برد را بخشیدیم
سیده الهه موسوی: گاهی یک امتیاز، فاصله بین قهرمان و بازنده است؛ فاصله‌ای که تیم ملی والیبال ایران در سال‌های اخیر بارها و بارها در آن گرفتار شده. شبی تلخ در لیگ ملت‌ها، مقابل فرانسه، بار دیگر این قصه تکراری را برای‌مان زنده کرد؛ قصه‌ای که هر بار شروعی امیدوارکننده دارد و پایانی آزاردهنده.
ایران مقابل فرانسه در ست نخست، تا مرز بی‌نقصی پیش رفت. شاگردان پیاتزا با نمایش کم‌اشتباه، ۲ امتیاز از قهرمان والیبال المپیک جلو بودند و تنها یک پوئن با پیروزی فاصله داشتند اما درست همان‌جا که باید کار را تمام می‌کردند، همه چیز فرو ریخت؛ ۴ امتیاز پیاپی تقدیم حریف شد و ست برده به راحتی از دست رفت. این ضربه روحی، همان چیزی بود که فرانسوی‌های باتجربه نیاز داشتند تا بر بازی مسلط شوند. ست دوم، ایران تسلیم شد و ست سوم هرچند پایاپای پیش رفت اما باز هم در امتیازات پایانی این فرانسوی‌ها بودند که با آرامش کار را تمام کردند.
* معضل تکراری؛ گره در امتیاز آخر
این فقط ماجرای یک شب نیست. تیم ملی والیبال ایران سال‌هاست از این ضعف ساختاری رنج می‌برد؛ ناتوانی در مدیریت امتیاز ست‌پوینت. نمونه‌هایش کم نیستند؛ از شکست تلخ ۲ سال پیش برابر ایتالیا که ایران ۲۰-۲۴ جلو بود اما ست و بازی را واگذار کرد، تا شامگاه شنبه که با نتیجه ۲۲-۲۴ جلو بود و باز هم ست را دودستی تقدیم حریف کرد. این اتفاق آنقدر تکرار شده که دیگر توجیهی برایش نمی‌توان یافت.
اما چرا؟ مشکل فنی است؟ روانی است؟ کمبود تجربه بازیکنان یا نداشتن لیدر در لحظه‌های حساس؟ هر چه هست، نتیجه‌اش مثل یک درد مزمن در جان والیبال ایران نشسته و همه را خسته کرده.
* فرانسه الگو شد، ایران دوباره قربانی
جالب اینجاست که همین سناریو در ست سوم به نفع فرانسه رخ داد. آنها هم ۲ امتیاز جلو بودند و ایران نتیجه را مساوی کرد اما فرانسوی‌ها خودشان را نباختند. با آرامش ۲ پوئن آخر را گرفتند و بازی را بردند. تفاوت همین است؛ یک تیم در لحظه سخت، تمرکز دارد و دیگری فرومی‌پاشد.
* امید به درمان ایتالیایی
حالا همه نگاه‌ها به نیمکت ایران است. روبرتو پیاتزا و توماس توتولو به عنوان ۲ مربی باتجربه ایتالیایی آمده‌اند تا این تیم را دوباره بسازند اما هنوز نسخه‌ای برای این درد پیدا نکرده‌اند. با این حال، از جنس کارنامه این مربیان می‌شود امید داشت شاید در مسیر زمان، این گره کور باز شود ولی تا آن روز، باید پذیرفت والیبال ایران، حتی وقتی بهترین ست تاریخش را بازی می‌کند، هنوز در آخرین امتیاز کم می‌آورد و با همین یک امتیاز، فاصله‌اش با تیم‌های بزرگ جهان حفظ می‌شود.