صداپیشه ماجراهای گالیور درگذشت

شهروز ملک‌آرایی، صداپیشه پیشکسوت پس از تحمل دوره‌ای بیماری، در ۸۱ سالگی در بیمارستان بهمن تهران درگذشت. به گزارش «وطن امروز»، شهروز ملک‌آرایی (زاده ۱۳۲۰ در ملایر) دوبلور باسابقه و بازیگر ایرانی در خانواده‌ای مذهبی که نمایندگی علمای قم در ملایر را به عهده داشت به دنیا آمد. از نقش‌گویی‌های برجسته و محبوب وی می‌توان از شخصیت کاپیتان لینچ در کارتون ماجراهای گالیور و آقای ووپی در کارتون تنسی تاکسیدو نام برد. از دیگر آثار دوبله وی می‌توان به سریال افسانه جومونگ (موپالمو آهنگر)، امپراتور دریا (مک بن)، گروه پلیس (ستوان جوزپه اینگرجولا) و افسانه دونگی (رئیس کانون نوازندگان) اشاره کرد. 

***

تالار وحدت میزبان افتتاحیه جشنواره تئاتر فجر

چهل و یکمین جشنواره تئاتر فجر به سبک و سیاق بعضی دوره‌های اول این جشنواره، افتتاحیه‌ای در تالار وحدت دارد که امروز شنبه اول بهمن‌ماه برگزار می‌شود. به گزارش «وطن امروز»، افتتاحیه چهل و یکمین جشنواره تئاتر فجر با معرفی بخشی از برگزیدگان و نکوداشت‌های جشنواره برگزار می‌شود.

افتتاحیه این دوره از جشنواره ساعت ۱۵:۳۰ دقیقه روز شنبه اول بهمن‌ماه همزمان با برپایی نخستین روز جشنواره برگزار می‌شود و طبق اعلام، ورود برای عموم آزاد است. چهل‌ویکمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر به دبیری کورش زارعی از اول تا ۱۲ بهمن‌ با حضور ۱۰۴ گروه نمایش داخلی و بین‌الملل در تهران برگزار می‌شود.

***

سریال «مترجم» منتشر شد

پخش سریال «مترجم» به کارگردانی بهرام توکلی و تهیه‌کنندگی سعید ملکان، از روز چهارشنبه ۲۸ دی‌ماه، ساعت ۲۰ آغاز شد. به گزارش «وطن امروز»، صابر ابر، پانته‌آ پناهی‌ها، مهتاب ثروتی، مهرانه مهین‌ترابی، مارال بنی‌آدم و مجتبی پیرزاده از بازیگران این سریال درام و معمایی هستند.

در خلاصه داستان «مترجم» آمده است: یک مترجم جوان در شغلش مسیرهای تازه‌ای را کشف می‌کند. رفتن در این مسیرهای پرپیچ و خم باعث می‌شود تا او به رازی خانوادگی پی‌ببرد.

سریال «مترجم» چهارشنبه‌ هر هفته ساعت ۲۰ به صورت اختصاصی از نماوا پخش می‌شود.

***

«رؤیای کاغذی» برنده جایزه بهترین فیلم بلند جشنواره بورگو اسپرینگ

فیلم سینمایی «رؤیای کاغذی» ساخته علی عطشانی برنده جایزه بهترین فیلم بلند داستانی دهمین دوره جشنواره بورگو اسپرینگ آمریکا شد. به گزارش «وطن امروز»، طبق اعلام مشاور رسانه‌ای بیتافیلم، جایزه بهترین فیلم بلند داستانی دهمین دوره جشنواره بورگو اسپرینگ آمریکا به فیلم سینمایی «رویای کاغذی» به کارگردانی علی عطشانی تعلق گرفت. جشنواره بورگو اسپرینگ آمریکا یک رویداد سرگرم‌کننده و سنتی است که برای فیلم‌هایی که معتقدند با نگرش‌ها و احساسات مخاطبان بورگو اسپرینگ همخوانی دارند، گواهی‌های برنده ارائه می‌کند. این جشنواره هر سال در ماه ژانویه برگزار می‌شود.

«رویای کاغذی» که اوایل تابستان سال ۱۴۰۰ ساخته شد، در نخستین حضور جهانی به بخش مسابقه بیست و نهمین دوره جشنواره جهانی کارنیوال سنگاپور راه یافت و در این جشنواره جایزه بهترین فیلم بلند را از آن خود کرد. این فیلم همچنین در جشنواره هالوسینیای فرانسه نیز جایزه بهترین فیلم بلند را کسب کرد و جایزه بهترین کارگردانی هفدهمین دوره جشنواره بریج فیلم فستیوال کانادا نیز به علی عطشانی برای «رویای کاغذی» رسید.

فیلمنامه «رویای کاغذی» را جابر قاسمعلی براساس ایده‌ای از علی عطشانی نوشته و کامران تفتی، مینا وحید، زینب (نگار) ملاکی و امیرحسین رضازاده نقش‌های اصلی این فیلم را ایفا کرده‌اند. مجید مهین‌دوست و نازیلا باباپور از دیگر بازیگران این فیلم هستند.

دیگر عوامل فیلم سینمایی «رؤیای کاغذی» عبارتند از: مدیر فیلمبرداری: محمود عطشانی؛ تدوین: علی عطشانی؛ مدیر تولید: سعید دلاوری؛ طراح چهره‌پردازی: امید گلزاده؛ چهره‌پرداز: فرزانه زردشت و فائزه سادات‌موسوی؛ طراح صحنه و لباس: آبتین برقی؛ طراح لباس: ملیکا سادات اسماعیلی؛ مدیر صدابرداری: مسعود شاهوردی؛ امور بین‌الملل و زیرنویس: امیدعلی چوگانی؛ مدیر تدارکات: امیر جهانبخش و محمود الوندی؛ موسیقی متن: شهاب شرفی؛ صداگذاری و ترکیب طراحی صدا: سیدمحمود موسوی‌نژاد؛ عکاس: محمد طالبی؛ دستیار تدوین: احسان اکبری؛ گروه تهیه‌کنندگان: مهدی منصوری، حسین بلاش و احسان ولی‌پورزند؛ پخش‌کننده بین‌المللی: امریکن برایتلایت فیلم پروداکشنز؛ مدیر روابط عمومی و مشاور رسانه‌ای: مریم قربانی‌نیا.

محمدعلی میرزایی: به زعم مستندسازان و اهل فن، تولید مستند درباره «فلسطین» همیشه یکی از سخت‌ترین کارها به شمار می‌رود و حتی صحبت درباره‌ فلسطین هم کار سختی است؛ چرا که یک پوسته‌ دولتی روی آن را پوشانده است. از سویی برگ برنده از آن کسی است که بتواند ماجرایی متفاوت از قصه فلسطین و اصطلاحا حرف جدیدی برای گفتن داشته باشد؛ اینکه راویان و مستندسازان بتوانند فلسطین را آنطور که خود فلسطینی‌ها می‌بینند به نمایش درآورند. حالا «وطن امروز» سراغ امیرحسین کاربخش، کارگردان  مستند «وداع با اسلحه» رفته؛ مستندی که در جشنواره امسال فیلم عمار حضور داشت و بحث‌های گوناگون و مختلفی درباره آن شد. سوژه اصلی این مستند درباره «یاسر عرفات» رئیس درگذشته سازمان آزادی‌بخش فلسطین است و در کنار آن تلاش می‌کند داستان فلسطین را هم بازگو کند؛ مستندی که فراز و نشیب‌های زندگی عرفات را بخوبی نشان می‌دهد. گفت‌وگویی با کارگردان این مستند انجام دادیم.

***

* به عنوان سوال اول می‌شود توضیح دهید چطور شد به فکر ساخت این مستند افتادید و سعی کردید ماجرای فلسطین را با روایت پرتره یاسر عرفات بگویید؟ 

ابتدا باید بگویم که وطن یک نماد مقدس جدا نشدنی از دل و روح هرکسی است، بویژه برای ما مردم غرب آسیا که درگیری‌ها و جنگ‌های مختلفی را پشت سر گذاشته‌ایم، اهمیت زیادی داشته، دارد و خواهد داشت و باید گفت خط قرمز هر کسی وطن است. قصه فلسطینی‌ها هم همین است؛ امید به پس گرفتن و بازگشت به وطن، آن هم وطنی که بسیار دوستش دارند و سال‌های سال در آرزوی بازگشت به وطن اصلی خود زندگی کرده‌اند. هنوز بعد از گذشت ۷۵ سال از نخستین جنگ بزرگ میان فلسطینی‌ها و یهودی‌های تازه‌وارد که با قتل و خشونت از سوی یهودی‌ها همراه بود و باعث آوارگی بیش از 50 درصد جمعیت فلسطین در کشورهای عربی همسایه‌شان شد، این امید به بازگشت در آنها زنده است. اینکه چرا من مستند پرتره یاسر عرفات را ساختم و از زاویه دید زندگی عرفات به مساله فلسطین نگاه کردم دلیلش آن بود که عرفات فراز و نشیب‌های عبرت‌آموزی در زندگی‌اش داشت و شخصیت قابل تاملی هم هست و مساله فلسطین هم از سال‌ها پیش برای من مهم بود و تبدیل به دغدغه شده بود. من پژوهش‌های خودم را در این باره شروع کردم و در مسیر پژوهش با این مواجه شدم که صلح میان فلسطینی‌ها و صهیونیست‌ها اتفاقی است که 30 سال پیش رخ داده؛ صلحی به نام اسلو که در یک طرف نخست‌وزیر وقت اسرائیل (اسحاق رابین) و در سمت دیگر آن رهبر سازمان (جنبش) آزادی بخش فلسطین (یاسر عرفات) و به عنوان میانجی این معاهده رئیس‌جمهور وقت آمریکا (بیل کلینتون) قرار داشتند. همین ما را با واقعیت عجیبی روبه‌رو کرد که حقایق مختلفی در دلش جا گرفته بود. قصه زندگی یاسر عرفات از آنجا به بعد برای ما تبدیل به یک خط سیر اصلی شد؛ قصه‌ای پرفراز و نشیب که تصمیمات او در هر برهه زمانی، زندگی مردم فلسطین را هم دستخوش تغییر می‌کرد. زندگی مردم فلسطین از ابتدا رنگ و بوی مبارزه و نبرد با صهیونیست‌ها و پیش‌تر از آن بریتانیایی‌ها که سرزمین‌شان را به اشغال درآورده بودند، به خود گرفته بود؛ مبارزاتی که عرفات از کودکی شاهد آن بود و آرزوی بازگشت به وطن بعد از شکست در جنگ سال ۱۹۴۸ او را برای رقم زدن این رویای بزرگ به گرفتن سلاح در دست فراخواند.

* شما گویا تلاش کرده‌اید در این مستند همه فراز و فرودهای مهم و تاریخی ماجرای فلسطین را بگویید؛ درست است؟ مخاطب خود را در این مستند چه کسانی در نظر گرفته‌اید؟

بله! هدف ما هم همین بوده است که در یک مستند مختصر و خلاصه شده بتوانیم بیشترین اطلاعات را به نسل جدید و کنونی در ایران و خارج از ایران بدهیم که اساسا مساله فلسطین چه بوده و چه هست. مرکز مستند سفیرفیلم قبل‌تر‌ها نیز مستندهایی با این رویکرد تولید کرده بود. مستندی همانند «پرزیدنت آکتور سینما» که یک مقطع مهم در شوروی و آمریکا را به تصویر کشیده بود و می‌گفت چه شد شوروی که فروپاشید. ما در این مستند نیز تلاش کردیم با سخن گفتن از دل تاریخ برای امروز حرف‌های عمیقی برای گفتن داشته باشیم. این را هم باید بگویم که در میان همه این اتفاقات و اطلاعات تاریخی مستند ما به این حقیقت رسید که بزرگ‌ترین شکست‌های فلسطینی‌ها در زمانی رخ می‌داد که آنها تصمیم می‌گرفتند سلاح‌شان را زمین بگذارند و از ادامه مبارزه دست بکشند و به اصطلاح سازش کنند. مستند «وداع با اسلحه» هم به همین ۳ مقطع مهم تاریخ فلسطین می‌پردازد که یاسر عرفات در همه آنها حضور دارد. آخرین آنها هم به صلح اسلو بازمی‌گردد که عرفات تصمیم می‌گیرد این بار راهی غیر از مبارزه انتخاب کند و با دشمنانش دست دوستی بدهد.

* چرا عرفات برای شما بسیار مهم بود؟

بالاخره عرفات رهبر سازمان آزادی‌بخش فلسطین بود که تصمیمات او بر زندگی مردم فلسطین تاثیرات زیادی داشت و زندگی همه دستخوش فراز و نشیب‌های متعددی می‌شد. بگذریم که همچنان بعد از نزدیک به 20 سال از مرگ او، مشی سیاسی و تصمیماتش همچنان بر زندگی مردم فلسطین اثرگذار است. شما فرض کنید اگر عرفات صلح اسلو را نمی‌پذیرفت الان ماجرای اسرائیل و فلسطینی‌ها به کلی متفاوت بود. همین به بهتر شکل گرفتن یک درام و اضافه کردن محتواهای نخبگانی و عام کردن بحث‌های سنگین کمک می‌کرد و ما به جمع‌بندی رسیدیم ک درباره عرفات کاری را بسازیم و امیدارم که مورد توجه مخاطبان بویژه نسل جوان در ایران و دیگر کشورهای اسلامی قرار بگیرد.

* اگر بخواهید یک خط اصلی برای مستند خودتان بگویید چه هست؟

مستند وداع با اسلحه روی مسیر پرفراز و نشیب بازگشت به وطن فلسطینی‌ها با روایت قصه یاسر عرفات دست می‌گذارد؛ اینکه تصمیماتی که عرفات می‌گیرد تا چه اندازه آنها را به وطن‌شان نزدیک و تا چه اندازه دور می‌کند.

* گویا این مستند هنوز رونمایی رسمی و اکران عمومی نشده است و اکران در جشنواره عمار محدود بوده است؛ دلیل این کار چیست؟

ببینید! مستند وداع با اسلحه هنوز برخی کارهای فنی دارد که باید انجام شده و به اتمام برسد و همچنین زمان آن کمی تعدیل شود. ما با صحبت‌هایی که در سفیر داشتیم به این جمع‌بندی رسیدیم که تایم مستند کمی بالاست و شاید در حوصله مخاطب نباشد که مستندی با حدود 100 دقیقه را ببیند. به همین دلیل قرار بر این شد که مستند حدود 15 دقیقه کوتاه شود و ان‌شاءالله در روز قدس که حدود 3 ماه آینده است کارهای مستند به اتمام برسد و این مستند به صورت رسمی اکران عمومی و رونمایی شود و بتوانیم به مناسبت روز قدس در دانشگاه‌ها و مراکز فرهنگی این مستند را به صورت انبوه عرضه و اکران کنیم. در واقع اکران جشنواره عمار تستی برای این بود که بدانیم نظر مخاطبان درباره مستند چیست و مستند را چگونه ارزیابی می‌کنند و نسخه نهایی را به امید خدا نهایتا تا 3 ماه آینده به مخاطبان عرضه خواهیم کرد.

مهدیه سهرابی: از نخستین روز خلقت بشر، تاکنون در هر کجای دنیا و در میان هر قوم و نژاد و ملتی، با هر آداب و آیینی، وقتی نام مادر برده می‌شود، کوچک و بزرگ، همه و همه، سرشار از شور و حرارت می‌شوند و قلب‌شان پرتپش‌تر می‌زند. اسلام نیز برای مادر، مقام و ارزش فوق‌العاده‌ای قائل شده است تا آنجا که رسیدن به بهشت را با رضای مادر میسر می‌داند. در تاریخ شاهد آن هستیم که مردان بزرگ جهان، موفقیت‌شان را مرهون فداکاری و تربیت مادران و زنان در زندگی‌شان بوده‌اند. به مناسبت میلاد باسعادت حضرت زهرا سلام‌الله علیها، گرامیداشت مقام زن و روز مادر، رویداد «قدردانیم» با محوریت رشته‌های گرافیک و تصویرسازی، با حضور ۱۰۰ هنرمند در باغ هنر تهران، ذیل برنامه‌های پویش «قدردانیم»، از ۲۸ تا ۳۰ دی برگزار شد. برای این رویداد هنری، طی فراخوانی از هنرمندان و هنرجویان درخواست شد آثار خود را با موضوع جایگاه زنان و قدردانی از زنان به دبیرخانه رویداد ارسال کنند. در ادامه، ۱۸۵ اثر ارسال شد که از میان آنها ۱۲ داور هنرمند، ۸۰ هنرجو انتخاب کردند که بیشترین افراد را خانم‌ها تشکیل می‌دادند. در همین راستا «پوریا اسراری» مدیر اجرایی این رویداد، درباره محتوا و هدف رویداد در گفت‌وگو با خبرنگار ما گفت: امسال با تکیه بر مطالعه، تحقیقات و مشاوره با افرادی که در این زمینه متخصص بودند به یک پیام کلی رسیدیم بر اساس مقام و جایگاه ارزشمند زنان و به همین خاطر نام پویش «قدردانیم» شد. این پویش بستری را فراهم کرد برای هنرمندان که آثارشان دیده شود. شاید در فکر خیلی از ما نقش مادر و زن به صورت کلیشه‌ای نقش بسته باشد اما در واقع وجود مادر و زن بسیار ارزشمندتر است و کار در این زمینه بسیار گسترده است. کار هنرمندان در این زمینه بیان کردن انواع فعالیت یا فداکاری‌های مادران و زنان است که باید قدر بدانیم. در این رویداد ۱۲ نفر از اساتید در زمینه‌های گرافیک، تصویرسازی، مدیر هنری و استاد محتوایی همکاری داشتند. اسراری بیان کرد: در این مدت اساتید با هنرجویان در رابطه با محتوای پویش صحبت و شروع به ایده‌پردازی کردند و بعد از آن طراحی اولیه شروع شد که با اساتید مشورت می‌کردند تا اثر‌ها کامل شود و در آخر آثار رتبه‌بندی خواهند شد و جوایزی داده می‌شود. این رویداد با همکاری اداره کل امور زنان و خانواده شهرداری تهران و منطقه فرهنگی - گردشگری عباس‌آباد و هیات هنر انجام شد.

* حضور پرشور دهه هشتادی‌ها در رویداد «قدردانیم»

علی حیاتی، دبیر هنری این رویداد در این باره تصریح  کرد: در این رویداد ۴ داور و یک داور محتوایی خواهیم داشت که آثار را داوری می‌کنند و ۳ اثر به عنوان آثار برگزیده و ۷ اثر ویژه خواهیم داشت و به باقی آثار عنوان رتبه‌های الف و ب به لحاظ کیفی داده می‌شود و به همه افراد نیز جوایزی تقدیم می‌شود. نحوه داوری به این شکل است که مسائل فنی و هنری و از همه مهم‌تر محتوایی که برای این پویش در نظر گرفته شده حائز اهمیت است. ایده محوری این پویش در واقع برگرفته از صلوات حضرت فاطمه(س) است که یک ویژگی را بیان می‌کند؛ اینکه کسی که قدرش شناخته نشده است. در بیان جایگاه مادر و زن، فضای بسیار گسترده‌ای وجود دارد که هنوز کار بسیاری داریم و پرداختن به این موضوع کار بسیار سختی است و جا برای حرف‌های بسیار بیشتر وجود دارد. در این رویداد بیشترین افراد را خانم‌ها تشکیل می‌دهند همراه با کودکان خود و حضور دهه هشتادی‌ها. در میان افراد شرکت‌کننده حضور یک دهه نودی هم به این رویداد رنگ و بوی تازه‌ای بخشید.

آنتونی هاپکینز، بازیگر سریالی گلادیاتوری با عنوان «آنها که می‌میرند» شد. به گزارش «وطن‌امروز»، آنتونی هاپکینز در سریال «آنها که می‌میرند» برای تلویزیون AGC  بازی می‌کند. 

این سریال گلادیاتوری ساخته رونالد امریش است. هاپکینز که اکنون بازیگر «زمان آرماگدون» است نقشی را بازی خواهد کرد که از آن به عنوان نقش محوری امپراتور وسپاسین یاد شده است. این درام اسطوره‌ای در آمریکا از طریق پیکاک دیده خواهد شد. 

تولید این سریال از ماه مارس در استودیوی مشهور چینه‌چیتای رم شروع می‌شود. رابرت رودات که از کارهای قبلی‌اش می‌توان به «نجات سرباز رایان» و «میهن‌پرست» اشاره کرد، فیلمنامه این سریال را نوشته است و در آن بر دنیای پیچیده و فاسد رقابت گلادیاتورها تمرکز کرده است؛ جایی که مجموعه‌ای از شخصیت‌های متفاوت از هر لایه از جامعه روم باستان و تقابل‌های سیاسی را می‌توان در رقابت‌های ورزشی مشاهده کرد. 

هاپکینز در نقش وسپاسیان، رئیس سرسخت یک سلسله بازی می‌کند که با پیروزی در یک جنگ خونین داخلی تاج و تختش را به دست آورده است اما او اکنون پیر است و باید با آنهایی که به دنبال جانشینی وی هستند، روبه‌رو شود. 

امریش که سازنده فیلم‌هایی چون «روز استقلال»، «روز پس از فردا» و «سقوط ماه» است از تهیه‌کنندگان اجرایی هم خواهد بود. 

عضو هیأت انتخاب بخش سودای سیمرغ چهل‌ویکمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر معتقد است: فیلم‌های رسیده به جشنواره «چهل‌ویکم» همانند جشنواره‌های پیشین، طیفی از فیلم‌های ضعیف و بسیار خوب را تشکیل می‌دهد. به گزارش «وطن‌امروز»، دکتر رضا پورحسین در یادداشتی که در اختیار روابط عمومی جشنواره فیلم فجر قرار داده است، در ارزیابی کلی آثار سینمایی این دوره جشنواره نوشت: «ارزیابی فیلم‌ها باید متناسب با شرایط کرونایی و پساکرونایی انجام شود. در شرایط کرونایی و پس از آن لطماتی به سینما و مجموعه فعالیت‌های هنری وارد شده که هنوز هم ادامه دارد. با این حال شاهد فیلم‌های خوبی در جشنواره چهل‌ویکم هستیم. به لحاظ مضمونی اشکالی در جریان فیلمسازی وجود دارد که نویسندگان یا کارگردان‌ها از قواعد و مضامین «روان‌شناختی»، «جامعه‌شناختی» و «فلسفی» کمتر استفاده می‌کنند. توجه کنیم که تبیین پدیده‌های زندگی فردی و اجتماعی نمی‌تواند فارغ از قوانین علمی باشد. 

کار فیلمساز بیان هنری و چند لایه هنری و فلسفی پدیده‌های زندگی در ساحت‌های فردی و اجتماعی و گاهی جهانی است. در این موضوع، سینمای ما دارای ضعف «اندیشه» است. البته در همه جشنواره‌ها شاهد چند فیلم مبتنی بر اندیشه بوده‌ایم. در جشنواره امسال نیز چند فیلم اینچنینی یعنی عمیق ارائه شده است. نکته دیگر درباره جشنواره چهل‌ویکم، کاهش «تلخ‌گرایی» درباره مسائل رایج اجتماعی است. ببینید! وظیفه فیلمساز انعکاس مسائل جامعه خویش و حتی جامعه جهانی است. این انعکاس اگر «واقع‌گرایانه» باشد، مأموریت بخوبی انجام می‌شود اما دوری از واقع‌گرایی و القای جامعه‌ای چرک و سیاه، منصفانه نیست. این همان «قضاوتی» است که به دور از انصاف است و موجب یأس در مخاطبان خواهد شد. «گشتالت» و برآیند سینما «امید و پیشرفت» به سوی «افق‌»هاست. فیلمساز می‌تواند واقع‌گرا باشد، مسائل منفی اجتماعی را بخوبی مطرح کند، آسیب‌های اجتماعی را بیان کند اما حق ندارد هیجانات شخصی خود را به گونه‌ای بروز دهد که گردی از افسردگی و ناامیدی را بر سر جامعه بیفشاند. نکته دیگر کمبود فیلم‌هایی است که موید گفتمان‌های رایج کشور است. ملاحظه کنید، «گفتمان علمی» عامل اصلی پیشرفت و اقتدار امروز ایران اسلامی است. 

پیشرفت‌های ما در حالی است که در چندین باشگاه علمی «های‌تک» وارد شده‌ایم. در این موضوع، جهان به دیده تحسین به پیشرفت‌های «علمی و فناورانه» ما نگاه می‌کند اما متاسفانه خودمان آن را منعکس نمی‌کنیم و با هزاران تاسف گاهی شاهد «خودتحقیری» و «خودتخریبی» نیز هستیم. چرا سینمای ما از ایجاد «روحیه علم‌گرایی» غفلت می‌کند؟ مایه علمی آن کم است، یا دغدغه آن کمینه است؟ فراموش نکنیم بخش مهمی از سینمای امروز دنیا، گشودن پنجره‌ای برای ایجاد روحیه علم‌گرایی در جامعه را در دستور کار خود دارد. این موضوع در سینمای ایران دارای نقص فراوانی است. البته گسترش گفتمان علمی بیشتر در سینمای «علمی - تخیلی» و سینمای «کودک و نوجوان» جلوه دارد اما در سینمای رئال نیز هزاران سوژه جذاب برای فیلمسازی وجود دارد که در سینمای ایران مشاهده نمی‌شود. شاید بهتر است بگویم مخاطبان و مردم ما به دلیل کم‌کاری سینما، از موضوعات دراماتیک در حوزه علم و دانش محروم هستند. 

نکته دیگر نبود «فیلم‌های طنز» در جشنواره است. البته رگه‌هایی از طنز در برخی فیلم‌های جشنواره دیده می‌شود که عمدتا کلامی است و البته گاهی با شوخی‌های زشت کوشش می‌کنند مقدمات خنده و نشاط را فراهم کنند اما به نظر من موفق نیستند. فیلم طنز دارای قواعدی است که بیشتر از «موقعیت» بهره می‌برد تا کلام. شاید در شرایط امروز اجتماعی و اقتصادی، ساخت فیلم‌های نشاط‌آور نجیب، ضرورت بیشتری داشته باشد. در هر صورت در جشنواره چهل‌ویکم، شاهد فیلم‌های خوبی هستیم و کارگردان‌ها و تهیه‌کنندگان و نیز عوامل فنی و هنری، زحمات تحسین‌برانگیزی داشته‌اند که در برخی فیلم‌ها هنوز هم ادامه دارد. باید قدردان آنان باشیم که در شرایط امروز، خود را به آب و آتش می‌زنند تا به طبع بزرگ مخاطبان سینمای ایران پاسخ بدهند».