تازه‌نفس
باربد بهراد: با عبور از یکی از خاکستری‌ترین فصل‌های یک دهه اخیر، پرسپولیس در شرایطی وارد لیگ ۲۵ می‌شود که نه‌تنها قهرمانی فصل قبل را به دست نیاورد، بلکه از سوپرجام، جام حذفی و رقابت‌های آسیایی هم دست خالی برگشت. تیمی که سال‌ها نماد ثبات و جام‌خواهی بود، ناگهان در سراشیبی ناکامی افتاد و حالا با پنجره نقل‌وانتقالاتی پررنگ می‌خواهد دوباره روی نوار موفقیت حرکت کند.
کارتال دیگر روی نیمکت نیست و وحید هاشمیان، مأمور بازسازی تیمی شده که روزی بی‌رقیب‌ترین تیم ایران بود. درویش، مدیرعامل باشگاه، زودتر از همیشه دست به کار شد و با جذب چند چهره جدید، سعی کرد هم ترکیب را جوان‌تر کند و هم خطوط فرسوده را ترمیم نماید. حالا پرسپولیس لیستی پُر دارد؛ ۲۰ جایگاه بزرگسال پر شده و در آستانه شروع فصل، ۲ خروجی دیگر برای باز شدن فضا نیاز است.
* دروازه؛ ارتقای محسوس
یکی از مهم‌ترین نقاط ضعف فصل پیش، دروازه بود؛ جایی که گندوز با همه تلاشش، نتوانست خیال نیمکت را از بابت شماره یک راحت کند. حالا سیدپیام نیازمند، سنگربان ملی‌پوش فصل‌های اخیر سپاهان، جانشین او شده؛ کسی که هم با پای راست و هم با پای چپ، عملکرد استانداردی دارد و تجربه بازی‌های بزرگ را نیز با خود به تهران آورده. این تغییر، یک ارتقای آشکار برای قرمزهاست.
* دفاع؛ تجربه‌ای که رفت
با جدایی گئورگی گولسیانی، مدافعی که با گل‌هایش ۲ داربی و یک قهرمانی را رقم زد، پرسشی مهم شکل گرفت: چه کسی می‌تواند جای خالی چنین مهره‌ای را پُر کند؟ پاسخ باشگاه، حسین ابرقویی بود؛ مدافعی که از خیبر آمده و فصل گذشته عملکرد خوبی داشت اما هنوز در تیمی با فشار و حاشیه‌های پرسپولیس بازی نکرده. در مقایسه با گولسیانی، این یک ریسک بزرگ محسوب می‌شود و پرسپولیس در این پست، در فاز تجربه عقب نشسته است.
* خط حمله؛ تزریق چابکی و تنوع
در ترکیب جدید، فاز تهاجمی بیشترین بازسازی را تجربه کرده است. با حضور تیوی بیفوما، رضا شکاری، محمد عمری و محمدامین کاظمیان، پرسپولیس حالا در پست‌های بال‌های کناری و شماره ۱۰، گزینه‌های متنوع‌تری دارد. در طرف مقابل، سعید صادقی جدا شده و نام‌های دیگری مثل سعید مهری نیز در فهرست خروجی بالقوه قرار دارند. روی کاغذ، این معامله یک برد است. بازیکنان ورودی اگرچه ممکن است هنوز هماهنگ نشده باشند اما از نظر کیفیت و انگیزه، نسبت به خروجی‌ها در وضعیت بهتری قرار دارند.
* پشت مهاجم؛ فخریان به‌جای آل‌کثیر
عیسی آل‌کثیر، مهاجمی با سابقه‌ای پرفرازونشیب، جای خود را به مجتبی فخریان داده؛ بازیکنی جوان‌تر که در اردوی ترکیه، نشان داد به‌عنوان مهره ذخیره می‌تواند عملکرد مناسبی داشته باشد. اگر علیپور و دورسون در تیم بمانند، فخریان هم مثل عیسی بیشتر نیمکت‌نشین خواهد بود. این جایگزینی، بیشتر بر محور جوان‌سازی است تا ارتقای فنی و یک معامله متعادل محسوب می‌شود.
* دفاع راست؛ اوریه یا تکرار العملود؟
ایوب عملود، وینگری که گاهی در پست دفاع راست هم به کار گرفته می‌شد، حالا جایش را به سرژ اوریه داده؛ ستاره سابق تاتنهام و پاری‌سن‌ژرمن که البته مدت‌ها از شرایط بازی دور بوده. اگرچه کارنامه اوریه پرزرق‌وبرق است اما در سال‌های اخیر مصدومیت‌ها مانع درخشش او شده‌اند. شباهت این دو بازیکن در آسیب‌پذیری بدنی‌شان است و این جابه‌جایی بیشتر یک قمار حرفه‌ای است تا تضمین موفقیت.
* خط میانی؛ باکیچ به‌جای ریگی
مارکو باکیچ، هافبک باتجربه اهل مونته‌نگرو، جانشین مسعود ریگی شده؛ هافبکی که بالاخره پس از چند فصل بازی در استقلال، سپاهان و پرسپولیس، طعم قهرمانی را چشید. باکیچ شاید در بازی‌سازی و خلق موقعیت، ویژگی‌هایی فراتر از ریگی داشته باشد اما در فاز دفاعی و بستن فضاها، به سختی بتواند جای خالی شماره ۶ قرمزها را پُر کند. مقایسه این ۲ بازیکن، به نوع سیستم تاکتیکی فصل جدید پرسپولیس بستگی دارد.
* دفاع مرکزی؛ صادقی به جای فرجی
در خط دفاع، محمدحسین صادقی جانشین فرشاد فرجی شده است. هر ۲ بازیکن، فصل قبل فرصت زیادی برای بازی پیدا نکردند و این تغییر، بیشتر به دلیل تصمیمات تاکتیکی کادر فنی صورت گرفته تا کیفیت فنی. از این منظر، تغییر چندان چشمگیری در این بخش مشاهده نمی‌شود و می‌توان آن را یک تبادل مساوی دانست.
در جمع‌بندی نهایی، پرسپولیس در نقل‌وانتقالات تابستانی تا این لحظه، بیشتر در بخش هجومی سود کرده و در دفاع با چند علامت سؤال جدی مواجه است. اگر سرژ اوریه به دوران اوجش بازگردد، اگر ابرقویی از فشارها جان سالم به در ببرد و اگر بازیکنان تازه‌وارد زود هماهنگ شوند، تیم هاشمیان می‌تواند شانس خود را برای قهرمانی پس بگیرد.
اما اگر همین «اگرها» تبدیل به نقطه ضعف شود، پرسپولیس ممکن است دومین فصل متوالی بدون جام را هم تجربه کند؛ اتفاقی که در سال‌های اخیر برای این تیم، تقریباً بی‌سابقه بوده است.