کاهش ذخیره آب سد زاینده‌رود به ۳۰۰ میلیون مترمکعب
استاندار چهارمحال‌وبختیاری گفت: با توجه به خشکسالی موجود در استان ذخیره آب سد زاینده‌رود از یک‌میلیارد و ۵۰۰ میلیون مترمکعب به ۳۰۰ میلیون مترمکعب رسیده است. قاسم سلیمانی در جلسه شورای اداری اظهار داشت: تونل کوهرنگ حدود ۲۳ سال ساکنان را بلاتکلیف کرده ‌و به سبب اجرای عملیات مربوط به تونل و سد کوهرنگ 3 هیچ‌گونه خدمات دولتی انجام نمی‌شود و همچنین تونل کوهرنگ 3، چندین چشمه را خشک کرده است. وی در ادامه گفت: کارون باید با همکاری مسؤولان حفظ شود و در طرح بهشت‌آباد میزان ورود آب و برداشت باید متعادل باشد که توسط کارشناسان خبره این مهم تحقق پیدا خواهد کرد. استاندار چهارمحال‌وبختیاری تصریح کرد: با توجه به خشکسالی موجود در استان ذخیره آب سد زاینده‌رود از یک‌میلیارد و ۵۰۰ میلیون مترمکعب به ۳۰۰ میلیون مترمکعب رسیده است. سلیمانی‌دشتکی عنوان کرد: بارندگی از ۸۰۰ میلیمتر به ۴۰۰ میلیمتر رسیده و همچنین آب‌های زیرزمینی ۳۰ متر افت داشته‌اند.


پیشرفت 75 درصدی باقیمانده بزرگراه اراک ـ فرمهین
مدیرکل راه‌وشهرسازی استان مرکزی از پیشرفت 75 درصدی عملیات تکمیل 10 کیلومتر باقیمانده از بزرگراه 42 کیلومتری اراک- فرمهین خبر داد. مجید شارقی در جریان بازدید محفوظی، معاون حقوقی، امور مجلس و استان‌های وزارت راه‌وشهرسازی از این پروژه افزود: توسعه و تکمیل بزرگراه 42 کیلومتری اراک- فرمهین با توجه به مطالبات مردمی، پیگیری نمایندگان مردم این شهرستان در مجلس شورای اسلامی و سایر مسؤولان استانی در یک دهه اخیر به طور جدی مدنظر این اداره کل بوده است. وی تصریح کرد: با تلاش‌های صورت گرفته تا پایان سال گذشته حدود 30 کیلومتر از این محور پرتردد و راهبردی چهارخطه شده است. از آنجاکه این جاده از محورهای پرتردد و شریانی استان مرکزی محسوب می‌شود، تکمیل قطعات باقیمانده این بزرگراه را با جدیت در دستور کار خود داریم.

مقامات دولت در بازدید بدون حضور خبرنگاران کرمانشاه، با نادیده گرفتن وعده‌های قبلی افتتاح راه‌آهن کرمانشاه، گفتند: این طرح در دولت بعد افتتاح می‌شود اما امکان استفاده از قطار تا پایان سال نیست. به گزارش مهر، پس از به تعویق افتادن‌های مکرر وعده افتتاح راه‌آهن کرمانشاه، استانداری این استان برای رسانه‌ای نشدن ضعف مدیریت اجرایی و چرایی عدم اشراف استانداری بر زمان تقریبی افتتاح راه‌آهن، مانع از حضور رسانه‌های استان در بازدید اخیر معاون وزیر راه‌وشهرسازی از این پروژه شد. اگر چه مدیران ارشد استان کرمانشاه هفته گذشته نیز ترجیح دادند جلسه شورای اداری استان با حضور وزیر اطلاعات تنها با حضور خبرنگاران دولت و به شکل سانسور شده رسانه‌ای شود تا دغدغه انعکاس حقیقی از این نشست را نداشته باشند اما واقعیت این است که استاندار کرمانشاه مدت‌هاست برای فرار از چالش پاسخگویی به افکار عمومی راه ساده‌تر را انتخاب کرده است؛ سانسور! در روزهایی که خبرنگاران در استان کرمانشاه مانند سایر استان‌های کشور و منطبق بر حقوق خود اجازه حضور در جلسات علنی استانداری کرمانشاه را داشتند وعده‌های متناقضی از پیشرفت فیزیکی و تاریخ افتتاح پروژه راه‌آهن کرمانشاه رسانه‌ای شد. مرداد ماه سال ۹۴ در بازدید استاندار سابق کرمانشاه (ابراهیم رضایی‌بابادی) پیشرفت پروژه راه‌آهن کرمانشاه بیش از ۹۰ درصد اعلام شد! این در حالی است که پس از گذشت 2 سال از آن روز و به تعویق افتادن بهره‌برداری از پروژه، استاندار کنونی کرمانشاه که وعده رسیدن قطار به کرمانشاه را ۶ ماه قبل اعلام کرده بود، اخیرا در جریان بازدید معاون وزیر از پروژه راه‌آهن میزان پیشرفت فیزیکی پروژه را ۸۵ درصد(!) اعلام کرد. اعلام این رقم از سوی استاندار کرمانشاه در حالی است که دیروز و همزمان با اظهار نظر اسدالله رازانی، معاون وزیر راه‌وشهرسازی پیشرفت ایستگاه راه‌آهن کرمانشاه را ۹۵ درصد اعلام کرد. با نگاهی به وعده‌های داده شده از سوی مدیران ارشد کرمانشاه و مقامات وزارت راه‌وشهرسازی با اصراری عجیب برای دادن وعده‌های پیاپی و رفو کردن بدقولی‌ها مواجه می‌شوید. کارشناسان معتقدند استانداری کرمانشاه که قصد داشت افتتاح راه‌آهن را پیش از انتخابات اعلام کند و آن را دستمایه تبلیغات انتخاباتی قرار دهد با پایان انتخابات در سلسله وعده‌ها و بدقولی‌ها قرار گرفته است. استاندار کرمانشاه، معاون وزارت راه‌وشهرسازی و... به ترتیب هفته دولت در سال ۹۵، پایان سال ۹۵، فروردین ۹۶، اردیبهشت ۹۶، خرداد ۹۶، پایان رمضان ۹۶، پایان دولت یازدهم و بالاخره روزهای ابتدایی دولت آینده را برای افتتاح راه‌آهن کرمانشاه وعده داده‌اند. این وعده‌های مکرر در حالی است که در ابتدای دولت یازدهم این پروژه بیش از ۷۰ درصد پیشرفت فیزیکی داشت. براساس گزارش رسانه‌های دولت که برخلاف سایر رسانه‌ها از حق حضور در این بازدید برخوردار بودند، معاون وزیر راه‌وشهرسازی به‌رغم اینکه اعلام کرد رئیس‌جمهور بعد از مراسم تنفیذ و در دولت بعدی برای افتتاح راه‌آهن به کرمانشاه خواهد آمد، گفت: مردم کرمانشاه تا پایان امسال امکان استفاده از قطار را نخواهند داشت! بنا به این گزارش به‌رغم وعده‌های مکرر رئیس‌جمهور، معاون رئیس‌جمهور و استاندار کرمانشاه برای رسیدن قطار به این استان تا ۳۱ فروردین ماه اما متاسفانه خبری از افتتاح این پروژه نشد و اکنون وعده راه‌اندازی قطار کرمانشاه به سال آینده موکول شده است. این در حالی است که طبق وعده‌های قطعی و به ظاهر دقیق مدیران دولت، مردم کرمانشاه باید ۳۱ فروردین ماه سال ۹۶ سوت قطار را در این استان بشنوند. با مروری به وعده مسؤولان در راه‌اندازی قطار کرمانشاه خواهیم دید که محمدباقر نوبخت، معاون رئیس‌جمهور و رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور که 18 آذر ماه برای چندمین بار پیاپی به کرمانشاه آمده بود، اظهار داشت: قطار در دهه فجر (بهمن ۹۵) به ایستگاه فیروزان می‌رسد و در فروردین ۹۶ ایستگاه راه‌آهن کرمانشاه افتتاح می‌شود. پس از وعد نوبخت، استاندار کرمانشاه نیز چندی پیش در گفت‌وگو با یکی از خبرگزاری‌های دولت از زبان رئیس‌جمهور قول ورود قطار به کرمانشاه در ۳۱ فروردین اردیبهشت ماه را داد. اسدالله رازانی در تشریح دیدار خود با رئیس‌جمهور گفته بود: با بررسی رئیس‌جمهور، وزیر راه و مدیرعامل راه‌آهن کشور قرار شد یک تاریخ مشخص برای ورود قطار به کرمانشاه تعیین شود. وی وعده داد پس از بررسی‌ها مشخص شد که ۳۱ فروردین ماه قطار وارد شهر کرمانشاه خواهد شد! اگر چه 3 ماه از این وعده می‌گذرد اما سوت قطار در کرمانشاه شنیده نشده است. استاندار کرمانشاه گفته بود بارندگی‌ها زیاد بوده و اجازه تحقق وعده را نداده است.

طناز خجسته: شما خسته نشدید از اینکه تمام مسائل را با یک روش و راهبرد حل کنید؟! این‌جوری تبدیل می‌شوید به یک آدم قابل پیش‌بینی، با عکس‌العمل‌ها و راه‌حل‌های قابل پیش‌بینی! خب! خیلی چیپ است که یک بچه دبیرستانی یا دانشجوی یک‌لا قبا هم، دقیقا بداند آدم گنده‌ای که در مقابلش است (پدر، مادر، معلم، استاد یا هر کس دیگر!)، اگر در فلان موقعیت قرار بگیرد، مطالباتش را اجرا می‌کند و اگر فلان موقعیت دیگر برایش پیش بیاید، قاطی می‌کند و آن روی تگزاسی و هفت‌تیرکشش بالا می‌آید. همین قضیه را می‌توانید بسط بدهید به بزرگان یک مملکت و سوءاستفاده‌های دیگران (داخلی و خارجی) از میزان پیش‌بینی شوندگی‌شان!
حالا کاری نداریم! ما را چه به این حرف‌های مفت؟! می‌خواهیم درباره راه‌های حل مساله حرف بزنیم. به نکات زیر توجه کنید:
1- در حل مساله، یک نکته ظریف‌تر از خودکار وجود دارد؛ اینکه مساله واقعی را پیدا کنید یا مساله جانبی و خرده‌ریزه‌ها را. مثلا دم‌دستی‌ترین و عادی‌ترین موضوعی که در هر خانه‌ای وجود دارد، این است که جوانان را چه کار کنیم؟! واقعا به مصیبت عظما تبدیل شده‌اند این موجودات. نه آنقدر تعدادشان کم است که سر به نیست‌شان کنیم و داستان نشود؛ نه می‌توان آن همه پول به پای‌شان ریخت و کار و ازدواج‌شان را سامان داد. بنابراین بهتر است مساله اصلی را بی‌خیال شویم و در عوض، با رایزنی، ویزای تردد به کشورهای جوان‌پسند را برداریم. یا برای‌شان کنسرت‌های جذاب بگذاریم تا وقت نکنند دنبال کار بروند و بفهمند کار نیست!
2- یک ضرب‌المثل قدیمی هست که می‌گوید «مساله را رها کن، اگر باقی ماند، یعنی خودت باید حلش کنی. اما اگر کسی پیدا شد و آن را حل کرد، یعنی از اول هم مساله تو نبوده!» این، یکی از محبوب‌ترین روش‌های حل مساله در مریخ است. مثلا پاسخ دادن به عملیات تروریستی و تلافی آن را یک مساله در نظر بگیرید. اما کی حال دارد اقدام تلافی‌جویانه تدارک ببیند و پس‌فردا پای عواقبش بایستد؟ پس رهایش کردیم تا صاحب مساله پیدا شد و حلش کرد و معلوم شد اصلا صاحب مساله کس دیگری بوده! به همین سادگی!
3- ببینید... مساله اگر واقعا مساله باشد و مهم باشد، روی زمین نمی‌ماند و بالاخره مردمانی سبزپوش از سرزمین پارس، آن را حل می‌کنند؛ البته نه آن سبزپوش‌هایی که سطل آشغال آتش می‌زنند و مردم را وسط خیابان برهنه می‌کنند! از آن سبزهایی که موشک می‌سازند و همزمان حواس‌شان به بیماران پروانه‌ای هم هست. منتها در این میان، نکته‌ای مزخرف‌تر از مسکن‌مهر وجود دارد؛ اینکه متأسفانه مردم کور نیستند و می‌بینند که ما بیکار و بی‌عار می‌چرخیم و دغدغه‌های فانتزی (مثل کنسرت، لغو سخنرانی، ماندن فلان بازیکن فوتبال در فلان تیم و...) داریم و سبزپوش‌ها همه کارهای بر زمین مانده را انجام می‌دهند.
تغییر رویه را که اصلا حرفش را نزنید؛ از مدرسه پیرمردها که نمی‌شود توقع کار زیاد داشت، بندگان خدا خسته‌اند خب! هر جوری حساب کردیم دیدیم زمان بازنشستگی‌شان است، فقط وقت استراحت‌شان را به جای آژانس و پارک، در وزارتخانه‌ها سپری می‌کنند.
پس باید صبر کنیم تا سبزپوش‌ها کارها را انجام بدهند. وقتی کار تمام شد، با گفتن جملاتی مانند «دستورش را ما دادیم!» یا «پولش را ما دادیم!» خیلی لارج و رله، نتایج را مصادره کنیم. خوب است دیگر؟
4- مساله را از دسترس خارج کنیم. یک زمانی هست شما درگیر یک پروژه خفن و حساس هستید که کوچک‌ترین حرکت‌تان می‌تواند طرف قرارداد را برنجاند. اینجا باید بی‌سر و صدا، مساله را ماستمالی کنید برود پی کارش. مثلا وسط مذاکرات، ناگهان یک عده آدم بی‌سواد، هلک هلک ماهواره شریف‌ست را کول می‌کنند، می‌برند پای لانچر که چی؟! می‌خواهیم این را پرتاب کنیم فضا! خب تابلو است که این عده معدود از جای معدودی تغذیه می‌شوند و می‌خواهند مذاکرات شما را به هم بزنند. اما کار درست چیست؟ ماهواره را سوار وانت حسن آقا کنید، بفرستید انبار و خلاص!
حالا اگر آنقدر پررو بودند که باز ماهواره «مصباح» را علم کردند و خواستند محتویات جیب‌تان را برای به فضا فرستادنش، به فنا بدهید، دیگر باید یک فکر اساسی و کار زیرساختی کنید. یک موزه شیک و خفن بسازید، هر چی ماهواره و موشک و کیک زرد و از این چیزهای پرخرج و تحریم‌آور و پردردسر رو کردند، مصادره کنید، بگذارید توی موزه، فیضش را ببرید. می‌پرسید فیض کجاش است؟ اولا که کلاس دارد و می‌توانید کلی با آنها پز بدهید. ثانیا یک صندوق دم در موزه تعبیه کنید و «صفدر» مربوطه را برای دریافت ورودی به کار بگیرید. بالاخره صندوق بدون صفدر که صفا ندارد!
5- شاید باورتان نشود، ولی یکی از روش‌های حل بی‌برو برگرد مساله، مطرح کردن آن در توئیتر است. حتما شما هم نمونه‌هایی از آن را دیده‌اید. مثلا اخیرا دیده‌اید که قانون ممنوعیت ورود ایرانیان به آمریکا تصویب شد؛ ما هم مواضع محکم و جدی اتخاذ کردیم. ولی ضربه اصلی را آن عزیزی زد که در اقدامی متقابل و همسطح (از نظر اثرگذاری)، توئیتی نوشت و از جدایی نوه از مادربزرگ، شکایت کرد و به این ترتیب، مساله بدون ذره‌ای تنش‌زایی و خشونت‌طلبی، در همان توئیتر ختم به خیر شد. البته کوته‌نظری بود که دو طرف قضیه با لایک و ریتوئیت، مواضع خود را در قبال یکدیگر تلطیف نکردند. به هر حال، این‌جوری صورت بهتری داشت در کشورهای در و همسایه. ضمنا، درباره دیپورت دکتر دهنوی (متخصص سرطان) از آمریکا در تیر ماه ۹۶، من چندین سال منتظر بودم که کسی درباره این دروغ از من سوال کند و من پاسخ بدهم؛ این بنده‌خدا اصلا ایرانی نیست! اسم ایشان «هندوی» است و اهل هند هستند. این کاغذپاره‌ها و حرف و حدیث‌ها که بین ما و آمریکا را خراب نمی‌کند. این قوانین در آمریکا مصرف داخلی دارد. شما بد به دل‌تان راه ندهید، دلواپس‌های تفنگ‌دار بلندگو به دست!
روش‌های متنوع و جذاب دیگری هم برای حل مساله سراغ داریم که در آینده برای‌تان افاضه می‌کنیم. ببخشید! اضافه می‌کنیم.

 

زهرا طباخی: سفر نیویورکی محمدجواد ظریف در شرایطی به پایان رسید که بر پیشانی همه مذاکرات و دیدارهای برگزار شده، گله‌گذاری از نقض برجام توسط آمریکا می‌درخشید. از گفت‌وگو با رسانه‌های آمریکایی تا مذاکره با شورای روابط خارجی آمریکا و دیدارهای یواشکی احتمالی که ما از چند و چون آن بی‌خبریم اما مفادش بی‌ارتباط با پیگیری قول‌های گذشته برجامی نمی‌تواند باشد.  به هر حال رسانه‌های آمریکایی گفتند و نوشتند که دومین اعتراض رسمی ایران در طول یک ماه اخیر به مقامات آمریکایی به علت نقض برجام ارائه شد. این در حالی است که ایران برای بار دوم تصمیم گرفت به نقض توافق برجام در نشست کمیسیون مشترک اعتراض نکند! توافقی که بنا بود به قول آقای رئیس‌جمهور به فروپاشی ساختار تحریم‌ها و تبدیل ایران به کشوری عادی در حوزه اقتصاد بین‌الملل منجر شود اما اکنون با سازوکاری ترمیم شده، پیشرفته و حرفه‌ای‌تر از قبل به اضافه مجموعه‌ای از تحریم‌های هوشمند فزاینده، مقابل کشورمان سر برافراشته است! تحریم‌هایی که مطابق برنامه‌ریزی اندیشکده نفوذی نایاک و تیمی از محققان وزارت خارجه، خزانه‌داری و دفاع آمریکا برنامه انتقال تحریم‌ها به داخل ایران را در دوره ریاست‌جمهوری باراک اوباما، با معاونت چهره‌های ایرانی همچون سیامک نمازی، بیژن خواجه‌پورخویی، پری نمازی و رضا مرعشی سرپرستی کرد و اکنون در دوره ریاست دونالد ترامپ به مرحله اجرا رسیده است.
  قضاوت کدخدا!
تحلیل شرایط کمی مشکل شده، چرا که برای پیگیری نقض برجام، شکایت نزد ناقض توافق در نیویورک برده‌ایم! انتظار هم داریم سازوکار جدید تحریم‌ها که بر بستر برجام استوار شده، با «اعتراض و انفعال»، حل و فصل شود! شاید باز هم مقامی عالیرتبه بر سر میز گفت‌وگو با سناتورها و اعضای شورای روابط خارجی آمریکا، ایالات متحده را با یادآوری بدعاقبتی رفقای حزبی خود در ایران به‌دنبال ادامه تحریم‌ها و نقض مکرر برجام وحشت‌زده کرده و گفته باشد: «اگر چنین و چنان کنید غربگرایان در ایران شکست خواهند خورد و شما باید با اصولگرایان در دوره‌های بعد بر سر میز مذاکره بنشینید! آیا این برای شما کافی نیست؟»
اما چرا شکایت از آمریکا را نزد آمریکا برده‌اند؟ مگر برای پیگیری نقض برجام، سازوکار حقوقی در نظر گرفته نشده است؟ بر اساس 2 بند 36 و 37 نخستین مرجع رسیدگی به شکایت برای حل و فصل اختلافات برجامی، کمیسیون مشترک است.
کمیسیون مشترک شامل کشورهای آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان، چین، روسیه، ایران و نماینده اتحادیه اروپاست که جمعا 8 عضو دارد. کمیسیون مشترک 15 روز زمان خواهد داشت موضوع را فیصله دهد، مگر اینکه این زمان با اجماع تمدید شود. تصمیم‌گیری در کمیسیون مطابق رای حداکثری است یعنی اگر 5 کشور از 8 کشور عضو، هم‌رای باشند، رای آنان ملاک قرار می‌گیرد. اگر ایران نتیجه را نپذیرد در نهایت در رفت و برگشت‌ها و نشست‌ها پس از 65 روز تمام تحریم‌ها به اضافه تحریم‌های پسابرجامی که به قوت خود باقی است، به صورت خودکار بازمی‌گردد و برخلاف تبلیغات دولتی‌هایی همچون دکتر صالحی، بازگشت‌پذیری خسارات هسته‌ای با توجه به خروج ذخایر اورانیوم از کشور و از دست رفتن تاسیسات آب سنگین اراک دست‌کم روی کاغذ محال است!
پس محمدجواد ظریف به این علت برای پیگیری نقض برجام راهی نیویورک شده که مطمئن است درصورت ارجاع شکایت به کمیسیون برجام، آمریکا دست‌کم 5 رای از 8 رای را از آن خود خواهد کرد.
  منزوی کردیم!
بازگردیم به داخل کشور؛ 11 تیر همین امسال، حسن روحانی به عنوان کسی که پیش‌تر اعلام کرده بود همه مسؤولیت برجام با وی است، از رسالت جدید خود خبر داد: «منزوی کردن آمریکا»! این سیاست جدید در شرایطی به جامعه عرضه شد که وی پیش‌تر به مردم وعده داده بود با توافق با «کدخدا» همه مشکلات را حل خواهد کرد، چرا که بقیه کشورها جملگی از کدخدا حساب می‌برند!
این در حالی است که پیش از تغییر مانیفست حسن روحانی، غربگرایان در داخل و خارج کشور در روزنامه‌ها و رسانه‌های خود از «موفقیت دولت در منزوی کردن آمریکا» پرده برداشته و موضع جشن و سرور گرفته بودند. به عنوان نمونه، مصطفی تاجزاده، 27 تیر 95 یعنی تقریبا یک‌سال قبل از تغییر موضع روحانی در روزنامه آرمان گفته بود: «روحانی آمریکا را منزوی کرده است!»
مجید انصاری، معاون حقوقی حسن روحانی نیز 7 اردیبهشت 96 گفته بود: «امروز اگر ترامپ سخنی علیه برجام بگوید، اتحادیه اروپا پیش از ما پاسخ او را می‌دهد و ما در برجام اجماع جهانی علیه ایران را شکستیم و آمریکا را در ضدیت با برجام منزوی کردیم!»
اهمیت این مساله اینجاست که اگر روحانی آنطور که اعوان و انصار وی تاکید می‌کنند با برجام آمریکا را منزوی کرده، اکنون نباید از پیگیری حقوقی نقض برجام مطابق رویه‌ای که توسط دیپلمات‌های تیمش نگارش شده و به امضا رسیده، نگران باشد. آمریکا منزوی شده و طبیعتا کسب 5 رای از 8 رای کمیسیون مشترک هدفی دست یافتنی است.
باج‌دهی ضدملی
اما اگر هدف مذکور محقق نشده و آمریکا «کدخدا» باقی مانده، می‌توان قویا چنین اندیشید که امتیازدهی به اروپایی‌ها در قالب قراردادهای ضدمنافع ملی همچون «توتال» و شریک کردن فرانسه و انگلیس و آلمان و چین و روسیه در سهم مردم ایران از اقتصاد ملی با نسبت‌های غیرصیانتی، برای محقق کردن سریع هدف «نجات برجام» از مرگ حتمی است.  به عبارت ساده‌تر، بیش از آنچه ذیل برجام برای تغییر سیاست خارجی ایران به غرب امتیاز دادند، در حوزه اقتصاد و منافع مردم واگذار می‌کنند که آبروی غربگرایان و هدف «آشتی با آمریکا» را نجات دهند! فارغ از کنایه‌های سیاسی و رقابت‌های حزبی، آیا این بارزه سیاست خارجی شاهزادگان قاجار نبوده است؟! مهم‌تر اینکه همه از رویه «باجگیری پسابرجامی» راضی هستند.
بنابراین می‌توان چنین نتیجه گرفت که محاسبات غربگرایان به علت تحلیل غلط نوع روابط به هم پیوسته اروپا و آمریکا پراشتباه بوده و دقیقا به همین دلیل است که تاکنون سیاست امتیازدهی به فرانسه،  انگلیس، آلمان، ایتالیا و... منجر به دفاع حقوقی آنها از ایران در کمیسیون مشترک برجام نشده است.
منافع تحریم‌ها
به دنبال وضع هر تحریم جدید توسط آمریکا، ایران به اروپا باج اقتصادی بیشتری می‌دهد و نفت نیز ارزان‌تر می‌شود! با انعقاد قراردادهایی مثل توتال بنا بر مدل جدید قراردادهای نفتی که به نظر می‌رسد محصول مشترک دولت «ایران و انگلیس» است، حتی اگر در آینده ایران برجام را ترک کند و به دنبال آن نفت گران شود نیز مطابق توافق مکتوب، تبادل با همان قیمت قبل صورت خواهد گرفت! خدا بدهد برکت... مگر همه این معاملات و روابط پرسود حاصل ریل‌گذاری آمریکایی‌ها از اوباما تا ترامپ نیست؟ چرا باید اروپا یا حتی چین برابر چنین سازوکاری قیام کنند؟! کدام بخش از منافع غربی‌ها یا شرقی‌ها به دنبال وضع تحریم‌های جدید علیه ایران در پسابرجام تهدید شده که نیاز به دخالت آنها در پرونده و مثلا تلاش برای انزوای آمریکا باشد؟
 

ایجاد زیرساخت‌های مناسب  در شهرک صنعتی گلوگاه
مدیرعامل شرکت شهرک‌های صنعتی مازندران با اشاره به هزینه بالای ساخت تصفیه‌خانه فاضلاب در شهرک‌های صنعتی اظهار داشت: براساس دستورالعمل ابلاغی سازمان صنایع کوچک، شهرک‌های فاقد تصفیه‌خانه باید 3 اصل شامل: واگذاری 70 درصد شهرک و ناحیه به واحدها، بهره‌برداری 50 درصد واحدها و حداقل 100 مترمکعب پساب فاضلاب در شبانه‌روز برای هر واحد تولیدی را دارا باشند. سیدمصطفی موسوی گفت: شهرستان گلوگاه از نظر موقعیت جغرافیایی و قرار گرفتن در جاده سراسری و راه‌آهن، دارای پتانسیل ویژه‌ای است. وی با اشاره به قدمت کوتاه ناحیه صنعتی گلوگاه اظهار داشت: این ناحیه صنعتی در سال 87 ایجاد شده و با توجه به قدمت این ناحیه صنعتی نسبت به شهرک‌ها و نواحی دیگر استان، مباحث زیرساختی خوبی در این ناحیه انجام‌ شده است.

اجرای طرح برند در منطقه ساری
مدیر شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی منطقه ساری گفت: از مردادماه سال جاری طرح برند در منطقه ساری اجرایی می‌شود. حسینعلی طالبی، مدیر شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی منطقه ساری در نخستین جلسه هماهنگی اجرای طرح برند که با حضور معاونت‌ها و رؤسای واحدهای مربوط با طرح برند در دفتر وی برگزار شد، بیان کرد: برای اجرای طرح برند نیاز به بسترسازی است و منطقه ساری در تلاش است طرح برند که منافع شرکت و رفاه مردم را به دنبال دارد اجرایی شود. حسینعلی طالبی ادامه داد: در حال حاضر منطقه ساری به صورت مستقیم بر نحوه عملکرد جایگاه‌ها در 2 حوزه کیفی و کمی نظارت داشته و با اجرایی شدن طرح برند و تحت پوشش قرار گرفتن جایگاه‌ها توسط شرکت‌های صاحب نشان، همه مسؤولیت جایگاه‌ها و نظارت بر نحوه عملکرد آنها بر عهده این شرکت‌هاست. طالبی افزود: در آینده نزدیک منطقه ساری با نظارت بر عملکرد شرکت‌های صاحب نشان، نقش حاکمیتی خود را ایفا می‌کند.

ماشاءالله ذراتی: در طول حیات انقلاب اسلامی و حتی تاریخ پر فرازونشیب ایران‌زمین، به ندرت می‌توان موضوعی همچون برجام را یافت که تا این اندازه راجع به آن کار کارشناسی و بحث و تبادل‌نظر صورت گرفته باشد. در بعد بین‌المللی نیز موضوع برجام از مواردی بوده و هست که در میان اندیشمندان، نخبگان و هیات‌های اندیشه‌ورز غرب به ویژه آمریکا مورد کنکاش و مداقه مکرر قرار گرفته است. حتی بعد از امضای توافق نیز برجام کماکان جزو مهم‌ترین و چالشی‌ترین موضوعات مرتبط با امنیت ملی و سیاست خارجی کشور بوده است. پس از 2 سال از اجرای برجام و ورود به سومین سال نیز پیش‌بینی می‌شود موضوع برجام همچنان از مباحث چالشی و مهم کشور باشد اما سوال این است: منشأ و سرچشمه این اهمیت فوق‌العاده برجام کجاست و دلیل این حجم اظهارنظر درباره این به ظاهر توافق چندجانبه چیست؟ پاسخ به این پرسش و نوع نگاه به این مساله، کلید اصلی چالش‌ها و مباحثات درباره برجام بوده و چشم‌انداز نوینی را مقابل ما خواهد گشود و آن عبارت است از ارتباط برجام با فرهنگ و هویت ما و نگاه به برجام از زاویه فرهنگ استراتژیک.
فرهنگ به طور اعم و فرهنگ استراتژیک به طور اخص از جمله عوامل داخلی شکل‌دهنده به مبانی هویتی هر بازیگر در عرصه روابط بین‌الملل است که با تأثیرگذاری بر نگرش نخبگان و دولتمردان و همچنین یک ملت، قابلیت اثرگذاری قابل توجهی بر نحوه عملکرد یک کشور در تحولات و بحران‌های بین‌المللی دارد. بدین ترتیب شناسایی مولفه‌های شکل‌دهنده مبانی هویتی یک کشور و از آن جمله فرهنگ استراتژیک کشور، کمک بسیار موثری به فهم چرایی کنش کشور در تحولات بین‌المللی خواهد کرد.
«فرهنگ استراتژیک» رویکرد نوینی در مطالعات امنیتی و سیاست خارجی است که تأثیر عوامل فرهنگی بر «رفتار استراتژیک» کشورها را بررسی می‌کند. رفتار استراتژیک گونه‌ای از رفتار است که به مسائل اساسی امنیت ملی و کاربرد قوای قهریه مقابل دیگر کشورها مرتبط می‌شود. فرهنگ استراتژیک رویکردی چندبعدی است که مؤلفه‌های مختلف فرهنگی از جمله تأثیر «تجربیات تاریخی» بر رفتار استراتژیک یک کشور را تبیین می‌کند.
رهیافت فرهنگ استراتژیک از مفهوم گرایش فرهنگی برای تبیین صریح یا ضمنی  این نکته استفاده می‌کند که کشورهای متفاوت، اولویت‌های استراتژیک متفاوتی دارند و چنین اولویت‌هایی نیز از تجارب آنها از زمان شکل‌گیری تاکنون ریشه گرفته و تحت تأثیر میزانی از ویژگی‌های فلسفی، سیاسی، فرهنگی و شناختی آن کشور و نخبگانش است.
رویکردها و جهان‌بینی‌های فرهنگی متفاوت دولت‌ها در یک کشور باعث می‌شود از واقعیت‌های استراتژیک مشابه، برداشت‌های متفاوت داشته باشند. مثلا از دید یک دولت توافقی برد- باخت تلقی شود و از دید دولتی دیگر برد- برد. فرهنگ استراتژیک تا حد زیادی محصول تجربه تاریخی است و عموما به کندی و در زمانی تغییر می‌کند که تغییر در شرایط به طور ملموس رخ داده باشد.
از مصادیق عینی عناصر فرهنگ استراتژیک می‌توان فرهنگ استراتژیک «تدافعی» چین را مثال زد، مولفه‌ای که بر الگوی رفتاری تدافعی و محتاطانه چین در تحولات بین‌المللی تاثیرگذار بوده است. یا ارزش و جایگاه «صلح» در فرهنگ استراتژیک چین در سطح ملی از دیگر مثال‌های فرهنگ استراتژیک در چین است.
مثال دیگر رژیم صهیونیستی است. فرهنگ استراتژیک رژیم صهیونیستی از سطوح مختلفی شکل گرفته که از یکسو ریشه در تجربه تاریخی یهودیان در طول بیش از 2 هزار سال پیش دارد و از سوی دیگر از تجربه اشغال سرزمین‌های فلسطینی از سال 1948 ریشه می‌گیرد، بنابراین رفتارهای استراتژیک این رژیم ناشی از تأثیرات دین تحریفی، تجربیات تاریخی، ارزش‌ها و ایستارها در دوره‌های مختلف تاریخ یهودیان به صورت جداگانه یا ترکیبی است. به عنوان مثال دو مفهوم «قوم برگزیده» و «ناامنی دائمی» از جمله مؤلفه‌های فرهنگ استراتژیک صهیونیست‌ها به شمار می‌رود.
با این توضیحات این پرسش مطرح می‌شود: عناصر و مولفه‌های فرهنگ استراتژیک در ایران کدامند و برجام چه ارتباطی با فرهنگ استراتژیک کشور دارد؟
یکی از عناصر اصلی فرهنگ استراتژیک جمهوری اسلامی ایران که جدا از مفاهیم و آموزه‌های دینی، ریشه کاملا عقلانی داشته و از تجربه تاریخی کشور نشأت می‌گیرد «بی‌اعتمادی» به آمریکاست. بررسی چرایی و دلایل شکل‌گیری این مولفه بماند برای فرصتی دیگر اما در یک اشاره مختصر باید یادآوری کرد همین چند هفته پیش بود که وزارت خارجه آمریکا رسما اسناد دخالت شوم خود در کودتای 28 مرداد32 و تغییر مسیر تاریخی ایران در مقطعی را منتشر کرد.
برجام حاصل فراموشی این مولفه فرهنگ استراتژیک ما بود. اصل «بی‌اعتمادی» به آمریکا در برهه‌ای در باور قشری از جامعه و نخبگان ما کمرنگ شد و این توهم شکل گرفت که با اعتماد به آمریکا و بستن با کدخدا تحریم‌های ظالمانه رفع خواهد شد و جیب مردم پرپول! هم چرخ سانتریفیوژ خواهد چرخید هم چرخ کارخانه‌ها و تولیدی‌ها!
اینکه چه عامل یا عواملی باعث شد به‌رغم هشدارها و توصیه‌های مکرر دلسوزان این کشور، به آمریکا اعتماد شود بماند برای بعد. سخن اصلی اینجاست که برجام به عنوان یک تجربه تاریخی که موثر در حال و آینده کشور است همچون مکتبخانه‌ای است که درس‌ها و عبرت‌های گزاف و مهمی برای ما دارد. در مکتبخانه برجام ما باید یاد بگیریم تا زمانی که «باور» محکم و راسخ «ما می‌توانیم» در اذهان آحاد جامعه نهادینه و به یک فرهنگ استراتژیک بدل نشود و همواره چشم به دست اجنبی داشته باشیم نه جیب پرپولی خواهیم داشت نه اقتصادی مولد!
این نکته را باید در نظر داشته باشیم که مکتبخانه برجام کماکان برقرار است و تزریق و تبیین آموزه‌های برجام در لایه‌ها و اقشار مختلف جامعه و پیوند آن با فرهنگ این کشور از مهم‌ترین اولویت‌های تبلیغی و تبیینی است. گویا هنوز عده‌ای این حقیقت را که سازش هزینه دارد نمی‌بینند و به دنبال تکرار تجربه شکست‌خورده برجام در حوزه‌های دیگرند! توجه به تقویت مولفه‌های هویتی و فرهنگ استراتژیک کشور از راهکارهایی است که راه را بر تکرار تجربه‌های هزینه‌بری چون برجام خواهد بست و زمینه اعتلا و پیشرفت روزافزون کشور را فراهم خواهد کرد.