اقتدار روی سکو

در هوای گرم دهلی و میان غوغای ورزشگاه «جواهر لعل نهرو»، پرچم ایران بارها بالا رفت؛ نه یکی دو بار، بلکه ۹ بار، با درخشش طلایی‌ترین تیم تاریخ پارادوومیدانی کشور. دوازدهمین دوره رقابت‌های جهانی که ۹ روز نفسگیر به طول انجامید، برای کاروان ایران یادآور فصلی تازه بود؛ فصلی که با طلا آغاز شد، با طلا ادامه یافت و با طلا به پایان رسید.
تیم ملی پارادوومیدانی ایران با ترکیبی متشکل از ۲۰ ورزشکار، شامل ۱۵ مرد و ۵ زن، به هند رفت تا پس از پارالمپیک پاریس، نخستین آزمون جهانی خود را پشت سر بگذارد اما از همان روز نخست، نشانه‌ها متفاوت بود. تعهد، تمرکز و اتحاد ورزشکاران ایرانی چنان موج می‌زد که حتی حذف یکی از نمایندگان (به دلیل تأیید نشدن کلاس‌بندی فاطمه امیرزادگانی) نتوانست این تیم را متزلزل کند. آنان با ۱۹ نفر، به مسابقات جهانی رفتند و نتیجه، چیزی فراتر از انتظار بود: ۹ طلا، ۲ نقره و ۴ برنز؛ رکوردی که تاکنون در تاریخ پارادوومیدانی ایران دیده نشده بود.
* از برنز آغاز، با طلا پایان
اولین مدال کاروان ایران را «امان‌الله پاپی» با برنزی ارزشمند به سینه زد اما این آغاز توفان بود، نه پایان آن. از میانه مسابقات، طلایی‌ها یکی پس از دیگری آمدند؛ تا آنجا که در آخرین روز، «صادق بیت‌سیاح» آخرین طلا را به گردن آویخت و پرونده ایران را با شکوه فراوان بست. در پایان، جدول مدال‌ها عددی را نشان می‌داد که باورش برای بسیاری سخت بود: رتبه سوم جهان.
برای نخستین‌بار در تاریخ این رقابت‌ها، نام ایران در جمع ۳ کشور برتر جهان قرار گرفت. این یعنی جهشی چند پله‌ای نسبت به سال‌های قبل، زمانی که جایگاه تیم معمولاً ۲ رقمی بود. حالا تیمی که روزی در رده سیزدهم یا چهاردهم جدول می‌ایستاد، بر فراز قله‌های افتخار ایستاده است.
* راهی طولانی تا این نقطه
نگاهی به مسیر پارادوومیدانی ایران، معنای این موفقیت را عمیق‌تر می‌کند. سال ۲۰۰۶ در هلند، تیم کشورمان با ۶ طلا به مقام سیزدهم رسید؛ در نیوزیلند و فرانسه، جایگاه به ۲۲ سقوط کرد؛ در قطر و انگلستان، هرچند مدال‌ها بیشتر شد اما هنوز فاصله زیادی با مدعیان وجود داشت. حتی در سال‌های اخیر، با وجود پیشرفت چشمگیر، ایران هیچ‌گاه از رتبه دوازدهم فراتر نرفته بود اما در هند، همه معادلات تغییر کرد.
۹ طلا در یک دوره، رکوردی است که نه تنها در کارنامه ایران، بلکه در حافظه مسابقات جهانی نیز کم‌نظیر است. تفاوت این بار، در ترکیب انگیزه و تجربه بود؛ حضور نسل تازه‌ای از قهرمانان در کنار نام‌های آشنا، هماهنگی مثال‌زدنی میان مربیان و ورزشکاران و مهم‌تر از همه، روحیه‌ای که از پیش، بوی پیروزی می‌داد.
* قهرمانان
نام‌هایی که این روزها در ورزش ایران می‌درخشند، فهرستی از ایمان و اراده‌اند:
امیرحسین علیپور، الهام صالحی، سعید افروز، حسن باجولوند، علی‌اصغر جوانمردی، علی بازیار، یاسین خسروی، مهران نکویی‌مجد و صادق بیت‌سیاح، هر کدام پرچم ایران را به اوج رساندند. در کنار آنان، مهدی اولاد و هاجر صفرزاده با نقره و ۴ چهره دیگر- پاپی، صالحی، زینب مرادی و عرفان بندری - با برنز، رنگ مدال‌ها را کامل کردند.
* فراتر از مدال
این افتخار فقط حاصل توان جسمی نبود؛ روایتی از ایمان و پشتکار بود. پارادوومیدانی در ایران سال‌هاست در سایه مانده اما امروز، با این نتایج، جایگاه خود را در نقشه ورزش جهان تثبیت کرد. مدال‌ها شاید برق بزنند اما آنچه ماندگار است، عزت و غروری است که این قهرمانان برای کشور به ارمغان آوردند.
در پایان رقابت‌ها، وقتی پرچم ایران برای نهمین بار بالا رفت، صدای سرود ملی در دهلی نه‌تنها نماد پیروزی، بلکه نشانه‌ای از بازگشت ایران به صف اول جهان بود. این‌ بار، پارادوومیدانی فقط مدال نگرفت؛ تاریخ نوشت.