حسین قدیانی: ایشان مد ظله العالی خیلی خوب هست. و از این بهتر، نه که نشود اما خیلی کم و به‌ندرت ممکن بوده هست. ایشان منظورشان نقطه مقابل شیردل بوده هست و اینکه هم خدا عده‌ای را لرزان آفریده، تقصیر ایشان نبوده، بگذریم که تقصیر ما هم نبوده هست! این ایشان هست که فی‌الواقع بهار بوده هست! معجزه هزاره سوم کی هست؟ ایشان! کی به منتقدانش، بی‌سواد نگفته؟ ایشان! کی در توافق ژنو، براساس آنچه مرقوم داشته، دشمن را به اذعان بر حق غنی‌سازی مجبور کرده؟ ایشان! اون کی بود که گزینه‌های نظامی و تحریم و بی‌ادبی را از روی میز اوباما برداشت؟ ایشان! نگید که نمی‌دونستین! ایشان با مذاکره، کاری کرده هست که آمریکا در جریان جنگ غزه، مرتب اسرائیل را دعوا کرده هست! و طرف ایران را گرفته هست! الان اینقدر که اوباما همپیمان نوار غزه بوده هست، خود اسماعیل هنیه نبوده هست! و اینکه اوباما هر روز، نتانیاهو را دعوا کرده، گوش او را پیچانده است، منتج از مذاکره بوده هست! این روزها به خاطر بازی برد- برد در مذاکرات هسته‌ای، باراک اوباما در جبهه مقاومت علیه صهیونیست‌ها تعریف می‌شود! و گیرم هم نشود؛ «به جهنم! خب برن جایی که اوباما در جبهه این ور تعریف شه، نلرزن!» داشتم می‌نوشتم که: مذاکره خیلی خوب هست و باعث شکاف میان آمریکا و اسرائیل بوده هست! مذاکره محصول نگاه ایشان به کدخدا بوده هست. ایشان خیلی در مذاکره خوب بوده هست. و برعکس عده‌ای که از اول، لرزان آفریده بوده هست، ساختار تحریم توسط ایشان یعنی خود خودشان لرزیده شده هست. ایشان بیش از همه، نقد را پذیرا بوده، سفره محبت گسترانیده هست. ایشان دیروز جمعه، بیش از روز پنجشنبه، نقد را پذیرا بوده هست. ایشان فردا که یکشنبه بوده باشد، بیش از امروز که روز اول هفته باشد، نقد را پذیرا بوده هست و دیگر، روزهای آخر هفته ببین نقد را چگونه پذیرا بوده هست. اون دیگه اوجشه! و کلا اینطور هست که هر چه جلوتر می‌رود، ایشان بیشتر نقد را پذیرا بوده هست. تا اسم مقاومت روی منافع ملی می‌آید، ایشان اهل ایستادگی بوده هست، لیکن تا اسم مذاکره می‌آید، باز هم ایشان اهل ایستادگی بوده هست! ایشان را خداوند شیردل آفریده هست و البته خودشان هم نقش داشته هست. اگر خداوند، گِل من خاک بر سر را روی ویبره سرشته هست، اما ایشان را از همان ازل، علاوه بر شیردل، پذیرای نقد آفریده هست. اونی هم که ایشان، آن روز، آن ادبیات را به کار برده بوده هست، منظورشان منتقد نبوده هست، حتی منظورشان مخالف نبوده هست بلکه فقط منظورشان عده‌ای تخریب‌گر بوده هست. برخلاف کسانی که کلا آفرینش‌شان لرزان بوده هست، بعضی‌ها به مرور، این صفت تخریب‌گر را واجد شده هست. شوهرعمه من که در بیت‌المقدس 2 به شهادت رسید، «تخریب‌گر» بوده هست. اصغرآقا در ارتش بوده هست و سرهنگ بوده هست و با شهید صیاد، هنگام رژه ارتش در زمان جنگ، عکس داشته هست اما الان در آسمان، «عند ربهم یرزقون» بوده هست. منتها منظور ایشان، این تخریب‌گران نبوده هست بلکه آن تخریب‌گرانی بوده هست که سال 88 «خسرالدنیا و الاخره» وصفشان بوده هست. عده‌ای چون بچه‌های گردان تخریب، منافع دشمن را تخریب‌گر بوده هست -که ‌ای کاش همه اینگونه تخریب‌گر بوده هست!- عده‌ای چون فتنه‌گران، منافع ملی دوست را تخریب‌گر بوده هست! نه فقط ایشان، که ما را هم عقیده بر این بوده هست که تخریب‌گران اموال عمومی،  تخریب‌گران 40 میلیون رای ملت، تخریب‌گران رای اکثریت، تخریب‌گران دموکراسی، تخریب‌گران نظم، تخریب‌گران اموال عمومی، تخریب‌گران امنیت و آرامش، تخریب‌گران روز عاشورا، تخریب‌گران خیمه عزای امام حسین(ع)، تخریب‌گران سنگ به دست نماز ظهر میدان جمهوری اسلامی، تخریب‌گران وجهه انقلاب اسلامی، تخریب‌گران سرگشاده، بلکه هم تخریب‌گران منافع ملی، تخریب‌گران استقلال ملی، تخریب‌گران خودکفایی، تخریب‌گران دستاوردهای هسته‌ای و تخریب‌گران غرور ملی، جایشان در جهنم بوده هست. بنابراین عبارت «به جهنم» خطاب به تخریب‌گران، بی‌اشکال بوده هست. و حقشان بوده هست. و ما از این موضع‌گیری قاطع ایشان علیه تخریب‌گران فتنه‌پرور ممنون بوده، حمایت کرده هست. هر چند که منظور ایشان از «به جهنم» هم، نه خود جهنم، که آن عبارت مقابل «بهشت» بوده هست! ایشان کلا یک جوری هست که اگر به کسی بددل بگوید، منظورشان آن عبارت مقابل خوب‌دل بوده هست! در همان سخنرانی هم، منظور از بزدل، آن عبارت مقابل شیردل بوده هست. و این تاکید خود ایشان بوده هست! ما یک وقت به کسی می‌گوییم؛ بز، اما منظور این بوده هست که او شیر نبوده هست، نه اینکه بی‌برو برگرد، بز بوده هست! حتی ما وقتی به کسی شیر می‌گوییم «گر چه باشد در نوشتن شیر، شیر» اما باید دید که منظور چی بوده هست؟! شیر جنگل بوده هست یا شیری که از گاو دوشیده می‌شود؟! جخت بلا همین شیر دوم، خودش بر 2 نوع بوده هست؛ شیر با روغن پالم یا شیر بدون روغن پالم! پس به این راحتی‌ها نبوده هست که مدعی شویم ادبیات ایشان برازنده نبوده هست. آنکه به منتقد اهانت کرده هست، رئیس‌جمهور آمریکا بوده هست اما آنکه حق تخریب‌گران را کف دست‌شان گذاشته هست، ایشان بوده هست بویژه که آقای اوباما برخلاف ایشان، هیچ وقت نگفت؛ «منظور من از مزخرف، آن عبارت نقطه مقابل چیز بوده هست»! من فقط این وسط مانده‌ام که چرا «مودب و باهوش» از طرف ایشان نثار اوباما شده هست؟ این شاید نوعی تقیه بوده هست! یا هم شاید به خاطر «اعتدال» بوده هست! من الان گیج شده هست یا خدا مرا گیج آفریده؟... در هر صورت؛ به جهنم!

حسین بابازاده‌مقدم: هفته گذشته حجم وسیعی از کلیدواژه‌هایی دایر بر تخریب، توهین و تهمت علیه منتقدان توسط شخص رئیس‌جمهور، وزیر نفت و رسانه‌های دولتی و رسمی منتشر شد که در نوع خود بی‌سابقه و از تنوع بسیار وسیعی برخوردار است.
رئیس‌جمهور که در دوران انتخابات با سر دادن شعارهایی زیبا همچون «اعتدال‌گرایی»، «راستگویی» و همچنین لزوم ترویج «احترام و ادب» در کشور توانست به کسب کرسی ریاست جمهوری مفتخر شود، با گذشت یک سال از عمر دولت و به جای پرداختن به اصل و محتوای عمل همکارانش در عرصه‌های گوناگون، روی به تخریب بی‌سابقه منتقدانش آورده است، عبارت‌هایی که آشکارا از شیبی بسیار تند و افراطی برخوردار بوده و هدف اصلی پشت‌پرده‌اش غلبه دادن حاشیه‌های بی‌مورد بر متن به شمار می‌آید.
این راهبردی سیاسی برای دولت است که به‌جای پاسخگویی در برابر افکار عمومی پیرامون مباحث مهمی همچون مهار تورم، لغو تحریم‌ها و رشد سرانه ملی و توسعه عمران و آبادی بخش‌های مختلف کشور ـ‌همچنان که وعده داده بودـ  با طرح تهمت و توهین‌هایی از این دست که در تاریخ ایران مدل مشابهی نداشته است، افکار عمومی را منحرف و به حاشیه‌هایی بی‌مورد مشغول کند.
در حالی که حسن روحانی موظف است به‌عنوان رئیس‌جمهور درباره ناکامی‌های ناشی از بی‌برنامگی اقتصادی پاسخی روشن و قانع‌کننده به پرسشگران بدهد و همچنین علل شکست طرح‌های مذاکراتی را که عملا اثبات شده بیش از مهندسی شده بودن خیالبافانه بوده است، بیان کند، در روزهای گذشته، منتقدانش را «به جهنم» فرستاد تا حتی دوستان سیاسی جریان موسوم به اصلاحات نیز او را هدف انتقادهایی قرار دهند که پیش از این منحصر به جریان مقابل دولت بود. رسانه‌های خارجی نیز به‌صورت گسترده و بی‌سابقه‌ای عبارت‌های رئیس‌جمهور را بازتاب داده و روی کلیدواژه‌هایی همچون «بزدل سیاسی»، «جهنم» و... تمرکز کرده‌اند. این اولین باری نیست که عالی‌ترین مقام اجرایی کشور در حالی که فشارهای رسانه‌ای بسیار گسترده و غیرقابل توصیفی را علیه منتقدان در عرصه‌های حکومتی به‌راه انداخته و برخی رسانه‌های اصولگرا را وادار به عقب‌نشینی و دست کشیدن از مواضع‌شان در قبال نقد‌های سیاسی و اقتصادی کرده است، خود شخصا وارد کارزار شده و با سخنانی بسیار عجیب که مظهری از اتخاذ سیاست‌های احساساتی در برابر اعتدالگرایی سیاسی به شمار می‌آید، منتقدان را مورد نوازش قرار داده است.
در کنار حسن روحانی، زنگنه وزیر نفت نیز با سردادن ادعاهای عمدتا واهی درباره گذشته سعی کرد فرافکنی و البته توهین‌های بسیار زشتی را علیه منتقدان رسانه‌ای دولت طی یک برنامه تلویزیونی ترتیب دهد.
از سوی دیگر خبرگزاری رسمی و دولتی برنا که رسانه دولت تلقی شده و مواضع طرح شده در آن معادل مواضع رسمی قوه مجریه کشور است، منتقدان به رفتار اخیر و اظهارنظرهای رئیس‌جمهور را «حامیان گفتمان خس و خاشاک» معرفی کرده و دست به تخطئه بسیار شنیعی زده است. این خبرگزاری به یک مورد هم بسنده نکرده و در مطلب دیگری نیز این افراد را به نقل از منابع خبری‌اش« بیکار» توصیف می‌کند، صفتی که پیش از این خود آقای روحانی نیز برای برخورد با منتقدانش استفاده کرده بود.
همواره تهمت و توهین، برآمده از تعصب، رویکرد‌های احساسی و نمایانگر کم تحملی و حس نفرت از منتقدان به شمار می‌آید، ضمن اینکه عدم اعتماد به نفس اعضای دولت نیز به‌نوعی با ترسیم این خط‌مشی نمایان می‌شود، دولتی که در آغاز مسیر مدعی ارتباط بسیار خوب و بهینه با اصحاب رسانه  بود هم‌اکنون عضو کابینه‌اش در تلویزیون با توهین علیه اصحاب رسانه، چهره‌ای دیگر از خود را به عرصه می‌کشاند. نباید فراموش کرد که تا هم‌اکنون مهم‌ترین عاملی که دستگاه اجرایی را به چنین فرافکنی‌هایی وادار کرده است عدم موفقیت در عرصه‌های گوناگون به‌دلیل بی‌برنامگی، اداره دستگاه‌ها به‌صورت شرکت سهامی و همچنین عدم اعتنا به نقطه‌نظرات منتقدان و صاحبنظران بوده است. حالا باید به این فکر کرد دوستان چگونه می‌توانند هجمه وسیع علیه محمود احمدی‌نژاد درباره برخی عبارت‌های نه چندان شایسته در محافل عمومی را پاسخ داده و توضیح دهند چگونه و بسیار پرشتاب‌تر از دولت قبل به بمباران منتقدانشان آن هم با چنین مقیاسی و در یک بازه زمانی بسیار کوتاه پرداخته‌اند. با ادامه یافتن این وضعیت بیم ایجاد یک دیکتاتوری و خودبسندگی نگرشی و سیاسی در دولت بسیار برجسته نقش گرفته است، وضعیتی که قطعا به مثابه پاشنه آشیل برای دولت یک‌ساله روحانی تلقی می‌شود. مردم انتظار دارند دولت حسن روحانی که از ابتدای آغاز به‌کار خود چهره‌ای مرکب از شخصیت‌های اهل تعامل، گفت‌وگو و مبادی آداب سیاسی و دیپلماتیک را به تصویر کشیده است، هم‌اکنون نیز صبورانه به طرح و پذیرش علل ناکامی‌ها و سرخوردگی‌های سیاسی‌اش بپردازد...چرا که مسائل کشور با خودزنی و داد زدن بر سر مردم و نویسندگان و تحلیلگران حل نمی‌شود، بلکه راه‌حل مسائل کشور روی‌آوردن به تجدیدنظرطلبی در رویه‌های پوسیده در اقتصاد لیبرالیستی، رویه‌های غیرانقلابی و سازشکارانه در سیاست خارجی، حفظ مواضع اصلی و عزت و مصلحت و حکمت در مناسبات بین‌المللی و اتکا به ظرفیت‌ها و دارایی‌های درونی ملت ایران است. طبیعتا وقتی تمام برنامه‌های یک دولت براساس جدولی از محاسبات رویاپردازانه و غلط درباره پیشرفت مذاکرات هسته‌ای تنظیم می‌شود، باید هم شاهد فریادزدن این احساس شدید سرخوردگی سیاسی و در واقع افسردگی و ناامیدی از کنترل فضای سیاسی طی 3 سال باقیمانده بود اما درمان این وضعیت پناه بردن به روش‌های غیرمحترمانه و توام با توهین و تحقیر دیگران نیست. به هرحال پیش از این نیز رئیس‌جمهور منتقدانش را «بی‌شناسنامه»، «کم‌سواد» و «شکاک» و... خوانده بود که این رویکرد حقیقتا در شأن یک مقام عالی در کشوری با عنوان جمهوری اسلامی ایران نیست.
 

شروین طاهری: سرانجام «نوری‌کامل‌محمدحسن المالکی» پس از 8 سال، از سریر قدرت دست کشید تا هم خود عزیز‌تر شود و هم عراق متحد‌تر. با این حال  بعید است رئیس‌الوزرای  فعلی عراق، هفته آینده پس از معرفی کابینه جدید  توسط «حیدر عبادی» دوست و-  آن طور که خود خطاب کرده -  «همکار عزیزش»،  از سیاست هم دست بشوید. شاید در ابتدا  کمی بیش از حد برای ماندن اصرار ورزید اما  شامگاه پنجشنبه که بیانیه استعفایش را در جمع یاران شیعه‌اش در حزب الدعوه  قرائت و مسؤولیت رئیس‌الوزرایی را به حیدر عبادی که شانه به شانه‌اش ایستاده بود تسلیم می‌کرد، عقب‌نشینی مقتدرانه‌اش یک پیروزی بزرگ را برای همه عراق، ائتلاف بزرگ شیعیان در همپیمانی ملی و حتی همسایگان دوست عراق رقم زد. سبیل مالکی برخلاف سبیل صدام، عراق را بر سبیل مردم‌سالاری نگه داشت به طوری که حتی می‌توانیم با اطمینان از آینده یکپارچگی این کشور به رغم فتنه‌ها و خیانت‌ها سخن بگوییم. سیاست عرصه تدبیر شرایط است و عراق زخم‌خورده امروز به تبسم همیشگی عبادی بیش از چهره همیشه عبوس مالکی روی خوش نشان می‌دهد.
ضمنا مالکی به‌خاطر 2 دوره ماندن در کرسی اصلی قدرت بغداد، دستگاه دیوانی‌اش بیش از اندازه بزرگ شده.او مجبور بود به‌خاطر شرایط کشور منافع طرف‌های متضاد را تامین کند و حالا  آمدن یک مبارز قدیمی و خوش‌نام مثل عبادی به نیت  بازسازی دولت و دستگاه دیوانی، می‌تواند ائتلاف سیاسی بزرگ شیعیان را که حتی در مقاطعی سه پاره شده بود (3 جریان قانون، صدر و حکیم) دوباره در پارلمان و پشت سر دولت منسجم کند. بدین ترتیب عراق درست زمانی که تهدید فتنه داعش و خیانت و عهدشکنی داخلی به حداکثر رسیده است، عامل وحدت را باز می‌یابد.
در حقیقت مالکی بزرگ‌ترین درس دوران زندگی‌اش را با استعفایش داد.او رفت تا بماند.حال فارغ‌التحصیل دانشگاه امام‌صادق(ع) و استاد سابق دانشگاه علامه تهران، اگر هم بخواهد دوباره بر کرسی تدریس بنشیند، کماکان بر جایگاه ارزشمندش به عنوان یکی از ستون‌های اتحاد عراق پا برجا می‌ماند. او  می‌تواند در آینده عراق همان جایی بایستد که در جلسه صدور حکم تشکیل کابینه برای عبادی، «ابراهیم جعفری» ایستاده بود، بدون سمت رسمی اما در کنار رئیس‌جمهور، رئیس مجلس و نخست‌وزیر آینده. او رئیس‌جمهور دوران انتقالی پس از 3دهه دیکتاتوری و معاون سابق رئیس‌جمهور، همچنین نخست‌وزیر اسبق و  معاون نخست‌وزیر سابق و در یک کلام مردی سرنوشت‌ساز در حفظ نظام مردمسالاری نوین بین‌النهرین بوده است. وزن جعفری در معادلات قدرت به‌خاطر جایگاه اجتماعی‌اش است نه سمت‌های سیاسی‌اش. همپیمانی ملی(ائتلاف تحالف ملی عراق) ابتکار او بود تا طیف‌های سیاسی شیعیان در پارلمان را که به رقیب یکدیگر بدل شده بودند زیر یک سقف گرد آورد و آنها را در عین به دست آوردن اکثریت مطلق، صاحب موضع و رهبری مشترک برای توافق با سنی‌ها،کردها و قدرت‌های خارجی و حتی دشمنان عراق کند. حتی بسیاری معتقدند گره اختلاف اخیر مالکی با رئیس‌جمهور کرد عراق را هم جعفری گشود و او بود که گزینه‌ای جامع‌الطرفین مثل «حیدر عبادی» را مطرح کرد و اعتبار بخشید.جعفری الگویی مناسب برای ادامه حیات سیاسی مالکی است. اگرچه میراث دوران متضاد 2 دوره نخست‌وزیری نوری مالکی باعث می‌شود نقد‌های جدی به او وارد شود مبنی بر اینکه او عراق را در اوج ثبات تحویل گرفت و در شرایط  جنگ داخلی تحویل داد اما نباید فراموش کرد که آمریکا پس  از خروج نظامی از این کشور خود زمینه جنگ نیابتی را به‌واسطه داعش فراهم کرده بود تا بماند. مهم این بود که مالکی در آغاز حمله چنگیزی لشکر مزدوران تکفیری کاخ سفید به‌رغم همه فشارهای داخلی و خارجی تسلیم نشد و به قول خودش سنگر سربازی را در ساختمان نخست‌وزیری حفظ کرد تا عراق یکپارچه را حفظ کند.
حالا به قول «نیکولای ملادنوف» سفیر بلغار
ویژه سازمان ملل در عراق، مالکی با کنار کشیدنش در برهه‌ای چنین حساس ثابت می‌کند «مرد سیاست» است، اگرچه شاید این اواخر نه این مرد سیاست و نه دولت مرکزی عراق اقتدار دولت نخست مالکی را نداشتند. «نفت» که طلای سیاهش می‌خوانند شاید بزرگ‌ترین آفت این دولت بود. گویی نفت اکسیر تفرقه است و  مادام که از دل زمین می‌جوشد کارتل و مافیا و تضاد منافع می‌زاید. طی سال‌های پس از صدام و در سایه اشغال، اقتصاد نفتی عراق مانند بسیاری از کشورهای منطقه سیاست و جامعه را هم آلوده کرده بود. چنانکه یک تحلیلگر ارشد روس زمستان گذشته پس از امواج پیاپی سقوط و بحران در کشورهای همپیمان مسکو به پوتین توصیه کرده بود اگر واقعا به دنبال پیاده‌سازی یک هژمونی جهانی است، هر چه زودتر وابستگی آینده خود و کشورش را به نفت بکاهد. به گفته وی، جوشش ظاهرا بی‌پایان نفت و گاز از زیر زمین بود که  صدام و قذافی و مبارک را مجنون قدرت و بعد زیرپایشان را خالی کرد، جلوتر از آن پای اشغالگران غربی را به منطقه باز کرد،باعث پدید آمدن ادعای خلافت عثمانی  و بعد اموی شد و دولت نفتی عراق و شام را در مناطق نفتخیز عراق و سوریه علم کرد و حتی در مسیر خط انتقالش در اوکراین 2 دولت متوالی غربگرا و شرق‌گرا را به سقوط کشاند. دولت دوران مالکی هم از این آفت نفتی مستثنا نبود و او که بیشتر سال‌های دیکتاتوری صدام را در کردستان بسر برده بود و روابط خانوادگی با سران کرد داشت و حتی مدرکش در ادبیات عربی  را از دانشگاه اربیل گرفته بود، این اواخر بر سر منافع نفتی کرکوک با کردها دچار اختلافاتی چنان عمیق شده بود که به باند بارزانی بهانه داد تا ساز جدایی‌طلبی کوک کند.

 

وزیر امور خارجه کشورمان با بیان اینکه درصورت دستیابی به توافق کلی در مذاکرات هسته‌ای برای بررسی جزئیات باز هم به زمان نیاز است، دستیابی به نتیجه قطعی پیش از 4 ماه را بعید دانست.
به گزارش خانه ملت، محمد جواد ظریف در پاسخ به این سوال که آیا امکان دارد قبل از اتمام مهلت 4 ماهه در مذاکرات هسته‌ای به نتیجه قطعی رسید، گفت: اگر توافق کلی در موضوعات مختلف مذاکرات هسته‌ای صورت بگیرد، باز هم نیاز به زمان وجود دارد تا جزئیات مذاکرات انجام شود.
وی با بیان اینکه مذاکرات هسته‌ای در مجموع رو به پیشرفت است، ادامه داد: از ابتدا اعتقاد داشته و داریم اگر اراده قوی از سوی غربی‌ها وجود داشته باشد، مذاکرات هسته‌ای خیلی زود به نتیجه می‌رسد.
مذاکره‌کننده ارشد هسته‌ای ایران افزود: با توجه به واقعیت‌هایی که در 7 ماه گذشته از مذاکره با کشورهای 1+5 درک شد، احساس می‌شود طرف مقابل با احتیاط بیشتری حرکت کرده است.

  سخنان بی‌سابقه رئیس‌جمهور محترم خطاب به منتقدان‌شان، عجیب و شگفت‌آور بود ولی جالب‌تر و غریب‌تر از آن نوع برخورد برخی روزنامه‌های زنجیره‌ای با آن و سردرگمی و پارادوکسی بود که آنها به آن دچار شدند. فردای صحبت‌های ایشان، همه این نحوه سخن گفتن ایشان را به چالش کشیده و از آن ابراز ناراحتی کردند اما پس‌فردای این سخنان، اصلاح‌طلبان از این سخنرانی دفاع کردند! واقعاً چه می‌کنند و چه موضعی دارند؟!
احمدی
  کارشناسان نخبه و کاربلد و اساتید بزرگ دانشگاه، نمایندگان مجلس و... و هر که منتقد توافق ضعیف و بی‌پشتوانه ژنو است، دلسوز است نه بزدل. آقای رئیس‌جمهور همین طور دارند عصبانی‌تر می‌شوند و حرف‌ها و اهانت‌های تندتری نسبت به منتقدان روا می‌دارند.
قادرپور
  کسانی که دلسوزانه و از روی شفقت، دولت را به حفظ منافع ملی توصیه می‌کنند و از آمریکا و هیچ قدرت پوشالی دیگری نمی‌ترسند، بزدلند و کسانی که از روی غفلت و مرعوب شدن مقابل یک زن یک‌لاقبا مانند شرمن، توافقی شکننده و مغایر منافع ملی را پذیرفتند، شیردل. معنای کلمات ظاهراً عوض شده است!
نجمی
  به جای پالس فرستادن برای دولت آمریکا که هر جور شده حاضر به توافقیم، بهتر است به پشتوانه ملت، محکم بایستند و مقتدرانه از حقوق علمی و هسته‌ای ملت و کشور دفاع کنند.
ضیائیان
 

حجت‌الاسلام و المسلمین سید سعید لواسانی: گفتیم نفاق دو نوع است، نفاق اعتقادی و نفاق عملی و بحث ما هم درباره نفاق عملی و لایه‌های پنهان آن است. معیار کلی نفاق آن است که منافق اهل خدعه و نیرنگ است، به خدا، به مردم و به خودش نیرنگ می‌زند و  به تعبیر دقیق‌تر ظاهر و باطن او یکی نیست، او دارای دوچهره است. پس مسلمان و مومنی که ظاهر و باطنش با هم یکی نباشد، منافق به نفاق عملی است اما انسان گاهی در برابر خدا ظاهرش با باطنش سازگار نیست، و گاهی در برابر مردم چنین است و گاهی در دورن خود و دربرابر خود چنین است. فرض کنید مومنی را که اهل نماز و روزه و سایر اعمال عبادتی است، اما در عبادات خود، برای خدا خالص نیست، بلکه نیم‌نگاهی به مردم دارد که او را بپسندند، او گرفتار ریا و شرک خفی و نفاق عملی است و با خدا و خود خدعه می‌کند. یا کسی که برای اینکه به‌موقعیت اجتماعی یا سیاسی برسد، مثلاً نماینده مجلس شود، تلاش می‌کند در نظر مردم به‌گونه‌ای جلوه کند که نیست، منافق عملی است. یادمان نرفته است افرادی که خود را دکتر جا زدند و با مدرک جعلی دکترا به مناصبی هم رسیدند. این افراد با مردم خدعه ‌کردند و البته خودشان را هم فریب ‌دادند. «إِنَّ الْمُنافِقِینَ یُخادِعُونَ الله وَ هُوَ خادِعُهُم‏» [نساء: 142] منظور از اینکه خداوند هم با آنان خدعه می‌کند، آن است که خداوند نیرنگ آنان را به خودشان بازمی‌گرداند و همین باعث می‌شود آنان به خودشان زیان‌ برسانند. آری! کسی که با دین خدا و نظام و جامعه اسلامی حیله بورزد، یعنی در صورت مومن به دین و در سیرت دین‌گریز باشد و اعتماد مردم را جلب کند اما امین و معتمد واقعی آنان نباشد، او در حقیقت گرفتار خودنیرنگی شده است و به خود زیان رسانده است. زیرا لطف خدا را از خود دور کرده و از اهداف الهی دور شده است و این معنای خدعه خداست، اگرنه خداوند با کسی خدعه نمی‌کند. [نگا: تفسیر تسنیم: 21/187 -195]
این نکته را هم یادآور شوم که نیرنگ با خدا امکان ندارد زیرا خدایی که از ظاهر و باطن آدمی- بهتر از خودش- خبر دارد، با او نیرنگ امکان ندارد، بنابراین عنوان جامع «یُخادِعُونَ الله» فریب نسبت به دین خدا و رهبران دینی و مومنان و جامعه ایمانی است. پس گروهی از ما گرفتار نفاق با خدا هستیم که نام آن را ریا می‌گذارند. صفتی مذموم را کمابیش آن را می‌شناسیم و فعلاً درباره آن صحبت نمی‌کنیم. گروهی از ما با خودمان در نفاق هستیم، این نفاقی بسیار سخت بوده و کار نفس مسوّله است که ما را از درون فریب می‌دهد و زشت را جای زیبا می‌نشاند و ما را به زشتی می‌کشاند. اصولاً انسانی که طالب دنیاست، همواره اسیر نفس است، گاهی با تصویرگری او را می‌فریبد و گاهی او را به بدی فرمان می‌دهد. فعلاً به این جنبه از نفاق هم کاری نداریم.
اما نفاقی که از آن باید بحث جدی‌تری کرد، نفاق با مومنان و مردم است. یعنی ظاهر و باطن انسان با مردم دوگونه باشد. وجه روشن آن در رفتار اجتماعی ما روشن می‌شود که در مقابل کسی به‌گونه‌ای هستیم و پشت‌سر او به‌گونه‌ای دیگر. یعنی در پیش‌رو، او را تأکید و تصدیق می‌کنیم و در پشت‌سر، او را تکذیب می‌کنیم. این نمونه روشن و بین آن است که همه می‌شناسیم اما این نوع نفاق به همین مقدار ختم نمی‌شود. بدتر از آن در نظام و جامعه اسلامی ظهور دارد. در کشوری که با انقلاب اسلامی بناست به سوی اهداف اسلامی حرکت کند، حضور فعال و تأثیرگذار در آن جز از راه اسلام و ایمان امکان ندارد یعنی کسانی که در این نظام و کشور خدمت می‌کنند، باید موصوف به ایمان و اسلام باشند. بنابراین افراد باید در شعارها و حرکت‌های خود، اعتقادات و باورهای اسلامی و انقلابی را نشان دهند. اما مشکل اینجاست که انسان به این باورها ایمان قلبی نداشته باشد و به مرور زمان و به دلیل شرایط روزگار و افکار و اندیشه‌های وارداتی و ظهور و بروز نفسانیت‌ها مجبور شود که با مردم خدعه کند و دم از  امام و رهبری و انقلاب و اهداف آن بزند اما در گفتار پنهانی و عمل و رفتار هنگام قدرت - چه قدرت اجرایی و مدیریتی و چه قدرت رسانه‌ای - برخلاف اهداف اسلامی حرکت کند. و این فریب مردم است. به اسم اصلاح‌طلبی یا اصولگرایی، به سوی تجدیدنظری در اهداف و آرمان انقلاب و تحریف مکتب امام پیش برود، به نام خدمت به مردم با دشمنان مردم بسازد، با منتقدان با عناوین ناشایستی چون «بی‌سواد»، «بزدل»، «ترسو» سخن بگوید، او گرفتار خدعه با مردم است. توجه داشته باشید، بنده بنا ندارم که بحث سیاسی کنم، و به این فرد و آن فرد هم کاری ندارم، متاسفانه این نوع برخوردها در دولت‌های مختلف رواج داشته است. چه بسیار که در مسند قدرت؛ مردم بویژه نیروهای مومن و حزب‌اللهی که همواره پای انقلاب و نظام اسلامی با جان خود ایستاده‌اند، به هیچ گرفته می‌شوند و این نفاق عملی با مردم است.
 

اولین فرار محمدرضا پهلوی چند روز پیش از کودتای 28 مرداد (1332 ش)
شاه در 22 مرداد 1332 حکم عزل مصدق و نخست‌وزیری سرلشکر زاهدی را صادر و خود پس از صدور فرمان، به رامسر عزیمت کرد. ساعت 2 بامداد فرمانده گارد شاهنشاهی فرمان را به مصدق ابلاغ کرد ولی وی هنگام خروج از منزل بازداشت شد و رادیو تهران این اقدام را کودتا خواند. دراین هنگام شاه و همسرش با یک هواپیما از طریق عراق از ایران خارج شده و به ایتالیا رفتند. روزهای 25 تا 27 مرداد، در سراسر ایران اجتماعات بزرگی تشکیل و از دولت لغو نظام سلطنتی درخواست شد. تمام این حوادث به نفع دکتر مصدق پیش می‏رفت تا اینکه طبق نقشه قبلی، اوضاع از بامداد 28 مرداد تغییر کرد و کودتا شکل گرفت. شاه نیز پس از دریافت خبر سقوط مصدق، 31 مرداد همان سال به ایران بازگشت.
تولد «ابن منده» محدث و فقیه ایرانی(434 ق)
ابوزکریا یحیى بن عبدالوهاب مشهور به ابن مَنده، محدث، فقیه و مورخ ایرانی‌تبار، آخرین فرد از خاندان ابن منده بود. او پس از کسب علوم متداول، از دانشمندان هر دیار و به دست آوردن مهارت در این علوم، به تدریس و تألیف پرداخت. دانشمندان بسیاری در بغداد از محضر درس او استفاده بردند که عبدالقادر گیلانی یکی از آنهاست. از این مورخ و محدث مسلمان، آثار زیادی بر جای مانده است که از میان آنها می‏توان به کتاب زندگینامه‏ طبرانی اشاره کرد. ابن منده سرانجام در ذی‏حجه‏ سال 512 ق در 78 سالگی در اصفهان وفات یافت و در همان شهر به خاک سپرده شد.
تولد توماس لورنس، جاسوس انگلستان در کشورهای عربی (1888م)
توماس ادوارد لورنس ‏(۱۶ اوت ۱۸۸۸ - ۱۹ مه ۱۹۳۵) طی جنگ اول جهانی به عنوان رایزن نظامی انگلستان برای رهبران عرب حجاز کار می‌کرد. حجاز در آن زمان تحت تسلط ترک‌های عثمانی بود. ترکیه در جنگ اول جهانی متحد آلمان بود و به همین دلیل دشمن انگلستان محسوب می‌شد. در این دوران پادشاهی و امارت حجاز در دست شریف حسین بود و سرهنگ «لورنس» نماینده دولت انگلیس در دربار وی بود. در عربستان، لورنس فرهنگ اعراب را مطالعه می‌کرد و نه‌تنها زبان عربی را به خوبی فرا گرفته بود بلکه لهجه‌های قبایل مختلف را هم آموخت. او از پوشیدن لباس عربی و زندگی مثل مردان قبایل بیابانی احساس غرور می‌کرد و به همین دلیل هم لقب لورنس عربستان به او داده شد. در مشاهدات لورنس به نکات جالبی در فرهنگ عرب اشاره شده است. فیلم لورنس عربستان که در آن پیتر اوتول نقش لورنس را بازی می‌کند براساس زندگی وی در عربستان ساخته شده است.
اوج‏گیری شورش سیاهان لس‌‌آنجلس در اعتراض به تبعیض نژادی (1965م)
هرچند سیاهپوستان پس از ورود مهاجران در آمریکا حضور داشتند اما همواره مورد ظلم و ستم سفیدپوستان و نژادپرستان قرار می‏گرفتند. با این حال با توجه به مسائل سیاسی و برای بهره‏برداری از شعارهای دموکراسی و برابری، در سال 1863م اعلامیه آزادی بردگان منتشر شد اما 90 سال بعد، در سال 1953م، تفکیک و جداسازی مدارس سیاهان و سفیدپوستان غیرقانونی اعلام شد البته تمام این مسائل در چارچوب نوشتارها باقی ماند و در مقام عمل بیشتر مواقع خلاف آن انجام شده است. در این میان در حالی که مقامات عالیرتبه  شعار برابری و عدم تبعیض نسبت به سیاهان را سر می‏دادند از طرف دیگر، مقامات محلی و ایالتی، همچنان به سختگیری نسبت به آنها دست می‏زدند. با گسترده‏تر شدن این اقدامات، از اوایل سال 1963م، مبارزه بزرگ حقوق مدنی به رهبری مارتین لوترکینگ رهبر سیاهان  آغاز شد که با سرکوبی و بازداشت بسیاری از سیاهان مواجه شد. این اعتراضات در آگوست 1965م به اوج خود رسید تا آنجا که در لس‌آنجلس، چندین هزار نقطه به آتش کشیده شد و حدود 200 میلیون دلار خسارت به بار آورد. هرچند پس از این اعتراضات، قسمتی از تبعیضات علیه سیاهپوستان کم شد اما سیاست‏های تبعیض‌نژادانه سران  در مقام عمل همچنان ادامه دارد.