16/آذر/1404
|
13:33
یک پنالتی فاصله تا تاریخ‌سازی واترپلوی ایران در آسیا

انجماد در مرز حماسه

در احمدآباد هند، آب‌ها آرام نبودند. تیم‌ ملی واترپلوی ایران تنها یک نفس با طلا فاصله داشت اما در ضربات پنالتی، شانس از شاگردان «مهدی پنام‌تاش» سرمربی‌ ایرانی‌ای که این ورزش ایران را متحول کرد، روی برگرداند. جام از دست رفت ولی غرور و احترام ماندگار شد.
مسیر ایران تا فینال، چیزی کم از یک حماسه نداشت. شاگردان پنام‌تاش در همان بازی نخست چین را با اقتدار ۱۴ بر ۹ شکست دادند تا زنگ خطر را برای تمام مدعیان به صدا درآورند. پس از آن، هنگ‌کنگ و ازبکستان یکی پس از دیگری غرق شدند و ایران با ۳ پیروزی قاطع به‌عنوان صدرنشین گروه A راهی مرحله نهایی شد.
در یک‌چهارم نهایی، توفان ایران بر استخر احمدآباد وزید. تایلند قربانی نمایش بی‌رحمانه‌ای شد که با نتیجه ۲۱ بر ۶ پایان یافت اما اوج ماجرا در نیمه‌نهایی رقم خورد؛ جایی که ایران در جدالی پرحادثه مقابل ژاپن- قدرت سنتی قاره - ۱۹ بر ۱۸ برنده شد. بازی‌ای که می‌توانست تمام کتاب تاریخ واترپلوی آسیا را ورق بزند؛ پیروزی‌ای که پس از سال‌ها دوباره ما را به فینال رساند.
و حالا، چین دوباره روبه‌رو بود؛ حریفی که هم قدرت بدنی داشت، هم تمرکز فولادی. ۴ کوارتر پرتنش، ۱۱-۱۱ مساوی شد تا قهرمان در ضربات پنالتی مشخص شود. ۵ ضربه نخست، تساوی ۴–۴؛ همه‌ چیز برابر. اما در تک‌ضربه، شلیک چینی‌ها به تور نشست و توپ ایران از دست رفت. پایان؛ ۵ بر ۴. فاصله ایران تا جام، تنها یک ضربه.
اشک در چشم بازیکنان حلقه زد ولی سرها بالا بود. تیمی که در مسیرش قدرت‌های بزرگ را کنار زد، حالا با نقره‌ای درخشان از استخر بیرون می‌آمد. این باخت، بوی تسلیم نمی‌داد؛ بوی تولد نسلی تازه می‌داد.
واترپلوی ایران پیش‌تر در سال‌های ۱۹۸۴ و ۱۹۹۵ به مدال برنز رسیده و ۲۰۲۳ هم نایب‌قهرمان شده بود. حالا نقره 2025 ادامه همان مسیر صعودی است. تیمی با ترکیب جوان و جسور: حامد کریمی، امیرحسین امیریان، اشکان ایران‌پور، فربد برقعی، آرمان شمس و دیگران، نام‌هایی که با هر شنای‌شان آینده را لمس کردند.
پنام‌تاش با کمک دایان میلاکوویچ و امیرهوشنگ همراهی، روحی تازه در کالبد واترپلو دمیده است. تیم او حالا نظمی دارد که سال‌ها در این رشته دیده نمی‌شد؛ برنامه‌ریزی، اعتماد به جوانان و تاکتیک منسجم که حتی قدرت‌هایی مثل ژاپن را از پا انداخت.
نقره احمدآباد شاید بوی جام ندهد اما بوی امید می‌دهد؛ بوی فردایی که شاید در آن، ضربه آخر دیگر به تیر نخورد. اگر این تیم همین مسیر را ادامه دهد، روزی فرامی‌رسد که در آسیا فقط صدای ایران در آب‌ها طنین‌انداز باشد.
غرش شیرهای واترپلو هنوز تمام نشده است؛ تنها کمی صبر می‌خواهد تا نقره امروز، طلای فردا شود.

ارسال نظر