محسن شهمیرزادی: 1- ایرانی بود و سال‌ها در عتبه عسکریین مسؤولیت داشت. می‌گفت بار اولی که می‌خواستم اینجا بیایم زنگ زدم به استاد اخلاقم- کسی که آیت‌الله بهجت فرموده بودند بعد از من به ایشان مراجعه کنید- و گفتم دارم می‌روم سامرا،‌ توصیه و نصیحتی می‌خواستم. استاد پشت تلفن چند دقیقه‌ای فقط سکوت کرد و تنها یک جمله گفت: نبینم برگردی و امام زمان را ندیده باشی! هرچه گفتم آقا جان ما را چه به این حرف‌ها، فایده‌ای نداشت. هر بار همان جمله را تکرار می‌کرد، انگار که نزدیک‌تر از اینجا به حضرت وجود ندارد و راحت‌تر از اینجا نمی‌توان او را دید. همین مساله در میان بچه‌های خادم هم به نوعی دیگر خودش را نشان می‌داد. بار‌‌ها پیش می‌آمد که ناخودآگاه از دهان‌شان می‌پرید یا وسط حرف‌های شوخی و جدی‌شان کنایه‌ای می‌زدند که جز خدمت زوار در پی چیزی هستند که از گفتنش به همدیگر حیا می‌کردند و در عین حال گاهی بدون اراده از دهان‌شان می‌پرید که آرزوی دیدار با امام‌شان را تا سامرا با خود آورده‌اند. به همین خاطر خیلی‌ها اسم سامرا را گذاشته بودند «خانه پدری»؛ خانه‌ای که فراتر از یک مرقد و بارگاه است و بیشتر از هر آستان مبارکی، گلوله و خمپاره و تیر و ترکش به جان خود گرفته و گویا دشمنان هم بهتر از ما فهمیده‌اند کجا مبدا تحولات عالم خواهد بود. در میان صحن که ردای خادمی به تن می‌کردی بی‌آنکه هویتت مشخص باشد، به ازای هر یک غیرایرانی حدود ۱۰۰ هموطن سراغت می‌آمدند و تلاش داشتند با عربی دست و پا شکسته با تو ارتباط برقرار کنند اما وقتی به شوخی می‌گفتی حاج‌آقا فارسی حرف بزنی راحت‌ترم! آن موقع بود که از عمق جان‌شان آهی می‌کشیدند و می‌گفتند خدا خیرت بده سرداب کجاست! شوق ایرانی‌ها به این بقعه مبارک طوری بود که محدوده‌ حرم تفاوتی با مشهدالرضا نداشت،‌ دلیلش را نمی‌دانم از کجاست و از حکمتش هم خبر ندارم اما خوب می‌دانم از جمله این دلربایی‌ها می‌تواند به مادری برسد که به مقام مادربزرگی حضرت صاحب(عج) نائل شده و در ضریح حضرات عسکریین مدفون است. سوسن خاتون از جمله شاهزادگان اسیر ایرانی بوده که تقدیر او را به بند اسارت درآورده و حضرت هادی(ع) ایشان را به عنوان تنها همسر خود برگزیدند، داستانی مشابه نرجس خاتون که از شاهزادگان روم بود و این حکایت برای امام حسن عسگری(ع) نیز به همین منوال تکرار می‌شود. این عظمت مختص امام بین‌المللی‌مان است که خود صلبش در نور منعقد شده و ریشه زمینی‌‌‌‌اش از روم تا پارس را فرا می‌گیرد، همان زمینی که روزی مخلصان را دور هم جمع می‌کند و وارث و صاحب  زمان و زمین می‌رسد.
۲- تقریبا همه بچه‌ها قبل از سفر غسل شهادت کرده بودند، سامرا شهری تماما سلفی بود که به قول بچه‌‌های قدیمی‌تر تا همین پارسال هم نیمه‌شب پر بود از صدای گلوله و خمپاره و درگیری داخل شهر که معلوم نبوده از سوی چه کسانی به کجا شلیک می‌شد. این وسط بچه‌های امانت‌داری وضعیت دیگری داشتند؛ امانت‌داری‌ها در ابتدای محدوده امنیتی بودند و تقریبا قبل از آن بازرسی چندانی وجود نداشت اما زوار در ۵۰۰ متری بعد از آن تا حرم ۳ بار به صورت دقیق تفتیش می‌شدند و خیلی راحت می‌شد کوله‌ پر از مواد منفجره را به امانت‌دار‌ها سپرد حتی رسید هم دریافت کرد و بعد هم بی‌دغدغه از آن منطقه خارج شد. بچه‌های امانت‌داری بعضی وقت‌ها به شوخی می‌گفتند پس اونی که بناست بترکه تو کدومه!  با این حال زوار آشنایی چندانی با شرایط نداشتند، در نهایت گلوله‌‌های روی در و دیوار را می‌دیدند و مدام می‌پرسیدند یعنی داعش تا دم حرم آمده؟! گنبد و گلدسته‌ها چطوری خراب شدند؟! آنها حتی خبر نداشتد که تا پارسال کوله‌ها را باید در ورودی منطقه رها می‌کردند و خودشان راهی حرم می‌شدند. به همین خاطر امانت‌داری‌ یکی از طاقت‌فرساترین کارها در سامرا بود، می‌شد تقریبی گفت که بیش از 2 هزار کوله در روز تحویل گرفته و پس داده می‌شد و همه این کارها دست معدود بچه‌هایی بود که بین شیفت قبلی و بعدی‌شان فقط وقت داشتند ناهار و شام از ساعت گذشته‌شان را بخورند و مثل جنازه روی زمین ولو شوند تا جایی که حتی تا روزهای آخر توان زیارت مختصر را نداشته باشند ولو اینکه محل اسکان دقیقا در گلدسته‌‌های حرم باشد. اما خب قرار نبود مردم اینها را بدانند؛ بارها پیش می‌آمد به خاطر شلوغی صف حدود یک ربع یا 20 دقیقه‌ای زیر آفتاب ظهر یا سرمای شب معطل شوند و بارها دهان‌شان به نفرین و بعضی وقت‌ها حتی به توهین باز می‌شد. یک‌بار وسط شلوغی کار و زیر عرق‌ریزان ظهر، خانم یکی از بچه‌ها ۶ لیوان آب را در یک سینی جا می‌دهد و از چند تا از آقایان منتظر در صف می‌خواهد آن را به دست ما برسانند اما خب سخن دل‌شکننده‌ای می‌شنود:
- واقعا چرا به اینا آب می‌دین؟
- آب ندین بابا اینا که کار نمی‌کنند!
- هنوز کوله‌‌های ما رو ‌نگرفتن، آب بهشون می‌دین چی بشه...!
بارها حال بچه‌ها بابت حرف‌های تلخ، زهرمار می‌شد و هر بار به جهت اینکه زائرند و خسته، زور می‌زدند حال‌شان را با شوخی و مسخره‌بازی عوض کنند. بعضی وقت‌ها هم عوض کردن کانال بهترین راه بود. جا که پر می‌شد تا می‌فهمیدند ایرانی هستی مدام دنبال راه‌حل‌‌های عجیب و غریب بودند؛ همین گوشه بذارش، بین قفسه 100 و 101، یک دونه صد و نیم اضافه کن و... همین عربی حرف زدن بچه‌ها خیلی کمک می‌کرد تا آنها دنبال راه‌حل‌‌های مخصوص به خودشان نباشند. یک بار یکی از دوستان که از قضا سید بود، گفت: التکمیل! التکمیل! طرف هم نه گذاشت نه برداشت گفت: «این بیچاره هیچی حالیش نمی‌شه فقط میگه تکمیل». سید هم در عین دلخوری فضا را به شوخی کشاند و گفت: «نظر لطفتونه حاج آقا!» پیرمرد رنگ از چهره‌اش پرید و نمی‌دانست با کدام زبان عذرخواهی کند. به‌خاطر همین ساکش را برداشت و رفت.
۳- موکب‌‌های سامرا از نظر تعداد، اندک بودند ولی به اندازه‌اش کیفیت بالایی داشتند. طبیعی بود که هیچ‌کدام آنها از شهر سلفی‌نشین سامرا نباشند و هرکدام از نقطه‌ای در جهان خودشان را به اینجا کشانده باشند. از جمله قدیمی‌ترین و باتجربه‌‌‌‌‌ترین موکب‌ها، موکب سیستان بود که حدود ۴ سالی می‌شود اینجاست و سعی داشت تمام خلأها را پر کند؛ از اسکان تا تامین وعده‌های غذایی و میان‌وعده‌‌های شبانگاهی و حتی آتشی که مردم و خدام بتوانند در سرمای سنگ‌سوز سامرا خودشان را گرم کنند. بارها پای صحبت بچه‌های سیستان می‌نشستیم و از احوال‌شان می‌پرسیدیم، ‌با این حال حتما هیچ‌کدام از جماعت پشت ‌کیبوردنشین به این سفر نیامده بودند، اگرنه قطعا یکی از آنها با تهور می‌آمد و می‌پرسید: «شما که اینقدر فقیر و بیچاره دارین چرا می‌آیید اینجا و پولش را خرج زائران اربعین می‌کنید». آن‌وقت هم حتما یکی سر می‌رسید و خیره به چشمانش نگاه می‌کرد و می‌گفت: «همین غذایی که در صفش ایستادی و نوش جان کردی همان ریال به ریال مردم فقیری است که از نان شب خود گذشته‌‌اند و لقمه در دهان زائر اباعبدالله گذاشته‌‌‌اند». درست مثل همان زائر پاکستانی که یواشکی در گوش دوست ایرانی‌اش می‌گفت: «این موکب‌دارهای عراقی اتفاقا از لحاظ مادی خیلی هم ضعیف هستند اما به اربعین که می‌رسد و حتی غیر این ایام، تمام اندوخته سال خود را وقف همان نذری می‌کنند که ما چندتا چند تا میل می‌کنیم اما وقتی ما پاکستانی‌ها به مشهد می‌آییم فروشنده‌‌های شما آنقدر تلخ برخورد می‌کنند که می‌فهمیم برای‌شان در نهایت می‌توانیم کیف پول خوبی باشیم، نه میهمان امام‌شان!»

حسین ساعی‌منش: ظاهرا پرکاری اخیر کلینت ایستوود با علاقه‌اش به روایت ماجراهای واقعی ارتباط تنگاتنگی دارد. آخرین نمونه اکران‌شده ناشی از این علاقه هم ماجرای 3 نفر رفیق است که یک قطار را از حمله یک تروریست نجات می‌دهند. بله! روی کاغذ دستمایه جذابی است. اقلا جذاب‌تر از ماجرای یک خلبان هواپیمای مسافری به نظر می‌رسد که می‌خواهد هواپیمایش را که تازه بلند شده و پرنده داخل موتورش رفته، به سلامت فرود بیاورد. اما با این حال تمام آن مشکلاتی که «سالی» را عذاب می‌داد، اینجا هم تکرار شده‌اند، با این تفاوت که این‌بار بسیار شدیدتر به نظر می‌رسند و اجازه نمی‌دهند مخاطب بهانه‌ای برای نادیده ‌گرفتن آن ایرادها پیدا کند. آن ماجرای واقعی اینجا هم کاملا مشخص است: یک تروریست به قصد کشتن تمام مسافران یک قطار مسافری وارد آن می‌شود ولی 4 نفر از مسافران با دست‌های خالی جلوی او را می‌گیرند. قاعدتا چنین ماجرایی می‌تواند سوژه یک فیلم مهیج شود که در یک لوکیشن محدود می‌گذرد و التهاب موقعیت را به نمایش می‌گذارد. خب! مهم‌ترین تصمیم نامتعارف همین‌جا گرفته می‌شود: اینکه فیلم نمی‌خواهد به همین زمان و مکان محدود بماند. می‌خواهد فقط ماجرای سوار شدن مسافران و حمله ناکام تروریست را بدون حواشی، در همان زمانی که احتمالا در واقعیت رخ داده، نمایش دهد و به جای اینکه به آن التهاب یادشده دامن بزند، باقی مدت زمانش را به گذشته 3 نفر از این 4 نفر بپردازد که از دوران کودکی با هم آشنا و رفیق بوده‌اند. آیا انتخاب چنین رویکردی اشتباه است؟ آیا چیزی باید فیلمساز را مجبور کند که مطابق پیش‌فرض مخاطبانش فیلم بسازد؟ معلوم است که نه! با همین رویکرد هم، «قطار 15:17 به مقصد پاریس» می‌توانست فیلم درگیرکننده‌ای باشد. می‌توانست به همین شکل به هر کدام از این 3 شخصیت بپردازد و ما را با روحیات و جوانب مختلف کاراکتر هر کدام آشنا کند و همراهی‌مان را برانگیزد. اما راستش در حالت فعلی، صرفا «انتخاب» این رویکرد در فیلم دیده می‌شود و خبری از نتایج آن نیست. یعنی فقط همان صحنه درگیری داخل قطار به چند بخش مختلف تقسیم شده و لابه‌لای آن، این گذشته نشان داده می‌شود اما در نتیجه آن هیچ همدلی خاصی برانگیخته نمی‌شود. علتش هم واضح است: هیچ تصمیم خاصی برای این گذشته گرفته نشده. به نظر نمی‌رسد به آن فکر شده باشد. ظاهرا هیچ انتخابی وجود نداشته. صرفا چند صحنه از دوران‌های مختلف زندگی این 3 نفر نوشته و اجرا شده، بدون اینکه قرار باشد چیزی از ویژگی‌های شخصیت‌ها را به ما نشان دهد که به آن ماجرای قطار مرتبط باشد یا بتواند عمق بیشتری به آن موقعیت نهایی بدهد. اگر هم در بعضی موارد چنین چیزی دیده می‌شود (مثل تلاش ناموفق شخصیت اصلی برای ورود به ارتش) در آن حجم بسیاری از اتفاقات و لحظات نامربوط گم می‌شود. در این حالت، فیلم بیشتر شبیه به دفترچه خاطراتی شده که شخصیت‌ها بدون هیچ هدف خاصی صفحات آن را با شرح سفرها و خاطرات و تجربیات خود پر کرده‌اند. خب! این برای یک فیلم سینمایی چیز به‌دردبخوری نیست، چون وقتی ماجرای اصلی 20 دقیقه از فیلم را بگیرد و اغلب زمان آن را جزئیات به کلی نامربوط پر کند، احساس سرکار گذاشته‌ شدن بعد از تماشای فیلم، لحظه‌ای دست از سر مخاطبش برنمی‌دارد. اما ظاهرا ایستوود فعلا این مدل فیلمسازی را ترجیح می‌دهد. اینکه سوژه‌های «واقعی» انتخاب کند و برای بازسازی هرچه واقعی‌تر «اصل ماجرا» تلاش کند و حتی در این مورد، نقش‌ها را هم به شخصیت‌های واقعی خودشان واگذار کند (هر چند که بازی‌های‌شان لطمه جبران‌ناپذیری به فیلم بزند) اشکالی دارد؟ باز هم نه! اما به شرطی که دغدغه ساختن فیلم خوب و تاثیرگذار، لااقل به همان اندازه که دغدغه بازسازی واقعیت اهمیت پیدا کرده، مهم شود اما به نظر می‌رسد ایستوود خیلی در قید چنین چیزی نیست. بیشتر ترجیح می‌دهد واقعه اصلی را بسازد و اکران کند و توجه گسترده مخاطبان را به رشادت‌ و شجاعت و تصمیم‌های انسان‌دوستانه شخصیت‌ها جلب کند و بلافاصه دوباره مهر «بر اساس ماجرای واقعی» را بزند بر پیشانی فیلم بعدی. با این حساب خیلی نمی‌شود درباره فیلم بعدی ایستوود کارگردان هم کنجکاو بود، مگر اینکه ایستوود بازیگر معادلات را تغییر بدهد.

مصطفی رحماندوست، شاعر کشورمان درباره تأثیر برگزاری هفته کتاب بر ترویج کتاب و کتابخوانی صحبت کرد. به گزارش «وطن‌امروز» او درباره این موضوع گفت: کتابخوانی در کشور ما در سطح پایینی قرار دارد. متاسفانه پدرها و مادرها کتاب نمی‌خوانند که این لذت را به فرزندان‌شان هم انتقال بدهند. ما در وهله اول باید پدرها و مادرها را به سمت ساخت خاطرات شیرین فرزندان‌شان با کتاب راهی کنیم. برگزاری چنین رویدادهایی اگر برای کودکان خاطرات شیرین در بر داشته باشد، بسیار خوب و موثر است و برگزاری مداوم آنها برای مردم خالی از لطف نیست. شاعر شعر «صد دانه یاقوت» درباره تلاش‌های خود برای فرهنگ‌سازی کتابخوانی گفت: در تمام طول سال برنامه‌هایی را برای دیدار، کتابخوانی و لذت‌آفرینی از متن کتاب برای کودکان دارم اما به قول قدما «یک دست صدا ندارد». وی درباره عامل کمتر شدن انگیزه مردم برای خواندن کتاب خاطرنشان کرد: اینکه گفته می‌شود شبکه‌های مجازی در دنیا باعث کتاب نخواندن مردم شده است، این استدلال اشتباه است. مشکل کتاب‌نخوانی در کشور ما ریشه در دیگر مسائل دارد و ما نباید تقصیر را گردن دیگران بیندازیم.
 

احمد سالک گفت: مسؤولان تئاتر باید ارتباط خود را با مجلس بیشتر کرده و فعالیت‌هایی را که انجام می‌دهند منعکس کنند تا این فعالیت‌ها تقویت شود. به گزارش «وطن‌امروز»، حجت‌الاسلام احمد سالک، عضو کمیسیون فرهنگی مجلس و نماینده مردم اصفهان در مجلس شورای اسلامی در پاسخ به پرسشی درباره حمایت مجلس از تئاترهای مذهبی و آثاری که در فضای گسترده‌تر اجرا می‌شود، گفت: «مجلس بویژه کمیسیون فرهنگی به همان اندازه‌ای که برای گسترش فعالیت‌های دینی اعتبار مالی و معنوی اختصاص می‌دهد، نسبت به نمایش‌هایی از قبیل نمایش‌های مذهبی و آیینی هم فعال است و تلاش می‌کند». او در پاسخ به این سوال که مجلس چه برنامه‌هایی برای جمع شدن مردم کنار هم در قالب اجرای نمایش‌ها و دیگر اتفاقات هنری دارد، عنوان کرد: «مسؤولان تئاتر باید ارتباط خود را با مجلس بیشتر کرده و فعالیت‌هایی که صورت می‌گیرد را منعکس کنند تا این فعالیت‌های هنری بیشتر تقویت شود. مردم بسیاری می‌توانند از نمایش‌های محیطی، به شرطی که در چارچوب ارزش‌ها و اعتقادات ما باشد، استفاده کنند».
 

سینماگران دفاع‌مقدس کارگاه‌های «انتقال تجربه» برگزار می‌کنند
چند چهره شاخص سینمای ایران و سینمای دفاع ‌مقدس همزمان با برگزاری پانزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم «مقاومت» کارگاه‌های «انتقال تجربه» برگزار می‌کنند.
 به گزارش «وطن امروز»، کارگاه‌های «انتقال تجربه» یکی از برنامه‌های آموزشی و پژوهشی این دوره از جشنواره فیلم «مقاومت» است که در آن یکی از بازیگران یا کارگردانان آثار سینمایی با موضوع انقلاب، دفاع‌مقدس و سینمای مقاومت به طور مستقیم و رودررو با مخاطبان به بیان تجربیات و خاطرات خود از بازی یا ساخت آثارشان خواهند پرداخت.
 این کارگاه‌ها علاوه بر جذابیت عمومی، برای علاقه‌مندانی که در حوزه سینما فعال هستند فرصتی را ایجاد خواهد کرد تا از نزدیک با زوایای مختلف فعالیت هنرمندان در عرصه سینمای مقاومت آشنا شوند. کارگاه «انتقال تجربه» جشنواره فیلم «مقاومت» قرار است با حضور چند چهره مطرح حوزه سینمای دفاع‌مقدس برگزار شود. پانزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم «مقاومت» از ۵ تا ۹ آذرماه سال جاری در تهران برگزار می‌شود.


برپایی نمایشگاه کاریکاتور «دونالد سلمان»
نمایشگاه کاریکاتور «دونالد سلمان» همزمان با روز ۱۳ آبان‌ماه افتتاح می‌شود. به گزارش «وطن امروز»، سید مسعود شجاعی‌طباطبایی، مدیر مرکز هنرهای تجسمی حوزه هنری، آثار کاریکاتور خود با موضوع استکبارستیزی را در نمایشگاهی در گالری ابوالفضل عالی حوزه هنری برپا می‌کند. این نمایشگاه ساعت ۱۵ روز یکشنبه ۱۳ آبان‌ماه افتتاح می‌شود و علاقه‌مندان می‌‌توانند برای حضور در این مراسم، به حوزه هنری واقع در خیابان سمیه نرسیده به پل حافظ مراجعه کنند.


جنایت‌های «بانی و کلاید» دوباره فیلم می‌شود
کلویی گریس مورتس و جک اوکانل در فیلم «عشق یک تفنگ است» در نقش بانی و کلاید 2 تبهکار بدنام تاریخ آمریکا بازی می‌کنند. به گزارش مهر به نقل از هالیوود ریپورتر، پس از گذشت بیش از ۵۰ سال از زمانی که فی داناوی و وارن بیتی، بانی و کلاید را به شخصیت‌های شاخص سینمایی تبدیل کردند، کلویی گریس مورتس و جک اوکانل در فیلم «عشق یک تفنگ است» در نقش این 2 تبهکار بدنام دوران رکود بازی خواهند کرد. کیکه مائی‌یو، کارگردان اسپانیایی این فیلم را کارگردانی می‌کند. مائی‌یو پیش از این در سال ۲۰۱۶ فیلم «تورو» را که در باکس‌آفیس اسپانیا به موفقیت درخشانی دست یافت کارگردانی کرده است. «عشق یک تفنگ است» داستان هیجان‌انگیز 2 نفر از مشهورترین شخصیت‌های تاریخ آمریکا به نام‌های بانی پارکر و کلاید بارو است.

احتمال یک رکوردشکنی تازه در اسکار امسال
فیلم «سوسپیریا» احتمالا در کنار 3 فیلم قبلی «تیلدا سویینتون» بازیگر بریتانیایی که اسکار بهترین چهره‌پردازی و آرایش مو را به دست آورده بودند، قرار می‌گیرد. به گزارش مهر، با وجود اینکه فیلم «مرا با نامت صدا کن» آخرین ساخته لوکا گوادانینو سال گذشته توانست نامزد جایزه اسکار بهترین فیلم شود ولی منتقدان برای فیلم «سوسپیریا» جدیدترین ساخته گوادانینو که بر اساس نسخه ۱۹۷۷ داریو آرجنتو ساخته شده است شانس موفقیت چندانی در اسکار ۲۰۱۸ قائل نشده‌اند، با این حال با توجه به تصاویر دیده شده از گریم عجیب و غریب تیلدا سویینتون در این فیلم، از همان روز نخست اکثر منتقدان، فیلم را یکی از شانس‌های اصلی کسب جایزه اسکار بهترین چهره‌پردازی و آرایش مو در نظر گرفته‌اند و معتقدند اعضای آکادمی قطعا نمی‌توانند از کار فرناندا پرز، سرپرست گروه گریم این فیلم بگذرند. جالب است بدانیم در صورت رخ دادن این اتفاق آنگونه که در سایت گلددربی نقل شده، «سوسپیریا» به چهارمین فیلم تیلدا سویینتون تبدیل خواهد شد که توانسته جایزه اسکار بهترین چهره‌پردازی و آرایش مو را از آن خود کند؛ اتفاقی که در طول کمتر از 4 دهه از ایجاد این بخش در جوایز اسکار کم‌نظیر است.

از این بهتر نمی‌شود    
که میان این همه نداشتن و باختن    
ببرم تو را برای خودم     
حتی خیالت را    
وقت قد قامت صلات عشقت     
مات این همه مهر می‌شدم     
جان می‌دادم    
میان نجواهای بارانی قنوتت    
که نامم را     
می‌بری و باران ستر خدا    
می‌زند بر سطرهای وجودم     
و با دعای تو     
عطر مهدوی می‌گیرد دقایق عمرم     
با دعای تو شاید    
ذنب، فاصله گرفت از ما    
من و ایل و تبار وجودم    
کوچ کردیم    
به کوچه انتظار    
تو حاضری زدی نام‌مان را    
میان ملاقاتی‌های صبح ظهور    
میان لبیک‌های بلند عمار و سلمان‌های ظهور    
شاید، وسط بستن سربندهای یا فاطمه    
اسم من را هم ببری     
پیک بفرستی     
بگویی بدها هم    
خواسته باشند انتهای صف یاورانم    
پذیرش می‌شوند    
و من باور دارم    
حب به تو ذوب می‌کند مرا    
در دوست داشتنت    
در اراده خواستنت     
و در اصلاح تمام روزهایی که    
بدون تو گذشت...    
یابن‌الحسن!    
عاشقی دردسری بود نمی‌دانستیم..‌.

اولین مستند از راهپیمایی اربعین 1397 در تلویزیون
جدیدترین قسمت از برنامه تلویزیونی «360 درجه» به راهپیمایی میلیونی اربعین می‌پردازد. به‌گزارش «وطن‌امروز»، خبرسازی‌ها برای کمرنگ برگزار شدن مراسم پیاده‌روی اربعین امسال از ماه‌ها قبل در حرف و حدیث‌ها پیرامون انتخاب رئیس‌جمهور عراق آغاز شد و سپس با ماجرای حمله به کنسولگری ایران در بصره و شایعات رسانه‌های داخلی درباره تعرض به زائران عراقی در مشهد به اوج خود رسید. هدف تمام این اتفاقات تخریب رابطه دوستی و برادری 2 ملت ایران و عراق بود. نوسانات ارزی و چند برابر شدن هزینه‌های زندگی و سفر ایرانیان بسیاری را نگران کرد مبادا راه حسین(ع) بی‌زائر بماند اما عراقی‌ها در دعوت از برادران‌شان سنگ تمام گذاشتند. این قسمت  از برنامه «360 درجه»، اتفاقات چند ماه اخیر تا برگزاری راهپیمایی میلیونی اربعین را مورد بررسی قرار می‌دهد. «360 درجه» مجموعه مستندهای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی است که با توجه به اتفاقات و سوژه‌های مهم هر هفته با تهیه‌کنندگی و کارگردانی محمدهادی نعمت‌اللهی، جمعه‌ها ساعت 21:30 از شبکه مستند سیما پخش می‌شود.

طالب‌زاده ظرفیت‌های رسانه‌ای راهپیمایی اربعین را بررسی می‌کند
نادر طالب‌زاده در جدیدترین برنامه تلویزیونی «عصر» به موضوع راهپیمایی بزرگ اربعین حسینی می‌پردازد. به گزارش «وطن امروز»، هفته گذشته برنامه تلویزیونی «عصر» میزبان مهدی نصیری، روزنامه‌نگار و نویسنده بود. این هفته قسمت دوم ویژه‌برنامه اربعینی «عصر» با بررسی ظرفیت‌های فرهنگی و رسانه‌ای راهپیمایی میلیونی اربعین روی آنتن می‌رود. نصیری در قسمت اول برنامه درباره نگرانی دشمنان از ظرفیت فراجهانی راهپیمایی بزرگ مسلمانان صحبت کرد. به اعتقاد او داعش توسط غرب ساخته شد تا نشانه‌ای غلط از اسلام را به مردم دنیا نشان بدهد اما اکنون راهپیمایی اربعین حسینی تبدیل به نشانه‌ای حقیقی از اسلام و سلوک جهادی و عدالت‌خواهانه مسلمانان شده است. پیام فراجهانی و فرادینی این حماسه دقیقا همان نقطه نامطلوب جریان رسانه‌ای اسلام‌ستیز است و به همین دلیل است که این پدیده بزرگ سانسور می‌شود. این برنامه با اجرای نادر طالب‌زاده پنجشنبه‌ها ساعت 21 از شبکه افق و جمعه‌ها بعد از خبر 14 از شبکه یک پخش می‌شود.