محمدرضا کردلو: طبقه دوم یک ساختمان، محل نقش بستن زیباترین آثاری است که در حوزه آیینی و طی سال‌های اخیر به دست و قلم حسن روح‌الامین به تصویر کشیده می‌شود. وقتی رسیدم، مشغول کار بود. در حال کار روی طرحی که وقتی تمام شود، خیلی‌ها را به حیرت خواهد انداخت. «روضه باز» بود. فقط چند دقیقه‌ای مبهوت این تابلوی عظیم و نفیس بودم، بعد سراغ گفت‌وشنود با استاد رفتم. حسن روح‌الامین به گفته اساتید و خبرگان حوزه نقاشی یکی از بهترین نقاش‌های پس از انقلاب است و کارهای بی‌نظیری در حوزه آیینی دارد. بخش مهمی از گفت‌وگوی ما با روح‌الامین حول انتقاداتش از مدیریت فرهنگی کشور گذشت. فضایی که به گفته او «ریشه هنر و هنرمند را با هم می‌زند». متن حاصل از این گفت‌وگو را در زیر می‌خوانید.
***
 آقای روح‌الامین! عمده کارهای شناخته‌شده شما، آثاری با مضامین آیینی است. برای طراحی و به تصویر کشیدن این آثار، از کجا الهام می‌گیرید؟
مثل خیلی از مردم که با اهل بیت(ع) نسبت دینی، عقیدتی و عاطفی برقرار کرده‌اند، با ائمه رابطه‌ای از این جنس دارم. نسبت به ایشان احساس دین و احساس وظیفه می‌کنم. شیعه هستم و هنر نمی‌کنم برای امام حسین کاری می‌کنم. ما باید برای اهل بیت احساس وظیفه کنیم. خیلی‌ها از بنده بابت این کارها تعریف می‌کنند. از مردم تشکر می‌کنم ولی به هیچ وجه نباید از این تعریف‌ها خشنود شوم. به نظرم برای نقاش بهتر این است که از این تکبر فاصله بگیرد و در خلوت به فکر کارهای بهتر باشد.
 بیشتر تابلوهای آیینی شما مربوط به واقعه عاشوراست. در واقع شرح روضه‌ها و مقاتل در قاب است. کار سخت و ظریفی است. درباره فرآیند رسیدن و نقاشی کردن این صحنه‌ها توضیح می‌دهید؟
احوالاتی که انسان در زمان کشیدن این وقایع دارد، امور شخصی است. یعنی شاید اصلا نشود توضیحش داد. دلم هم نمی‌خواهد کسی از این احوالات سوال کند یا درباره‌اش توضیح بدهم اما درباره فرآیند به تصویر کشیدن این صحنه‌ها، مقاتل و روضه‌ها باید دقیق و ظریف بود. به جزئیات توجه کرد. مقاتل را می‌خوانم و در جلسات روضه حضور پیدا می‌کنم. برایم مهم است کار دقیق و نزدیک‌ترین صورت به روایت‌هایی باشد که از کودکی شنیده‌ و دنبال کرده‌ایم. در کنار اینها تاریخ را هم باید مطالعه کرد. اگر کسی به این جزئیات توجه نکند معلوم می‌شود کارش تصنعی است.
 وضع حمایت‌های فرهنگی در این حوزه چگونه است؟ راضی هستید؟
کدام حمایت (با خنده!) باید از این اداهای روشنفکری دربیاوری تا حمایتت کنند. این شرایط به هیچ وجه پسندیده هنر انقلاب نیست که یک نقاش در این حوزه، به سختی کار کند. در گذران زندگی با مشکل مواجه باشد. اسپانسر کارها خودم هستم و نهادهای فرهنگی این هزینه را تقبل نمی‌کنند. ممکن است بعد از اینکه یکی از کارهایم رسانه‌ای شد، یکی- دو نفر زنگ بزنند و بگویند «دستت درد نکند» اما حمایتی که باید اتفاق نمی‌افتد.
 پس از شرایط راضی نیستید!
طبیعی است که راضی نباشیم.  با این شرایط اگر نقاشی را کنار بگذاریم، بهتر است. اگر دنبال کار دیگری بروم حداقل خیالم راحت است می‌توانم زندگی را حتی با حداقل امکانات بگذرانم اما نسل هنرجو و هنرمند ما چه گناهی کرده که به پای ولنگاری مدیران فرهنگی بسوزد. خوب نیست آدم اینطور گله کند ولی هرکس دیگری جای ما بود نقاشی را رها کرده بود. در حال حاضر هم امیدوار نیستم از سوی این مسؤولان حمایتی صورت گیرد.
 منظورتان ارشاد است یا حوزه هنری یا نهاد دیگری؟
نمی‌خواهم اسم بیاورم. همه را می‌گویم. حمایت‌ها به «به‌به و چه‌چه» خلاصه می‌شود و اصلا نمی‌پرسند شماها چگونه روزگار می‌گذرانید! در این بین البته همین که مردم با کار ارتباط برقرار می‌کنند و از روی خلوص با کارها مواجه می‌شوند و با اعتقاد کارها را نگاه می‌کنند، کمی از این فشارها کم می‌کند. اما اینها که باعث نمی‌شود مسؤول به وظیفه‌اش درست عمل نکند. من خطابم به مسؤولان است که اگر مسؤولی به وظیفه‌ات درست عمل کن. مسؤولان فرهنگی فقط دنبال تعطیل کردن روزنامه و ایراد گرفتن از حرف و حدیث‌ها و مطامع فردی‌شان هستند. عموما فرهنگ را نمی‌فهمند. به آنهایی هم که توضیح می‌دهی جواب تلفنت را نمی‌دهند. اگر شماره‌ات را نداشته باشند بار اول جوابت را می‌دهند و گرم حال و احوال می‌کنند. بعد که شماره‌ات را می‌فهمند دیگر پاسخت را نمی‌دهند. این وضعیت مسؤولان فرهنگی ماست. یک نسبتی بین ما و ائمه و اولیا هست که ما همیشه بدهکارشان هستیم و هرچه عزت، آبرو و شخصیت هست از حسین بن علی(ع) و خانواده‌اش است و هیچ شکی درباره مناسبات و لطف ایشان نیست. ما همیشه بدهکار ایشان هستیم اما یک نسبت دیگری هم بین ما و مسؤولان وجود دارد. حقی از ما بر گردن آنهاست که باید رعایت شود.
 باز هم اشاره‌تان به نهاد خاصی بازنمی‌گردد؟
خیر! منظورم همه نهادهای فرهنگی است. این طرفی و آنطرفی هم ندارد. همه‌شان کم‌کارند. الان هم هنر و هم فرهنگ بدون متولی است. فرهنگ، حقوق‌بگیر دارد ولی مسؤول ندارد. اینکه رهبر انقلاب می‌گویند «ولنگاری فرهنگی» به خاطر همین است که مسؤول ما فرهنگ را نمی‌فهمد، هنر را نمی‌فهمد. چقدر به هنرمندان آیینی توجه کرده‌اند؟ چرا این کارها برایشان مهم نیست؟ این روزها هم که هرکس از راه می‌رسد دنبال سوءاستفاده از هنرمندان است. از مدیران دولتی گرفته تا برخی همکاران خودمان!
 مثلا چه کار می‌کنند؟
مثلا به اسم اینکه فلانی دارد برای امام حسین(ع) کار می‌کند، توجهی به حق مولف و اینها نمی‌کنند. گفتم یک نسبتی با ائمه دارم. وظیفه‌ام است و بحثی درباره‌اش نداریم. یک نسبت هم با مسؤولان است. الان هم مطمئنم اگر این مصاحبه را بخوانند زنگ می‌زنند و می‌گویند: فلانی تو برای اهل بیت(ع) کار می‌کنی، نباید توقع داشته باشی و این حرف‌ها. خب من که خودم می‌گویم برای اهل بیت کار می‌کنم، تازه اعتراف هم می‌کنم این کارهای من کار نیست، کوتاهی کرده‌ام و ادای دین و وظیفه می‌کنم.  خودم معترفم. اما این چه ربطی به شما به عنوان مسؤول دارد؟
 هزینه و مبلغی که باید برای هنر و هنرمند مکتبی اسلام مصروف شود، صرف هنرمندانی می‌شود که اکثرا یا با انقلاب اسلامی زاویه دارند یا بعضا نسبت به مسائل انقلاب بی‌تفاوت هستند. در واقع بودجه هنر دینی صرف هنر غیردینی می‌شود.
من اگر بخواهم جلوی سوءاستفاده‌ها را بگیرم می‌گویم اصلا حق ندارید آثار را کار کنید و هیچ سراغی هم از ما نگیرید! اما به خاطر روح آثار و روحیه شخصی خودم اصلا اهل چنین کارهایی نیستم. اگر به خاطر خود صاحب اثر (معصومین) نبود شاید این کار را می‌کردم.
 با این اوضاعی که شما می‌گویید، حال فرهنگ بویژه در حوزه شما اصلا خوب نیست!
بگذارید خلاصه بگویم. در این کشور فرهنگ را افراد پیش می‌برند. مدیریت دولتی وجود ندارد. در واقع مدیریت جز اینکه چوب لای چرخ هنرمند بگذارد کاری نمی‌کند. افراد هستند که تک‌تک و انفرادی، هر کدام در گوشه‌ای دارند بار کل فرهنگ را به دوش می‌کشند، یکی در گوشه یک گالری، یکی در استودیو، یکی در موسیقی، یکی در شعر و.... اینطور نیست که مدیریت دولتی و سیستمی فرهنگی بتواند کاری برای فرهنگ کند. فقط گره در کار اهل فرهنگ می‌اندازند. اگر هم اتفاقی بیفتد اقدامات دفعی و هیجانی یک باره است. خرید دفعی آثار هنری موج حمایت هنری در جامعه ایجاد نمی‌کند، حتی میلیاردر کردن هنرمند هم کار اشتباهی است. من نمی‌گویم نقاش، پورشه زیر پایش باشد، حرف ما این است نگذارند در بی‌آرتی له شود. حتی اگر دولت به یک هنرمند هم فقط رسیدگی کند کار بدی است. باید به همه هنرمندان رسیدگی شود.
 شما جزو کسانی هستید که با توجه به سن و تجربه کاری، بیشترین کارها را در حوزه آیینی انجام داده‌اید. کارهایی که تعداد بالای آنها از کیفیت‌شان کم نکرده است. این خیلی ویژه است. چرا قدر این فضای هنری در شما دانسته نمی‌شود؟
حرف فهم هنر است. مثلا برای کاری 2،3 میلیون تومان خرج می‌کنم، چند ماه وقت می‌گذارم، هیچ مسؤول دولتی حتی اندازه هزینه‌ای هم که هنرمند کرده حاضر نمی‌شود، قیمت‌گذاری کند. بعد وزیر و غیر وزیر می‌روند در حراج‌ها شرکت می‌کنند و یکسری می‌روند آثار ضعیفی که کیفیت هنری قابل توجهی هم ندارد، را چندصد میلیون می‌خرند.
 منظورتان حراج تهران است؟
صرفا آن نیست. هیچ اطلاعی ندارم در این حراج‌ها چه اتفاقی می‌افتد. اینکه آنجا مافیایی درست کرده‌اند و اینها، آنقدر درباره‌اش حرف زده شده دیگر خسته‌کننده شده است. علاقه‌ای هم ندارم درباره‌اش صحبت کنم. نتیجه‌ای هم ندارد. آثار کپی شده و بعضا ضعیف را چندصد میلیون می‌خرند. مسؤول دولتی ما هم مدام در تریبون حرف می‌زند که جوان‌ها را باید حمایت کنیم و.... که به نظرم حرفی است که به آن عمل نمی‌شود. حتما بنویسید این مطلب را که اگر شرایط اینطور باشد، چاره‌ای نداریم نقاشی را رها کنیم. این همه کار کنیم که فلان مدیر مملکت سوءاستفاده‌اش را بکند؟ البته می‌شود در همین ساختار کسب درآمد کرد. گالری‌دارهای پولدار که متولی فرهنگی شده‌اند، برای حمایت کردن شرط و شروط نانوشته دارند. باید مثل آنها رفتار کنی، تقیدات مذهبی نداشته باشی و... تا شاید هوایت را داشته باشند. برای فروش یا باید عکس دختر بکشم یا سیاسی بکشم یا اروتیک نقاشی کنم تا فروش برود. غیر از اینها کسی نمی‌خرد!
 گفتید از فضای روشنفکری بایکوت می‌شوید. آنها حتی شما را به‌عنوان نقاش و کسی که در این حرفه فعالیت می‌کند هم نمی‌پذیرند. یعنی این قدر ایدئولوژیک هستند که به خاطر مضمون کارهای شما، حتی حرفه‌ای و هنری هم به موضوع نگاه نمی‌کنند؟
برچسب حزب‌اللهی و مذهبی داشته باشی طوری حذفت می‌کنند که خودت هم متوجه نمی‌شوی. در همین فضا ارشاد و جاهای دیگر به جای اینکه پول مملکت اسلامی را خرج اهلش کنند، خرج ضدانقلاب می‌کنند. از اساتید نقاشی بپرسید وزارت ارشاد چند تا کار در سال از آنها می‌خرد؟ چقدر در حوزه گالری و کارگاه حمایت می‌کند؟ تا تهیه‌کننده برای هنر وجود نداشته باشد، هنری اتفاق نمی‌افتد. آن جبهه برای هنرمندش این کار را انجام می‌دهد و حراج می‌گذارد. اما در این سمت این کار انجام نمی‌شود یا کمتر انجام شده. متاسفانه ما بهترین موضوعات فرهنگی را داریم ولی با بدترین شکل رفتار می‌کنیم. تابلوهای شبه‌روشنفکری بی‌ارزش 200میلیون، 800میلیون و... به خاطر رابطه خریده می‌شود. ولی هنرمند انقلابی آثار را می‌کشد و باید رایگان در اختیار عموم قرار بگیرد. به عنوان مثال همه تابلوهای اخیرم را رایگان منتشر کرده‌ام. اگر اعتقاد نباشد که این کار را نمی‌کنم، چرا پس توجه نمی‌کنند؟ پای هر تابلویی از من صدتا لوگو از صدتا سازمان هست اما کمتر اتفاق افتاده کمکی کنند. رسانه‌ها هم که هیچ کاری نمی‌کنند. آنطرف هنرمندی جایزه‌ای از یک جشنواره 10 نفری گرفته است، آنطور تبلیغ می‌شود اما اینطرف کسی سراغ هنرمندان را نمی‌گیرد. رسانه‌های ما از فضای فرهنگی فاصله گرفته‌اند. آقا این همه حرف می‌زنند درباره فرهنگ، کجاست رسانه‌ای که جدی بگیرد. فردا هم می‌افتیم می‌میریم، در این شبکه‌های اجتماعی یک پیام تسلیتی با یک «آخی، حیف شد مرد» می‌نویسند و تمام. چو  برگورم بخواهی بوسه دادن/ رخم را بوسه ده کاکنون همانیم. یک کمی یاد بگیریم، عناصر فرهنگی‌مان را تحویل بگیریم. والله برای انقلاب بد است هنرمندش بمیرد و کسی از او خبردار نشود. هنر انقلابی بلندگوی لطیف مانیفست انقلاب است.
 با این شرایط چطور می‌توانید کار کنید؟
فقط حمایت خانواده. تا زمانی که مادرم در قید حیات بود اصلی‌ترین حامی‌ام بود. از همان کودکی برایم از هزینه خودش ماژیک و دفتر نقاشی می‌خرید و به اینکه نقاش خوبی شوم اهمیت می‌داد. بعد هم که ایشان از دنیا رفتند، ازدواج کردم و همسرم جدی‌ترین حامی من است. همیشه دلم می‌خواهد این را از خانواده‌ام بگویم و تشکر کنم. اگر خانواده اینطور پشت سرم نبودند و دلگرمی‌ها نبود بارها نقاشی را رها کرده بودم.
 عنوان کار آخری که انجام می‌دهید، چیست؟ درباره‌اش توضیح می‌دهید؟
ساعت آخر اباعبدالله در کربلا را به تصویر کشیده‌ام. عنوانش «عرش بر زمین افتاد» است و 4 ماه است شروعش کرده‌ام. در ابعاد سه در چهار آن را اجرا می‌کنم. این کار را با همه سختی‌ها ادامه می‌دهم.

دکتر محمدرضا  مهدیار اسماعیلی: «در پی گسترش بحران ناشی از کاهش اعتبار اوراق رهنی منتشره از سوی بانک مسکن، امروز سهام 10 شرکت بزرگ دیگر با افت 93 درصدی مواجه شد. شاخص بورس تنها طی 3 روز اخیر 30 هزار واحد افت کرد. پلیس معترضان را به آرامش دعوت کرده است. این در حالی است که اجتماع ده‌ها هزار نفری سهامداران و صاحبان حساب‌های بانک مسکن در مقابل ساختمان اصلی این بانک همچنان ادامه دارد.» اینها اخباری است که اگر فکری به حال دسته‌گل جدید سیستم بانکی کشور نکنیم، طی سال‌های آتی خبر اول رسانه‌ها خواهد بود! اینها همان عباراتی است که صدای آمریکا برای بحران 2008 به مردم مخابره کرد و من اینجا فقط «بانک مسکن» را در عبارات جایگزین «وال‌استریت» کردم. متاسفم اگر به قدر کسری از ثانیه بر اثر اینکه احتمال دادید این عبارت واقعی باشد دلتان ریخت اما اگر الان عمق فاجعه را درک کنیم و جلوی آن را بگیریم بسیار به صرفه‌تر از این است که به‌جای این 71 کلمه پیش‌بینی، همان فجایع بحران بزرگ سال 2008 گریبان قریب 80 میلیون نفر ملت‌مان را بگیرد.
لازم است خیلی روشن توضیح دهم که طی روزهای گذشته، دولت محترم نخستین بسته اوراق رهنی به ارزش 3000 میلیارد ریال را در یک ثانیه به فروش رساند! این اوراق رهنی دقیقا همان طاعونی است که سال 2008 وال‌استریت را زمینگیر کرد و جنبش به یاد ماندنی «99 درصد» مردم را علیه «یک درصد» طبقه اشرافی آمریکا رقم زد.
به زبان ساده اوراق رهنی چیست؟ فرض کنید یک دارایی فیزیکی مثل اتوبان تهران- قم داریم که از محل اخذ عوارض، درآمدی را به ما می‌رساند. وقتی ما مالک چنین اتوبانی هستیم، یعنی اعتبار داریم و می‌توانیم این اعتبارمان را در قالب اوراق بهادار بفروشیم و در عوض مردمی که آن اوراق بهادار را می‌خرند صاحب درآمد سالانه عوارض تهران - قم شوند. حال وقتی ما اعتبارمان را فروختیم، دیگر برای‌مان مهم نیست که از آن اتوبان چند ماشین عبور می‌کند و چقدر عوارض به دست صاحبان اوراق بهادار آن اتوبان می‌رسد، بلکه به این فکر می‌افتیم که برویم در یک بیابان لم‌یزرع اتوبان دوم را تأسیس کنیم و به طور نمایشی مرتب داخلش ماشین عبور دهیم تا مردم فکر کنند این اتوبان دوم هم مثل قبلی درآمد دارد و بیایند اوراق بهادارش را بخرند! این بلایی بود که اوراق رهنی در سال 2008 بر سر مردم دنیا آورد!
حالا این اوراق بهادار به‌ پشتوانه «وام‌های مسکن» که در ایران اختصاراً به آن «اوراق رهنی» می‌گویند، توسط بانک‌ مسکن ارائه شده است. اگرچه رئیس کل بانک مرکزی هنگام فروش فاز نخست این اوراق توجیهی کرد تا دفاعی باشد از این اوراق و گفته باشد این اوراق مانند اوراق رهنی آمریکا نیست اما اگر عمق این توجیه به زبان ساده روشن شود، این سخن همانقدر مستدل است که سخن مدیرعامل بانک صادرات(!) آن هنگام که گفته بود اگر به‌خاطر حقوق نجومی برکنارش کنیم، به بانک جهانی شکایت می‌کند!
توجیه آقایان در دفاع از تفاوت این اوراق با آنچه در بحران 2008 دنیا را به عمق رکود کشاند، این است که آنچه در ایالات متحده موجب بحران شد وام‌هایى با بهره تغییر‌پذیر به «مشتریانى بدسابقه» بود! در حالی که اینجا وام‌هاى مسکن بسیار محافظه‌کارانه اعطا می‌شوند و تاکنون فقط به کسانی پرداخت شده که 10 مدل ضامن آورده‌اند و حتما قسط‌ها را پرداخت می‌کنند و لذا ریسک  این اوراق بالا نیست. پاسخ و نقد روشن من به این استدلال این است: اگر بانک مسکن تا الان محافظه‌کارانه عمل کرده و به بدسابقه‌ها وام نداده، دقیقا به‌خاطر عدم وجود اوراق رهنی بوده است. یعنی بانک می‌دانسته اگر پولش وصول نشود فقط خودش ضرر می‌کند و پای مردم در بورس در میان نیست. طبیعی است وقتی ضرر بیفتد بر عهده خریداران اوراق، بانک نیز مسامحه بیشتری می‌کند!
توجه کنید؛ توجه کنید؛ الانش که هزینه‌ها و خسارت‌هایی که بانک‌ها متحمل می‌شوند، بر عهده مردم نیست و ضرر  فقط از جیب بانک می‌رود، یکباره خبر می‌رسد آقای مدیرعامل و شرکا، حقوق 20 ماه را در یک ماه گرفته‌اند! الان که ریسک وام بر عهده خود بانک است، یکباره خبر می‌رسد آقایی رفته میلیاردها تومان وام صفر درصد گرفته و در همان بانک سپرده‌گذاری 24 درصد کرده است! وای بر روزی که ریسک این وام‌ها بیفتد بر دوش مردم! علاوه بر این ما یک تفاوت بسیار مهم دیگر نیز با آمریکا داریم و آن اینکه در آنجا موسسات اعتبارسنجی بین‌المللی مستقل و بسیار فضولی هستند که بدون ملاحظه شفافیت بانک‌ها را چک می‌کنند و  از صفر تا 100 نمره می‌دهند و این نمره‌ها را منتشر می‌کنند! اگر بانک‌های ما بروند زیر استانداردهای آن موسسات، اصلا بیرون نمی‌آیند! در همان آمریکا که این قبیل موسسات معروف اعتبارسنجی پای این اوراق را مهر زده بودند، آن فساد عظیم به پا و معلوم شد همان موسسات رشوه می‌گرفته‌اند تا دروغی به این اوراق پرخطر نمره 100 – یا به قول خودشان AAA - بدهند! ما که اینجا اصلاً موسسه مستقل اعتبارسنجی نداریم چه؟! نکند قرار است خود بانک بیاید و خودش را اعتبار سنجی کند؟!
آیا می‌دانید چرا سوئیفت باز است اما کار نمی‌کند؟ چون لازم است بانک‌های ما برای کسب مجوز فعالیت در سوئیفت، حداقل نمره قبولی برخی از این موسسات را از حیث استاندارد و شفافیت بگیرند و به دلایل متعدد نتوانسته‌اند بگیرند! بانک‌های ما الان مانده‌اند پشت کنکور همین موسسات! با کدام معیار شما اعلام می‌کنید این اوراق ریسک پایینی دارد؟ نهاد نظارتی‌ای که مرتب برود به بانک سرک بکشد و ببیند آیا وام‌ها درست اعطا شده و مرتب بازپرداخت می‌شوند کدام است؟ این نهاد نظارتی باید مستقل باشد تا تحت تأثیر جیره و مواجبی که از بالاسر خود می‌گیرد مجبور نشود مغرضانه یا با مسامحه داوری کند. ما اکنون اصل بانک مرکزی‌مان هم مستقل نیست و مجبور است از وزیر حرف‌شنوی داشته باشد. وقتی نهاد اعظم بانکی ما خودش تحت امر دولت است، کدام نهاد نظارتی که تازه 2 پله هم پایین‌تر از بانک مرکزی است امکان استقلال پیدا می‌کند؟ تا زمانی که ساختار اقتصاد ما به شکل فعلی باشد، این سخن رئیس بانک مرکزی که «وام‌هاى مسکن بر خلاف تصور عموم در ایران ریسک اعتباری بسیار پایینى دارند» هیچ سنگ محکی ندارد.
اکنون سازمان بورس و اوراق بهادار در حالی بستر فروش 3 هزار میلیارد ریال اوراق رهنی بانک مسکن را فراهم کرده که اجازه داده از کنار این 3 هزار میلیارد، 100 هزار میلیارد منابع جدید از طریق فروش حجم بیشتری اوراق، در بازار رهن ثانویه مسکن در بازار درست شود! چه خبر است؟! در آمریکا که اعتبارسنجی‌هایشان را غول‌هایی همچون S&P و MOODY’s  انجام داده بودند، بعدا معلوم شد همه رشوه گرفته بودند! بعدتر هم معلوم شد همه آنها بازی بود برای اینکه چند نفر امثال آلن گرینسپن، هنری پالستون، چارلز کیتینگ و رابرت رابین که همگی مسؤولان رده‌بالای دولت آمریکا بودند مولتی میلیاردر شوند. اینها حرف‌های من نیست! اینها مستندات دادگاه آمریکاست! حالا بعد از چند سال که آبها از آسیاب افتاده ما داریم این شر خانمانسوز را برای خودمان درست می‌کنیم؟! آیا ما اصلاً هیچ موسسه اعتبارسنجی معتبری برای بررسی اعتبار این اوراق جدید داریم؟!
من بسیار برایم مهم است که بدانم چطور یکباره بررسی رسانه‌های مدافع دولت درباره ریسک‌های احتمالی سرمایه‌گذاری در بازار رهن ثانویه مسکن نشان داد «مدل این بازار حاوی کمترین ریسک و بیشترین تضمین است»؟!
تحلیل من این است که انتشار این اوراق به علت پایان یافتن ظرفیت‌های تولید بدهی دولت در دیگر بخش‌های اقتصاد است! بدهی دولت به بانک مرکزی اکنون آنقدر بالاست که دیگر ظرفیت تولید بدهی در بانک پر شده است. کما اینکه وزیر محترم اقتصاد نیز با اشاره به حجم بی‌سابقه بدهی‌های دولت اذعان داشتند «در حال حاضر با مشکل تنگنای مالی مواجه هستیم». اکنون این اوراق رهنی آمده‌اند تا مابقی فرآیند تولید بدهی را در بازار بورس دامن بزنند.
نرخ سود قابل توجه این اوراق و پایین بودن ریسک آن در واقع ضربه‌گیر کاهش سود بانکی است که بتازگی تصویب شده است. یعنی این اوراق آمده‌اند تا برای آنهایی که به‌خاطر کاهش سود بانکی میل پیدا می‌کنند که پولشان را از بانک خارج کنند، با ذره‌ای سود بیشتر در کنار ریسک بیشتر، آن عده را شکار کنند!
من تلاش کردم این موضوع بسیار مهم و فنی را به زبان ساده بنویسم لذا آن دسته از خوانندگان که بر موضوع تسلط دارند ممکن است این نقد در ذهن‌شان بیاید که نویسنده  تفکیک بین اوراق قابل استرداد و غیرقابل استرداد را انجام نداد و حال آنکه بانک مسکن رسما تعهد سود 5/18 درصد کرده است. این نقد وارد نیست، زیرا اگر به همین وضعی که جلوه داده شده است واقعه را نگاه کنیم و در واقع برای این اوراق ریسکی در نظر نگیریم عملاً به دستوری بودن مقدار سود آن گواهی داده‌ایم! اینکه دیگر اوراق رهنی نمی‌شود. این همان ننه است که امروز مامی صدایش می‌کنند!

حسین قدیانی: لعنت خدا بر آن «میرپنج» که خیال می‌کرد اگر نام خانوادگی خود را به «پهلوی» تغییر دهد باکلاس می‌شود! مثلا! یک سفر رفت به یکی از این کشورهای همسایه که این روزها هیچ اوضاع امن و امانی ندارد! من حالا اسمش را نبرم! الغرض! رهاورد شوم آن سفر شد «کشف حجاب»! باور نمی‌کنم هیچ مسافری بدین سیاهی ارمغانی آورده باشد که آن قلدر برای مردم سرزمین خود آورد! چه تلخ است طعم بعضی از این روزهای سررسید! این خاطره‌ها را صاحب‌نفسی باید برای ما بنویسد! مادربزرگ نباید از خانه بیرون می‌رفت، چون رضاخان قزاق توهم زده بود که دین مانع پیشرفت است! و حجاب مانع پیشرفت زن! بربریت پهلوی! بدتر از جاهلیت قاجاری! واقعا چه کسانی بر ما حکومت می‌کردند؟! و ما به چه کسانی باید «شاه» می‌گفتیم؟! مردک، چیز یاد گرفته بود! کاش اما این فقط یک توهمی بود در فلان گوشه از مغزش! آنجا که مادربزرگ وقتی به سبب کاری، مجبور می‌شد از خانه بیرون بیاید، عمال او چادرش را می‌کشیدند و حتی بدتر، کتکش می‌زدند! به همین راحتی! اما نه به همین راحتی! جنگ بود! جهانی‌ترین جنگ همه تاریخ! که هنوز هم ادامه دارد! و هنوز هم زن، بزرگ‌ترین قربانی این جنگ است! و هنوز هم درد می‌کند پر چادر عزیز از تازیانه آن تاریخ تلخی که رضاخان میرپنج برای زنان این دیار رقم زد! جنگ قنداق وحشی اسلحه با پهلوی نحیف مادربزرگ! چه جنگ نابرابری! سایه چکمه بر سر چادر! قحطی غیرت! جولان قلدری! زن اگر می‌خواهد در جامعه باشد، باید حجاب نداشته باشد! عصر پستونشینی بانوان! دوره‌ای که عفاف و زن، هر دو با هم لکنت زبان گرفتند! زمانه کشف حجاب! حوای آدم کجا بود؟! بنی‌آدم به کجا می‌رفت؟! مادری اگر می‌خواست بچه‌ای به دنیا بیاورد، باید چادرش را برمی‌داشت! این یک دستور بود! برمی‌داشتند! کتک می‌زدند! فرعون لااقل کاری با آسیه محجبه نداشت! چه شاه بدی بود رضاخان! چه سفر بدی بود آن سفر! چه رنج دورانی برده‌ایم ما! با من سخن بگو گوهرشاد! یکی باید این روضه 2 کلمه‌ای کشف حجاب را باز کند! شاهی که دشمن حجاب زنان سرزمین خود بود! و به جرم حجاب، مادران ایرانی ما را کتک می‌زد! می‌کشت! «خون دل‌ها خورده‌ایم» مال همین فراز از تاریخ است! تور آتاتورک! حجاب ممنوع! ممنوع، چون اعلی‌حضرت به فلان‌جا سفر کرده! و باید زنان محجبه سرکوب شوند! سرکوب شوند، چون عالیجناب از فلان جا برگشته! با من سخن بگو گوهرشاد! از زخم‌هایی که خورده‌ای! از زخم‌هایی که هنوز جایش بر در و دیوار مسجد هست! از دیروز! از سالروز کشف حجاب! کشف حجاب! نه! این 2 کلمه بیانگر سطح ماجرا هم نیست! چادر! یکی باید این روضه را باز کند! همان چادری که ایام کودکی، تکیه درست می‌کردیم! راستی که با چادر مادران‌مان، چه راحت و جمع و جور، هیأت می‌زدیم! زمان آن ملعون اما چادر جرم بود! و حجاب جرم بود! و هیأت جرم بود! و تکیه جرم بود! و «یا زینب» را باید آنقدر آرام می‌گفتی و آنقدر به تنهایی، که صدای هیچ شاهی در نیاید! هیچ شاه پدری! و هیچ شاه پسری! با من سخن بگو گوهرشاد! می‌ترسم تاریخ را فراموش کنم! تیر 1314! تیرباران مردم! مردم معترض به کشف حجاب! سرکوب خونین! آنهم در جوار حرم امام رضا علیه‌السلام!
80 سال پیش! 20 سال کمتر از یک قرن! باید یادت بیاید مادربزرگ! خیلی دور نیست عصر تاریک به خاک و خون نشاندن چادر! نبرد نابرابر گلوله و گل‌های سرخ چادر عزیز! خون دل چادرنماز! حکومتی که برای زن، حق همسری آدم قائل نبود! با من سخن بگو گوهرشاد!

سرلشکر پاسدار محسن رضایی، فرمانده سپاه پاسداران در دوران دفاع‌مقدس به اظهارات اخیر رئیس دستگاه اطلاعاتی عربستان در نشست منافقین در پاریس و اقدامات این کشور علیه ایران واکنش نشان داد. به گزارش تسنیم، او در یادداشتی در صفحه اینستاگرام شخصی خود نوشت: ترکی الفیصل شاهزاده سعودی و رئیس اسبق دستگاه اطلاعاتی عربستان در کنفرانس منافقین در پاریس حضور یافت و از آنها خواست ترورها را در ایران شروع کنند. حمایت رسمی عربستان از منافقین نشان داد تمام ترورهایی که این گروهک طی سال‌های اخیر انجام داده با حمایت عربستان بوده است. چند ماه پیش مقامات عربستان همین جلسات را با دموکرات، کومله و پژاک در اربیل عراق گذاشتند و تاکنون چند ترور در منطقه کردستان عراق صورت گرفته است.
 

 در حالی که وزارت امور خارجه به عنوان اصلی‌ترین دستگاه در تعریف مناسبات کشور با سایر کشورها، در قبال برگزاری نشست منافقین با حضور شخصیت‌هایی از کشورهای مرتجع منطقه و اروپایی و آمریکا همچنان بر سکوت خود پافشاری می‌کند، رئیس دستگاه قضا به این نشست واکنش نشان داد و از تلاش برخی کشورهای مرتجع منطقه و کشورهای سلطه برای بردن ایران به سمت ناامنی گفت. آیت‌الله صادق آملی‌لاریجانی با یادآوری حمایت آمریکا از منافقین، این رویکرد طرف غربی را رفتاری دوگانه در قبال تروریست خواند. او از فرانسه نیز انتقاد کرد که به‌رغم ترور 17 هزار نفر از مردم ایران توسط منافقین، آنان را زیر چتر حمایتی خود قرار داده است.
به گزارش اداره کل روابط عمومی قوه‌قضائیه، آیت‌الله صادق آملی‌لاریجانی در جلسه دیروز مسؤولان عالی قضایی با تأکید بر اینکه دشمن همه امکانات و ثروت و تلاش خود را به کار بسته است که امنیت کشور ما را از بین ببرد، تلاش‌های نیروهای امنیتی، نظامی و انتظامی کشور در خنثی‌سازی این توطئه‌ها را قابل ستایش دانست و افزود: برخی کشورهای مرتجع منطقه و کشورهای سلطه تلاش می‌کنند کشور ما را نیز به‌سمت ناامنی ببرند و از این‌رو تروریست‌ها را تجهیز می‌کنند و به داخل کشور می‌فرستند اما بحمدالله با هوشیاری مردم و تلاش خستگی‌ناپذیر نیروهای امنیتی تمام این توطئه‌ها خنثی شده است.
رئیس قوه‌قضائیه به حمایت‌های آمریکا و برخی دیگر از کشورها از گروهک منافقین اشاره کرد و گفت: آمریکایی‌ها با این رفتارهای دوگانه در قبال تروریسم چگونه گمان می‌کنند حرف‌های‌شان درباره مقابله با تروریسم
باورپذیر باشد؟
آملی‌لاریجانی با ابراز اینکه متأسفانه منافقان مدت مدیدی است مورد حمایت آمریکا و برخی کشورهای اروپایی هستند، گفت: برحسب برخی گزارش‌ها منافقین در کشور ما حدود 17 هزار نفر را ترور کرده‌اند اما با این حال فرانسوی‌ها به آنان اجازه برگزاری جلسات زیر چتر حمایتی خود را می‌دهند و آمریکایی‌ها نیز در این جلسات شرکت می‌کنند و در عین حال به عراقی‌ها نیز می‌گویند که «حفظ این گروه برای ما خیلی اهمیت دارد».
رئیس دستگاه قضا اشاره‌ای نیز به تلاش‌های غرب برای توسعه برجام به سایر حوزه‌ها همچون قدرت موشکی ایران داشت. وی با تصریح بر اینکه «آمریکایی‌ها هیچ‌گاه دوست ما نبوده و نخواهند بود» به ادعاهای آنان در قبال مساله برجام و پیوند دادن برخی مسائل دیگر از جمله توان موشکی و دفاعی ایران با اجرای توافق برجام پرداخت و افزود: اخیراً نیز در کنار ادعاهای آمریکایی‌ها، دبیرکل سازمان ملل و مقامات آلمان نیز مدعی شده‌اند آزمایش‌های موشکی ایران خلاف روح برجام است، در حالی که ممنوعیت توافق شده در برجام مربوط به ساخت موشک‌هایی با نیت و قصد حمل کلاهک‌های هسته‌ای است.
رئیس قوه‌قضائیه با تذکر این نکته که «باید تمام آنچه را برای تقویت توان دفاعی کشور لازم است انجام دهیم» و با تأکید بر ضرورت حفظ هوشیاری در مقابل ادعاها و توقعات غربی‌ها بویژه آمریکا گفت: پیش‌بینی‌ها و هشدارهای مقام معظم رهبری بخوبی نشان داد مشکل آمریکایی‌ها بحث هسته‌ای کشور نیست و اگر در بحث هسته‌ای به توافقی برسیم آن وقت موضوع حقوق بشر به میان می‌آید؛ بعد سراغ توان موشکی ایران می‌روند، وجود شورای نگهبان را نفی می‌کنند و در آخر هم چه‌بسا بگویند «در این نظام کسانی باشند که ما می‌گوییم».
آملی‌لاریجانی در ادامه به تلاش کشورهای استکباری در تضعیف مبانی اعتقادی و گرایش‌های دینی و معنوی مردم بویژه جوانان از طریق گسترش ابزار و امکانات رسانه‌ای و کانال‌های ماهواره‌ای اشاره کرد و فرصت‌هایی مانند ماه مبارک رمضان و عید فطر را زمینه‌هایی مؤثر در خنثی کردن تمام این تلاش‌ها دانست و تصریح کرد: حضور گسترده و پرشور مردم و جوانان در نماز عید فطر جای شکرگزاری دارد و همین توفیقات الهی است که کشور را در مقابل توطئه‌های دشمنان نگه داشته است.

گروه سیاسی: تعدادی از عوامل نفوذ در ایران بزودی در دادگاه محاکمه می‌شوند. براساس اظهارات محمود جعفری‌دولت‌آبادی، کیفرخواست 4 نفر از عوامل نفوذ در ایران که چندی پیش توسط نهادهای امنیتی دستگیر شده بودند، صادر و پرونده آنها به دادگاه ارسال شد.
به گزارش «وطن امروز»، ارسال پرونده این نفوذی‌ها به دادگاه در حالی است که اخیرا تلاش‌های گسترده‌ای برای فشار به ایران و استفاده از ابزار دیپلماسی برای آزادی این عوامل نفوذ از طریق ابزارهای سیاسی و رسانه‌ای صورت گرفت. حتی نام یکی از این افراد در ماجرای تبادل زندانیان میان ایران و آمریکا نیز مطرح شد که البته پس از تکذیب ماجرا و نگه داشتن او در ایران، مشخص شد وی یکی مهره‌های ویژه پروژه نفوذ در ایران بوده است. با این حال اما به نظر می‌رسد با اهتمام و اراده دستگاه قضایی، روال طبیعی رسیدگی قضایی به اتهامات عوامل نفوذ در ایران در حال طی شدن است. به گونه‌ای که صدور کیفرخواست برای این متهمان که نشان‌دهنده وجود ادله کافی برای نشان دادن جرم این نفوذی‌ها است، می‌تواند سرآغاز مهمی برای گشودن پرونده نفوذ و رسیدگی به شبکه گسترده آنها در ایران باشد. شبکه‌ای که براساس شواهد، تا برخی قوا نیز گسترانیده شده بود!
اسامی 4 نفوذی که قرار است بزودی در دادگاه محاکمه شوند را محمود جعفری‌دولت‌آبادی، دادستان تهران اعلام کرد.  او در نشست با معاونان دادسرای عمومی و انقلاب تهران و سرپرستان نواحی دادسرا به برخی پرونده‌های مهم که طی 2 هفته اخیر با صدور کیفرخواست به دادگاه ارسال شده، اشاره کرد و گفت: پرونده‌های اتهامی متهمان نازنین زاغری (دارای تابعیت ایرانی- انگلیسی)، هما هودفر (دارای تابعیت ایرانی- کانادایی)، نزار زکا (دارای تابعیت لبنانی) و سیامک نمازی و پرونده‌های 7 نفر از متهمان جریان فتنه، از جمله پرونده‌هایی است که با صدورکیفرخواست به دادگاه ارسال شد. اسامی اعلام شده توسط دادستان تهران بویژه مورد سیامک نمازی حاکی از باز شدن یک پرونده بزرگ و احتمالا پر سروصدا درباره نفوذی‌ها در ایران است.
سیامک، شاه‌کلید شبکه
سیامک نمازی را می‌توان شاه‌کلید شناسایی بخش مهمی از شبکه نفوذ در ایران دانست. ارتباطات گسترده این عضو خانواده میلیاردر نمازی با مقامات و نهادهای آمریکایی و همچنین شراکت‌های- قبلا- پولساز آنها با جریان کارگزاران در ایران و پروژه‌های مشترک آنها با نهادهای نظام در دوره جدید تحت عنوان فعالیت‌های مدنی و در قالب ان‌جی‌اوها، دریایی از اطلاعات درباره شبکه نفوذ در ایران و نیز سرپل‌های ارتباطی داخل و خارج در سطوح بالا را فاش می‌کند.
سیامک نمازی عضو یک خانواده متمول ایرانی است. پدرش در دوران پهلوی استاندار خوزستان بود اما با وقوع انقلاب به آمریکا پناه برد. آنها به واسطه ثروت انبوه توانستند ارتباطات گسترده‌ای با کارتل‌ها و سیاستمداران آمریکایی برقرار کنند اما همزمان با آغاز پروژه تغییر نظام جمهوری اسلامی از درون در آمریکا، فعالیت ایرانیان خارج از ایران در قالب این پروژه آغاز شد و در این راستا روی سیامک نمازی به‌عنوان یکی از افراد بانفوذ حساب ویژه‌ای باز شد. او به واسطه فعالیت‌های گسترده اقتصادی، همکاری‌های مالی و کاسبی‌های مشترک به‌عنوان بستر نفوذ در ایران تعریف شد و به واسطه لابی‌های قدرتمندی که در ایران داشت، به فرزندان برخی مقامات در دوران سازندگی وصل شد. این ارتباط باعث حضور درازمدت نمازی در ایران شد. به گونه‌ای که او از دهه 70 تا اواخر دهه 80 فعالیت‌های گسترده‌ای در ایران داشت. او طی این مدت و در 28 سالگی اولین و تنها شرکت دلالی وابسته به دولت را با نام «آتیه بهار» تاسیس کرد! شرکتی که به قول تجار غربی و شرقی، کلید ورود به بازار ایران محسوب می‌شد و با دریافت حق حساب «م- ه» و برخی مدیران آلوده دولتی، مسیر نفوذ سرمایه‌داری به ایران را باز کرد و «رشوه‌خواری» در ایران را به قانونی ملی تبدیل کرد!  
نمازی‌ها به حدی در ساختار حاکمیت نفوذ کردند که به‌رغم دلالی آشکار خود را بری از رفتار سرمایه‌داری برخی نفوذی‌های دولتی در مجامع عمومی نشان و حکومت را فاسد جلوه می‌دادند. این اتفاقات دقیقا در دوره‌ای آغاز شد که جامعه ایرانی جنگ تحمیلی را تازه به پایان رسانده بود و فساد اداری به هیچ‌وجه در آن رایج نبود. در حقیقت نمازی‌ها «دزدی و دروغ» را به‌عنوان سوغات سرمایه‌داری به مدیران مستعد با توانایی بالقوه غرقه در فساد، هدیه دادند و راه و رسم حق حساب گرفتن به شرط سکوت در برابر دزدی ثروت‌های ملی ایران توسط خارجی‌ها را نهادینه کردند.
سیامک نمازی سرمایه اولیه فعالیت‌های خود را از سهم دلالی وضع قراردادهای یکطرفه نفت و گاز ضد کشورمان در آتیه بهار به‌دست آورد اما به واسطه جلب اعتماد غربی‌ها در این قراردادهای سودآور، موفق شد به سرعت خود را به‌عنوان مدیری که از توانایی کنترل حاکمیت برخوردار است، معرفی کند. به این ترتیب با افزایش سرمایه صورت گرفته از مسیر خارجی، با کمک دخترعمویش، پری نمازی شبکه اشتغال در شرکت‌های خارجی را در دست گرفت. به این ترتیب نمازی‌ها از یک اقلیت صرفا وابسته به دولت، به گروهی پرنفوذ در میان تحصیلکردگان ایرانی داخل و خارج کشور با توانایی اداره بیش از 100 هزار موقعیت شغلی تبدیل شدند. با افزایش قدرت و ثروت و نفوذ سیامک نمازی، وی در کنار پدرش بیش از پیش مورد توجه وزارت خارجه آمریکا قرار گرفت و موفق شد در پی  همکاری با آژانس توسعه فراملی آمریکا، چندین انجمن مدیریت نخبگان را در داخل و خارج کشور با هدف انتقال «فرهنگ سرمایه‌داری» به‌عنوان تنها راهکار علمی و عقلانی و منطقی اداره جامعه راه‌اندازی کند.  او به همین راحتی توانست یک شبکه نفوذ در میان مشهورترین دولتمردان کارگزارانی کشور، لابی کارچاق‌کن کلان‌سرمایه‌داران غربی در ایران، شبکه اشتغال نخبگانی، انجمن تربیت مدیران آینده با اصول لیبرالیستی و شبکه انتقال از خارج به داخل کشور ایجاد کند.
او پس از پایان دولت اصلاحات، پس از یک وقفه در فعالیت‌های خود در ایران، توانست ارتباطات خود با تشکیلات «نایاک» را گسترش دهد. این ارتباط البته از آنجا حمایت می‌شد که باقر نمازی، پدر سیامک نمازی بخش عمده‌ای از بودجه نایاک را تامین می‌کند. از این طریق او توانست به صورت ویژه مورد توجه نهادهای قدرت در آمریکا بویژه راکفلرها قرار گیرد و شبکه گسترده خود در ایران را برای اهداف مورد نظر فعال کند. فعالیت‌های شبکه نمازی در ایران طی سال‌های اخیر در قالب پوشش‌های مدنی دنبال شد. او از طریق ارتباطات گسترده‌ای که شبکه‌اش داشت در دوره جدید توانست با پوشش دولت، وزارت خارجه، معاونت علمی ریاست جمهوری، وزارت بهداشت و سازمان محیط زیست پروژه‌های خود را در ایران دنبال کند. فعالیت‌های او در این دوره آنقدر گسترده شد که مواردی مانند موسسات خیریه مانند محک، کلینیک‌های ترک اعتیاد، کلاس‌های کنکور و... را شامل می‌شد. اما به اعتقاد افراد مطلع در پرونده نمازی، یکی از مهم‌ترین اقدامات او در ایران، هدایت پروژه کنترل نسل و تحدید جمعیت بوده است.  با این حال اما با مطرح شدن پروژه نفوذ در ایران در پسابرجام و حساس شدن نهادهای امنیتی انقلابی بر این ماجرا، فعالیت‌های دلالی و سیاسی نمازی میان ایران و آمریکا بسیار برجسته شد.  به گونه‌ای که یک فعالیت سایبری روی ایمیل‌های نمازی به لو رفتن شبکه وسیعی از نفوذی‌ها در داخل انجامید و حتی تا دفتر اوباما نیز صعود کرد! دستگیری نمازی همانند آب در لانه مورچگان بود. رسانه‌های آمریکایی بلافاصله روی این دستگیری تمرکز کردند. واشنگتن‌پست، سیامک نمازی را حافظ منافع ملی آمریکا در ایران نامید و تلاش گسترده‌ای شد تا در قالب تبادل زندانیان میان ایران و آمریکا پس از برجام، نمازی آزاد شود. با این حال دستگاه‌های امنیتی بخوبی ارزش شاه‌کلید پروژه نفوذ را دانستند و از آنجا که در درون ایران نیز از سوی برخی افراد، تمایل عجیبی برای آزادی نمازی وجود داشت اما او در تهران ماند تا در دادگاه محاکمه شود و شگردهای نوین جاسوسی و نفوذ در ایران را توضیح دهد.
 سایر متهمان پروژه نفوذ مانند هما هودفر، نازنین زاغری و نزار زکا نیز برای هماهنگ‌سازی سایر حوزه‌ها مانند فمینیسم تلاش می‌کردند. وظیفه آنها آموزش به جامعه هدف و نیز تمرکز بر اهالی رسانه برای پیشبرد این پروژه‌ها بود. پروژه‌هایی که هدف اصلی آنها برجسته‌سازی تمایلات ضد دینی فمینیسم و ایجاد یک جریان قدرتمند اجتماعی ضد دین با محوریت زنان بود.  برگزاری دادگاه این عوامل نفوذ بویژه سیامک نمازی همانگونه که گفته شد می‌تواند نمایی از یک شبکه گسترده نفوذ در ایران را به تصویر بکشد ضمن اینکه نباید از تجربیات ارزشمندی که این قبیل دادگاه‌ها درباره شیوه‌های مدرن جاسوسی و نفوذ در ایران به دست می‌دهد،
غافل شد.
 

عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام گفت: هر 3 قوه بویژه قوه مجریه باید به ریشه‌یابی فیش‌های نجومی  بپردازند چراکه در این باره فرافکنی و کارهای توجیهی نمی‌تواند مساله را حل کند.  به گزارش تسنیم، غلامعلی حداد‌عادل در حاشیه همایش قیام ملی گوهرشاد در تالار شهر در جمع خبرنگاران اظهار داشت: من چندین بار گفته‌ام بهترین راه برای حل این مساله شفاف‌بودن است و اگر بنا بر برخورد است، نه‌تنها با آنهایی که این حقوق‌ها را گرفته‌اند، بلکه باید با ریشه‌های این موضوع برخورد شود. عضو شورای انقلاب فرهنگی تصریح کرد: دولت از خودش سوال کند، چه مشکلی وجود داشته که چنین پدیده زشت و عجیبی به‌وجود آمده است؟ در بحث حقوق‌های نجومی ملت آگاه‌تر از آن است که با دست و پا زدن‌های بیهوده برخی، مشکلات حل شود.
 

گروه ورزشی: تیم‌ملی پرتغال با گل ادر در دقیقه 109 موفق شد قهرمان یورو 2016 شود و میزبان را در خانه ناکام بگذارد. تک گل این بازی را که پس از تساوی بدون گل در وقت‌های معمول به وقت‌های اضافه کشیده شد، ادر، تعویض طلایی فرناندو سانتوس، سرمربی پرتغالی‌ها در دقیقه 109 به‌ثمر رساند تا در میان بهت و اندوه هواداران میزبان در ورزشگاه ملی فرانسه، استاد دو فرانس، این ارغوانی‌پوشان شبه‌جزیره ایبریا باشند که فاتح پانزدهمین دوره از جام ملت‌های اروپا می‌شوند. به این ترتیب تیم‌ملی پرتغال برای نخستین‌بار قهرمانی در جام ملت‌های اروپا را تجربه کرد و فرانسه را در حسرت کسب سومین قهرمانی‌اش در این رقابت‌ها گذاشت.
در نیمه نخست این بازی فرانسه میزبان بازی را هجومی‌تر آغاز کرد و یکی، دو بار بویژه توسط آنتوان گریزمان دروازه‌ پرتغال را تهدید کرد. این روند ادامه داشت تا اینکه مهم‌ترین اتفاق بازی در نیمه نخست رخ داد که آن مصدومیت کریستیانو رونالدو، کاپیتان تیم‌ملی پرتغال در دقیقه 20 در برخوردش با دیمیتری پایت بود که
5-4 دقیقه بعد او را مجبور به ترک میدان کرد. با وجود تلاش فراوان کادر پزشکی تیم‌ملی پرتغال رونالدو نتوانست به بازی ادامه دهد و پس از چند دقیقه لنگان‌لنگان دویدن در میدان در نهایت در میان بهت و ناباوری اعضای کادر فنی تیم‌ملی پرتغال و هواداران این تیم در دقیقه 24 میدان را سوار بر برانکارد و در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود، ترک کرد و بازوبند کاپیتانی را به نانی سپرد. پس از این اتفاق به‌نظر می‌رسید که 2 تیم تحت تأثیر اتفاق تلخی که برای رونالدو رخ داد، قرار گرفته‌اند، اما پس از آن فرانسوی‌ها حملات‌شان را از سر گرفتند، هرچند در نهایت هیچ توپی از خط دروازه‌ها عبور نکرد و بازی در نیمه اول با تساوی بدون گل خاتمه یافت.
در نیمه دوم با اینکه تصور می‌شد خروج رونالدو، سبب افزایش فشار حملات فرانسه شود، بازی متعادل‌تر از نیمه اول آغاز شد و ادامه پیدا کرد اگرچه موقعیت‌های فرانسه خطرناک‌تر بود. میزبان یورو از دقیقه 60 به بعد رفته‌رفته بر بازی مسلط شد و فشاری را که در نیمه اول بر پرتغال می‌آورد، از سر گرفت. پرتغالی‌ها اما با دفاعی مستحکم برابر حملات خروس‌ها ایستادگی کردند و این روند تا دقیقه آخر ادامه داشت تا کار به وقت‌های اضافه کشیده شود و 2 تیم 30 دقیقه دیگر برای تصاحب جام قهرمانی با یکدیگر پیکار کنند. به این ترتیب فینال یورو 2016 به نخستین فینال بدون گل تاریخ جام ملت‌های اروپا در پایان 90 دقیقه معمول بازی تبدیل شد. در وقت‌های اضافی هم ادری که در دقیقه 79 جای رناتو سانچس را گرفته بود، تیر خلاص را به قلب میزبان شلیک کرد و جام را برای پرتغال به ارمغان آورد تا شاهکار و شگفتی‌سازی‌های یاران کریس رونالدو در جام پانزدهم کامل شود.
تکرار وارونه تاریخ برای سلسائو
12 سال پس از آن اشک‌های تلخ رونالدوی 19 ساله، این بازیکن توانست با پرتغال جشن قهرمانی بگیرد. جالب اینکه پرتغالی‌ها به شکلی کاملا متضاد با یورو 2004 قهرمان یورو 2016 می‌شوند. همه یورو 2004 را تورنمنت تیم‌ملی پرتغال می‌دانستند، بازی‌ها در خاک این کشور برگزار می‌شد و همه‌چیز برای قهرمانی نسل طلایی سلسائوی اروپا آماده بود. آنها با حضور ستارگانی مانند فیگو، دکو، روی کاستا، نونو گومژ و البته ستاره جوان و جویای نامی به نام کریستیانو رونالدو بازی‌های جذابی ارائه می‌دادند و هنگامی که در لیسبون آماده بازی فینال شدند، سرتاسر جهان فوتبال آماده برگزاری جشن قهرمانی با آنها بود. اما شوک عجیبی به ستاره‌های پرتغال وارد شد و آنها در میان خیل عظیم هوداران‌شان همانگونه که در بازی افتتاحیه برابر یونان مغلوب شده بودند در بازی فینال هم دوباره مقابل این تیم شگفتی‌ساز و بازی تدافعی محضش بازی را واگذار کردند تا اشک از دیدگان رونالدوی جوان جاری شود و نسل بزرگ ستارگانی مانند فیگو و کاستا با ناامیدی بزرگی روبه‌رو شوند. شاید رونالدو حق داشت آن موقع که بعد از شکست در فینال برابر یونان گریه‌کنان گفت «حقمان نبود اینگونه ببازیم» اما توپ تقدیر فوتبال چرخید و چرخید تا پرتغال در دوره‌ای که اصلا حقش نبود و برخلاف یورو 2004 نه بازی‌هایی هجومی و تماشاگرپسند ارائه می‌داد و نه یک تیم مدعی به شمار می‌رفت، جشن قهرمانی به پا کند؛ آن هم در برابر چشمان حیرت‌زده آبی‌های بلندپرواز فرانسوی. پرتغال درست همانگونه قهرمان یورو 2016 شد که یونان سال 2004 جام قهرمانی را بالای سر برده بود، با این تفاوت که آن یونان معجزه کرد و برابر تیم‌هایی بزرگ با خلاقیت تاکتیکی و سختکوشی بسیار زیاد به پیروزی رسید اما پرتغال در یورو 2016 چنین کاری هم نکرد. سلسائو در شرایطی جشن قهرمانی می‌گیرد که تنها یک بار در 7 بازی‌اش در این تورنمنت موفق شد در 90 دقیقه وقت قانونی بازی به پیروزی برسد و با 4 مساوی (3 تساوی در 3 بازی مرحله گروهی برابر ایسلند، اتریش و مجارستان و صعود به عنوان تیم سوم/ پیروزی برابر لهستان در ضربات پنالتی هم به صورت رسمی تساوی محسوب می‌شود) و 2 پیروزی حداقلی در دقایق واپسین 30 دقیقه اضافه، یکی از ضعیف‌ترین کارنامه‌ها را در میان قهرمانان یورو به نام خود ثبت کرده است، شاید کارنامه‌ای به مراتب ضعیف‌تر از حتی یونان 2004. اما فوتبال در سال 2016 برخلاف سال 2004 روی شیرینش را به پرتغالی‌ها نشان داد تا کریستیانو رونالدو بعد از 12 سال دوباره با پیراهن پرتغال اشک بریزد البته این بار اشک شادی، اشک قهرمانی.
دشان و اشتباهاتش
طبیعی است که بعد از هر شکستی مقصری وجود داشته باشد. تیغ انتقاد قبل از هر کسی به سوی دیدیه دشان است. سرمربی تیم‌ملی فوتبال فرانسه با تصمیمات اشتباهی که داشت باعث شد تا جام از دست رود. در گزارش زیر به مهم‌ترین اشتباهات تاکتیکی دشان می‌پردازیم که باعث شد تا فرانسه از رسیدن به جام بازماند: کسی دشان را به خاطر قراردادن سیسوکو، ماتوئدی و پوگبا در ترکیب اصلی سرزنش نمی‌کند اما بدون شک علامت سوال بزرگ نیمکت‌نشین کردن کانته بود. ستاره لسترسیتی در کارهای دفاعی بسیار خوب است و می‌توانست بازی حریف را به هم زند. نبود او در این دیدار باعث شده بود تا پوگبا هم به جای شرکت کردن در کارهای هجومی به دنبال دفاع کردن باشد و نتواند گریزمان را در خط حمله تغذیه کند. چه‌بسا آشکارترین اشتباه دشان در این دیدار اصرار بیش از حد او به حمله کردن از کناره‌ها بود تا جایی که او تنها چنین تاکتیکی را برای رسیدن به دروازه حریف در پیش گرفته بود. با وجود آنکه گریزمان 2 ضربه سر را از دست داد اما همه توپ‌هایی که از کناره‌ها روی دروازه پرتغال ریخته می‌شد تنها به سر پپه و فونته برخورد می‌کرد و این باعث شد تا فرانسه نتواند فرصت‌های زیادی را روی دروازه حریف خلق کند و شب ناامیدکننده‌ای را پشت سر گذارد. ترکیبی که سرمربی تیم‌ملی فوتبال فرانسه به میدان فرستاد بسیار عجیب بود. او از سیسوکو در عمق استفاده کرد، این درحالی است که این بازیکن در کناره‌ها و بویژه سمت راست خوب ظاهر می‌شود. دشان به تصمیم اشتباه خود خیلی سریع پی برد و از این بازیکن در جناح راست بهره گرفت. او با بازگشت به پست اصلی خود بهتر ظاهر شد و توانست فرانسه را هجومی‌تر کند.

رئیس‌کل سابق بانک مرکزی با بیان اینکه هدف آمریکا از توافق FATF (گروه مالی) با بانک مرکزی متهم کردن ایران به پولشویی است، گفت: پولشویی در ایران اتفاق نمی‌افتد، این در حالی است که با توافق با FATF اعلام می‌کنیم پولشویی کرده‌ایم و آنها ما را تحریم می‌کنند. محمود بهمنی در گفت‌وگو با تسنیم، درباره توافق FATF و آثار آن اظهار داشت: هدف از این کار متهم کردن ایران به پولشویی است. وی افزود: چند سال قبل در سازمان ملل این موضوع را اعلام کردم که کشوری مانند ایران از لحاظ پاکی و سلامت نداریم. رئیس‌کل سابق بانک مرکزی با بیان اینکه «سالانه در مرز افغانستان برای مبارزه با پولشویی بسیاری شهید می‌دهیم»، ادامه داد: در آنجا گفتم ما هیچ‌وقت حساب رمزدار باز نکردیم و حساب‌هایمان با اسم و شماره حساب است، این در حالی است که کشوری مانند سوییس در حال حاضر حساب رمز‌دار افتتاح می‌کند تا اطلاعات آن مخفی بماند. وی با اعلام اینکه پادشاهان ایران میلیاردها تومان پول در حساب رمزدار ذخیره کرده بودند که بعد از انقلاب از بین رفت، عنوان کرد: آنها در حال پولشویی هستند و بزرگ‌ترین پولشویی دنیا در آمریکا در حال انجام است اما با توافق بانک مرکزی با FATF خودمان عملاً اعلام می‌کنیم کشور فاسدی هستیم. نماینده مردم ساوجبلاغ، نظرآباد و طالقان در مجلس شورای اسلامی با ابراز اینکه «با کوچک‌ترین تخلفی صدای چندین برابری در دنیا علیه ما بلند می‌شود»، بیان کرد: با این‌کار ما خودمان به دنبال خودزنی هستیم و کشورهای دیگر براساس گفته‌های خودمان در حال اتهام‌افکنی به کشور هستند. بهمنی با تاکید بر اینکه «با جرات اعلام می‌کنم جمهوری اسلامی ایران از 99 درصد از کشورهای دنیا پاک‌تر است»، گفت: پولشویی در ایران اتفاق نمی‌افتد، این در حالی است که با توافق با FATF ما اعلام می‌کنیم پولشویی کرده‌ایم و آنها ما را تحریم می‌کنند. وی با تذکر اینکه «در این شرایط خود ما اعلام می‌کنیم ما را تحریم کنید»، افزود: وقتی کشوری را به پولشویی متهم کنند و خود ما هم این موضوع را تایید کنیم یعنی ادعای آنها را تایید کرده‌ایم. وی با بیان اینکه حتماً دست عوامل خارجی و دشمنان در این زمینه در کار است و سوییس و آمریکا خود بزرگ‌ترین پولشویی‌کنندگان دنیا هستند، عنوان کرد: این کشورها به‌دنبال این هستند که ایران را متهم به پولشویی کنند. بهمنی با یادآوری اینکه دین اسلام از صدر اسلام پولشویی را تحریم کرده است، ادامه داد: خود کشور آمریکا حدود 20 سال است قانون پولشویی را تصویب کرده و در حال حاضر این اتهام را به ما می‌زند. وی با بیان اینکه تبعات FATF بسیار خطرناک است و این موضوع از سوی مجلس در حال پیگیری است، گفت: اگر کشوری بپذیرد پولشویی کرده است تمام دنیا می‌تواند این کشور را تحریم کند. بهمنی در پاسخ به این موضوع که به نظر می‌رسد آمریکا قصد دارد از طریق نظام بانکی بر ایران سلطه پیدا کند، گفت: به این سادگی نیست که این کشور بخواهد بر ایران از طریق سیستم بانکی تسلط یابد.
 

گروه اقتصادی: تامین منابع و سرمایه در گردش مراکز تولید با هدف تحرک اقتصادی و خروج اقتصاد از رکود از سوی بانک‌ها ضرورتی است که با اصول و قواعد خاص باید انجام و به آن توجه ویژه شود. در همین حال، اظهارات نعمت‌زاده مبنی بر اینکه سهم صنعت از دریافت تسهیلات اکنون نسبت به سال گذشته حدود10 درصد کم شده است، با واکنش تند رئیس کل بانک مرکزی روبه‌رو شده است چرا که سیف معتقد است نظام مدیریت صنعت در کشور برنامه مشخصی برای تامین منابع ندارد.
بنا به این گزارش، رئیس‌کل بانک مرکزی به انتقاد وزیر صنعت از نظام بانکی مبنی بر عدم پشتیبانی از تولید واکنش نشان داد و گفت: نظام بانکی ما با همه توان از تولید حمایت می‌کند اما در بخش صنعت به هیچ‌وجه برنامه مشخصی وجود ندارد.
ولی‌الله سیف در یک برنامه تلویزیونی با اشاره به اقدامات دولت برای تحرک اقتصادی از طریق اصلاح نظام بانکی، اظهار داشت: اولین اقدامات معطوف بر این بود که اقتصاد ما در فضای آرام قرار بگیرد و به همین دلیل این برنامه‌ریزی را در شرایط تحریم انجام دادیم. وی افزود: درباره بانک‌ها بحث افزایش درصد مطالبات و دارایی‌های منجمد مطرح بود. واقعیت این است که نظام بانکی ما مطابق با نظام اقتصادی ما رشد نکرده است، لذا مهم‌ترین کاری که ما باید انجام می‌دادیم این بود که نظام بانکی پشتیبان تولید و فعالیت‌های تولیدی باشد. رئیس‌کل بانک مرکزی با بیان اینکه کاهش تورم و به تبع آن کاهش نرخ سود بانکی مورد انتظار ما بوده است، گفت: در سال گذشته ما در بازار بین‌بانکی ورود کردیم و خوشبختانه نرخ بین‌بانکی که 29 درصد بود را به 5/16 درصد رساندیم که البته هنوز این نرخ برای ما قابل قبول نیست.  وی ادامه داد: باید مطالبات غیرجاری، مطالبات از دولت و مطالبات غیرمالی را آزاد کنیم تا شرایط بحرانی نرخ سود از بین برود. یک سال است که کار پژوهشی متمرکز در این زمینه انجام می‌دهند. سیف تصریح کرد: سال 95 فاز اول این طرح را اجرا خواهیم کرد. امسال بر 3 موضوع متمرکز خواهیم بود؛ معضل اول: یکسری اشکالات بنیادین داریم که ساختاری و نهادی است.  وی معضل دوم نظام بانکی را تنگنای اعتباری دانست و گفت: سومین معضل جریان نقدی است که بانک‌ها را در معرض ضعف قرار می‌دهد. آزادسازی دارایی‌های منجمد و راکد و وصول کردن این منابع قفل شده، اهدافی است که به دنبال آن هستیم و کار دوم که دولت یازدهم با جدیت آن را پیگیری می‌کند، انضباط و شفافیت مالی است. رشد اقتصادی نیازمند مکانیسم تأمین مالی شفاف است. اولین قدم ما در مسیر تحقق اقتصاد مقاومتی این موضوع است.  رئیس کل بانک مرکزی درباره راه‌های تأمین منابع نیز گفت: با انتشار اوراق اسلامی در بازار سرمایه کشور تلاش داریم بحث تأمین مالی را انجام دهیم.
سیف درباره انتقاد وزیر صنعت از نظام بانکی مبنی بر عدم پشتیبانی از تولید گفت: نظام بانکی ما با تمام توان در حال حاضر از تولید حمایت می‌کند اما در بخش صنعت به هیچ وجه برنامه مشخصی وجود ندارد. خطوط تولیدی که فرسوده شده نه‌تنها ارزشی را ایجاد نمی‌کند، بلکه ارزش‌ها را از بین می‌برد. نظام مدیریت صنعت ما باید استراتژی مشخصی را ارائه کند تا منابع در جای مناسب هزینه شود.
سیف افزود: درباره تأمین 16 هزار میلیارد تومان ما هیچ گونه مشکلی نداریم. اگر کارگروه ستاد تسهیل مصوب کند بانک‌ها موظف به پرداخت منابع مالی هستند.
به گزارش فارس، وزیر صنعت، معدن و تجارت در همایش ملی صنعت و معدن با اشاره به کاهش سهم این بخش از تسهیلات بانکی، گفت: سهم صنعت از تسهیلات بانکی در دوره گذشته 37 درصد بود که در سال‌‌های اخیر به 27 درصد کاهش یافت که با تلاش دولت به 30 درصد افزایش یافت. سیستم بانکی معتقد به بازار آزاد است و با توجه به نرخ بالای تسهیلات و نرخ‌های غیررسمی بخش خدمات و تجارت بخش عمده منابع بانکی را دریافت می‌کنند.
معوقات بانکی 100 هزار میلیارد شد
حسین قضاوی، معاون وزیر اقتصاد نیز در این مراسم با بیان اینکه در بخش اصلاح نظام بانکی یکی از محورها حل و فصل معوقات بانکی است که این معوقات حدود 100 هزار میلیارد تومان برآورد می‌شود، به دلایل به وجود آمدن این معوقات اشاره کرد و گفت: یکی از علت‌های به وجود آمدن معوقات این است که به طور مثال بخش غیردولتی قراردادهایی را با بخش دولتی داشتند و در حال حاضر که دولت به دلیل تنگنای بودجه‌ای نمی‌تواند وجوه آنها را بپردازد آنها از دولت طلبکار هستند و نمی‌توانند بدهی خودشان را به بانک‌ها بپردازند. وی اعلام کرد یکی از راهکارهای اساسی برای وصول معوقات بانکی این است که کمیته فرادستگاهی تشکیل شده و این کمیته قرار است به صورت منظم جلسات خود را تداوم ببخشد. در این کمیته که از دستگاه‌های مختلف و حتی بیرون از قوه مجریه در آن عضو هستند قرار است با هم همکاری داشته باشند تا بتوانند بدهی‌های معوق بانک‌ها را پیگیری و وصول کنند. در ادامه این بحث طهماسب مظاهری، رئیس اسبق بانک مرکزی نیز اظهار داشت: درست است که بانک‌ها نمی‌توانند طلب‌شان را از دولت بگیرند اما وقتی طلب آنها وصول نمی‌شود تاثیر عدم وصولش برای بانک‌ها همان تاثیری است که مطالبات معوق دارند. رئیس اسبق بانک مرکزی همچنین اعلام کرد: حدود 70 تا 80 هزار میلیارد تومان نیز بدهی بابت اوراق مشارکت است که باید پرداخت شود ضمن اینکه مجموعه بانک‌ها نیز حدود 50 هزار میلیارد تومان در حوزه مستغلات سرمایه‌گذاری کردند که نمی‌توانند آن را به فروش برسانند.  وی با اشاره به نقدینگی هزار هزار میلیارد تومانی گفت: برای تسویه بدهی می‌توان از بخشی از نقدینگی استفاده کرد لذا در مهار خطر بالقوه یکهزار میلیارد نقدینگی این ابزار کارآمد است.
مظاهری افزود: تسویه بدهی دولت به بانک‌ها از محل تسعیر دارایی‌های ارزی بانک مرکزی به ذخایر ارزی مملکت صدمه جدی وارد می‌کند.

امیر  استکی: این تز که «باید مدیران را سیر نگه داشت» را حتما شنیده‌اید. گزاره‌ای که از بسیاری جهات درست است. هرکسی که از نظر مادی تامین نباشد و فشار اقتصادی را بر گرده احساس کند، مستعد منحرف شدن است. حال این انحراف می‌تواند به شکل اهمیت ندادن به کار یا به شکل تلاش برای بهره‌برداری غیرمجاز از فرصت‌ها بروز نماید. تا اینجای کار به نظر نمی‌رسد کسی مخالف این باشد که کارکنان یک سازمان به شکل اعم و مدیران آن به شکل اخص، باید درآمدهایی مناسب داشته باشند اما همه مساله اینجاست که سطح مطلوبیت را چه عواملی تعیین می‌کند؟ چه چیزی استانداردهای سطح زندگی را تعیین می‌کند که در نتیجه آنها ما مبادرت به تعیین دستمزد برای یک مدیر بکنیم؛
به گونه‌ای که به اصطلاح سیر باشد و فقط متمرکز بر کار خود؟ اگر استانداردها براساس دسترسی به خوراک و پوشاک با کیفیت، مسکن مناسب، تفریح و اوقات فراغت کافی، دسترسی به کتاب و اینترنت، بهترین خودروی تولید داخل، مسافرت در حد معمول داخلی و امکان مسافرت‌های خارجی زیارتی و سیاحتی برای هر 4 سال و به طور خلاصه وضعیتی کمی بالاتر از سطح متوسط زندگی ایرانیان تعریف شود، آنگاه به نظر نمی‌رسد با درآمد حداکثر 7 برابر کمترین دستمزد برای مدیران مشکلی وجود داشته باشد.
مشکل آنجاست که این استانداردها براساس سطحی کمی بالاتر از ایرانیان متمول تعیین می‌شود. در اینجاست که با پدیده حقوق‌های نجومی مواجه می‌شویم. وقتی فرزندان بسیاری از کارگزاران و مدیران برای تحصیل به خارج ایران فرستاده می‌شوند و سوار ماشین‌های آنچنانی می‌شوند و مسافرت را فقط مسافرت به کشورهای اروپایی معنا می‌کنند و در مناطق بسیار گران تهران و در منازل باکیفیت و استانداردهای بسیار بالا زندگی می‌کنند، آن وقت ماهی 8-7 میلیون کفاف زندگی را نمی‌دهد و باید ماهی چندده میلیون عایدی داشته باشند. این نگاه به استانداردهای زندگی، معلول دوران سازندگی و یکی از دستاوردهای تکنوکراسی حمایت شده توسط هاشمی‌رفسنجانی است.
آن سال‌ها کرباسچی براساس کف همین استاندارد‌ها بود که حداقل درآمد برای ماندن در تهران را 500 هزار تومان تعیین می‌کرد آن هم در حالی که یک معلم به زحمت تا 100 هزار تومان عواید ماهانه داشت و این تازه میزان درآمد چشمداشتی مردم معمولی بود و اینکه چه درآمدی برای مدیران و کارگزاران سیستم در ذهن امثال کرباسچی بود را می‌شود از سطح همان بذل و بخشش‌های معروف و جنجالی کرباسچی متوجه شد. داستان فیش‌های حقوقی نجومی که امروز ذهن بسیاری از مردم را مشوش کرده است هم دقیقا از جنس همان مفسده‌های مالی زمان کرباسچی در شهرداری تهران است.
اما این نوع نگاه ریشه‌ای دارد در آن سو که اینجا با کج‌سلیقگی پیوند خورده است؛ این سیستم توزیع درآمد، گونه منحرف شده سیستم توزیع درآمد بازار آزاد در مواجهه با مدیران است. در سیستم بازار براساس بهره‌وری و سودزایی یک مدیر به او دستمزد می‌دهند و هیچ محدودکننده حداقلی و حداکثری نیز در آن وجود ندارد. مدیران در سیستم بازار آزاد هرچه بیشتر مفید باشند بیشتر بهره می‌برند، اگرچه آنجا نیز راهکار مبارزه با طغیان و سیری‌ناپذیری مدیران طراحی نشده الا همان سیستم نظارتی قوی و ساختار تنبیهی مستحکم که اجازه تخلف را از مدیر می‌گیرد اما در سیستم کاریکاتوری لیبرالیسم اقتصادی که در ذهن تکنوکرات‌های وطنی وجود دارد، جاده‌ای یکطرفه بنا شده و فقط به بالا بودن دستمزدها و استانداردهای زندگی مدیریتی در سیستم اقتصاد آزاد توجه شده است و بر این اساس است که «مدیران روابطی» که از بدنه یک الیگارشی خاندانی و دوستانه خارج شده‌اند و به مدیریت رسیده‌اند دستمزد مدیران بازار آزاد را دریافت می‌کنند و بهره‌وری و کارکردی در حد یک کارمند معمولی دفتری را دارند؛ نوعی طنز تقلید.
اما در جامعه‌ای که بسیاری از مردم هیچگاه یک نفر از نزدیکان و کسان و آشنایان خود را در مراتب بالای قدرت سیاسی و مدیریتی ندیده‌اند و با همین وضعیت تحرک سیاسی و اجتماعی نیز نخواهند دید، مواجه شدن با چنین درآمدهایی فقط به یک سرخوردگی و یأس منجر می‌شود، چرا که اگر لااقل راه برای همه باز بود در نهایت فرد می‌توانست تصور کند اگر لیاقت و توانایی داشت حتما می‌توانست به چنین سطح درآمدی برسد و اینکه امروز در مرتبه پایین‌تری از دیگران قرار دارد ناشی از ضعف و کم‌کاری خود او یا در نهایت عدم تمایلش است؛ درست مثل برخورد یک کارگر با یک مهندس در یک کارخانه. کارگر آنجا می‌داند که راه برای مهندس شدن او هم فراهم بوده است و او نخواسته یا نتوانسته است به آن جایگاه برسد لذا هیچ از دریافتی بیشتر یک مهندس نسبت به خود برآشفته نمی‌شود اما هنگامی که جامعه به این جمع‌بندی برسد که راه مشخص و قابل احصایی برای رسیدن به بسیاری از موقعیت‌ها وجود ندارد آنگاه است که مواجهه او با مساله انتفاع بیش از حد بعضی از منابع کشور تبدیل به یک بغض و عقده فرو خورده درون‌اجتماعی می‌شود. اینجاست که تک‌تک اعضای جامعه شروع به غیرسازی سیستم حاکم با خود می‌کنند. به گونه‌ای که فرض می‌گیرند آنها کسانی هستند غیر از ما که به هر حال در مقام توزیع منابعند. این یعنی حالتی که براستی «مرگ سرمایه اجتماعی یک نظام سیاسی فکری» است.
در سوق دادن مردم به این بدبینی بیشترین تقصیر را در مملکت اما همین جمع «مدیران تکنوکرات به‌دردنخور» دارند؛ کسانی با کاریکاتوری از اقتصاد آزاد در ذهن و در اصل جزئی از یک سیستم الیگارشیک. دولت روحانی و مجموعه مدیران و کارگزاران او در یک نگاه بسیار سرسری و ساده براحتی در خیل همین تکنوکرات‌ها قرار می‌گیرند، با همه توصیفاتی که از آنان کردیم و امروز و در وضعیت پسافیش‌های نجومی، این فقط آنها نیستند که به عنوان یک گروه سیاسی دچار ریزش سرمایه اجتماعی می‌شوند بلکه این سرمایه اجتماعی نظام جمهوری اسلامی است که تاوان تکنوکراسی تخیلی این جماعت را می‌دهد.