هدی محمدی: رژیم صهیونیستی در ۲ سال، از «برنده جایزه صلح نوبل» به «ناقض بی‌سابقه حقوق بشر» در ذهن میلیون‌ها انسان در سراسر جهان تبدیل شد. این یک افت تدریجی نبود؛ یک سقوط ناگهانی بود به ژرف‌ترین لایه‌های بی‌اعتباری در افکار عمومی جهان.
برای جهانی که هنوز تصویر دست دادن اسحاق رابین با یاسر عرفات را روی سکوهای نوبل در ذهن داشت، آنچه از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ آغاز شد، یک شوک تماشایی بود. اسرائیل که سال‌ها با روایت قربانی‌بودگی از درگیری‌ها با فلسطین و جنگ دوم جهانی، وجوه محافظه‌کارانه و مظلوم در افکار عمومی ساخته بود، ناگهان ماسکش را زمین گذاشت و واقعیتی را عریان کرد که برای بسیاری تازه و برای بعضی‌ها دیرهنگام بود. از آن روز تاکنون چیزی نمانده که خط قرمز باشد و رژیم از آن عبور نکرده باشد: از بمباران بیمارستان‌ها تا کشتار سازمان‌یافته در کمپ‌های پناهجویان، از شلیک به خبرنگاران تا قطع مکرر اینترنت در غزه، از بمب‌های فسفری تا حمله به کاروان‌های امدادی، از نابودی شهر رفح تا محو اردوگاه نُصَیرات. حتی کودکانی که به جای مدرسه، در خرابه‌ها پناه گرفته بودند، هدف بمباران قرار گرفتند.
در همین مدت، ده‌ها کمپین بین‌المللی علیه اسرائیل شکل گرفت. هشتگ‌هایی چون #AllEyesOnRafah ،#GazaGenocide و #BoycottIsrael به زبان مشترک وجدان‌های بیدار بدل شد. نام‌هایی چون «شیرین ابوعاقله»، «صمود»، «رفح» و «جبالیا» به رمزهای مقاومت و افشاگری بدل شدند و «وائل دحدوح»، خبرنگار باسابقه الجزیره نقطه اوج این رمزها بود؛ مردی که در برابر دوربین‌های زنده ایستاد و خبر شهادت همسفر، فرزندان و نوه‌اش را اعلام کرد و سپس با بازگشتش به کار، ضربه نهایی را به تصویر اسرائیل زد؛ ضربه‌ای که باید به درستی آن را مقاومت صدا بزنیم. وائل، نماد شکست روایت اسرائیل است. در فضای رسانه‌ای، اسرائیل برای نخستین‌بار در تاریخ معاصر، در جبهه افکار عمومی جهان به طور گسترده بازنده شد. تلاش برای ساکت کردن روزنامه‌نگاران، سانسور تصاویر، تهدید کارکنان سازمان ملل و فشار به پلتفرم‌های اجتماعی، نتوانست مانع انتشار روایت‌هایی شود که دنیا از شنیدنش شوکه شد.
اکنون، حتی متحدان سنتی‌اش در اروپا و آمریکا، دیگر بدون لکنت از «لکه ننگ» حرف می‌زنند. روزنامه‌نگاران غربی که پیش‌تر واژه‌هایی چون «دفاع از خود» را در تحلیل‌های‌شان تکرار می‌کردند، حالا از «جنایت جنگی» می‌نویسند.
برای اولین‌بار در مجامع بین‌المللی، طرح‌هایی جدی برای تحریم تسلیحاتی اسرائیل مطرح شد. در مجامع حقوق بشری، نام رژیم هم‌ردیف سودان، میانمار و روآندا آمد.
و شاید بد نباشد صریح بگوییم: اگر ۷ اکتبر - با تمام هزینه‌ها و زخم‌هایی که بر پیکر مقاومت گذاشت - رخ نداده بود، شاید همین امسال هم نتانیاهو نامزد جایزه صلح نوبل می‌شد! از این جهان هیچ چیز بعید نیست؛ جهانی که می‌تواند جلاد را صلح‌طلب و قربانی را تروریست و تهدید جهانی بنامد، تنها با شوک خون و خاک و حقیقت از خواب می‌پرد.
در تمام این مدت، حماس نه تسلیم شد، نه نابود، نه «ریشه‌کن» اما اسرائیل؟ آن تصویری که سال‌ها با دقت و بودجه‌های هنگفت ساخته بود، در افکار عمومی جهان شکست. این بار، روایت شکست خورد و شاید این، عمیق‌ترین و ماندگارترین شکست اسرائیل در عمر کوتاهش باشد.
نگاه
از نوبل تا ناپالم
ارسال نظر
پربیننده
تازه ها