تیم ملی فوتبال ایران نسبت به بازی آخر خود مقابل قطر تغییرات محسوسی داشته است.

تیم ملی فوتبال ایران چهارمین بازی خود در مرحله سوم انتخابی جام‌جهانی ۲۰۲۶ را مقابل قطر برگزار می‌کند. از نکات قابل توجه نسبت به دیدار اخیر ۲ تیم در جام ملت‌های آسیا که با برتری ۳ بر ۲ عنابی‌ها پایان یافت، کاهش میانگین سنی تیم ‌ملی است. در جام ملت‌های اخیر ایران با میانگین سنی ۲۹ سال، دومین تیم مسن جام لقب گرفت اما پس از پایان تورنمنت نفرات جوان و جدیدی به جمع شاگردان امیر قلعه‌نویی دعوت شدند تا این میانگین برای اردوی فعلی یک سال و نیم نسبت به جام ملت‌های قطر کمتر شود. امید ابراهیمی 36 ساله پس از پایان آن تورنمنت از تیم ‌ملی خداحافظی کرد و احسان حاج صفی 33 ساله هم دیگر به تیم ‌ملی دعوت نشد. رامین رضاییان، دفاع راست 34 ساله هم در اردوهای اخیر حضور نداشته است. دعوت نشدن این 3 نفر که در ترکیب اصلی دیدار با قطر حضور داشتند و کریم انصاری‌فرد 33 ساله از مهم‌ترین دلایل کاهش میانگین سنی تیم ایران است. در حال حاضر امین حزباوی، محمدمهدی زارع، محمد قربانی، محمدجواد حسین‌نژاد و امیرحسین حسین‌زاده بازیکنان ۲۳ و زیر ۲۳ سالی هستند که برخلاف جام ملت‌ها در اردوی تیم ملی حضور دارند تا در این اردو میانگین سنی تیم ‌ملی به 27.4 سال برسد.

محمد لسانی*: وجهه و توان رژیم صهیونیستی را می‌توان در ۲ میدان «رزم نظامی» و «رزم رسانه‌ای» سنجید. صهیونیست‌ها در حوزه اول یعنی جنگ سخت و نظامی به هیچ عنوان خوداتکا نیستند و صرفا با توان لجستیکی و جنگ‌افزارهای آمریکا و بلوک غرب است که توانسته‌اند در این یک سال دوام بیاورند و از هم نپاشند. روی دیگر ماجرا اما قدرت این رژیم در افسونگری رسانه‌ای و متکی به تبلیغات پرطمطراق و حتی واسطه‌گرانه است تا چهره واقعی خود را پشت افراد حقیقی و هویت‌های حقوقی پنهان کند. دلیل اصلی این پنهان‌سازی نیز چیزی جز ترس از واکنش‌های اجتماعی به علت منفور بودن نزد افکار عمومی کشورهای منطقه و جهان نیست. یک نمونه ملموس برای این هویت‌زدایی و پنهان‌سازی، شبکه «اینترنشنال» است که سعی دارد از مالک و سرمایه‌گذار خود چیزی به زبان نیاورد اما حضور خبرنگاران این شبکه در مراکز فرماندهی، پادگان‌ها و خطوط مقدم نظامی صهیونیست‌ها، فریاد می‌زند یگان تبلیغات و عملیات روانی ارتش اسرائیل صحنه‌پرداز این شبکه است. اصولا افسون و فریب از تکنیک‌هایی است که رژیم صهیونیستی هم در میدان نظامی و هم رسانه‌ای به‌کار می‌برد. جوخه‌های ترور «عرب‌نماها» با هویت‌های کاملا مردمی و خودی! به محله و ساختمان اهداف نفوذ و در یک لحظه اقدام به حذف فیزیکی یا ربایش سوژه‌ها می‌کنند. دقیقا در میدان رسانه‌ای نیز «ایرانی‌نماها» را برای اینترنشنال انتخاب کرده و «عرب‌نماها» را در صفحات شبکه‌های اجتماعی به کار می‌گیرند تا بتوانند پیام خود را از زبان افراد همزبان و هم‌فرهنگ با مخاطب در ذهن و دل او جای دهند. در هفته‌های اخیر اما پروژه اصلی رسانه‌ای افسونگرانه رژیم صهیونیستی بر «عقبه‌زدایی و قطع زنجیره حیات مقاومت» همراستا با عملیات نظامی متمرکز است. بر این اساس، رسانه‌ها و «انسان - رسانه‌»های صهیونی باید در ۲ حوزه به ایجاد و تشدید جدایی و انفکاک اقدام کنند: اول بین جبهه فعال با جبهه پشتیبان (ایران) و دوم بین جبهه فعال با عقبه اجتماعی خود. برای مثال تولید شایعات بی‌اساس و روایت‌های مخرب در میان جامعه لبنان از انفعال و حتی معامله(!) ایران در قبال شهید سیدحسن نصرالله و حزب‌الله از اصلی‌ترین ترفندهای صهیونی است که برای ایجاد دودستگی در محور مقاومت برنامه‌ریزی شده است. از سوی دیگر، چهره‌های رسانه‌ای «عرب‌نما» و پیام‌های تولیدی که از واحدهای محتواسازی صهیونیست‌ها به کف شبکه اجتماعی می‌ریزد با برجسته‌سازی و تأکید بر نقش حزب‌الله در آوردن جنگ به داخل خاک لبنان سعی دارد مردم لبنان را نسبت به حزب‌الله بدبین کند و پایگاه اجتماعی این تشکیلات را هدف گیرد.

در برابر استراتژی عقبه‌زدایی و قطع زنجیره حیات مقاومت باید در داخل محور مقاومت به استراتژی همگرایی و تشدید انسجام جبهه‌ای اقدام کرد. این همگرایی در ۲ لایه نیاز است؛ اول، داخلی بین هواداران و حامیان با جبهه کنشگر و دوم بین جبهه عمل‌کننده با جبهه ایران. این طراحی باید جدا از تشریفات و تعارف‌های معمول باشد و بتواند بخوبی نشان‌دهنده واقعیت روابط موجود باشد. برای مثال اقدام ملموس، عینی و شجاعانه رئیس مجلس در هدایت هواپیما و فرود در میانه دود و آتش فرودگاه بیروت را می‌توان یک نمونه از اقدامات همگراکننده و انسجام‌بخش نام برد. باور به اهمیت هر عضو پیکره مقاومت برای دیگران، یک عقیده جمعی است و سیاست وحدت ساحات [وحدت میدان‌ها] به همین علت است که بر آرایش فراملی و منطقه‌ای مقاومت تأکید دارد.

کبری آسوپار: ما از لبنان دست نمی‌کشیم؛ جمهوری اسلامی برای رساندن این پیام نیازی ندید حرف بزند، بلکه رئیس مجلسش، آنجا روی ویرانه‌های جنایات اسرائیل در بیروت و ذیل پرواز پهپادهای رژیم قدم زد. حرف‌های دیپلماتیک را گاهی باید با حضور در میدان زد. چنانکه هفته پیش از آن هم، در برابر تهدید اسرائیل مبنی بر هدف قرار دادن هر پروازی از ایران در فرودگاه بیروت، ایران وزیر خارجه‌اش را به بیروت فرستاد و او بی‌هیچ مشکلی در فرودگاه بیروت قدم به زمین گذاشت؛ قدم‌هایی دیپلماتیک در میدان.

رد قدم‌های ایران در لبنان در طول تاریخ مانده است و همیشه پیوندهایی فراتر از مرزهای جغرافیایی این ۲ منطقه را به‌هم آمیخته است. تاثیر لبنان بر ایران هم غیر قابل انکار است. دورانی از جبل عامل در جنوب لبنان به ایران آمدند و ایران را برای پرچمداری شیعه سیاسی و حکومت شیعی در عصر صفوی یاری کردند و دورانی هم از ایران به لبنان رفتند و شیعیان تحت ظلم جنوب را برای خودباوری و مقاومت و دفاع کمک کردند که نماد آن امام موسی صدر است.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی مردم ایران در سال 57، نفوذ ایران در لبنان بیش از گذشته شد و موضوع از «رد قدم» فراتر رفت؛ نفوذی که تا آن زمان اغلب از مسیر فرهنگ مذهبی طی شده بود، پس از تشکیل جمهوری اسلامی و در امتداد مجاهدت‌های امثال مصطفی چمران، حول موضوع ظاهراً سیاسی «مبارزه با صهیونیسم» پیش رفت و چون اشغالگری اسرائیل برای مردم لبنان محسوس‌تر از مداخلات فرانسه و آمریکا یا عقب‌ماندگی‌ها از فرهنگ شیعی بود، لبنانی‌های بیشتری با آن همراه شدند. اینگونه مقاومت مردم لبنان، این بار متشکل و سازمان‌یافته ذیل نام «حزب‌الله» توسعه یافت. شیعیان لبنان حالا یک تکیه‌گاه دولتی و مردمی یافته بودند؛ جمهوری اسلامی ایران.

در همه 4 دهه گذشته که نفوذ قدم به قدم ایران در لبنان و قوت گرفتن مقاومت مردمی باعث خروج پله پله نظامیان فرانسوی و آمریکایی و در نهایت اشغالگران صهیونیست از این کشور شد، سازمان‌های اطلاعاتی غربی و صهیونیستی بیکار ننشستند و تلاش کردند حیاط خلوت غرب در لبنان را با بیرون راندن ایران احیا کنند اما ایران خیلی بیشتر از آنکه به شکل فیزیکی در خاک لبنان حضور داشته باشد، در قلب‌ لبنانی‌ها حاضر بود، هم از این رو، عملیات‌‌های روانی متعدد غربی - صهیونیستی علیه ایران با موضوع لبنان به راه انداختند تا ذهن‌ها را تغییر دهند.

برای ایرانی‌ها «نه غزه، نه لبنان» ساختند، برای لبنانی‌ها «ایران برو بیرون، بیروت آزاد است»؛ این‌سو صدای‌شان از بی‌بی‌سی بیرون می‌آمد، آن‌سو از العربیه. اینجا آشوب می‌شد، می‌گفتند از لبنان نیرو برای سرکوب آورده‌اند، آن‌سو نخست‌وزیر ترور می‌شد، می‌گفتند ایران‌ زده است. حجم تلاش‌های صهیونیست‌ها و غربی‌ها برای بر هم زدن آمیختگی ایران و لبنان فراتر از آن است که در خطوط میانی یک یادداشت مجمل بگنجد و خود مجالی دیگر و تفصیلی می‌طلبد. تلاش‌هایی که در یک سال اخیر و پس از توفان ‌الاقصی شدت گرفته تا پیوند ایران و محور مقاومت را به وهم خویش ببرد و حتی به اتهام کم‌کاری ایران در دفاع از مقاومت یا قصه‌سازی درباره جاسوسی سرداران ایران و حتی‌تر دروغ کثیفی چون فروختن حزب‌الله و سید مقاومت هم رسید. پیام قدم‌های مسؤولان ایرانی روی خاک لبنان، چه فرودگاه بیروت و چه ویرانه‌های عملیات‌های تروریستی صهیونیست‌ها، هم برای توده‌های مردمی لبنان بود که بدانند این تکیه‌گاه دولتی مبتنی بر جمهوریت (مردم) و اسلامیت (دین) همچنان و همیشه همراه آنان است و هم به اقلیتی از جوانان انقلابی پرشور ایرانی بود که در دفاع از محور مقاومت، خود را جلوتر از نظام ندانند و به مردان جمهوری اسلامی اتهام تعلل و ترس و سازش نزنند.

اما شاید مهم‌ترین پیام به غربی‌ها و نگهبان هاری که در منطقه برای منافع خود ایجاد کرده‌اند بود که ما از لبنان دست نمی‌کشیم. پیام به آنهایی بود که دنبال فراهم آوردن یک فرصت هستند تا حیاط خلوت خود در لبنان را که به لطف شهادت‌طلبی مجاهدان لبنانی، از بین رفت، روی ویرانه‌های بیروت تجدید بنا کنند. ما در لبنان هستیم و قدم قدم مقامات ما روی خاک لبنان با شما حرف می‌زنند، حتی اگر تهدید کنید هر پروازی از ایران را هدف قرار می‌دهید. این حرف‌ها رجز نیست؛ آنچنان که قدم قدم سرداران ما در لبنان بی‌آنکه تصویری از آن باشد، از احمد متوسلیان تا عباس نیلفروشان با شما حرف زد و شما حتما آن را شنیدید و روزی که مجبور به ترک خاک لبنان شدید، با همه وجود درک کردید که آن حرف‌ها رجز نبود.