دکترسعید ملکی: جاده‌های کشورهای اروپایی این روزها میزبان هزاران پناهجویی است که بازمانده کشتارشدگان غرب آسیا، قاچاقچیان انسان، مرزبانان مسلح به باتوم، گاز اشک‌آور و تیغ‌های خراشنده سیم‌های خاردار به شمار می‌روند؛ مهاجرانی که جان خود را برداشته و با بیم بسیار و امیدهای موهوم به سوی اردوگاه‌های پناهجویان کشورهای اروپایی رهسپار شده‌اند. این روزها البته افکارعمومی جهان در پی انعکاس بخش بسیار کوچکی از «آلام» یا به عبارت صحیح‌تر «فجایع» مرگ دردناک پناهجویان در رسانه‌ها یا شبکه‌های اجتماعی تلنگری خورده و واکنش‌هایی از خود بروز داده است. در پی انگیزش خشم عمومی از فجایعی نظیر خفگی پناهجویان در ارابه‌ها و سفینه‌های مرگ در خشکی و دریا بویژه از پس انتشار تصویر جسد کودک سوری بر شن‌های سواحل ترکیه، حتی برخی سیاستمداران نیز از خود واکنش نشان داده‌اند تا خود را تا حدی از زیر بار شماتت افکار عمومی جهانیان رها کنند.
با افزایش چشمگیر شمار پناهجویان غرب آسیا و شمال آفریقا بویژه سوری‌های مهاجر از آشوب و جنگ، صدراعظم آلمان از نخستین سیاستمدارانی بود که در مقایسه با همتایان اروپایی خود از شدت عمل در برابر پناهجویان کاست و اعلام کرد شماری از آنان را در قلمروی کشور خود می‌پذیرد.
طی روزهای اخیر انگلیسی‌ها هم وعده دادند 100 میلیون پوند برای بحران پناهجویان هزینه خواهند کرد اما کیست که نداند سران فریبکار غرب به‌عنوان بانیان اصلی آوارگی و مصائب پناهجویان، بیشتر به دنبال راه انداختن شوهای تبلیغاتی از چنین اقداماتی هستند. از میان میلیون‌ها آواره خاورمیانه‌ای تنها 3هزار تن توانسته‌اند از شرق اروپا بگذرند و خود را به جاده‌های اتریش و آستانه انساندوستی صدراعظم آلمان(!) برسانند تا شاید در اردوگاه‌های این کشور در شرایطی شبه‌انسانی، پذیرش آنان مورد بررسی قرار گیرد. در کنار آلمان، بنا بر اذعان رسانه سلطنتی انگلیس[بی‌بی‌سی]، با وجود تبلیغات گسترده بشردوستانه سران لندن از ابتدای بحران سوریه تنها 216 سوری در انگلیس مورد پذیرش قرار گرفته‌اند. دولت‌های شمال اروپا نظیر هلند، آلمان و انگلیس به‌رغم تلاش برای دغدغه‌مند نشان دادن خود در بحران آوارگان بویژه پناهجویان سوری، طی سال‌های گذشته بیشترین شدت عمل را در برابر آنان نشان داده‌اند و کشورهای جنوب [یا به عبارتی، نخستین مقاصد ورود مهاجران به اروپا نظیر ایتالیا، قبرس و یونان] را برای کنترل مرزها و جلوگیری از سرازیر شدن مهاجران به سمت شمال تحت فشار قرار داده‌اند. کشورهای کرانه جنوبی و شرقی اروپا در کنار برخی سازمان‌های بین‌المللی همچنین از اهمال دولت‌های مرفه شمال و مرکز در اعطای کمک‌های بشردوستانه و ایجاد تسهیلات لازم برای پذیرش آوارگان انتقاد کرده‌اند. نکته تامل‌برانگیز داستان آوارگان و پناهجویان، اتصال مبدأ بحران پناهجویی با مقصد آن و تکمیل چرخه مصائب ملت‌های منطقه است. به بیان واضح‌تر، آوارگان آشوب، کشتار و ناامنی در کشورهای غرب آسیا و شمال آفریقا مانند سوریه، عراق، یمن، لیبی، سومالی و حتی افغانستان رو به کشورهایی آورده‌اند که خود بنیانگذار بحران در این کشورها هستند. در ردیف نخست مجرمان حمایت از تروریسم و بی‌ثباتی، کشورهای مرتجع منطقه به سرکردگی بی‌عرضه‌های سعودی‌ حضور دارند که تماماً درهای خود را به روی آوارگان و پناهجویان بسته‌اند و تکلیف خود را به طور قطعی مشخص کرده‌اند. در ردیف دوم، کشورهای غربی قرار دارند. به دلیل بُعد جغرافیایی آمریکا، این سرکرده مجرمان و به واقع آمر کشتار و حامی تروریسم از معرض تقاضای پناهجویان برکنار مانده است و در مقابل، سیلی از مهاجرت‌ها از سر اضطرار به سمت کشورهای اروپایی به راه افتاده است.
از منظری دیگر به مساله پناهجویان که بنگریم بحرانی دوسطحی یا دولایه‌ را می‌توانیم مشاهده کنیم. وضعیت کنونی کشورهای منطقه و جغرافیای تاریخی غرب آسیا و شمال آفریقا که در حال حاضر مؤلفه‌ای بازتولیدکننده بحران به شمار می‌رود، دست‌ساخته غربی‌ها در سال‌های پس از جنگ نخست جهانی است. پس از آن بخش مهمی از آرای نظریه‌پردازان توسعه‌نیافتگی معطوف به رصد نقش قدرت‌های استعمارگر در عقب‌ماندگی چندجانبه جهان سومی‌ها از جمله کشورهای خاورمیانه شد که می‌توان آن را ریشه وقایع کنونی منطقه دانست. به این ترتیب رخدادهای کنونی خاورمیانه و عوامل آوارگی پناهجویان را می‌توان ناشی از نقش دوگانه کشورهای غربی و اروپایی‌ها در قامت نقشی تاریخی و سپس نقشی سیاسی مورد توجه قرار داد. نکته جالب توجه‌تر مدعی بودن دولت‌های غربی و اروپایی در حوزه حقوق بشر است. به بیانی کشورهای غربی در حالی خود را در جایگاه مدعی‌العموم جهان در زمینه حقوق بشر قرار داده‌اند که خود بانیان نقض حقوق بشر در عرصه بین‌الملل به شمار می‌روند. از این رو است که قلمروی کشورهای اروپایی را می‌توان مدفن حقوق بشر و به بیان دقیق‌تر مدفن حقوق پناهجویان در زمان کنونی دانست. هنرمندی لائوسی با نگرشی نقادانه به وضعیت کنونی اقدام به طراحی و ایجاد خانه‌هایی به حجم یک مترمکعب یعنی چیزی به اندازه حجم قبر یک انسان برای سکونت پناهجویان کرده تا دفن حقوق بشر در ممالک اروپایی را به نمایش بکشد؛ اقدامی که در روزهای گذشته در برخی رسانه‌های خارجی بازتابی قابل توجه یافت.
 

شوی رسانه‌ای میهمان‌نوازی اروپایی‌ها به 10 روز هم قد نداد و حالا پروپاگاندای پناهجویان در قلب قاره سبز دوباره جایش را به همان جنگ قدیمی با مهاجران غیرقانونی داده است و جناب شینگن بشردوست به مرخصی مصلحتی فرستاده شده است.کمتر از 2 هفته پس از فریاد دلخراش اما خاموش آیلان کودک 3 ساله کرد سوری بر ساحل مدیترانه، حالا جنگی خونین در مرزهای صربستان و مجارستان برای بستن راه آوارگان جنگ و فقر در خاورمیانه در گرفته است.حتی کرواسی هم که اندک زمانی مرزها را به روی این موج مهاجران عمدتا سوری و افغان گشوده بود خیلی زود مرزها را بست.البته شرق اروپایی ها از ابتدا مخالف ورود پناهجویان بودند و همانند غرب اروپایی ها نقش بازی نکردند. آلمان که اول ژست فرشته نجات را می گرفت، وقتی نیروی کار ارزان مورد نیازش را گرفت درها را بست و قبل از آنها پسر عموهای اتریشی نوع دوستی را فراموش کردند. اگرهم آنها مجارها را به‌خاطر رفتارشان سرزنش می کنند به‌خاطر دور بودنشان از کانون بحران است.دیوید کامرون که فردای مرگ آیلان گفته بود ده ها هزار پناهجو را در انگلیس می پذیرد به کمپ آوارگان سوری در لبنان سر می زند تا جهت بحث را عوض کند و فرانسه نیز از اول جز تعارف دورادور جلوی مرزهای بسته کاری نکرد.

حجت‌الاسلام و المسلمین سید سعید لواسانی: بدخلقی رذیله‌ای اخلاقی است که توبه هم ندارد! از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم وارد شده است: «أَبَى اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ لِصَاحِبِ الْخُلُقِ السَّیِّئِ بِالتَّوْبَه» [الکافی،ج2، ص321] «خدای عزوجل ابا دارد که توبه بداخلاق را بپذیرد». خدایی که توبه‌پذیر است، چگونه است که با بداخلاق چنین سخت می‌گیرد؟ «لِأَنَّهُ إِذَا تَابَ مِنْ ذَنْبٍ وَقَعَ فِی ذَنْبٍ أَعْظَمَ مِنْهُ» «زیرا او وقتی از گناهی توبه کرد، در گناهی بزرگ‌تر واقع می‌شود». بداخلاقی وقتی ملکه یک نفر شد، همواره در گناه است و هرچه توبه کند، نمی‌تواند توبه خود را نگه‌ دارد و گناهی دیگر که بزرگ‌تر از پیشین است، سراغ او می‌آید. چنین فردی چه جایی برای توبه و قبول توبه دارد؟ حالا خودتان مقایسه‌ کنید، بداخلاقی‌های سیاسی و رسانه‌ای و فضاهای مجازی را که متاسفانه جامعه ما در حد بالایی گرفتار آن است.
راه فرار از این فساد بزرگ که هم ایمان ما را از بین می‌برد و هم جامعه را زشت می‌کند، اخلاق نیکو است، زیرا همان‌گونه که بداخلاقی در پیشگاه خداوند بی‌ارزش است، خوش‌اخلاقی قیمت دارد و به این دلیل است که اولی دعایش مستجاب نیست و کارش جلو نمی‌رود و دومی دعا که می‌کند، به اجابت می‌رسد. این حکایت از ارزش افراد و تفاوت آن نزد خدا دارد. نکته‌ای که چندین بار تذکر داده شده است، اینکه انسان مومنی که عمل صالح دارد، با هر کار خوبی مقامش بالاتر می‌رود و به خدا نزدیک‌تر می‌شود زیرا روح مومن با هر عمل خوبی صیقل بیشتری می‌خورد و صاف‌تر می‌شود و برای تقرب به خدا آماده‌تر می‌شود و اینکه می‌گوییم حسن‌خلق به انسان ارزش می‌دهد، به همین معناست که روح را آماده تقرب می‌کند. رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم می‌فرمایند: «مَا یُوضَعُ فِی مِیزَانِ امْرِئٍ یَوْمَ الْقِیَامَهِ أَفْضَلُ مِنْ حُسْنِ الْخُلُقِ» [الکافی، ج2، ص99] «در میزان کسی برتر از حسن خلق گذاشته نمی‌شود». در قیامت، حق میزان سنجش انسان‌هاست: «وَ الْوَزْنُ یَوْمَئِذٍ الْحَقٌّ» [اعراف، ص8] هرکس به حق نزدیک‌تر باشد، برتر است و ارزش بیشتری نزد خدا دارد. روایت شریف می‌فرماید: در قیامت اخلاق نیکو برترین است، پس ارزش انسان خوش‌اخلاق از دیگران بیشتر است.
منظور این است که انسان با اخلاق نیکو سریع‌تر به خدا می‌رسد. دلیلش آن است چنین انسانی در دنیا ارزشمند بوده است و اخلاق نیکو او را به سوی خدا کشانده است. آری! اخلاق نیکو یکی از عواملی است که ایمان را کامل می‌کند و گناهان به آن زیان نمی‌رساند. [ همان، 100 - 99] اما اخلاق نیکو چیست؟ شخصی  از امام صادق(ع) ‌پرسید که حد اخلاق نیکو چیست؟ «مَا حَدُّ حُسْنِ‏ الْخُلُقِ» [الکافی، ج 2، ص103] یعنی اخلاق نیکو چه معیارها و شاخصه‌هایی دارد؟ امام(ع) 3 معیار را بیان می‌فرمایند که سنجش حسن‌خلق است:
1-«تُلِینُ جَنَاحَکَ» «با مردم ملایم باشی»؛ رفتار و کردارت با مردم فروتنانه و با نرمی باشد و خشونت در آن نباشد که مردم دربرابر تو حریم بگیرند و از صحبت تو رنجش داشته باشند. 2-«وَ تُطِیبُ کَلَامَکَ»؛ «کلام و گفتارت پاکیزه باشد»؛ سخنان تو نرم و ملایم باشد و موجب رنجش دیگران نشود. 3-«وَ تَلْقَى أَخَاکَ بِبِشْرٍ»؛ «با برادر دینی‌ات با خوشرویی روبه‌رو شوی»؛ ترشرو نباشی. اگر کسی این 3 امر را در کردار و گفتار و معاشرت داشته باشد، دارای اخلاق نیکوست. به این دلیل است که پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم می‌فرمایند: «إِنَّ صَاحِبَ الْخُلُقِ الْحَسَنِ لَهُ مِثْلُ أَجْرِ الصَّائِمِ الْقَائِمِ» [الکافی، ج2، ص100] «کسی که خوش‌اخلاقی در او ملکه است، همانند روزه‌داری که شب‌ها را به نماز و عبادت برخاسته است، پاداش دارد». حتی اگر در برخی از اعمال عبادی ـ مستحبی‌اش ـ کم داشته باشد، اخلاق نیکو آن را جبران می‌کند. [همان، 102] زیرا موجب از بین‌ رفتن خطاها می‌شود، چنانکه آفتاب یخ روی زمین را آب می‌کند. [همان، 100] و این رمزی است در اخلاق نیکو که موجب می‌شود غفران خدا را جلب کند و گناهان و خطاهایش بخشیده شود. از این بالاتر؛ اخلاق نیکو، آدمی را به مدارج بالای آخرت می‌رساند، و عبادات‌های او را چندین برابر بالا می‌برد. [جامع السعادات، ج1، ص310] خلاصه! ما به عنوان مسلمان باید از پیامبر اعظم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم پیروی کنیم و قرآن، ایشان را موصوف به اخلاق بزرگوارانه کرده است: «وَ إِنَّکَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِیمٍ» [قلم - 4] نمونه‌های اخلاق بزرگوارانه و کریمانه پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم فراوان است و من و شما باید به آن حضرت تأسی کنیم، بویژه اگر کارگزار نظام اسلامی هستیم، باید خدمتگزار مردم باشیم و گفتار و کردار و معاشرت ما با مردم خوب و نیکو باشد.  اهل رسانه و خبرنگاران هم توجه کنند، قلم که به دست دارند، باید مراقب باشند قلمشان عفیف باشد. نکند برخی بخواهند با قلم و بیانی آلوده به اغراض از دین و انقلاب اسلامی دفاع کنند که امکان ندارد. اسلام با اخلاق خوب رشد کرده و می‌کند. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «الْبِرُّ وَ حُسْنُ الْخُلُقِ یَعْمُرَانِ الدِّیَارَ وَ یَزِیدَانِ فِی الْأَعْمَارِ» [الکافی، ج2، ص100] «نیکویی و اخلاق نیکو شهرها را آباد و عمرها را زیاد می‌کند.» و امیرالمومنین(ع) به همه ما دستور می‌دهند: «عَلَیْکُمْ بِصَنَائِعِ الْإِحْسَانِ وَ حُسْنِ الْبِرِّ بِذَوِی الرَّحِمِ وَ الْجِیرَانِ فَإِنَّهُمَا یَزِیدَانِ فِی الْأَعْمَارِ وَ یَعْمُرَانِ‏ الدِّیَار» [غرر‌الحکم، ص407] «بر همگان لازم است رفتارها و اخلاق نیکو و خوب با خانواده و همسایگان خو داشته باشند، زیرا آن دو عمرها را زیاد و شهرها را آباد می‌کنند».

مهدی محمدی: رأی‌گیری روز پنجشنبه گذشته سنا عملا به کار بررسی توافق هسته‌ای در کنگره پایان داد و ثابت کرد بر خلاف آنچه در چند هفته گذشته مکررا ادعا شده بود،کنگره آمریکا چندان هم مخالف برجام نیست.
در حالی که هنوز موضع رسمی و نهایی ایران روشن نیست، کار بررسی برجام در آمریکا تکمیل شده و دولت آمریکا مانعی برای اجرای آن در پیش ندارد.
بیش از 2 ماه جنجال در واشنگتن میان کنگره و دولت بر سر مطلوبیت یا عدم مطلوبیت توافق نهایی، حاوی درس‌های مهمی است که نباید به سادگی از کنار آنها گذشت.
یکم- شور و هیجان ناشی از مباحثات در این باره قبل از هر چیز رازهای مهمی را افشا کرده است. برخی از آنچه مقام‌های دولتی آمریکا در این مدت گفته‌اند، بی‌شک مطالبی است که در وضعیت عادی هرگز حاضر به بیان آنها نبودند و این تنها فشار سیاسی طاقت‌فرسای مخالفان بود که باعث شد این «رازهای مگو» علنی شود. مهم‌تر از این، مجادله کنگره - دولت درباره برجام، هم پیش‌فرض‌های دولت آمریکا در امضای این توافق با ایران را آشکار کرد و هم به نمایان شدن تفسیر خاصی انجامید که مقام‌های دولت آمریکا آن را «یگانه روایت معتبر از برجام» می‌دانند و طبعا نوبت اجرا که برسد براساس آن عمل خواهند کرد. از جمله: مقام‌های دولتی آمریکا در این مدت تردیدی باقی نگذاشتند که توافق با ایران تنها گزینه واقعی روی میز آنها بوده و در صورت عدم توافق نه تنها گزینه دیگری در اختیار نداشته‌اند بلکه می‌دانستند همین گزینه‌های فعلی – بویژه تحریم‌ها - را هم از دست خواهند داد. به تعبیر دقیق‌تر، دولت آمریکا به این جمع‌بندی رسیده بود که افزایش تحریم‌ها این بار نه فقط موجب افزایش فشار بر ایران نمی‌شود بلکه از طریق شکست اجماع بین‌المللی عملا سرجمع فشار بر ایران را کاهش خواهد داد. علاوه بر این، این مباحثات نشان داد دولت آمریکا عمیقا به این جمع‌بندی رسیده بود که گزینه نظامی یک گزینه معتبر نیست و حتی ارزش تبلیغاتی خود را هم از دست داده است. همچنین تصمیم‌گیرندگان امور ایران در دولت آمریکا در این دو ماه، بارها و به زبان‌های مختلف تاکید کردند دولت اوباما مدت‌ها پیش به این نتیجه رسیده بود که استراتژی باز کردن پیچ و مهره‌های برنامه هسته‌ای ایران (یا
به‌اصطلاح «غنی‌سازی صفر») کارآمد نیست و باید راهی برای کنار آمدن با غنی‌سازی در ایران پیدا کند. یک نکته دیگر که می‌توان آن را فصل مشترک اظهارات مدافعان توافق در
2 ماه گفت‌وگوی آتشین با مخالفان دانست این است که مدافعان برجام اصرار دارند اجرای درازمدت این توافق در ایران، محیط داخلی ایران را تغییر خواهد داد و بنابراین 15 سال دیگر، زمانی که توافق به انتهای کار خود برسد، ایرانی نوین بر سر کار خواهد بود که یا اساسا علاقه‌ای به پیگیری برنامه هسته‌ای نخواهد داشت یا اینکه برنامه هسته‌ای آن دیگر یک تهدید برای آمریکا نخواهد بود. و آخرین نکته هم این است که تقریبا همه مقام‌های آمریکایی به نوبت تاکید کرده‌اند از دید آنها توافق هسته‌ای نه پایان بلکه تازه آغاز راه اعمال فشار بر ایران در دیگر حوزه‌های رویارویی راهبردی تهران- واشنگتن است و تنها تفاوتی که نسبت به گذشته ایجاد شده این است که در ادامه راه این مواجهه راهبردی، ایران از ابزار بازدارنده‌ای به نام برنامه هسته‌ای محروم خواهد بود. همه این موارد، در واقع بیانگر پیش‌فرض‌های دولت آمریکا در توافق با ایران است. پیش‌فرض‌هایی که تا قبل از اتمام مذاکرات عمیقا پنهان نگه داشته یا کتمان می‌شد. به ادبیات مقام‌های آمریکایی قبل از مذاکرات مراجعه کنید. اولا دولت آمریکا تاکید می‌کرد کاملا آماده توافق نکردن است و جز توافق گزینه‌های بسیار دیگری در اختیار دارد که در صورت لزوم در استفاده از آنها تردید نخواهد کرد و ثانیا، آمریکایی‌ها – هم در کنگره و هم در دولت - می‌گفتند خود را برای اعمال دور جدیدی از تحریم‌ها علیه ایران به محض آنکه شکست مذاکرات قطعی شود آماده کرده‌اند. این واقعیت را نمی‌توان فراموش کرد که بسیاری در ایران دقیقا به دلیل جدی گرفتن این دو تهدید – که حالا معلوم شده بنیاد آن بر باد بوده - اصرار می‌کردند باید به هر قیمت به مذاکرات ادامه داد و گام به گام به امتیازهای ارائه شده به آمریکا افزود؛ مبادا فرصت توافق از میان برود. از دید این عده، وضعیت عدم توافق آنچنان ناگوار و غیرقابل تحمل بود که هر توافقی را بدل به یک توافق مطلوب می‌کرد. در این وضعیت، چانه‌زنی بیشتر هم چندان معنایی نداشت، چرا که ایستادگی بیش از حد روی برخی مواضع می‌توانست اصل توافق را به خطر بیندازد. اکنون زمان کنکاش کردن در گذشته نیست ولی تاکید بر این نکته حتما لازم است که یک درک راهبردی متفاوت (و واقعی‌تر) از گزینه‌های آمریکا علیه ایران، بدون تردید می‌توانست زیرساخت‌های یک توافق بسیار بهتر و چانه‌زنی از موضعی صدچندان قدرتمندانه‌تر را فراهم کند. آنچه امروز نقل زبان مقام‌های آمریکایی است، همان چیزهایی است که زمانی انقلابیون در ایران بر آن پای می‌فشردند و با استناد به آن از دولت می‌خواستند در مقابل آمریکا مستحکم‌تر باشد و از تهدیدهای آن نهراسد اما یادمان هست که در پاسخ یا به سخره گرفته می‌شدند یا افراطی نامیده می‌شدند.
دوم- علاوه بر اینکه پیش‌فرض‌های آمریکا آشکار شده، تفسیر معیار آن از برجام نیز اکنون بی‌هیچ ابهامی روشن شده است. آمریکایی‌ها یک درک کاملا خاص از متن توافق هسته‌ای دارند که همان را ملاک اجرای توافق قرار خواهند داد و این درک، به گونه‌ای است که اگر هر چه زودتر تعیین تکلیف نشود، در همان گام‌های اول، اجرای برجام را دچار چالش‌های اساسی خواهد کرد. به طور بسیار خلاصه، تفسیر آمریکا از برجام بر مبانی زیر استوار است:
1- دولت آمریکا اجرای برجام را به هیچ وجه مانعی برای تشدید تحریم‌ها علیه ایران به بهانه‌های تروریسم و حقوق بشر نمی‌داند سهل است، عقیده دارد به دلیل کاهش توان پاسخ‌دهی ایران، دست دولت آمریکا در این زمینه بازتر هم خواهد شد.
2 - دولت آمریکا نظام دسترسی و بازرسی
توافق شده در برجام را مهم‌ترین دستاورد خود از این توافق می‌داند. از دید آمریکایی‌ها دسترسی به برنامه هسته‌ای ایران از این پس یک مساله اطلاعاتی خواهد بود نه یک مساله پادمانی.
3 - دولت آمریکا معتقد است اجرای برجام از سوی ایران به معنای گام نهادن در یک مسیر بلندمدت اعتمادسازی است و تا زمانی که طی این مسیر کامل نشود، زیرساخت تحریم‌ها حفظ خواهد شد.
4 - دولت آمریکا به هیچ‌وجه معتقد نیست 10 یا 15سال دیگر همه چیز به طور اتوماتیک درباره برنامه هسته‌ای ایران حل خواهد شد. آمریکایی‌ها می‌گویند آنچه مسلم است این است که برنامه هسته‌ای ایران فعلا نیمه تعطیل خواهد شد اما اینکه در آینده چه اتفاقی می‌افتد، وابسته به این است که در آینده شرایط چگونه باشد.
5 - دولت آمریکا پیشاپیش خود را برنده هرگونه منازعه تفسیری درباره متن می‌داند، چرا که عقیده دارد ایران هرگز در استفاده از هیچ‌کدام از مکانیسم‌های داوری مندرج در برجام یا قطعنامه 2231 موفق نخواهد بود.
به این فهرست می‌توان موارد دیگری را هم افزود. تفسیر دولت آمریکا از برجام در نظر گرفتن آن نه به مثابه یک توافق هسته‌ای بلکه به عنوان یک ابزار بلندمدت مهار ایران در همه حوزه‌های امنیت ملی است. بسیار مهم است که مجلس شورای اسلامی بویژه کمیسیون برجام در تصمیم‌گیری نهایی خود درباره توافق هسته‌ای، این اصول را همواره پیش چشم داشته باشند. متقابلا این حق جمهوری اسلامی ایران است که تفسیر خود از این متن را ارائه کرده و حین اجرا بر آن پای بفشرد. اگر یک تفسیر روشن و رسمی از سوی مجلس درباره برجام بویژه درباره 5 محور کلیدی که به آن اشاره شد، ارائه نشود، این متن حین اجرا تهدیدهایی بسیار مهم و غیرقابل پیشگیری را بر کشور تحمیل خواهد کرد.
سوم- خوب است در انتها از منظر سیاست داخلی آمریکا هم نگاهی به توافق هسته‌ای بیفکنیم. چنانکه در صدر این نوشته گفتیم اکنون روشن شده است که توافق هسته‌ای آنقدرها هم که در ابتدا به نظر می‌رسید برای کنگره غیرقابل تحمل نبوده است. در حالی که تا همین چند هفته قبل ضرورت توسل رئیس‌جمهور آمریکا به حق وتو در مقابل کنگره قطعی به نظر می‌رسید و بحث‌ها عمدتا بر این متمرکز بود که اوباما آرای لازم را برای این کار خواهد داشت یا نه، حالا می‌بینیم که مخالفان حتی رای کافی برای طرح برجام در سنا را هم در اختیار نداشته‌اند. این امر نشان‌دهنده آن است که مخالفت‌ها با برجام در آمریکا یا سطحی و لابی‌پذیر است یا اینکه در مواردی هم که مخالفت عمیقی وجود دارد، بیشتر به دلایل حزبی است تا دلایل متنی و راهبردی. تقریبا با اطمینان می‌توان گفت اگر بحث درباره توافق هسته‌ای فضای حزبی در آمریکا را قطبی نکرده بود، بسیاری از جمهوری‌خواهانی هم که مخالف این توافقند دلیل چندانی برای اصرار بر نظر خویش نمی‌یافتند.
از همین جا اما حقیقت دیگری را هم می‌توان دریافت؛ واضح است که توافق هسته‌ای در آمریکا به توافق شکننده یک جناح خاص با ایران بدل شده است. بنابراین کاملا روشن است که‌ آینده توافق هسته‌ای در آمریکا نه تنها تضمین شده نیست بلکه بسیار شکننده و مبهم است. بویژه در 5/1 سال بعد (زمانی که یک رئیس‌جمهور جدید در آمریکا بر سر کار می‌آید)، بویژه اگر منازعه ژئوپلیتیک میان ایران و آمریکا نیز رشد کرده باشد – که قطعا خواهد کرد- هیچ معلوم نیست که پایه‌های لرزان توافق هسته‌ای بر اثر اراده یک جمهوری‌خواه تازه قدرت گرفته به یکباره فرو نریزد و همه چیز به نقطه ماقبل صفر بازنگردد. عمر طولانی توافق هسته‌ای شاید بزرگ‌ترین عیب آن است. در زمانی چنین بلند، معلوم نیست این توافق باید چند بحران سیاسی را از سر بگذراند و خود را همچنان سرپا نگه دارد.
 

گروه بین‌الملل:  وحشت از فراخوان مقاومت فلسطین از مسلمانان جهان برای پاسداشت مسجدالاقصی سراسر اشغالگران اسرائیلی را فرا گرفته است و نشانه آن تبدیل کردن بیت‌المقدس در روز جمعه موعد این فراخوان به یک پادگان بود.  در ششمین روز متوالی اهانت صهیونیست‌ها به مسجدالاقصی صبح دیروز، نظامیان رژیم صهیونیستی در حمایت از شهرک‌نشینانی که وارد این مکان مقدس شده بودند با فلسطینی‌های نگهبان مسجدالاقصی درگیر شدند و آنها را زخمی کردند. این در حالی است که شورای امنیت سازمان ملل در بیانیه‌ای که بامداد دیروز منتشر شد، خواستار خویشتنداری طرفین درگیر در مسجدالاقصی شده است. شورای امنیت در این بیانیه ورود غیرقانونی صهیونیست‌ها به مسجدالاقصی و حمله به نمازگزاران فلسطینی را که طی آن صدها نفر زخمی شدند محکوم نکرد. در این بیانیه که به امضای 15 عضو دائم شورای امنیت رسیده است، درباره تشدید درگیری‌ها در قدس اشغالی ابراز نگرانی شده و همچنین از طرفین خواستار خویشتنداری و پرهیز از اقدامات تحریک‌آمیز و پایبندی به موضوع تاریخی مسجدالاقصی از لحاظ رفتاری و گفتاری است. همزمان رسانه‌های اسرائیلی گزارش دادند 5 هزار نظامی صهیونیست، جمعه در مناطق مختلف قدس اشغالی  از جمله محوطه مسجدالاقصی برای مقابله با هرگونه حادثه احتمالی مستقر شدند. سازمان‌های فلسطینی با صدور فراخوانی، جمعه (دیروز) را روز یاری مسجدالاقصی نامگذاری کردند و فلسطینی‌ها برای ممانعت از جنایات اسرائیل، دیروز را در مسجدالاقصی جمع شدند و تظاهرات کردند. همچنین رژیم صهیونیستی دیروز تدابیر شدیدی را به مرحله اجرا درآورد و از ورود مردان پایین‌تر از سن 50 سال و زنان پایین‌تر از 45 سال به درون مسجدالاقصی جلوگیری کرد. نیروهای رژیم صهیونیستی و شهرک‌نشینان از چند روز گذشته به بهانه نزدیکی اعیاد سال نوی یهودی به مسجدالاقصی یورش برده و با نمازگزاران درگیر شده‌اند. با افزایش موج تنش‌ها در اطراف مسجدالاقصی، برخی کشورهای عربی و غربی یورش شهرک‌نشینان را محکوم کردند. یورش شهرک‌نشینان به مسجدالاقصی به شکل کنونی از چند سال گذشته تاکنون بی‌سابقه بوده و رژیم صهیونیستی تاکنون هیچ اقدامی را برای توقف تنش‌ها اتخاذ نکرده و در قبال این اقدامات سکوت کرده است. این در حالی است که خالد البطش از رهبران جنبش جهاد اسلامی فلسطین اعلام کرد انتفاضه در حال آغاز شدن است، زیرا ملت فلسطین در مقابل اقدامات اشغالگران صهیونیست در تقسیم، تخریب و یهودی‌سازی قدس ساکت نمی‌نشینند. البطش با اشاره به اینکه ممکن است مقاومت در پاسخ به اقدامات اسرائیل دست به عملیات شهادت‌طلبانه در کرانه باختری و غزه بزند، رژیم صهیونیستی را مسؤول پیامدهای ادامه یهودی‌سازی و تقسیم قدس دانست.
خطیب مسجدالاقصی علیه تشکیلات خودگردان
در همین حال شیخ عکرمه صبری با اشاره به سستی و ضعف موضع تشکیلات خودگردان و اتحادیه عرب در قبال تجاوزات رژیم صهیونیستی علیه مسجدالاقصی تاکید کرد این مواضع ضعیف هرگز مانع تجاوزات صهیونیست‌ها نخواهد شد. این در حالی است که برخی رهبران جنبش فتح طی روزهای گذشته مدعی شده بودند این جنبش و تشکیلات خودگردان از تحصن‌کنندگان در مسجدالاقصی حمایت و دفاع می‌کند اما عناصر سرویس‌های امنیتی تشکیلات خودگردان روز چهارشنبه با حمله به تظاهرکنندگان در شهر جنین که در حمایت از مسجد مبارک الاقصی و محکومیت تجاوزات دشمن صهیونیستی تظاهرات می‌کردند، اقدام به تیراندازی کردند که این اقدام آنها باعث زخمی شدن 3 فلسطینی و انتقال آنها به بیمارستان شد. در واکنش به این دوگانگی خطیب مسجدالاقصی تشکیلات خودگردان را ملامت کرد که چرا تنها تجاوزات رژیم اشغالگر علیه قدس را محکوم کرده و خواستار حمایت بین‌المللی و مراجعه به سازمان ملل می‌شود در حالی که این تشکیلات نباید به سازمان ملل دل ببندد و باید به خود متکی بوده و به وظایف خود در خصوص حمایت از مسجدالاقصی عمل کند. شیخ صبری افزود: «واکنش‌های تشکیلات خودگردان سست و ضعیف است و اگر یک موضع متحد و قوی عربی و فلسطینی وجود داشت این تجاوزات صهیونیست‌ها نیز متوقف می‌شد. او همچنین موضع اعراب در قبال تجاوز به قبله نخست مسلمین را «ضعیف» و غیرعملی دانست زیرا این اتحادیه تنها به محکوم کردن و درخواست مراجعه به شورای امنیت اکتفا می‌کند بنابراین گروه‌های فلسطینی باید برای متوقف کردن این تجاوزات دست به اقدامی بزنند زیرا جای هیچ‌گونه سکوت نیست.  همچنین حماس- جنبش مقاومت اسلامی- نیز اعلام کرد اظهارات رهبران جنبش فتح و مقامات تشکیلات خودگردان فلسطین درباره حمایت از تحصن‌کنندگان در مسجدالاقصی به هیچ‌وجه صحت ندارد و با رفتار تشکیلات رام‌الله در زمینه همکاری امنیتی با رژیم صهیونیستی و سرکوب راهپیمایی‌های مردمی در کرانه باختری در حمایت از تحصن‌کنندگان در این مسجد مغایرت دارد. سامی ابوزهری، سخنگوی حماس تاکید کرد در مرحله کنونی دیگر جایی برای مواضع یک بام و دو هوا وجود ندارد. حماس از جنبش فتح خواست با بازنگری در گزینه‌های پیش‌روی خود، به همکاری امنیتی با رژیم صهیونیستی پایان دهد. این جنبش همچنین خواستار مداخله طرف‌های عربی و اسلامی و اعمال فشار علیه تشکیلات رام‌الله برای توقف همکاری‌های امنیتی شد.

رد قطعنامه ضد صهیونیستی در آژانس اتمی
تلاش کشورهای عربی در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی برای تحت فشار گذاشتن رژیم صهیونیستی برای پیوستن به پیمان منع گسترش سلاح‌های اتمی، روز پنجشنبه با رای منفی آمریکا و برخی قدرت‌های دیگر شکست خورد. در این رای‌گیری ۶۱ کشور رای منفی ۴۳ کشور رای مثبت و ۳۳ کشور رای ممتنع دادند. این موضوع یک اطمینان‌بخشی برای اسرائیل است که می‌تواند بار دیگر به حمایت‌های آمریکا و دیگر هم‌پیمانان بین‌المللی‌ خود که بر سر توافق هسته‌ای با ایران کمرنگ شده بود، اعتماد کند. مصر بارها با طرح چنین پیشنهاداتی خواستار بازرسی کارشناسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از رآکتور هسته‌ای دیمون در اسرائیل شده است اما دفتر بنیامین نتانیاهو در حالی رد شدن قطعنامه پیشنهادی مصر در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را طی یک بیانیه سیاسی احمقانه «پیروزی دیپلماتیک بزرگ اسرائیل در صحنه بین‌المللی» نامیده است که تل‌آویو بارها مدعی و معترض تخلف دیگر کشورها از NPT  شده است.
 

تیم‌های ملی والیبال ایران و ژاپن هشتمین دیدار خود و آخرین بازی مرحله دوم رقابت‌های جام‌جهانی 2015 در شهر اوزاکا را  از ساعت 14:50 به وقت تهران در سالن اوزاکا مونیسی پال‌سنترال  و در حضور 7 هزار تماشاگر برگزار کردند که این مسابقه با نتیجه 3 بر 2 و با امتیازهای 25 بر 22، 25 بر 23، 18 بر 25، 21 بر 25 و 15بر 12 به سود ایران تمام شد. شهرام محمودی در شرایطی در این مسابقه برای ایران به میدان رفت و بازی کرد که از ناحیه کمر همچنان احساس درد می‌کرد اما با این حال تا آخرین امتیاز برای موفقیت تیم‌ملی تلاش کرد. درخشش موسوی در این مسابقه کاملا مشهود بود؛ وی با انگیزه بالای خود بارها مهاجمان حریف را دفاع کرد.

معاون وزارت خزانه‌داری در امور جرائم مالی و تروریسم آمریکا در دیدار با کمیته بانکداری سنا اعلام کرد: با وجود توافق هسته‌ای اخیر فشار بر ایران را ادامه خواهیم داد. به گزارش ایسنا، به نقل از پایگاه خبری هیل، آدام زوبین متعهد شد حتی پس از آزادسازی بخشی از دارایی‌های ایران تحت توافق هسته‌ای به فشار مالی بر تهران ادامه خواهد داد. وی اضافه کرد: اکنون که ما آماده می‌شویم تا در صورتی که ایران به تعهداتش در توافق هسته‌ای عمل کند تحریم‌های هسته‌ای ثانویه را معلق کنیم، همزمان قصد داریم آن دسته از تحریم‌ها را که در توافق هسته‌ای تغییر نمی‌کند تشدید کنیم. ما این فشار را با همکاری نزدیک شرکای‌مان در اروپا، اسرائیل و خلیج‌فارس ایجاد می‌کنیم.

وزارت خارجه آمریکا روز پنجشنبه به خاطر پیروزی در مذاکرات هسته‌ای و تحقق برجام، مراسم جشن برگزار کرد. به گزارش خبرگزاری‌ها، در این جشن که توسط جان کری سفارش داده شده بود، باراک اوباما رئیس‌جمهور آمریکا نیز حضور داشت تا نشان دهد برای آنچه جان کری در وین برای دولت او به دست آورده، باید کام را شیرین کرد!  خبرگزاری فارس به نقل از وبگاه آمریکایی «واشنگتن اگزمینر» درباره این حضور اوباما گزارش داده است. براساس این گزارش، اوباما رئیس‌جمهور آمریکا روز پنجشنبه با توقفی کوتاه در وزارت خارجه در جشنی ویژه که از سوی «جان کری» وزیر خارجه این کشور به مناسبت موفقیت برجام برپا شده بود، شرکت کرد.
جان کری این جشن را با حضور همه همکاران حاضر در مذاکرات فشرده با ایران و دیگر قدرت‌های جهانی برپا داشت.  براساس این گزارش، توقف برای حضور در وزارت خارجه در برنامه‌های اوباما لحاظ نشده بود و به همین دلیل خبرنگاران مجوز ورود به وزارت خارجه را همراه با رئیس‌جمهور آمریکا نداشتند و به همین خاطر 20 دقیقه در خودروی ون منتظر رئیس‌جمهور ماندند تا او دوباره در معیت کاروان موتوری به آنها پیوسته و عازم کاخ سفید شود.   این وبگاه آمریکایی نوشت: اوباما توقف برنامه‌ریزی نشده خود را در حالی انجام داد که بعد از حضور در جلسه کمیته سناتورهای دموکرات که پشت درهای بسته انجام شد عازم کاخ سفید بود. سنای آمریکا روز پنجشنبه در آخرین روز فرصت 60 روزه کنگره برای اعلام نظر درباره توافق هسته‌ای، بار دیگر برای بررسی برنامه جامع اقدام مشترک تشکیل جلسه داد و در نهایت برای سومین بار نتوانست طرح کفایت بررسی و رد برجام را تصویب کند.
 

دکتر حمیدرضا اسماعیلی: بخش سوم ـ  آیا از الیگارشی گریزی هست؟ پاسخ به این پرسش مهم در تعیین جهت اندیشه سیاسی اهمیت بسیاری دارد. در واقع مهم‌ترین مرزی که «الیتیست»ها را از دیگر گرایش‌های سیاسی جدا می‌کند، همینجاست. الیتیسم که «نخبه‌گرایی» تعبیر نادرستی از آن به شمار می‌آید، ادعای واقع‌نگری و رئالیسم دارد و از این رو، کنه واقعیت سیاست را «برگزیدگان» یا «خواص» می‌داند اما در این میان خواص صاحب قدرت اقتصادی، اعم از فئودال‌ها و بورژواها بر دیگران ارجح هستند و بازی اصلی قدرت در سیاست به دست آنهاست که در اصطلاح آنها را «الیگارش» می‌نامیم.
الیتیسم هر نوع نگاه آرمان‌گرایانه به نظام‌های سیاسی را که در آنها ماهیت الیگارشیک حکومت‌ها در نظر گرفته نشود، غیرواقعی و آرمان‌گرایانه ارزیابی می‌کند. از این منظر حکومت صرفا مونارشیک و دموکراتیک وجود ندارد. همه رژیم‌ها و نظام‌های سیاسی با هر شکل و هویتی، حقیقت و ماهیتی الیگارشیک دارند. یعنی قرار و قوام و استحکام و ماندگاری هر حکومت به خاندان‌ها و تبارهای صاحب‌ملک و سرمایه‌ای است که در رأس آن قرار دارند. در جهان سیاست حکومت‌های خالص دموکراتیک و مونارشیک وجود ندارد و حتی این حکومت‌ها نیز ماهیتی الیگارشیک دارند. از اینجاست که دموکراسی با آن فلسفه کلاسیکش افسانه‌ای بیش تفسیر نمی‌شود و دادن قدرت‌های بی‌حد و حساب به سلاطین و پادشاهان بزرگ بدون در نظر گرفتن خاندان‌ها و گروه‌های قدرت در دربار، وهم و خیالی تاریخی و انتزاعی تصور می‌شود.
ستون اصلی هر حکومت وجود خاندان‌های قدرت است که البته مقوله ثابتی نیست و می‌تواند بسیار آرام در حال دگرگونی باشد و در طول یک یا چند سده چند خاندان جای خود را به خاندان‌های جدیدتری بدهند. یا اینکه با وقوع یک انقلاب، خاندان‌های حاکم به یک‌باره از صدر به ذیل کشیده شوند. اگرچه شاید برای آرمان‌گرایان سیاسی در هر شاخه و گرایشی باور این موضوع سخت باشد اما از نگاه الیتیستی، وجود الیگارشی در حکومت‌ها واقعیتی است که از آن گریزی نیست. قطعا افرادی که «مردم‌سالاری» و «عدالت» را آرمان بزرگ سیاسی می‌دانند به راحتی تسلیم این نگرش به قدرت و سیاست نخواهند شد.
برای دریافت و فهم این پدیده، پاسخ به پرسش اساسی پیش‌رو مهم است:  «ثبات سیاسی» یک حکومت در گرو چیست و کدام منابع قدرت، یک حکومت را استوار نگاه می‌دارند؟
در پاسخ به پرسش بالا به طور عمده می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: 1-  ایدئولوژی و مشروعیت سیاسی بالا، 2- قدرت نظامی و قضایی،
3- بوروکراسی، 4- در اختیار داشتن منابع غنی اقتصادی، 5- انسجام و وحدت خاندان‌های پرقدرت و بانفوذ که از آنها به عنوان اشرافیت، طبقه ممتاز و الیگارشی یاد می‌شود. روشن است همه موارد بالا منبع قدرت هستند اما سخن این است که کدام اولویت دارد و به عنوان «پارادایم» به کار می‌رود.
پاسخ به این پرسش ممکن است در مکتب‌های متضاد مشابه باشد و برعکس. به طور مثال مارکسیسم کلاسیک و الیتیسم که هر دو زاییده تحولات قرن 19 هستند، به‌رغم تضادهای فراوان اما در یک نقطه به اشتراک می‌رسند. یعنی هر دو معتقدند اصل قدرت در حکومت به طبقه ممتاز و بالای جامعه تعلق دارد که آن را «الیگارشی» می‌نامیم. اگرچه مارکسیسم با رویکرد ایده‌آلیستی داوری متفاوتی از الیتیسم محافظه‌کار دارد اما به هر طریق
هر دو، واقعیت الیگارشی را می‌پذیرند.
بر این اساس ایدئولوژی روبنایی است که طبقه الیگارشی برای تأمین منافع خود آن را تولید کرده و بسط می‌دهد. بروکراسی نیز سازوکاری است که الیگارشی از آن بهره می‌برد تا نظم و عقلانیت طبقه خود را گسترش دهد. به این اعتبار کارآمدی بروکراسی یعنی کارآمدی الیگارشی. از این منظر بروکرات‌ها در مجموع خادمان الیگارشی بوده‌اند و بروکراسی بدون آنکه خود محل ثبات قدرت حکومت باشد بازوی اجرایی الیگارشی بوده است. یک بروکرات در شرایط عادی هیچگاه یک الیگارش نمی‌شود. افتخار نهایی او هم این است که در نهایت مدیری در سطوح عالی شود. حتی دولت و قوه‌ مجریه می‌تواند در تمام ابعادش همین نقشی را که برای بروکراسی گفته شد، در مقام کل ایفا کند. ادعا این است که الیگارشی با در دست داشتن منابع مهم اقتصادی مانند بروکراسی، قدرت نظامی و قضایی را هم به دست خواهد آورد. البته در موضوع ایران این نظریه‌ها به طور کامل صدق نمی‌کنند و تفاوت‌هایی دارند. یکی از این تفاوت‌ها آن است که عمر الیگارشی در ایران معاصر محدود بوده است. در واقع در ایران الیگارشی اصیل وجود ندارد و عمر بسیاری از این خاندان‌ها حتی به یک ‌سده هم نمی‌رسد. الیگارشی در ایران بسیار وابسته به حکومت است و با سپری شدن عمر حکومت، الیگارش‌ها نیز رنگ می‌بازند و ضعیف می‌شوند. صفویه می‌رود و الیگارشی آن هم نابود می‌شود. قاجار می‌رود و خاندان‌های سلطنتی و اشراف آن هم رو به زوال می‌روند. پهلوی می‌رود و الیگارشی وابسته به آن هم از بین می‌رود. البته از اواخر قاجار به بعد بین این پدیده سیاسی- اقتصادی ایران با مساله بین‌المللی «کمپرادور» پیوند برقرار می‌شود که در نتیجه بسیاری از این زوال‌ها با کوچ بخشی از سرمایه‌ها به غرب همراه بوده است. یعنی این خاندان‌های الیگارشی که از این دیار سرمایه‌ای اندوخته بودند آن را به کشورهای متروپل انتقال دادند. اگر از منظر توسعه نیز به این فرآیند بنگریم، «پارادوکس توسعه» در ایران در اصل به همین بازمی‌گردد که جایی که قرار بوده قرارگاه ثبات و توسعه باشد، خود عامل بی‌ثباتی و دورافتادگی از توسعه بوده است.
اما پس از انقلاب اسلامی ماجرای الیگارشی در ایران به گونه دیگری رقم خورده است. گذشته از تحولات چند دهه گذشته که با فراز و نشیب‌هایی همراه بوده و در جای خود باید به آن پرداخت، ایران امروز با نزدیک شدن به دهه چهارم انقلاب خود، به مرحله تضاد سرنوشت‌ساز الیگارشی با انقلاب اسلامی رسیده است. امروز مرز اصلی نیروهای سیاسی بین 2 جبهه «انقلابیون» و «نومحافظه‌کاران» تقسیم شده است. به عبارت دیگر در حال حاضر ما با 2 شعار مواجهیم: «زنده باد انقلاب» و «زنده باد الیگارشی». همه شعارهای دیگر را می‌توان ذیل این 2 شعار قرار داد. امروز نومحافظه‌کاران برای شعار زنده باد الیگارشی می‌جنگند و انقلابیون برای شعار زنده‌باد انقلاب. تاریخ انقلاب اکنون به لحظات حساسی رسیده است که آینده کشور و تحولات آتی را نبرد این میدان مشخص می‌سازد.
روز پایان هر انقلاب زمانی است که الیگارشی جان ‌بگیرد و تا انقلاب هست، الیگارشی نمی‌تواند شکل‌ گیرد و استقرار بیابد. خاصیت انقلاب مبارزه با طبقه ممتاز است و ممتاز شدن را برای هیچ صنف و گروهی نمی‌پسندد. اگرچه نماد مبارزه جریان نومحافظه‌کار با نیروهای انقلابی در مساله هسته‌ای نمود یافته اما مساله فراتر از این موضوع است. مساله هسته‌ای تنها یک پل برای نومحافظه‌کاران است تا با تصرف آن شکست را بر نیروهای انقلابی تحمیل کنند. انقلابیون ذیل نماد «مقاومت هسته‌ای» با تحکیم قدرت غیرعادلانه الیگارشی که به نام «اعتدال» صورت می‌گیرد، می‌جنگند. نومحافظه‌کاران هم با توجه دادن به «واقعیت»های سیاسی و بین‌المللی و وعده رفاه ‌و توسعه تلاش دارند افکار عمومی را به سوی خود جلب کنند تا با سهولت بیشتری «پایان انقلاب» را اعلام کنند. آنها تلاش دارند اذهان را از این واقعیت ناعادلانه دور سازند که تا چند دهه پیش آنها نیز جزو همین «توده» بودند و امروز تنها به برکت انقلاب اسلامی است که به طبقه‌ای ممتاز تبدیل شده‌اند. در این میان برخی اساسا با تحریف تاریخ برای خود پیشینه‌های افسانه‌ای الیگارشیک ساخته‌اند. افرادی هم که از دستیابی به چنین افسانه‌هایی محروم بوده‌اند، تلاش می‌کنند با طرح مسائل فرعی دیگر، موضوعاتی مانند دامن‌ زدن به شایعات اقتصادی درباره دولت قبل را در اذهان برجسته کنند.