پایان کاپیتان
بهراد رشوند: در شرایطی که پرسپولیس آماده پوست‌اندازی بزرگ برای فصل آینده میشود، اسماعیل کارتال تصمیمی جنجالی گرفته است؛ تصمیمی که شاید پایان کار امید عالیشاه، کاپیتان وفادار سرخ‌ها در این تیم پرستاره باشد.
در فوتبال، هیچ چیز به اندازه تصمیم‌های بی‌رحمانه، هویت مربیان جدی را آشکار نمی‌کند؛ تصمیم‌هایی که بعضی وقت‌ها یک خاطره را خط می‌زنند، یک نام را از روی پیراهن پاک می‌کنند و گاهی حتی یک «کاپیتان» را به در خروجی باشگاه هدایت می‌کنند. پرسپولیس حالا در آستانه یکی از همین تصمیم‌هاست: پایان همکاری با امید عالیشاه، یکی از آخرین بازمانده‌های نسل وفاداران.
اسماعیل کارتال، سرمربی سرخ‌ها، تنها چند هفته بعد از شروع کارش، نشان داد اهل تعارف و مماشات نیست. او آمده تا پرسپولیس را بازسازی کند، تیمی بدون آویزان‌های مصدوم، بدون نام‌های بزرگ بی‌اثر و بدون بازیکنانی که بیشتر از بازی، در کلینیک عکس یادگاری می‌گیرند.
کاپیتان شماره ۲، به وضوح در طرح جدید جایی ندارد. گزارش‌ها از جلسات فنی باشگاه حکایت از آن دارد که کارتال، با نگاهی دقیق به وضعیت بدنی و پزشکی امید عالیشاه، حکم به پایان حضور او داده است. آن هم با لحنی صریح و جمله‌ای محکم: «تیمی می‌خواهم که بازی کند، نه تیمی که هر هفته منتظر بازگشت بازیکنان مصدوم باشد».
عالیشاه فصل گذشته را بیشتر روی تخت فیزیوتراپی سپری کرد تا روی چمن آزادی. غیبت‌های پیاپی، ناهماهنگی با ترکیب اصلی و افت مشهود در ریتم بازی، همه و همه باعث شد جایگاه او در تیم، هر روز بیشتر به سایه برود اما با آمدن کارتال، این سایه دیگر تبدیل به خاموشی خواهد شد.
درست زمانی که برخی مدیران باشگاه، شاید با نگاهی احساسی، پیشنهاد حفظ عالیشاه را مطرح کردند، کارتال شمشیر را از رو بست و گفت: «استثنا ندارم». جمله‌ای که نه‌تنها تکلیف عالیشاه را مشخص کرد، بلکه یک هشدار جدی برای دیگر بازیکنان شیشه‌ای تیم هم بود. از جمله اوستون ارونوف، هافبک ازبک که اگر در اردوی ترکیه مصدوم شود، بلافاصله باید با ترکیب فصل آینده خداحافظی کند.
این قاطعیت اما تنها یک پیام دارد: پرسپولیس کارتال، تیمی برای خاطره‌بازی نیست؛ این تیم به‌دنبال عملکرد است، نه گذشته. کاپیتان دیروز، اگر امروز آماده نباشد، جایگاهی در پروژه آینده نخواهد داشت.
هواداران اما خواست خودشان را دارند. برای آنها عالیشاه فقط یک بازیکن نیست؛ نمادی است از تعصب، غیرت و تمام آنچه از یک بازیکن پرسپولیس انتظار می‌رود. بازیکنی که سال‌ها بی‌حاشیه ماند، در سخت‌ترین روزها کنار تیم ایستاد و با بازوبند کاپیتانی، نماد ایستادگی شد.
اما فوتبال، حافظه احساس ندارد. اگر داشته باشد، امثال عالیشاه تا ابد در ترکیب می‌مانند. کارتال آمده تا پرسپولیس را از نو بسازد؛ تیمی جوان‌تر، سرحال‌تر و آماده برای رقابت‌های سنگین داخلی و آسیایی. در این مسیر، هر بازیکنی که بار اضافه باشد، کنار گذاشته خواهد شد؛ حتی اگر نامش، کاپیتان امید باشد.
پایان کار عالیشاه در پرسپولیس، شاید برای رسانه‌ها فقط یک خبر باشد اما برای هوادارانی که سال‌ها با شادی‌های او فریاد زدند و با اشک‌هایش بغض کردند، چیزی شبیه مرثیه است؛ مرثیه‌ای برای مردی که شاید دیگر هیچ‌وقت با پیراهن سرخ، روی سکوها دست تکان ندهد.