«گِل بازی»، تفریح اجباری کودکان کار در کوره‌پزخانه‌ها، برای امرار معاش و نان درآوردن شده است؛ محرومیتی که به‌رغم اینکه در نزدیکی پایتخت وجود دارد اما دیده نمی‌شود.  از صبح تا غروب باید کار کنند تا بتوانند زنده بمانند، البته این داستان مختص تهران نیست، بلکه در تعداد زیادی از کوره‌های آجرپزی کشور یا کارگاه‌های تولیدی، صنعتی و تجاری از کودکان، کار می‌کشند. سری به این کوره‌ها می‌زنیم و با برخی کارگران همکلام می‌شوم. «هر سال با آغاز فصل تابستان و پایان مدارس، من هم به اینجا می‌آیم تا کار کنم، روزی ۸ ساعت، گاهی ۱۰ ساعت و برخی مواقع هم تا ۱۱ تا ۱۲ ساعت کار می‌کنم، ساعت‌هایی که کار می‌کنم، به سرعت کار و تعداد آجرهایی که می‌زنم ربط دارد.» این را یکی از کودکانی که با دستانی پینه‌بسته مشغول کار است، به مهر می‌گوید. وی که حدود ۱۴ سال سن دارد و کلاس چهارم است، دلیل ۴ سال عقب بودن کلاسش را دیر رفتن به مدرسه می‌داند. یکی از کارگران کوره آجرپزی کلی گلایه‌های گوناگون دارد و می‌گوید: بیمه نیستیم و اگر مامور بیمه بیاید ما را پنهان می‌کنند، اگر اسم‌مان را برای بیمه رد کنند، باید از اینجا برویم، هم بیکار می‌شویم و هم بی‌سرپناه، جایی برای رفتن نداریم، نه خانه‌ای داریم، نه سقفی بالای سر و نه آینده و امیدی برای تمام این تلاش‌هایی که می‌کنیم. او می‌گوید: من  ۱۲ سال است شغلم قالب‌کشی است اما فکر کنم حدود یک سال بیمه داشته باشم، بعید می‌دانم روزی بازنشستگی را ببینم. وی می‌افزاید: قبلا سفارش تولید آجر داشتیم و آجرهایی می‌زدیم که قبلا فروش رفته بود اما اکنون آجرها را می‌سازیم، مدتی می‌مانند و بعد فروش می‌روند، گاهی آنقدر آجرها را کسی نمی‌خرد که مجبوریم کار را تعطیل کنیم. راجع به سرویس بهداشتی و حمام از او سوال می‌کنم.  گوشه حیاط را نشان می‌دهد و می‌گوید: این دستشویی و حمام است، همه این ۲۰ خانواده‌ای که در اینجا زندگی می‌کنند در همین مکان دستشویی و حمام می‌روند، تازه روزها جمعیت بیشتر هم می‌شود، چون برخی کارگران از بیرون می‌آیند. یکی دیگر از کارگران کوره آجرپزی در پاسخ به سوالی درباره میزان درآمد خانواده‌اش می‌گوید: من ماهانه بین یک‌میلیون تا یک‌میلیون و ۳۰۰ هزار تومان، از خرداد ماه تا مرداد ماه درآمد دارم اما اردیبهشت و شهریور درآمدمان کمتر است. با این شرایط به نظر می‌رسد بیکاری، حقوق کم، نداشتن بیمه، برخورداری از سطح بسیار کمی از رفاه اجتماعی و شیوع آسیب‌های اجتماعی مانند اعتیاد و...  معضلات بزرگ کارگران زحمتکشی است که صبح تا شب و شب تا صبح کار می‌کنند تا «زنده» بمانند. بسیاری از رخدادهای تلخ و ناگواری که امروز شاهد آنها هستیم ریشه در همین معضلات دارد. این در حالی است که عضو هیات مدیره کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران کشور می‌گوید: تا ۲ سال پیش بیش از ۳۰ هزار کارگر در کوره‌پزخانه‌ها کار می‌کردند و اوضاع آنها بهتر بود اما هم‌اکنون با توجه به رکود ساخت‌وساز و فروش کم آجر، تعداد کل کارگرهای کوره‌پزخانه‌های استان تهران به ۵۰۰۰ نفر نیز نمی‌رسد. معصوم‌علی موسی‌زاده با بیان اینکه قیمت آجر در ۲ سال اخیر حتی یک ریال افزایش نیافته، گفت: این عدم افزایش قیمت روی حقوق کارگران کوره‌پزخانه‌ها نیز اثر گذاشته و حقوق آنها افزایش پیدا نکرده است، کارگرهای ما در به در شده‌اند؛ بیش از ۲۵ هزار نفر کارگری که شغل آنها کار در کوره‌پزخانه‌ها بوده و کار دیگری بلد نیستند، بی‌کار شده‌اند و نمی‌دانم چطور زندگی خود را می‌گذرانند. به گفته موسی‌زاده، بیمه این کارگران به اندازه واقعی پرداخت نمی‌شود.
 

3 قوه باید برای رفع مشکلات بازنشستگان همکاری کنند
سرپرست استانداری آذربایجان شرقی از بازنشستگان به عنوان ذخایر نظام اسلامی نام برد.  سعید شبستری‌خیابانی در دوازدهمین بزرگداشت روز خانواده و تکریم بازنشستگان در تبریز بر لزوم انتقال تجارب بازنشستگان به دلیل کاهش فاصله نسل‌ها تاکید کرد و ادامه داد: بر اساس جدیدترین مطالعات، فاصله نسل‌ها به 2 سال کاهش پیدا کرده در حالی که این فاصله در سال‌های گذشته حدود 5 سال و در چندین دهه گذشته؛ 50 سال بوده است که این تغییرات، نتیجه گسترش روزافزون دنیای علم و فناوری است.  شبستری با بیان اینکه باید حرمت افراد بازنشسته در جامعه حفظ شود، گفت: باید از ظرفیت‌های اقشار مختلف بازنشستگان دولتی، تامین اجتماعی، مشاغل آزاد و ...  بیش از پیش در جامعه استفاده شود.   وی با بیان اینکه رفع مشکل بازنشستگان با تلاش و همکاری سه قوه، میسر می‌شود، گفت: انتظار داریم نمایندگان محترم نیز در مجلس شورای اسلامی با تدوین و تصویب طرح‌های حمایتی، مشکلات بازنشستگان را روز به روز کاهش دهند.

تأکید بر اجرای برنامه‌ واحد در توسعه و پیشرفت شهر تبریز
رئیس شورای اسلامی شهر تبریز ایجاد آرامش و امید را رسالت اصلی اعضای شورا و مدیران شهر خواند.  شکور اکبرنژاد در شورای مدیران شهرداری تبریز اظهار داشت: شورا و شهرداری در کنار هم وظایف و اهداف واحدی را مدنظر دارند؛ باید فرصت خدمت را قدر بدانیم و با پرهیز از اختلاف و حواشی، شهر را به سمت آرامش، امید، ایجاد فضاهای مناسب برای شهروندان و حفاظت از محیط‌زیست هدایت کنیم.  وی اضافه کرد: خوشبختانه سرپرست شهرداری تبریز با جدیت مسائل شهر و شهرداری را مدیریت می‌کند و شاهد تلاش‌‌‌های ارزنده‌ عوامل خدماتی در سطح شهر هستیم.  وی در بخش دیگری از سخنان خود، با تاکید بر اجرای برنامه‌ واحد در توسعه و پیشرفت شهر گفت: تعدد و پراکندگی برنامه‌ها، یکی از مشکلات اصلی استان، شهر و کشورمان است؛ سیستم و ساختار باید محرک باشد و مسیر واحدی را برای تلاش عوامل اجرایی فراهم کند.

در حال حاضر 6 هزار شرکت گردشگری در صنعت گردشگری ایران فعالیت می‌کنند که از این تعداد 4 هزار شرکت فقط در تهران دایر هستند و فقط 10 درصد شرکت‌های گردشگری در تهران خدمات آنلاین دارند. ساسان نایب، از فعالان عرصه گردشگری الکترونیک در جمع خبرنگاران گفت: در چند سال اخیر صنعت گردشگری جای خود را به گردشگری الکترونیک داده است. وی که از موسسان شرکت فلایتو سامانه رزرو و خرید آنلاین بلیت سفر به شمار می‌رود، افزود: سهم صنعت گردشگری الکترونیک در گردشگری دنیا 85 درصد است که این موضوع در ایران 15 درصد است اما در 2 سال اخیر یعنی از ابتدای تاسیس این شرکت رشد قابل توجهی کرده است به طوری که در سال 94 صنعت گردشگری الکترونیک در ایران از 2 درصد به 4 درصد رسیده و پیش‌بینی می‌شود تا پایان سال جاری به 20 درصد افزایش یابد. وی گفت: ایران در بین 150 کشور در حال جذب گردشگر، رتبه نودوهشتم را داراست که 8 درصد از تعداد کل گردشگران در ایران، گردشگران خارجی هستند و ارزآوری آنها برای کشورمان بسیار اهمیت دارد، این در حالی است که متأسفانه 92 درصد از گردشگران از ایران خارج می‌شوند. نایب تصریح کرد: شرکت فلایتو توانسته است با ارائه خدمات آنلاین الکترونیکی گردشگری برای 150 نفر ایجاد شغل کند. وی با بیان اینکه 10 درصد از شرکت‌های فعال گردشگری در تهران خدمات آنلاین ارائه می‌کنند، گفت: صنعت گردشگری آنلاین با سرعت بسیار زیادی در حال رشد است. وی با بیان اینکه استفاده از ابزارهای مناسب و اطلاع‌رسانی مطلوب در سفر گردشگران به مقصد می‌تواند منجر به توسعه صنعت گردشگری شود، افزود: گردشگری الکترونیک در این زمینه می‌تواند کمک‌حال باشد. نایب گفت: مسافران و گردشگران خارجی و حتی ایرانی از طریق سیستم‌های آنلاین در صنعت گردشگری الکترونیک می‌توانند به سایت‌های مسافرتی معتبر سر زده و خدمات مختلف دریافت کنند؛ این امر در تمام لحظات و حتی روزهای تعطیل امکانپذیر است. وی گفت: هر مسافر خارجی به طور میانگین 1200 دلار ارزآوری برای جمهوری اسلامی ایران دارد. این در حالی است که سال گذشته بیش از یک میلیون مسافر خارجی تنها توسط سامانه رزرو و خرید آنلاین بلیت فلایتو جابه‌جا شده است.

دیدار سرپرست دانشگاه علوم پزشکی مازندران با مدیران آموزشی
نشست هم‌اندیشی سرپرست دانشگاه علوم پزشکی مازندران با جمعی از مدیران گروه‌های آموزشی علوم پایه و بالینی و مدیران و معاونان آموزشی بیمارستان‌های آموزشی- درمانی برگزار شد.  دکتر سیدعباس موسوی، سرپرست دانشگاه علوم پزشکی مازندران گفت: وجود اعضای هیأت علمی مجرب و متخصص در گروه‌های آموزشی و پژوهشگران علاقه‌مند و موفق، وجود ساختارهای پژوهشی مناسب، گستردگی و تنوع رشته‌های تحصیلی و تحصیلات تکمیلی از نقاط قوت دانشگاه علوم پزشکی مازندران است. وی با بیان اینکه دانشگاه علوم پزشکی مازندران یکی از دانشگاه‌های برتر کشور است و توانسته اقدامات بسیار خوبی در همه حوزه‌های مربوط انجام دهد، اظهار کرد : بالاترین خدمت در نظام جمهوری اسلامی ایران خدمت صادقانه به مردم است و باید با اتحاد و همدلی در جهت حل مشکلات مردم از هیچ تلاشی دریغ نکنیم.  در ادامه این نشست صمیمانه حاضران درباره مطالب مطرح‌شده و مشکلات پیش رو به بحث و تبادل نظر پرداختند.


شرکت توزیع نیروی برق گلستان پویا و چابک می‌شود
معاون منابع انسانی شرکت توزیع نیروی برق استان گلستان از پیاده‌سازی نرم‌افزار سیستم جامع منابع انسانی در قالب زمانبندی‌های تعیین‌شده و برنامه‌محوری با قابلیت‌های متمایز و بسیار بالا، از پاییز امسال خبر داد. ابوالفضل اکبری اظهار کرد: ضرورت این سیستم به عنوان یکی از ابزارهای بسیار مفید در راستای خدمات‌دهی بموقع و مناسب به همکاران انکار‌ناپذیر است که این ضرورت را ضمن برگزاری چندین جلسه کارشناسی و تخصصی و طی بازدید از شرکت‌هایی که در حوزه منابع انسانی پیشرو بوده‌اند، شناسایی کرده‌ایم و در قالب شرح خدمات به شرکت پیمانکار جهت اجرا اعلام خواهد شد. وی افزود: به یاری خداوند متعال در آینده نزدیک شاهد تحولی بسیار بزرگ و چشمگیر در حوزه منابع انسانی شرکت توزیع نیروی برق استان گلستان به عنوان شرکت توزیع نیروی برق پویا و چابک در سطح کشور خواهیم بود.

سمیرا کریمشاهی: آزادی و آزادی‌بیان واژه‌های دهان‌پرکنی هستند که به دور از بار معنایی و گستره‌ای که در برمی‌گیرند، بعضی‌ها با آن پز روشنفکری می‌دهند، عده‌ای وجودش را انکار می‌کنند تا ژست اپوزیسیون بگیرند و تعدادی هم جاری‌و‌ساری شدن آن ‌را وعده می‌دهند تا بتوانند نظر مردم را جلب کنند و بر منصب قدرت تکیه بزنند.
اما مساله‌ای که قابل تأمل است اینکه اگر همین روشنفکر، اپوزیسیون و اقلیت برای جایگاه مهمی انتخاب شوند تا چه حد می‌توانند میان حرف و عمل خود درباره آزادی تناسب ایجاد کنند. بیرون گود نشستن و لنگش کن گفتن آسان است اما قرار گرفتن در میانه‌ میدان آشکار می‌کند که فرد، «مرد عمل است» یا «ابن‌الحرف».
قدرت طعمه‌ای وسوسه‌کننده است که صاحبش از سهیم شدن آن با بقیه هراس دارد و برای دوری از تعمیم آن به همگان و استحکام اقتدار خود به ابزارهای مختلف برای خاموش کردن صدای مخالفان و منتقدان متوسل می‌شود.
در طول 4 سال عملکرد دولت یازدهم، به‌رغم اینکه دکتر روحانی در ابتدا با طرد برخورد گازانبری و حقوقدان خواندن خود در قامت ناجی آزادی و آزادی‌بیان ظاهر شد اما با توهین‌های متعدد به منتقدان و نسبت دادن عبارت‌هایی نامناسب به آنها، مهر مردودی خود را بر پرونده‌ این عملیات نجات زد. همیشه به منتقد به چشم رقیبی نگاه کردند که قصد دارد آنها را از جایگاه‌شان به زیر بکشد ولی به عنوان مثال درباره توافق هسته‌ای اگر به‌جای زدن برچسب دلواپس، گوشی شنوا برای شنیدن نقدهای خیرخواهانه بود شاید الان در موقعیتی قرار نمی‌گرفتیم که آمریکا هرچه بیشتر اعمال تحریم کند ما مخلصانه‌تر متعهد به توافق هسته‌ای باشیم حتی اگر او بخواهد از برجام خارج شود!
4 سال تصویر مخدوشی از آزادی ترسیم شد و اگر این را در کنار مشکلات اقتصادی و ناکامی توافق هسته‌ای و موارد دیگر بگذاریم، دولت برای بقای خود، چاره را در زیر پا گذاشتن یکسری پرنسیب اخلاقی برای کسب پرستیژ موقت سیاسی دید تا بازهم آرای بیشتر مردم در سبد آنها باشد.
بازهم آزادی نقش اول این نمایش را اجرا کرد، یکبار با عبارت «لوله کردن»، بار دیگر با «دیوارکشی» و با عبارت‌های متعدد دیگر آنقدر به آزادی چنگ انداختند که آن از معنا برهنه و تهی شد. تا حدی که معنایش به حق برهنگی تقلیل یافت.  خلاصه! چه طرفدار آزادی بدن یا بیان بودن، دوباره ایران، دوباره تکرار روحانی را دید.
زمان زیادی از دولت دوازدهم نمی‌گذرد اما همین مدت کوتاه به ما می‌گوید منتقدان دولت باید خود را آماده‌ برخوردهایی مشابه دور قبل کنند. اگر آقای روحانی در جریان انتخابات مدعی شدند آزادی از رقبایش خجالت می‌کشد، بهتر است این روزها از آن سراغی بگیرند که از چه چیزی خجل و شرمنده است؟ آزادی شرمنده‌ مرگ «زنده‌باد مخالف من» است. آزادی خجالت می‌کشد که باید غلام حلقه به گوش افرادی باشد که یا ژن خوب دارند یا با دولت هستند نه در مقابلش. شرمسار است که افرادی در جریان انتخابات سنگش را به سینه زدند که همین چند روز پیش مانع برگزاری جشن طنز سیاسی «دکتر سلام»، در ورزشگاه ۱۲هزار نفری آزادی شدند تا هشتگ #دولت_راه_آزادی_را_بست ترند شود؛ چون هراس داشتند در چنین مکانی منتقدان‌شان دور هم جمع شوند. این مکان صرفا برای حضور ۱۲ هزار نفری است که دورهم پا بکوبند و با هم آهنگ دوباره ایران را زمزمه کنند، برای دکتر روحانی سوت و کف بزنند و ایشان هم از ناشی بودن رقبا برای مذاکره با دنیا و رفتن بدون بازگشت تحریم‌ها سخن بگوید و دوباره سوت و کف! نمی‌شود یک عده معدود –آن هم دانشجو که قشر بیش‌فعال جامعه است- که از جای خاصی هم تغذیه می‌شوند، در چنین مکانی از بلاتکلیفی برجام، از مشکلات اقتصادی و از ژن‌های برتر بگویند. آزادی چه خودش و چه ورزشگاهش، فقط برای برهنه‌کنندگان این واژه از معنی است و شاید هم برای آزادیخواهان برهنگی! خلاصه! کم نبودند افرادی که با ترس دیوار‌کشی و اجبار پوشش چندلایه‌ای به امتداد دولت یازدهم رای دادند و برای اینها باید افسوس خورد.
آزادی از چنین رفتارهایی از سوی دولتمردان شرمسار و خجل‌زده شده است که از «نشکنیم قلم‌ها را» رسیده‌اند به «بشکنیم قلم پاها را» که می‌خواهند به جشنی بروند که بانیان آن منتقدان دولت هستند. خلاصه! دولتمردان گربه‌‌ دم حجله‌ای را نرسیده به ورودیه ورزشگاه آزادی کشتند تا حساب کار دست بقیه بیاید. «پناه بردن به خدا از بستن دهان منتقدان» هم کشک!
 

ناصر نوبری:  آنچه آقای امانوئل مکرون درباره ضرورت مذاکره بر سر وضعیت برنامه هسته‌ای ایران بعد از سال 2025 گفته است، یک نشانه خوب برای وضعیت وفاداری اروپایی‌ها به برجام و قواعد آن نیست. آقای مکرون خوب می‌داند سلف او در مذاکرات هسته‌ای بر سر چه چیزی توافق کرده است ولی حالا برخلاف برجام و قواعد آن خواستار مذاکره بر سر برنامه هسته‌ای ایران پس از سال 2025 است.
آقای مکرون در واقع همان خواسته ترامپ را به آقای روحانی گفته است. ترامپ از همان ابتدای ریاست‌جمهوری وعده‌های انتخاباتی‌اش درباره برجام را یادآوری کرد. برنامه اصلی ترامپ برای برجام، استفاده حداکثری از منافذی بود که اوباما در این توافق ایجاد کرده بود. به صورت مشخص ترامپ روی 2 موضوع تمرکز کرده است. ابتدا گزاره نظارت که از طریق آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و با تمرکز بر مفاد پادمان آن را مطرح کرده است. ماجرای سفر نیکی هیلی، سفیر آمریکا در سازمان ملل و طرح موضوع بازرسی از مراکز نظامی ایران در همین راستا انجام شد و متاسفانه آقای آمانو نیز گفت مراکز نظامی ایران طبق ان‌پی‌تی، در دسترس آژانس قرار دارد. در این حوزه شرایط برای ترامپ فراهم است.
اما محور دومی که ترامپ دست روی آن گذاشت، باز بودن انتهای برجام یا اصطلاحا همان بند «غروب آفتاب» است. در برجام وضعیت برنامه هسته‌ای ایران پس از اتمام دوره زمانی 10ساله مشخص نشد و حالا ترامپ به دنبال آن است تا با فشار بر ایران، محدودیت‌های هسته‌ای در برجام را از یک دوره 10 ساله تبدیل به محدودیت‌های مادام‌العمر کند.
آنچه آقای مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه در نیویورک به آقای روحانی گفته، در واقع تقویت همین محور دوم نقشه‌ای است که ترامپ برای برجام کشیده است. مکرون می‌گوید باید درباره وضعیت برنامه هسته‌ای ایران پس از سال 2025 مذاکره و نگرانی‌های ترامپ برطرف شود. خب! مشخص است که این موضع فرانسه در واقع باز کردن میدانی است که از یک طرف مقوم زیاده‌خواهی آمریکا است و از طرف دیگر نشان‌دهنده وفادار نبودن به برجام.
مذاکره درباره برنامه هسته‌ای ایران پس از برجام، در واقع خلاف مبانی مذاکرات هسته‌ای طی 4 سال گذشته است. این را آقای مکرون می‌داند. ایران و 1+5 طی 4 سال گذشته براساس یک بستر و مبانی مشخص مذاکره کرده و به برجام رسیدند. قرار بود طرفین داده‌ها و ستانده‌هایی معقول مبادله کنند (که البته طرف ایرانی با ضعف خود ستانده‌های بسیار کمتری نسبت به ستانده‌های طرف مقابل دریافت کرد). ایران برای 10 سال برنامه هسته‌ای خود را تعطیل یا نیمه‌تعطیل کرد برای اینکه بهانه‌جویی طرف مقابل برطرف و در مقابل تحریم‌های ظالمانه هسته‌ای برداشته شود. این مبنای توافق برجام بود. هر آنچه در جزئیات برجام و وضعیت تعهدات آن رخ داد در قالب این بستر رخ داد.
اما آنچه حالا ترامپ و اینک آقای مکرون می‌گویند خلاف قاعده و مبنای برجام است. اینکه ایران پس از دوره برجام با برنامه هسته‌ای خود چه می‌کند، اساسا چه ربطی به برجام دارد که حالا یکی از شروط بقای آمریکا در برجام شده است؟
از طرف دیگر وضعیت برنامه هسته‌ای ایران باید براساس قواعد و قوانین بین‌المللی سنجیده شود. محدودیت‌های برجام صرفا یک آوانس با خیال رفع نگرانی‌های ساختگی آمریکا و برداشتن رژیم تحریم‌های ظالمانه بوده است، بنابراین طرح مذاکره درباره برنامه هسته‌ای ایران پس از دوره زمانی برجام، در واقع تکرار همان ادعاهای اوباما قبل از برجام و در واقع به معنای بازگشت اختلاف هسته‌ای به اواخر دهه 80 شمسی است!
حالا شما تصور کنید اگر قرار بود 4 سال قبل در آستانه مذاکرات هسته‌ای در دوره جدید، طرف 1+5 با ادبیات فعلی ترامپ و مکرون درباره برنامه هسته‌ای ایران وارد مذاکره می‌شد، اساسا امکان مذاکره یا توافق وجود داشت؟ خیر! مذاکره برای محدودیت دائمی برنامه هسته‌ای ایران یعنی فشار برای نادیده گرفتن حقوق قانونی و بین‌المللی یک کشور!
 به همین دلیل این موضوع اساسا غیرقابل پذیرش و غیرقابل مذاکره است. اساسا ما درباره حقوق هسته‌ای مردم و حقوق نسل‌های آینده حق مذاکره نداریم و هرگونه ورود به این مذاکرات نامشروع است.  کاری که فرانسوی‌ها می‌کنند و اظهاراتی که رئیس‌جمهور فرانسه در دیدار آقای روحانی مبنی بر ضرورت مذاکره بر سر برنامه هسته‌ای ایران پس از سال 2025 مطرح کرده است، خلاف قواعد و مبانی برجام بوده و متاسفانه حاکی از آن است که آنها در ماجرای برجام، جانب ترامپ را گرفته‌اند. مذاکره مجدد بر سر وضعیت برنامه هسته‌ای ایران تلاشی برای اعمال محدودیت‌های بیشتر علیه ایران به بهانه حفظ برجام است. فرانسوی‌ها یک بار دیگر نشان دادند غیرقابل اعتمادند.