میثم امیری: فیلم «ابد و یک‌روز» حامی فروختن شرافت است و طرفدار تسلیم تباهی شدن. خوشحالی محتوا و فرم‌زدگان «ابد و یک‌روز» این است که فیلم درباره نکبت است؛ غافل از اینکه فیلم هوادار نکبت است و سکانس آخر از محتوم بودن ابد و یک روزها خبر می‌دهد. سکانس آخر توهین‌آمیزترین سکانس به «اینجا»ست؛ اینجایی مالیخولیایی، شیره‌کش‌خانه، سگ‌پرور و...و از «اینجا» (بخوانید ایران) گریزی نیست. و بد بودنش هم جبری است؛ پس مورد پذیرش قرار می‌گیرد و جایزه هم می‌برد! سوال اینجاست که اگر «ابد و یک روز» فیلمی درباره اشمئزاز از پلیدی و سیاهی است، چرا در طول فیلم یک لحظه هم احساس اشمئزاز نمی‌کنیم؟ و از بدی، بدمان نمی‌آید؟ فیلم درباره بدی نیست، فیلم حامی بدی است، جوری این بدی را روایت می‌کند که لحظه‌ای از این بدی بدمان نیاید. یک بدی همیشگی. چه مادر، چه برادران و چه خواهر شوهرمرده وضعیت «اینجا» را یک منجلاب می‌داند که ادامه‌دار است و دوربین هم همدل با او این چرک را روایت می‌کند و داوران جشنواره هم برای این چرک کف می‌زنند و هورا می‌کشند! انگلیسی‌ها می‌گویند اگر به شما تجاوز شد و نمی‌توانید مقاومت کنید، از تجاوز استقبال کنید. این منطق اصلی فیلم در میزانسن است. به همین خاطر است وقتی نمی‌تواند راوی نکبت باشد، با آن همراه می‌شود. از این رو بنگی معتاد در فیلم یک انسان شریف و خانواده‌‌دوست است و دوربین صحنه رقص او با مواد و بنگ و شیشه را با موسیقی شادی روایت می‌کند تا ما هم بدانیم اگر نمی‌توانیم مقاومت کنیم، از بنگ و علف دل‌شاد باشیم و حظی ببریم از مواد! و فیلمساز با بستن قاب‌هایی صمیمی، احترام به متجاوز یا همان بنگی فیلم را طلب می‌کند. هنگامی هم که بنگی دستگیر می‌شود، اسلوموشن کارگردان حمایت ما را می‌خواهد و هواداری‌مان را. آن اسلوموشن دلسوز معتاد است و علیه دستگیری متجاوز. دوربین در این خانه، ناظر بیرونی یا همان فیلمساز است که در تمام نماها موادفروش را تحسین می‌کند و او را در همه میزانسن‌ها برتری داده است. سطح لذت از تجاوز آنقدر بالاست که حتی وقتی موادفروش بنگی به خواهر و مادر خودش هم فحش ناموسی می‌دهد، ناراحتی دست نمی‌دهد و وقتی همین انگل بی‌چاک‌ودهان موادفروش به کمپ برده می‌شود، این اشک، اشک تحمیل‌گر فیلمساز است برای محتوم بودن وضعیت ابد و یک روزمان. داستان حامی تجاوز است و از این تجاوز لذت می‌برد. بنابراین پا در هوا بودن قصه آن مهم نیست؛ نه برای کارگردان، نه برای آن داور حامی نکبت که به آن جایزه فیلمنامه می‌دهد. فیلمساز می‌گوید پسر 10 ساله شاگرد اول است و قرار است برود تیزهوشان، ولی فیلمساز، شاگرد اول بودن را نشان نمی‌دهد و لحظه‌ای هم از درس‌خواندن این پسر را روایت نمی‌کند. یا در جایی دیگر، چند دقیقه از وقت فیلم را برادر بنگی که راستگو و صادق هم هست می‌گیرد که پوشه قرمز کجاست؟ روشن نیست چرا او و فیلمساز این قصه را پیگیری نمی‌کنند؟ یا در موردی دیگر، داستان امیر هیچ ربطی به قصه و فیلمنامه ندارد و اضافه است؛ مگر آنکه فیلمساز طرف‌دارانه بگوید هیچ احترامی بین هیچ کس وجود ندارد که اتفاقا چنین هم می‌گوید. آنجایی که خواهرزاده، دایی را هل می‌دهد، دوربین از پایین اقتدار خواهرزاده را نشان می‌دهد و مخاطب هیچ حس بدی نسبت به خواهرزاده ندارد. حفره‌ اصلی فیلمنامه سکانس آخر است. اگر خواهر فروخته‌شده - نگاه فیلم به افغان‌ها شرم‌آور است- به برادر کوچک خانه قول می‌دهد که نمی‌رود، پس چرا خانه را ترک می‌کند و می‌رود؟ و بدتر از آن چرا بازمی‌گردد؟ چرا بازگشتن خواهر روایت نمی‌شود؟ یک کات «یکهو» کافی نیست برای توضیح چگونگی بازگشت خواهر؛ روایت این بازگشت تحمیلی و ریاکارانه فیلمساز در فیلم غایب است. سینه‌چاکان فرم فیلم به این پرسش پاسخ ‌دهند که خواهر فروخته شده چطور بازگشت؟ اگر افغان‌ها به برده شدنش به ولایت‌شان اصرار داشتند و همان شب می‌خواستند حرکت کنند، این خواهر با آن همه وسیله و چمدان، چگونه به بازگشت رسید؟ و باز فیلمنامه و کارگردان سیمرغی در این‌باره ساکتند. مورد دیگر این است که فیلمساز زمان برگزاری امتحانات ترم اول مدارس را در تاریخ 6 دی که همزمان با عاشورای 88 است بیان می‌کند تا متلکی به حکومت بیندازد و زرنگی خودش را ثابت کند. باز هم می‌توان از حفره‌های فیلمنامه حرف زد.  فیلم شخصیت مثلا مثبتی دارد به نام سمیه. ولی فیلمساز او را از سگ کمتر، ترحم‌خواه می‌داند که ادای آدم‌های
«جان‌ فدای خانواده» را درمی‌آورد. فیلمساز او را تحقیر می‌کند. خواهر گربه‌دوست در صحنه‌ای که حقیقت‌گویی می‌کند، در پرداخت قصه و میزانسن برنده و آن خواهر مثلا دلسوز بازنده است. این صحنه نشان می‌دهد که فیلمساز، طرف این دختر نیست؛ چون خواهرش به درستی او را زیر سوال برد و دلسوزی‌اش را. (صحنه‌ای که خواهر دلسوز دارد به نوید توصیه اخلاقی می‌کند، میزانسن ضدنور است. صورت سیاه سمیه، بهتر از نظر فیلمساز پرده برمی‌دارد تا آن حرف‌های مثلا اخلاقی و نیکو، ولی درواقع عام و غلط.) کسی از رفتنش هم ناراحت نیست؛ هیچ‌کس. بازی‌های لحظه‌های خداحافظی تصنعی است؛ مادر که منگل است. خواهرها هم بی‌حسند و آن خواهر بزرگ‌تر هم سعی می‌کند به زور قطره اشکی بریزد و از همه مهم‌تر دوربین است که از همه منگل‌تر است و حسی نمی‌سازد. مادر فیلم از همه جالب‌تر است. یک مادر مواد قایم‌کن و آشغال‌جمع‌کن حقیر. (این را دوربین فیلمساز و دیالوگ‌های فیلم می‌گوید.) این مادر «اینجا»ست. (تأکید من به اینجا به این خاطر است که این کلمه در توصیف وضعیت ابد و یک روز در فیلم آمده است. اشاره فیلمساز به «اینجا» در فیلم، فراتر از خانه است.) در صحنه‌ای از فیلم -که هیچ‌ربطی به خط قصه و ماجراهای آن ندارد- مادر جفنگ «اینجا» 500 تومانی کش می‌رود آن را زیر تشک پنهان می‌کند. این صحنه، توضیح نگاه فیلمساز است به مادر. یک مادر بی‌بخار که فرزند بزرگ‌تر به او و همسرش توهین می‌کند. یک مادر دروغگو، مفلوک و زمین‌گیر که حتی فیلمساز نمی‌تواند بیماری‌اش را توضیح دهد. دخترها می‌خواهند مادر زبان به کام بگیرد و نهایت احترام فرزندان خانه به مادر این است که برود به آگاهی و برای آزادی پسر بنگی‌اش همراه با قسم حضرت عباس(ع)، مقادیر زیادی اشک و ناله و عربده و جیغ بکشد. مادر حتی ترحم فرزندانش را هم برنمی‌انگیزد. البته من دارم از لفظ مادر استفاده می‌کنم، در فیلم مادری وجود ندارد (حتی به لحاظ بیولوژیک هم این مادر زیر سوال است؛ چطور چنین مادر پیری، فرزند 10 ساله دارد؟) خود پیرزن - که من دارم مادر خطابش می‌کنم- هم اعتراف می‌کند: «لعنت به خانه‌ای که بزرگ‌تر نداشته باشد.» درست می‌گوید. فیلم، این‌جای ابد و یک روزی را ترسیم می‌کند که بزرگ‌تر ندارد، شرف ندارد، انسانیت ندارد، مادر ندارد، پدر ندارد، خدا ندارد...

گروه فرهنگ و هنر: یکی از فیلم‌هایی که این روزها در فصل چراغ خاموش اکران آثار مساله‌دار در سینماها به نمایش درآمده، فیلمی است با نام «کوچه بی‌نام» ساخته هاتف علیمردانی که ظاهرا با هیاهوی دست‌اندرکاران اینگونه آثار با فروش خوبی هم مواجه شده است.
جدا از چرخه معیوب اکران در سینماها که کلید نمایش فیلم‌ها را در دست عده‌ای سینمادار قرار داده است! در این میان که فیلمی دفاع‌مقدسی مانند «تا آمدن احمد» به چند تک‌سکانس در عصر خوابگاهی(!) می‌رسد و هجوم سانس‌ها به سمت فیلمی چون «کوچه بی‌نام» می‌رود، باید به تامل درآوریم نکات بسیار ضداخلاقی نهفته در اثری چون «کوچه بی‌نام» را و در این باره لازم است توضیحی درباره این فصل از اکران پس از ایام جشنواره فجر و پیش از اکران مهم نوروزی داشته باشیم که در آن معمولا آثاری به اکران درمی‌آیند که دچار مسائل و مشکلات ممیزی باشند یا اینکه امیدی به فروش آنها وجود نداشته باشد. آنچه پیداست فیلمی که به تهیه‌کنندگی منصور لشگری‌قوچانی ساخته شده است از گروه اول به شمار می‌رود. فیلمی که در لایه‌های داستانی‌اش به تمسخر اقشار مومن جامعه پرداخته و در بخش دیگری از نگره رخ داده بر آن نگاهی همراه با ارتباطاتی بی‌قید و بند از روابط بی‌اخلاقی موج می‌زند، چنانکه جدا از گره‌گشایی گستاخانه پایانی در فیلم در طول داستان‌پردازی نویسنده اثر شاهد ارتباط پنهانی دختر خانواده حاج مهدی با مردی متاهل در جنب کوچه‌ای که نام شهیدی چون «بی‌نام» دارد، خواهیم بود! از سویی پدر خانواده در پایان داستان با توجه به حادثه رخ‌داده دچار نوعی پشیمانی از برخورد با دختر بی‌قیدش می‌شود! و همه چیز در جهت به زیر سوال بردن خانواده‌های مذهبی است.  فیلم «کوچه بی‌نام» که با توجه به آنچه ارائه می‌دهد، حامل عنوانی از بن‌بست بدنامی(!) است با استفاده از نگره موجود نزد نویسنده و کارگردانش که در کارنامه کاری خود آثاری مخرب خانواده‌های سنتی با نام‌های «مردن به وقت شهریور» و «هفت ماهگی» را داشته است، نگاهی مغایر با تفکر خانواده‌های اصیل ایرانی را در پی می‌گیرد؛ در خانواده‌ای به ظاهر مومن که نه‌تنها هیچ‌گونه حرمت و اصالت اسلامی و ایرانی نزد خانواده‌ها وجود ندارد، بلکه در جهت ضربه زدن به ریشه‌های این نوع تفکر است! این در حالی است که تهیه‌کننده این اثر در ادعاهایی واهی برای افرادی کوته‌فکر دلیل ساخت آثاری ضدارزشی و ضداخلاقی همچون همین «کوچه بی‌نام» و «عصر یخبندان» و «هفت‌ماهگی» را در جهت مطرح کردن معضلات خانواده‌ها می‌داند! البته این مساله‌ای غریب نزد اینگونه سازندگان نبوده و همگی با این نوع دلیل‌تراشی بی‌پایه و اساس به دنبال فرار به جلویی زیرکانه هستند.
جدا از ساختار به هم ریخته و انواع اتفاقات بی‌چفت و بست داستان فیلم «کوچه بی‌نام» و اتفاقاتی که به‌راحتی باز و بسته می‌شود! آنچه این فیلم را به‌عنوان اثری غیرقابل پیشنهاد برای خانواده‌های ایرانی خواهد کرد، عدم وجود حرمت‌مندی در میان اعضای این خانواده است.
در این میان سازندگان اثر خیلی زیرکانه نام «کوچه بی‌نام» را برای فیلم خود انتخاب کرده‌اند که اشاره به کوچه‌ای مزین به نام شهیدی دارد! این مساله وقتی به نقطه جوش می‌رسد که قرار و مدار دختر بی‌پروای فیلم با مردی متاهل در مجاورت همین پلاک رخ می‌دهد! اما از این رجعت‌های مساله‌دار و طرح‌ریزی‌شده جناب فیلمساز در فیلم «کوچه بی‌نام» موارد بسیار دیگری هم پیوست صورتجلسه فیلمش مبنی بر دین‌زدایی بوده و در چند مورد شاهد تمسخر اقشار مذهبی که مادر خانواده نمونه‌ای از آنهاست، خواهیم بود و متاسفانه هیچ ساز و کاری درباره مقابله با این هتک حرمت‌ها توسط مسؤولان وجود ندارد!
داستان فیلم درباره خانواده حاج مهدی و همسر به ظاهر مذهبی‌اش بوده که دارای 3 دختر هستند و در طبقه پایین خانواده فرزانه خانمی حضور دارد که چند سالی است شوهر خود (برادر حاج مهدی) را از دست داده و با پسر بزرگ خود (حمید) و دختر خردسالش زندگی می‌کند.
جدا از مسائل رازآلودی که در پایان فیلم مشخص می‌شود که نویسنده با هزار زحمت به دنبال کشیدن رنگ تعلیق بر آن بوده است، فیلم بر پایه چارچوب فکری مشخصی حرکت نمی‌کند و تنها یک حادثه محرک مبنی بر ناپدید شدن حمید به عنوان حادثه محرک اثر وجود دارد. اما تعلیق رخ‌داده برگی دیگر از تلاش‌های تولیدکنندگان این رسوایی در جهت ضربه زدن به اصالت خانواده‌های مذهبی است؛ وقتی مشخص می‌شود حاج احمد معتمد محل پیش‌تر از اینها ارتباطی با فرزانه داشته و حمید در واقع فرزند او است که حال دلباخته یکی از دخترهایش با نام «نصیبه» شده است! در این اوضاع نابسامان شاهد انواع اتفاقات خلاف منزلت خانواده‌ها خواهیم بود و قصه‌ای که بیهوده کش‌دار می‌شود. مساله دیگر نامگذاری اعضای این خانواده بوده که در عین مذهبی بودن کاملا در مغایرت نگاهی اینچنینی به سر می‌برند، چنانکه یکی از دخترهای لاابالی حاج مهدی به نام حدیثه با مردی بسیار بزرگ‌تر از خود ارتباطاتی پنهانی دارد و از این دست مثال‌ها در اثر ساخته شده به نویسندگی و کارگردانی هاتف علیمردانی و با تهیه‌کنندگی منصور لشگری‌قوچانی که به تازگی از گمنامی تبدیل به تهیه‌کننده‌ای پرکار شده است، بسیار وجود دارد.
برای نمونه باید به سکانسی اشاره کرد که «حدیثه» بعد از دیدار پنهانی با مرد غریبه وقتی به خانه می‌آید، مادر را روی تخت به حالت دراز کشیده می‌بیند که خود را کفن‌پیچ کرده و در حال گوش دادن به قرآن است و در ادامه با وجود اطلاع پدر خانواده از ارتباط دخترش با مردی غریبه و در حالی که او را در حال پیاده شدن از ماشین مرد می‌بیند و با وجود اعتراف دختر، در رویه جدید در پیش گرفته و در جهت خواست نویسنده فیلم در حالی که دچار پشیمانی از نوع نگاه سابقش شده است، تنها با نصیحتی آرام از جریان رخ‌داده گذر می‌کند!
مساله مهم دیگر که متاسفانه به دلیل ضعف نگرش و عدم وجود آگاهی و دانش نزد برخی مخاطبان و حتی رسانه‌های دغدغه‌مند و منتقدان خود را به رخ می‌کشد، عنوان‌سازی و اتصال هرگونه نمادهای ظاهرپسندانه به مساله دین‌دار بودن یک فیلم است، چنانکه اگر تمام دقایق فیلمی را شاهد انواع روابط بی‌اخلاقی و مراودات پنهانی میان کاراکترهای فیلم و انواع نشانه‌های ضداخلاقی در دیالوگ‌ها و رفتارهای ارائه‌شده از سوی کاراکترها باشیم، تنها با یک نشانه ساده و اظهار پشیمانی بی‌مقدمه کاراکتری ناگهان رخسارها شکفته می‌شود که عجب فیلم دغدمه‌مند با پایان عبرت‌آمیزی بوده است! و نمی‌دانند که سکانس پایانی فیلم مساله‌ای گسسته از کلیت ساختار اثر نبوده و اگر هم قرار است رخدادی مبنی بر ندامت کاراکتری رخ دهد نه با نشانه‌های گل درشت و خلق‌الساعه در پایان فیلم بلکه باید طی روند فیلم به‌تدریج و طی فیلمنامه‌ای هدفمند خود را نمایان کند و این نوع پرداخت‌های فریبنده از سوی برخی سازندگان در واقع دور زدن ممیزی و فریب افراد سطحی بین فیلم‌هاست و در واقع آن سازندگان طی دقایق بسیاری از فیلم آنچه را می‌خواستند با انواع رفتارهای بی‌اخلاقی کاراکترها و انحرافات رخ داده از سوی آنها برای مخاطبان بازتولید کرده‌اند!

علی سرتیپی، مدیرعامل پخش فیلمیران:
«بادیگارد» گزینه مناسبی برای اکران نوروزی است
علی سرتیپی گفت: به نظرم فیلم سینمایی «بادیگارد» می‌تواند گزینه مناسبی برای اکران عید باشد و مردم نیز از آن استقبال خواهند کرد. علی سرتیپی، مدیرعامل شرکت تولید و پخش فیلمیران درباره فیلم‌های نوروزی افزود: به نظرم فیلم‌های کمدی و آثاری که در جشنواره فیلم فجر اخیر مطرح شدند می‌توانند به فروش خوبی در ایام نوروز در گیشه برسند.

نامه اعتراض‌آمیز هنرمندان
به خانه موسیقی
500 هنرمند فعال موسیقی در نامه‌ای اعتراض‌آمیز نسبت به شکایت خانه موسیقی از ساسان فاطمی، پژوهشگر و مدرس صاحبنام موسیقی واکنش نشان دادند. در متن این نامه اعتراض‌آمیز آمده است:
«جای آن است که خون موج زند در دل لعل
جامعه‌ موسیقی ایران در روزهای اخیر، با بهت و حیرت، شاهد رویداد نامبارک و ناپسندی شده است که در طول تاریخ کشور، اگر بی‌سابقه نباشد، بی‌‌شک کم‌نظیر است. در این رویداد تاریخی، مدیران خانه‌‌ موسیقی به جای پاسخگویی به شبهاتی که درباره عملکردشان مطرح شده است، به شکل غیرمستقیم، با توسل به تنظیم شکایت در محاکم قضایی به ‌خاطر انتقاداتی که از آنها شده است، آشکارا می‌کوشند اعضای این نهاد مدنی را تحت فشار بگذارند تا از پیگیری مطالبات قانونی خود منصرف شوند. بدیهی‌ است مشارکت در تعیینِ سرنوشت تنها نهاد قانونی و صنفی موسیقی در کشور از حقوق اصلی و ابتدایی موسیقیدانان است و به همین دلیل شکایت از هنرمندان منتقد اقدامی غیرمنطقی و مخرب است که تنها نتیجه‌ آن اثبات ناتوانی و ضعف هیات مدیره خانه‌ موسیقی در پاسخگویی منطقی و شفاف به پرسش‌‌های جامعه‌ موسیقی کشور و همچنین برخورد ناشایست با دیدگاه‌ منتقدان یا مخالفان است. ما امضاکنندگان این بیانیه برخورد اخیر مدیران خانه‌‌ موسیقی را مصداق آشکار بی‌احترامی به هنر و هنرمندان کشور دانسته، ضمن پشتیبانی و حمایت از دوست هنرمند و استاد برجسته‌ دانشگاه، آقای دکتر ساسان فاطمی، با محکوم کردن چنین شکایاتی از هنرمندان موسیقی ایران، این اقدام مدیران خانه‌ موسیقی را نادیده گرفتن حقوق قانونی و شهروندی هنرمندان کشور دانسته، آن را لکه‌‌ای تاریک در عرصه‌ هنری کشور قلمداد می‌‌کنیم. همچنین از نهادهای قانونی و مسؤول، و در رأس آنها وزارت محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی، توقع داریم قاطعانه و به ‌نحوی مناسب با این اقدام که به ‌قصد دلسرد کردن منتقدانی صورت گرفته است که اصلی‌ترین دغدغه‌شان داشتن یک نهاد مدنی سالم و پویا بوده است، برخورد کنند تا موجبات سلب اعتماد جامعه از مدیریت فرهنگی کشور فراهم نشود».

پرویز پرستویی:
اهالی رسانه از جنس «حیدر ذبیحی»‌ها هستند
در ادامه اکران‌های خصوصی فیلم «بادیگارد»، این اثر عصر چهارشنبه پنجم اسفند در تالار ایوان شمس توسط سازمان بسیج رسانه برای اهالی رسانه به نمایش درآمد و در آن پرویز پرستویی طی سخنانی گفت: این فیلم مخاطب آشنایی دارد و شما (اهالی رسانه)  از جنس حیدر ذبیحی‌ها هستید و خوشحالم فیلمی را کار کردیم که با افراد مختلف جامعه ارتباط برقرار می‌کند. وی افزود: من کوچک‌ترین عضو تیم بادیگارد هستم و همین که همراه شوید با حیدر ذبیحی‌ها این برای ما بالاترین ارزش است. پرستویی با گرامیداشت یاد ابراهیم حاتمی‌کیا عنوان کرد: در جمع جای استاد حاتمی‌کیا خالی است و معتقدم اگر تهیه‌کننده نبود این فیلم اینگونه به ثمر نمی‌نشست.

نامه‌نگاری ده‌نمکی به مردم
مسعود ده‌نمکی قصد دارد با نگارش نامه‌ای خطاب به مردم نسبت به اکران نشدن فیلم «رسوایی ۲» در نوروز توضیحاتی ارائه دهد. در روزهای اخیر اسامی فیلم‌هایی که دراکران نوروزی سال ۹۵ به نمایش در می‌آیند به صورت غیررسمی در رسانه‌های مختلف منتشر شده است که در این لیست نام فیلم سینمایی «رسوایی ۲» به کارگردانی مسعود ده‌نمکی قرار ندارد و در همین راستا زمزمه‌های اکران نشدن نوروزی این اثر سینمایی از منابع مختلف شنیده می‌شود. این درحالی است که مسعود ده‌نمکی پیش از این درخواست پروانه نمایش «رسوایی ۲» را برای اکران نوروزی ارائه کرده بود و در همین راستا قرار است مسعود ده‌نمکی روز شنبه ۸ اسفند ماه نامه‌ای را خطاب به مردم به عنوان مخاطبان اصلی سینمای ایران منتشر کند و درباره نمایش داده نشدن این فیلم در اکران نوروزی توضیحاتی ارائه دهد.
 

جوابیه مجری طرح فیلم «بادیگارد» به ایوبی
باز هم بی‌اطلاعی رئیس!
پس از اینکه حجت‌الله ایوبی در حاشیه مراسم جایزه کتاب سینمای ایران به تکذیب سخنان پژمان لشکری‌پور، مجری طرح فیلم «بادیگارد» درباره اینکه قرار بود در ابتدا جایزه نگاه ملی به این فیلم تعلق بگیرد، پرداخت، نوبت به پژمان لشکری‌پور رسید که در پاسخ به سخنان رئیس سازمان سینمایی اظهار کند: جهت اطلاع آقای ایوبی عرض می‌کنم بنده به واسطه سابقه‌ای که در فعالیت حرفه‌ای و همینطور مدیریت اجرایی در سینما دارم خیلی خوب به ماهیت سیمرغ بهترین فیلم با نگاه ملی آگاهم و مطلعم که جایزه نگاه ملی جایزه‌ای است که تصمیم‌گیری پیرامون اهدای آن به هیأت داوران برنمی‌گردد و این سیمرغی است که برنده آن را سازمان سینمایی تعیین می‌کند. از همین رو از صبح روز سه‌شنبه مورخ 20 بهمن 94 یعنی پس از اعلام نامزدهای بخش سودای سیمرغ تماس‌های آقای حیدری دبیر محترم جشنواره با بنده آغاز شد و پس از توضیحاتی که درباره جلسه مفصل‌شان با هیأت داوران پس از عدم وجود نام فیلم «بادیگارد» در میان نامزدهای 3 بخش اصلی با بنده مطرح کردند، فرمودند؛ با توجه به اینکه جایزه نگاه ملی دست خودمان است ما مایلیم این جایزه را به «بادیگارد» و آقای حاتمی‌کیا اهدا کنیم که ما نپذیرفتیم. وی افزود: توصیه می‌کنم با عنایت به روابط حسنه‌ای که اخیراً بین وزارت ارشاد و سازمان مخابرات درباره پروژه «VOD» به وجود آمده، دوستان به آرشیو مخابرات رجوع کرده و درخواست استماع مکالمات این حقیر و دبیر محترم جشنواره جناب آقای حیدری را در این زمینه بنمایند و در صورت نیاز می‌توانند متن این گفت‌وگوها را در اختیار عموم قرار دهند. به نظر می‌رسد آقای ایوبی مانند بسیاری از مطالب دیگری که در سازمان سینمایی می‌گذرد در این زمینه نیز اطلاعات کافی نداشته یا به ایشان اطلاعات درست منتقل نشده است.

اهدای «هدهد» به برندگان پنجمین دوره جایزه کتاب سال سینمایی
پنجمین دوره جایزه کتاب سال سینمایی شب گذشته با اهدای جوایز به کار خود پایان داد.  در بخش ترجمه پنجمین دوره جایزه کتاب سال سینمایی لوح و تندیس «هدهد» به محمد شهبا مترجم کتاب «تاریخ اجتماعی سینمای ایران» نوشته حمید نفیسی، منتشرشده توسط انتشارات «مینوی خرد» تقدیم شد و از «محمد شهبا» برای یک عمر ترجمه ادبی سینمایی تجلیل شد. در بخش ترجمه 2 دیپلم افتخار به احمد الستی و محمد همتی برای کتاب «هنر دقت» نوشته مایکل اوپیتس از بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه اهدا شد. در بخش بهترین تالیف دیپلم افتخار به احمد ضابطی‌جهرمی مولف کتاب «شکل‌شناسی و گونه‌شناسی فیلم مستند» منتشر شده توسط مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی تقدیم شد. در بخش بهترین تالیف، لوح و تندیس هدهد به محمد گذرآبادی نویسنده کتاب «فرهنگ فیلمنامه» منتشرشده توسط بنیاد سینمایی فارابی اهدا شد.

شعری کنایه‌آمیز برای فتنه‌گری‌های ملکه انگلیس
طی روزهای گذشته و پس از حیله بی‌بی‌سی به منظور مخدوش کردن چهره برخی از کاندیداها و حمایت از یک لیست خاص در انتخابات مجلس دهم و دوره پنجم مجلس خبرگان، تعدادی از هنرمندان و شاعران نسبت به این موضوع واکنش نشان دادند. سیاوش امیری، شاعر و منتقد پیشکسوت کشورمان از جمله این افراد بوده که با شعری کنایه‌آمیـز درباره نقش فتنه‌گرانه بی‌بی‌سی انگلیس در انتخابات پیش‌رو نوشته است:
چرا ناشیگری کردی کنون «عمه الیزابت»؟!
گرفتی این زمان فاز جنون «عمه الیزابت»؟!
به «بوق انگلوساکسون» نهانی‌ها هـویـدا شد
سر ِنَخ رفت از دستت برون، «عمه الیزابت»!!
برای سرنوشتِ «ملت ما» نـسخه می‌پیچی؟!
شدی مردودِ این سخت آزمون، «عمه الیزابت»!!
و افشا کرده «بی‌بی‌سی» دغلبازان رسوا را
عیان شد ماجرا بی‌چند و چون «عمه الیزابت»!!
چه سودایی به سر داری کـلیدِ فتنه‌ات رو شد
و ساکت شو مزن ساز فزون «عمه الیزابت»!!
تو کز «افراطیون» دَم می‌زنی با مردم ایران
ندیدی دست و بالت غرق خون «عمه الیزابت»؟!
و فکر «انگلیسی کردن» خـطِ خمینی(ره) مُرد
چه سود از شیوه «اَنژکسیون» «عمه الیزابت»؟!
مشو دلخـوش به اشرافیتِ «نوکـیسه‌ها» زیرا
ندارد دین ما «لُرد» و «بارون» «عمه الیزابت»!!
زدم فالی به «حـافـظ» تا بدانم حال و احوالت
بگفتا او؛ تو هستی بدشُگون «عمه الیزابت»!!
مزن بر طبل توخالی بگـو زان راز شیطانی
ز قـتل بانی «دارُالـفُـنون» «عمه الیزابت»!!
حکایت‌ها فراوان است و صدها برگ آن حاضر
بکش جان خودت دست از فـُسون «عمه الیزابت»!!