قوی‌تر از قبل
مهدی مرسلی: تراکتور وارد فصلی شده که همه چیز برایش بوی جاه‌طلبی می‌دهد؛ تیمی که دیگر از رؤیا فاصله گرفته و در قامت مدعی مطلق قدم برمی‌دارد. دراگان اسکوچیچ، مربی‌ای که حالا تبدیل به عامل ثبات این باشگاه شده، دوباره تیمش را به شکلی ساخته که حریفان حتی پیش از شروع مسابقه، نگران نبرد با سرخ‌های تبریز باشند.
سال گذشته تراکتور از یک تیم پرحاشیه و ناپایدار به ترکیبی هماهنگ و مقتدر بدل شد؛ سرخ‌پوشان با صعودی خیره‌کننده نهتنها لیگ را فتح کردند، بلکه ذهنیت تیمی بازنده را برای همیشه از بین بردند. استمرار همین نگاه برنده باعث شد مدیران باشگاه بی‌هیچ تردیدی قرارداد اسکوچیچ را تمدید کنند؛ سرمربی‌ای که حتی در میانه جنگ و بحران منطقه، بی‌هیچ حاشیه‌ای روی برنامه‌هایش ایستاد و حالا با تیمی به‌مراتب عمیق‌تر از فصل قبل، برای فتح جبهه‌های تازه آماده شده است.
این فصل اما متفاوت است. تراکتور دیگر تنها به لیگ برتر و جام حذفی فکر نمی‌کند؛ سوپرجام و لیگ نخبگان آسیا هم در فهرست اهداف هستند. همین حجم از رقابت، باشگاه را مجبور کرده هم اسکلت اصلی قهرمانی فصل قبل را نگه دارد و هم خریدهای پرزرق‌وبرقی انجام دهد که دل هر هواداری را قرص کند. تقریباً همه ستاره‌های تأثیرگذار، جز عارف آقاسی و ریکاردو آلوز، در ترکیه کنار تیم حضور دارند و چند چهره شاخص خارجی هم به جمع بازیکنان اضافه شده‌اند.
* معمای بزرگ دروازه
در قلب این ترکیب پرزرق‌وبرق، هنوز یک علامت سؤال بزرگ وجود دارد: دروازه. پرونده شکایت پرسپولیس از علیرضا بیرانوند قرار است بالاخره پیش از شروع لیگ بسته شود و احتمال محرومیت او همچنان مطرح است. اگر بیرو کنار گذاشته شود، تنها ادیب زارعی برای این پست باقی می‌ماند؛ دروازه‌بانی جوان و بی‌تجربه که نمی‌تواند خیال مربی را برای ۴ تورنمنت راحت کند. نام سیدحسین حسینی هم مطرح شد اما او سر از سپاهان درآورد تا همچنان جای خالی یک سنگربان باتجربه احساس شود.
حتی اگر بیرانوند از محرومیت جان سالم به در ببرد، باز هم احتمال خرید یک گلر خارجی وجود دارد. اسکوچیچ می‌داند برای فصل فرسایشی پیش رو، به کسی نیاز دارد که نهتنها ذخیره باشد، بلکه در بزنگاه‌ها بتواند دروازه را نجات دهد. فعلاً تراکتور در این بخش تنها تیمی است که نسبت به سایر خطوط، نقطه ضعف بالقوه دارد و شاید آخرین مهره تابستانی این باشگاه دقیقاً در همین پست باشد.
* دیوار آهنین دفاع
وقتی به خط دفاع نگاه می‌کنیم، ماجرا کاملاً برعکس است. تراکتور حالا دیواری ساخته که عبور از آن برای هر مهاجمی کابوس است. شجاع خلیل‌زاده با تجربه سال‌ها جنگندگی در قلب دفاع، کنار سدلار و میلاد کر یک مثلث تنومند تشکیل می‌دهد. فرشاد فرجی هم به‌عنوان یک آلترناتیو مطمئن حضور دارد.
رقابت در جناح راست هم به اوج رسیده؛ جایی که دانیال اسماعیلی‌فر، مهدی شیری و صادق محرمی مدعی حضور ثابت هستند. در سمت چپ، محمد نادری و سعید کریم‌آذر در دسترسند و البته شیری هم می‌تواند در مواقع خاص این پست را پوشش دهد. چنین عمقی در دفاع، رؤیای هر مربی است؛ بویژه برای کسی مثل اسکو که اساس کارش را بر استحکام انتهای زمین می‌گذارد.
* میانه‌ای پر از تنوع
به خط میانی که می‌رسیم، تنوع و کیفیت به اوج می‌رسد. عادل‌جان همروبکوف تازه‌واردِ تابستانی است که می‌تواند دوشادوش ایگور پوستونسکی در نقش تخریب‌چی بازی کند. مهدی حسینی مصدوم است و بازگشتش می‌تواند عمق بیشتری بدهد. وضعیت ریکاردو آلوز هم همچنان در ابهام است؛ اگر بماند، دوباره در میانه زمین مغز متفکر تراکتور خواهد بود و اگر برود، احتمال خرید یک پلی‌میکر دیگر وجود دارد.
اسکوچیچ حالا ۲ چینش اصلی در ذهن دارد؛ سیستم ۲-۲-۲-۴ که فصل قبل جواب داد و سیستم ۳-۳-۴ که می‌تواند برای بازی‌های هجومی‌تر به کار برود. حضور تیبور خلیلوویچ که قابلیت بازی در نقش شماره ۱۰ را دارد، دست مربی را برای تغییر آرایش باز می‌گذارد. این حجم از انتخاب، برای هر مربی خوشایند است، چراکه در طول فصل می‌تواند با کوچک‌ترین جابه‌جایی، ترکیب را از یک تیم تدافعی به هجومی تبدیل کند.
* آتش‌بازی خط حمله
اما جذاب‌ترین بخش تراکتور، بی‌تردید خط حمله‌اش است؛ جایی که اسامی، ترسناک و پرهیجان هستند. مهدی ترابی در سمت چپ، مهدی هاشم‌نژاد در سمت راست و زوج‌های مختلفی از امیرحسین حسین‌زاده، دوماگوی دروژدک و تومیسلاو اشترکالی در مرکز؛ این ترکیب فصل گذشته هر دفاعی را به هم ریخت.
حالا ۲ ستاره تازه به این جمع اضافه شده‌اند؛ مهرداد محمدی که سال‌ها تجربه لیگ‌های داخلی و خارجی را دارد و مسعود زائرکاظمین که با سرعت و تکنیکش می‌تواند ورق بازی را برگرداند. این تنوع باعث می‌شود تراکتور در طول فصل هرگز نگران مصدومیت یا افت یک بازیکن نباشد.
اسکوچیچ حالا می‌تواند در هر بازی ترکیبی تازه ارائه دهد؛ ترکیبی که رقیب حتی نتواند پیش‌بینی کند. خلیلوویچ هم قابلیت بازی در نقش مهاجم سایه را دارد و در مواقع لزوم می‌تواند با نفوذهایش از عمق دفاع حریف عبور کند. تصور کنید این همه ابزار هجومی در کنار هم قرار گیرد؛ تیمی که هم در ضدحملات مرگبار است و هم در بازی مالکانه می‌تواند حریف را خفه کند.
* تیمی برای همه جام‌ها
آنچه تراکتور را نسبت به دیگر مدعیان متمایز می‌کند، فقط حضور ستاره‌ها نیست، بلکه ترکیبی از تجربه، جوانی و انعطاف تاکتیکی است. این تیم حالا برای ۴ تورنمنت متفاوت آماده می‌شود و اگر خط دروازه‌اش تکمیل شود، می‌تواند در همه رقابت‌ها مدعی باشد.
فصل پیش رو قرار نیست فقط آزمون حفظ قهرمانی باشد؛ تراکتور آمده تا نشان دهد سلطه‌اش بر فوتبال ایران مقطعی نیست. این تیم با برنامه‌ای مشخص، از اردوی ترکیه تا آماده‌سازی داخلی، تمام جزئیات را موشکافانه پیش می‌برد. اسکوچیچ هم نشان داده از آن مربیانی است که غرق جزئیات می‌شود؛ چه در انتخاب تاکتیک و چه در مدیریت روانی بازیکنان.
* پایان بدون ضعف؟
تنها روزنه‌ای که هنوز باز است، همان دروازه است. خرید یک گلر باتجربه – چه خارجی و چه داخلی – می‌تواند آخرین قطعه پازل باشد. تراکتور بدون یک دروازه‌بان مطمئن، هر قدر هم در سایر خطوط پرستاره باشد، در نبردهای حساس به مشکل خواهد خورد.
اما اگر این بخش هم تقویت شود، می‌توان گفت تیمی ساخته شده که نهتنها در داخل، بلکه در سطح آسیا هم می‌تواند حرفی برای گفتن داشته باشد. تراکتور حالا دیگر یک تیم ساده شهرستانی نیست؛ یک پروژه جدی فوتبالی است که آمده تا مرزهای قهرمانی را جابه‌جا کند.