29 روز بعد!
سازمان عفو بین‌الملل در بیانیه‌ای که روز گذشته منتشر کرد، با اشاره به اینکه بر اساس حقوق بین‌الملل، زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها مکان‌های غیرنظامی محسوب می‌شوند، تاکید کرد: «در مورد زندان اوین، هیچ‌گونه شواهد معتبری که آن را به یک هدف نظامی تبدیل کند، ارائه نشده است».
هرچند این بیانیه تنها گوشه‌ای از الگوی گسترده و مستمر جنایات رژیم صهیونیستی علیه مردم غیرنظامی ایران را آشکار می‌کند، این اقدام که ریشه در نقض فاحش اصول حقوق بین‌الملل بشردوستانه دارد، نشاندهنده عمق جنایاتی است که رژیم نه‌تنها در این مورد خاص، بلکه در سلسله اقدامات تجاوزکارانه علیه ایران، از جمله هدف‌گیری مناطق غیرنظامی مانند تجریش، بیمارستان‌ها و ساختمان‌های مسکونی مرتکب شده است.
شفافیت این جنایات به حدی است که حتی سازمانی مانند عفو بین‌الملل، با وجود فشارهای سیاسی و رویکرد محافظه‌کارانه‌اش در برابر قدرت‌های غربی، ناگزیر به محکومیت صریح اسرائیل شده و این حمله را مصداق بارز جنایت جنگی و نقض قوانین بین‌المللی دانسته است.
عفو بین‌الملل در بیانیه خود با استناد به کنوانسیون‌های ژنو و اصول حقوق بین‌الملل بشردوستانه تأکید کرد زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها به عنوان مکان‌های غیرنظامی شناخته می‌شوند و حمله به آنها تحت هر شرایطی ممنوع است، مگر اینکه شواهد معتبر و مشخصی از استفاده نظامی از این مکان‌ها ارائه شود.
در چنین شرایطی، درباره زندان اوین، هیچ مدرکی مبنی بر نظامی بودن این مکان وجود نداشت. این فقدان شواهد، حمله اسرائیل را به عملی آگاهانه و غیرقانونی تبدیل کرده که مستقیماً غیرنظامیان را هدف قرار داده است. محکومیت رژیم صهیونیستی توسط عفو بین‌الملل در حالی است که این نهاد بین‌المللی تاخیر عجیبی در پرداختن به این موضوع داشته است. حمله به اوین ۲ تیر ماه رخ داد و ۲۹ روز بعد توسط عفو بین‌الملل محکوم شد.
برخی گزارش‌ها حاکی از شهادت دست‌کم 50 غیرنظامی، از جمله زندانیان و کارکنان زندان، در این حمله است که بسیاری از آنها هیچ ارتباطی با فعالیت‌های نظامی نداشتند.
این اقدام نقض آشکار اصل تمایز بین اهداف نظامی و غیرنظامی است که در ماده 48 پروتکل الحاقی اول کنوانسیون‌های ژنو به صراحت بر آن تأکید شده است.
اما حمله جنایتکارانه به اوین، تنها نمونه‌ای از رشته اقدامات رژیم صهیونیستی علیه ایران است که در جنگ تحمیلی اخیر شاهدش بودیم. از فجیع‌ترین نمونه‌های این جنایات، حمله به تجریش در تهران بود، منطقه‌ای کاملا غیرنظامی که محل تردد روزانه هزاران نفر از مردم عادی، کسبه و خانواده‌هاست. این حمله که به شهادت و جراحت چند نفر از هموطنان‌مان، از جمله یک خانم باردار منجر شد، هیچ توجیه نظامی نداشت و به عنوان اقدامی عمدی برای ایجاد وحشت و بی‌ثباتی در میان مردم ایران طراحی شده بود.
علاوه بر این، حملات مکرر به بیمارستان‌ها در شهرهای مختلف ایران، از جمله تهران، شیراز و کرمانشاه، نقض فاحش ماده ۸ کنوانسیون ژنو است که حفاظت از مراکز درمانی را در زمان درگیری الزامی می‌داند. این حملات نیز نشاندهنده بی‌اعتنایی کامل اسرائیل به اصول انسانی و قوانین بین‌المللی است.
هدف‌گیری ساختمان‌های مسکونی در مناطق پرجمعیت شهری، مانند محله‌های مسکونی در تهران، کرج، اصفهان و تبریز، نمونه دیگری از استراتژی اسرائیل برای ارعاب و کشتار غیرنظامیان بود. این حملات که به شهادت صدها نفر از جمله زنان، کودکان و سالمندان منجر شد، بخشی از الگویی سیستماتیک برای تضعیف روحیه مردم ایران و ایجاد بحران انسانی بود.
این اقدامات که به صورت آگاهانه غیرنظامیان را هدف قرار داد، نمی‌تواند به عنوان عملیات نظامی مشروع توجیه شود، بلکه باید به عنوان تلاشی عمدی برای ایجاد هراس و بی‌ثباتی در جامعه ایران ارزیابی و شناسایی شود.
شفافیت جنایات اخیر اسرائیل علیه ایران، به حدی است که عفو بین‌الملل، با وجود ملاحظات سیاسی و فشارهای شدید از سوی حامیان غربی اسرائیل، ناگزیر به محکومیت صریح حداقل حمله به زندان اوین شده است. این بیانیه نقطه عطفی در مستندسازی تخلفات رژیم صهیونیستی است، زیرا نشان می‌دهد اقدامات این رژیم تا چه حد از خطوط قرمز حقوق بشری عبور کرده است. اتهام جنایت جنگی که عفو بین‌الملل با صراحت به آن اشاره کرده، تنها به زندان اوین محدود نمی‌شود، بلکه می‌تواند به عنوان مبنایی برای بررسی سایر اقدامات اسرائیل، از جمله حملات به تجریش، بیمارستان‌ها و مناطق مسکونی، مورد استفاده قرار گیرد. این اتهامات نشاندهنده ضرورت پاسخگویی بین‌المللی و پایان دادن به مصونیت رژیم صهیونیستی از مجازات است. فارغ از نتیجه، اتهام جنایت جنگی می‌تواند زمینه‌ساز تحقیقات بین‌المللی توسط نهادهایی مانند دیوان کیفری بین‌المللی (ICC) باشد، هرچند عدم همکاری اسرائیل با این دیوان و حمایت‌های سیاسی برخی قدرت‌های غرب، پیگیری قضایی را دشوار کرده است. با این حال، مستندسازی این جنایات توسط سازمانی معتبر مانند عفو بین‌الملل می‌تواند به فشارهای مدنی و حقوقی برای پاسخگویی اسرائیل منجر شود.
این بیانیه همچنین می‌تواند به انزوای بیشتر رژیم در مجامع جهانی منجر شود. ایران می‌تواند از این اتهامات به عنوان اهرمی برای تقویت موضع خود در سازمان ملل، شورای امنیت و دیگر نهادهای بین‌المللی برای شناسایی اسرائیل به عنوان جنایتکار جنگی استفاده کند و خواستار تشکیل کمیته‌های حقیقت‌یاب، اعمال تحریم‌های بین‌المللی یا حتی محکومیت رسمی اسرائیل شود.
بدون شک، هدف‌گیری غیرنظامیان در زندان اوین، میدان تجریش، بیمارستان‌ها و ساختمان‌های مسکونی، تصویری هولناک از بی‌رحمی و خوی وحشی‌گری رژیم صهیونیستی ارائه می‌دهد.
تصاویر تخریب منازل مسکونی و غیرنظامی، همراه با شهادت غیرنظامیان و فرماندهان عالیرتبه کشورمان، ضرورت اقدام فوری برای توقف این جنایات را برجسته کرده است.
این اقدامات که مشخصا به صورت آگاهانه غیرنظامیان را هدف قرار داده‌اند، نشاندهنده استراتژی عمدی اسرائیل برای ارعاب و تضعیف روحیه یک ملت است. این جنایات بخشی از الگویی طولانی‌مدت از اقدامات رژیم صهیونیستی علیه کشورهای منطقه، از جمله فلسطین، لبنان و سوریه است. اما شدت و گستردگی حملات اخیر علیه ایران، بویژه هدف‌گیری غیرنظامیان در مقیاس وسیع، نشاندهنده تشدید رویکرد تهاجمی رژیم است. حملات تجاوزکارانه اسرائیل، نه‌تنها نقض قوانین بین‌المللی، بلکه تلاشی برای براندازی جمهوری اسلامی و تجزیه ایران از طریق ایجاد بحران انسانی و بی‌ثباتی در داخل کشورمان بود. با این حال، مقاومت مردم ایران در برابر این جنایات و مهم‌تر از همه، پاسخ‌های قاطع و کوبنده نیروهای مسلح ایران، نشاندهنده شکست این استراتژی است.
در هر حال، بیانیه سازمان عفو بین‌الملل در محکومیت حمله به زندان اوین، تنها نوک کوه یخی از جنایات رژیم صهیونیستی علیه مردم ایران در جنگ ۱۲ روزه تحمیلی را نمایان می‌کند. شهادت بیش از ۱۰۰۰ نفر از مردم ایران، نشاندهنده عمق توحش و خوی ضدانسانی رژیم است.
این جنایات آنچنان آشکار و غیرقانونی بوده‌اند که حتی نهادهایی مانند سازمان عفو بین‌الملل، ناگزیر به محکومیت صریح آنها شده‌اند. هرچند برای تحقق عدالت، ضروری است سازمان ملل و نهادهای بی‌طرف تحقیقات مستقلی را برای بررسی این جنایات آغاز کنند، اسرائیل به ارائه توضیحات رسمی واداشته شود و جامعه جهانی نظارت دقیق‌تری بر رعایت حقوق بین‌الملل در منطقه اعمال کند ولی در دنیایی که صهیونیست‌ها به هیچ اخلاق و قاعده‌ای پایبند نیستند، چنین انتظاری در حد انتظار باقی خواهد ماند.