دویدن روی طناب باریک
علی کمالی: دوومیدانی ایران در آستانه یکی از مهم‌ترین میدان‌های بین‌المللی خود، در دوراهی امید و اضطراب قرار گرفته است. رقابت‌های جهانی دوومیدانی 2025 که شهریورماه در توکیوی ژاپن برگزار می‌شود، به ایستگاهی حساس برای ورزشکاران ایرانی بدل شده؛ جایی که هر قدم، سرنوشت یک فصل تلاش و انتظار را رقم خواهد زد.
در دوره پیشین که بوداپست مجارستان میزبان بود، تنها ۲ نماینده از ایران یعنی حسن تفتیان و فرزانه فصیحی توانستند جواز حضور بگیرند. اما امسال شرایط به مراتب دشوارتر به نظر می‌رسد. رکوردهایی که فدراسیون جهانی به عنوان ورودی معرفی کرده، سقفی بلند و دست‌نیافتنی برای بسیاری از دوومیدانی‌کاران ایرانی ترسیم کرده و همین موضوع باعث شده امیدها تا حدی رنگ ببازد.
طبق اعلام فدراسیون جهانی، ورزشکاران تا دوم شهریور فرصت دارند رکوردهای لازم را ثبت کنند یا جایگاه خود در رنکینگ جهانی را بهبود بخشند. ۲ مسیر برای کسب سهمیه وجود دارد: اول، رسیدن به رکوردهای ورودی؛ دوم، قرار گرفتن در جایگاه مناسب رنکینگ جهانی. در این میان، مسیر دوم شاید تنها کورسوی امید باشد، چرا که فاصله بسیاری از ورزشکاران ایرانی با رکوردهای ورودی قابل توجه است.
با این حال، مسابقات قهرمانی آسیا که اخیراً برگزار شد، بارقه‌ای از امید را در دل‌ها روشن کرد. محمدرضا طیبی با مدال طلای پرتاب وزنه، ریحانه مبینی با قهرمانی در پرش طول و علی امیریان با مدال نقره دوی 800 متر، توانستند خودی نشان دهند. هرچند هنوز فاصله‌شان با استانداردهای جهانی کم نیست اما همین عملکرد باعث شد امتیازات قابل توجهی در رنکینگ جهانی کسب کنند.
آخرین رنکینگ منتشرشده نشان می‌دهد محمدرضا طیبی با ۱۱۶۹ امتیاز در رتبه ۳۸، ریحانه مبینی با ۱۱۵۷ امتیاز در جایگاه ۴۳ و علی امیریان با ۱۱۸۵ امتیاز در رده ۷۷ ایستاده‌اند. مهدی پیرجهان، دیگر امید ایران در ۴۰۰ متر با مانع، در رده ۶۲ جهان قرار دارد اما ۲ چهره آشنا، تفتیان و فصیحی، برخلاف دوره قبل، از جمع ۱۰۰ نفر برتر ماده ۱۰۰ متر خارج شده‌اند و همین مسأله زنگ خطر را به صدا درآورده است.
در فاصله ۴۰ روز تا پایان ضرب‌الاجل، دوومیدانی‌کاران ایرانی چشم به مسابقات رده‌های پایین‌تر دوخته‌اند. تورنمنت‌های موسوم به «کلاس C» به فرصتی حیاتی برای شکار امتیاز تبدیل شده است. فدراسیون دوومیدانی در حال طراحی برنامه‌ای برای اعزام برخی ورزشکاران به این رویدادهاست تا شانس صعود را زنده نگه دارد.
راهی که پیش روی دوومیدانی‌کاران ایرانی قرار دارد، بیش از آنکه شبیه پیست مسابقه باشد، به طناب باریکی می‌ماند که هر لغزش می‌تواند رؤیای جهانی شدن را به باد دهد. حالا باید دید این گروه جوان و باانگیزه می‌تواند در این بازه حساس، خود را از لبه پرتگاه به سمت سکوی جهانی پرتاب کند یا خیر. فرصت کم است اما هنوز چراغ امید خاموش نشده؛ آن هم در میدانی که هر صدم ثانیه، یک تاریخ تازه می‌سازد.