نیمکت‌های آرام گرفته
باربد بهراد: در فوتبال ایران که تغییر مربی‌ها اغلب زودتر از سوت پایان هر فصل اتفاق می‌افتد، حالا نشانه‌هایی از ثبات به چشم می‌خورد. لیگ بیست‌وپنجم در حالی نفس گرم خود را به سینه کشیده که برخلاف سال‌های گذشته، برخی نیمکت‌ها برای چندمین فصل پیاپی دست نخورده باقی مانده‌اند و چند مربی توانسته‌اند جای پای خود را محکم‌تر از همیشه کنند.
در شرایطی که اغلب باشگاه‌ها به محض چند نتیجه ضعیف، مسیر قطع همکاری با سرمربی خود را انتخاب می‌کنند، حالا نیمی از تیم‌های حاضر در فصل جدید، تصمیم گرفته‌اند با همان سکان‌دار فصل گذشته وارد رقابت‌ها شوند؛ تغییری امیدوارکننده، هرچند هنوز مسیر زیادی تا رسیدن به فضای حرفه‌ای در این زمینه باقی مانده است.
8 تیم، از جمله تراکتور با دراگان اسکوچیچ، فولاد با یحیی گل‌محمدی، گل‌گهر با مهدی تارتار و آلومینیوم با سیدمجتبی حسینی، کم‌ترین تغییر را در رأس کادر فنی خود تجربه کرده‌اند. آنها ترجیح داده‌اند مسیر ساختن را با همان معمار ادامه دهند. ملوان هم با مازیار زارع ادامه همکاری داده، چادرملو همچنان سعید اخباری را روی نیمکت می‌بیند، استقلال خوزستان با امیر خلیفه‌اصل جلو می‌رود و فجرسپاسی نیز که از لیگ آزادگان صعود کرده، پیروز قربانی را با خود به سطح اول فوتبال ایران آورده است.
با نگاهی دقیق‌تر مشخص می‌شود تنها یکی از این ۸ تیم، یعنی استقلال خوزستان، فصل گذشته سرمربی‌اش را در میانه مسیر تغییر داده و اکنون جانشین را حفظ کرده است. بقیه، از همان روز اول فصل گذشته، نیمکت‌شان را به مربی کنونی سپرده‌اند. چنین چیزی اگرچه در فوتبال جهان امری طبیعی است اما در فوتبال ایران یک دستاورد محسوب می‌شود؛ ثباتی که شاید بتواند به کیفیت فنی لیگ برتر نیز کمک کند.
در این بین، حسینی در آلومینیوم اراک، رکورددار بیشترین حضور متوالی در سطح اول فوتبال ایران محسوب می‌شود. او حالا سومین فصل پیاپی را با ایرالکو شروع خواهد کرد؛ اتفاقی نادر در باشگاه‌های ایرانی که به دنبال نتیجه‌گیری فوری هستند. با این حال اگر دایره بررسی را به لیگ آزادگان هم گسترش دهیم، جایگاه نخست پایداری در دست مربی جوان و خوش‌فکر چادرملو، اخباری قرار می‌گیرد؛ کسی که از سال ۱۴۰۱ روی نیمکت تیم اردکانی نشسته و با پشت سر گذاشتن ۲ فصل موفق در لیگ آزادگان، حالا برای دومین فصل در لیگ برتر آماده می‌شود. ۴ فصل همکاری بدون وقفه با یک تیم، آن هم در فوتبال پرتلاطم ایران، بدون تردید رکوردی خاص به شمار می‌رود.
اما هر لیگی، چهره‌های تازه هم می‌طلبد. آن سوی سکه، مربیان تازه‌وارد قرار دارند که نیمی دیگر از تیم‌های لیگ ۲۵ را در اختیار گرفته‌اند. اسامی آشنایی همچون محرم نویدکیا (سپاهان)، ریکاردو ساپینتو (استقلال)، سیدمهدی رحمتی (خیبر)، وحید هاشمیان (پرسپولیس)، قاسم حدادی‌فر (ذوب‌آهن)، وحید رضایی (شمس‌آذر) و سعید دقیقی (پیکان) در کنار یک نام تازه‌اضافه شده: رسول خطیبی. او از سایر هم‌رده‌هایش دیرتر سکان تیم جدید را در دست گرفت و در واپسین روزهای تیرماه، هدایت مس رفسنجان را پذیرفت؛ تیمی که در روزهای پرفراز و نشیب نقل‌وانتقالات، حالا چشم به روزهای آرام‌تری دوخته است.
این ترکیب از نیمکت‌ها، تلفیقی است از تجربه و جوانی، از چهره‌هایی که پخته شده‌اند و نام‌هایی که به دنبال اثبات خود هستند. حالا در لیگ بیست‌وپنجم، ما با یکی از جالب‌ترین ترکیب‌های فنی سال‌های اخیر مواجهیم: مربیانی که سال‌هاست در باشگاه‌شان مانده‌اند و می‌خواهند میوه صبرشان را بچینند و تازه‌واردهایی که مشتاقند خود را در سطح اول فوتبال کشور ثابت کنند.
شاید لیگ بیست‌وپنجم، بیش از هر چیز، صحنه تقابل این ۲ دسته باشد. جایی که ثبات در برابر تغییر صف‌آرایی می‌کند و فوتبال ایران، به تماشای سرنوشت تیم‌هایی می‌نشیند که یا به مربیان وفادار ماندند یا امیدشان را به چهره‌های جدید گره زده‌اند. هرچه باشد، یک چیز روشن است: نیمکت‌ها در این فصل، کم‌حاشیه نخواهد بود.