نام مجید جعفری برای جامعه تئاتری، نامی بسیار آشناست. جعفری پس از دوران نسبتاً طولانی حضورش در تئاتر شهر- که از آن نیز با عنوان دوران طلایی یاد می‌شود- ناگهان فاز کاری خود را تغییر داد و عنوان تئاتر آزاد یا کمدی موزیکال با مدیریت او سر زبان‌ها افتاد. نمایش‌هایی که برخی معتقدند صرفاً به دنبال خنداندن مخاطب به هر قیمتی است. جعفری اینگونه نمایش را اثری حرفه‌ای می‌داند و حتی در مصاحبه‌ای ادعا کرده بود شیوه کار گروه‌های تئاتر آزاد همان کمدی دلاآرته است. خروج مجید جعفری از بدنه رسمی تئاتر
– که خود اولین متولی رسمی آن پس از انقلاب بوده است – همواره یکی از سوالات ذهنی پژوهشگران تئاتر است اما او بارها به صراحت از چرخه مالی و تامین معیشت هنرمند تئاتر در این فضا سخن گفته است.
نکته اینجاست که پس از مجید جعفری، گویا یکی دیگر از مدیران تئاتر شهر وارد پروسه تئاتر آزاد – البته در یک شکل و شمایل دیگر و بسیار شبیه‌تر به تئاتر دلاآرته – می‌شود.
به هر حال اتابک نادری شخصیت شناخته‌‌شده‌ای میان جامعه تئاتری بوده و آثارش قابل توجه خواهد بود. این دانش‌آموخته تئاتر با تغییرات قابل تقدیرش در تماشاخانه سنگلج محبوبیت یافت و با نشان دادن توان مدیریتی‌اش به تئاتر شهر رفت تا مدیریت مهم‌ترین سازه تئاتری کشور را برعهده بگیرد.  نادری پس از سال‌ها، در ابتدای سال 95 با یک تئاتر قصد تجربه دوباره صحنه را کرد. «دپوتات» عنوان نمایشی است براساس نمایشنامه کمدی «به دنبال دروغگو» نوشته دیمیتریس پساتهاس. این نمایشنامه‌نویس مشهور یونانی در طول دوران حرفه‌ای‌اش، 2 حرفه نویسندگی و روزنامه‌نگاری را توأمان دنبال می‌کرد. وی در نمایشنامه‌های خود با بهره‌گیری از همان شم ژورنالیستی‌اش، به رفتار نمایندگان مجلس نسبت به رای‌دهندگانشان نقد داشت.  نمایش «دپوتات» داستان یک نماینده مجلس است که برای خلاص شدن از شر رای‌دهندگانش، تصمیم به استخدام یک دروغگوی ماهر می‌گیرد. او دروغگویی را پیدا می‌کند که از قضا یک روزنامه‌نگار سمج است و فساد اخلاقی و مالی جناب نماینده را برملا می‌کند؛ تصویری از وضعیت مخدوش سیاستمدارانی از جنس غربی که بارها کارنامه‌شان مورد نقد مردمان جهان قرار گرفته است. از این جهت نمایشنامه پساتهاس را اگر بشود از لابه‌لای بداهه‌های بسیار بازیگرانش بیرون کشید، یک اثر کمدی در نقد قدرت است و برخلاف آنچه کارگردانش، اتابک نادری ادعا می‌کند یک کمدی موقعیت نیست؛ بلکه یک فارس است و آنچه اتابک نادری روی صحنه برده اثری کن فیکون شده است.
برای درک بهتر آنچه اکنون روی صحنه است، بهتر است به کلمه کمدی موقعیت بازگردیم، اصطلاحی که در انگلیسی به آن Sitcom  گفته می‌شود. سریال‌هایی که قرار است با هر چیزی شما را بخنداند و هر از گاهی صدای قهقهه ضبط‌شده و دست زدن میانه سریال شنیده شود و در این میان بازیگران برای چند ثانیه فیکس و فریز شوند. برای مخاطب نمایش «دپوتات» این تصویر ملموس و عادی است. جای جای نمایش، زمانی که بازیگران اشاراتی جنسی را بیان می‌کنند، تماشاگران با کف و سوت از آن صحنه استقبال می‌کنند. بازیگران فیکس می‌شوند و بعد از چند ثانیه به بازی ادامه می‌دهند ولی هیچگاه تماشاگران به تکیه‌کلام‌های سیاسی نمایش توجهی نمی‌کنند. اصلاً آنان را نمی‌خنداند. وقتی حرف از مذموم بودن دروغگویی است، مخاطب وقعی به آن نمی‌نهد. شوخی‌های سیاسی حکم آنتراکت‌های نمایش را دارد.
واقعیت آن است که نادری در دام چیزی افتاده است که باید نامش را «تئاتر آزاد» بگذاریم. تنها تفاوتش در آن است که تئاتر آزاد با شخصیت‌های کامی و سامی می‌فروشد ولی نادری داستان بی‌پایه‌اش را در لفافه یونان- مهد تئاتر- پنهان می‌کند. به راحتی می‌شود حدس زد به چه میزان دست بازیگران برای بداهه‌پردازی آن هم به شکلی سطحی باز بوده است. استفاده از تکیه کلامی چون «پرومته، به خدا تو مسیحی نیستی»-اشاره به یک کلیپ ویدئویی- مصداق بارز اتفاقات دیگر است.
گویا نادری با درامی ناتورالیستی در فضای مدیریتی تئاتر ایران مواجهیم و باید اعتباری برای اتابک نادری در نظر گرفت که با چنین نمایشی چه مشروعیتی پس از این باید برای چنین آثاری در نظر گرفت. شاید یک دانشجوی تئاتر با دیدن این نمایش از خود بپرسد آموزش و تلاش برای یافتن بهترین درک از جهان درام قرار است نتیجه‌اش به صحنه‌هایی منجر شود که به صرف تکه‌پرانی‌های جنسی کسب روزی کند؟! شاید هم از این پس قرار است این قبیل نمایش‌ها در دستور کار قرار گیرد و این وضعیتی هشدار دهنده برای تئاتر ما در غفلت مسؤولان است. شاید اتابک نادری به دفاع از اثر خود بپردازد. این حق اوست که از اثر هنری خود دفاع کند اما اسفناک بودن «دپوتات» تنها به این موارد ختم نمی‌شود.
به گفته خبرگزاری ایسنا، «ماه‌چهره خلیلی هم در این نمایش برای نخستین‌بار در یک تئاتر به ایفای نقش می‌پردازد.» کاش نادری از جایگاه مخاطبان بازی ماه‌چهره خلیلی را تماشا می‌کرد. در زمانه‌ای که اعتراض‌ها درباره حضور بازیگران غیرتئاتری مطرح است، برای اتابک نادری این یک امتیاز منفی است. البته استفاده از پندار اکبری، در مقام یک چهره تلویزیونی، جهان روی صحنه را متلاطم‌تر می‌کند. سبک بازی اکبری چیزی شبیه بازی در تله‌تئاترهای دهه 70 است. روی صحنه نمایش «دپوتات» تصویری از اتابک نادری، در مقام نقش نخست نمایش روی دیوار خانه نصب شده است. تصویر نادری به بدن یک سناتور یونانی الصاق شده است و دور سر او برگ‌های زیتون ضمیمه شده است.  در واقع از تصویر می‌توان دریافت که چگونه شخصیت نماینده در پی آن است خود را در قالبی دیگر جای زند، قالبی که به واسطه آن رأی آورده است. واقعیت آن است که نمایش «دپوتات» مصداق بارزی از همین شیوه الصاقی در تصویر است. یعنی نمایش می‌خواهد خود را جای چیز دیگری قالب کند. قرار است کمدی رفتار باشد اما سر از کمدی موقعیت – البته در شکل و شمایلی خاص- سر برمی‌آورد. این ادعا حتی نمودهای بیرونی دارد. در مراسم افتتاحیه از فحوای تصاویر می‌شود فهمید در این نمایش هیچ چهره تئاتری حضور ندارد. همه حضار مشهور در قاب تصویر بازیگران درجه دوم و سوم تلویزیونی هستند. این در حالی است که در یک نمایش ساده دانشجویی در یک پلاتوی کوچک، چهره‌های شاخصی در مقام افتتاح‌کننده و میهمان حضور پیدا می‌کنند. وجه دیگری که می‌توان از این نمایش استنباط کرد بافت اجتماعی است که در شب افتتاحیه برای تماشای نمایش آمده بودند. با یک نگاه دقیق به افراد و بررسی حرف‌ها و گفت‌وگوهایشان به راحتی می‌توان رگه‌ها و عقبه‌های آنان را در همان مخاطبان تئاتر آزاد جست‌وجو کرد. البته اینکه یک طبقه یا قشر خواهان تماشای تئاتر آزاد باشد محل هیچ ایراد و مجادله‌ای نیست، نگرانی این است: «هر چه بگندد نمکش می‌زنند/وای به روزی که بگندد نمک.» اینگونه است که شاهد بوده‌ایم در شب افتتاحیه عده قابل توجهی در میانه نمایش سالن را ترک کردند، چرا که تحمل دیدن چیزی که تئاتر نیست و پر از کنایه‌های بی‌اخلاقی است، برای مخاطب دائمی تئاتر سخت است. بیشتر اوقات در طول نمایش این مساله در ذهن مخاطب ایجاد می‌شد که عقبه تحصیلی او و دیگران چه سنخیتی با این فضا و نمایش دارد. آیا آنچه گسترش فرهنگ والا خوانده می‌شود چیزی جز شعاری تو خالی نیست؟!

امین طباطبایی، بازیگر و نویسنده نمایش «اودیسه» که با اجرای آرش دادگر از روز 16 فروردین اجرای مجدد خود را در سالن حافظ آغاز کرده است، برای معرفی جهان درونی اثر نگاشته شده‌اش، یادداشتی را به رشته تحریر درآورده که چنین است: «جهان  نمایش اودیسه یک ویرانه ‌است، یک خرابه است، اودیسه نمایشی است تکه‌تکه و مثله شده. همانند مخلوق فرانکشتاین هر تکه‌اش از گوری و ویرانه‌ای کش رفته شده است. حتی زمان‌ها و مکان‌ها از این سرقت در امان نبوده‌اند. همه چیز چپاول شده است، از کهکشان‌های دور گرفته تا اعماق اقیانوس. چنین مخلوقی زمخت و نابهنجار است. در دست جای نمی‌گیرد و گریزان است. اودیسه سعی دارد فاصله‌اش را با مخاطب حفظ کند، او تن به نمادینه شدن نمی‌دهد و تمایلی ندارد به چنگ بیاید. این اثر در یک فرار بزرگ نوشته و اجرا شده است، همانگونه که تم اسطوره‌ای‌اش حرکت و سفر را بر ذهن، متبادر می‌کند. کار نمایش اودیسه بازنمایی جهانی که پیشاپیش آن را در دست‌هایمان داریم نیست، بلکه این اثر تلاش دارد جهان‌های جدید به وجود آورد. لذا این نمایش، سخت و سفت است.  نمایش اودیسه در راستای اقبال عمومی گام بر‌‌نمی‌دارد، تابع عقاید عام و کاربردهای روزانه نیست، اودیسه پیش از آنکه بازنمایانه باشد، انتقادی است. به باور ما اقبال عمومی و عقاید عام بیشتر ایستایی یا قصور اندیشه را نشان می‌دهند. اودیسه نمایش ویرانی و خرابی است. همین انهدام و خرابی اودیسه را تفسیرپذیر می‌کند. این ویرانی تنها با تفسیر رستگار می‌شود. گروه نمایشی اودیسه دقیقاً در کناره‌ یک مغاک ایستاده است در کنار خلأ. تماشاچی تمایل دارد این گودال و این خلأ را پر کند اما تفسیر تلاش می‌کند تماشاچی را در کنار همان گودال و حفره نگه دارد. از این لحظه به بعد نمایش ما دو گونه تماشاچی دارد، گروهی که تن به این ویرانی می‌دهد و آن را می‌پذیرد و گروهی دیگر که نمی‌تواند یا نمی‌خواهد ویرانه را تحمل کند و سعی دارد این خلأ را پر کند. گروه کوانتوم دست همه‌ تماشاچیانش را به گرمی می‌فشرد تا صبور باشند و اثر را تفسیر و نقد کنند، گروه از تماشاچیانش می‌خواهد در تصاویر پیکارسک‌گونه‌ این ویرانه حرکت کنند تا فهم و اندیشه را آزاد کند. حتماً گروهی از تماشاچیان در این سفر اودیسه‌وار ما را ترک می‌گویند اما این بهایی است که گروه کوانتوم با دل و جان می‌پردازد تا آزادی بیان را در فضای راکد و ایستای تئاتر کشورمان بنشاند تا با همسفرانش وارد گفت‌وگو شود. در پایان، این نوشته را با دیالگویی از کاراکتر پنه لوپه که در نمایش حذف شده است به پایان می‌برم: پنه لوپه: «داستان زندگی تو اولیس، سیاهی عمیق بزرگیه که نمی‌شه روبه‌روش نایستاد و بهش خیره نشد. تو درست مثل یک مغاک می‌مونی. می‌شه ساعت‌ها روبه‌روی تو ایستاد و به سیاهی درونت نگاه کرد، بدون اینکه بفهمی انتهای این تاریکی کجاست! یک متر جلوتر یا صدها کیلومتر دورتر؟ انگار که آدم داره به انتهای دنیا نگاه می‌کنه».

«لیلی نام تمام دختران ایران‌زمین است» داستان 4 سرباز در جبهه جنگ است. 4 سرباز در شهری زیر آتش دشمن که هر روز از جمعیتش کاسته می‌شود. این4 سرباز هر یک به نوعی ذهن و فکرشان در این است که به محض پایان خدمت ازدواج کنند. به گزارش تسنیم، «لیلی نام تمام  دختران ایران‌زمین است» نمایش جذابی است و البته یک گام به جلو در حوزه تئاتر دفاع‌مقدس. این گام رو به جلو در ساختار نیست؛ بلکه در مضمون است. این بار امیر مهندسیان چیزی را کاوش کرد که شاید در دهه گذشته یک تابو بوده است. این گام رو به جلو بشدت وامدار درام‌نویسی علیرضا نادری  بویژه نمایشنامه «پچپچه‌های پشت خط نبرد» است. علت این نزدیکی و تقارب را از همان شروع می‌توان دریافت. یک شخصیت ناتو که مدام میان افراد اختلاف ایجاد می‌کند، برآمده از آثار نادری است. نمایش با شوخی آغاز می‌شود- البته منهای تصویر گفتاری که بر پرده سفید پیش از آغاز نمایش می‌بینید- که باز یادآور نادری است اما این اثر در نهایت یک کپی از درام علیرضا نادری نیست. اگرچه نادری نیز در «پچپچه‌ها...» به جهان چند سرباز- به جای گریز به زندگانی رزمنده داوطلب- پرداخته است و مهندسیان نیز همین رویه را انتخاب کرده است اما این دو به سبب اختلاف نسل 2 رویه کاملاً متضاد را برگزیده‌اند. بخش مهمی از تجربه نادری درباره اختلافات فکری 2 جریان انقلابی در کنار نوعی تلاش برای بقا و ترس از مرگ است. در واقع نگرش نادری از درونیات توأم با اندیشه همراه است. اما نمایش «لیلی نام تمام دختران ایران‌زمین است» شق دیگری را دنبال می‌کند. مهندسیان به دنبال مناسبات روانی و کنکاش تمایلات انسانی است؛ البته این تمایلات همواره در لفافه‌ای بوده که صحبت از آن مشکل بوده است. لیکن مهندسیان برای بیان حرفش به سمت و سوی استعاره و کنایه رفته است. حال اینکه آیا این حرف درست است یا غلط به تاویل تماشاگر مرتبط است. آنچه پیداست انتخاب موضوع مهندسیان بجا و درست بوده است. او به دنبال خلق تصویری انسانی از یک سرباز است و این تصویر کاملاً نشأت گرفته از باور عمومی است. ولی این همه حرف نیست. شاید این یک گفته تا اینجا یک تاویل تک‌بعدی باشد و البته این تاویل بشدت با ساختار نمایش گره خورده است.  بیاییم اول و آخر نمایش را در نظر بگیریم. در ابتدای نمایش بر پرده سفید اطلاعاتی از تجاوزات جنسی نیروهای بعثی به زنان ایرانی ارائه می‌شود. این اطلاعات می‌تواند هر ایرانی را تحریک کند و او را درگیر سیلان عاطفی کند. در انتهای نمایش یکی از شخصیت‌ها ساکی مملو از لباس‌های زنانه را نشان می‌دهد که صاحبان آن به دست دشمن بعثی به قتل رسیده‌اند! یک ظلم آشکار و یک غارت هویت انسانی که آدمی را درگیر و کینه‌توز ظالمان بعثی می‌کند و در اینجا تمایلات درونی افراد گره بر احوال بیرونی رخ‌داده از اتفاقی تلخ خواهد داشت.  «لیلی نام تمام دختران ایران‌زمین است» نمایشی است که با همه سادگی و گاه نقصان‌ها مخاطب را به سمت تاملی از خود می‌برد تا باور هویت، ملیت و انسانیت را دوباره بازتعریف کند، از این رو تلاش نویسنده و کارگردان در این اثر نمایشی می‌تواند مورد توجه قرار گیرد، هر چند می‌توان نقدهایی هم بر آن داشت. نمایش دارای داستان‌هایی به فراخور احوال کاراکترها بوده و در فاصله این آغاز و پایان اما رخداد دیگری را شاهدیم. مخاطب مجموعه‌ای از شوخی‌هایی را می‌بیند که چندان با آغاز و پایان سنخیتی ندارد. البته این فقدان اگر چه دارای المان‌های مشترکی است اما نمی‌تواند دارای ترتیب نظم‌پذیری در دل روایت شود و در نهایت این سوال را برای مخاطب ایجاد می‌کند که میانه نمایش چه کارکردی دارد؟ جواب دوگانه است و این دوگانگی باز می‌توانسته عامل توقیف کوتاه‌مدت نمایش باشد. به هر روی محدودیت‌ها و معضلات کارگردان برای اجرای اثرش، نگاهی همراه با لکنت هم به اثر داده است. البته از یک‌سو، می‌توان استنباط کرد از لحاظ روایی و فرمی نمایش ایجاد کاتارسیس می‌کند. این کاتارسیس در تجربه تماشای اثر با مخاطب ملموس است. یک بازه طولانی صدای خنده مخاطب را می‌شنوید و ناگهان سکوت سنگین ایجاد می‌شود و اتفاق نهایی ضربه‌ای کاری است که نمایش به بیننده وارد می‌کند اما همین تفاوت می‌تواند نگرش دومی را ایجاد کند که نسبت به فضای کمیک به هدف نمایش عادلانه نیست و در نهایت مخاطب صرفا به یک فضای جنگی و خاص می‌خندد. به هر روی نمایش «لیلی نام تمام دختران ایران‌زمین است» نمایشی است قابل تامل از تغییر نگاه درام‌نویس جوان به مقوله دفاع‌مقدس و البته غور در شخصیت‌های همسن و سال خود. نمایش برحسب تیم اجرایی پذیرفتنی است و امید باز شدن دریچه‌هایی نو بر مقوله دفاع‌مقدس را نوید می‌دهد.

محمدامین همدانی، تهیه‌کننده انیمیشن «بچرخ تا بچرخیم»:
برای تخریب به اثر برچسب می‌زنند
تهیه‌کننده انیمیشن «بچرخ تا بچرخیم» با اشاره به واکنش‌ها نسبت به این انیمیشن بیان کرد که عده‌ای برای اینکه این اثر را تخریب کنند به آن برچسب زده و به یک جریان خاص منتسب می‌کنند. به گزارش مهر، محمدامین همدانی، تهیه‌کننده انیمیشن «بچرخ تا بچرخیم» درباره ادامه تولید این اثر که واکنش‌های زیادی را در بر داشته و بتازگی نسخه عربی آن هم منتشر شده است، عنوان کرد: تولید این انیمیشن مربوط به یک سال گذشته است و اینکه برخی رسانه‌ها در این مقطع نسبت به آن حساس شده‌اند باعث شد نام این انیمیشن باز هم مطرح شود. وی افزود: البته مطلب یک روزنامه اشتباه‌های زیادی در توصیف و تبیین انیمیشن و سازمان رسانه‌ای اوج داشت اما با اینکه در جهت تخریب این اثر گام برداشتند و می‌خواستند آن را به یک جریان خاص نسبت دهند اما در نهایت باعث شدند انیمیشن ما بارها دیده شود. تهیه‌کننده انیمیشن «بچرخ تا بچرخیم» درباره اینکه این انیمیشن جهت‌گیری خاصی نسبت به یک جریان دارد یا خیر؟ عنوان کرد: همانطور که گفتم این یک نگاه تخریبی است که انیمیشن را به یک دوره از ریاست‌جمهوری نسبت دهیم بلکه این‌کار از منافع ملی حرف می‌زند. وی در واکنش به اینکه ممکن است این اثر در تقابل با برجام به نظر برسد، تصریح کرد: انیمیشن «بچرخ تا بچرخیم» به شیوه ساده به ماجرای چند دهه اخیر درباره انرژی صلح‌آمیز هسته‌ای می‌پردازد. با این حال وقتی ما به صورت شفاف مواضع و سخنی را که بعضی از دوستان مطرح می‌کنند، نمایش می‌دهیم آنها ناراحت می‌شوند!

ایجاد فضایی بصری در نمایش «هویت پروانه‌های مرده»
احمد سلگی، کارگران نمایش «هویت پروانه‌های مرده» با اشاره به اینکه در این نمایش دغدغه‌های نسل دهه ۷۰ از زبان چند بازیگر تئاتر مطرح می‌شود، درباره فضاسازی بصری این اثر گفت: این نمایش قصه مشخص و روایت خطی ندارد چون به شکل همزمان ۶ - ۷ قصه را روایت می‌کند. چند بازیگر تئاتر منتظرند تا ۶۰ ثانیه دیگر پرده باز شود و روی صحنه بروند اما آنها در این ۶۰ ثانیه‌ای که در نمایش ۶۰ دقیقه به طول می‌انجامد به همه چیز فکر می‌کنند جز نمایشی که قرار است در چند لحظه دیگر در آن بازی کنند. در این نمایش روابط سیال ذهن این چند بازیگر و تفکراتشان را مرور می‌کنیم.  این کارگردان تئاتر افزود: علاوه بر مفاهیم مطرح شده در نمایش، تلاش ما این بوده که به تکنیک اجرا و نگارش نمایشنامه همچون تکنیک‌های جابه‌جایی و فرم پیچیده اجرا نیز توجه داشته باشیم تا کار جذاب باشد و حتی اگر مخاطبی از محتوای کار خوشش نیامد جذب فرم آن شود. در این نمایش ایده ما حذف تمام عناصری است که به درام کمک می‌کند.

«رسوایی۲» نیمه اردیبهشت‌ماه می‌آید
فیلم سینمایی «رسوایی۲» به کارگردانی مسعود ده‌نمکی از نیمه اردیبهشت‌ماه روی پرده سینماها می‌رود. طبق اعلام دست‌اندرکاران این فیلم، تازه‌ترین ساخته فیلم مسعود ده‌نمکی با عنوان «رسوایی 2» از نیمه اردیبهشت‌‌ماه و پس از پایان اکران فیلم سینمایی «بادیگارد» به سرگروهی سینما استقلال راهی پرده نقره‌ای سینما می‌شود و قرارداد نمایش این فیلم منعقد شده و عوامل فیلم خود را برای تبلیغات محیطی آماده می‌کنند.

«چهارصد سال با شکسپیر»
در روز جهانی کتاب
مراسم بزرگداشت شکسپیر و روز جهانی کتاب روز شنبه، ۴ اردیبهشت، ساعت ۱۵ برابر با ۲۳ آوریل و همزمان با چهارصدمین سالگرد درگذشت شکسپیر در مرکز فرهنگی شهر کتاب با عنوان «چهارصد سال با شکسپیر» برگزار می‌شود. در این نشست دکتر شیده احمدزاده درباره‌ «شکسپیر و شعر»، دکتر امیرعلی نجومیان درباره‌ «شکسپیر و سینما»، دکتر کامران سپهران درباره‌ «صحنه‌ ماندگار شکسپیر» و رضا سرور مترجم کتاب‌های «شکسپیر معاصر ما» نوشته‌ یان کات و «گفت‌وگوهایی درباره‌ شکسپیر» نوشته‌ یان کات و چارلز ماروویتز درباره‌ جایگاه این 2 کتاب در حوزه‌ شکسپیرشناسی سخن می‌گویند. همچنین در این نشست، بخش‌هایی از فیلم «در جست‌وجوی شکسپیر» نمایش داده می‌شود. علاقه‌مندان می‌توانند برای حضور در این نشست به مرکز فرهنگی شهر کتاب مراجعه کنند.

معرفی کتاب «نقش نگار»؛ بیانات رهبر انقلاب درباره حضرت علی(ع)
کتاب «نقش نگار» به کوشش حجت‌الاسلام محمد محمدیان گردآوری شده و در
15 فصل و 296 صفحه، چاپ شده است. این کتاب شامل سخنرانی‌های مقام معظم رهبری در باب زندگانی پربار و پرفراز و نشیب امام علی(ع) است که در مناسبت‌های مختلف از بدو پیروزی انقلاب تا به امروز از سوی معظم‌له بیان شده است؛ مجموعه‌ای ارزشمند که متضمن نکاتی عمیق و دقیق از دریای معارف علوی و تحلیل‌هایی عالمانه و جامع، مستند به منابع تاریخی معتبر و با رویکردی سیاسی- اجتماعی به سوانح زندگانی امیرالمومنین(ع) است. همچنانکه در مقدمه‌ کتاب عنوان شده، سخنان رهبر معظم انقلاب از بدو انقلاب تاکنون، درباره‌ زندگانی و ابعاد مختلف شخصیت ممتاز و کلمات نورانی امیرالمومنین(ع) را می‌توان در ذیل 3 بخش و عنوان عمده تنظیم کرد:
1- فرازهایی از زندگی امیرالمومنین(ع)
2- شخصیت امیرالمومنین(ع) و 3- سخنانی از امیرالمومنین(ع). مطالب «نقش نگار» شامل نخستین بخش از این بخش‌های سه‌گانه است و 2 بخش دیگر نیز در آینده‌ای نزدیک در قالب آثاری مجزا تنظیم و منتشر خواهد شد. گردآوری و تنظیم سخنان رهبر معظم انقلاب درباره‌ ادوار مختلف زندگانی امیرالمومنین(ع) در این اثر، بر مبنای ترتیب تاریخی وقایع بوده و این سیر، در تمام فصول کتاب کاملاً رعایت شده است؛ به‌گونه‌ای که کتاب در فصل اول با مطالبی درباره‌ دوران نوجوانی و جوانی امام علی(ع) و ایمان آوردن ایشان به اسلام آغاز می‌شود و در آخرین فصل با مطالبی درباره‌ واقعه‌ شهادت ایشان با عنوان «سوزناک‌ترین داغ تاریخ» پایان می‌یابد.

ایوب آقاخانی با اشاره به نامگذاری سال تئاتر:
باید از سطح ژورنالیستی فراتر برود
ایوب آقاخانی، نویسنده و کارگردان مطرح تئاتر گفت: ‌در شرایطی که شاهد رشد قارچ‌گونه مکان‌های اجرای تئاتر هستیم اگر کمک و نظارت نیروهای تواناتر دولتی نباشد، ممکن است تئاتر خصوصی به یک بیراهه رود.
به گزارش ایسنا، آقاخانی با اشاره به نامگذاری مجدد سال تئاتر از سوی مسؤولان ارشاد عنوان کرد: همیشه به نامگذاری‌ها مشکوک بودم اما سال گذشته آقای شفیعی و همکارانش در مرکز هنرهای نمایشی یا به قول مقامات دولتی، اداره کل هنرهای نمایشی تلاش‌های زیادی انجام دادند که در بخش‌هایی توفیق حاصل شد و در بخش‌هایی هم در حد آزمون و خطا باقی ماند. با این حال با توجه به شناختی که از مهندس شفیعی دارم امید و انتظارم بر این است زیربناهایی که سال قبل گذاشته شد پی گرفته شود.  او افزود: بنابراین امیدوارم به دلیل اینکه آن آرمان‌ها به طورکامل تحقق پیدا نکرده‌اند، وزیر ارشاد با دورخیز بهتری این نامگذاری را انجام داده باشند و این بار رویکرد به این نامگذاری از سطح ژورنالیستی فراتر رود که البته سال گذشته این اتفاق افتاد اما نه به اندازه‌ای که در شأن نامگذاری سال تئاتر بوده باشد.

کارگردان «مهراوه عشق» در پی اجرای نوشته‌ای از سیدمهدی شجاعی
راشین امامی، کارگردان و تهیه‌کننده نمایش مذهبی «مهراوه عشق» از آماده‌سازی برای اجرای نمایش دیگری از نوشته‌های سیدمهدی شجاعی در سال 95 خبر داد. به گزارش امور ارتباطات رسانه‌ای نمایش «مهراوه عشق»، آخرین اجرای این نمایش در آخرین روزهای سال 94 با حضور هنرمندان و در میان استقبال اهالی رسانه، علاقه‌مندان نمایش‌های فاطمی و با حضور چند تن از خانواده‌های شهدای مدافع حرم در تالار حافظ تهران برگزار شد و در خاتمه این نمایش راشین امامی با ارج نهادن تلاش‌های مهدی افضلی مدیرعامل موسسه توسعه هنرهای نمایشی و مهدی شفیعی مدیرکل هنرهای نمایشی برای اجرای مهراوه عشق تصریح کرد: تمام هزینه‌های این نمایش به صورت شخصی تامین شده و متاسفانه نهادهای مرتبطی که پیش از اجرا قول‌های مساعدی برای تامین بخشی از هزینه‌ها و همراهی در تولید «مهراوه عشق» داده بودند به وعده‌های خود عمل نکرده و ما را تنها گذاشتند. وی تصریح کرد: با این حال استقبال هنرمندان، همراهی اهالی رسانه و همچنین رضایت خاطر خانواده‌های محترم شهدای مدافع حرم از این نمایش شارژ روحی بسیار مناسبی برای عوامل اجرایی این اثر بود و امیدواریم مشمول لطف و عنایت بانوی دو عالم حضرت فاطمه زهرا(س) نیز قرار بگیریم.