سکوت مرگبار مدعیان حقوق بشر
آنچه این روزها در سرزمین اشغالی می‌گذرد، تنها یک جنگ خونین نیست؛ اینجا ورزش و زندگی همزمان به خاک و خون کشیده می‌شود. آماری که کمیته ملی المپیک فلسطین منتشر کرده، نه فقط قلب یک ورزش‌دوست، بلکه وجدان هر انسانی را می‌لرزاند. رژیمی که سال‌هاست به تجاوز عادت کرده، حالا در کمتر از ۲ سال، معادل بازیکنان ۷۲ تیم فوتبال را شهید کرده است؛ بیش از ۸۰۰ ورزشکار که رؤیاهای‌شان روی زمین باقی ماند، پیش از آنکه به خط شروع مسابقه‌ای برسند. این فجایع در حالی ادامه دارد که فیفا و کمیته بین‌المللی المپیک در سکوتی سنگین و خجالت‌آور فرورفته‌اند. همان نهادهایی که برای کوچک‌ترین حاشیه‌های فوتبالی در جهان، بیانیه پشت بیانیه صادر می‌کنند، حالا در برابر نابودی نسل ورزشکاران فلسطینی ترجیح داده‌اند چشم ببندند. آیا جان جوانانی که لباس ورزشی به تن داشتند، ارزش کمتری دارد؟ از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ تاکنون، دست‌کم ۴۱۸ فوتبالیست فلسطینی جان خود را از دست داده‌اند؛ ۹۷ نفر از آنها کودکانی بودند که تازه داشتند طعم فوتبال را می‌چشیدند. ۲۴۳ نفر از شهدا عضو کمیته ملی المپیک فلسطین بودند، ۱۱۷ نفر در رده‌های پایه و ورزشی فعال بودند و حتی ۳۵ ورزشکار زن هم در لیست این شهدای مظلوم جای گرفتند. بیشتر قربانیان در سنین ۶ تا ۲۰ سال بودند؛ نسلی که هنوز فرصت ساختن آینده‌ای روشن را پیدا نکرد. این فهرست وحشتناک تنها به اعداد خلاصه نمی‌شود. استادیوم‌های ورزشی بمباران شده‌اند، زمین‌های فوتبال ویران شده‌اند و مراکز آموزشی که باید پناهگاه استعدادهای نوظهور باشند، به تل خاک تبدیل شده‌اند. وقتی ورزشگاه‌ها به گورستان بدل می‌شوند، دیگر هیچ معنایی از المپیک، رقابت سالم یا دوستی میان ملت‌ها باقی نمی‌ماند. شاید دردناک‌ترین بخش ماجرا همین باشد که فیفا، نهاد مدعی «اتحاد و صلح از راه فوتبال»، هیچ واکنشی نشان نداده است. همان سازمانی که برای مسائل جزئی باشگاه‌ها تا محرومیت‌های سنگین پیش می‌رود، حالا در برابر قتل‌عامی سازمان‌یافته، سکوتی معنا‌دار اختیار کرده است. رژیم صهیونیستی در جنگ ۱۲ روزه‌ای که علیه ایران تحمیل کرد نیز، ۴۳ ورزشکار ایرانی را به شهادت رساند؛ گویی ورزشکار بودن، نه سپری برای حفاظت از جان، بلکه بهانه‌ای برای هدف گرفتن دقیق‌تر است. این روایت تلخ نه یک خبر ورزشی معمولی، بلکه سندی از جنایتی است که حتی روح ورزش را نشانه رفته است. و باز هم سؤال تکراری: فیفا کجاست؟ کمیته بین‌المللی المپیک چه می‌کند؟ چرا جهان ورزش، وقتی نوبت فلسطین می‌رسد، گوش‌هایش را می‌گیرد و چشم‌هایش را می‌بندد؟