تراکتور به یک قدمی تاریخ‌سازی در آسیا رسیده است. تیمی که زمانی تنها نماد فوتبال شمال‌ غرب ایران بود، حالا دارد خودش را به‌عنوان یکی از مدعیان قهرمانی در سطح دوم لیگ قهرمانان آسیا معرفی می‌کند. تراکتور با اقتدار تمام، مرحله گروهی را پشت سر گذاشت و حالا در آستانه یک رویارویی جذاب با نماینده بحرین، تیم الخالدیه، قرار گرفته است. 

* بهترین قرعه ممکن؟ شاید بله! شاید هم نه!

در کوالالامپور که قرعه‌کشی انجام شد، همه می‌گفتند تراکتور خوش‌شانس بوده. بین 3 گزینه‌ای که وجود داشت، بحرین شاید آسان‌ترین حریف ممکن بود اما در فوتبال آسیا، هیچ‌ چیز آسان نیست. الخالدیه با عبور از تیم‌های سرسختی مثل نیروی هوایی عراق و آلتین آسیر ترکمنستان به اینجا رسیده و هیچ تیمی این مسیر را برای تفریح طی نمی‌کند. 

* غولی که بیدار شده

تراکتور در مرحله گروهی، بدون دردسر خاصی کارش را انجام داد. روشن تاجیکستان، الوکره قطر و البته حذف تیم هندی، راه را برای شاگردان اسکو آسان کرد. حالا اما داستان فرق می‌کند؛ اینجا مرحله حذفی است؛ جایی که یک اشتباه می‌تواند رویای قهرمانی را به کابوس تبدیل کند. 

* بحرین در انتظار تبریز

 تنفس در جنوب خلیج‌فارس و جولان در کوه‌های سهند؛ اینها تضاد جغرافیایی این دو تیم است اما در زمین بازی هم فاصله 2 تیم به همین اندازه و تراکتور تیمی به مراتب بزرگ‌تر و بهتر است. 

نماینده بحرین، هر چند به ‌عنوان تیم دوم صعود کرده اما انگیزه زیادی دارد تا شگفتی‌ساز شود و باید مراقب این انگیزه بود. 

* تاریخ‌های سرنوشت‌ساز

 تراکتور در یکی از روزهای 22 و 23 بهمن، بازی رفت را انجام خواهد داد و یک هفته بعد، در 29 یا 30 بهمن، تکلیف صعود در تبریز مشخص می‌شود. تیمی که در خاک ایران، لیگ برتر را فتح نکرده، حالا می‌تواند رویای قهرمانی آسیا را محقق کند؟ یا شاید یک ‌جام تاریخی در راه است! 

* رؤیای قهرمانی برای یک شهر

 برای تبریز، این قهرمانی چیزی فراتر از فوتبال است. این یک رؤیاست؛ رؤیای شهری که همیشه منتظر بوده تا نماینده‌اش در فوتبال، دستش را به جامی برساند که نه فقط ایران که آسیا به احترامش سر خم کند. تراکتور حالا برای تمام ایران بازی می‌کند. برای تمام آنهایی که می‌خواهند قهرمان آسیا شوند و نام‌شان جاودانه بماند.

فوتبال حالا در ایران طعم دیگری پیدا کرده،  طعمی که به لطف ورود تکنولوژی کمک‌داور ویدئویی (VAR)، نه‌تنها هیجان را دوچندان نکرده، بلکه گاهی نفس بازی را بند آورده است. داستان VAR در ایران، حکایت کودکی است که کفشی بزرگ‌تر از پایش به او داده‌اند؛ کفشی که نه او می‌تواند در آن قدم بردارد، نه دیگران می‌توانند از تماشای قدم‌های لرزانش لذت ببرند. وقتی پس از سال‌ها وعده، سرانجام VAR به لیگ برتر ایران رسید، گمان می‌رفت این تحول، روح تازه‌ای در کالبد فوتبال ما بدمد اما نه‌تنها این اتفاق نیفتاد، بلکه فوتبال ما اسیر وقفه‌هایی شد که بیشتر شبیه تماشای یک فیلم با هزاران توقف ناگهانی است. شاید برای همین است که دیگر نمی‌توان گفت فوتبال در ایران ۹۰ دقیقه است. به نیم‌فصل بیست‌وچهارمین دوره لیگ برتر نزدیک می‌شویم و هنوز هم VAR در بسیاری از بازی‌ها غایب است. حتی در ورزشگاه‌هایی که به این تکنولوژی مجهز شده‌اند، مشکلات از در و دیوار می‌بارد؛ از مانیتورهایی که خاموشند و دوربین‌هایی که غایبند، تا داورانی که با تردید و استیصال، در جست‌وجوی تصویر گمشده‌ای برای قضاوت درستند. گویا کمک‌داور ویدئویی، در فوتبال ایران نه یک فناوری پیشرفته، که یک معماست. بازی نساجی و خیبر در ورزشگاه شهید وطنی، تنها نمونه‌ای از این قصه است؛ دیداری که ۳ بار به VAR کشیده شد و هر بار آنقدر طول کشید که انگار زمان درون استودیوی بررسی تصاویر متوقف شده است. زمانی که می‌شد به جریان بازی اختصاص داد، به دقایقی کش‌دار و عاری از هیجان تبدیل شد؛ دقایقی که هواداران روی سکوها را کلافه و بازیکنان درون زمین را سرد کرد. شاید مهم‌ترین پرسش این باشد: ایراد کار کجاست؟ آیا مشکل از تجهیزات ناقص است یا ضعف در آموزش داوران؟ شاید هم ماجرا به همان تفاوت بنیادی میان فوتبال حرفه‌ای دنیا و فوتبال ما برمی‌گردد. در اروپا، VAR در لحظه تصمیم‌گیری می‌کند، بی‌آنکه ریتم بازی قربانی شود اما در ایران، VAR نه یک کمک‌داور، بلکه داوری است که گاه خود نیاز به کمک دارد! فوتبال ایران، همیشه بهانه‌ای برای زیستن بود؛ نبردی پرشور در مستطیل سبز، که ۹۰ دقیقه شادمانی، اشک و اضطراب را برای‌مان به ارمغان می‌آورد. حالا اما، این تکنولوژی نیم‌بند، داستان بازی‌ها را عوض کرده است. دیگر فوتبال در ایران همان ۹۰ دقیقه‌ دوست‌داشتنی نیست. با این روند، شاید روزی برسد که فوتبال ایرانی، نه به خاطر بازی در زمین، که به خاطر حاشیه‌های VAR به یاد آورده شود.