آقای ۲

باربد بهراد: در میان تمام رفت‌وآمدها، در میان همه امضاهای پرحاشیه و فسخ‌های ناگهانی، یک اسم همیشه سر جایش ایستاده:
کریم باقری!
مردی که سال‌هاست لقب «شماره ۲» را یدک می‌کشد و انگار هیچ میلی به تبدیل شدن به «شماره یک» ندارد. حالا دوباره، در آستانه فصل جدید، او حاضر شده در کنار وحید هاشمیان، نقش دستیار اصلی را بازی کند؛ نقشی که شاید خیلی‌ها آن را دست‌کم بگیرند اما همین نقش، بخشی از تاریخ پرسپولیس شده است.
* کاپیتان تا معلم اخلاق
باقری زمانی در زمین، کاپیتان شکست‌ناپذیر بود. آرام اما کوبنده. حالا همان آرامش و صلابت را به نیمکت منتقل کرده. او نخستین بار با علی دایی روی نیمکت نشست؛ روزهایی که فوتبال ایران پر از ستاره‌های بزرگ و حاشیه‌های داغ بود.
اما نقطه عطف ماجراجویی مربیگری کریم، دوران برانکو بود. پرسپولیس در اوج، با برانکو ایوانکوویچ می‌درخشید و باقری نقش همان مرد پشت صحنه را بازی می‌کرد. خیلی‌ها تصور می‌کردند پس از برانکو، زمان درخشش او به عنوان سرمربی فرامی‌رسد اما کریم از نقش اصلی گریخت و ترجیح داد در سایه بماند.
* ۲ ابدی
پس از برانکو، هر چهره‌ای که روی نیمکت نشست، یک حقیقت را پذیرفت: کریم باقری باید باشد. گل‌محمدی، کالدرون، گاریدو و حالا هاشمیان، همه و همه دستیار وفاداری به نام کریم داشته‌اند. مردی که حوصله دعواهای فنی را نداشت اما وقتی لازم بود، ساکت‌ترین و مقتدرترین صدای رختکن می‌شد.
حتی وقتی در برهه‌ای کوتاه به‌عنوان سرمربی موقت وارد میدان شد، نشان داد اگر بخواهد، می‌تواند فرمانده اصلی باشد ولی باز هم برگشت به همان نیمکت قدیمی، به همان گوشه محبوب. انگار او عاشق همان «نیم‌قدم عقب» ایستادن است.
* مرد تیم‌ ملی و پیشنهادهای ردشده
حضور او در تیم‌ ملی در دوران دراگان اسکوچیچ، یک بُعد دیگر از شخصیت باقری را آشکار کرد. او بدون آنکه پرسپولیس را ترک کند، دستیار سرمربی وقت تیم‌ ملی شد و نقش یک پل ارتباطی آرام و موثر را بازی کرد.
اسکو حتی بعدتر می‌خواست او را به تراکتور ببرد اما کریم باز هم سرسختی نشان داد و در پرسپولیس ماند. این ماندن، شبیه یک اعتراف عاشقانه به یک باشگاه بود. شاید هر مربی دیگری برای نشستن روی نیمکت اصلی وسوسه می‌شد اما کریم انگار فرمولی متفاوت در ذهن دارد: «همیشه باش اما نه در مرکز توجه».
* پرافتخار و بی‌ادعا
وقتی کارنامه او را مرور می‌کنی، تازه عظمتش را می‌فهمی. ۶ قهرمانی لیگ برتر، ۵ سوپرجام، ۲ جام حذفی و ۲ نایب‌قهرمانی آسیا؛ همه اینها در حالی است که هرگز نفر اول نبوده. این افتخارات نشان می‌دهد شماره ۲ بودن، به معنای کم‌اهمیت بودن نیست. گاهی حتی سنگین‌ترین بارها، روی شانه همان مردان ساکت پشت‌ صحنه است.
* ناظم یا عاشق؟
اما جایگاه خاص کریم باقری، او را از اتهام و حاشیه دور نکرده. بعضی او را «ناظم» تیم می‌دانند؛ مردی که فقط نظم را نگه می‌دارد و نقش فنی خاصی ندارد. از طرفی، گروهی معتقدند کریم، عاشق واقعی پرسپولیس است؛ مردی که حاضر است برای این عشق، همیشه پشت‌ سر بایستد و فریاد نزند.
او بارها نشان داده به پول یا شهرت نیاز ندارد. زمانی متهم به دریافت دستمزد بالا شد اما سکوت کرد. کسی نمی‌تواند انکار کند همان لحظه‌هایی که بازیکنان با هم درگیر می‌شوند، کریم آرام می‌آید حرف می‌زند، نگاه می‌کند و با یک حرکت سر یا یک جمله کوتاه، آتش دعوا را خاموش می‌کند.
* مردی برای تمام فصول
شاید در یک فوتبال پرهیاهو، جایی برای چنین شخصیت‌هایی کم باشد اما پرسپولیس، خوش‌شانس بوده که کریم باقری را داشته. مردی که نه‌ تنها هیچ‌ وقت پیراهن تیم رقیب را نپوشید، بلکه هرگز حاضر نشد به‌ خاطر پست و مقام، باشگاه محبوبش را رها کند.
شاید روزی هواداران بخواهند او را در قامت «شماره یک» ببینند اما او فعلاً همان شماره ۲ دوست‌داشتنی می‌ماند؛ بی‌ادعا، عاشق و همیشه آماده برای یک ایستادن آرام پشت سر نفر اصلی.