گروه فرهنگ و هنر: «کویرس؛ وطن کوچک من» یکی از بهترین مستند‌های جشنواره سی‌وپنجم فیلم فجر بود که مورد پسند مخاطبان بسیاری قرار گرفت؛ اگرچه داوران بخش مستند همانند اتفاقاتی که در بخش سودای سیمرغ برای برخی فیلم‌ها به وجود آوردند، این مستند را نادیده گرفتند. این مستند درباره یک دانشکده نیروی هوایی است که توسط گروه‌های مختلف تروریستی در سوریه محاصره شده بود. دانشکده‌ای که هر چه گروه‌های تروریستی از جمله داعش طی 3 سال و نیم تلاش کردند نتوانستند آن را تصرف کنند. داستان این فیلم محاصره طولانی این دانشکده است. در این فیلم کار‌های فنی و استفاده از پهپاد و تصاویر هوایی به صورت عجیب و برای نخستین‌بار در یک مستند صورت گرفته است. این مستند به کارگردانی سعید صادقی و تهیه‌کنندگی مرتضی شعبانی ساخته شده است. در زیر 2 یادداشت کوتاه درباره «کویرس؛ وطن کوچک من» را می‌خوانیم:
امیر ابیلی، منتقد و نویسنده سینما در یادداشتی کوتاه درباره این مستند می‌نویسد: فیلم‌های مستند با محوریت داعش در چند سال اخیر را عموما تولیداتی شامل می‌شدند که صرفا راش‌هایی از صحنه نبرد در سوریه و عراق بودند. به این معنا که نه اطلاعات جدیدی از وضعیت کلی جبهه نبرد در این دو کشور به مخاطب داده می‌شد و نه تحلیلی از کل وقایع و ماجرا ارائه می‌دادند. تولیداتی که صرفا به نمایش صحنه‌هایی حالا دیگر تکراری شده از دل نبرد بسنده می‌کردند و تلاش داشتند بر احساسات مخاطب بیشترین تاثیر را بگذارند که در این راه هم ناکام بودند. در این بین اما «کویرس؛ وطن کوچک من» هدف اصلی خود را بیان یک داستان از یک اتفاق مشخص در دل جنگ سوریه با همه‌ جوانبش قرار داده است؛ از بهترین مستندهای داستانگوی سال‌های اخیر سینمای مستند ایران که باید آن را بهترین مستند تولیدشده درباره مساله‌ داعش هم به حساب بیاوریم. «کویرس...» به کارگردانی سعید صادقی و با تدوین تحسین‌برانگیز مرتضی پایه‌شناس که ساخت مستند ستایش‌شده‌ «فیلم ناتمامی برای دخترم سمیه» را در کارنامه دارد بهتر از اکثریت مطلق آثار داستانی جشنواره فجر امسال شخصیت می‌سازد و داستان می‌گوید. قصه محاصره 3 ساله یک پادگان آموزشی و مقاومت 1500 دانشجوی افسری این دانشگاه با دست خالی. داستانی با تعلیق و فراز و فرودی که ساختار فیلم‌های بلند داستانی را به یاد می‌آورد، ساختاری که بسیاری از فیلمسازان داستانی هم توانایی رعایت کردن حداقلی آن را هم ندارند و حالا سعید صادقی در فیلم درخشانش بخوبی به آن پایبند است و 80 دقیقه مخاطب را درگیر فیلمی می‌کند که می‌تواند مشت نمونه خروار کل ماجرای سوریه و جنگ داعش باشد. صادقی برخلاف مستندهای با موضوع مشابه تنها به نمایش درگیری و جنگ میدانی بسنده نکرده است و بخوبی همه اطلاعات لازم را از منطقه محل وقوع حادثه به مخاطب می‌دهد و به مکان هویت می‌دهد. شخصیت اصلی و جزئیات زندگی‌اش را معرفی می‌کند و حالا از دل تصاویر موبایلی سربازان داستان 3 سال زندگی در محاصره داعش را روایت می‌کند. مستندی که طبعا حقش حضور در میان نامزدهای بهترین فیلم و کارگردانی بخش مستند هم بود و با نظر به فاجعه داوری بخش داستانی، عدم حضورش در میان کاندیداهای مستند بخوبی قابل حدس می‌نمود.
سوری‌ها برای سوریه
یاسر فریادرس نیز در نوشته‌ای به نکات مهمی درباره این مستند اشاره کرده است. سوریه برای سوریه، این گزاره به طور قطع مهم‌ترین وجه مستند «کویرس؛ وطن کوچک من» است. مفهوم مهمی که شاید در عالم سیاست نیز تکلیف استراتژی ایران و سوریه را مشخص می‌کند. کویرس روایتی از یک اردوگاه فرودگاهی که 3 سال در منطقه‌ای به همین نام زیر محاصره انواع متجاوزان از داعش تا النصره استوار می‌ماند و سقوط نمی‌کند. این مستند با روایت اول شخص و قصه‌گویی واقعی از ماجرای محاصره از دیگر آثاری که درباره سوریه ساخته شده است، متمایز است. قصه‌ای پر از فراز و فرود با اتفاقات پر کشش که پتانسیل تنزل به آثار بیشمار این حوزه را داشت. کویرس می‌شد ملغمه‌ای باشد از راش‌های جذاب به هم چسبیده اما روایت گرم و روان آن، به همه تصاویر در قالب سینمای مستند جان داده است. متن روان مستند با تک‌تک پلان‌های تصویری مستند در هم آمیخته شده است و صدای گرم راوی، مخاطب را مانند ساکنان اردوگاه صبور و آرام می‌کند و منتظر می‌ماند تا پاسخ تعلیق ایجاد شده در تدوین را در پس فراز و نشیب‌های قصه روی پرده ببیند.  اگر چه برخی جزئیات مانند تعداد ساکنان اردوگاه و چگونگی وضعیت ارتباطی آنان با بیرون از دل مستند بیرون نمی‌آید ولی هدف فیلم نیز در مرحله اول یک مستند اطلاع‌محور نیست بلکه روایت برای همذات‌پنداری و درک کار بزرگ دانشجویان ساکن اردوگاه طراحی شده است. به همین منظور است که دوربین کویرس درون اردوگاه محصور نمی‌شود و سراغ آنچه به روایت مظلومیت کویرس کمک می‌کند رفته است؛ از مادری که طی این 3 سال یک لقمه خوش از گلویش پایین نرفت تا بیان شقاوت داعشی‌ها و کشتارهای آنان در موقعیت‌های مشابه. عجز از پرواز در خانه هواپیماها، مهم‌ترین وجه دراماتیک قصه است که نماهای پرتعداد هلی‌شات بخوبی روی آن تاکید می‌کند و درک درستی از فضای فرودگاه به مخاطب ارائه می‌دهد. سرافراز ماندن کویرس، در حملات مختلف اقسام گروه‌های تکفیری که روز و شب و با تمام قدرت به فرودگاه می‌تازند در مقابل آرامش و زندگی ساکنان در محاصره که در موقعیت جنگی قلیان می‌کشند، فوتبال بازی می‌کنند، مرغ پرورش می‌دهند و مته می‌نوشند، موقعیتی عجیب پدید آورده است که حاصل آن پیروزی وطن کوچک آنان است. وطنی که به قول ستوان نیروی هوایی فقط متعلق به سوریه و مردمان کویرس است.
 

برنامه هفت بامداد شنبه روی آنتن رفت. به گزارش «وطن‌امروز» بهروز افخمی در ابتدای برنامه گفت: ارزیابی ما از جشنواره امسال نه براساس معیار‌های شخصی و فردی بلکه براساس خود فیلم‌ها بود و محال است تا زمانی که من در هفت هستم، فیلم‌ها را براساس معیاری غیر از خود فیلم‌ها نقد و ارزیابی کنیم. من همچنان بر نظر خودم هستم و به‌نظرم این داوری نه تنها در 35 سال گذشته بی‌ریخت‌ترین، غلط‌ترین و بدترین داوری بوده، بلکه آنقدر بد است که در 35 سال آینده خاطره‌اش باقی خواهد ماند.  برنامه هفت در بخش اول خود میهمان کارگردان فیلم تحسین شده «او» بود. اصغر یوسفی‌نژاد در ابتدای گفت‌وگو گفت: فیلمنامه بدون صفحات آخر و پایان‌بندی در اختیار بازیگران قرار داده شد و 3 بازیگر اصلی ما تا دقایق پایانی بازی نمی‌دانستند پایان فیلم چه خواهد بود. همین موضوع سبب غافلگیری آنها شده بود. وی با انتقاد از تهرانیزه شدن سینما گفت: سینمای ایران اگر یک روز سینمای «ایران» بشود، در جهان شکوفاتر می‌شود. امروز ظرفیت‌های بزرگی در زبان بکر، لوکیشن‌های جدید و تازه و بازیگران تازه وجود دارد که کمتر بدان توجه می‌شود.  بهروز افخمی در ادامه با بیان اینکه بخشی از آیتم ویژه هفت به دلیل فشار وزارت ارشاد حذف شده است، گفت: اما ما سخنان منتقدان خود را سانسور نمی‌کنیم و حرف‌های همه مخالفانمان از جمله آقای جلیلوند را پخش کردیم؛ حتی فیلم‌هایی که لایق کاندیدا شدن نبودند و همه معتقدند جایشان در میان کاندیدا نبود و اشتباه فاحش هیات داوران محسوب می‌شوند. افخمی همچنین با انتقاد از رفتار برخی از برگزیدگان جشنواره گفت: ما از آقای جلیلوند هم دعوت کردیم تا به برنامه هفت بیایند و نقدهایشان را طرح کنند ولی ایشان ترجیح می‌دهند در رسانه‌های دیگر بر ما بتازند و با فشارهایی که وارد می‌کنند، موفق شوند بخش‌هایی از میان برنامه ما را کوتاه کنند. بخش بعدی برنامه میزگرد بررسی جشنواره فجر بود، در ابتدای این بخش مازیار فکری ارشاد با انتقاد از تعدد فیلم‌ها و جوایز در جشنواره گفت: اهدای جایزه به رشته‌های فنی با یک بار دیدن و بدون تامل ممکن نیست. آن هم توسط گروه کوچکی که در همه رشته‌ها متخصص نیستند. جشنواره فجر طی این 30 سال از این قواعد غلط پیروی نمی‌کند و در عین حال قواعد عرفی جشنواره‌ها را هم رعایت نمی‌کند. غلامعباس فاضلی نیز با تایید شیوه برگزاری جشنواره فجر گفت: پدرسالاری در جشنواره فجر باید از بین برود. جشنواره فجر از دهه 70 به این سو هر سال پدرسالارتر شده است. و سعی کرده جوایز اصلی خود را به پیشکسوتان بدهد و به نوعی سهم‌خواهی است. هر کدام هم همه سهم را می‌خواهند. برخی هم در جشنواره شرکت نمی‌کنند چون گمان می‌کنند باید حتما جایزه بهترین کارگردانی و فیلم را به ایشان بدهند.  
 شاهرخ دولکو یکی دیگر از حاضران در میزگرد گفت: جشنواره تکلیف خود را میان مراسم سالانه و برگزاری جشنواره مشخص نمی‌کند. یعنی مثل اسکار فیلم‌های دیده شده طی یک سال توسط کمیته‌ای متشکل از تعداد زیادی از داوران متخصص در هر رشته کارشناسی شود و در یک میهمانی یک شبه جوایز اهدا می‌شود که فجر اینگونه نیست. گونه دیگری که جشنواره‌ای است با تعداد جوایز کمتر در رشته‌های فرعی مثلا در حدود 7-6 جایزه با حضور تعداد فیلم‌های کمتر طی نمایش در یکی، دو هفته اهدا می‌شود که جشنواره فجر بیشتر به این سبک نزدیک است. اما در عمل ادغامی از هر دو است. درباره داوران نیز همواره سعی شده از کسانی استفاده شود که در سال اخیر کاری نداشته‌اند و طبیعتا منافع کمتری دارند. در ادامه برنامه عباس لاجوردی کارگردان فیلم «جشن تولد» میهمان هفت بود.
 

پرستو علی‌عسگرنجاد: «چشمان‌تان را ببندید و باند فرودگاهی را تصور کنید؛ باند خالی خالی است و تا دورترها هیچ جنبنده‌ای جز باد در حرکت نیست. شب است. زمستان است. باد سردی می‌وزد. دقیق که می‌شوی، انگار چیزی در میانه باند است. زیر نور کم‌رمق چراغ‌های فرودگاه، یک برانکارد دیده می‌شود. برانکارد خالی است؟ نه! انگار پیکری نحیف و لاغر روی آن افتاده است...». «ریحان‌هایی که مادرم دوست داشت» اینگونه شروع می‌شود. سیداکبر میرجعفری از همان نخستین کلمه‌ای که می‌گوید، دست خواننده را می‌گیرد و او را به قدم زدن در خاطراتش دعوت می‌‌کند. گفتم خاطرات. بله! این کتاب که او، آن را «جنگ‌نوشت» نامیده، یک مجموعه‌داستان تخیلی نیست بلکه مستندواره‌ای داستانی است از آنچه طی روزهای جنگ بر او گذشته است. برگ برنده کتابش هم همین است؛ اینکه او نامی از خودش نمی‌برد، موقعیت زمانی و حتی مکانی بسیاری از خاطرات را مشخص نمی‌کند و در هیچ صفحه‌ای به‌طور مستقیم اشاره نمی‌کند همه این رخدادها، روزی بر او گذشته‌اند بلکه در قامت یک رزمنده گمنام، پشت‌سر خاطراتش می‌ایستد و تنها آنها را روایت می‌کند. همین است که این روایت خالصانه و متواضعانه را بر مخاطبش شیرین می‌کند. سیداکبر میرجعفری در زمستان 94، دو اثر موفق را با یاری انتشارات شهرستان ادب به چاپ رسانده است؛ یکی همین کتاب «ریحان‌ها...» که مورد بحث ماست و دیگری «ریختن نور روی شاخه‌های پایین». هر دوی این کتاب‌ها «زندگی‌نوشت» او هستند؛ مستند و بی‌دخالت خیال. گاه‌گداری حتی بخش‌های مشابه در آنها دیده می‌شود، اما تفاوت آنجاست که نویسنده، خاطرات جنگ خود را که فصل سوم کتاب «ریختن نور...» را اشغال کرده بودند در کتاب مستقلی با حوصله و بسط بیشتر شرح داده است. احتمالاً آنان‌ که هر دوی این آثار را مطالعه کرده باشند، مانند نگارنده این یادداشت بر این باورند که «ریحان‌ها...» بسیار خواندنی‌تر از آن‌ دیگری است چراکه الک نویسنده در این اثر، ریزتر بوده! به این معنا که او در این کتاب با دقت و سختگیری بیشتری خاطرات خود را غربال کرده و به حضور هر خاطره ساده‌ای در کتابش رضایت نداده است. علاوه بر این، لحن و زبان میرجعفری در این کتاب بشدت صمیمی و گیراست و همین لحن است که اجازه نمی‌دهد خواننده خسته شود. مثلاً آنجا که از پیرزنی می‌نویسد که مقابل اتوبوس رزمنده‌ها با یک شامپوی شبنم در دست ایستاده بوده تا خود، آن را به رسم هدیه تقدیم‌شان کند، آن‌قدر روان و صمیمی این اتفاق کوچک دلنشین را روایت می‌کند که وقتی می‌گوید شامپو را از پیرزن نگرفته و غمگینانه از او گذشته است، مخاطب نیز دلگیر می‌شود و حسرت می‌خورد و در انتها وقتی می‌فهمد هدیه سهم رزمنده‌ای دیگر شده، نفسی از سر آسودگی می‌کشد و لبخندی بر لب می‌نشاند و با نویسنده تکرار می‌کند: «پیرزن آن ‌روز دلگیر به خانه‌اش بازنگشته بود».(ص 89) روایت‌های میرجعفری در این کتاب که در 4 فصل خلاصه شده‌ است، هر یک تصویر دقیقی از جنگ و حوالی آن نشان می‌دهد. این تصاویر که گاه بسیار ظریف و هنرمندانه توصیف شده‌، نگاهی تازه به مخاطب می‌دهد و او را با ابعاد کمتردیده‌شده‌ای از جنگ آشنا می‌کند. ضمن آنکه این صداقت باعث می‌شود مخاطب، راحت‌تر با نویسنده ارتباط برقرار کند؛ مثلا آنجا که می‌گوید اسکندری، فرمانده‌اش، چنان پاک و زلال می‌زیسته که او دلش می‌خواسته مرگ زیبایش را شاهد باشد و خواننده، صداقتش را می‌فهمد و خاطره‌اش را با تمام وجود درک می‌کند و حتی به او، به‌خاطر خواسته عجیبش حق می‌دهد!(ص 99) در  پایان باید گفت کتاب «ریحان‌هایی که مادرم دوست داشت» در 144 صفحه و با قیمت 10 هزار تومان به چاپ رسیده است و خواندنش به کسانی که به دنبال لحظه‌های ناب و کمترنشان‌داده‌شده‌ای از جنگ می‌گردند، بشدت توصیه می‌شود!

تولید کلاه قرمزی شروع شد  بدون دنیا فنی‌زاده
مجموعه تلویزیونی «کلاه قرمزی» ویژه نوروز 96 به کارگردانی ایرج طهماسب و نویسندگی حمید جبلی و ایرج طهماسب روز گذشته کلید خورد.به گزارش فارس، روز گذشته مجموعه تلویزیونی «کلاه قرمزی» به کارگردانی ایرج طهماسب و تهیه‌کنندگی حمید مدرسی ویژه نوروز 96 مقابل دوربین رفت.  در این مجموعه عروسکی حمید جبلی (کلاه قرمزی و پسرخاله)، محمدرضا هدایتی (پسرعمه‌زا)، محمد بحرانی (ببعی و هم ساده)، بهادر مالکی (فامیل دور)، کاظم سیاحی (جیگر)، محمد لقمانیان (پسر فامیل دور)، احسان کرمی (عزیزم ببخشید)، هوتن شکیبا (دیبی)، علی سرابی (گابی) و... از جمله صداپیشه‌ها و مرضیه محبوب، محمد اعلمی، شیما بخشنده، محمد لقمانیان، مهدی برقعی و... نیز عروسک‌گردان‌های «کلاه قرمزی» هستند. در بین این نام‌ها برقعی و ذبیحی عروسک‌گردان‌های عروسک محبوب «جناب خان» بودند. همچنین قرار است به رسم هر ساله، شاهد عروسک‌های جدیدی در این اثر پرمخاطب باشیم. به‌رغم شایعاتی مبنی بر عدم حضور عروسک کلاه قرمزی به دلیل درگذشت دنیا فنی‌زاده (عروسک‌گردان)، امسال این عروسک در «کلاه قرمزی 96» حضور دارد اما عروسک‌گردان آن هنوز مشخص نیست.

علی لهراسبی: حضور من در نمایش «غبار» ارزشی و اعتقادی است
علی لهراسبی در روزهای اخیر به عنوان بازیگر و خواننده در نمایش آیینی «غبار» به کارگردانی محمدرضا مداحیان تجربه متفاوتی را در تالار وحدت پشت‌سر می‌گذارد. علی لهراسبی، خواننده موسیقی پاپ که این روزها به عنوان بازیگر و خواننده در نمایش آیینی «غبار» به کارگردانی محمدرضا مداحیان حضور دارد درباره این تجربه متفاوت بیان کرد: جنس موزیک نمایش «غبار» و اجرای آن به واسطه درون مایه و محتوایی که دارد با جنس اجرای موزیک در کنسرت فرق می‌کند و چون ملودی و ترانه اثر کاری ارزشی است من کاملا اعتقادی با آن برخورد کردم. من تا به حال زیاد روی صحنه رفتم اما تجربه‌های قبلی صرفا اجرای موسیقی بوده ولی در اینجا چون شکل کار من بازیگری است و با اجرای صحنه‌ای در کنسرت موسیقی تفاوت دارد انگیزه‌های دیگری باعث شد کنار این گروه نمایشی باشم. این خواننده پاپ درباره تفاوت اجرای موسیقی در این نمایش با آنچه پیش از این تجربه کرده بود، عنوان کرد: احساس می‌کنم مفهوم این آهنگ را باید در دل اجرا به مردم نشان دهم. به عبارتی یک خواننده در اجرای کنسرت تنهاست و گروه ارکستر و مردم در حالتی موسیقایی به دیدن برنامه آمده‌اند اما در فضای نمایشی مخاطب برای دیدن تئاتر آمده و موسیقی ارائه شده توسط خواننده جزئی از نمایش است. اردلان شجاع کاوه، میرطاهرمظلومی، شهرام عبدلی، خسروشهراز، جوادزیتونی، محسن افشار، شاپورکلهر، علی طهماسبی، یحیی ایراندوست و انوش معظمی بازیگران این نمایش هستند و غلامرضا آقاسی نیز در این نمایش شعرخوانی می‌کند.

جایزه برتر ققنوس به مهدویان رسید
جمعه‌شب گذشته، ششمین جشنواره هم‌‌اندیشی سینما انقلاب و جایزه ققنوس، برندگان نهایی خود را شناخت و با اکران فیلم برگزیده و نمایش آن برای عموم، به کار خود پایان داد. در بخشی از این برنامه از خانواده‌های شهید روحانی و شهید قدیانی، از شهدای آتش‌نشان و همچنین شهید تبارزاده از شهدای مدافع حرم تجلیل و قدردانی شد. نخستین تقدیر ویژه از آقای ابوالقاسم طالبی برای فیلم «یتیم‌خانه ایران» صورت گرفت. تقدیر و تجلیل از رسانه برتر بخش بعدی برنامه بود. جایزه دوم ققنوس به دلیل همراهی و هم‌افزایی رسانه‌ای و مشارکت در ادبیات روایی سینما انقلاب به ایزد مهرآفرین، دبیر بخش فرهنگی روزنامه جوان رسید. جایزه بعدی ققنوس به دلیل پرداختن به قهرمانان مهجور و خلق دنیای مملو از دلتنگی و رشادت زنانه و مادرانه و بکارگیری صحیح اصول فنی در پرداخت ایده به خانم منیر قیدی برای فیلم «ویلایی‌ها» رسید.  قیدی در سخنانی کوتاه از همراهی سعید ملکان برای ساخت این فیلم تشکر کرد. در نهایت جایزه برتر ققنوس نیز به محمدحسین مهدویان برای فیلم «ماجرای نیمروز» رسید. نمایش فیلم«ماجرای نیمروز» برنامه بعدی بود که با استقبال کم‌نظیر مخاطبان روبه‌رو شد.

«برج میلاد» سوژه کتاب جدید شکارسری
حمیدرضا شکارسری از انتشار 2 مجموعه شعر جدید خود با عنوان «شکل‌های فراموشی» و «بوسه ترسو»‌ برای عرضه در نمایشگاه کتاب تهران خبر داد. به گزارش تسنیم، شکارسری از انتشار شعرهای کوتاه خود در مجموعه «شکل‌های فراموشی» خبر داد و گفت:‌ این کتاب توسط انتشارات «آوای کلار» منتشر می‌شود. وی افزود: حدود 150 شعر کوتاه در این مجموعه منتشر می‌شود که تمام اشعار با یک فرم است‌، مانند اشعاری که در مجموعه «فروتنی»‌ منتشر شد و همگی با یک فرم نگارشی بودند. در این مجموعه همه اشعار با یک جمله شروع می‌شود «گاهی فراموش می‌کند...» و این جای خالی‌ها با کلمات مختلف پر می‌شود.این شاعر همچنین از انتشار دیگر کتاب خود با عنوان «بوسه ترسو» توسط انتشارات مهرآفرید خبر داد و گفت:‌ این کتاب نیز در بردارنده مجموعه شعرهای اجتماعی من است و 80 شعر با موضوع اجتماعی و با مضامین معضلات اجتماعی‌، بی‌عدالتی‌ها و... را در خود جای داده است. وی در ادامه گفت:‌ نکته جالب کتاب این است که نیمی از اشعار این کتاب با شخصیت برج میلاد سروده شده است،‌ از این منظر نگاه تازه و مدرنی به المان‌های شهری از جمله برج میلاد شده است. شکارسری تصریح کرد:‌ برج میلاد به گمان من در حال جاضر برج آزادی تهران را به عنوان نماد تهران پشت سر گذاشته است، وقتی در مقیاس جهانی بخواهند نماد و نشانه‌ای از ایران امروز به یاد بیاورند،‌ برج میلاد را به یاد می‌آورند که نماد تهران، پایتخت ایران است.  شکارسری  در پایان یکی از اشعار این مجموعه را چنین خواند:
تهران غمگین
برج میلاد غمگین‌تر
فردا را زودتر از ما دیده است

«زنده باد کودکی» منتشر شد
کتاب «زنده باد کودکی» نوشته مرتضی کوه مسکن به همت انتشارات آزگار به چاپ رسید. کتاب زنده‌باد کودکی در ستایش دوران کودکی و استفاده از فرصت و لحظات در سراسر طول دوران زندگی است و مخاطب آن عموم مردم و تمام رده‌های سنی هستند. در قسمتی از این کتاب آمده است: ما انسان‌ها آنقدر مشغول بزرگ شدن هستیم که گاهی فراموش می‌کنیم باید کودکی کنیم تا بزرگ شویم اگرنه جای خالی‌ا‌ش تا آخر عمر حس می‌شود. روزگار؛ کودکی‌ا‌‌ت را می‌گیرد و در بزرگی با یک جفت چشم گریان و کوله‌باری از غم تنهایت می‌گذارد و به قصاص گناه کودکی که نکرده‌ای در بزرگسالی سنگسارت می‌کند؛ فی‌الواقع خلقت انسان طوری است که روز به روز بر غم‌هایش افزوده می‌شود؛ تا سرانجام با کوله‌باری از غم ترک دنیا می‌کند، این است حکایت دنیایی که ما به آن دل بسته‌ایم. این کتاب در چاپ اول هفته گذشته در ٥ فصل و ٩٠ صفحه در قطع جیبی توسط انتشارات آزگار روانه بازار کتاب شد و قیمت آن ١٠هزار تومان است.

جشنواره فیلم فجر به یک استراتژی قوی نیاز دارد
کارگردان انیمیشن سینمایی «رهایی از بهشت» معتقد است، جشنواره فیلم فجر به یک استراتژی قوی و راهبردی نیاز دارد و با سیاستگذاری صحیح می‌توان از حواشی این رویداد کاست. به گزارش ایرنا، علی نوری اسکویی گفت: یکی از ایرادهایی که در صنعت سینمای ایران وجود دارد. آن است که وقتی مدیر سینمایی جدید روی کار می‌آید بنا بر دلایل و واسطه‌هایی، دبیر جشنواره فیلم فجر را بدون کار کارشناسی شده، تعیین می‌کند و این بدترین شکل ممکن درباره این رویداد مهم هنری است. نوری اسکویی ادامه داد: اما بهترین شکل ممکن برای جشنواره فیلم فجر آن است که شورایی متشکل از نمایندگان اصناف مختلفی که در صنعت سینما مشغول فعالیت هستند، تشکیل شود تا با یک کار و بررسی کارشناسی، دبیر جشنواره انتخاب شود. وی اظهار کرد: در سال گذشته به عنوان داور و امسال به عنوان کارگردان فیلم سینمایی انیمیشن در جشنواره فیلم فجر حضور داشتم و حواشی همیشه غالب بر استراتژی قوی و راهبری در رویداد هنری بوده است. نوری اسکویی با اظهار تاسف از اینکه جای خالی سیاستگذاری در جشنواره فیلم فجر امسال احساس می‌شد، گفت: مدیران سینمایی باید از اصناف برای همکاری و کمک به سینمای آینده دعوت کنند. وی تصریح کرد: وقتی سیاستگذاری درست و مشخصی برای برگزاری جشنواره فیلم فجر صورت گیرد، حاشیه‌سازی‌ها، دلخوری‌ها و مداخله‌های بی‌مورد نیز از بین می‌رود.