علیرضا داوودی: آمریکایی‌‌ها به ‌دنبال تزریق تفکر خاصی در میان نخبگان جامعه و سپس افکار عمومی کشور هستند مبنی‌ بر اینکه ملت ایران بر سر یک «دوراهی» قرار دارد و چاره‌‌ای جز انتخاب یکی از این دو راه ندارد.
برای هر کشور که در نظام بین‌الملل خواهان کسب قدرت برتر و تبدیل شدن به یک ابرقدرت است، کسب و فراهم‌سازی شرایط زیادی لازم و ضروری است، از ظرفیت‌های اقتصادی و سرزمینی تا توان نظامی برجسته اما اندیشمندان روابط بین‌الملل بویژه در حوزه هژمونی و نظم هژمونیک معتقدند مهم‌ترین این شرایط نه امور مادی و سخت که پذیرش عمومی اندیشه مطلوب کشور هژمون و مدعی ابرقدرتی است. تا زمانی که اندیشه مطلوب کشور هژمون به عنوان یک باور و قانون غیرقابل سرپیچی مورد پذیرش و اجرای عمومی قرار بگیرد فقدان هیچ شرط مادی نمی‌تواند اصل برتری این کشور را منتفی کند. پس از جنگ دوم جهانی ایالات متحده که بدون هیچ خسارت قابل توجهی، پیروز جنگ شده بود تنها یک رقیب داشت و آن هم شوروی کمونیست بود. پس از سال‌ها‌آزمون و خطا در نهایت استراتژی پیروزی‌آفرین برای ایالات متحده سیاست محدودسازی اندیشه رقیب یعنی کمونیسم (نه کشور شوروی) بود و با استفاده از نهادهای بین‌المللی کاملا لیبرال توانست این رقیب را به زانو درآورد. در این رقابت، ایالات متحده رفاه اقتصادی را به عنوان ملاک برتری و موفقیت اندیشه به جهانیان تحمیل کرد و در نهایت با استفاده از نظام مالی کاملا یک‌طرفه جهانی پیروز میدان شد. بازی قدرت‌های جدید اقتصادی و تکنولوژیک درون نظام هژمونیک کاملا آمریکایی در واقع به معنای تسلط بیشتر این اندیشه بر جهان و نبود دورنمایی از یک رقیب جدی تلقی می‌شود اما توهم [پایان دنیای] «فوکویاما» برای نظام سرمایه‌داری زیاد دوامی نداشت چرا که رقیب جدی و جدید، آرام‌آرام چون ققنوس از زبانه‌های دفاعی مقدس نمایان می‌شد و این سرآغاز دوران نبرد تمدن‌ها بود.
امپریالیسم و اندیشه جمهوری اسلامی
جمهوری اسلامی به عنوان تنها رقیب سرمایه‌داری در عرصه اندیشه‌پردازی، قابلیت ارائه الگویی جدید و رقیب را دارد که علاوه بر به چالش کشیدن نظم موجود و عیان ساختن بی‌عدالتی ساختاری این نظام، به عدالت انسانی براساس فهم و بینش فطری دعوت می‌کند که توانسته از حیاط خلوت امپریالیسم تا شرق عالم را به‌رغم تمام محدودیت‌ها و موانع ساختاری، مورد تاثیر قرار دهد. 38 سال دشمنی و فشار فزاینده که می‌توانست هر نظامی را متلاشی کند نتوانست باعث فراموشی، انزوای کامل و جلوگیری از تاثیرگذاری جمهوری اسلامی و اندیشه آن شود، پیشرفت درونزا و گام به گام این اندیشه در عرصه‌های مختلف بویژه علم و فناوری، باور به امکانپذیری حرکت منفک  از نظام جهانی در مسیر پیشرفت و تعالی را در میان ملت‌ها گستراند و این قدم اول در فروپاشی نظام یکجانبه کنونی است.
افراطی و عقب‌مانده، تصویرسازی مغشوش
ایالات متحده برای منزوی کردن و از میان بردن اندیشه جمهوری اسلامی تلاش کرده با استفاده از رسانه‌های اردوگاه استکبار در سطح بین‌المللی و سیاستمداران ایرانی متمایل به غرب و اندیشه‌های آن در درون ایران تصویرسازی دروغینی انجام دهد و با استفاده از آن، نظام اسلامی ایران را برابر با افراط‌گری و عقب‌ماندگی جلوه دهد. «ایران‌هراسی» در منطقه، «شیعه‌هراسی» در جهان اسلام و «اسلام‌هراسی» در جهان، تماما با هدف وارونه نشان دادن حقیقت متعالی گفتمان اسلام انقلابی تداوم دارد؛ پروژه «اسلام رحمانی» نیز به عنوان قرائتی منحرف و ناقص از اسلام برای ایجاد نسل جدیدی از مسلمانان میانه‌رو و سازشکار در دستور کار قرار گرفته است.  در کنار این هجمه عظیم رسانه‌ای، نهادهای بین‌المللی همواره ایران را با دلایل واهی به عنوان یک ناقض عمده حقوق بشر، حامی تروریسم و عامل کشتار و جنگ‌های منطقه‌ای معرفی کرده و همراهی با ایران را، همراهی با شر مطلق معنا کرده‌اند تا بدین وسیله دیگران را از نزدیک شدن به ایران و گفتمان انقلاب اسلامی منع کنند و این رقیب را در انزوای کامل قرار دهند. بحران هسته‌ای هم بهانه‌ای برای همین پروژه امپریالیستی بوده است تا جهان، ایران را به عنوان تهدید قبول کند.
نومحافظه‌کاران و فرار از گفتمان انقلاب
«نومحافظه‌کاری» محصول پیوند نامبارک غربگرایان روشنفکرنما و الیگارشی ثروت و قدرت است، گروه‌هایی که منافع گروهی و حزبی خود را براساس مقتضیات زمان پیگیری می‌کنند. گفتمان انقلاب اسلامی و مقاومت برای هر دو گروه در زمان کنونی عامل کاهش منافع و قدرت تلقی می‌شود چرا که از یک سو غربگرایان اعتقادی به اصول گفتمان انقلاب اسلامی ندارند و به‌ دلیل ریشه داشتن باورهای لیبرال در عمق جان‌شان اصولا گفتمان جمهوری اسلامی را مصداقی از تندروی و افراط و عامل جدا شدن از سرچشمه‌های تفکر سرمایه‌داری و نظام کدخدای جهانی می‌دانند و از سوی دیگر «الیگارشی قدرت و ثروت» نمی‌تواند منافع خود را در دوران کنونی (بر خلاف دهه اول انقلاب) از طریق تظاهر به گفتمان انقلاب اسلامی تامین کند. نومحافظه‌کاران توان و اعتقاد به همراهی با گفتمان وارثان واقعی انقلاب اسلامی (ملت غیور ایران و تمام مستضعفان جهان) و منادیان گفتمان نورانی اسلام انقلابی را ندارند چرا که این گفتمان با روشن شدن مرزهای دشمنی غرب مانع افزایش قدرت اقتصادی و پیوندهای بین‌المللی این 2 گروه می‌شود و به همین دلیل هدف مشترکی میان استکبار جهانی و نومحافظه‌کاران داخلی برای نابودی گفتمان مذکور شکل گرفته و منجر به تقسیم وظایف برای رسیدن به این هدف شده است.
نفوذ و نفاق، 2 بعد یک پروژه
اردوگاه غرب در عرصه بین‌المللی [همان‌گونه که توضیح داده شد] وظیفه سیاهنمایی از گفتمان انقلاب اسلامی به واسطه تصویرسازی مغشوش را بر عهده دارد و در داخل نومحافظه‌کاران وظیفه دارند موجبات جدایی ملت ایران از اندیشه ناب اسلامی را فراهم آورند. مسیر اصلی نومحافظه‌کاران برای این امر تقلیل واقعیت گفتمان انقلاب اسلامی به امور ناچیز و غیرواقعی و ایجاد دوگانگی میان این واقعیت تقلیل‌یافته و تحریف‌شده با اموری چون امنیت و رفاه اقتصادی است.
در پرونده هسته‌ای نومحافظه‌کاران کلیت تکنولوژی مدرن هسته‌ای را به یک علم ساده و نه چندان مهم تقلیل داده و در نهایت با مقابل‌سازی چرخش سانتریفیوژ و چرخ اقتصاد، سعی بر توقف حرکت «خوداتکای» ایران در عرصه علم و فناوری کردند که محصول این دوگانه‌سازی و حرکت برای رسیدن به برجام [بخوانید خسارت محض] قدم زدن‌ها، گفت‌وگوی گاه و بیگاه تلفنی و دیدار‌های تصادفی(!) با کدخدای محبوب ولی دور از دسترس نومحافظه‌کاران بود.
پرونده هسته‌ای گام اول برای امتحان امکان عملی کردن این نقشه مشترک بوده است و اکنون زمان آن رسیده که کلیت باور انقلابی و گفتمان اسلامی مورد هدف قرار گیرد. معادل‌سازی این گفتمان با تندروی و افراط‌گرایی یکی از مهم‌ترین بخش‌های این پروژه نفوذ و نفاق است چرا که با منفی‌سازی جلوه انقلابی‌گری می‌توان بر پایبندی ملت ایران به این گفتمان تاثیر گذاشت. حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای رهبر حکیم انقلاب نیز با درایت در دیدار مردم نجف‌آباد به این معادل‌سازی ناجوانمردانه و نفاق‌انگیز اشاره کرده و فرمودند: «ما از ادبیات سیاسی دشمن استفاده نکنیم؛ من این مساله را، بویژه به دوستان و برادران محترم خودمان در مشاغل گوناگون سیاسی و دولتی و غیردولتی و مانند اینها تأکید می‌کنم. دشمنان انقلاب از روز اول آمدند تعبیر ادبیات تندرو و میانه‌‌رو را مطرح کردند؛ فلانی تندرو است، فلان جریان تندرو است، فلان جریان میانه‌‌رو است. آن روز، از همه تندروتر هم از نظر آنها امام بزرگوار بود؛ امروز هم از همه تندروتر، به نظر آنها این بنده حقیر هستم... دوستان ما و برادران ما در داخل مراقب باشند آنچه مقصود آنها است را تکرار نکنند. آنهایی که می‌گویند تندرو، منظورشان کسانی است که در راه انقلاب مصمم‌‌تر و پایدارترند؛ حزب‌‌اللهی‌‌ها را می‌گویند تندرو. میانه‌‌رو هم‌ کسی است که در مقابل آنها تسلیم باشد».
برنامه دوم منکر شدن واقعیات گفتمانی انقلاب اسلامی و تقلیل آن به اموری مانند صنایع دفاعی و حرکت‌های احساسی و تقابل‌سازی میان این گفتمان و رفاه و رشد است. اینکه حرکت بالنده و تاثیرگذار جمهوری اسلامی در سایه رهبری داهیانه مقام شامخ ولایت و پیشرفت‌های عظیم در عین تحریم، توطئه و فشار جهانی در حوزه‌های مختلف توسط برخی مدعیان انقلاب نادیده انگاشته شده و تاثیرگذاری این گفتمان در تمام عالم محو و سانسور می‌شود و در نهایت در قالب یک پیام کوتاه در یک رسانه مجازی با ماهیت دوراهی‌سازی گفتمان[بخوانید سازشکاری] یا موشک بروز پیدا می‌کند، خود نشان محکمی از مسیری است که نومحافظه‌کاران برای رسیدن به هدف مشترک با اردوگاه استکبار جهانی در پیش گرفته‌اند. این دو‌گانه‌سازی که گفتمان انقلاب را به موشک و نبرد با همه و انزوا تقلیل می‌دهد و از مذاکرات برجام [بخوانید خسارت محض و سازشکاری] انقلابی‌گری محض(!) برداشت می‌کند و لقب سردار و انقلابی واقعی به عدول‌کنندگان از خطوط قرمز نظام می‌دهند و سازشکاری را گفتمان مطلوب تصویر می‌کنند و رفاه را محصول سازشکاری و دست کشیدن از آرمان‌ها معرفی می‌کنند، همان واقعیت اسف‌باری است که رهبر بزرگوار انقلاب در ابتدای سال جاری نسبت به آن هشدار دادند.
رهبر حکیم انقلاب اسلامی در یکی از مهم‌ترین و البته صریح‌ترین سخنرانی‌های نوروزی خود در حرم مطهر حضرت امام رضا علیه آلاف التحیه و الثنا فرمودند: «آمریکایی‌ها به ‌دنبال تزریق تفکر خاصی در میان نخبگان جامعه و سپس افکار عمومی کشور هستند مبنی ‌بر اینکه ملت ایران بر سر یک «دوراهی» قرار دارد و چاره‌ای جز انتخاب یکی از این 2 راه ندارد، دوراهی که آنها ادعا می‌کنند این است که ملت ایران یا باید با آمریکا کنار بیاید و یا به‌طور دائم تحت فشارهای آمریکا و مشکلات ناشی از آن باشد».
فرجام سخن
هدف مشترک «نومحافظه‌کاران» و «استکبار جهانی» نابودی گفتمان انقلاب اسلامی و تاثیرات آن است و به همین دلیل هر کدام بخشی از این پروژه مشترک را بر عهده دارند. درایت و بصیرت ملت انقلابی ایران  همواره در عرصه‌های مختلف مانع مهمی بر سر تحقق این پروژه شوم (نفوذ و نفاق) بوده است لیکن لازم است نخبگان انقلابی با درک کامل این نکات و تلاش در مسیر بصیرت‌افزایی تاثیر پیام‌های مسمومی را که هر از گاهی از یک رسانه مجازی یا یک مصاحبه رسانه‌ای منتشر می‌شود خنثی و مسیر حرکت بالنده انقلاب اسلامی را هموار کنند.

میکائیل دیانی: منشأ حقوق، الزام‌آوری حقوق، تکالیف مقدم و مؤخر از حقوق و... همه به نوع نگاه به مبانی حقوقی بازمی‌گردد که در اسلام این نگاه کاملا متفاوت با غرب است. در این مجال بسیاری از مسائل که شاید در نظر اول مبحثی مجزا از حقوق باشد در بطن آن، رابطه مستقیم و منبعث از فلسفه حقوق دارد که از جمله آن بحث آزادی، حدود و ثغور آن یا اختلاف‌نظرها در مفهوم و مصداق عدالت است. حال اگر مسائل از منظر مبنایی و فلسفی دیده نشود اختلافات نیز به سرانجام نمی‌رسد. در این بین نیز برای تعریف «حقوق‌ بشر» و تعیین حدود و ثغور آن باید مبنای حقوق مورد مداقه قرار گیرد.
برای پاسخ به اینکه فلسفه حقوق چیست تا از دل آن به حقوق‌ بشر برسید، نمی‌توان بدون بررسی ریشه‌ها و مبانی جواب قانع‌کننده‌ای داد. باید معیار نظری از معرفت‌شناسی‌مان مشخص شود که برای مشخص شدن آن باید تعریف ما از انسان؛ خصوصیت وجودی انسان، نسبت فرد و جامعه، نسبت ماده و معنا و از این قبیل مسائل معین شود!
برخلاف آنچه برخی در مواجهه با مکاتب حقوق غربی در پاسخ به چرایی برخی احکام حقوق‌ بشر، آن را به «حقوق‌ بشر ما» و «حقوق‌ بشر شما» تقسیم می‌کنند، از منظر اسلامی حقوق‌ بشر یک چیز ثابتی است و تقسیم کردن آن بر انواع مختلف یک نوع نسبی‌گرایی منبعث از نگاه سکولاریستی به حقوق‌ بشر است که به هیچ وجه مورد تایید اسلام نیست. حقوق بشری که از نگاه اسلامی متجلی باشد محدود به جامعه اسلامی نمی‌شود که براساس فرهنگ‌های مختلف اقتضائات متفاوتی بگیرد. افتادن در این چارچوب به معنای آن است که مکتب تاریخی حقوق و پوزیتیویسم یا شکل‌گیری حقوق براساس منافع و سود را تایید کنیم که اسلام به کل با آنها مخالف است.
اساسا می‌توان ایراد کلی اسلام به مکاتب مختلف جهان در باب حقوق را همین نسبی‌گرایی در نگاه به حقوق‌ بشر دانست. چنانکه حقوق‌ بشر را یک گزاره الهی در نظر نگیریم و آن را به اقتضائات اجتماعی و امری نسبی موکول کنیم، دیگر چگونه می‌توانیم از حقوق ذاتی بشر صحبت کنیم؟ چنانکه حقوق ذاتی، حقوق ثابتی است و ثبات حقوق با نسبی‌گرایی و معطوف به اقتضائات دانستن آن زیر سوال خواهد رفت! و اینکه غرب نمی‌تواند با این نگاه در چارچوب حقوق‌ بشر، امر به معروف و نهی از منکر را جا دهد از این بابت است که اخلاق پایه‌های فلسفی خودش را از دست داده است و ثباتی برای خوبی و بدی یا زشتی و زیبایی وجود ندارد؛ چنانکه حقوق نیز پایه فلسفی درستی ندارد و آنچه غیرقابل تفکیک است، آن است که هر تغییر در پایه‌های فلسفی اخلاق صورت بگیرد عینا در پایه‌های فلسفی حقوق نیز اتفاق می‌افتد. شکل‌گیری حقوق و اخلاق براساس منافع باعث ایجاد چندگانگی در حقوق می‌شود و در پاسخ به اینکه منافع هر فرد در ارائه کدام حقوق محقق خواهد شد، حقوق شکل می‌گیرد و گاه حقوق در تضاد و تقابل با یکدیگر خواهد بود.
وقتی پایه‌های حقوقی در غرب به‌صورت عرفی شد و عرف در مناطق و نواحی مختلف و در مکاتب مختلف فلسفی غرب متفاوت بود «حقوق‌ بشر» نیز به‌صورت متفاوت و متغیر تعریف می‌شود اما در اسلام مبنای حقوق از امر الهی گرفته شده است فلذا دارای ثبات در احکام است و براساس رابطه 3 متغیر نیاز، استعداد و استحقاق شکل خواهد گرفت.
نگاه درست به مبانی حقوق‌ بشر؛ عدالت و آزادی، نگاهی است که هم منطقی است و هم صورت‌بندی و نظریه‌پردازی حقوق‌ بشر، عدالت و آزادی را شکل می‌دهد بدون آنکه آن را دستخوش لذایذ و عرف و قرارداد‌ها کند [ البته آنچه گفته می‌شود در مبانی حقوق است و نه مصادیق آن که گاه در فقه عرف و مصلحت در مصادیق تاثیرگذارند که نمونه بارز آن مصلحت نظام سیاسی و حکومت اسلامی است] و براساس توصیف و توصیه و نتیجه‌ای که توصیه‌ای است مبتنی بر توصیف؛ به‌وجود می‌آید!
براساس همین صغری و کبری می‌توان حقوق‌ بشر را هم براساس حق‌الله دانست که امام سجاد(ع) می‌فرمایند: «همه حقوق‌ بشر شاخه‌ای است روییده بر ساقه حق‌الله» و یا «و ما من دابه فی‌الارض الا علی‌الله رزقها و یعلم مستقرها و مستودعها کل فی کتاب مبین؛ هیچ جنبنده‌ای در روی زمین نیست مگر اینکه رزق او به عهده خداست و می‌داند ابتدا و انتهای آن را [و] همه آنها در لوح محفوظ است». (سوره هود، آیه 6)
و یا حدیث امیرالمومنین علی(ع) که فرمودند: «لکل ذی رمق قوت؛ برای هر جانداری قوت و روزی است».(میزان‌الحکمه، جلد 3-1067) این یعنی هر موجودی که زنده است برای آن حق حیات و حق تغذیه قرار داده شده است. مبنای این حقوق، حقیقتی است که یک هستی عالم و عادلانه‌ای وجود دارد که این عالم را با غایت خاصی آفریده است، این عالم را برای این آدم و این آدم را درون این عالم آفریده است و نسبتی حکیمانه فی مابین عالم و آدم وجود دارد. اگر این حقیقت که مربوط می‌شود به «هستی‌شناسی» و «انسان‌شناسی» مورد مداقه قرار گرفت و پذیرفته شد می‌توان از حقوق صحبت کرد که هر فرد در این عالم دارای حقوقی است.
برای تمام مناسبات باید یک ارتباط واقعی تکوینی در متن خلقت باشد تا حقی از آن استخراج شود. وقتی پذیرفتیم یک ارتباط غایی تکوینی بین موجودات است می‌توان به‌صورت تشریعی حقوق را تعریف و اثبات قطعی کرد. حقوق در اسلام پیش از آنکه تشریعی باشند، تکوینی هستند و این حقوق مقدم بر شرعند. شریعت(روش مواجهه ما با آزادی‌ها) حقوقی را قرار نمی‌دهد بلکه حقوق واقعی تکوینی را بیان می‌کند. با این مبنا است که حقوق ذاتی بشر ریشه قطعی و قابل دفاع پیدا می‌کند و از طرفی هیچکس نمی‌تواند به نام دین علیه فطرت حکمی دهد. و در نهایت تفاوت‌های حقوقی -به معنای عدم شباهت حقوق نه عدم تساوی حقوق- در یک نظام حقوقی که تنظیم‌کننده آزادی‌هاست، دارای معنی می‌شود. منشأ تفاوت حقوقی در اینجا تفاوت حقیقی است به عبارتی برای هر حقی یک واقعیت خارجی وجود دارد. در این نظام حقوقی چارچوب حقوق و حدود و آزادی‌های افراد، بسته به چگونگی تعریف سعادت‌ها و شقاوت‌هاست، و اینها را براساس تعریفی که از بشر وجود دارد، تعریف می‌کنیم. در اینجا تفاوت نوع نگاه به بشر در نظام اسلامی که در بالا گوشه‌ای از آن رفت باعث می‌شود حقوق و حدود متعالی حاصل شود. با تعریف بشر تعاریف و چرایی حقوق در نظامات فکری مختلف متفاوت می‌شود، حتی در جایی که یک حق را برای انسان قائل می‌شویم به دلیل تفاوت در ریشه‌ها چرایی متفاوتی برای حق آورده می‌شود، برای مثال در باب ازدواج ما معتقدیم ازدواج یک حق است و طرف‌های غیرالهی نیز بر حق ازدواج تاکید می‌کنند اما وقتی از چرایی سوال می‌شود، آن مکاتب می‌گویند: «ازدواج لذت است»؛ «ازدواج قرارداد است» یا «ازدواج در یک جبر تاریخی باید اتفاق بیفتد» اما اسلام می‌گوید: «ازدواج حق است، چون در تکامل الهی موثر است و خدای متعال این حق را قرار داده است». در اسلام قوانین بشر دینی، هماهنگ با قوانین فطرت و خلقت شکل می‌گیرد و وقتی حقوق‌ بشر درست تعریف می‌شود که قوانین فطرت و خلقت درست تعریف شود. نمی‌شود خلقت یک جور باشد و حقوق یک جور دیگری باشد.
حقوق طبیعی از طبیعتی به‌وجود می‌آید که هدف و غایتی دارد. استعدادهایی در طبیعت بشر و طبیعت عالم به‌صورت آگاهانه قرار داده شده است. هر جایی استعداد‌هایی قرار داده شده است استحقاق‌هایی نیز متناظر با آن قرار گرفته است. استعداد بدون استحقاق قابل توجیه نیست و از طرفی در این عالم برای هر موجود زنده‌ای نیازهایی است و استعدادهایی نیز وجود دارد؛ بنابراین استحقاق‌هایی مولود پیدا می‌کند.
استحقاق محصول ترکیب استعداد در نیاز است. اگر بین نیاز‌ها و استعدادها رابطه واقعی و طبیعی و تکوینی عالمانه و آگاهانه وجود نداشته باشد استحقاق‌ها شکل نمی‌گیرد. در نتیجه مبنای حقوق‌ بشر، آزادی، عدالت و پیشرفت همین استحقاق‌ها است. در نظام اسلامی حقوق‌ بشر از همین نقطه متولد می‌شود. انسان بماهو انسان استعدادها و نیازهایی دارد که در باقی موجودات این نیازها و استعدادها وجود ندارد و متناظر با اینها استحقاق‌هایی شکل می‌گیرد که بر مبنای آن حقوق‌ بشر زایش می‌کند.
هر استعداد طبیعی یک سند طبیعی است به نفع یک حق طبیعی و هر استعداد متناسب با یک نیاز است. اگر انسان در خود نیاز به غذا می‌بیند، یعنی در آن استعداد رفع گرسنگی وجود دارد و بر این مبنا انسان مستحق خوردن غذا می‌شود.
نکته مهم در حقوق‌ بشر چگونگی ارضای این نیازهاست. وقتی قاعده غایی بودن و عالمانه و آگاهانه بودن نیازها و استعدادها پذیرفته شود نقش عقل و وحی تجلی پیدا می‌کند که راه درست ارضای این نیازها براساس استعدادها را مشخص می‌کند و برای انسان استحقاق‌های خاص قرار می‌دهد و از همین جا است که بسیاری از رذایل اخلاقی چون همجنس‌بازی که در حقوق‌ بشر غربی تعریف می‌شود از سوی ما نفی می‌شود چرا که این جزو نیازها و استعدادهای انسان نیست.

تیرماه 29 رزم‌آرا روی کارآمد. آن زمان من نوجوان بودم اما روزنامه می‌خواندم، روزنامه‌های زیادی هم می‌آمد. من، پسر بچه‌ای که در خانواده‌ای روحانی تربیت شدم و با مسائل سیاسی سروکار داشتم، امکان آن را پیدا کرده بودم که روزنامه‌ها را بخوانم، مثلا روزنامه «داریا» متعلق به حسن ارسنجانی بود که بعدها وزیر کشاورزی کابینه علی امینی شد که او هم جزو چپ‌ها بود. مجموعه روزنامه‌ها ضد مذهب بودند، غیر از «نبرد ملت» و «اصناف». من هم هر روز صبح با عشق و علاقه تیتر روزنامه‌ها را می‌خواندم ولی «نبرد ملت» و «اصناف» را می‌خریدم، گاهی هم وسط هفته «بسوی آینده» و عصرها هم «شهباز» را می‌خریدم. آن زمان جبهه ملی تشکیل شد که مخالف رزم‌آرا بود؛ من هم اخبار مجلس و سخنرانی‌های دکتر مصدق و مقالات بقایی، حسین مکی، فاطمی، کرباسچیان و ابراهیم کریم‌آبادی را می‌خواندم، اعلامیه‌های جسته وگریخته فداییان اسلام را می‌خواندم و به علت سابقه‌ام شیفتگی خاصی به نواب صفوی داشتم. 14 اسفند 1329، آیت‌الله فیض از مراجع قم دعوت حق را لبیک گفت. دولت برای اینکه خودش را مذهبی جلوه دهد، اعلام کرد روز چهارشنبه 16 اسفند در مسجد شاه مراسم ختمی برپا می‌شود. رسم این بود که وقتی رئیس دولت می‌آمد، برای حفاظت او خط سیر درست می‌کردند. تمام دست‌فروشان را جمع می‌کردند، در ناصرخسرو پاسبان می‌گذاشتند، همه مراسم ختم دولت هم در مسجد شاه برگزار می‌شد. ما را هم جمع کردند به مسجد بردند. من درست در دالان ورودی مسجد ایستاده بودم که رزم‌آرا آمد. کلاه شاپوی توسی و پالتوی سرمه‌ای تنش بود و یک دستش هم در جیبش بود. موقع رد شدن به همه نگاه می‌کرد، لحظه‌ای چشمانش به چشمان من افتاد، خیلی چشمان تیزی داشت، نگاهش بعد از60 سال هنوز در ذهن من مانده است. وارد حیاط مسجد که شد من صدای 3 گلوله شنیدم. پس از شنیدن صدای شلیک، عده‌ای کف زدند، گفتند براوو، براوو، براوو. عده‌ای هم «الله‌اکبر» گفتند. پاسبان‌ها ریختند مردم را متفرق کنند، مردم فرار کردند. من هم هنگام فرار کفش‌هایم جا ماند. رفتم در ناصرخسرو کفش چسبونک ارزان‌قیمت خریدم.
در بازارچه مروی قهوه‌خانه بزرگی بود، دیزی با نان را 5 قران و 10 شاهی می‌داد. من با یکی از دست‌فروش‌ها شریک شدم برویم دیزی بخوریم به هوای اینکه از رادیوی قهوه‌خانه خبر را گوش کنیم. ساعت 2 بعد از ظهر رادیو را باز کرد که در خبرها گفت «امروز تیمسار رزم‌آرا نخست‌وزیر به وسیله شخصی به نام عبدالله موحد رستگار با 3 گلوله از پای درآمد، تا نخست وزیر را به بیمارستان برسانند، جان به جان آفرین تسلیم کرد.» مردم در قهوه‌خانه کف زدند. آنجا بود که فهمیدیم رزم‌آرا کشته شده است. شب‌ها گاهی می‌رفتم خیابان ارامنه کنار یک مغازه بقالی که رادیو داشت، می‌نشستم. آن شب هم رفتم، ساعت 8 شب رادیو را روشن کرد که اخبار اعلام کرد اسم قاتل «خلیل طهماسبیان» (به‌جای طهماسبی) است. از قاتل پرسیدند چرا اسمت را عبدالله موحد رستگار گفتی، گفته بنده خدا هستم، یکتاپرستم، با رفتن در بستر شهادت رستگار شدم. همان جا رادیو اعلام کرد سهام شرکت بریتیش پترولیوم انگلیسی که سهامدار اصلی شرکت نفت ایران و انگلیس بود، 10 درصد در تمام بازارهای سهام تنزل کرد و همه خبرگزاری‌ها مخابره کردند قشریون مذهبی به خاطر ملی شدن صنعت نفت رزم‌آرا را کشتند. صبح پنجشنبه روزنامه «نبرد ملت» که تقریبا سخنگوی فداییان اسلام بود، تیتر زد «رزم‌آرا به جهنم رفت و سایر خائنان به دنبال او رهسپار می‌شوند.» این تیتر را کرباسچیان، مدیر روزنامه زده بود. روزنامه 2 قران بود، تا ساعت ده به 2 تومان رسید؛ 3 هم بار چاپ شد.
شنبه صبح ابراهیم کریم‌آبادی، مدیر روزنامه اصناف عکسی چاپ کرد که در آن نواب صفوی دستش را روی سر سیدحسین امامی و خلیل طهماسبی گذاشته بود و نوشت: «این دو مرد حق، تربیت شده این مرد حق‌اند.» و اعلامیه نواب صفوی را با این تیتر چاپ کرده بود که «اعلام ما به دشمنان اسلام و غاصبین حکومت اسلامی ایران، شاه و دولت» و زیرش نوشته بود «حضرت استاد خلیل طهماسبی معروف به عبدالله موحدرستگار، طبق فرمان خدا رزم‌آرا را از میان برداشت. چنانچه دربار در عرض یک هفته از این سرباز برومند اسلام، حضرت خلیل طهماسبی عذرخواهی نکرده و آزاد ننماید، دربار را کن فیکون خواهیم کرد.» من تا اینجا ناظر قتل رزم‌آرا بودم.
عبدخدایی در مصاحبه با تاریخ ایرانی