پلان چهارم: نشریه شارلی ابدو علاوه بر نسخه الکترونیکی، به صورت فیزیکی هم در باجه‌های مطبوعاتی فرانسه به فروش می‌رسد. وقتی آن صفحه جلد مشمئزکننده را دیدم اول از همه برای مردم فرانسه، کودکان و بانوانی که از جلوی باجه‌های مطبوعاتی رد می‌شوند و مجبورند سیاست‌بازی مقامات فرانسوی را تماشا کنند تأسف خوردم. نگاه جنسیت‌زده و سکسیستی به زن و نشان دادن بدن عریان زنان با چه هدفی صورت می‌گیرد؟ در همین نشریه نه تنها یک رهبر مسلمان که بارها رهبران مسیحی و سایر ادیان هم به زشت‌ترین و توهین‌آمیزترین حالت ممکن تصویر شده‌اند. نگاه ضددینی، تن‌زده و تنانه، بی‌پرده و خشن جنسی در نشریه شارلی ابدو باید بشریت را متأثر کند. آنان که فکر می‌کنند کاریکاتورهای این چند روز یک هجمه سیاسی به جمهوری اسلامی است در اشتباهند. شارلی ابدو یک خشونت عیان علیه انسانیت و حتی آرمان غربی‌ها که لقلقه زبان‌شان شده یعنی آزادی بیان است. قربانی این آزادی پیش از آنکه در جمهوری اسلامی باشد در آماتریس و همسایه دیوار به دیوار فرانسه بوده است. 

داخل پرانتز: افول ژورنالیسم در ایران باعث شده است که کمتر شاهد روزنامه‌نگاری تحقیقی در موضوعات مهم روز باشیم. جست‌وجوی چندزبانه و اوسینت‌محور به فراموشی سپرده شده است و دزدبازار در فضای مجازی باعث شده است هر اثر و قلمی که ایده و یافته‌ای دارد برش پیدا کرده و با نام این و آن انتشار یابد. ابراز خشم و صدور بیانیه راحت‌ترین کاری است که همگان می‌کنند. امان از فراموشی روایت‌سازی در دوره جنگ روایت‌ها.

لوکادیا در حالی خودش را دغدغه‌مند حقوق بشر و اعدام‌های خیالی فوتبالیست‌های ایران می‌داند که یکی از اعضای باشگاه پرسپولیس درباره او و اوقات فراغتش به خبرنگار ورزشی

«وطن امروز» گفت: «ما هم از دیدن آن پست یورگن شوکه شدیم. شاید باورتان نشود اما او جز گوش دادن به موسیقی و گله مدام از سرعت کم اینترنت دیگر هیچ دلمشغولی‌ای نداشت. حتی زمانی که متوجه شدیم سفارت هلند در مهرماه از اتباعش خواسته تا ایران را ترک کنند، نگران عدم بازگشتش بودیم. اما او به ما اعلام کرد فوتبالیست حرفه‌ای است و سر قراردادش می‌ماند. روی همین حساب در موعد مقرر بازگشت و در تمرینات ما حاضر بود. اما اتفاق مهمی که حتی کادر فنی هم متوجه آن شده بود، بی‌روحیه بودن او در یکی، دو هفته آخر بود. در تمرینات هیچ انگیزه‌ای نداشت. حتی در بازی‌های درون تیمی همانند قبل سرحال و گلزن نبود. سرمربی تیم او را کنار کشید و دلیل روحیه بدش را سوال کرد که او هیچ حرفی به زبان نیاورد. تا اینکه متوجه شدیم شبانه قصد خروج از ایران را دارد. سروش رفیعی که رابطه نزدیکی با او دارد ساعت‌ها با او صحبت کرد اما همه حرف لوکادیا، بیماری همسر و مشکلات خانوادگی بود؛ در صورتی که ما می‌دانستیم او و همسرش در اینستاگرام یکدیگر را دنبال نمی‌کنند و به گونه‌ای جدا شده‌اند». این فرد با اشاره به مشکلات روحی لوکادیا ادامه داد: «از حرف‌های جدیدش تعجب می‌کنم. چطور ناگهان دغدغه حقوق بشر پیدا کرد و حتی به دروغ گفت در ایران فوتبالیست‌ها در حال اعدام شدن هستند! به شخصه احساس می‌کنم به خاطر جدایی از همسرش وضعیت روحی خوبی برای زندگی در ایران نداشت و می‌خواست به خاط فرزندانش در اروپا زندگی کند».

آنچه ما از زندگی شخصی لوکادیا متوجه شدیم، این احتمال را تقویت می‌کند که بنا به هر دلیلی او تصمیم به ترک ایران و نزدیک بودن به فرزندانش گرفت. از سوی دیگر چون پرسپولیس نیمی از قرارداد را به او داده بود، احساس کرد شاید نتواند در دادگاه پیروز شود، از این رو ناگهان تغییر فاز داد و حالا اعدام فوتبالیست‌ها و شرایط ایران را مستمسک خود قرار داده است. 

اما گویا وکلایش زیاده‌روی کرده‌اند، چرا که دست‌کم تا این لحظه هیچ فوتبالیستی در ایران به خاطر اتفاقات اخیر اعدام نشده که لوکادیا به خاطر آن دچار عذاب وجدان نیابتی شده است. 

لوکادیا به هر دلیلی ترجیح داده کنار فرزندانش باشد و چون یک قرارداد حرفه‌ای فوتبال را براحتی هرچه تمام‌تر زیر پا گذاشته است، حالا به کمک وکلا و مشاورانش در حال پیاده کردن یک سناریوی جدید در قالب حقوق بشر و اعدام فوتبالیست‌ها در ایران است. 

شروین طاهری: جدیدترین کارزار کارتونی موهن شارلی ابدو، نشریه هزل‌نگار فرانسوی همانقدر که حاکی از ورشکستگی سیاست خارجی پاریس است، نشان می‌دهد سررشته امور داخلی فرانسه عملا نه در کنترل رئیس‌جمهور اسمی‌اش امانوئل مکرون و دولت برآمده از حزب صورتی او، بلکه همان‌طور که بارها توسط روشنفکران مستقل این کشور گفته شده، تحت کنترل کارتل بانکداران یهود است. 

در حقیقت شخص مکرون در این غائله نقش تقاطع هر ۲ روند معیوب مزبور را دارد؛ از یک طرف او به عنوان کارمند سابق بانک روتشیلد و شرکا در انگلستان و رهبر حزبی نولیبرال که 6 سال پیش، یک‌شبه از دل کارزار بانک‌های بزرگ اروپایی و با حمایت ناگهانی رسانه‌های شرکتی غربی پدید آمد، بیش از تمام اخلافش در کاخ الیزه متهم به نوچگی این کارتل است و از طرف دیگر اغلب سیاستمداران چه در بروکسل- پایتخت اتحادیه اروپایی - و چه در پاریس، متفق‌القولند این ژیگولوی ابن‌الوقت و فاقد پیشینه حزبی و مکتبی مشخص در عرصه سیاسی فرانسه، نه تنها جز بحران‌آفرینی در داخل جامعه ناراضی و نگران فرانسوی و مهاجران کار دیگری نکرده، بلکه در عرصه خارجی نیز به طور مداوم در حال باختن کارت‌های دیپلماتیک پاریس است. نتیجه آن انزوای آشکار پیشاهنگ پیشین اتحادیه اروپایی در خود این اتحادیه و به موازات آن از دست دادن حوزه‌های نفوذ جغرافیایی و قلمروهای سنتی و استعماری فرانسه از جمله شامات، آفریقای عربی، صحرا و کشورهای فرانکوفون مرکز و غرب قاره سیاه است.