بسیاری از دانش‌آموزان درگیر آسیب‌های اجتماعی و اخلاقی شدند که نقطه آغازین این آسیب‎ها از بی‌برنامگی دوران اوقات فراغت آنها بوده است. به گزارش فارس از ساری، اجرای برنامه‌های اوقات فراغت همواره به‌عنوان دغدغه در دستور کار مسؤولان قرار دارد اما مهم این است که این موضوع بیشتر در ایام تابستان مورد توجه قرار می‌گیرد در حالی که در طول سال باید پیگیری شود. حدود 4 ماه دانش‌آموزان در منازل بسر می‌برند که پر کردن اوقات فراغت آنان به دغدغه مهمی برای خانواده‌ها تبدیل شده است. همچنین با توجه به نرخ بالای اماکن ورزشی و باشگاه‌ها و مشکلات اقتصادی خانواده‌ها آنان از تامین هزینه‌ها برنمی‌آیند که لازم است برای کاهش نرخ‌ها تمهیدات لازم اندیشیده شود.از طرفی ثبت‌نام فرزندان در باشگاه‌ها و کلاس‌های آموزشی نهایت 3-2 ساعت از وقت آنان را پر می‌کند، خانواده‌ها برای بقیه ساعات آنان دغدغه دارند که لازم است مورد توجه قرار گیرد.  مدیرکل ورزش و جوانان مازندران در این‌باره اظهار کرد: براساس ماده 88 تمام اماکن ورزشی، استخر و باشگاه‌های خصوصی به بخش خصوصی و هیات‌های ورزشی واگذار می‌شود و هر فردی که قصد استفاده از این امکانات را دارد باید بخشی از هزینه‌ها را پرداخت کند.  حبیب حسین‌زادگان بیان کرد: در جلسه ساماندهی جوانان همه دستگاه‌ها مکلف می‌شوند بحث تخفیف و کاهش نرخ اماکن ورزشی و باشگاه‌ها را در دستور کار قرار دهند تا جوانان بتوانند برای بحث  اوقات فراغت برنامه‌ریزی کنند.  وی تصریح کرد: برنامه‌های اوقات فراغت تنها مختص تابستان نیست بلکه مربوط به طول سال است و باید این برنامه‌ها در طول سال پیگیری شود.  یک کارشناس در این‌باره اظهار کرد: معمولاً منظور از اوقات فراغت زمانی است که انسان مسؤولیت‌پذیر هیچ‌گونه تکلیف و کار موظفی را برعهده ندارد و زمان در اختیارش قرار دارد و با میل و انگیزه شخصی به امر خاصی می‌پردازد. رمضانعلی گلچوبی یادآور شد: در واقع اوقات فراغت بهترین و لذتبخش‌ترین لحظات زندگی بشر است و فرد فارغ از مشغولیات روزمره تحصیلی، کاری و زندگی به آنچه علاقه‌مند بوده با انگیزه و اراده خود می‌پردازد. وی اضافه کرد: اگر برای این نشاط  و شادابی برنامه‌ریزی صورت نگیرد چه بسا زمینه مشکلات و ناسازگاری‌های روانی در فرد ایجاد می‌شود به‌دلیل اینکه درگیری‌های مستمر شغلی مشکلات خاص خود را به همراه دارد. این کارشناس افزود: در واقع نشاط و سرزندگی از شاخصه‌های بهداشت روانی افراد است که برنامه‌ریزی برای اوقات فراغت بهترین بسته برای به‌دست آوردن نشاط و سرزندگی برای افراد در این زمینه است. گلچوبی بیان کرد: موضوع دیگر بحث اوقات فراغت و خلاقیت است که در طول کارهای روزمره یکسری چارچوب‌های فکری و کاری باید مورد پیگیری قرار گیرد تا بتوانیم در این زمینه به موفقیت‌هایی دست پیدا کنیم. این کارشناس با اعلام اینکه خیلی از افرادی که در حوزه‌های ورزشی و سایر موفق شدند استارت و ابتدای کار آن در زمان اوقات فراغت اتفاق افتاده است، گفت: آگاهی‌های عمومی و رشد مهارت‌های شناختی نیز بسیاری اوقات در این زمینه به وجود می‌آید و فرد با مطالعاتی که در زمینه‌های مختلف انجام داده به این مهم دست پیدا می‌کند. گلچوبی با اشاره به اینکه رابطه مستقیمی بین اوقات فراغت و ورزش وجود دارد، افزود: ورزش موجب می‌شود فرد بتواند مهارت‌های خود را تقویت کرده و منتج به رشد و تقویت اعتماد به نفس در کودک و نوجوان شده و همچنین سلامت جسمی فرد را به همراه دارد که خود یکی از زمینه‌های کاری در اوقات فراغت محسوب می‌شود. این کارشناس با تاکید بر اینکه اگر از فرصت اوقات فراغت با برنامه‌ریزی آموزشی و بهره‌گیری از فرصت‌های آزاد استفاده نکنیم منجر به بلاتکلیفی و بی‌برنامگی در کودک و نوجوان می‌شود، خاطرنشان کرد: این مسائل بسترساز بسیاری از انحرافات اخلاقی و آسیب‌پذیری اجتماعی در نوجوانان محسوب می‌شود. گلچوبی ادامه داد: بررسی‌ها نشان می‌شود بسیاری از افرادی که درگیر آسیب‌های اجتماعی و اخلاقی شده‌اند استارت و آغاز کار آنان از بی‌برنامگی بویژه از دوران اوقات فراغت بوده است. این کارشناس اضافه کرد: به خانواده‌ها توصیه می‌شود به علاقه و توانمندی فرزندان متناسب با سطح امکانات فرهنگی و اجتماعی منطقه توجه کنند تا استعداد فرد در زمینه‌های مختلف شکوفا شود. معاون پرورشی و فرهنگی اداره کل آموزش و پرورش مازندران در این‌باره اظهار کرد: با آغاز فصل تابستان تمام دستگاه‌ها موظف هستند در بحث اوقات فراغت ورود کنند و این موضوع تنها محدود به آموزش‌وپرورش نیست. محمد شعبانی بیان کرد: آموزش و پرورش مازندران نیز با بررسی امکانات و حساسیت و استفاده از ظرفیت‌ها در زمینه اوقات فراغت ورود می‌کند.  وی با اشاره به اینکه برنامه‌ریزی در بحث اوقات فراغت از اردیبهشت ماه امسال آغاز شده است، اضافه کرد: جلسات مختلفی در زمینه اینکه چه برنامه‌هایی در چه مراکزی برگزار شود تشکیل شد.

جلسه بررسی زمینه‌های همکاری مشترک شهرداری اهواز و شرکت فولاد خوزستان با حضور سیدخلف موسوی و محمدرضا مدرس خیابانی برگزار شد. سیدخلف موسوی، شهردار اهواز در این نشست، مجموعه فولاد خوزستان را با دارا بودن
11 هزار نفر نیروی انسانی، بزرگ‌ترین مجموعه کارگری در استان خوزستان دانست و گفت: فولاد خوزستان نقش مهم و بی‌بدیلی در توسعه شهر اهواز دارد و مدیریت شهری نمی‌تواند این جایگاه را نادیده بگیرد. وی پیشرفت و توسعه شهرها را در گرو همکاری‌های بین‌بخشی دانست و اظهار داشت: مسؤولیت اجتماعی شرکت‌ها و صنایع بزرگ ایجاب می‌کند تا این صنایع از توان اقتصادی خود برای ایجاد رفاه عمومی و ارزش افزوده و ثروت‌آفرینی استفاده کرده و نسبت به وضعیت شهرهای مجاور خود بی‌تفاوت نباشند. سیدخلف موسوی ادامه داد: احداث پل ششم توسط شرکت فولاد خوزستان، نمونه‌ای از نتیجه‌بخشی همکاری‌های بین‌بخشی در سطح شهر اهواز است که سال‌هاست مورد استفاده شهروندان است و باری از دوش مدیریت شهری برداشته است و باید تلاش کنیم این نمونه‌ها افزایش یابد. شهردار اهواز افزود: با توجه به معضل ریزگردها که تبدیل به بحران زیست‌محیطی در شهر اهواز و استان خوزستان شده است، توسعه فضای سبز و کمربند سبز اهواز می‌تواند بخشی از مشکلات این بحران را کنترل و مانند سدی سبز در برابر گرد و غبار عمل کند. وی افزود: متاسفانه نهادهایی چون نفت، نیشکر، گروه ملی و جهاد و صنایع فولاد به تعهد خود درباره ایجاد کمربند فضای سبز عمل نکرده‌اند و تنها فولاد با 500 هکتار و شهرداری با ایجاد
800 هکتار، قدم‌هایی در جهت صیانت از سلامت عمومی در شهر اهواز برداشته‌اند.

کاهش نرخ سود سپرده‌ها در بانک قوامین کلید خورد
همزمان با توافق اعضای شورای هماهنگی بانک‌ها مبنی بر کاهش نرخ سود سپرده‌های کوتاه‌مدت، بانک قوامین هم نسبت به کاهش نرخ سود سپرده براساس توافقات یادشده اقدام کرد.  روابط عمومی بانک قوامین با اعلام این خبر افزود: در راستای اجرای سیاست‌های اقتصادی دولت و بانک مرکزی، بانک قوامین نسبت به کاهش نرخ سود سپرده اقدام و به کلیه شعب ابلاغ و لازم‌الاجرا گرداند.  گفتنی است، نرخ سود سپرده‌های بانکی از اول تیرماه سال‌جاری از 18 درصد به 15 درصد رسیده است.


بهره‌برداری از مهیج‌ترین دستگاه شهربازی استاندارد ایران
به مناسبت میلاد مسعود امام حسن(ع)، مهیج‌ترین دستگاه شهربازی ایران برخوردار از آخرین استاندارد‌های ایمنی روز اروپا در پارک ارم به بهره‌برداری رسید.  به گزارش پایگاه خبری بنیاد مستضعفان، طی مراسمی با حضور خمسه‌ای مدیر کل حراست بنیاد، کاشانی مدیر بازرسی تجهیزات صنعتی استاندارد ایران، دهقان مدیر عامل شرکت پردیس رفاهی ایرانیان، مجتبی دلگشایی عضو هیات مدیره هلدینگ سیاحتی و مراکز تفریحی بنیاد مستضعفان، ایرج جهانگیر مدیرعامل شرکت ارم سبز و جمعی از مدیران، برای اولین بار مهیج‌ترین دستگاه شهربازی کشور از شرکت «زایرر آلمان» برخوردار از آخرین استاندارد‌های ایمنی روز اروپا در شهر بازی شماره یک پارک ارم کلانشهر تهران نصب و راه‌اندازی شد. جهانگیر در این مراسم گفت: پس از نیازسنجی و تحقیقات فنی دقیق با تلاش همکاران و حمایت بنیاد مستضعفان برای اولین بار دستگاه ستاره‌گردان به عنوان یکی از جدیدترین دستگاه‌های صنعت شهربازی شامل ترکیبی از 3 دستگاه رنجر، فریزبی و سالتو برای گروه‌های سنی بالای 12 سال از شرکت زایرر کشور آلمان خریداری شد.  مدیر عامل شرکت ارم سبز تاکید کرد: با توجه به سیاست بنیاد مبنی بر افزایش کیفیت و کمیت خدمات تفریحی به همه اقشار جامعه، این نوید را به مراجعه‌کنندگان پارک ارم می‌دهم که دومین دستگاه تفریحی شهر بازی با ارتفاع 80 متر بزودی در شهر بازی شماره 2 پارک ارم راه‌اندازی خواهد شد.

 احداث 1000 مدرسه طی 3 سال گذشته در البرز
مدیرکل آموزش‌وپرورش استان البرز از احداث یکهزار مدرسه طی 3 سال گذشته در این استان خبر داد. خسرو ساکی در گفت‌وگو با فارس در کرج، اظهار داشت: استان البرز از جمله محروم‌ترین استان‌های کشور از نظر بهره‌مندی از کلاس‌های درسی و فضاهای آموزشی است. وی افزود: در سال تحصیلی 95 – 94 حدود
430 هزار دانش‌آموز در این استان تحصیل کرده‌اند و تجربه به ما نشان می‌دهد حدود سالی 12 هزار دانش‌آموز به این ظرفیت افزوده می‌شود. وی تصریح کرد: علت اصلی این رشد سریع جمعیت دانش‌‌آموزی، مهاجرپذیر بودن استان البرز است، چرا که هیچ استانی به اندازه البرز مهاجرپذیر نیست. ساکی گفت:  بنابراین طبیعی است که برای تامین زیرساخت‌های آموزشی با شرایط اقتصادی کشور و دولت با مشکلاتی روبه‌رو باشیم اما این مشکلات، هرگز موجب نشده در جهت احداث مدارس و نوسازی کلاس‌های فعلی اقدامی نکنیم.


حضور فعال ۱۲ شرکت لبنی گلستان در نمایشگاه اگروفود تهران
۱۲ شرکت لبنی نصر نوین گلستان، ستاره طلایی گلستان، صباح گلستان، صباح پودر فجر، شیر فجر گنبد، صباح پک، شیر پاستوریزه ایلوار، میانکاله گلستان، مهر گلستان، رامیار تمیشه، آیسان گلستان و گلستان مینودشت در نمایشگاه اگروفود ۹۵ تهران حضور پیدا کردند. از این میان ۵ شرکت لبنی گلستان در قالب غرفه مشترک خوشه فرآورده‌های لبنی گلستان برای اولین بار در نمایشگاه اگروفود تهران محصولات تولیدی خود را به نمایش گذاشتند. بیست‌وسومین نمایشگاه بین‌المللی صنایع کشاورزی، مواد غذایی، ماشین‌آلات و صنایع وابسته به عنوان بزرگ‌ترین و معروف‌ترین رویداد تجاری مربوط به صنایع غذایی و تجهیزات کشاورزی در خاورمیانه از ۱۰ تا ۱۳ خردادماه ۱۳۹۵ برگزار شد و ۷۶۴ شرکت خارجی از ۴۶ کشور جهان و ۷۱۰ شرکت و واحد تولیدی داخلی، جدیدترین کالاها، تولیدات و خدمات خود را در 3 گروه ایران‌فود، ایران فودتک و اگروفود در مساحتی بالغ بر ۷۰ هزار مترمربع در معرض دید علاقه‌مندان قرار دادند.

امیر استکی: در میدان نبرد فرمانده‌ای راستگوست که به هنگام صدور فرمان حمله در یک نزاع سخت، خود در محل امنی نباشد و پیشاپیش همه حرکت کند. آن وقت است که زیردستان و سربازان با انگیزه به پیش می‌روند چرا که هر خطری که تصور می‌کنند؛ بیشتر از آنها، متوجه فرمانده است. اصولا تحمل سختی و فشار وقتی برای همه باشد آسان‌تر خواهد بود. در روزگاری که مقاومت تنها راه‌حل برای برون‌رفت از وضعیت کنونی ماست دعوت به جهاد و تحمل مشقات اگر دربردارنده تصوری همگانی نباشد شعاری بیش نخواهد بود. در زمینه اقتصاد هم که راهبرد اصلی کشور مقاومت است و اقتصاد مقاومتی مفهومی است که باید همگان در تحقق آن سهیم باشند. زندگانی و سیره رهبر انقلاب اینگونه می‌نماید که خود ایشان پیشقدم‌ترین فرد در زمینه اقتصاد مقاومتی هستند و به عنوان یک پیشوای دینی و سیاسی، ساده‌زیستی یکی از بارزترین صفات رفتاری ایشان است که دوست و دشمن بدان معترفند.
اما در این میان آیا وضعیت مابقی تاثیرگذاران و مسؤولان نیز به همین شکل است؟ آیا همه به دنبال بهره‌وری حداکثری از منابع کنونی کشورند؟ و آیا همه تمرکز خود را بر اداره کشور با آنچه اکنون میسر است، نهاده‌اند؟ یا اینکه در یک مسابقه در حال حداکثری کردن سهم خود از منابع کشورند؟ آیا هنگام دریافت مواجب هیچ به تفاوت آن با عواید اکثریت جامعه توجه می‌کنند؟ و آیا اصولا مساله‌ای به نام منافع ملی برای آنها اهمیت دارد؟
امروز برای توصیف «مدیریت جهادی» اول مثال‌ها معطوف فرماندهان جنگ است که هیچ وقت نمی‌گفتند «برو»، بلکه پیشقدم دیگران بودند و به پشت خود می‌گفتند «بیا»! در احوال فرماندهان 8 سال دفاع‌مقدس خوانده بودم آنها همواره آخرین نفری بودند که حقوق‌شان را دریافت می‌کردند و اساسا آنچه در انتهای بودجه مانده بود برای آنها بود که همواره یا ناچیز بود یا چیزی نمانده بود که آنها بردارند!
بی‌شک امروز کشور در یک شرایط سخت مالی به سر می‌برد که کسب درآمد در این شرایط برای بسیاری از مردم در سطح حداقل‌ها میسر است و بسیاری نیز با بیکاری و فقدان درآمد پایدار مواجهند. در این وضعیت هنگامی که فرمان به قانع بودن و مجاهدت اقتصادی را برای مردم صادر می‌کنیم آیا نباید ملت این مشقت را در وضعیت زیست اقتصادی ما نیز ببینند؟ اگر مسلمانان در سال‌های ابتدایی در سختی و تنگنا بودند و آن را به جان و دل می‌پذیرفتند ناشی از این بود که پیامبر را در میان خود و در حال تحمل سخت‌ترین فشارها مشاهده می‌کردند، پیامبر را و همه اصحاب نزدیک و مدیران و کارگزارانش را! اینکه انتظار داشته باشیم کارگر فلان کارخانه پرداخت نشدن حقوقش برای چند ماه را تحمل کند و در همان شرایط ما حقوق ماهانه‌ای بیش از دستمزد 4سال وی را دریافت کنیم نهایت بی‌انصافی است. و در شرایطی که منابع محدودند بی‌عدالتی در توزیع منابع مانند سوهانی است که روح ملت را می‌فرساید. ملتی که به پیروی از خمینی کبیر انقلاب کرد تا دست‌اندازی نامسؤولانه به اموالش و خاصه خرجی‌ها و انحصارات را از میان بردارد. اینکه عده‌ای در موقعیتی قرار بگیرند که بدون زحمت و بدون لیاقت بهره‌های وافر از جیب مردم ببرند به هیچ وجه توسط مردم تحمل نخواهد شد. یکی از دلایل وقوع انقلاب اسلامی در سال 57 نیز چنین مساله‌ای بود؛ مساله‌ای که سال 84 و در جریان انتخابات ریاست جمهوری نیز خود را نشان داد و سال 88 نیز تکرار شد. آن زمان هم صحبت اصلی نقد به ‌موقعیت‌های ناعادلانه و درآمدها و ثروت‌های هنگفتی بود که در سایه خاصه خرجی‌ها به‌دست بسیاری نخبگان رسیده بود و ملتی که برای خانه‌دار شدن و خرید یک آپارتمان کوچک باید سال‌ها برنامه‌ریزی کنند هیچ نمی‌پسندیدند آنهایی که زمام امور را برای زدودن نابرابری‌ها به‌دست گرفته‌اند خود عاملی برای نابرابری‌ها باشند. بنده با توجه به مشاهدات و تجربیات خود از سال 88 تاکنون چنین معتقدم که وضعیت آرا در سال‌های 84 و 88 شورشی بود علیه اشرافیت و علیه ویژه‌خواران و تلاشی بود برای بسامان شدن توزیع منابع در کشور. اما از سال 84 به بعد و بویژه در سال‌های پس از انتخابات 88 تلاش بسیار زیادی از جانب کسانی که ساختار منافع‌شان آسیب‌دیده بود شکل گرفت تا آن روند متوقف شود و بارزترین این تلاش‌ها ادعای تقلب در انتخابات سال 88 و اتفاقات بعد از آن بود. و مسیر حوادث به نقطه‌ای رسید که منجر به بازگشت درصد بسیار بالایی از همان بافت نخبگانی به قدرت شد. مساله‌ای که با اصطلاح به کار برده شده توسط سخنگوی دولت پس از انتخابات سال 92 به‌روشنی قابل فهم است.
 وی چنین گفته است که اکنون زمان آن است که یک فرمان به جای خود بدهیم تا به زعم نگارنده دوباره ساختارهای آسیب دیده منافع آنان احیا شود و دوباره همان حس تبعیض کم‌کم سراغ مردم بیاید و صحبت از حقوق‌های نجومی و پاداش‌های مفت میلیاردی و وام‌های
سهل پرداخت کلان به میان ‌آید. اینکه رئیس‌جمهور در برخورد با این مساله خواستار نپرداختن به آن است معلول این است که آتشی که در دل یک فرد کارگر یا کارمند با درآمدهای ناچیز پس از شنیدن چنین رسوایی‌هایی می‌افتد براحتی فروکش نخواهد کرد.
اکنون پس از سال‌ها از وقوع انقلاب، باید خطاب خمینی کبیر را به یاد دولتمردان و نخبگان سیاسی امروز کشور انداخت. آنجا که می‌فرمود: «مملکت به خاطر این ریخت و پاش‌ها و اختلاس‌ها محتاج شده است اگرنه نفت ما کم است؟ یا ذخایر و معادن نداریم؟ همه چیز داریم، لکن این مفتخوری‌ها و اختلاس‌ها و گشاده‌بازی‌هایی که به حساب مردم و از خزانه عمومی می‌شود مملکت را بیچاره کرده است. اگر اینها نبود، احتیاج پیدا نمی‌کرد که از اینجا راه بیفتد برود آمریکا در برابر میز آن مردک گردن کج کند که مثلا به ما کمک کنید!» (کتاب ولایت فقیه، امام خمینی، ص 47)

محمدمهدی داماد: این یادداشت به اقتضای پدیده مهمی که این روزها از آن به عنوان «فیش‌گیت» یاد می‌شود و در نقد نظام پاداش مدیران در نظام نومحافظه‌کارانه و نیز درباره تضاد میان این نظام پاداش با سیاست‌های سخت‌گیرانه‌ای که دولت در قبال جامعه دارد، به نگارش درآمده است. پیش‌تر درباره یارگیری الیگارشی از بروکرات‌ها و کیفیت رابطه الیگارشی با بروکراسی سخن گفته‌ایم اما این ‌بار با هدف تکمیل قطعه دیگری از «معمای نومحافظه‌کاری در ایران» از زاویه دیگری به این موضوع پرداخته‌ایم. نظام تنبیه و پاداش، از قدیمی‌ترین اصول تربیتی، مدیریتی و سیاسی در تاریخ است که در هرکدام کاربرد متفاوتی دارد اما فارغ از این مباحث و متناسب با جامعه‌شناسی سیاسی باید گفت در نظام الیگارشیک و متناسب با اندیشه نومحافظه‌کارانه پاداش برای الیگارشی و وابستگان به آن است و تنبیه نیز برای توده است.
اگر در ارتش گفته می‌شود «تشویق برای یک نفر و تنبیه برای همه» در نظام نومحافظه‌کاری این سیاست اعمال می‌شود که «تشویق برای الیگارشی و تنبیه برای توده». این واقعیت نظام الیگارشیک است هرچند به لحاظ شعاری، سیاست‌های اعلامی آن تفاوت دارد. زمانی که بسترهای نومحافظه‌کاری در ایران پس از انقلاب یعنی در دوران سازندگی پدید آمد افزایش قابل توجه سطح پاداش مدیران به یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این جریان تبدیل شد. به عبارت دیگر نمی‌توان درباره نومحافظه‌کاری سخن گفت اما درباره شیوه مدیریت آن و نگرش این جریان به نظام پاداش مدیران سخن نگفت.  در حقیقت از دوران سازندگی که ریشه‌های نومحافظه‌کاری در برخی دولتمردان گسترانیده شد، کشور شاهد نوعی از مدیریت بود که در اجرای سیاست «تنبیه و پاداش» که از اصول مهم مدیریتی است، همواره طرف پاداش برای مدیران بود و طرف تنبیه برای کارمندان و کارگران. در دوران سازندگی، آقای رفسنجانی رئیس دولت به صراحت تأکید داشت باید مدیران را تا جای ممکن مورد توجه قرار داد. رئیس دولت سازندگی زمانی که صحبت از افزایش حقوق کارکنان دولتی و مثلاً معلمان می‌شد ذهن‌ها را متوجه افزایش نقدینگی و رشد تورم می‌کرد و به همین دلیل انجام آن را نادرست می‌خواند اما زمانی که به حقوق و مزایای بالای مدیران دولت انتقاد می‌شد، آن حقوق‌ها را با سطح جهانی مقایسه می‌کرد و از پایین بودن بیش از حد آن سخن می‌گفت(!)
نمونه این موارد بسیار است که البته در اینجا فرصت پرداختن به آن نیست اما در این حد لازم بود که بیان شود دولت نومحافظه‌کار فعلی مانند دولت سلف خویش یعنی دولت سازندگی پا در همان مسیر نهاده است، زیرا این موضوع اساساً یکی از ویژگی‌های نومحافظه‌کاری است و متعلقان به این جریان به دلیل داشتن نوعی «خودبرتربینی» نسبت به توده، زیست مردمی را کنار گذاشته و با ایجاد انحصارات فراوان در پی کشیدن مرز میان خود و توده هستند. کمااینکه نومحافظه‌کاران فعلی نیز با استدلالی شبیه همان استدلال از ابتدای کسب قدرت علیه مسکن‌مهر و یارانه‌ها که نمادی از وجه اقتصاد مردمی هستند، سخن گفتند. نومحافظه‌کاران گاهی این سیاست‌های اقتصادی مردمی را گداپروری تبلیغ کردند و گاهی از تورم‌زایی آن سخن گفتند.
نومحافظه‌کاری در شکاف ساختگی «نخبه ـ توده» در نهایت به توده‌ستیزی یا لااقل بی‌توجهی به توده می‌رسد. نومحافظه‌کاری به دلیل خاستگاه الیگارشیکش هیچگاه نمی‌تواند جانب عموم را بگیرد و همیشه سعی دارد به توده، برتری خود را نشان دهد. او باید نشان دهد از باقی اجزای جامعه برتر است. هرچند توده نیز در برابر این ویژگی بتدریج آگاه می‌شود و به دفاع از خود می‌پردازد. نمونه این دفاع توده از خود در مقابل نومحافظه‌کاران ۲ سال پیش، هنگام ثبت‌نام مجدد برای دریافت یارانه رخ داد. در حقیقت ثبت‌نام مجدد مردم نه تنها دفاعی از خود بود بلکه نوعی رفراندوم میان سیاست هدفمندی یارانه‌ها و تعدیل اقتصادی نیز بود. در حقیقت امروز یکی از مهم‌ترین تفاوت‌های نومحافظه‌کاران با جبهه انقلاب در دوراهی «تعدیل اقتصادی» و «هدفمندی یارانه‌ها» است. نومحافظه‌کاران پیرو سلف خویش که سیاست تعدیل اقتصادی را طی سال‌های ۶۸ تا ۷۶ با جدیت اجرا کرد، امروز نیز در پی احیای همان سیاست هستند. این دو سیاست به رغم شباهت‌هایی که دارند و در هدف «واقعی کردن قیمت‌ها» مشترکند اما در یک موضوع اختلاف اساسی دارند؛ سیاست هدفمندی اگرچه واقعیت واقعی کردن قیمت‌ها را در دنیای امروز انکار نمی‌کند اما در پی آن است با سیاست‌های جبرانی مانند پرداخت مستقیم، طبقات ضعیف‌تر را تا جای ممکن دستگیری کند اما سیاست تعدیل اقتصادی که با جدیت توسط نومحافظه‌کاران دنبال می‌شود صرفاً در پی اجرای واقعی کردن قیمت‌ها برای افزایش درآمدهای دولت است بدون آنکه به طور واقعی برای طبقه ضعیف و دستگیری از آن چاره‌ای اندیشیده باشد. البته لازم به ذکر است به دلیل شکستی که سیاست «تعدیل اقتصادی» در دولت سازندگی خورد و نارضایتی‌های گسترده اجتماعی را در پی داشت، نومحافظه‌کاران امروز به مصلحت نمی‌بینند از همین اصطلاح استفاده کنند. لذا آنها نیز به طور کلی از «هدفمندی یارانه‌ها» سخن می‌گویند که به نسبت «تعدیل اقتصادی» از مقبولیت بالاتری برخوردار است اما می‌گویند روش ما تفاوت دارد! در حالی که وقتی روش خود را توضیح می‌دهند معلوم می‌شود همان سیاست تعدل اقتصادی است؛ سیاستی که با علم کردن شعار توسعه توجه مؤثری به طبقات پایین و توده ندارد و اصلا توده در آن تعریف درستی ندارد. تعدیل اقتصادی واقعی کردن قیمت‌ها به هر قیمت است حتی له شدن توده زیر چرخ‌های توسعه. دولت نومحافظه‌کاران برای استحاله سیاست هدفمندی به تعدیل اقتصادی مهم‌ترین راهی که پیش چشم خود دید حذف تدریجی گروه‌های مردمی از فهرست یارانه‌ها بود. البته نام آن را هم گذاشت «حذف خانواده‌های غیرنیازمند». اما اصل سیاست این بود که برای جلوگیری از نارضایتی‌های گسترده که بر اثر این چرخش اقتصادی رخ می‌داد اولاً آن را به نام همان هدفمندی یارانه‌ها انجام دهند و ثانیاً جز عده قلیلی بیشتر ایرانیان را به صورت تدریجی حذف کنند، زیرا تصور آنها این بود که اگر این سیاست بتدریج رخ ندهد تبدیل به شورش یا نارضایتی‌های غیرقابل پیش‌بینی می‌شود. اما دولت نومحافظه‌کاران، امروز با یک تعارض مواجه است و به رغم اصل «تشویق برای الیگارشی و تنبیه برای توده» توان گریز یکباره از سیاست هدفمندی را ندارد. بویژه که تا انتخابات سال 96 ، مدت زیادی باقی نمانده است و اگر نومحافظه‌کاران بدون توجه به این مسائل بخواهند پیش از انتخابات سال بعد دست به حذف بیشتر بزنند، با از دست دادن آرای توده بخت پیروزی خود را با دستان خود کاهش داده‌اند. لذا تا اطلاع ثانوی این سیاست را به آینده موکول می‌کنند تا این جابه‌جایی و استحاله را پس از تثبیت قدرت خویش انجام دهند. آنها همانطور که در «رفراندوم یارانه‌ها» که بهار ۹۳ اتفاق افتاد و بیش از ۹۷ درصد مردم با ثبت‌نام مجدد عملاً میان تعدیل اقتصادی و هدفمندی یارنه‌ها به هدفمندی آری گفتند، این بار نیز از شکست در انتخابات هراس دارند.
لذا نکته اینجاست که سوی دیگر سیاست‌های سخت‌گیرانه و انقباضی نومحافظه‌کاران علیه توده، سیاست‌های تساهل‌آمیز همراه با تسهیلات و امکانات برای مدیران و داشتن رویه انبساطی در مواجهه با متصلان به حلقه الیگارشی است. بر این اساس آیا اکنون جای این پرسش فرانرسیده است: چرا دولت برای افزایش قدرت اقتصادی خود تلاش می‌کند و در کجا این درآمدها هزینه می‌شود؟ قطعاً بخشی از آن در همین نظام پاداش برای مدیران هزینه می‌شود.
اما گذشته از مباحث جامعه‌شناسانه درباره پدیده «فیش‌گیت» این پدیده به لحاظ روانشناسی نیز جای تحقیق و مطالعه دارد که چگونه افرادی پیدا می‌شوند که در این وضعیت سخت اقتصادی که جامعه تحمل می‌کند، تنها به خود می‌اندیشند؟ این پدیده بویژه در ایران که شعر «بنی‌آدم» سعدی در تمام سطوح آموزشی آن تعلیم داده می‌شود قابل مطالعه است. امروز برای هر انسان باوجدانی این پرسش و مساله جدی است که چگونه در یک جامعه انقلابی مثل ایران که با شعار عدالت و مبارزه با طاغوت این همه هزینه داده است، چنین اتفاقی رخ می‌دهد؟ امروز این مساله جدی است که چگونه در جامعه‌ای که در منابر اسلامی آن از سیره نبوی و علوی و ساده‌زیستی اولیای دین سخن گفته می‌شود، این اتفاق در حوزه مدیران رخ می‌دهد؟ آیا واقعا در جوامع پیشرفته که مسلمان هم نیستند، این همه شکاف میان مدیران و دیگر کارکنان وجود دارد؟ اعتقادات شیعی و دینی به کنار، آیا اصلا غیرت ایرانی و بشردوستی این اجازه را می‌دهد در جامعه‌ای که کارمند آن حتی قدرت خرید مسکن مهر را ندارد حقوق یک ماه مدیر دولتی از کل قیمت مسکن مهر بیشتر باشد؟! امروز حتی دیگر سخن از «نظام هماهنگ پرداخت» به طور کلی به فراموشی سپرده شده است. آخر بنا به کدام توجیه و تخصص و دانش؟ اساساً فردی که این مبالغ را دریافت می‌کند با کدام توجیه می‌تواند وجدان و روان خود را راضی کند؟ امروز متخصص‌تر از اساتید دانشگاه را در کجا می‌توان یافت؟ حقوق اساتید دانشگاه‌های کشور چقدر است؟ بین 3 تا 7 میلیون تومان. رقم حدود 7 میلیون هم تعلق دارد به «استاد تمام» کشور که پس از دهه‌ها تلاش و در آستانه بازنشستگی شاید محقق شود. یا مثلاً آیا تنها مدیران تخصص دارند و کارشناسان و معلمان تخصص ندارند؟! به هر حال پرداخت این هزینه‌ها از جیب ملت چه توجیهی دارد؟
امروز بیم آن وجود دارد که نومحافظه‌کاران به‌جای حل این بیماری مدیریتی، به سیاست‌های پنهان‌کارانه رو بیاورند. یعنی به‌جای آنکه حق را به مردم بدهند و تلاش کنند این وضعیت را اصلاح کنند، به نحو دیگری عمل کنند تا مثلاً این برداشت‌ها به صورت خفی‌تری صورت گیرد. بر همین اساس است که نخستین واکنش نومحافظه‌کاران در قبال این رسوایی، برخورد با مدیرانی بود که نتوانسته بودند از افشای این حقوق‌ها جلوگیری کنند(!) لذا این موضوع آفت دیگری را نیز دامن می‌زند که همان جلوگیری از شفافیت سیاسی و اقتصادی است. آنها از این پس تلاش خواهند کرد تا جای ممکن منافذ خروج اطلاعات و دسترسی مردم به حقوق شهروندی را که از مهم‌ترین آنها ایجاد شفافیت اقتصادی و سیاسی است بگیرند. باز به دلیل همین مباحث است که فرافکنی  و پیرو سیاست نخ‌نمای همیشگی، دولت قبل را متهم می‌کنند(!) لذا به نظر می‌رسد نومحافظه‌کاران عزمی برای حل مساله ندارند و تنها می‌خواهند صورت مساله را پاک کنند. همین وضعیت است که ضرورت مطالعه درباره علل جامعه‌شناختی و روانشناختی این پدیده را تشدید می‌کند.
هنوز از یاد نبرده‌ایم که در رفراندوم یارانه‌ای چگونه نومحافظه‌کاران مردم را به انواع بیماری‌های روانی و فرهنگی متهم کردند. از جمله موارد اتهامی آنان در آن موقع این بود که «مردم ایران به دنبال حداقل منفعت از دولت‌ها با نگاه آنی» هستند، «نگاه مردم ایران کوتاه‌مدت است»، «دم را غنیمت شمار» است و «مسابقه زیاده‌خواهی بین ایرانی‌ها» وجود دارد. جالب است که تمام نظریه‌پردازانی(!) که پس از رفراندوم یارانه‌ای این نقدها را علیه ایرانیان روا دانستند درباره این حقوق‌های نامتعارف چیزی نگفته‌اند. آیا آن بیماری‌ها، بر مردم بیشتر صدق می‌کرد یا بر این مدیران؟ مثلاً آیا دم غنیمت‌ شماری شامل مدیرانی است که اکنون به قدرت رسیده‌اند و می‌خواهند در این چند سال فرصت، بار خود را ببندند یا به توده‌ای صدق می‌کند که برای امرار معاش خود با انواع دشواری‌ها مواجه است؟ توده‌ای که با چنین نظامی از تنبیه و پاداش مواجه است و چنین مدیرانی را بر مسند امور مشاهده می‌کند، چه رفتاری از او سر خواهد زد؟
پاسخ این پرسش نزد وجدان‌های آگاه معلوم است.