هنوز مقر اصلی جشنواره فیلم فجر قطعی نشده است

مدیر روابط عمومی جشنواره فیلم فجر درباره آخرین وضعیت مقر اصلی این رویداد توضیحاتی کوتاه داد. مسعود نجفی در این باره گفت: گزینه‌های مختلف در حال بررسی هستند اما هنوز جمع‌بندی نهایی توسط دبیر جشنواره نشده است. نجفی درباره جدا بودن اهالی رسانه از منتقدان، با رد آن تاکید کرد: قطعا به روال قبل اهالی رسانه و منتقدان در یک محل به تماشای آثار جشنواره خواهند نشست.

مدیر روابط عمومی جشنواره فیلم فجر از مطرح شدن گزینه‌های جدید برای انتخاب به عنوان مقر اصلی جشنواره ۴۲ خبر داد و گفت: امیدواریم این هفته محل اصلی جشنواره اعلام شود.

***

با پیشتازی نتفلیکس با «نیمونا» نامزدهای جوایز آنی اعلام شدند

نامزدهای جوایز آنی که به انیمیشن اختصاص دارد، اعلام شد و امسال نتفلیکس با انیمیشن «نیمونا» پیشتاز است. «نیمونا» فانتزی علمی - تخیلی است. امسال پنجاه‌ویکمین دوره جوایز آنی اهدا خواهد شد.

در بخش بهترین انیمیشن بلند نامزدها عبارتند از «سوزمه»، «پسر و مرغ ماهیخوار»، «نیمونا»، «لاک‌پشت‌های نینجا جهش‌یافته نوجوان» و «مردعنکبوتی: در میان دنیای عنکبوتی». در بخش بهترین انیمیشن مستقل نامزدها شامل «آسمان پلاستیکی سفید»، «مخترع»، «چهار روح کایوت»، «ربات رویاپردازی می‌کند» و «ارنست و سلستین: سفر به جیبریتیا» است.

پنجاه‌ویکمین دوره اهدای جوایز آنی 17 فوریه در رویس هال برگزار خواهد شد.

***

کنسرت‌های کیوان ساکت و وحید تاج ادامه دارد

کیوان ساکت، آهنگساز و نوازنده موسیقی ایرانی از برگزاری کنسرت در اسدآباد ملایر و رزن به خوانندگی وحید تاج خبر داد.

این آهنگساز و نوازنده تار و سه‌تار گفت: هم‌اکنون در تدارک و برنامه‌ریزی برای برگزاری کنسرت هستیم و قرار است ۲۱ دی در اسدآباد، ۲۲ دی در ملایر و ۲۳ دی در رزن برنامه‌هایی را اجرا کنیم. همچنین عصر روز 20 دی در نهاوند روی صحنه رفتیم که خوشبختانه این کنسرت با استقبال مواجه شد. وی همچنین ادامه داد: در این کنسرت‌ها وحید تاج به عنوان خواننده حضور دارد و قرار است آثار من که در سال‌های اخیر کمتر اجرا شده برای مخاطبان اجرا شود. ساکت ادامه داد: بخش اول این کنسرت‌ها به تک‌نوازی سه‌تار اختصاص دارد و در بخش دوم اعضای گروه وزیری به اجرای برنامه می‌پردازند. این در حالی است که اجرای قطعات «دریا»، «هامون»، «گل‌های افسرده» و «یادگار خون سرو» از دیگر برنامه‌های درنظر گرفته‌شده برای این کنسرت‌ها هستند.

این نوازنده تار در معرفی اعضای ارکستر گفت: سینا جهان‌آبادی، پاشا هنجنی، پویا شجاعی، مونیکا لران، مرجان مهربان، ارغوان منتظری، نگار اعزازی، نجمه صغیر، سالار زمانیان، سیاوش ساکت، کیارش ساکت، مهدی غلامی، علی محمدی، فرنوش باقری و طناز اسداللهی از اعضا و نوازندگان گروه هستند، ضمن اینکه حسین ابوترابی و علی محمدی مدیریت کنسرت‌ها را بر عهده دارند.

***

بخش فراگیر در جشنواره تئاتر فجر برگزار خواهد شد

بخش فراگیر با هدف برابرسازی فرصت‌ها، تلفیق اجتماعی و مشارکت حداکثری افراد دارای معلولیت در برنامه‌های نمایشی کشور قرار گرفته و با همکاری و مشارکت سازمان بهزیستی برگزار می‌شود. در این بخش ۲۰ نمایش برگزیده جشنواره‌های منطقه‌ای تئاتر افراد مبتلا به معلولیت، شامل ۱۳ نمایش صحنه‌ای و ۷ نمایش خیابانی از ۱۵ استان حضور دارد که از ۲ تا ۸ بهمن در تالار هنر، تالار محراب و پهنه رودکی (روبه‌روی تالار وحدت) اجرا خواهند داشت.

در بخش فراگیر، گروه‌های نمایشی با اختلالات شنوایی، بینایی، ذهنی، جسمی حرکتی و سالمند از استان‌های کردستان، کرمانشاه، اصفهان، خراسان رضوی، گیلان، چهارمحال‌وبختیاری، یزد، تهران، مازندران، قزوین، گلستان، کرمان، بوشهر، هرمزگان و آذربایجان غربی حضور دارند. نمایش‌های صحنه‌ای بخش فراگیر شامل «روز از نو روزی از نو» به کارگردانی مجتبی مرادی، «کل» به کارگردانی مصطفی محمدی، «مغازه شماره ۱۳»  به کارگردانی مهتاب نفیسی، «نگاتیو» به کارگردانی حسین غلامی، «دوست ندارم خواب ببینم» به کارگردانی سعید چگنی، «برداشت آزاد»  به کارگردانی ریحانه جباری و محمدحسین علیپور، نمایش «خودپرواز» به کارگردانی جعفر دل‌دل، «رستگاری از فرانکشتاین» به کارگردانی نوال وائلی، «احساس آهنی» به کارگردانی آرزو جعفری، «ترال ستاجوسال» به کارگردانی کاظم ارجمندنیا، «آشپزخانه فنلاندی‌ها» به کارگردانی لقمان بحرانی، «خرده‌شوخی‌های زناشویی» به کارگردانی محمد سایبانی و «قدم نورسیده» به کارگردانی یاسر رستمی هستند.

نمایش‌های خیابانی بخش فراگیر نیز شامل نمایش «روز تولد من» به کارگردانی صادق حسین‌زاده، «تسویه نقدی» به کارگردانی مجتبی خلیلی ،«رومئو B ژولیت» به کارگردانی نسا سلیمانی، «لبخند با طعم ماسک» به کارگردانی محسن مسعودی‌فر، «گوله بهار» به کارگردانی مرتضی زحمتکش، «با قید فوریت» به کارگردانی مجتبی لاله‌زاری و مهسا دهقانی و «بووق»  به کارگردانی مرضیه علیزاده معرفی شده‌اند.

گروه فرهنگ و هنر: «ناپلئون» ریدلی اسکات را باید یکی از پر‌شمار آثاری دانست که با موضوع شخصیت ناپلئون بناپارت در تاریخ سینما است؛ از «شبی در موزه» تا «جنگ و صلح» همگی به نوع و نحوی پیرامون این فرمانده نظامی ساخته و تولید شده‌اند. فرماندهی که قدیمی‌ترین فیلم ساخته شده درباره او به 100 سال پیش با نام «ناپلئون از دید ابل گانس» (Napoleon as seen by Abel Gance) به کارگردانی ابل گانس و بازی آلبر دیودونه در نقش ناپلئون بازمی‌گردد؛  فیلمی که به جرأت می‌توان اذعان کرد یکی از معروف‌ترین فیلم‌های صامت تاریخ سینما و یکی از بهترین فیلم‌ها درباره‌ انقلاب فرانسه است که سال ۱۹۲۷ منتشر شد. ابل گانس در زمان خود یک فیلمساز انقلابی به شمار می‌آمد و فیلم «ناپلئون» نیز به عنوان جاه‌طلبانه‌ترین و قابل‌توجه‌ترین فیلم او شناخته می‌شود. با توجه به قدمت فیلم، دستاوردهای آن هنوز هم خیره‌کننده و همچنان به عنوان یکی از بهترین فیلم‌ها در ژانر زندگینامه در تمام دوران سینما، در صدر فهرست چنین فیلم‌هایی قرار گرفته.

اما نزدیک به 100 سال بعد پس از ساخت فیلم‌هایی چون داستان بشر (The Story of Mankind) به کارگردانی اروین آلن، عشق و مرگ (Love and Death) به کارگردانی وودی آلن، دزیره (Désirée) به کارگردانی هنری کاستر با بازی درخشان مارلون براندو، کنت مونت کریستو (The Count of Monte Cristo) به کارگردانی کوین رینولدز و  واترلو (Waterloo) به کارگردانی سرگئی باندارچوک، ریدلی اسکات نیز پیرامون او دست به ساخت فیلم‌ زده است. کارگردانی که پیش‌تر نیز نخستین فیلمش با عنوان «دوئل‌بازها»، در سال ۱۹۷۷ اشاره به دوران ناپلئون بناپارت داشته و امروز پس از 46 سال فیلمسازی و ساخت فیلم‌هایی چون «افسانه»، « گلادیاتور»، «تلما و لوییز»، «گنگستر آمریکایی» و «رابین هود» دوباره به دوران بناپارتی بازگشته است. 

البته اغلب فیلم‌های ساخته شده درباره شخصیت ناپلئون بناپارت بیشتر در ژانر طنز و کمیک بودند و آثار جدی سرشناس و شاخص پیرامون او بسیار کم و انگشت‌شمار هستند اما آنچه ریدلی اسکات تلاش کرده از ناپلئون به تصویر بکشد، یک فرمانده شجاع و نترس در قالب یک فیلم حماسی است؛ ژانری که پیش‌تر نیز در گلادیاتور یا پادشاهی بهشت در بهترین حالت ممکن  آن را تجربه کرده بود اما آنچه به عنوان بیست‌وهشتمین فیلم سینمایی اسکات در معرض دید مخاطبن و علاقه‌مندان قرار گرفته شاید از ۲ فیلم گلادیاتور و پادشاهی بهشت ضعیف‌تر باشد اما قطعا از فیلم‌هایی چون «خروج: خدایان و پادشاهان» (Exodus: Gods and Kings) و «رابین هود» (Robin Hood) قوی‌تر در آمده است. 

ریدلی اسکات در روایت خود از ناپلئون بی‌طرف ایستاده و اجازه می‌دهد مخاطب با امیال و اهداف و انگیزه‌های شخصی و موقعیت‌های پیش ‌روی او همراه شود. چهره بی‌روح و بی‌حس واکین فینیکس در بیشتر صحنه‌ها نیز باعث می‌شود تا مخاطب کمتر به تفکر و اندیشه سازنده درباره ناپلئون پی ببرد. با این حال در تصویر رخدادها هیچ‌گونه ابایی از به تصویر کشیدن ضعف‌ها و ناتوانی‌های او ندارد. هنگامی که او به همراه ۳ عضو دیگر کودتا می‌کنند و در جلسه شورا مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد، مستأصل به نیروهای نظامی‌اش پناه می‌برد و پس از آن مقتدرانه وارد شورا می‌شود یا هنگامی که در مصر از خیانت همسرش خبردار می‌شود و به فرانسه بازمی‌گردد و به جای مجازات او مجبور به قبول عجز و ناتوانی در برابر عشق خود به جوزفین می‌شود.

روایت فیلم به ‌رغم تعدد لوکیشن‌ها، اتفاقات، افراد و کاراکترهای متعدد اما بسیار روان و ساده است. فیلم به لحاظ ریتم نیز دارای شتاب مناسبی است که کلاف سردرگم را در مخاطب به وجود نمی‌آورد. در واقع روایت فیلم علاوه بر ریتم تند و تعدد اتفاقات بیشتر به حذف زوائد پرداخته تا سرعت بخشیدن به کلام و اتفاقات و در نتیجه کاراکترهای فیلم که اسامی آنها و حتی شخصیت‌شناسی آنها برای مخاطب سینما ممکن می‌شود. 

کارگردان در قاب‌بندی‌ها و روایت خود فاصله معینی از شخصیت اصلی را حفظ می‌کند. او درونیات ناپلئون را از نامه‌هایش بیرون می‌کشد و چیزی به او اضافه نمی‌کند. قاب‌بندی‌های شخصیت دارای یک چارچوب مشخص است و در مواقعی که دچار تزلزل یا درماندگی شده است، قاب‌بندی‌های خود را تغییر نمی‌دهد.  

ریدلی اسکات بخوبی حضور خود را در میان روایت پنهان کرده و به‌رغم برجسته‌سازی بخش‌هایی از زندگی ناپلئون، حضور و دیدگاهش را تا پایان فیلم مشخص نمی‌کند. برجسته‌سازی کشتن سربازان روی دریاچه یخ‌زده، کشته شدن سربازان در روسیه و شکست و کشته شدن تعداد زیادی از سربازانش در جنگ واترلو نشان‌دهنده دیدگاه سازنده درباره کشتار بی‌حد و مرز سربازان در طول جنگ‌ها است؛ کشتاری که گاه مانند جنگ با روسیه و اتریش و قتل‌عام سربازان در دریاچه یخ‌زده حماسی نیز تصویر می‌شود.

در سکانس جنگ فرانسه با روسیه و اتریش، مدت‌زمان فیلم از لحظه آغاز درگیری تا دستور عقب‌نشینی نیروهای روسی و اتریشی نزدیک به ۲ دقیقه است، در حالی که مدت‌زمان فیلم از لحظه اعلام عقب‌نشینی تا بمباران دریاچه یخ‌زده و کات خوردن به صحنه بعدی، نزدیک به 4 دقیقه است. صحنه بمباران سربازان و کشته شدن آنها ۲ برابر صحنه نبرد است. البته می‌توان اینگونه تفسیر کرد که فیلمساز برای شکوه و جانبداری فرانسه اینگونه تصویر‌سازی کرده و کشته شدن دشمنان فرانسه را بیشتر تصویر کرده است اما با تماشای کل فیلم متوجه می‌شویم این دیدگاه صحیح نیست.

در سکانس جنگ تولون نیز که صحنه پیروزی مهمی است که توسط ناپلئون تصویر می‌شود، جدای از روایت اتفاقات جنگ و قاب‌بندی‌ها، مدت زمان این سکانس از لحظه شروع درگیری نیز حدودا ۴ دقیقه است که با سکانس کشتار سربازان در حال فرار روسی و اتریشی برابری می‌کند.

البته فیلمساز این دیدگاه خود را تاپایان مخفی نگاه می‌دارد اما در پایان فیلم و طی چند کپشن، سازنده با اعلام تعداد کشته‌های جنگ‌های ناپلئون، نتیجه قطعی این جنگ‌ها و جاه‌طلبی‌های او را کشته‌های به جا مانده در طول این جنگ‌ها اعلام می‌کند و آنجاست که مخاطب پس از تماشای فراز و نشیب‌های جذاب ناپلئون در طول فیلم تازه متوجه خسارات به‌جامانده و سرمایه‌های انسانی از دست رفته می‌شود. در واقع در انتهای فیلم مخاطب سینما روی صندلی میخکوب می‌شود و می‌خواهد در تمام زمانی که تیتراژ فیلم پخش می‌شود یک بار دیگر اتفاقات و وقایع فیلم را مرور کند و درباره دیدگاهش نسبت به فرمانده جسور و جاه‌طلبی که فتوحات بسیار داشته و به قول خودش دچار تزلزل‌های پیش پا افتاده نشده، تصمیم بگیرد هنگام خارج شدن از سالن سینما همراه خود یک فرمانده فاتح را بیرون ببرد یا یک ماشین کشتار سربازان را.

گروه فرهنگ و هنر: تا اوایل دهه 80 هر چه از نمایش‌ها و اجرا‌های روی صحنه به یادگار می‌ماند تنها منحصر به معدود عکس‌ها و بروشور‌های نمایش‌ها بود اما از ابتدای دهه 80 به‌‌رغم هزینه مضاعف، بسیاری از کارگردان‌ها سعی کردند در کنار عکاسی و چاپ بروشور، از اجراهای روی صحنه فیلمبرداری نیز کنند تا علاوه بر عکس و بروشور، یک فیلم کامل و حرفه‌ای نیز از اجراهای‌شان باقی بماند. از طرفی جشنواره‌های خارجی نیز گروه‌های نمایشی را مکلف کردند برای پذیرش اثرشان در فستیوال‌ها، فیلم کامل و حرفه‌ای ارسال کنند و همین شد که از آن سال‌ها، موجی از ضبط آثار حین اجرا در کشور بویژه در آثار اجرا شده در سالن‌های تهران به راه افتاد، صد البته این نوع ضبط‌ها با تله‌تئاتر بسیار متفاوت است و عمده این تفاوت‌های ضبط حین اجرا در سالن و با حضور تماشاگران است نه در استودیو با چند دوربین و بعضا کات‌های حین اجرا. بر همین اساس ضبط کامل یک اجرا، آرام آرام به جزء لاینفک گروه‌های نمایشی بدل شد؛ کاری که به‌‌رغم هزینه گزاف اما برای ماندگاری و ارائه به جشنواره‌های خارجی بسیار مفید و پرفایده بود. نکته قابل تامل اینکه ضبط این آثار کاملا  شخصی و در تملک کارگردان اثر صورت می‌گرفت اما از اواخر دهه 80 و با تاسیس تماشاخانه ایرانشهر به عنوان یکی از مهم‌ترین و موثرترین سالن‌های نمایش در کشور و با تدبیر مدیر عامل وقت، ضبط تمام آثار روی صحنه رفته در تماشاخانه ایرانشهر با هزینه این مجموعه و در تملک تماشاخانه را باید نخستین اقدام سازمان‌یافته و البته هوشمندانه دانست که متاسفانه با تغییر مدیریت آن هرگز دنبال نشد. 

اکنون با گذشت بیش از 2 دهه از راه افتادن این موج، کم و بیش آثار شاخص و مطرح تئاتر کشور به صورت شخصی ضبط شده است که طی سال‌های اخیر در چند نوبت برخی از آنها در محافل خصوصی و مستقل نیز اکران شد اما خانه هنرمندان ایران در دور جدید فعالیت‌ خود با پیشنهاد انجمن صنفی منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه تئاتر و سینماتک خانه هنرمندان ایران به صورت رسمی اقدام به پخش هفتگی فیلم‌تئاتر‌های شاخص کرده است که در نخستین گام نیز همزمان با هشتاد‌و‌پنجمین سالروز تولد علی رفیعی، فیلم‌تئاتر «خانه برناردا آلبا» نوشته فدریکو گارسیالورکا را شامگاه پنجشنبه 20 دی با حضور ستاره اسکندری، بازیگر و تهیه‌کننده نمایش «خانه برناردا آلبا» و حمید پورآذری، کارگردان و دستیار علی رفیعی برای علاقه‌مندان و هنرمندان پخش کرد. 

در این برنامه عباس غفاری، عضو هیات مدیره انجمن منتقدان و نویسندگان خانه تئاتر با اظهار خشنودی از آغاز این برنامه گفت: قرار است این جلسات به طور مداوم برگزار شود تا ما بتوانیم در کنار یکدیگر، تئاترهای خوب دهه‌های گذشته را ببینیم، چون فکر می‌کنیم اکنون نسلی وجود دارد که بسیاری از این آثار شاخص را ندیده و گاهی تنها اسم آنها را شنیده است. بنابراین ما تصمیم داریم نمایش‌های شاخص تئاتر ایران و جهان در دهه‌های گذشته را در این برنامه نمایش دهیم. 

امروز در افتتاحیه توانستیم یکی از شاخص‌ترین آثار این 2 دهه گذشته، نمایش «خانه برناردا آلبا» را که به طراحی و کارگردانی علی رفیعی روی صحنه رفته به نمایش بگذاریم. این نمایش سال ۹۷ در تالار وحدت اجرا شده است. متاسفیم که بعد از آن اثر دیگری از دکتر علی رفیعی ندیده‌ایم.

ستاره اسکندری، بازیگر و تهیه‌کننده نمایش نیز با اشاره به جایگاه و شخصیت علی رفیعی در تئاتر کشور گفت: علی رفیعی یکی از ارکان مهم تئاتر ایران است. 

اگر به تاریخ تئاتر ایشان نگاه کنیم، انگار یک پیش‌آگاهی در کارهای ایشان نسبت به جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند، وجود دارد. نمایش «خانه برناردا آلبا» نیز از این قاعده مستثنا نیست. این چیزی است که همه ما در مقام شاگردان آقای رفیعی، سعی کردیم از او بیاموزیم تا نسبت به آن چیزی که در جامعه رخ می‌دهد حساس باشیم. شخصا فکر می‌کنم آثار علی رفیعی، هر کدام ورقی است از دفتر تاریخ این مملکت.

اما آنچه بسیار حائز اهمیت است و با توجه به رشد روزافزون دانش‌آموخته‌های تئاتر در سطح حرفه‌ای، این روزها شاهد انبوهی از هنرمندان تازه‌کار هستیم که نه‌تنها اطلاعات چندانی پیرامون آثاری که طی 4 دهه گذشته روی صحنه رفته‌ ندارند، بلکه در نهایت تاسف و با توجه به سیستم اشتباه آموزشی، حتی بسیاری از آنها نام هنرمندان شاخص و سرشناس تئاتر کشور را نیز نمی‌دانند؛ از همین رو برگزاری و پخش فیلم‌تئاتر‌ها برای آشنایی و آگاهی از سوابق و گذشته تئاتر کشور یکی از الزامات امروزی در حوزه هنرهای نمایشی کشور است که متاسفانه طی سالیان اخیر اهتمامی از سوی دستگاه‌ها و نهاد‌های حرفه‌ای و آموزشی در این زمینه شده بود تا با همت و تدبیر انجمن منتقدان و نویسندگان تئاتر کشور و همکاری خانه هنرمندان ایران قدمی برداشته شد. 

البته در کنار اهتمام، استمرار آن نیز بسیار مهم و  نتیجه‌بخش خواهد بود که امیدواریم این برنامه به صورت هفتگی با اطلاع‌رسانی مناسب ادامه یابد.

فرزانه غلامی‌تبار: «حیاط دولت» معمولا یکی از دوست‌داشتنی‌ترین برنامه‌ها برای خبرنگاران و گزارشگران رسانه‌های مختلف تصویری، مکتوب و برخط به شمار می‌رود، زیرا تنها فضایی است که اهالی رسانه بدون هیچ‌گونه سدی با وزرا مواجه می‌شوند و می‌توانند انواع و اقسام سوالات را با توجه به دغدغه‌های اصلی اقشار مختلف مردم برای رفع مشکلات معیشتی و... مطرح کنند. در این فضا وزرا بدون هیچ‌گونه همراه و محافظی چاره‌ای جز پاسخگویی به پرسش‌های غیرقابل پیش‌بینی و بعضا چالشی خبرنگاران ندارند و از آنجا که نمایندگان رسانه‌های مختلف بدون هیچ‌گونه هماهنگی و با آزادی عمل کامل سوالات خود را از وزرا می‌پرسند، در خیلی از موارد پاسخ این پرسش‌ها گرهی از مشکلات اقشار مختلف جامعه باز می‌کند، البته به شرطی که پرسش‌های خبرنگاران از دل دغدغه‌های جامعه برآید اما متاسفانه همیشه اینطور نیست. یکی از اخبار حاشیه‌دار که چند روز پیش توسط یکی از خبرنگاران از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی پرسیده شد، مربوط به احتمال بازگشت خواننده لس‌آنجلسی مشهور به «معین» بود که پاسخ  وزیر فرهنگ مبنی بر عدم مشکل بازگشت این خواننده، بلافاصله در فضای مجازی وایرال شد و تا زمان نگارش این مقاله نیز همچنان مورد بحث و نظر در فضای مجازی قرار دارد. 

البته اینگونه گمانه‌زنی‌های هواداران خواننده‌ها در فضای مجازی مربوط به روزهای اخیر نیست و حداقل از زمانی که فضای مجازی گسترش یافته، گمانه‌زنی‌هایی درباره احتمال بازگشت و ماندگاری خواننده‌های خارج‌نشینی چون معین که همواره از اقدامات امنیتی و سیاسی علیه کشورشان به‌ دور بوده‌اند، مطرح  بوده است. حال بماند که برخی شواهد حاکی از آن است این دست خواننده‌های بدون حاشیه  مقیم خارج از کشور، طی سالیان متمادی چندین مرتبه در سکوت خبری به کشور رفت و آمد داشته‌اند. خوانندگانی که شاید تعدادشان به عدد انگشتان ۲ دست نیز برسد. اما واکنش‌های سیاسی و جناحی به این موضوع قابل تأمل است، به گونه‌ای که عوامل یک جناح سیاسی از روز چهارشنبه تمام تلاش‌شان را کرده‌اند تا به نوعی این خواننده را از بازگشت به ایران بترسانند. 

مثلا یکی فیلم پر کرده و علیه وزیر ارشاد مطالبی گفته و تأکیدکرده که معین در صورت ورود به ایران باید منتظر برخورد نهاد‌های امنیتی باشد! یا یکی که همواره سعی می‌کند با بیان نکات مثلا حقوقی حاشیه‌ساز شود، در اظهار نظری عجیب و غریب ادعای بازداشت و حبس معین در صورت بازگشت به کشور را مطرح کرده است، یا چهره‌ای چون حمید فرخ‌نژاد در استوری صفحه شخصی‌اش، با کنایه احتمال بازگشت معین به کشور را به رأفت اسلامی در آستانه انتخابات مجلس مرتبط دانسته است که این نوع واکنش بخوبی نشان‌دهنده ترس افراد شکست‌خورده‌ای چون فرخ‌نژاد از بازگشت رسمی برخی خواننده‌های لس‌آنجلسی به کشور است. 

به هر حال تنها 2 روز پس از اظهارات وزیر ارشاد مبنی بر اینکه یک خواننده مقیم خارج از کشور می‌تواند همانند سایر هموطنان به ایران رفت‌و‌آمد داشته باشد؛ موجی از اظهار‌نظر‌ها برای ترساندن این خواننده به‌راه افتاده است. موجی که می‌توان از آن به «دلواپسان معین» یاد کرد. درباره این موضوع لازم است 2 نکته مورد توجه قرار گیرد:

1- وزیر ارشاد در پاسخ خود به سؤال خبرنگار گفته است‌ رفت‌و‌آمد‌ آقای معین به ایران منعی ندارد. اما او درباره برگزاری کنسرت توضیحاتی هم داد.

وزیر ارشاد گفته است: «ایشان در ایران هیچ مساله‌ای ندارد اما برای فعالیت او باید مراحل قانونی طی شود. اجازه فعالیت بحث دیگری است، حضورشان در ایران هیچ مشکلی ندارد. آن هم طبق قوانین انجام می‌شود. هر چه درباره هر فردی انجام می‌شود، درباره ایشان هم صادق است. قانون حاکم است».

2- این را باید به خاطر داشته باشیم که تعداد قابل توجهی از خوانندگان موسوم به لس‌آنجلسی که حواشی سیاسی یا اخلاقی نداشته‌اند طی سالیان متمادی با بهره‌مندی از همان رأفت اسلامی در سکوت خبری به کشور رفت و آمد داشته‌اند و پرداختن به حضور این عده محلی از اعراب در جریان اصلی  رسانه‌ای کشور ندارد و می‌طلبد خبرنگاران و رسانه‌های رسمی کشور کاملا هوشمندانه در مقابل جریان‌سازی موج خبری اخبار حاشیه‌ای در «حیاط دولت» به عنوان مهم‌ترین فضای کاری رسانه‌ای عمل کنند.