صعود سخت

عبدالله دارابی: تعیین زمین ناهموار و وصله و پینه‌شده ورزشگاه تختی به عنوان محل بازی تیم‌های استقلال و پادیاب خلخال، آن هم ۲ روز مانده به برگزاری این دیدار و بازی ضعیف و غیرمنتظره استقلال در این زمین که قطعا برای فوتبال مناسب نیست، نشان داد گلایه‌های ریکاردو ساپینتو در این باره بحق بود. مسؤولان سازمان لیگ نیز با تغییر  محل بازی از ورزشگاه قدس به تختی در این فاصله تا روز بازی، خود را در معرض بدبینی قرار دادند! البته سرپرست مدیرعاملی استقلال اگر به جای فضای مجازی در فضای حقیقی کاراتر بود، می‌توانست مثل مدیران تراکتور مجوز تعویق این دیدار را بگیرد، زیرا تیم استقلال نیز حائز شرایط سرخ‌پوشان تبریز بود.
عبدالمجید باقری‌نیا، سرمربی کهنه‌کار اهل «هفتگل» پادیاب، هم نقاط ضعف و قوت استقلال را خوب شناخته بود و هم تاکتیک مناسبی را برای مهار مدافع عنوان قهرمانی این جام اتخاذ کرد، مضاف بر آن تیم وی از بعد روحی - روانی نیز بخوبی آماده این دیدار شده بود. خلخالی‌ها که پس از گل زیبای دقیقه دهم فریبرز یوسفی تا پایان این دیدار فقط ۲ بار دیگر حضور جدی و خطرساز در ۱۸ قدم استقلال داشتند، بازی دفاعی هماهنگ توام با توسل به جنگ روانی را به نمایش گذاشتند که این شیوه با توجه به جایگاه، بضاعت و همچنین ۱۰ نفره شدن آنها در دقیقه ۲۱ بازی دور از انتظار و نادرست نمی‌نماید.
شرایط زمین تختی، اجازه بازی موردنظر ساپینتو را به شاگردانش نمی‌داد ولی سوال این است: چرا وی فکری برای این معضل نکرده بود؟ علاوه بر این، او در طول بازی نیز راه‌حلی گره‌گشا برای مهار شدن وینگرهایش که نقطه اتکای این تیم هستند، ننمود که اگر چنین می‌کرد شاید بازی اینقدر برای تیمش سخت نمی‌شد.
کادر فنی استقلال باید دنبال این باشد که چرا کار تیمش در خانه و مقابل تیمی دسته دومی که در گروه خود نیز موقعیت خوبی ندارد و ۱۲۰ دقیقه ۱۰ نفره بازی کرد، به مشکل بر می‌خورد؟ چرا مهاجمان این تیم قادر به استفاده از فرصت‌های متعدد گلزنی‌شان نیستند؟ فقط محمدرضا آزادی ۵ موقعیت را در این بازی هدر داد و سعید سحرخیزان نیز نتوانست از فرصت‌هایش بهره‌ای ببرد! اصلا مهاجمان استقلال به لحاظ روحی و انگیزه با مشکل مواجهند و این نقیصه از ناتوانی در استفاده از فرصت‌های‌شان آشکار است؛ سحرخیزان که به رغم دوندگی‌هایش، با استرس بازی می‌کند، آزادی که در حضور مجددش نیز تفاوت چندانی با نخستین سال حضورش در استقلال (با وجود تجربه‌دارتر شدن) ندارد و نازون نیز که گلزنی‌هایش را فقط برای تیم کشورش نگه داشته است!
آبی‌پوشان نیمه اول جز ضربه سر رامین رضاییان که آن هم با فاصله از کنار دروازه پادیاب بیرون رفت، نتوانستند از انبوه سانترهای‌شان چه در جریان بازی و چه در ضربات ایستگاهی استفاده کنند و پیروز این ارسال‌ها خط دفاع میهمان دسته دومی‌شان بود! به طور کلی تا اینجای فصل، مرد پرتغالی نتوانسته برنامه مدون و کارسازی برای استفاده از ارسال‌های متعدد تیمش در بازی‌های مختلف به کار گیرد، ضمن اینکه نحوه استقرار شاگردانش هنگام ارسال‌ها، یادآور فوتبال دهه ۶۰ است؛ بازیکنانی ایستا و ساکن تا توپ بر سرشان فرود آید!
بر نحوه بازی یک تیم دسته دومی برابر استقلال، حرجی نمی‌تواند باشد ولی گره خوردن کار تیمی مدعی مقابل چنین تیمی محل سوال جدی است. قابل توجه است؛ این پیروزی سخت در حالی برای استقلال حاصل شد که به جز صالح حردانی، ساپینتو ترکیب اصلی این روزهایش را به میدان فرستاد! حال این سوال پیش می‌آید: اگر استقلال به هر دلیلی در دیدارهای حساس، چند نفر از مهره‌های اصلی‌اش یا اصلا فقط یاسر آسانی  را در اختیار نداشته باشد، کارش چگونه خواهد شد؟!