بندر چابهار با وجود اهمیت راهبردی ملی و فراملی پایین‌ترین شاخص‌های زندگی را در کشور دارد و طرح‌های محرومیت‌زدایی در آن سال‌هاست در بند بی‌پولی گرفتار است.  وجود ۳۲۰ کیلومتر مرز آبی، ‌ ۱۱ ‌بندر ماهیگیری و جایگاه تخلیه صید، ‌ ۲ بندر منحصر به‌ فرد خارج از نقطه بحران با بریدگی‌های طبیعی و با قابلیت پهلوگیری کشتی‌های غول‌پیکر، وجود بیش از ۲۰۰جاذبه گردشگری و زمین‌های کشاورزی مستعد میوه‌های گرمسیری و همچنین موقعیت مناسب برای پرورش میگو تنها بخشی از ویژگی‌های منحصر به فرد بندر چابهار به عنوان قلب سواحل مکران و محور توسعه شرق است.  همچنین چابهار به لحاظ شرایط جغرافیایی و ژئوپلیتیکی و قرار گرفتن در مبدا ورودی دریای عمان و اقیانوس هند یکی از ۱۰ بندر مهم جهان است که قابلیت تبدیل شدن به بندری بزرگ را دارد، چرا که چابهار مطمئن‌ترین مسیر برای ترانزیت به مقصد ۲۴ کشور دنیا از جمله پاکستان، افغانستان و کشورهای آسیای میانه و نقطه اتصال کشورهای حوزه اقیانوس هند با ۲ میلیارد نفر جمعیت با کشورهای آسیای میانه و مشترک‌المنافع با ۴۰۰میلیون نفر جمعیت است که این ویژگی‌ها باعث شده به تنها بندر اقیانوسی ایران لقب «دروازه ملل» داده شود تا تبدیل به محور توسعه روابط ایران با بسیاری از کشورها شود.  هرچند در یک روی سکه چابهار ویژگی‌های منحصر به فردی دارد اما در روی دیگر سهم مردم چابهار پایین‌ترین شاخص‌های توسعه‌ای نظیر پایین‌ترین سرانه فضای آموزشی، درمانی، ورزشی و همچنین دسترسی به آب بهداشتی و بالاترین نرخ حاشیه‌نشینی در کشور است.  محرومیت در بندر چابهار به حدی است که به گفته نماینده‌اش در مجلس «با سرعتی که طرح‌های محرومیت‌زدایی در چابهار دارد مردم این بندر فوق‌راهبردی باید دهه‌ها برای رسیدن به شاخص‌های مطلوب کشوری منتظر بمانند».  عبدالغفور ایران‌نژاد در گفت‌وگو با مهر، اظهار داشت: چابهار در حالی عنوان محور توسعه شرق و «دروازه ملل» را به دوش می‌کشد که بیش از نیمی از جمعیت ۲۸۰ هزار نفری آن با پایین‌ترین امکانات رفاهی روزگار می‌گذرانند. وی افزود: مردم چابهار با وجودی که در کنار آب‌های بیکران زندگی می‌کنند اما فاجعه‌بارترین شاخص را در دسترسی به آب آشامیدنی دارند چرا که تنها ۲۳ درصد مردم چابهار به آب بهداشتی آن‌ هم نه به صورت مداوم بلکه تنها 2 روز در هفته دسترسی دارند و بقیه با ۳۷ تانکر فرسوده با سهمیه تنها ۱۵ لیتر در روز آب‌رسانی می‌شوند ۹۰درصد روستاهای چابهار هم در قالب ۴۳۸ روستا آب بهداشتی ندارند و با همان‌ تانکرهای فرسوده آبرسانی می‌شوند.   به گفته نماینده مردم چابهار در مجلس شورای اسلامی، ساخت حداقل یک آب‌شیرین‌کن ۲۰۰ هزار مترمکعبی برای چابهار و یکصد هزار مترمکعبی برای کنارک لازم است تا مردم حوزه شهرستان چابهار از کنارک تا گواتر به حداقل‌های موجود در سرانه شبکه آب بهداشتی دسترسی پیدا کنند و این‌ در حالی است که در حال حاضر تنها آب‌شیرین‌کن فرسوده و قدیمی کنارک با ۲۸ هزار مترمکعب ظرفیت وظیفه آبرسانی به بالغ بر ۳۱۰ هزار نفر جمعیت شهرستان‌های چابهار و کنارک را برعهده دارد. نماینده چابهار در مجلس اشاره‌ای هم به شاخص‌های آموزشی در چابهار کرد و گفت: سرانه فضای آموزشی در شهرستان چابهار که دارای ۲ منطقه آموزش‌وپرورش در شهر چابهار و بخش دشتیاری است یک متر و ۸۷ سانتی‌مترمربع است که نسبت به میانگین کشوری که ۵ متر و ۸۷ سانتی‌مترمربع است، کمترین میزان در کشور است.  به گفته وی، چابهار به دلیل مهاجرپذیر بودن بیشترین رشد جمعیت دانش‌‌آموزی را در کشور با نرخ ۱۶ درصد به خود اختصاص می‌دهد و این امر موجب شده کمترین سرانه فضای آموزشی را با بیشترین دانش‌آموز در چابهار داشته باشیم به طوری که اکنون تنها در شهر چابهار بیش از ۲۰ کلاس درس داریم که در هر کدام ۶۰ دانش‌آموز مشغول به تحصیل هستند.  نماینده مردم چابهار در مجلس ادامه داد: در کل برای آنکه این شهرستان به حداقل‌های کشوری در سرانه فضای آموزشی برسد بیش از ۲ هزار کلاس درس جدید و حدود ۲ هزار معلم نیاز دارد که با این آهنگ تخصیص اعتبارات بعید می‌دانم تا ۱۰سال آینده هم به نرم کشوری برسیم.  فرماندار ویژه چابهار نیز همصدا با نماینده مجلس این خطه با انتقاد شدید از روند کند تخصیص اعتبارات به چابهار و زمانبر شدن اجرای طرح‌های محرومیت‌زدایی در این شهرستان بیان کرد: تنها ۳۰ درصد اعتبارات این شهرستان که از محل تملک دارایی‌های سرمایه‌ای است در سال گذشته تخصیص یافته است.  ایوب درویشی با بیان مثالی از روند طولانی تخصیص اعتبارات می‌افزاید: چابهار پایین‌ترین سرانه فضای ورزشی در کشور را دارد، چرا که در کل شهرستان چابهار با بیش از ۲۷۰ هزار نفر جمعیت در مجموع یک سالن ورزشی و یک استخر وجود دارد و این در حالی است که ۳ پروژه ورزشی نیمه‌کاره در این شهرستان داریم که در بند کمبود اعتبارات است.  وی تصریح می‌کند: تنها بیمارستان چابهار سال ۷۸ با ۴۸ تخت به بهره‌برداری رسیده و با توسعه‌های غیرمتوازنی که تاکنون انجام شده در حال حاضر با ۱۸۲ تخت به بیماران خدمات‌رسانی ‌می‌کند و این در حالی است که به دلیل جمعیت بسیار زیادی که از ۷ شهرستان اطراف به این بیمارستان مراجعه می‌کنند در برخی موارد تعداد تخت‌های بیمارستان به ۲۲۰ تخت نیز افزایش می‌یابد که باز هم کفاف جمعیت ۶۰۰ هزار نفری شهرستان‌های تحت پوشش این بیمارستان را نمی‌دهد. وی خاطرنشان کرد: پروژه بیمارستان ۵۴۰ تختخوابی چابهار نیز همچنان در پیچ و خم‌ بروکراسی اداری است و با پیگیری‌های بسیار زیادی نیز که تاکنون انجام شده تنها مجوز ساخت آن صادر شده و همچنان درگیر مشکل تخصیص زمین است.

نسخه‌ پیچیده شده در تهران دوای درد مردم چابهار نیست
رئیس شورای اسلامی شهرستان چابهار راهکار تسریع در اجرای طرح‌های محرومیت‌زدایی را تفویض بخشی از اختیارات از مرکز به شهرستان می‌داند و ادامه می‌دهد: نسخه‌های تهران دوای درد مردمان این خطه با پایین‌ترین شاخص‌های انسانی چون بهداشت، آموزش و دسترسی به آب بهداشتی نیست.  معین‌الدین سعیدی اظهار داشت: هرگز نمی‌توان از جایگاه ملی و فراملی بندر راهبردی چابهار سخن گفت در حالی که بیش از ۶۳ درصد جمعیت چابهار در فاجعه‌بارترین و بدترین شرایط انسانی در مناطق حاشیه‌نشین زندگی می‌کنند. به گفته وی، چابهار بزرگ‌ترین منطقه حاشیه‌نشین کشور است، چرا که در حال حاضر بیش از ۵۱ هزار نفر از جمعیت ۹۰ تا ۱۰۰ هزار نفری شهر چابهار در سکونتگاه‌های غیررسمی مناطق حاشیه‌نشین شهر شامل «مرادآباد»، «کمب»، «میرآباد»، «جنگلوک»، «عثمان‌آباد»، «رمین»، «نوک‌آباد» و «هوت‌آباد» با کمترین امکانات بهداشتی، زیرساختی، آب آشامیدنی و فضای آموزشی زندگی می‌کنند. حال با این تفاسیر باید دید آیا مسؤولان به گفته سعیدی، دوای درد مردمان چابهار را یکبار برای همیشه در یک نسخه جامع می‌پیچند یا صرفا این روند را با نامگذاری‌های توخالی برای چابهار از جمله محور توسعه شرق، دروازه ملل، قلب نهفته اقتصاد ایران و... ادامه می‌دهند.

ضریب ایمنی بالای انتقال گاز در منطقه شمال‌غرب کشور
مدیر منطقه 8 عملیات انتقال گاز آذربایجان شرقی از اتخاذ تدابیر ویژه و تمهیدات لازم برای مقابله با بحران‌های احتمالی در فصل سرد سال خبر داد. یدالله بایبوردی با اشاره به اهمیت‌بخشی به ضریب ایمنی بالای انتقال گاز در منطقه شمال‌غرب کشور، گفت: با اقدامات انجام شده شرایط برای انتقال پایدار گاز طبیعی و جلوگیری از افت فشار در ماه‌های سرد سال در منطقه فراهم شده و تاسیسات و مراکز بهره‌برداری خطوط لوله این منطقه جهت تامین گاز مورد نیاز همه بخش‌های مصرف با ضریب اطمینان بالا روی مدار قرار دارند. وی هدف از اجرایی کردن این تمهیدات را افزایش پایداری انتقال گاز و جلوگیری از افت فشار گاز در فصول سرد سال عنوان و خاطرنشان کرد: برای بهبود فرآیند انتقال پایدار گاز طبیعی در تأسیسات تقویت فشار در سطح این منطقه عملیاتی، بازرسی‌های دوره‌ای و سالانه در بخش‌های مکانیک، برق و ابزار دقیق انجام شده و در حال حاضر هیچگونه مشکلی از لحاظ انتقال گاز وجود ندارد.  

افزایش نرخ عوارض بدون توجه به درآمد مردم معقول نیست
 عضو شورای اسلامی شهر تبریز با بیان اینکه درباره مسائل شورا باید بازنگری‌هایی انجام شود، اظهار داشت: برنامه‌های اجتماعی، اقتصادی، بهداشتی و سایر امور رفاهی توسط منتخبان مردم نظارت می‌شود و بر این اساس، همکاری با نهادهای نظارتی و اجتماعی اقتصادی باید طبق درخواست انجام شود اما این کار انجام نمی‌شود.  محمد اشرف‌نیا با اشاره به اینکه اگر بدون توجه به درآمد مردم نرخ عوارض افزایش یابد، معقول و پسندیده نیست، تصریح کرد: این افزایش‌ها باید متناسب با افزایش درآمد و سرانه مردم باشد و این وظیفه بر عهده شوراست و شورا باید دقت کند. وی با تأکید بر اینکه همه سازمان‌ها و مؤسسات دولتی و غیردولتی که خدمات ارائه می‌دهند باید برنامه سالانه را در شورا ارائه دهند، گفت: حتی غیردولتی‌ها نیز باید تمام هزینه و برنامه‌های خود را ارائه دهند تا نمایندگان مردم در شهر بدانند که وظیفه این سازمان‌ها چیست.

تشکیل شورای هماهنگی مدیران صنعت آب و برق استان گلستان
با حضور مدیران عامل صنعت آب و برق استان گلستان، ناهیدی رئیس گروه اقتصادی و صفریان رئیس گروه امور تولیدی و زیربنایی سازمان برنامه و بودجه استان، آخرین وضعیت پروژه‌های صنعت آب و برق با موضوع اقتصاد مقاومتی مورد بررسی قرار گرفت. در این جلسه ناهیـدی ضمن تشریح مدل مفهومی اقتصاد مقاومتی گفت: در مدل مفهومی اقتصاد مقاومتی باید تمام داده‌ها و اطلاعات در 5 محور گردآوری و تجزیه و تحلیل و پروژه‌های مهم و محوری در سطح ملی و استانی، در قالب آن مدل شناسنامه‌دار شود تا قابلیت دفاع در سطح ملی را داشته باشد.  ناهیدی افزود: در تصویبنامه ستاد فرماندهی اقتصاد مقاومتی، 14 پروژه مهم و محوری در سطح ملی تعیین تکلیف شده است که باید برش استانی این پروژه‌ها توسط شرکت‌های تابعه وزارت نیرو تهیه شود. در ادامه نصیری، مدیرعامل شرکت توزیع نیروی برق استان گلستان گفت: وزارت نیرو در موضوع آب و برق در توسعه و رشد اقتصاد نقش ویژه‌ای دارد و پیشرفت زیرساخت‌ها و پروژه‌های سایر دستگاه‌های اجرایی در گرو توسعه و پیشرفت پروژه‌های آب و برق است.


دیزل ژنراتور ایستگاه «امیدیه یک» بهینه‌سازی شد
دیزل ژنراتور ایستگاه امیدیه یک پس از اتمام عملیات نصب، اورهال و به‌روزرسانی توسط کارشناسان شرکت نصب، تعمیر و نگهداری نیروگاه‌های برقابی خوزستان، تحویل شرکت آب جنوب شرق شد. به گزارش شبکه خبری سازمان آب و برق خوزستان، مدیر پروژه دیزل ژنراتور امیدیه یک در شرکت نصب، تعمیر و نگهداری نیروگاه‌های برقابی خوزستان ضمن اعلام این خبر افزود: عملیات نصب، اورهال و به‌روزرسانی یک دستگاه دیزل ژنراتورMTU سری 2000 با سطح ولتاژ 400 ولت، با توان 640 کیلووات در ایستگاه امیدیه یک با موفقیت توسط متخصصان شرکت تعمیرات نیروگاه‌ها به پایان رسید و پس از انجام تست‌های نهایی تحویل شرکت تولید، بهره‌برداری و انتقال آب جنوب شرق شد.
 

امیر استکی: یکم- «افراد سیاسی برداشت‌‌های سیاسی می‌کنند، انتخابات نزدیک است. اصلا برای‌شان دریاچه مهم نیست، مردم هم مهم نیستند؛ مهم انتخاب شدن یا نشدن‌شان است.» اینها را جناب عیسی کلانتری در مستند «مادرکشی» که به بحران آب در ایران امروز می‌پردازد بیان می‌کند؛ در توضیح اینکه چگونه تصمیمات به‌ظاهر خیرخواهانه سیاسیون در عمل وضعیت منابع آب کشور را بحرانی کرده است و به خشک شدن تالاب‌ها و رودخانه‌ها و دریاچه‌ها ختم شده است. سخن در این مستند در رابطه با «بحران آب در ایران» است. مستندی که هر چند با بودجه نهاد ریاست‌جمهوری ساخته شد ولی مورد غضب سیاست‌گذاران توسعه قرار گرفت و پخش آن از تلویزیون ممنوع شد. این مستند به روایت «کمیل سوهانی» سال 94 ساخته شده و پر است از روایت اشتباهات مهلکی که در دوران سازندگی و اصلاحات با شور و شوق زیاد و به بهانه آبادانی ایران انجام شده‌‌‌ است. اما نکته اینجاست که این اشتباهات کماکان در حال انجام است و فقط از ساختن سدهای متعدد به اجرای پروژه‌‌های ریز و درشت «انتقال آب» شیفت کرده‌ است.
دوم- پروژه‌‌های انتقال آب از زاگرس به کویر، تعویض خوشبختی کویرنشینان با بدبختی زاگرس‌نشینان و حوزه‌‌های طبیعی اطراف زاگرس، چه در دامنه‌‌های جنوبی آن و چه در دامنه‌‌های شمالی آن است. وضعیت بد خوزستان پس از احداث سدهای زیاد روی رودخانه کارون و به هم خوردن تعادل بین آب دریا و آب کارون و همچنین فاجعه سد گتوند و ورود مقادیر زیادی نمک از طریق آب رودخانه به زمین‌های کشاورزی، خود را در خشک شدن گسترده نخلستان‌های خوزستان نشان می‌دهد. کم شدن حقابه خوزستان، خشک شدن «تالاب هورالعظیم» و «تالاب شادگان» را به دنبال خود داشته است. اتفاقی که خوزستان و غرب کشور را با پدیده ناهنجار گرد و غبار مواجه کرده است، به نحوی که میزان ریزگردها در هوای شهرهایی مانند اهواز گاه به 60 برابر حد مجاز می‌رسد.
اصفهان به‌واسطه وجود 2 کارخانه عظیم فولادسازی که مصرف آب هنگفتی دارند، پس از خشکسالی‌‌های اخیر و به دنبال محقق نشدن فاز سوم طرح انتقال آب از کارون به زاینده‌رود
- اگرچه پیشرفت فیزیکی 97 درصدی داشته است- و همچنین برداشت آب از سرچشمه‌‌های زاینده‌رود و انتقال آن به یزد-که با یک تصمیم سیاسی غیرکارشناسی در دولت اصلاحات اتفاق افتاد- سال‌هاست با پدیده خشک شدن زاینده‌رود مواجه است. خشکی‌ای که بیش از هر چیز کشاورزان شرق اصفهان را به خاک سیاه نشانده است. بدون اینکه تصمیمی برای زندگی این مردم گرفته شود فقط منبع درآمد و زندگی آنها به جای دیگری تخصیص داده شده است. انتقال آبی که به بهانه شرب صورت گرفته است ولی در عمل بیش از هر چیز به کار رونق صنایع پرمصرفی مانند کاشی و سرامیک‌‌سازی و از همه بدتر فولاد‌‌سازی در دل کویر مرکزی ایران آمده است. اوضاع آنقدر بد است که این انتقال آب حتی امکان تاسیس کارخانه نوشابه‌‌سازی با آب زاینده‌رود را در کویر یزد فراهم کرده است. حالا خبرها از آن حکایت دارد که طرح انتقال آب به کویر رفسنجان برای احیا و زنده نگه داشتن باغات پسته در حال انجام است؛ تلاشی برای زنده نگه داشتن کشاورزی در دل کویر کرمان به بهای نابودی کشاورزی در پایین‌دست زاینده‌رود و کارون، طرحی که برخلاف سایر طرح‌های انتقال آب حتی در ظاهر هم به توجیه مصارف شرب اذعان ندارد و از ابتدا مشخص کرده است که آب برای مصارف کشاورزی به حوزه آبی رفسنجان منتقل خواهد شد. از طرف دیگر کارشناسان معتقدند انتقال آب حتی به بهانه مصرف شرب هم کاری غیراصولی است و باعث ایجاد انتظار در مناطق کم‌آب می‌شود و تعادل طبیعی را که مابین میزان جمعیت و منابع در دسترس وجود دارد به هم زده و در طولانی‌مدت باعث گسترده شدن بحران آب خواهد شد. نمونه بارز آن شهر یزد است. شهری که سالیان دراز به عنوان پایتخت مدیریت بهینه مصرف آب شناخته می‌شد که با درک بالایی از اهمیت آب مهد قنات‌ها و آب‌انبارهایی بود که در طول تاریخ و در پاسخ به مشکل آب در این منطقه کویری و خشک ایجاد شده بودند اما حالا با انتقال آب از زاگرس به یزد دیگر خبری از آن صرفه‌جویی و مصرف بهینه نیست و قنات‌ها عمدتا به حال خود رها شده‌‌‌اند. نمونه‌‌‌‌اش یکی از  طولانی‌‌‌‌‌ترین قنات‌‌های ایران است که از مرکز یزد عبور می‌کند و در این سال‌ها به حال خود رها شده و در حال آلوده شدن با پساب‌‌های شهری و بیمارستانی است. بحران برای شهر به سرعت در حال گسترش یزد اگرچه اکنون در ظاهر وجود ندارد ولی فقط چند سال دیگر با هیبتی عظیم ظاهر خواهد شد. آنگاه شهری که به شکل مصنوعی و بدون توجیه زیست‌محیطی بسیار بیشتر از آنچه باید، رشد کرده است با یک بحران عظیم مهاجرت و جنگ اجتماعی بر سر آب دست و پنجه نرم خواهد کرد. راه‌حل‌های دیگر در آن روزگار و حتی همین امروز تبعات بسیار سیاسی- امنیتی خواهد داشت.
سوم- سیاست در ایران پس از انقلاب بیش از آنکه چهره‌‌های موثر زاگرس‌نشین و خوزستان‌نشین به خود دیده باشد، چهره‌‌های موثر کویرنشین به خود دیده است. مرحوم هاشمی‌رفسنجانی، محمد خاتمی، محمود احمدی‌نژاد و حسن روحانی، همه و همه به نوعی ساکن و زاده مناطق کویری ایران بوده‌‌‌اند. اینان علایق محلی و قوم‌گرایی خود را با جابه‌جایی بهره‌برداری از منابع آب در ایران نشان داده‌‌‌اند. صدها کیلومتر لوله‌‌گذاری برای انتقال آب به کویر و صدها کیلومتر رها کردن و بی‌توجهی به مشکلات و تنگناها، از طرف سیاستمدارانی که دِین خود را به شهر و روستاهای آبا و اجدادی‌شان ادا می‌کنند، انجام شده است. حتی اگر زاگرس آنقدر آب اضافی داشته باشد- که ندارد- که می‌توان آن را به جایی دیگر منتقل کرد، قاعدتا عقل حکم می‌کند این انتقال به نزدیک‌ترین مکان مستعد انجام شود. در همین زاگرس آنقدر روستا و شهر کوچک و بزرگ وجود دارد که هم‌اکنون با مشکل تامین آب شرب مواجهند و آنقدر زمین حاصلخیز معطل‌مانده وجود دارد که دیگر نوبت به تخصیص آب به خارج از خود زاگرس نرسد. جالب است که بدانید تامین آب شرب مناطق روستایی بسیاری در همین منطقه با تانکرهای متعلق به اداره مدیریت بحران چهارمحال‌وبختیاری انجام می‌شود، یعنی در اصل در آن مناطق وضعیت به شکلی حاد بحرانی است. بحرانی که به بهای پربار شدن باغات پسته رفسنجان و سر پا ماندن کارخانه‌‌های کاشی و سرامیک در یزد و فولاد‌‌سازی در اصفهان و از آن بدتر در یزد و اردکان و بافق ایجاد شده است. اگر این انتقال آب جدید تصمیمی برای زنده نگه داشتن بازار پسته در کشور و حفظ روند درآمد ارزی صادرات پسته است، به جای بردن آب به کویر می‌شود نهال‌های پسته را به زمین‌‌های مساعد و بدون مشکل آب منتقل کرد، نه اینکه آب را به جایی برد که مستلزم نزدیک به هزار کیلومتر لوله‌‌گذاری باشد. تازه این یک واقعیت است که در بخش پسته در 5 سال گذشته چیزی نزدیک به 3 میلیارد دلار درآمد وجود داشته، در حالی که ارزش آب مصرفی برای این مقدار محصول پسته 8 میلیارد دلار برآورد شده است، یعنی 5 میلیارد دلار یارانه مخفی که بهای اصلی‌اش نابودی منابع آب و عمیق‌تر شدن فقر و فاقه در سرچشمه‌‌های کارون و کرخه و دز و زاینده‌رود است. اما نشان دادن قدرت سیاسی به همشهری‌ها و ادای دینِ زاده شدن در آنجا مستلزم این است که منافع میلیون‌ها نفر به خطر بیفتد تا منافع چند هزار همشهری کسانی که قدرتی در دستگاه‌های اجرایی کشور دارند حفظ شود. این بی‌کسی عمده مردم ایران است. سیاستمدارانی که داعیه‌داران اصلاح‌طلبی و گذر از دیدگاه‌های سنتی در سیاست‌ورزی در ایران هستند، در عمل خود بدترین نوع عمل سیاسی مبتنی بر وجوه بسیار منفی سنت‌گرایی را از خود نشان داده‌‌‌اند؛ تخصیص منابع بدون هیچ توجیه فنی و اقتصادی به مناطقی فقط بر اساس علایق مربوط به زادگاه و همشهریان و دوست و فامیل. بسیار شنیده‌‌‌‌‌ایم که فامیل‌بازی و قوم‌گرایی ویژه جوامع توسعه‌نیافته و فاقد نظام‌‌های دموکراتیک بوده و در غیاب جامعه مدنی قوی است که اتفاق می‌افتد. حالا در ایران همان کسانی که هویت سیاسی خود را از این نوع شعارها و نوگرایی‌ها می‌گیرند در عمل بدترین نوع آن را انجام داده‌‌‌اند. توسعه سیاسی و اصلاح‌طلبی و تدبیر و امید و اعتدال فقط و فقط در پشت تریبون‌هاست که در ذهن این افراد جا دارد. هنگام تصمیم‌‌‌گیری هنوز مناسبات قومی و قبیله‌ای و منطقه‌گرایی است که بر جان و دل این مدعیان حکمفرماست. ایران برای این صاحبان ژن خوب جایی است برای بهره‌مندی و بردن حظ وافر؛ جایی برای کامیابی همواره و بهشتی برای فرار از زیر بار تبعات تصمیمات و عملکردشان.
چهارم- «ناآگاهی در وهله اول باعث این تصمیمات شده، ناآگاهی هم به دلیل ضعف علمی ماها در گذشته بوده. عمدی نبوده، ناآگاهی علمی بوده و این پذیرفتی است و دیگر من بعد پذیرفتنی نیست... نادانیم، مهندس نادان.» اینها نیز سخنان جناب کلانتری است در پاسخ به پرسش‌هایی درباره طرح‌های مربوط به مهار آب‌‌های سطحی به وسیله سدها. اما نکته اساسی اینجاست که این اعتراف به نادانی یک ژست بیش نیست، چرا که در زمانی ابراز شده است که ایشان مسؤولیت سازمان حفاظت محیط‌زیست را بر عهده نداشته‌‌‌اند. 2 سال بعد، همین یکی ـ دو هفته پیش‌، همین جناب کلانتری در برخورد با اعتراض یکی از نمایندگان خوزستان در رابطه با بی‌عملی این سازمان در رابطه با طرح‌های کوچک و بزرگ انتقال آب از سرشاخه‌‌های کارون به پرخاشگری می‌پردازد و با بیان اینکه این مسائل به آن نماینده مربوط نمی‌شود و با تاکید بر اینکه من ابتکار نیستم، نشان می‌دهد در روزگار قدرتمندی همه ژست‌ها و ادعاهای مربوط به پذیرفتن اشتباهات و قول‌‌‌هایی که نسبت به تکرار نشدن آنها داده می‌شود، همه و همه عوام‌فریبانه و تهی از هرگونه صداقت است. در حالی که نمایندگان خوزستان درباره خشک شدن نخلستان‌ها و شور شدن زمین‌‌های مردمان‌شان می‌گویند، جناب کلانتری با تبختر و تکبر آنها را هیچ کاره و ناتوان‌تر از آن می‌داند که بخواهد حتی محترمانه به حرف‌های‌شان گوش دهد. قدرت در جایی فراتر از نمایندگی ملت تجمع یافته است و وابستگی و نزدیکی به تصمیم‌‌‌سازان و قدرتمندان اصلی است که سهم هر منطقه را از منابع کشور تعیین می‌کند، حتی اگر این سهم به بهای نابودی و به خاک سیاه نشستن دیگرانی کم‌نفوذ و کم‌توان‌تر به دست بیاید. این سیاستمداران که به قول خود جناب کلانتری منافع کوتاه‌مدت سیاسی و قومی خود را مد نظر دارند می‌روند و آنچه باقی می‌ماند انباشت نارضایتی‌ها و ناکامی‌‌های مردم در نظر گرفته نشده، است. مساله‌ای که نظام برآمده از انقلاب اسلامی در تحلیل نهایی با آن مواجه است و هزینه آن را کسانی می‌دهند که هیچ نقشی در رقم خوردن این شرایط نداشته و هیچ بهره و منفعتی از این سوداگری نبرده‌‌‌اند. باغ‌های پسته در یزد و کرمان و قم آباد می‌شود و این آبادی و بهره‌مندی به بهای تزلزل و نابودی اعتماد ملت به نظام برخاسته از انقلاب تمام می‌شود. شوربختانه کسانی که کار را به بیخ آن کشانده‌‌اند براحتی و در سایه فراموشی و حسن‌نیت ملت کمی بعدتر بیرق تجدیدنظرطلبی و اصلاح‌طلبی را بلند می‌کنند و خود در خط مقدم طلبکاران از نظام جمهوری اسلامی قرار می‌گیرند.

حسین قدیانی: در شهرکرد، سال‌ها پیش، نشستم پای صحبت پیرمردی که هم پدربزرگ 3 شهید بود؛ هم پدر 3 شهید بود؛ هم پدرخانم سردار شهید غلامرضا کاووسی! همین ایام از سال بود گمانم! چند شب مانده به یلدا! حاج‌یدالله سمیعی اما خودش قصه بود! قصه ابرمردی که با وجود این 7 شهید و با وجود اینکه حتی زمان جنگ هم، سن و سالی داشت اما عجبا که خودش هم سابقه جبهه داشت! هنوز هم باورم نمی‌شود! هنوز هم باور نمی‌کنم چگونه می‌شود در آن واحد، هم پدر 3 شهید باشی و هم پدربزرگ 3 شهید دیگر و هم پدرخانم داماد شهیدت! بعد هم مرتب بگویی: «ما که برای انقلاب، کاری نکرده‌ایم!» گاهی به این فکر می‌کنم خداوند، چقدر بزرگ کرده ظرفیت بعضی بندگان خوبش را! بندگان خوبی مثل همین پیرمرد که در همان مصاحبه فهمیدم مؤانست عجیبی با قرآن دارد! خوب یادم هست می‌گفت: «ما گاهی بود که داشتیم آماده می‌شدیم برای شب‌هفت یکی از شهیدان‌مان که خبر شهادت یکی دیگر از اولاد ما را به ما می‌دادند! سخت بود بلاشک اما پناه که به قرآن می‌بردم، آرام می‌شدم!» قرآن! ما چقدر پناه به قرآن می‌بریم؟! چقدر انس می‌گیریم با کلام خدا؟! همه اشکال ما در دوری از همین کتاب وحی است! بیشتر که با قرآن، مأنوس شویم، گویی تازه می‌فهمیم چرا مادر موسی توانست طفل خود را به امان آب بسپرد! البته نه امان آب، بلکه امان خدا! تو اگر ایمان داشته باشی به خدا و به صدق وعده الهی، خواه، شیرزنی باشی زمان حکومت فرعون، خواه شیرمردی باشی زمان حمله صدام؛ هیچ فرقی نمی‌کند! رجا را بیشتر از خوف می‌بینی! و اصلا هیچ چیز جز زیبایی نمی‌بینی! آری! یوسف، زیبا بود اما ایمان یوسف به خدا، از صورت یوسف هم زیباتر بود! و «یلدا» شبی بلند است برای مرور همین قصه‌ها! برای اینکه بنشینی پای سخن مادربزرگ! من عاشق قصه‌های عزیزم! من عاشق عزیزترین قصه عالمم که خداوند وعده داده در مقام عمل، آن را برای ما تعریف کند! قصه صاحب‌الزمان! قصه نجات‌دهنده‌ای که آمدنش حتمی است! حتی بعد از یلدا هم، سپیده خواهد آمد! و خدا می‌داند چقدر تماشایی است سر زدن آفتاب بعد از یلدای غیبت! فکر می‌کنم آن روز، بشود در چشمان «مهدی فاطمه» همه پیامبران را و همه امامان را و همه شهدا را دید! و همه قصه‌ها را شنید! فکر می‌کنم هنوز یعقوب، یوسف را ندیده! دیده اما ندیده! من سخن از یوسفی می‌گویم که عزیز همه جاها و همه زمان‌هاست! من سخن از مفهوم انتظار می‌گویم! انتظار! انتظار تمام شدن شب! و آمدن روز!  
انتظار بلند شدن روزها! انتظار بهار! کجا پاییزی آمده که از پس آن، بهار نیامده باشد؟! کجا یلدایی آمده که بعد از آن، صبح نیامده باشد؟! این شب‌ها، آخرین شب‌های بلند بشریت است! حاج‌یدالله می‌گفت: «ما این خون‌ها را بی‌ثمر نمی‌دانیم. این خون‌ها، شجره طیبه‌ای را آبیاری می‌کند که میوه آن، ظهور مهدی فاطمه است!» می‌بینی؟! می‌بینی آقاجان! می‌بینی همه قصه‌ها، آخرش به شما ختم می‌شود! به اینکه بیایی و تمام کنی این شب بلند را! ما ظلمت‌زدگانیم! و از هر قصه‌ای، استعاره‌ای می‌جوییم تا ردی از شما بیابیم! بی‌تعارف، دل‌مان تنگ شده برای‌تان! کجا دوا کنیم داغ این همه فراق را؟! درد این همه شب را؟! آقاجان! شما قهرمان قصه همه پیامبرانی! عصاره خلقت! خلاصه آفرینش! وای از این درد بزرگ که یعقوب نیستیم اما باید بیش از او، منتظر بمانیم! بدی‌های‌مان سر جای خود لیکن هرگز فراموشت نکرده‌ایم آقاجان! قصه مادر موسی را که می‌خوانیم؛ قصه پدر 7 شهید را که می‌خوانیم؛ احسن‌القصص را حتی! در هر قصه‌ای، دنبال شما می‌گردیم! زیر تابوت شهدا، شب یلدا، نخستین لحظه سال جدید، لیالی قدر، دم افطار، وقت سحر! پر کرده غصه، تمام قصه ما را! اما آخرش را می‌دانیم که خوب، تمام می‌شود! و تازه آن‌روز، قصه ما شروع خواهد شد! قصه آفرینش دوباره آدم! قصه خوش بهشت! نه! اینها که نوشتم، در پیشواز شب یلدا نیست؛ رفته استقبال فردای روشن همه تاریکی‌ها! آقاجان! خدا به دل ما انداخته که ظهور شما نزدیک است! همچنان که به دل ام‌موسی انداخته بود؛ «این طفل را شیر بده و آنگاه رهسپار آب کن!» ما از دوری شما، خون دل‌ها خورده‌ایم اما آخر این قصه، برای‌مان مثل روز، روشن است! خدایی که حتی در کاخ فرعون هم هوای موسی را داشت، گمانم می‌خندد به نقشه‌های امروز کاخ سفید! والله همه دعوای دشمنان با ما، بر سر آمدن شماست؛ آقاجان! خدا اما این جنگ را هم خواهد برد! ‌الله با بقیه..‌الله، شیطان با همه فراعنه! خدا با شما، ابلیس با همه جنودش! معلوم است که پیروزی از آن کیست! همان که آتش را بر ابراهیم، سرد و سلامت کرد! و یوسف را از قعر چاه و یونس را از شکم ماهی نجات داد! آقاجان! خدا با ظهور شما، غصه ما را تمام خواهد کرد! اگر یوسف، احسن‌القصص بود، شما قصه دوباره تمام آدمی! و قصه دوباره تمام بهشت! که شما «مهدی فاطمه»ای! منتقم همه بدی‌ها! بی‌خود نیست همه بدها، به تکاپو افتاده‌اند! ما ترس‌شان را خوب می‌فهمیم! این، آخرین لیالی بلند آدمیزاد است! و صبح، نزدیک! یا مهدی! ادرکنی...
 

گروه بین‌الملل: مهم‌ترین سیاست‌ها و برنامه‌های اعلام شده‌ منطقه‌ای رهبران عربستان سعودی در سال‌های اخیر کدامند و این کشور پادشاهی که داعیه‌ رهبری کشورهای عربی را دارد تا چه حد در پیشبرد این برنامه‌ها و رسیدن به اهدافش کامیاب بوده است؟ این پرسشی است که اشتفان بوخن، همکار مجله سیاسی «پانوراما» در کانال یک تلویزیون آلمان مطرح کرده و می‌کوشد به آن پاسخ دهد. بوخن می‌نویسد تحقیق آزادانه در عربستان ناممکن است و روزنامه‌نگاران خارجی در بهترین حالت تنها با همراهی ماموران دولتی می‌توانند در این کشور تردد کنند. او می‌افزاید: به‌رغم این، بسادگی می‌توان بیلان سیاست‌های 5 سال گذشته عربستان را ارائه کرد. به اعتقاد این تحلیلگر آلمانی، برای این کار کافی است هدف‌ها و سیاست‌های منطقه‌ای عربستان در سال‌های اخیر را مرور کرد و آنها را با واقعیت‌های موجود سنجید: «ترازنامه فاجعه‌بار است». خلاصه‌ ارزیابی‌های بوخن را در ادامه مرور می‌کنیم.
  ناکامی در سوریه و یمن
در جنگ سوریه، به عنوان رویداد سرنوشت‌ساز خاورمیانه معاصر، هدف رهبران عربستان سرنگونی دولت بشار اسد و جایگرینی آن با حکومتی تحت تاثیر سنی‌ها بود. عربستان با تمام حمایت‌های سیاسی، مالی و نظامی از برخی گروه‌های مخالف حکومت سوریه نه‌تنها به اهداف خود دست نیافت، بلکه امروز بیش از گذشته از آن دور شده است. عربستان در یمن، همسایه‌ بشدت فقیر جنوبی، قصد دارد با کمک نیروی هوایی، جنبش انصارالله را با بمباران کرده، از سر راه بردارد و مسیر را برای منصور هادی، همپیمان ریاض و معاون پیشین رئیس‌جمهور هموار کند. این خواسته تاکنون به نتیجه‌ای نرسیده است. ابتدای ماه دسامبر سال جاری به نظر می‌رسید مداخله‌های عربستان در یمن با یک توفیق روبه‌رو شده و رئیس‌جمهور سابق یمن «علی عبدالله‌صالح» به ائتلاف با انصارالله پشت کرده و با عشایر و قبیله‌های حامی خود به ریاض و متحدانش پیوسته است؛ ۲۴ ساعت بیشتر طول نکشید که این چرخش به بهای جان صالح تمام شد.
  فشار بی‌حاصل بر قطر
تابستان سال گذشته خاندان پادشاهی عربستان دست در دست امارات عربی متحده، بحرین و مصر و با پشتیبانی ایالات متحده آمریکا علیه قطر وارد عمل شدند. ائتلاف به رهبری عربستان تحریم‌های شدیدی علیه قطر اعمال کرد و خواستار قطع رابطه دوحه با تهران و بستن شبکه خبری الجزیره شد. این تلاش ثمری به بار نیاورد؛ قطر به زانو درنیامد و الجزیره همچنان فعال است.
  سعد حریری و ناکامی «شرم‌آور»
 یکی از ناکامی‌های «بشدت شرم‌آور» سیاست‌های منطقه‌ای عربستان در ماجرای سعد حریری نخست‌وزیر لبنان، رخ نمود که از نظر ریاض در برابر ایران و حزب‌الله از قاطعیت کافی برخوردار نیست و سستی نشان می‌دهد. قدرت پادشاهی عربستان ابتدا تا آنجا کفایت کرد که حریری را مجبور به اعلام کناره‌گیری در برابر دوربین تلویزیون کند اما ریاض خیلی زود عقب کشید؛ سعد حریری به لبنان بازگشت و استعفای خود را پس گرفت.
آیا می‌توان تلاش عربستان  برای سرپا نگه داشتن حکومت «عبدالفتاح السیسی» در مصر با صرف میلیاردها دلار را به عنوان نقطه‌ای روشن در کارنامه سیاست‌های منطقه‌ای ریاض تلقی کرد؟ آیا در اینجا هنوز شیوه قدیمی «دیپلماسی کیسه پول» عمل می‌کند؟ در این باره می‌توان نظرهای متفاوتی داشت، اما زنجیره‌ ناکامی‌های سیاست‌های منطقه‌ای عربستان قابل چشم‌پوشی نیست. عبارت «رقابت میان ایران و عربستان به عنوان قدرت‌های منطقه‌ای» در رسانه‌ها بسیار رواج یافته و تقریبا تمام مفسران و تحلیلگران مسائل سیاست خارجی درباره آن حرف می‌زنند و می‌نویسند.
در این عبارت اغلب ابهامی نهفته است: در مفهوم «رقابت» بوی برابری به مشام می‌رسد که در دنیای واقعی سیاست نمی‌توان از آن حرف زد. به اعتقاد بوخن، در کارزار نظامی و دیپلماسی خاورمیانه ایران برتر به نظر می‌رسد. اشتفان بوخن معتقد است عربستان می‌کوشد در همراهی با سیاست‌های ضدایرانی«دونالد ترامپ»  رئیس‌جمهور آمریکا و نزدیکی با اسرائیل برای بیرون آمدن از مخمصه‌های خود راهی بیابد اما برای این کار مجبور به پرداخت هزینه‌های هنگفتی می‌شود. او خوش‌بینی‌هایی را که درباره برنامه‌های اصلاحی «محمد بن سلمان» ولیعهد عربستان برای آینده این کشور ابراز می‌شود نیز چندان موجه نمی‌داند.