتخاباتی خود تمسخر کردند.  
کارلی فیورینا، مدیر تجاری سابق گفت اگر کلینتون می‌خواهد رئیس‌جمهور شود، «باید به برخی سوالات پاسخ دهد.» راند پل هم با لحنی تمسخرآمیز گفت اصلاً هیچ سوالی از کلینتون پرسیده نمی‌شود. بوش اخیرا گفته بود بین 800 تا 900 سوال دریافت کرده است، در حالی که تعداد انگشت‌شماری سوال از کلینتون پرسیده شده است.  فیورینا در انتقادی گسترده‌تر از کلینتون گفت: «هیلاری کلینتون نباید رئیس‌جمهور شود، زیرا وی قابل اعتماد نیست، سابقه طولانی مدیریت و رهبری ندارد و سیاست‌هایش کشور را نابود خواهد کرد.» افراد دیگری که در گردهمایی جمهوری‌خواهان -که حدود هزار و 300 تن از جمهوری‌خواهان آیووا در آن شرکت کرده بودند - صحبت کردند، بن کارسون، جراح سابق، بابی جیندال، فرماندار لوئیزیانا، جورج پاتاکی، فرماندار سابق نیویورک، دونالد ترامپ، بازرگان و اسکات واکر، فرماندار ایالت ویسکانسین بودند.
واکر خواستار تقویت و تسریع مبارزه با تروریسم شد. وی که به تازگی به اسرائیل سفر و با بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل گفت‌وگو کرده است، سیاست خارجی اوباما را «ترسیم خط قرمزی در ماسه‌ها و اجازه دادن به افراد برای عبور از آن» توصیف کرد. وی گفت آمریکا «تلاش می‌کند بر این افراد فائق آید».
آسوشیتدپرس

ام کی بهادراکومار: ایران با دیدار باراک اوباما و سران کشورهای شورای همکاری خلیج‌فارس در کمپ‌دیوید راحت کنار آمده است. آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر معظم ایران در تهران آشکارا بی‌اعتنایی خود را به این دیدار نشان داد.  آنچه برای تهران اهمیت دارد، این است که اوباما کشورهای عرب خلیج‌فارس را ساکت و «پشتیبانی» آنها را از توافق هسته‌ای قریب‌الوقوع ایران کسب کرده است. یک جمعیت پر سر و صدا در همسایگی ایران- که تهدید می‌کرد آشوب به راه بیندازد- متفرق شده است. کاملا قابل پیش‌بینی است که یک روز پادشاهان خلیج‌فارس دست تایید تکان خواهند داد و زیر لب خواهند گفت توافق هسته‌ای ایران در راستای «منافع امنیتی» آنان است. سران کشورهای خلیج‌فارس متوجه شدند توافق هسته‌ای ایران اهمیت حیاتی برای آمریکا دارد و آنها دو گزینه
پیش روی خود دارند که یکی جدایی از آمریکا و روی آوردن به گزینه نافرمانی راهبردی است و دیگری پذیرفتن واقعیت و کنار آمدن آبرومندانه با آن. برای این حاکمان اقتدارطلب که حمایت آمریکا از آنها به منزله رگ حیات است، چاره دیگری در این موضوع متصور نبود.  آیا درباره اسرائیل نیز می‌توان همین حرف را زد؟ بر خلاف نظام‌های اشراف‌سالاری کهنه عربی، اسرائیل یک دموکراسی مدرن است؛ اسرائیل دارای دولتی است که در نهایت فقط در برابر شهروندان خود پاسخگوست و لاغیر؛  هرچند ممکن است دریافت‌کننده کمک‌های چشمگیری از آمریکا باشد اما اقتصاد پرنشاطی دارد و طبق معیارهای جهانی رژیمی ثروتمند محسوب می‌شود. اسرائیل اصولا در موقعیت مناسبی برای تجدیدنظر در واکنش خود به توافق هسته‌ای احتمالی قرار گرفته است اما آیا این کار را خواهد کرد؟ با توجه به حمایت فراگیر بین‌المللی از مفاد توافق هسته‌ای ایران و با کمرنگ شدن هر چه بیشتر احتمال کارشکنی کنگره آمریکا در حصول این توافق، اسرائیل باید هر چه سریع‌تر در موضع خود به تجدیدنظر بپردازد. آخرین امید اسرائیل این بود که با نظام‌های اشراف‌سالار خلیج [فارس] یک جبهه واحد تشکیل دهد که این نیز در ریگ روان سیاست کشورهای این منطقه دفن شده است (نشست کمپ‌دیوید حتی درباره مساله فلسطین نیز با حمایت از راه‌حل دو کشور، موضعی غیردوستانه در برابر اسرائیل اتخاذ کرد). به نظر من، اوباما از حالا تا پایان ژوئن برای نشستی دیگر در کمپ‌دیوید و این بار با «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر اسرائیل تلاش نخواهد کرد اما اسرائیل نیز به چنین نشستی نیاز ندارد. دولت اسرائیل نیز عملگراست و نتانیاهو یک واقع‌گرای آبدیده. او می‌داند فریادهای سناتور «جان مک‌کین» برای بمباران ایران هیچ‌گاه واقع‌بینانه نبوده است.  با این حال، جالب است که ببینیم اسرائیل این قرص تلخ توافق هسته‌ای ایران را چگونه می‌بلعد. نتانیاهو می‌تواند زیرکی نشان دهد و با گرفتن چیزی واقعا ملموس از اوباما - بر خلاف امتیازات پیش پا افتاده مکرری که عرب‌های خلیج‌فارس از آمریکا دریافت می‌کنند- تلاش کند از یک موقعیت بد حداقل چیزی به دست آورد. آمریکا هرگز در برابر پیشنهاد اعطای کمک‌های بیشتر به اسرائیل مقاومت نکرده است. این اقدامی پرطرفدار در کنگره آمریکا، رسانه‌ها و اندیشکده‌های آمریکایی است. اوباما می‌تواند به پشتیبانی فراجناحی طبقه سیاسی آمریکا از افزایش کمک‌ها به اسرائیل مطمئن باشد. در نتیجه، این بستگی به زیرکی و نبوغ نتانیاهو دارد که یک «فهرست خواسته‌ها» آماده و به اوباما ارائه کند؛ البته در صورتی که قبلا این کار را نکرده باشد.
پایگاه اینترنتی آسیاتایمز

مذاکرات بر سر برنامه هسته‌ای ایران، بحث‌های جدی را در واشنگتن و در پایتخت‌های سراسر دنیا به راه انداخته است اما گام‌هایی خارج از مذاکرات هسته‌ای وجود دارد که اوباما می‌تواند بردارد تا تضمین کند آمریکا و متحدانش روز پس از معامله قوی‌تر و در امنیت بیشتر از روز قبل از آن هستند. یکی از این اقدامات این است که بمب‌های بتون‌شکن 30 هزار پوندی موسوم به ام‌اوپی و ابزارهای حمل آن را به اندازه کافی برای نابود کردن عمیق‌ترین سایت‌های هسته‌ای زیرزمینی ایران، در اختیار اسرائیل قرار دهد. در حال حاضر اسرائیل بمب‌های بتون‌شکن 5 هزار پوندی را که آمریکا عرضه کرده است، در اختیار دارد اما کارشناسان تردید دارند این بمب‌ها بتواند به شکل جدی جلوی توسعه هسته‌ای ایران را بگیرد. در مقابل تقریبا به طور قطع بمب‌های ام‌اوپی که اسرائیل اکنون به آنها دسترسی ندارد قادرند سایت‌های هسته‌ای ایران را نابود کنند.  همانطور که «مایکل ماکوفسکی» مقام سابق پنتاگون و «دیوید دپتولا» ژنرال نیروی هوایی آمریکا در سرمقاله 2014 خود در وال‌استریت‌ژورنال اشاره کردند، وزارت دفاع آمریکا در حال حاضر بمب‌های ام‌اوپی اضافی دارد و هواپیماهایی دارد که می‌توانند این بار را به اسرائیل حمل کنند. یک قسمت از سیاست دیرین آمریکا در برابر ایران، تهدید نظامی معتبری بوده است که تضمین می‌کند ایران به سلاح هسته‌ای دست نمی‌یابد. بسیاری می‌گویند اعتبار این تهدید کاهش یافته است و اینکه ایران اکنون بیش از هر زمان اطمینان دارد که هدف حمله قرار نخواهد گرفت. تجهیز اسرائیل با توانمندی قوی‌تری برای از بین بردن تاسیسات هسته‌ای ایران، به بازداشتن این کشور از شکستن هر توافقی که ممکن است امضا کند، کمک می‌کند.  انتقال بمب‌های ام‌اوپی به اسرائیل همچنین به فرونشاندن نگرانی‌های کنگره و متحدان خاورمیانه‌ای آمریکا که از این معامله نوظهور بیم دارند، کمک می‌کند. اوباما باید اقداماتی انجام دهد تا امنیت متحدان آمریکا را تقویت کند و به کنگره اطمینان دهد او از موضع برتر مذاکره می‌کند. انتقال بمب‌های ام‌اوپی به اسرائیل به رئیس‌جمهور آمریکا کمک می‌کند به این اهداف دست یابد.  از آنجا که بمب‌های ام‌او‌پی خارج از محدوده مذاکرات هستند، ایران در موقعیتی نیست که با انتقال آنها به اسرائیلی‌ها مخالفت کند. ایران به توسعه زرادخانه حزب‌الله ادامه می‌دهد و همه جمعیت اسرائیل را در تیررس راکت‌های حزب‌الله قرار می‌دهد. ایران از رژیم اسد در سوریه و حماس در نوار غزه حمایت می‌کند. این کشور از شورشیان حوثی در یمن، حمایت می‌کند. این کشور خشونت و تروریسم را در سراسر خاورمیانه تبلیغ می‌کند. ما اکنون در برهه‌ای هستیم که در آن باید اقدامات بسیار بیشتری برای اسرائیل صورت گیرد تا برتری نظامی خود را حفظ کند و این جزو تعهدات لازم‌الاجرای آمریکاست که تضمین کند اسرائیل می‌تواند بر ترکیبی از تهدیدهای متعارف معتبر، غلبه کند. ماه گذشته روسیه ممنوعیت ارائه یک سامانه دفاع موشکی پیشرفته به ایران را برداشت. آمریکا باید اطمینان حاصل کند که توانمندی‌های نظامی متعارف اسرائیل قوی‌تر از توانمندی ایران است، نه ضعیف‌تر از آن.  برخی ممکن است این بحث را مطرح کنند که بی‌ثباتی منطقه و مذاکرات حساسی که جریان دارد، موجب می‌شود شرایط زمانی فعلی، برای ارائه تسلیحات تازه به خاورمیانه مناسب نباشد اما آن دسته افرادی که به اسرائیل و به ائتلاف آمریکا- اسرائیل اعتماد دارند، می‌دانند بمب‌های ام‌اوپی موجب بی‌ثباتی بیشتر نمی‌شود. اسرائیل از قبل توانمندی‌های نظامی تهاجمی قابل توجهی داشته و همواره مسؤولانه از آنها استفاده کرده است.  انتقال بمب‌های ام‌او‌پی به خودی خود، مساله هسته‌ای ایران را حل نمی‌کند یا از لزوم تاکید هر معامله نهایی بر نبود مسیر تکنیکی رسیدن ایران به بمب نمی‌کاهد اما به آمریکا امکان می‌دهد از موضع قدرت مذاکره کند و پس از مذاکرات نیز در موضع قدرت بماند. این یکی از ابزارهای متعددی است که رئیس‌جمهور آمریکا از طریق آن می‌تواند با یک توافق هسته‌ای پایدار و قوی با ایران، اسرائیلی امن‌تر و خاورمیانه‌ای باثبات‌تر را تضمین کند.
 نیویورک‌پست

پالینا ایزویچ: ماه گذشته محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران به اشاره گفت: «ممکن است کار باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکا در مذاکره با کنگره بر سر برنامه هسته‌ای ایران، از کار او در مذاکرات با تهران دشوارتر باشد». به نظر می‌رسد این حرف‌ ظریف درست از آب درآید. مجلس سنای آمریکا هفتم مه/ هفدهم اردیبهشت قانون بازنگری توافق هسته‌ای ایران را با 98 رای موافق در برابر یک رای مخالف به تصویب رساند. وقتی یک هفته بعد مجلس نمایندگان نیز با 400 رای موافق در برابر 25 رای مخالف آن را تصویب کرد، اوباما بر بزرگ‌ترین مانع باقیمانده در کنگره برای دستیابی به توافق هسته‌ای با ایران فائق آمد. این طرح مصالحه‌ای است که با میانجیگری «باب کورکر» رئیس کمیته روابط خارجی سنا به دست آمد و به کنگره 30 روز فرصت می‌دهد به بررسی هرگونه توافق احتمالی گروه 1+5 با ایران بپردازد. اگر توافق طی 5 روز برای بازبینی در اختیار کنگره قرار نگیرد، این مدت به صورت خودکار به 60 روز افزایش می‌یابد.  قانون بازنگری در توافق هسته‌ای ایران که از دید برخی یک پیروزی برای کنگره و از دید برخی دیگر یک پیروزی برای رئیس‌جمهور و دیگران محسوب می‌شود، در واقع چیزی بینابین است. این مصوبه از یک طرف اهرم نظارتی مهمی را در اختیار کنگره قرار می‌دهد که براساس آن هم کنگره باید رضایت خود را از توافق احتمالی اعلام کند و هم رئیس‌جمهور باید به‌صورت دوره‌ای گواهی بدهد که ایران به توافق پایبند بوده است. از طرف دیگر، این مصوبه به طور فعلی خود به طور چشمگیری این خطر را که کنگره توافق را باطل کند یا مذاکرات را به شکست بکشاند، کاهش می‌دهد. این احتمال دوم در فصل زمستان بر مذاکرات هسته‌ای سایه انداخته بود. آن زمان کنگره کوشید تحریم‌های تازه‌ای را علیه ایران تصویب کند که نه فقط اوباما با صراحت تهدید کرد آن را وتو خواهد کرد، بلکه مجلس ایران را نیز بر آن داشت طرحی را پیشنهاد دهد که دولت را ملزم می‌کرد غنی‌سازی اورانیوم را تا سطح درجه تسلیحاتی 60 درصدی افزایش دهد. چنین تلاش‌هایی ممکن است برای فرستادن پیام هشدار به طرف مقابل بوده باشد، اما در عین حال یادآور این نیز هست که در هر دو طرف مراکز بانفوذی هستند که منافع آنها نیز باید در نظر گرفته شود. در واقع،‌ براساس نظریه «بازی‌های دووجهی» رابرت پوتنم
( Robert Putnam)، مذاکرات بین‌المللی همیشه بر سر دو میز انجام می‌گیرد: میز مذاکرات بین‌المللی، جایی که مذاکرات واقعی انجام می‌گیرد، و میز مذاکرات ملی، جایی که مذاکره‌کنندگان باید هرگونه توافق بالقوه و احتمالی را به افکار عمومی خود بقبولانند. این روند «اخذ تایید» نقش مهمی در مذاکرات دارد و اغلب به بازی معمول «پلیس خوب، پلیس بد» می‌انجامد که تلاشی برای تقویت موضع طرف‌های مذاکره‌کننده است.  شاید بتوان گفت این پویایی پیش‌تر نقش خود را در مذاکرات کنونی ایران ایفا کرده است. یک نمونه جالب لغو تحریم‌هاست که اکنون مساله اصلی در مذاکرات محسوب می‌شود. وقتی به شکل روزافزون آشکار شد در صورت حصول توافقی درباره لغو تحریم‌ها، اوباما قادر نخواهد بود به وعده خود برای لغو فوری تحریم‌ها عمل کند، ایران به شکلی ظریف موضع خود را تغییر داد. مثلا عباس عراقچی، معاون وزیر امور خارجه ایران اخیرا گفت هرچند به محض اجرای توافق هسته‌ای نهایی همه تحریم‌ها باید یکباره لغو شود، ممکن است میان زمان امضای توافق و روزی که همه طرف‌ها آماده‌اند آن را اجرا کنند فاصله‌ای وجود داشته باشد. این یک تغییر ظریف، اما مهم در موضع قبلی ایران است که اصرار می‌کرد همه تحریم‌ها باید «روز اول» لغو شود.
سپس با توجه به اینکه کنگره می‌تواند نقشی سازنده ایفا کند، قانون بازنگری در توافق هسته‌ای ایران ممکن است بهترین ابزار برای ایجاد تعادل صحیح میان «میزهای مذاکرات» بین‌المللی و ملی باشد. مجلس ایران در اقدامی غیرتعجب‌آور با مطرح کردن پیش‌نویس طرحی واکنش نشان داد که مستلزم تصویب هرگونه توافق هسته‌ای نهایی در مجلس است. تصور اینکه توافق احتمالی در نهادهای قانونگذاری 2 کشور به تصویب نرسد، ابهام و بلاتکلیفی را در هر 2 طرف افزایش می‌دهد و این می‌تواند به مذاکره‌کنندگان کمک کند فضای مانور بیشتری داشته باشند.  اما اگر توافقی به دست آید، این ابهام و بلاتکلیفی با 2 عامل کاهنده برطرف خواهد شد: موضع مجلس ایران در نظام سیاسی این کشور و احتمال کاملا واقعی اینکه در صورت مخالفت کنگره با توافق هسته‌ای نهایی، رئیس‌جمهور آمریکا آن را وتو کند.
هفته گذشته نامه‌ای با امضای 150 عضو دموکرات کنگره در حمایت از مذاکرات هسته‌ای ایران امضا شد که حاکی است کنگره نمی‌تواند به حداکثر لازم برای فائق آمدن بر وتوی رئیس‌جمهور دست یابد. این مانع از آن نمی‌شود که کنگره به فکر راه‌هایی بیفتد که تاثیر خود را بر مذکرات کنونی بگذارد. یک اقدام ممکن که «میچ مک‌کانل» رهبر جناح اکثریت سنا به آن اشاره کرد، این است که کنگره با توافق احتمالی مخالفت نکند و از مواجهه با وتوی رئیس‌جمهور خودداری کند، اما در عوض بخواهد قطعنامه‌ای در تایید توافق به تصویب برساند و ناکام بماند. هرچند این مساله تاثیر عملی چندانی نخواهد داشت، اما پیام مورد نظر کنگره را خواهد فرستاد.
مساله تایید داخلی توافق هسته‌ای نهایی به صورت متناوب ادامه خواهد یافت. این عنصری حل‌نشدنی از مذاکرات بین‌المللی است و نقش مهمی نیز ایفا می‌کند. اما استفاده از این عنصر مستلزم برقراری یک توازن بسیار ظریف است: مذاکره‌کنندگان به جای تلاش برای مقابله با فشار سنگین داخلی، باید بتوانند بر حصول اجماع در جبهه بین‌المللی متمرکز شوند. اگر بتوان نمونه‌های گذشته را سرمشق قرار داد، متوجه می‌شویم این بخش از کار نیز به اندازه کافی دشوار است.
وب سایت مؤسسه بین‌المللی مطالعات راهبردی
 

آنتونی بلچمبرز: به دنبال ناتوانی سال‌های اخیر جامعه بین‌الملل در زمینه مجبور کردن اسرائیل به ارائه توضیح درباره زرادخانه هسته‌ای خود و قبول نظارت سازمان بین‌المللی انرژی اتمی، دور از انتظار نیست که برخی کشورهای عضو شورای همکاری خلیج‌فارس یعنی عربستان سعودی و
 امارات عربی متحده همچنین ترکیه، ایران و احتمالا مصر و همچنین آفریقای جنوبی نیز درصدد دستیابی به توانایی ساخت سلاح‌های هسته‌ای از طریق غرب - فرانسه یا آمریکا– و شرق- پاکستان و روسیه- برآیند.  برخی مذاکرات در زمینه همکاری‌های هسته‌ای آغاز شده است و بزودی فرزندان ما در دنیایی زندگی خواهند کرد که در هر لحظه از هر روز امکان دارد به خاکستر تبدیل شود.
این حادثه شوم نتیجه فاجعه‌بار بلندپروازی‌های هسته‌ای اسرائیل است که دولت‌های آمریکا هم از زمانی که اسرائیل «جان اف کندی» رئیس‌جمهور وقت آمریکا را در سال 1963 در زمینه مقاصد هسته‌ای واقعی خود فریب داد، در آن سهیم بوده‌اند. این واقعیت تلخ جهان امروز ماست و اگر بر این باورید که این مساله خیلی هشدار‌دهنده نیست، کافی است تنها 15 دقیقه درباره این موضوع در صفحات برخی نشریات معتبر مانند نیویورک‌تایمز، واشنگتن‌پست، گاردین، فایننشال‌تایمز، فارین افرز یا حتی ویکی‌پدیا جست‌وجو کنید. زندگی کردن در جهانی که هر لحظه امکان اشاعه سلاح‌های هسته‌ای در آن وجود دارد، به غیر از آنکه یک واقعیت است، کابوس هم به شمار می‌رود. اما اعتراف می‌کنم آسان‌تر این است که اصلا به جهانی که در آن این احتمال وجود دارد که حکومت‌های دموکرات یا دیکتاتور یا دولت‌هایی که سلاح هسته‌ای در اختیار دارند، ما را نابود کنند، فکر نکنیم.  
به همین دلیل است که سران جهان مانند اوباما، پوتین، مرکل، اولاند و شی‌ جین‌پینگ هم از پرداختن به این موضوع خودداری می‌کنند و این در حالی است که در خفا به گسترش زرادخانه‌های هسته‌ای خود می‌پردازند.  تنها یک راه برای تامین امنیت جهان وجود دارد و آن اینکه منطقه خاورمیانه شامل هم اسرائیل و هم ایران منطقه عاری از سلاح‌های هسته‌ای اعلام شود اما کنگره آمریکا که در هماهنگی کامل با «آیپک» به سر می‌برد، هرگز اجازه چنین کاری را نخواهد داد.
 گلوبال ریسرچ

یک مامور سابق سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) در پرونده افشای اطلاعات محرمانه مربوط به اقدامات واشنگتن علیه برنامه هسته‌ای ایران به
 3 سال و نیم حبس محکوم شد.  این افسر سابق سیا به نام جفری استرلینگ که اطلاعات محرمانه‌ای را درباره عملیات مقابله با بلندپروازی‌های هسته‌ای ایران به یک روزنامه‌نگار داده بود، روز دوشنبه به 3سال و نیم حبس محکوم شد، مجازاتی که اندکی بیش از مجازات کسانی است که اخیرا در ارتباط با افشای اطلاعات محرمانه با آن مواجه شده‌اند. خانم لئونی برینکما (Leonie Brinkema) قاضی فدرال آمریکا با صدور حکم محکومیت جفری استرلینگ 47 ساله گفت از خدمات وی در طول عمرش تحت تاثیر قرار گرفته است اما احساس کرد لازم است با صدور این حکم پیامی به دیگران هم بدهد: «اگر شما آگاهانه این اسرار را فاش کنید، باید هزینه آن را بپردازید.»  وی گفت که احساس می‌کند استرلینگ سزاوار مجازات سخت‌تری است زیرا برخلاف بسیاری از متهمان اخیر افشای اطلاعات محرمانه، او به کار خلاف خود اذعان نکرد.  استرلینگ ماه ژانویه در 9 فقره جرم در ارتباط با دادن اطلاعات طبقه‌بندی شده به جیمز رایزن، گزارشگر روزنامه
نیویورک‌تایمز محکوم شد. مقامات دادستانی آمریکا این اقدام او را نقشه‌ای زشت برای ایجاد دردسر برای کارفرمای سابق خود توصیف کرده‌اند. هرچند نه مقامات دادستانی و نه وکلای دفاع خواستار مجازات معینی در پرونده‌های مکتوب خود نشدند و این نشان‌دهنده آن است که آنها نگاه‌های متضادی به این پرونده داشتند. مقامات دادستانی خواستار مجازاتی «سخت» شدند و چنین استدلال کردند که افشاگری غیرقانونی استرلینگ به مسدود شدن یکی از معدود ساز و کارهای دولت آمریکا برای مقابله با برنامه هسته‌ای ایران منجر شد.  وکلای مدافع نیز از قاضی خواسته بودند حکمی در راستای احکام صادر شده اخیر در پرونده‌های مشابه صادر کند. آنها به پرونده ژنرال دیوید اچ پترائوس اشاره کردند که امکان دسترسی معشوقه و زندگینامه نویس خود را به مطالب طبقه‌بندی شده فراهم کرده بود و به 2 سال آزادی مشروط و جریمه 100 هزار دلاری محکوم شد؛ جان کریاکو
(John Kiriakou) افسر سابق سیا نیز که نام یک مامور مخفی دیگر را فاش کرده بود به 30‌ماه حبس محکوم شد؛ استیون جین وو کیم، کارشناس تسلیحاتی سابق وزارت خارجه آمریکا نیز که اطلاعات طبقه‌بندی شده را به یک گزارشگر شبکه فاکس‌نیوز داده بود به 13 ماه حبس محکوم شد.  دستورالعمل‌های فدرال در زمینه صدور احکام مجازات توصیه کرده است که مجرمان دست‌کم به 19 سال و 7 ماه و حداکثر به 24 سال و 5 ماه محکوم شوند، اما کارشناسان حقوقی گفته بودند بعید است قاضی برینکما چنین احکام سختی صادر کند. وکلای مدافع چنین استدلال کردند که این دستورالعمل‌ها برای مجازات جاسوسانی است که به دولت‌های خارجی کمک می‌کنند. مقامات دادستانی این استدلال را رد می‌کردند و می‌گفتند استرلینگ را نباید با پترائوس، کریاکو و کیم مقایسه کرد که همگی جرم خود را پذیرفتند و - دست‌کم براساس آنچه اعتراف کردند - عملیات اطلاعاتی فعلی را به خطر نینداختند.
واشنگتن پست

محمد ایرانی: آیا امپراتوری آمریکا در حال افول است؟ این پرسشی است که بسیاری از تحلیلگران و اندیشمندان را در سراسر جهان به خود مشغول کرده و تمام تحلیل‌ها در قبال یک واقعیت از اشتراک نظر برخوردارند و آن، اینکه افول آمریکا به‌عنوان یک قدرت جهانی مدت‌هاست آغاز شده و بازگشتی از این مسیر وجود ندارد.
شکست‌های امپراتوری آمریکا در صفحات تاریخ نقش بسته است.
کدام امپراتوری را می‌توان یافت که شکستی نداشته باشد؟ دهه‌های 1960، 1970 و 1980 همگی یادآور شکست‌های متعدد آمریکاست. بسیاری بر این باورند شکستی که آمریکا در جنگ ویتنام در سال 1975 متحمل شد، نفرینی است که تا ابد ادامه خواهد یافت و همه شکست‌هایی که آمریکا طی دهه‌های اخیر مواجه شده، ریشه در این شکست دارد، چرا که تابوی آمریکا به‌عنوان یک قدرت شکست‌ناپذیر را فروریخت و دیگر این کشور هیمنه و شکوه گذشته خود را ندارد.
با این حال با وجود آنکه همه ما می‌دانیم امپراتوری آمریکا در سطح جهانی چگونه عمل می‌کند، سران این کشور توجهی به نظریات واقع‌گرایانی چون «چالمر جانسون» یا «جان مرشایمر» نمی‌کنند که بر این باور بودند آمریکا باید پایگاه‌های خود را در سراسر جهان برچیده و صرفا زمانی در سطح جهانی اقدام کند که واقعا به‌عنوان یک کشور مورد تهدید واقع شده باشد.
بسیاری از نظریه‌پردازان در آمریکا اینگونه استدلال می‌کنند که این عقب‌نشینی ضروری است، با این حال اگرچه برخی دیدگاه این افراد را ناشی از ضعف می‌دانند، کمتر موردی یافت می‌شود که یک کشور امپریالیستی بتواند بار دیگر خود را احیا کرده و به دوران طلایی‌اش بازگردد و در این میان شماری از تحلیلگرانی که به افول آمریکا به‌عنوان یک قدرت جهانی اعتقاد دارند، اینگونه استدلال می‌کنند که تمام امپراتوری‌ها در نهایت دچار فروپاشی می‌شوند.
اگرچه مخالفان این دیدگاه اینگونه ابراز عقیده می‌کنند که فروپاشی امپراتوری آمریکا در کوتاه‌مدت روی نخواهد داد، چرا که این کشور قدرت نرم خود را بر تمام جهان اعمال کرده و حتی قلب رقبای اقتصادی خود را نیز تحت کنترل دارد و قدرت سخت آن نیز همچنان بی‌رقیب به نظر می‌رسد و به این کشور توانایی اشغال کشورهایی را داده که آن‌ها را به‌عنوان دشمن خود می‌نگرد و قدرت ایدئولوژیک آن در اروپا و دیگر مناطق هنوز هم از کارآیی برخوردار است اما نشانه‌های بسیاری وجود دارد که سرمایه‌داری دیگر قطب جذاب و مقتدر همیشگی نیست. نگاهی به شکست‌های آمریکا در آمریکای جنوبی ـ که عمدتا سیاسی و ایدئولوژیک بوده تا اقتصادی ـ و زنجیره پیروزی‌های احزاب سیاسی چپ در ونزوئلا، برزیل، نیکاراگوئه، اکوادور و بولیوی از این واقعیت حکایت دارد که جایگزینی در درون سرمایه‌داری ظهور کرده است و در این رابطه نیز می‌توان به نمونه اروپایی این تحول اشاره کرد که طی آن احزاب رادیکال در این قاره ظهور کرده‌اند.
اما نظام اقتصادی نولیبرال تحمیلی از سوی سرمایه‌داری جهانی به هیچ وجه اصلاحات سوسیال ـ دموکرات‌ها را تحمل نمی‌کند و کسانی که سرمایه‌داری جهانی را در سیطره خود دارند، صرفا با ساختار سیاسی‌ای موافقت می‌کنند که هیچ چالشی برای نظام سرمایه‌داری ایجاد نکند.
ارتقای تروریسم به جایگاه «تهدید» ـ که امروز معادل تهدید کمونیسم برای غرب است- استفاده خاص خود را برای کاپیتالیسم جهانی دارد. استفاده مکرر از واژه «تروریسم»، لوایحی که در پارلمان‌ها و کنگره برای خفه کردن مردم به منظور جلوگیری از ابراز عقیده تصویب می‌شود، تجویز عقاید به دانشگاهیان که چگونه درباره مسائل سخن بگویند، بهره‌گیری از امپراتوری رسانه‌ای برای پیشبرد اهداف نظام سرمایه‌داری و حتی توجیه بمباران و اشغال یک کشور، همگی نشانه‌های دردناک درباره عصری است که در آن به سر می‌بریم. هر آنچه دستگاه تبلیغاتی نظام سرمایه‌داری- که یاوری چون صهیونیسم جهانی را نیز در کنار خود می‌بیند ـ به خورد مردم جهان می‌دهد، به دنبال دستیابی به این امر است که نظام سرمایه‌داری را تنها نظام مقبول و مطبوع به تصویر کشد.
اگر کسی این دیدگاه را نپذیرد و به دنبال روشنگری و آگاه‌سازی مردم درباره دروغ‌ها، نیرنگ‌ها و پوچ بودن «آرمانشهر»ی باشد که سرمایه‌داری جهانی برای مردم جهان به تصویر می‌کشد، با سرنوشتی دردناک روبه‌رو خواهد شد.
بسیاری از رای‌دهندگان بویژه جوانان در قبال همه احزابی که به اسم‌ها و ایسم‌ها و گرایش‌های مختلف در اروپا مشغول فعالیت هستند؛ از چپ و راست، چپ متمایل به مرکز و راست متمایل به احزاب میانه یک احساس دارند و آن اینکه حضور در انتخابات هیچ تفاوت و تمایزی دستکم در راستای منافع جامعه ایجاد نمی‌کند بلکه شاهدیم راستگرایان افراطی جنگ‌افروزی می‌کنند، از اقدامات ریاضتی حمایت و از نظارت‌ها حتی بر زندگی شخصی مردم دفاع می‌کنند و آن را برای شکست دادن تروریسم ضروری می‌دانند بی‌آنکه حتی بپرسند چرا تروریسم روی می‌دهد! چه؛ اگر کسی این پرسش را مطرح کند، خود به‌عنوان تروریست مشمول انواع مجازات‌ها خواهد شد.
چرا تروریست‌ها دست به جنایت می‌زنند؟
اساسا چه عاملی باعث شکل‌گیری تروریسم می‌شود؟ و پرسش‌هایی از این دست، بی‌معنی است و کمکی به حل مشکل نمی‌کند. اگر در راستای منافع قدرت‌ها نباشد، اگر کسی بپرسد سیاست‌های امپریالیستی آمریکا یا سیاست خارجی انگلیس و فرانسه تا چه میزان در شکل‌گیری تروریسم نقش داشته‌ است، مورد حمله قرار می‌گیرد اما قطعا سازمان‌های جاسوسی و سرویس‌های امنیتی بهتر از هر کسی می‌دانند به چه دلیلی فردی بی‌منطق می‌شود و دست به اسلحه می‌برد یا با انفجار کمربند انفجاری شماری بیگناه را به خاک و خون می‌کشد و در اینجاست که برای سرپوش گذاشتن بر واقعیات، پای مذهب به میان می‌آید تا تروریست فردی مذهبی(عمدتا مسلمان) به تصویر کشیده شود که براساس عقاید مذهبی خود دست به انفجار و کشتار زده است. حال کدام مذهبی است که دستور به کشتار بیگناهان می‌دهد؟ صرفا مذهب ساخته‌شده از سوی سرویس‌های امنیتی و جاسوسی غربی است که دقیقا در راستای اهداف قدرت‌ها ایفای نقش می‌کند.  عراق قبل از تجاوز سال 2003 آمریکا، بالاترین سطح تحصیل را در غرب آسیا داشت. در بغداد و موصل ـ که در حال حاضر جولانگاه تروریست‌های داعش است ـ کتابخانه‌هایی وجود دارد که قدمت آنها به قرن‌ها پیش بازمی‌گردد. قدمت کتابخانه موصل به قرن هشتم بازمی‌گردد و دستنوشته‌ای به زبان یونانی کهن در آن نگهداری می‌شد اما به لطف بمباران‌ها و غارتگری صورت‌گرفته، اکنون هزاران کتاب و نسخه‌ خطی باارزش این کتابخانه‌ها نابود شده است. دنیای سعادتمندی که غرب و در راس آن آمریکا برای عراق به تصویر کشیده بود، جز بدبختی و تباهی برای مردم این کشور به دنبال نداشت و هنوز هم مردم ستمدیده عراق با تروریست‌هایی دست و پنجه نرم می‌کنند که مخلوق سرویس‌های امنیتی غربی تحت حمایت عربستان، رژیم صهیونیستی و شماری از کشورهای عربی هستند.
هر آنچه در عراق روی داده است، نتیجه یک جنگ فاجعه‌بار است که نام آن را باید  نسل‌کشی گذاشت. شمار کشته‌شدگان مورد مناقشه است، چرا که ائتلاف متجاوز به عراق نمی‌خواهد شمار دقیق تلفات غیرنظامیان در کشوری که اشغال کرده، روشن شود. اشغال عراق یکی از مخر‌‌ب‌ترین رویدادها در تاریخ مدرن جهان است. غرب نظام آموزشی و سلامت عراق را به نابودی کشید و بسیاری از اساتید دانشگاه‌ها به قتل رسیدند. حال که دولت شیعه هم می‌خواهد این کشور را بسازد، آمریکا و تروریست‌های دست‌سازش نمی‌گذارند.
درباره افغانستان نیز همه می‌دانند چه هدفی در پس حمله به این کشور وجود داشت؛ هر علتی جز «مدرن» کردن این کشور جنگ‌زده که از سوی آمریکا و انگلیس در بوق و کرنا شده بود. افغانستان نه‌تنها «مدرن» نشده بلکه در ابتدایی‌ترین نیازهای انسانی نظیر بهداشت، سلامت و آموزش نیز دچار مشکل شده است. غرب هر جا پا گذاشته جز ویرانی و تباهی ارمغانی بر جای نگذاشته است.
این دو جنگ، خیری برای هیچ‌کس جز غرب و رهبران غربی به دنبال نداشت که از همان ابتدا ایجاد شکاف بین جهان اسلام و جهان عرب را دنبال می‌کردند. هدف اصلی غرب،‌ درگیر کردن مردم منطقه به مسائل خود بود و اکنون می‌بینیم اقدامات برخی کشورهای عربی نظیر عربستان در حمله به یمن دقیقا براساس طرحی است که طراحان غربی و در راس آنها آمریکایی‌ها، برای ایجاد شکاف و اختلاف بین اعراب و مسلمانان طرح‌ریزی کرده بودند و اکنون منطقه خاورمیانه بیش از آنکه درگیر اشغالگری‌ها و حضور متجاوزان باشد، درگیر اختلافات خونین بین خود است و تا زمانی که برخی رهبران فریب‌خورده منطقه، در چارچوب نقشه‌ها و سناریوهای غرب ایفای نقش کنند، جنگ‌ها و درگیری‌ها و برادرکشی‌ها ادامه خواهد یافت و جالب آنکه این رژیم غاصب صهیونیستی است که از اختلاف میان مسلمانان و اعراب بیشترین سود را برده و به جنایات خود در سرزمین‌های اشغالی ادامه می‌دهد؛ بی‌آنکه احساس ناامنی کند. حل مسائل غرب آسیا تنها زمانی امکانپذیر خواهد شد که رهبران منطقه به جای درگیر شدن با یکدیگر، اتحاد را سرلوحه قرار داده و زمینه حضور اشغالگران غربی را از بین ببرند. آمریکا دیگر قدرت گذشته نیست و این افول ناشی از بیدار شدن ملت‌هاست و اگر بیداری اسلامی که منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا را درنوردیده بود، از سوی برخی سران فریب‌خورده عرب تحت بازی حساب‌شده غرب، از مسیر اصلی خود خارج نشده بود، اکنون شاهد حمله عربستان به یمن نبودیم و این همه بیگناه به خاک و خون کشیده نمی‌شدند. نسخه‌ای که آمریکا و متحدانش برای منطقه غرب آسیا می‌پیچند، جز تباهی و ویرانی ارمغانی به دنبال نخواهد داشت.
ملت‌ها بیدار شده‌اند و با جنگ و خونریزی نیز نمی‌توان مانع آن شد. سیل جاری‌شده از خون جوانانی که در برابر اشغالگری‌های برخی دولت‌های عرب منطقه ایستاده‌اند، کاخ ظلم و جور را با خود خواهد برد؛ ان‌شاءالله.
 

فرزاد فریدونی:  «تک‌فرزندی!» این یک هشدار است. بویژه اگر بدانیم در حال حاضر یک سوم خانواده‌های ایرانی تک‌فرزند هستند یا فرزند ندارند. حال اگر نگاهی هم به نرخ رشد جمعیت در کشور داشته باشیم متوجه می‌شویم با ادامه این روند، تقریبا تا 20 سال بعد جمعیت ایران نه‌تنها افزایش نمی‌یابد بلکه از میزان آن کاسته می‌شود!
جمعیت جوان ایران که یک‌سوم کل جمعیت کشور را تشکیل می‌دهد در حال ورود به دوره میانسالی است. در سال‌های اخیر نگرانی‌ها از تبعات پیر شدن جمعیت کشور، اتخاذ سیاست‌های افزایش نرخ باروری را در پی داشته است. این سیاست‌ها اما در حالی است که ایران بزرگ‌ترین تولیدکننده وسایل پیشگیری از بارداری در منطقه است! و این ابهام و سوال اساسی مطرح می‌شود که آیا می‌توان بزرگ‌ترین تولیدکننده وسایل پیشگیری از بارداری خاورمیانه بود و همزمان به اجرای برنامه‌های افزایش نرخ باروری و تشویق مردم به فرزندآوری پرداخت؟
در این باره حجت‌الاسلام والمسلمین حسن ناصری‌پور، دبیرکل انجمن مطالعات خانواده در ایران به «وطن امروز» می‌گوید: موضوع جمعیت در کشور ما در 2 برهه زمانی قابل بحث و بررسی است؛ اوایل دهه 70 و ابتدای دهه 90. اواخر دهه 60 به خاطر تشویق مردم به فرزندآوری با رشد قابل توجه جمعیت مواجه شدیم. بنابراین در دهه 70 ساختار جمعیت کشور «نوجوان» بود؛ طوری که سالمندان 3 تا 5 درصد و جوانان 40 تا 45 درصد کل جمعیت را تشکیل می‌دادند. مطابق آمار موجود از دهه 60، هر خانواده ایرانی به طور میانگین دارای 7/3 فرزند بوده و برخی کارشناسان حتی معتقدند 5 فرزند در هر خانواده وجود داشته است. وی ادامه می‌دهد: هر چه از دهه 60 فاصله می‌گرفتیم با چند مساله مهم جمعیتی مواجه می‌شدیم. کاهش تدریجی میزان موالید در یک دوره بلندمدت، کاهش میزان مرگ و میر در دوران سالخوردگی، افزایش متوسط طول عمر و مهاجرت بخشی از نیروی کار جوان جامعه به نیروی کار میانسال و سالخورده از جمله این مسائل بوده است. روند سالخوردگی در دنیا نیز تقریبا شبیه به ایران است. جمعیت جهان در سال 2006، حدود 55/6 میلیارد نفر با رشد سالانه 2/1 درصد بود و جمعیت کنونی کره زمین حاصل افزایش سالانه فقط 77 میلیون نفری است. پیش‌بینی سازمان ملل این است که با کاهش نرخ باروری از یکسو و کاهش میزان مرگ و میر از سوی دیگر، جمعیت سالخورده جهان در سال 2050 به 2 برابر افزایش یابد. به طور مثال حدود 4 درصد از جمعیت آفریقا بیش از 65 سال سن دارند که این رقم در آینده نزدیک به 9/6 درصد خواهد رسید. در ژاپن نیز جمعیت 2/17 درصدی سالمند، تا 15 سال آینده به 4/36 درصد افزایش می‌یابد.
دبیرکل انجمن مطالعات خانواده در ایران با ابراز نگرانی از برخی برنامه‌های کنترل جمعیت در کشور اظهار می‌دارد: بررسی روند جمعیت در کشور ایران از سال 1370 تا 1430 (یعنی در یک دوره 60ساله) نشان می‌دهد هرم سنی جمعیت کشورمان در دهه 70 ساختار بسیار جوانی را تجربه کرده است به طوری که جمعیت زیر 15 سال، تحت تاثیر باروری بالا در دهه 60، بیش از 44 درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌داد، در حالی که جمعیت بالای 65 سال فقط 3/3 درصد جمعیت کشور بود. به عبارت دیگر حرکت موج جمعیتی دهه 60 به سمت گروه‌های سنی بالاتر از یک سو و پایین آمدن محسوس نرخ باروری با اعمال سیاست‌های جمعیتی در 15 سال گذشته از سوی دیگر، موجب کاهش  جمعیت زیر 15 سال از 44 درصد به 24 درصد شد. در همین دهه جمعیت سالخورده کشور به 2/5 درصد افزایش یافت و میانگین سنی جامعه از 21 سال به 29 سال رسید یعنی جمعیت جوان تبدیل به میانسال شد. به گفته وی، بررسی این روند و تحلیل هرم سنی، ما را به این نتیجه می‌رساند که با شرایط ناگواری مواجه هستیم و اگر برنامه‌ریزی کارشناسی نداشته باشیم، شرایط غیرقابل جبرانی را تجربه خواهیم کرد. شرایط سنی جمعیت کشور را می‌توان به طور خلاصه اینگونه بیان کرد که «جمعیت ایران رو به سالخورده‌تر شدن پیش می‌رود» و این اتفاق ناگوار برای نخستین بار در تاریخ کشور رخ می‌دهد. چنانچه بهبودی در شرایط جمعیتی کشور ایجاد نشود، تعداد افراد 65 سال به بالای کشور تا 2 دهه آینده نسبت به جمعیت کمتر از 15 سال تفاوت فاحش می‌یابد.
 تقدیر از ظرفیت بالای ایران برای تنظیم خانواده!
نگرانی‌ها از عدم تاثیر سیاست‌های افزایش نرخ باروری، زمانی عمیق‌تر می‌شود که بدانیم کشور ایران در میان تمام کشورهای منطقه، رتبه نخست تولید و واردات وسایل پیشگیری از بارداری را دارد.
19 آبان‌ماه 1386 بود که محمد عبدالاحد، نماینده وقت صندوق جمعیت سازمان ملل متحد در تهران به ایسنا گفت: ایران ظرفیت بالایی در تولید و حتی صادرات وسایل پیشگیری از بارداری و تنظیم خانواده دارد و می‌تواند به‌عنوان الگوی منطقه خاورمیانه در تنظیم خانواده، نیاز منطقه را تامین کند. در حال حاضر پوشش قابل توجه زنان از طریق شبکه‌های بهداشتی و دسترسی راحت به این شبکه‌ها به حدود 95‌درصد رسیده است. در همین حال روش‌های مختلف تنظیم خانواده برای مردان و زنان در ایران وجود دارد و آنها می‌توانند از روش‌های هورمونی، قرص‌ها، آیودی و روش‌های دائم در مردان و زنان و نیز روش‌های سنتی استفاده کنند.
تعریف و تمجید نماینده وقت صندوق جمعیت سازمان ملل متحد در تهران شاید در آن زمان خشنودی برخی مدیران کشور را به همراه داشت اما اکنون که کارشناسان به پشت پرده برخی تحرکات داخلی و خارجی در 2 دهه اخیر پی برده‌اند، بعید به نظر می‌رسد رتبه نخست ایران در تولید وسایل پیشگیری از بارداری جایی برای افتخار داشته باشد.
  رتبه ایران قابل افتخار نیست
در همین باره دکتر احمد آریایی‌نژاد، عضو کمیسیون بهداشت مجلس شورای اسلامی اعتقاد دارد: اگر می‌خواهیم مردم را به فرزندآوری تشویق کنیم،  نباید بزرگ‌ترین تولیدکننده وسایل پیشگیری از بارداری باشیم. اینها با هم تضاد دارد و به نظر من این رتبه ایران، قابل افتخار نیست.
وی تصریح می‌کند: البته  مهم است که با چه هدف و نیتی، به تولید وسایل پیشگیری از بارداری روی آورده‌ایم. اگر در سیاست‌ها، برنامه‌ها و عملکردمان صادق باشیم جای نگرانی نیست اما زمانی نگران می‌شویم که بین رفتار و گفتار مسؤولان مغایرت وجود داشته باشد.
از سوی دیگر بررسی اقدامات کشورهای غربی در اعمال تحریم‌ها علیه ایران نشان می‌دهد آنها به صورت کاملا حساب‌شده هیچ تحریمی درباره وسایل پیشگیری از بارداری وضع نکردند و جالب است شرایط و زمینه مناسبی برای تولید و واردات این محصولات به ایران فراهم ساختند؛ به طوری که فعالان ایرانی در این حوزه نه‌تنها مشکلی نداشته و ندارند بلکه در سال‌های اخیر از وضعیت موجود بسیار راضی بوده‌اند.
برخی مصاحبه‌ها و مستندات رسانه‌ای نشان می‌دهد کشورهای غربی به‌رغم تمام تلاش‌ خود برای اعمال تحریم‌ها علیه جمهوری اسلامی ایران، به خوبی واقف بوده‌اند که به منظور پیشبرد اهداف بلندمدت خود در حوزه جمعیتی ایران، نباید مانع دسترسی ایران به تجهیزات و علم مورد نیاز در تولید وسایل پیشگیری از بارداری شوند. در میان این کشورها نقش فرانسه، آلمان، انگلستان و ایتالیا بسیار مشهود است، چرا که به رغم وجود برخی تحریم‌ها، مهم‌ترین مواد مورد نیاز برای ساخت وسایل پیشگیری از بارداری، از انگلستان وارد ایران می‌شود و کشورهایی همچون ایتالیا و آلمان نیز با ارائه گواهینامه‌ها و مدارک بین‌المللی به ایرانی‌ها ما را تشویق می‌کنند بیش از پیش در این مسیر گام برداریم و به پیر شدن جمعیت کشور کمک کنیم!
  از انگلستان وارد می‌کنیم!
«الف ـ ح» مدیرعامل شرکت «هم» (تولیدکننده یک برند از وسایل پیشگیری از بارداری در ایران) 31 اردیبهشت‌ماه 1392 در مصاحبه‌ای ضمن تایید تلویحی همکاری برخی کشورهای اروپایی برای فعالیت در این حوزه، اظهار داشته بود: جزو نادر کمپانی‌های خاورمیانه هستیم که صفر تا صد تولیدات، دانش فنی، ماشین‌آلات، مواد اولیه، آزمایشگاه و دستگاه‌های بخش کنترل کیفیت، آلمانی است... ماشین‌آلات کارخانه ما از پایه از کشور آلمان وارد شده است. استانداردهای مدونی وجود دارد که ما ملزم به اجرای آن هستیم. گواهینامه‌های متعددی را در همین خصوص از کشور ایتالیا اخذ کرده‌ایم... پایه مواد مصرفی برای این وسیله پیشگیری، لاتکس است. منتها ادتیوها (افزودنی‌ها)یی وجود دارد که به 22 قلم می‌رسد. این افزودنی‌ها اروپایی است... لاتکس را از انگلستان وارد می‌کنیم... افزودنی‌ها را از آلمان و فرانسه خریداری می‌کنیم... .
نکته قابل توجه مصاحبه این است که مدیرعامل این شرکت در پاسخ به اینکه «موضوعات اخیری که در خصوص بحث تنظیم خانواده (افزایش فرزندآوری) مطرح شد در فروش شما نقش داشت؟» گفته بود: بی‌تاثیر نبود. ما را به دست‌انداز انداخت!
از دیگر سو، دکتر آریایی‌نژاد، عضو کمیسیون بهداشت مجلس شورای اسلامی معتقد است: خارجی‌ها همیشه برای ما و جمعیت‌مان برنامه داشته‌اند. یقین دارم دنیای استکبار و غربی‌ها برای ملت ایران خیر و مصلحت نمی‌خواهند. آنها شرایطی را فراهم کردند تا تولیدات وسایل پیشگیری از بارداری در کشور ما افزایش یابد و البته متنوع شود. خوشبین بودن برخی افراد در داخل کشور به خیرخواهی غربی‌ها یا از روی حماقت است یا از روی ناآگاهی. ما باید بدانیم که غربی‌ها برای 50 سال آینده جمعیت ما نیز برنامه‌ریزی کرده‌اند. بنابراین نباید خواسته یا ناخواسته در راستای برنامه‌ریزی‌های آنان حرکت کنیم. گاهی اوقات حتی مجامع تخصصی بین‌المللی با ادبیات شیک درباره ما سخن می‌گویند اما معمولا در ورای اظهارات و اهداف آنها نتیجه مثبت و سودمندی برای ما وجود نداشته است.
کمک مالی غربی‌ها به ایران در ازای کاهش جمعیت!
از جمله حمایت‌های غربی‌ها از کاهش جمعیت ایران می‌توان به شرط‌گذاری آنها برای مساعدت مالی به ایران اشاره کرد.  سال 72 طرحی با موضوع کنترل جمعیت در مجلس شورای اسلامی به تصویب رسید. در همان زمان به خاطر تلاش ایران در کاهش نرخ رشد جمعیت و رتبه نخست ایران در این حوزه در میان کشورهای اسلامی، نهادهای بین‌المللی، کشورمان را به عنوان پایگاه آموزش کاهش جمعیت در منطقه برگزیدند و صندوق جمعیت سازمان ملل 4 میلیون دلار به دولت ایران و 10 میلیون دلار به سازمان‌های فعال دولتی و غیردولتی در این زمینه پرداخت کرد. از همان زمان تلاش‌ برای واردات چشمگیر وسایل پیشگیری از بارداری به ایران آغاز شد و ارائه تسهیلات مالی و فنی به فعالان این حوزه در دستور کار کشورهای خارجی قرار گرفت.
حتی برژینسکی، مشاور اسبق امنیت ملی آمریکا در سال 88 گزینه حمله نظامی به ایران را فاقد کارآیی لازم برشمرد  و ادعا کرد روند کنونی کاهش جمعیت در ایران راه‌حل مناسبی برای مقابله با این کشور خواهد بود. فرشته روح‌افزا، عضو شورای فرهنگی- اجتماعی زنان نیز چندی قبل در مصاحبه‌ای گفته است: کشورهای غربی و در رأس آنها آمریکا برای ایجاد تعادل جمعیتی به نفع خود و به‌عنوان یکی از سیاست‌های استراتژیک در دکترین دفاع ملی و سیاست خارجی به کاهش رشد جمعیت در جهان سوم بویژه کشورهای اسلامی پرداختند. عمده فعالیت‌های کنترلی آمریکا بر این کشورها از طریق صندوق بین‌المللی پول و آژانس‌های سازمان ملل از جمله یونیسف، صندوق جمعیت، سازمان بهداشت و سازمان کشاورزی (فائو) صورت می‌گیرد. طبق سند منتشر شده از سوی پنتاگون، برنامه‌هایی که همه آژانس‌های سازمان ملل در سطح جهان در کشورهای دیگر اجرا می‌کنند به عنوان عملیات دفاعی و نظامی ارتش آمریکا محسوب می‌شود که براساس آن قانون تنظیم خانواده در ایران نیز در سال 1372 تصویب و اجرا شده است.
وی می‌افزاید: هدف اصلی این قانون کاهش میزان باروری کلی زنان ایران از 4/6 به 4 فرزند تا سال 90 و کاهش نرخ رشد طبیعی جمعیت از 2/3 به 9/2درصد تا پایان برنامه اول سال 72 و کاهش نرخ رشد جمعیت از 9/2 به 3/2 درصد تا سال 90 بوده است. نکته قابل تامل این است که ایران در سال 71 قبل از تصویب قانون تنظیم خانواده (72) به هدف اصلی این قانون یعنی کاهش جمعیت رسیده بود. شهید مطهری نیز نسبت به اجرای طرح کنترل موالید انتقاد می‌کند و می‌گوید توجه داشته باشید که مساله ازدیاد نفوس که اسمش را می‌گذارند «بمب جمعیت» و آنقدر هم گفته‌اند که یک حس تنفر از بچه در مردم ایجاد کرده‌اند، در کشور ما صادق نیست یعنی کشورهای اسلامی هنوز به حدنصاب جمعیت نرسیده‌اند و این یک نیرنگ استعماری است. همچنین تصویب برنامه تنظیم خانواده در سال 68 در دولت برای کاهش فرزندآوری، منجر به اختصاص وام 150 میلیون دلاری صندوق جمعیت ملل متحد به ایران شد و برای عدم حساسیت مردم استفاده از عنوان کلی بهداشت باروری را جایگزین عبارت تنظیم خانواده کردند. همه این عوامل باعث روند رو به کاهش غیرمنتظره جمعیت در کشور شد که با اعلام خطر جمعیت‌شناسان مواجه شد.
مخالفان افزایش جمعیت در بازار «پیشگیری» سهم دارند!
افزایش نرخ باروری در ایران و مقابله با پیری جمعیت، مخالفان سرسختی دارد. برخی از این مخالفان سعی می‌کنند نگاه کارشناسی خود را بیان کنند اما از سوی دیگر، عده‌ای از آنها در بازار تولید و واردات وسایل پیشگیری از بارداری دارای سهم و منفعت اقتصادی هستند و به بهانه‌های مختلف همچون در تعارض بودن افزایش نرخ باروری با حقوق خصوصی افراد، به انتقاد از آن می‌پردازند.
در همین باره می‌توان به گروه و شرکتی اشاره کرد که بزرگ‌ترین توزیع‌کننده وسایل پیشگیری در ایران است. اعضای این شرکت از شهر مشخصی هستند و اتفاقا این شهر زادگاه برخی مدیران ارشد اسبق و کنونی در حوزه اجرایی است که مخالف اجرای برنامه‌های افزایش نرخ باروری هستند.
جای تامل دارد که منافع اقتصادی برخی افراد باعث می‌شود آنها توجهی به انتقال جمعیت کشور از جوان به میانسال نداشته باشند. گویا سود و منفعت کوتاه‌مدت آنها آنقدر مهم است که آینده یک ملت را نادیده می‌گیرند. قطعا اجرای صحیح برنامه‌های افزایش نرخ باروری در کشور می‌تواند تاثیراتی در بازار فروش وسایل پیشگیری از بارداری داشته باشد و هرچقدر نرخ باروری بیشتر شود، سود و منفعت اقتصادی حاصل از فروش این وسایل نیز کاهش می‌یابد.

محمدرضا کردلو: شاید پیش‌بینی مسابقات فوتبال لالیگا خیلی خیلی راحت‌تر از پیش‌بینی حرف‌ها، اظهارنظرها و مجادله‌هایی باشد که قرار است در یک تاکسی اتفاق بیفتد؛ مثل همین دیروز صبح موقع آمدن به محل کار. آخر قحطی بحث بود؟! نمی‌دانم از کجا بود که این بحث شروع شد و اصلا چرا شروع شد. آهان! یادم آمد. رادیو بود. راننده که رادیو را روشن کرد، باز طبق معمول و به‌رغم میل همه-که دیگر مثل قبل و اول‌های آمدن ظریف مذاکرات را دنبال نمی‌کردند- بحث مذاکرات بود. فکر می‌کنم صدای خسته صالحی بود که می‌گفت: آمریکایی‌ها دبه کرده‌اند. بعد از این حرف صالحی بود که راننده گفت: بعد از این همه رفتن و آمدن و نشستن و بلند شدن، مذاکرات زایید. اصلا و ابدا و به هیچ‌وجه من‌الوجوه و عمرا فکرش را هم نمی‌کردم که «زایمان مذاکرات» کار را به جاهای باریک بکشد ضمن اینکه اتفاقا خانمی سن و سال گذشته هم صندلی جلو نشسته بود. همین که راننده گفت «مذاکرات، زایید»، بغل‌دستی من که جوانی سی وچهارـ پنج ساله بود و به نظر می‌رسید یک بانک اطلاعات از انواع و اقسام امور باشد، برگشت گفت: آقا گفتی زایید، من یه چیزی از زایمان دیدم عجیب بود برام. از راننده درباره ادامه بحث اجازه گرفت و گفت: «دیدم یه روزنامه‌ای زیرآب زایمان طبیعی رو زده بود و از سزارین تعریف کرده بود». راننده نگذاشت حرف آقای سی و چهار ـ پنج ساله تمام شود و گفت: «غلط کرده بود، آخه کدوم آدم عاقلی وقتی بتونه به راحتی زایمان کنه تن به سزارین میده؟! مگه اینکه مجبور باشه و تنها راه، سزارین باشه». آقای سی و چهارـ پنج ساله گفت: «نه! نه! اشتباه نشه، من خودم هم موافق زایمان طبیعی هستم و سزارین رو اشتباه می‌دونم ولی اونجا تو روزنامه نوشته بود که «زایمان طبیعی حق زن رو در تصمیم‌گیری می‌گیره و برخلاف حقوق زنان است!»
هیچ انتظار نداشتم خانم سن و سال گذشته‌ای که صندلی جلو نشسته بود، نظر کارشناسی بدهد. از طرفی هم نگران این بودم که اگر بحث کارشناسی‌تر توسط آقایان حاضر در تاکسی دنبال شود، چطور با حضور آن خانم سن و سال گذشته در تاکسی جمع و جور خواهد شد.

تنها مسافر خانم تاکسی اما بعد از اینکه موضوع حق و حقوق زن در آن روزنامه مطرح شد، گفت: «بیخود گفته، آخه چه ربطی داره؟ معذرت می‌خوام از حضورتون (دوبار تکرار کرد) اما من خودم یه نیم دوجین بچه به دنیا آوردم، 6 شکم. همش هم طبیعی بوده، همش هم با انتخاب خودم بوده، اما اگر قانونی بود که حتما می‌گفت طبیعی باید زایمان کنید باز هم درست بود. الان معذرت می‌خوام (دوبار تکرار کرد) دختر من یک سال پیش سزارین کرد. هنوز هم که هنوزه هر روز یه مرض تازه می‌گیره، دوران بعد بچه‌داری‌اش هم فقط دور و بری‌هاشو اذیت کرد، چون سزارین کرده بود و نمی‌تونست از جا پاشه، همه کاراش افتاده بود گردن شوهر بنده خداش!»
اینجای بحث بود که راننده ژست آکادمیک گرفت، دست به سبیل کشید و گفت: «بله آقا! حقوق مردها چی میشه این وسط؟! باید کلی روز از کار بمونه خونه و بچه نگه داره، اون هم تو روزهای اول که بچه باید بیشتر پیش مادرش باشه تا پدرش».
پیرمرد دست به عصایی که کنارم نشسته بود گفت: «فتنه و دعوا سر نونه مشدی، دوره آخرالزمونه مشدی، از من می‌شنوی این سزارین یه نوندونی شده برا اونایی که از این راه پول درمیارن».
خانم حرف‌هایش را تایید کرد و ادامه داد: دست این وزارت بهداشت درد نکنه. اصلا از وقتی که این زایمان طبیعی رایگان شده، تبلیغ بعضی از این دکترا برای سزارین کردن هم بیشتر شده، چون سزارین نه که پول بیشتری باید خرج کنی به نفعشونه دیگه». خلاصه بحث همینطور ادامه داشت، تا جایی که آقای جوان سی و چهار- پنج ساله اطلاعات دقیق‌تری از معایب سزارین کردن ارائه داد. از بدشکل شدن اندام زنان، تا مرگ زودرس و بیماری‌های زنان و قس‌علی‌هذا. چندبار آنقدر تخصصی شد که جمیع مسافرین کف تاکسی را نظاره می‌کردند. در عین حال مانند یک کنفرانس علمی همه هم گوش می‌دادند. برایم عجیب بود که این اطلاعات اصلا به چه دردش می‌خورد اما لابد به دردش می‌خورد دیگر. آقای بانک اطلاعات حتی گفت که اصلا در خارج چیزی به اسم سزارین مگر در موارد خاص وجود ندارد. بحث آنقدر طویل شد که کل مسیر را کفاف می‌داد. رسیدیم تا آنجا که راننده گفت: کاش حداقل تو این یکی (منظورش زایمان طبیعی بود) ما از خارجی‌ها یاد می‌گرفتیم!