مهدی طاهرخانی: یک جمهوری 25 ساله در شمال غرب ایران با جمعیت تقریبی 10 میلیون نفر رویاهای بزرگی را در سر می‌پروراند. به نوعی شاید شب‌ها خواب احیای چیزی مثل عثمانی را می‌بیند و از این رو همزمان که در حال مهندسی گذشته‌اش با تحریف تاریخ است، به هر رسنی چنگ می‌اندازد تا حال و آینده‌اش را هم آباد کند. یک روز چوگان را به اسم خودشان به ثبت می‌رسانند و روز دیگر شاعر پارسی‌گو را به صرف دفن در گنجه، میراث خود می‌نامند، فارغ از اینکه به شهادت اکثر کارشناسان حوزه ادبی، نظامی اصلا ترک‌زبان نبوده و شعری هم به این زبان ندارد. البته از همان زمان اتحاد جماهیر شوروی تلاش فراوانی بر ضبط او انجام پذیرفت حتی یک دیوان با زبان ترکی هم به او بستند که در جعلی بودنش همین بس که خلیج‌فارس را با نام دیگری خطاب کنیم. آذری‌های غیرایرانی، همه تلاش خود را برای پیشینه‌سازی انجام می‌دهند اما دغدغه این نوشته گذشته دزدی نیست بلکه ما نگران آینده‌ای هستیم که به نم‌نمک در حال سرقت است و متاسفانه هیچ حرکت بازدارنده‌ای از سوی مسؤولان کشورمان فراخور این دغدغه صورت نمی‌گیرد.
در طول سال‌های اخیر در حوزه ورزش، بارها خبر مهاجرت ورزشکاران ایرانی مخابره شده است اما این دست از مهاجرت‌ها به چند نوع است؛ عده‌ای برای همیشه از ایران می‌روند و به بهانه زندگی بهتر، شانس خود را در غرب جست‌وجو می‌کنند. شاید نمونه دم‌دستی این اتفاق، حضور «راحله آسمانی» تکواندوکای ایرانی در کشور بلژیک باشد. بدون تردید او رفته تا باقی عمرش را در غرب بگذراند. اما دسته دیگر ورزشکارانی‌ هستند که اتوبوسی به جمهوری 25 ساله آذربایجان می‌روند. تعدادشان هم کم نیست. نه باکو وضعیت بهتری از تهران دارد و نه آذربایجان بهشت‌تر از ایران است. هیچ ورزشکاری هم آنجا را برای ادامه زندگی انتخاب نمی‌کند، اینجا پای پول در میان است و عوض کردن پرچم هنگام مسابقه. تا قبل از مسابقه تکواندوی مهدی خدابخشی و میلاد بیگی در المپیک ریو، حساسیت چندان زیادی روی این مهاجرت‌های صرفا مالی وجود نداشت، چرا که در چند سال اخیر در کشتی فرنگی، هرگاه ایرانی‌ها مقابل ورزشکاران ایرانی آذربایجان قرار گرفتند، پیروزی با ما بود و از این رو حساسیت زیادی ایجاد نشد. اما این بار قصه در تکواندو متفاوت بود. مهدی خدابخشی یک شکست بسیار تلخ و تحقیرآمیز مقابل میلاد بیگی متحمل شد تا کاروان ایران شانس مدال ولو برنز خود را از دست بدهد و در سوی مقابل این بیگی بود که برای جمهوری آذربایجان، یک برنز صید کرد. صحبت‌های رئیس فدراسیون تکواندوی ایران پس از این مسابقه و استفاده از کلمه «مزدور» برای بیگی نه مهماندوست، باعث شد موافقان و مخالفان در چند روز گذشته مطالب متعددی در این باره بنویسند. بهتر است از زاویه دیگر و با لایه‌برداری منصفانه به این پدیده نگاه کنیم.
در عالم ورزش، ورزشکاران متعددی را می‌بینیم که اصلیت‌شان برای جای دیگری است اما بنا به دلایلی برای کشور و پرچم دیگری می‌جنگند. نمونه نخست ورزشکارانی هستند که از همان بدو تولد یا سنین بسیار پایین به کشور دیگری مهاجرت کردند و کلا محصول کشور دوم به حساب می‌آیند تا زادگاه خویش. فریدون زندی و اشکان دژاگه بهترین نمونه برای مثال هستند. آنها صفر تا صد پیشرفت خود را مدیون سیستم آموزشی کشور دوم هستند. از این رو اگر بر فرض مثال دژاگه هم‌اکنون بازیکن ثابت تیم‌ملی آلمان هم بود، نمی‌شد هیچ گله‌ای درباره ملیتش کرد ولو اینکه هم پدر و هم مادرش ایرانی باشند. با این وجود به این دو در تیم‌ملی فوتبال آلمان فرصت نرسید و ترجیح دادند برای کشور اصلی خود بازی کنند.
نمونه دوم ورزشکارانی هستند که بنا به هر دلیلی (ولو ازدواج با یک خارجی) از کشور خود مهاجرت می‌کنند. آنها بزرگ شده کشور زادگاه هستند و طبیعتا تمام آموزش‌های خود را در کشور اصلی می‌بینند و به گونه‌ای مدیون آن هستند اما انسان حق انتخاب دارد و آنها برای عوض کردن مسیر زندگی خود به کشور دیگری می‌روند. به عنوان مثال راحله آسمانی تبعه بلژیک شد و این تکواندوکای ایرانی را با پرچم بلژیک در المپیک دیدیم یا «تاتسیانا ایلیوشچانکا» که صفر تا صدش بلاروس است اما به خاطر ازدواج با یک ایرانی، به کشور ما آمد و ترجیح داد برای ما وزنه پرتاب کند و حالا ما او را «لیلا رجبی» می‌شناسیم.
تا حدود زیادی ورزش جهان چنین مهاجرانی را در دل خود دیده است. اما یک نوع دیگر هم داریم که با دو نمونه قبلی تفاوت‌های بنیادین دارد. فرد در یک کشور به دنیا می‌آید؛ همه آموزش‌های لازم را در همان کشور می‌بیند، از زندگی در کشورش هم کاملا راضی است اما می‌خواهد مهارتش را بفروشد.
به همه ورزشکاران کشور قطر نگاه بیندازید. تقریبا پر از این دسته از ورزشکاران است که برای «پول» در گام نخست و سپس فرصت ملی‌پوش شدن در وهله دوم، حاضر شدند به کشور زادگاه و سیستم آموزشی‌ای که آنها را پروراند، پشت و برای پرچم دیگری افتخارآفرینی کنند. آنچه این روزها در ورزش ما رخ داده و متاسفانه بین حامیان و منتقدان جنگ بزرگی شکل گرفته است، دقیقا همین نوع سوم است. سامان طهماسبی و صباح شریعتی برای پول بیشتر حاضر شدند پرچم ایران را بیندازند و پرچم آذربایجان را بر سر بگیرند. میلاد بیگی در صورتی که تا دو سال قبل برای تیم‌ملی تکواندوی ما پا می‌زد، یک سال و نیم قبل به بهانه ادامه تحصیل به باکو رفت و به همین راحتی تابعیت آذربایجان را پذیرفت. برخلاف فوتبال که فیفا تاکید می‌کند اگر یک بار در تیم‌ملی بزرگسالان کشوری بازی کرده باشی، دیگر به هیچ عنوان اجازه تغییر تابعیت نداری، در سایر ورزش‌ها این محدودیت‌ها وجود ندارد. از این رو باید نگران موضوع آذربایجان بود. از سویی داستان ورزشکار و مربی کاملا با یکدیگر متفاوت است. مربی می‌تواند علمش را در اختیار هر کشوری قرار دهد و هیچ محدودیتی در این مورد وجود ندارد از این رو کسی نمی‌تواند ادعا کند رضا مهماندوست به ایران خیانت کرده است. اما داستان ورزشکار کاملا متفاوت است. آذریابجان می‌خواهد به هر قیمتی برای خودش، جایگاهی در ورزش جهان دست و پا کند از این رو بدون ترمز در هر رشته‌ای سراغ ورزشکاران مختلف می‌رود. همانطور که بسیاری از کشتی‌گیران این کشور چه در فرنگی چه در آزاد کلا آذربایجانی نیستند. اما موضوع مهم نوع سیاستی است که مدیران و دست اندرکاران ورزش ما باید پیش بگیرند.
میلاد بیگی همانند هر انسان آزادی حق انتخاب دارد همانطور که هر یک از ما مختاریم تصمیم بگیریم در کجای جهان زندگی کنیم. اما وقتی یک ورزشکار به اسم آزادی و حق انتخاب می‌تواند به راحتی به ملیت و خاک مادری‌اش پشت کند، چرا کشور او باید همچنان تابعیت او را قبول داشته باشد؟ زدن برچسب «مزدور» در عالم ورزش به ورزشکاران خوشایند نیست، ولو اگر آن ورزشکار تنها برای پول بیشتر حاضر شده باشد پرچم کشور دیگری را در المپیک بالای سرش ببرد و شادمانی کند. اما با توجه به خطر بزرگی به اسم جمهوری آذربایجان لازم است کشور ما راهکاری بیندیشد که ورزشکاران دو تابعیتی، هزینه‌ای را متقبل شوند. آنها نه اطلاعات طبقه‌بندی شده نظامی ایران را فروختند که لازم‌المجازات باشند و نه خیانتی را مرتکب شدند که مستحق انواع ناسزا باشند. تنها می‌شود مثل خود آنها عمل کرد؛ وقتی ملیت ایرانی برای او مهم نیست چرا ایرانی بودن او برای ایران مهم باشد؟ از این رو باطل کردن ملیت ایرانی این دست از ورزشکاران (نوع سوم) باید در دستور کار قرار بگیرد. اینگونه نباشد که او براحتی در ایران زندگی کند، از سیستم آموزشی ما در هر رشته ورزشی بیشترین بهره را ببرد اما وقتی هنگام مسابقات جهانی و المپیک می‌شود بیاید و رودرروی کشور ما قرار بگیرد.
اگر آنها پشت در سفارت ایران در فلان کشور معطل شوند تا ویزای حضور در خاک مادری‌شان را بگیرند یا اینکه بیشتر از یک مدت محدود نتوانند در ایران اقامت کنند، آن وقت کمترین بها را برای انتخاب آزادشان پرداخت کرده‌اند. صباح شریعتی و میلاد بیگی برای جمهوری آذربایجان در کشتی فرنگی و تکواندو 2 مدال برنز آوردند، قطعا دلارهای فراوانی را بابت این کار بزرگشان خواهند گرفت (نوش جانشان) بویژه برای آن لحظه‌ای که پرچم جمهوری آذربایجان را بر سر گرفتند و در سالن دور افتخار زدند. اما بهای این انتخاب باید پرداخت شود. تا امروز متاسفانه در مجلس ما هیچ قانونی در این باره وضع نشده اما حالا وقتش رسیده برای کم کردن این سیل مهاجرت‌ها که شاید بشود نام «فرار استعداد» را رویش گذاشت، کاری انجام داد. کسی خبر دارد اصلا این ورزشکاران همچنان یارانه هم می‌گیرند یا نه؟
اینکه مخالفان این ورزشکاران به آنان مزدور بگویند صحیح و اخلاقی نیست و از سوی دیگر موافقان هم بخواهند با قاطی کردن هر سه نوع مهاجرت، همه چیز را عادی و محصول مدرنیته بدانند هم اشتباه محض است.
همانطور که در جام‌جهانی 2014 هرگاه دیگو کاستای صددرصد برزیلی، با پیراهن تیم‌ملی فوتبال اسپانیا در استادیوم فونته نووا صاحب توپ می‌شد از سوی هم‌میهنانش شدیدا مورد تسمخر و شماتت قرار می‌گرفت یا هرگاه مسعوت اوزیل (مهاجر نوع اول) با تیم‌ملی آلمان مقابل ترکیه قرار می‌گیرد، بیشترین ناسزاها را می‌شنود یعنی انسان حق انتخاب دارد اما هر انتخابی شاید بهای منفور شدن پیش یک ملت را داشته باشد و چه دردی بالاتر از اینکه قهرمان و نخبه باشی اما با تمام وجود مردمت از تو متنفر باشند.

حضور ناگهانی منصوریان در بابل باعث شد شایعه بازگشت حنیف عمران‌زاده به استقلال رسانه‌ای شود. با این وجود نه منصوریان علاقه‌ای به این بازگشت دارد و نه باشگاه استقلال هیچ برنامه‌ای در این‌باره اتخاذ کرده است. عملکرد عجیب آبی‌ها در خط دفاع و خوردن گل‌های فراوان باعث شد سرانجام کادر فنی این تیم به فکر تقویت این منطقه بیفتد. مصدومیت و عمل جراحی محمدحسین کنعانی‌زادگان همان فرصتی بود که منصوریان به دنبالش می‌گشت. این مدافع جنجالی و گرانقیمت هرگز نتوانست انتظارات را برآورده کند از این‌رو مصدومیتش این فرصت را به کادر فنی داد تا آبی‌ها با بیرون کردن او از لیست به دنبال یک مدافع دیگر باشند. گزینه شماره یک این پست پادووانی برزیلی است. قرار است فیفا بزودی وضعیت این بازیکن را مشخص کند تا مدیران استقلال بدانند او بازیکن آزاد محسوب می‌شود یا نه. از سوی دیگر منصوریان در نظر دارد اگر بنا به هر دلیلی پادووانی به استقلال نیامد، از هادی عقیلی در این پست بهره ببرد. از این‌رو در برنامه‌های او هیچ خبری از عمران‌زاده نیست. اما چرا ناگهان شایعه حنیف و بازگشتش به استقلال به سر زبان‌ها افتاد؟ ماجرای شایعه بازگشت  او به استقلال به سفر چند روز پیش منصوریان به بابل برای تماشای بازی خونه به خونه برابر بادران تهران بازمی‌گردد؛ جایی که گفته می‌شود او با منصوریان جلسه‌ای برگزار کرد و در آنجا بحث‌هایی درباره بازگشت عمران‌زاده به استقلال مطرح شد. با این حال عمران‌زاده گزینه اول خط دفاعی استقلال نیست و در صورتی که جذب پادووانی به هر دلیلی عملی نشود، استقلال از بین او و هادی عقیلی یکی را انتخاب می‌کند. البته با توجه به اختلاف بین رحمتی و عمران‌زاده کمی بعید به نظر می‌رسد او به این راحتی‌ها بتواند با استقلال قرارداد امضا کند. مهدی رحمتی بازیکن بسیار مهمی برای منصوریان محسوب می‌شود و بی‌تردید کاری نمی‌کند که کاپیتان تیمش را دلخور کند و از همه اینها گذشته بازگشت عمران‌زاده به استقلال این موضوع را تایید می‌کند که منصوریان در خروج نام این بازیکن از لیست تیمش اشتباه کرده است که این موضوع در این شرایط ممکن است وجهه او را در بین هواداران استقلال خراب کند. از سوی دیگر باشگاه خونه به خونه اعلام کرده حتی اگر استقلال هم خواهان حنیف باشد، آنها به هیچ عنوان اجازه این بازگشت را صادر نمی‌کنند. علی امیری در این‌باره گفته است: «حنیف کاپیتان تیم ما است و خبر بازگشت او به استقلال دروغ رسانه‌ای است. منصوریان به دعوت خود ما به باشگاه آمد و اصلا پیشنهادی درباره بازگشت عمران‌زاده نداده است. حساب ویژه‌ای روی حنیف بازکرده‌ایم و اجازه جدایی را به او نخواهیم داد». از این رو بهتر است هواداران استقلال چندان به این اخبار توجه نکنند. از بین پادووانی و هادی عقیلی یک نفر جانشین محمدحسین کنعانی‌زادگان می‌شود.
 

رهبر معظم انقلاب از کاروان ورزشی المپیک تشکر و قدردانی کردند
رهبر معظم انقلاب اسلامی در پیامی از قهرمانان مدال‌آور و همه ورزشکاران و مربیان پرتلاش کاروان ورزشی جمهوری اسلامی ایران در رقابت‌های المپیک ۲۰۱۶ تشکر و قدردانی کردند. به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر مقام معظم رهبری، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در پیامی از قهرمانان مدال‌آور و همه ورزشکاران و مربیان پرتلاش کاروان ورزشی جمهوری اسلامی ایران در رقابت‌های المپیک 2016 تشکر و قدردانی کردند.
متن پیام رهبر انقلاب اسلامی به این شرح است:
بسمه تعالی
به کاروان ورزشی بازگشته از المپیک؛ قهرمانانی که با مدال‌آوری دل ملت را شاد کردند؛ به پهلوانانی که از حق خود بر اثر ناداوری‌ها محروم شدند؛ به ورزشکارانی که عدم موفقیت آنان از ارزش تلاش و کوشش آنها نمی‌کاهد؛ به بانوان ورزشکاری که نشانه‌ افتخارآمیز پوشش زن ایرانی را به رخ همگان کشیدند، به بانوی شجاعی که با حجاب کامل در پیشانی کاروان درخشید و به مربیان و پیشکسوتان ورزش کشور، خوشامد می‌گویم و از همه‌ شما سپاسگزاری می‌کنم. قدر شما را می‌دانیم.
سیدعلی خامنه‌ای

خداداد عزیزی: به پلیس فتا شکایت می‌کنم
بازیکن اسبق تیم‌ملی فوتبال گفت: من هیچ صفحه اینستاگرامی ندارم و در فضای مجازی فعالیتی نمی‌کنم. خداداد عزیزی در گفت‌وگو با فارس، درباره مطلبی که در اینستاگرام از قول او منتشر شده مبنی بر اینکه انتقاداتی را علیه خواننده زیرزمینی منتشر کرده، اظهار داشت:‌ من باید بگویم هیچ صفحه‌ اینستاگرامی ندارم و در فضای مجازی فعالیت نمی‌کنم. نمی‌دانم چه کسی هم این موضوع را عنوان کرده و هدف او از منتشر کردن این مطالب چیست. وی ادامه داد: باور کنید اصلاً نمی‌دانم چه اتفاقاتی رخ می‌دهد. من اصلاً از مسائلی مثل فالوده، بستنی و فالوور سر درنمی‌آورم! نسبت به کسی که این صفحه را به نام من راه انداخته، شکایت می‌کنم و می‌دانم پلیس فتا هم پیگیر اینگونه مسائل است.

روسیه حضور در پارالمپیک را از دست داد
 فرجام‌خواهی کشور روسیه درباره حضور ورزشکاران این کشور در بازی‌های پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو بی‌نتیجه ماند.
به گزارش  مهر، پس از اینکه کمیته ضددوپینگ اقدام به محرومیت کشور روسیه از حضور در بازی‌های پارالمپیک کرد، مقامات ورزشی این کشور اعتراض خود را به دادگاه عالی داوری در ورزش ارسال کردند که مورد موافقت واقع نشد. در تصمیمی که روز سه‌شنبه در دادگاه عالی داوری در ورزش واقع در لوزان سوییس اتخاذ شد، مقرر گردید هیچ ورزشکار روسی حق شرکت در پارالمپیک ریو را نخواهد داشت.  

دهن‌کجی هواداران سلتیک به یوفا با کمک به مردم فلسطین
هواداران تیم فوتبال سلتیک با جمع‌آوری کمک‌های خیریه، اقدام اتحادیه فوتبال اروپا را برای جریمه کردن آنها در بازی اروپایی اخیرشان تلافی کردند. به گزارش  تسنیم، به‌دنبال جریمه شدن باشگاه سلتیک از سوی کمیته انضباطی اتحادیه فوتبال اروپا (یوفا) به‌دلیل حمایت‌ طرفدارانش از مردم فلسطین، هواداران این تیم به شیوه‌ای جالب به نهاد حاکم بر فوتبال قاره سبز دهن‌کجی کردند و در یک اقدام خیریه برای مردم فلسطین کمک مالی جمع‌آوری کردند. صدها هوادار سلتیک چهارشنبه هفته گذشته قبل و در جریان بازی تیم‌ محبوب‌شان برابر نماینده رژیم اشغالگر قدس در دور رفت پلی‌آف لیگ قهرمانان اروپا، در خارج و داخل ورزشگاه سلتیک‌پارک، پرچم فلسطین را به اهتزاز درآوردند که این حرکت آنها از سوی یوفا یک اقدام سیاسی و غیرورزشی قلمداد و منجر به جریمه باشگاه سلتیک شد. هواداران سلتیک هم برای تلافی کردن مجازات یوفا، در یک کمپین اینترنتی برای جمع‌آوری 75 هزار پوند کمک خیریه برای مردم فلسطین اقدام کردند که یکی از اهداف آن تأمین مخارج پزشکی و تأمین سلامت آن دسته از کسانی بود که قربانی حملات رژیم اشغالگر قدس شده‌اند. در عرض کمتر از 24 ساعت پس از شکل‌گیری کمپین هواداران سلتیک، مبلغ کمک‌های خیریه‌ای که برای مردم فلسطین جمع‌آوری شد به بیش از 80 هزار پوند رسید، یعنی
5 هزار پوند بیش از رقمی که در نظر گرفته شده بود.

گابریله مارکوتی: چلسی دومین بازی‌اش در لیگ برتر را هم با نتیجه‌ 2 بر یک، این بار مقابل واتفورد برد. این بازی نکات مثبت زیادی از جمله روحیه‌ جنگنده‌ تیم داشت اما در ضمن همراه بود با صحنه‌هایی از ضعف شدید دفاعی، بویژه سر گل اتین کاپو. والتر ماتزاری برای حدود 70 دقیقه دست آنتونیو کونته را بسته بود. بعد هر 3 تعویض کونته، میشی باتشوایی، سسک فابرگاس و ویکتور موزز تاثیرگذار شدند و در نهایت چلسی از شکست بازگشت و پیروزی ساخت. وقتی چنین اتفاقی می‌افتد معمولا مربی را برای دید و تصمیمش تحسین می‌کنیم اما برای چلسی بهتر است که اصلا در چنین شرایطی قرار نگیرد که مجبور به بازگشت شود.  نکته‌ مهم دیگر دیگو کاستا بود که در حالی که یک کارت زرد به خاطر اعتراض و بی‌احترامی به داور گرفته بود، خوش‌شانس بود که به خاطر دایوش اخطار دوم را نگرفت. گویا چلسی دنبال 2 خرید دیگر است؛ یک مدافع مرکزی و یک مهاجم. اما بد نیست چند کلمه‌ای هم با کاستا حرف بزنند. این دومین‌بار در 2 بازی است که کاستا خودش را تا مرز اخراج پیش می‌برد. به هر حال به قول قدیمی‌ها بالاترین کیفیت «در دسترس بودن» است. چلسی نیاز دارد کاستا را در زمین داشته باشد. در ایتالیا، در هفته‌ اول سری A گونزالو ایگوآین جوابی محکم به تمام جوک‌هایی که درباره‌ چاق شدنش ساخته بودند داد. ایگوآین در نیمه‌ دوم مقابل فیورنتینا به بازی رفت، خودش را نامرئی کرد و بعد در یک لحظه از راه رسید و ضربه‌ برگشتی سامی خدیرا را وارد دروازه‌ چیپرین تاتاروسانو کرد و باعث پیروزی 2بر یک یوونتوس شد. این نمایشی کلاسیک از ایگوآین بود. حالا جای ایگوآین باید در ترکیب یووه تعریف شود. یووه حتی قبل از به بازی آمدن او هم کاملا برتر بود و گل تساوی فیورنتینا برخلاف جهت بازی بود. به این تیم کلودیو مارکیزیو هم وقتی مصدومیتش به پایان برسد اضافه خواهد شد و میرالم پیانیچ هم در ترکیب اصلی بازی خواهد کرد. البته مکس آلگری دنبال یک خرید دیگر هم است. ساختن یک تیم از این همه بازیکن جدید زمان می‌برد اما وقتی اتفاق بیفتد تیمی قدرتمند خواهیم دید. این هفته لالیگا هم شروع شد و سویای خورخه سامپائولی در اولین قدم، هوادارانش- از جمله خود من- را ناامید نکرد. من از وقتی سال‌ها پیش بازی‌های یونیورسیداد را تماشا می‌کردم به سامپائولی علاقه‌مند شدم، بعد شیلی‌اش مسحورم کرد. برای همین از حضور او در سویا بسیار هیجان‌زده‌ام. سویا در هفته‌ اول در حالی که در طول 90 دقیقه 3 بار از اسپانیول عقب افتاد در نهایت با نتیجه‌ 4-6 به پیروزی رسید. فرانکو وازکز و پابلو سارابیا ستاره‌های تیم بودند، ماریانو و هیروشی کیوتاکه هم نمایش خوبی داشتند. البته فکر نکنید فوتبال سامپائولی فقط حمله کردن انتحاری است. نه! کنترل بازی و استحکام دفاعی بخشی مهم از فلسفه‌ فوتبال او است، بخشی که برای رسیدن به آن زمان بیشتری لازم دارد اما وقتی تیم سامپائولی کامل شود، باقی تیم‌ها باید خیلی حواس‌شان را جمع کنند. اما برزیل و مدال طلای المپیک؛ من این به تمسخر گرفتن خوشحالی و هیجان برزیلی‌ها بعد از پیروزی‌شان مقابل آلمان در ضربات پنالتی را درک نمی‌کنم. درست است این پیروزی شکست 1-7 در نیمه نهایی جام‌جهانی را پاک نمی‌کند و درست است فوتبال المپیک همین است که هست، تورنمنتی برای زیر 23 ساله‌ها به علاوه‌ 3 بازیکن بالای 23. اصلا حتی نباید به فکر مقایسه فوتبال المپیک با تورنمنت‌های ملی دیگر باشیم. اما خب که چه؟ به هر حال این تیم‌ها هنوز نماینده کشورشان هستند و برای برزیلی‌ها که فوتبال اهمیت اندک بیشتری نسبت به کشورهای دیگر دارد، این قهرمانی مهم بود. مسخره کردن چیزی که برای بقیه اهمیت دارد کاری ناخوشایند است. بعضی‌ها جوری از خوشحالی و جشن برزیلی‌ها، هم بازیکنان و هم مردم، انتقاد کردند که انگار می‌خواستند بگویند آنها خبر ندارند این جام‌جهانی نیست و طلای المپیک کمکی به وضعیت به هم ریخته فوتبال‌شان نمی‌کند.
به نظر من اینطور نیست. برزیلی‌ها از وضعیت نامساعد تیم ملی و وضعیت آشوب‌زده لیگ‌شان باخبرند و در ضمن با خبر بودند که آلمان بهترین بازیکنانش را به المپیک نیاورده است اما همچنان این بازیکنان برزیلی‌هایی بودند که هموطنان‌شان تشویق‌شان می‌کردند، ماراکانا همچنان ماراکانا بود و این تورنمنتی بود که آنها هرگز نبرده‌ بودند. جشن این پیروزی هیچ اشکالی ندارد اما مسخره کردنش پر از اشکال است.