سکان خارج از دست ناخدا

مهدی مرسلی: در شبی که فوتبال ایران می‌خواست قهرمانی در تورنمنت العین را با یک پایان باشکوه رقم بزند، ماجرا درست از همان نقطه‌ای منحرف شد که کسی انتظارش را نداشت؛ نقطه‌ای که یک ضربه ساده می‌توانست مرز میان غرور و حسرت باشد. آنچه در زمین رقم خورد، تنها یک شکست در ضربات پنالتی نبود؛ مجموعه‌ای از تصمیم‌های ناهمخوان، سوءعملکردهای عجیب و انتخاب‌هایی مبهم بود که در نهایت همه چیز را به سمت فاجعه سوق داد. 
* قلعه‌نویی سرمربی است یا طارمی؟!
مهدی طارمی که قرار بود پنالتی پنجم را بزند، با تصمیم شخصی، توپ را به میلاد محمدی سپرد. وی با اجازه چه کسی پنالتی را به محمدی داد؟! هیچ‌کس تصور نمی‌کرد چینش بازیکنان برای ضربات آخر تا این حد ناهماهنگ و نامعمول باشد. ۲ ضربه اول با آرامش تبدیل به گل شد اما از همان لحظه‌ای که توپ سوم پشت نقطه قرار گرفت، یک خلأ عجیب در تیم موج زد؛ انگار نه برنامه‌ای وجود داشت، نه مسؤول مشخصی. بازیکنی که تنها چند دقیقه در زمین بود به‌عنوان سومین پنالتی‌زن انتخاب شد و فشار مسابقه گریبانش را گرفت. ضربه چهارم اگرچه گل شد اما اضطراب از چهره‌ها پاک نشد. اوج شگفتی اما پنالتی پنجم بود؛ انتخابی که موجی از سوالات را از همان ثانیه اول در ذهن هواداران و کارشناسان روشن کرد. میلاد محمدی، مدافعی که تقریبا هیچ سابقه‌ای در زدن این ضربات حساس ندارد، ناگهان پشت توپ قرار گرفت. ضربه بسیار آرام و ناشی از بی‌انگیزگی یا اطمینان بیش از حد وی به خود، از دست رفت و جام هم با آن رفت اما اصل ماجرا تازه بعد از پایان بازی شروع شد. سرچشمه این آشفتگی از جایی بیرون زد که خبرنگاران حاضر خبر دادند طارمی - کسی که مرد لحظات سخت و پنالتی‌های بزرگ است - توپ را به محمدی داده، آن هم بدون هماهنگی با نیمکت و سرمربی! این روایت وقتی عجیب‌تر شد که گفته شد علی علیپور هم به دلیل احساس درد از زدن ضربه خودداری کرده. کنار هم گذاشتن این قطعات، تصویری از یک تیم بی‌برنامه در حساس‌ترین لحظه ممکن را ایجاد می‌کند. در ادامه، ماجرا پیچیده‌تر هم شد. گفته می‌شود قلعه‌نویی ابتدا سراغ میلاد رفت تا بداند چرا پشت توپ رفته و او نیز توپ را در زمین طارمی انداخت اما پاسخ طارمی نیز نه شفاف بود، نه قانع‌کننده. سرمربی، خشمگین و شوکه، ترجیح داد گفت‌وگو را ناتمام رها کند و راهی رختکن شود؛ جایی که به گفته شاهدان، فضا بشدت متشنج شد. این اما پایان کار نبود. در مقابل دوربین‌ها، طارمی توضیح داد عمدا نخواسته ضربه بزند تا «دیگران هم مسؤولیت‌پذیر باشند! » و اگر بازیکنی در یک مسابقه دوستانه جرأت نداشته باشد، در جام‌جهانی نیز کمکی نخواهد کرد. از طارمی باید پرسید شما چه کاره هستی که تعیین کنی چه کسی پنالتی بزند و کدام بازیکن مسؤولیت‌پذیر شود؟! آیا سرمربی تیم ملی یا یکی از دستیارانی؟! در نقطه مقابل، قلعه‌نویی در کمال تعجب همه چیز را گردن گرفت و ادعا کرد او شخصا میلاد را انتخاب کرده است؛ ادعایی که با روایت‌های داخل زمین و حتی تصاویر همخوان نبود و بیشتر یک تلاش آشکار برای محافظت از تیمش به نظر می‌رسد. آنچه در العین رخ داد تنها از دست رفتن یک جام کوچک و نه چندان بااهمیت نبود؛ شبی بود که پرده از اختلاف‌ نظرها، ابهام‌ها و شکاف‌هایی برداشت که اگر ترمیم نشود، می‌تواند در بزنگاه‌های مهم‌تر - بویژه در جام‌جهانی - دوباره گریبان تیم ملی را بگیرد. پنالتی‌ای که گل نشد، هنوز روی شقیقه تیم ملی سنگینی می‌کند.