لیلی محسنی: گفتمان از آن مفاهیمی است که اغلب تلقی نادرستی از آن وجود دارد و نابجا به‌کار برده می‌شود. گفتمان را می‌توان «بازنشر و تاثیر گفته اعم از بیان و متن در جامعه» دانست. یعنی کسی حرفی یا تعبیری یا مفهومی را بگوید یا بنویسد و دیگران آن را بازگو کنند، درباره‌اش حرف بزنند و گفتار و رفتار و بینش‌شان را تحت تاثیر آن تنظیم کنند.
برخی شخصیت‌ها، دانشگاه‌ها، اندیشکده‌ها یا حتی برنامه‌های تلویزیونی «گفتمان‌ساز» هستند یعنی گفته‌هایشان، در جامعه موضوع بحث می‌شود. گفتمان می‌تواند در سطح فراگیر بین‌المللی، ملی، بخشی، استانی، صنفی و... تولید شود.
در سال‌های اخیر برنامه تلویزیونی ۹۰ در حوزه فوتبال و گاهی فراتر از آن، به روشنی «گفتمان‌ساز» بوده است به طوری که محتوای برنامه ۹۰ حداقل دوشنبه‌ها در بسیاری از سایت‌ها نقل می‌شود، در طول هفته درباره‌اش می‌نویسند و در برخی موارد، تصمیم‌های کلان فوتبال و حتی ورزش کشور تحت تأثیر آن قرار می‌گیرد.
تحلیل گفتمان برنامه‌ای با این همه تاثیر، شاید کار ساده‌ای نباشد اما تامل در مفاهیم کانونی ارائه شده در برنامه ۹۰ نشان می‌دهد:
۱- برنامه ۹۰ به حاشیه‌ها و جنجال‌های فوتبال بشدت اهمیت می‌دهد و مجری آن به روشنی در بزرگنمایی حاشیه‌ها و دعوا انداختن بین چهره‌ها تلاش می‌کند.
۲- یکی از مفاهیم کانونی در گفتمان برنامه ۹۰، فن‌سالاری است. آقای فردوسی‌پور از فن‌سالاران دفاع می‌کند حتی اگر از نظر نتیجه در فوتبال، وضع خوبی نداشته باشند. در گفتمان عادل فردوسی‌پور، تعصب و غیرت جایی ندارد و این مفاهیم یکسره به فراموشی سپرده یا انکار می‌شود و در نتیجه، در فدراسیونی که به کل فاقد گفتمان است، غیرت و تعصب از دایره عناصر موثر در تصمیم‌گیری‌های مهم، محو شده‌ است. تیم امید ایران، نتایج افتضاحی مقابل تیم‌های ضعیف می‌گیرد اما کک کسی هم نمی‌گزد. انگار نه انگار!
۳- یکی دیگر از مفاهیم کلیدی در گفتمان برنامه ۹۰، تعلق خاطر به مظاهر و زرق و برق فرهنگ غربی است. عادل فردوسی‌پور کلمات انگلیسی را از خود انگلیسی‌ها هم انگلیسی‌تر تلفظ می‌کند و با استفاده از استعداد بیان خود، عباراتی مثل بلوهوریزنته را چنان سریع و بانمک تلفظ می‌کند که قند در دل نوجوان ایرانی پای تلویزیون آب می‌شود. در فرهنگ و رسانه‌های غربی، سلبریتی‌ها جایگاه ویژه‌ای دارند. عادل فردوسی‌پور هم باکی ندارد که حین گزارش فوتبال، گوشه‌ای هم به چشم و ابرو و تیپ بازیگران یا مربیان بزند. به‌خاطر آورید گزارش‌های جام جهانی ۲۰۱۲ را که چطور قربان صدقه جنتلمنی «یوآخیم لو» می‌رفت یا به‌خاطر آورید با لحن کنایه‌دارش در گزارش قرعه‌کشی جام‌جهانی ۲۰۱۴، چه بلایی بر سر «هاشم بیک‌زاده» بیچاره – که چهره تو دل برویی ندارد- آورد.
تعلق خاطر به ارزش‌های غربی در گفتمان برنامه ۹۰ حتی از «فن‌سالاری» هم جایگاه بالاتری دارد. مجید جلالی یکی از فن‌سالارترین چهره‌های فوتبال ایران است و از این نظر در گفتمان برنامه ۹۰ قابل احترام اما زمانی که مجید جلالی ایرانی مقابل یک فن‌سالار چشم آبی اروپایی(کارلوس کی‌روش) قرار گرفت؛ عادل‌خان به روشنی طرف کی‌روش را گرفت، یکسره چشمش را روی ادله و مستندات مجیدخان بست و خیلی جدی در دفاع از کی‌روش با فن‌سالار برجسته فوتبال ایران، جر و بحث کرد.
در گفتمان فردوسی‌پور، غرب درست می‌گوید. اسپانیایی‌ها، بریتانیایی‌ها و حتی ایتالیایی‌ها درست می‌گویند. مهم نیست ما چه می‌گوییم. مهم این است که آدمی که از غرب آمده درست می‌گوید. آرمان عادل، مانند «رنگو»، جایی است بعد از افق! در این جهانبینی، والیبال ایران رشد کرده، چون مربی خارجی دارد، حالا برنامه‌ریزی ۲۰سال پیش یزدانی خرم هم قابل احترام است اما «ولاسکو» والیبال ایران را والیبال کرد! در این طرز فکر، افشین قطبی اگر ببرد، یک جوری به سابقه‌اش در کالیفرنیا ربط داده می‌شود و اگر ببازد، به نی‌ریز و جهرم!
در این گفتمان، از ایرانی جماعت خیلی نباید انتظار داشت. توقعات را نباید از فوتبال ایران بالا برد چون بالاخره ایرانی است! به یاد آورید نوع تحلیل برنامه ۲۰۱۴ قبل و حین و بعد بازی با آرژانتین و شامورتی بازی دستیار عادل (محمد‌حسین) که در پایان بازی به جای خواندن آمار بازی، با بافتن پی‌درپی جملات احساسی، برخلاف همه بازی‌ها، آمار بازی را سانسور کرد و چنان جوی داد که برخی به خیابان ریختند تا باخت از تیم مسی را جشن بگیرند!
فردوسی‌پور مثل غربی‌ها بلد است با رسانه بازی کند، او طوری که مخاطبش احساس نکند، عبارات نظرسنجی‌اش را به شکلی می‌چیند که نتیجه مورد نظرش را از «رای مردم» استخراج کند و گاهی هم یواشکی بخشی از حقیقت را سانسور می‌کند. چه کسی فهمید آمار پاس در تیم کی‌روش چقدر بود؟ چه کسی فهمید رتبه ایران در اولین رنکینگ فیفا بعد از جام جهانی چند پله سقوط کرد؟ چه کسی نتایج تیم ملی ایران در جام جهانی ۲۰۱۴ را با دوره‌های قبلی حضور تیم ملی در جام‌های جهانی مقایسه و آنالیز کرد؟ برنامه فردوسی‌پور چقدر به این موارد پرداخت؟ تقریبا نپرداخت چون کارلوس کی‌روش هم فن‌سالار است و هم غربی.
کی‌روش هم فن‌‌سالار است هم غربی پس باید سرمربی تیم ملی ایران بماند، تساوی‌های اعصاب خردکن و غیرت خفه‌کن تیم ملی مقابل عرب‌های حاشیه خلیج فارس در مقابل تیپ مکش مرگ مای کی‌روش چه اهمیتی دارد؟
حرف آخر
آقای عادل فردوسی‌پور با برنامه  نودش، بدون تردید یکی از بهترین، جذاب‌ترین و
دوست داشتنی‌ترین برنامه‌های تلویزیونی در سیمای جمهوری اسلامی را ارائه می‌دهد، در بسیاری از فنون و استفاده از ابزارهای انتقال پیام پیشتاز است و استعدادی ناب و بعضاً استثنایی دارد. این استعداد نباید در خدمت ضد گفتمان «ما می‌توانیم» باشد. اگر وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال توانایی مهار جنبه‌های ناهنجار گفتمان برنامه ۹۰ را ندارند، مدیران سیما باید این مهم را به عهده بگیرند. البته با تدبیر و هوشمندی و بدون اینکه سرگرمی دوست داشتنی دوشنبه شب‌های مردم را خراب کنند.
منبع: الف
 

حسین قدیانی: هفته دفاع‌مقدس، عدل با پاییز شروع می‌شود؛ «پادشاه فصل‌ها». بعضی بر این تصورند که پاییز، فصل مرگ برگ‌هاست اما هیچ برگی از هیچ درختی نمی‌افتد، الا آنکه خود را هزینه کند پای مقاومت همان درخت. ریشه فقط آب نمی‌خواهد، نوازش پاره‌ تن خود، برگ را نیز می‌خواهد. اگر جز این است، برگو مرا چیست آن سبب که برگ، رقص‌کنان از درخت فرو می‌افتد؟! تو هیچ نظاره کرده‌ای افتادن شهید را بر خاک؟! تا ناز نکند برای زمین و زمان، مگر می‌افتد؟! هیهات! که این افتادن، تجلی مرگ باشد. مرگ آن عفریتی است که همه زندگی را از آدمی می‌ستاند، لیکن خون شهید، بهار را مدیون خود خواهد کرد، زندگی را، جان را... چه می‌گویم؛ حیات را. پس اگر پاییز، پادشاه فصل‌هاست، دوران خوش دفاع‌مقدس هم تا ابد «ام‌الفصول انقلاب اسلامی» باقی خواهد ماند. و الا آغاز حمله دشمن به کشور، چه جای جشن و سرور؟! آنچه ما این روزها، به پاسداشت آن نشسته‌ایم، آن لحظه نیست که دشمن وارد خاک‌مان شد، بل آن دمی است که خدا و خون، دفاع ما را رنگ تقدس بخشید. بر این خون خدایی، مباد که پای بگذاریم. این «سرخ مقدس» فراتر از برگ، برگ شناسنامه ماست. اگر بی‌مروت، برگ پاییز را له می‌کنیم، این یکی را دیگر لگدمال نکنیم و این همه بد تا نکنیم با جنگ! 8 سال جنگ، مهم‌ترین برگ شناسنامه ما، مظهر اراده و غرور و استقلال و ایستادگی ما، تجلی مردانگی ما، عامل عزت ماست. فقط آنها که جنگ را درشت می‌نویسند، آن را بر وزن مرگ می‌یابند اما جنگ را باید درست نوشت تا متوجه شد که جنگ 8 ساله، اتفاقا بر وزن زندگی است. مگر چند سال از جنگ گذشته که بعضی‌ها این همه به کام ملت تلخ می‌کنند هفته مظلوم دفاع‌مقدس را؟! کاش لااقل دست فتنه را از سر جنگ بردارند! قسم به خون شهدا، بعضی‌ها برای جنگ هم دارند «نامه سرگشاده» می‌نویسند! و بی‌هیچ سلامی به شهدا، جنگ شهدا را می‌زنند که آنجا اشتباه رفتند، آنجا خطا کردند، آنجا دچار تندروی شدند! من واقعا نمی‌دانم در این مقال باید جناب عالیجناب را «آقای هاشمی» خطاب کنم یا «آقای رفسنجانی» اما فرمانده محترم جنگ! گیرم عزیزی در میدان سیاست، فلان کار شما را نقد کرد. خب! در همان میدان سیاست، جوابش را بدهید! چه کار به جنگ دارید؟! شما «فرمانده جنگ» بودید و ما، با یک نگاه درست، منطقی و ملی - صرف نظر از گلایه‌های کاملا درست این روزها - شما را در آن فتح باشکوه، کاملا سهیم می‌دانیم لیکن شما خود چرا آداب فرماندهی را رعایت نمی‌کنید؟! کجای دنیا، فرمانده مافوق، در ملأعام، زیرمجموعه خود را می‌نوازد؟! آن هم به ناراستی؟! آیا امام خمینی‌(ره) که فرمانده شما یعنی «فرمانده کل قوا» بود، به بهانه فلان شکست یا بهمان عدم‌الفتح، حضرتعالی را می‌زد که شما غالبا بی‌هیچ توجیه موجهی، یک روز این سردار زیرمجموعه خود در جنگ را مورد لطف قرار می‌دهید، دگر روز، سردار دیگری را؟! و بر فرض غالبا نزدیک به محال، آنچه می‌گویید درست باشد! پس شما چه کاره بودی در جنگ؟! آیا جز این است که دیگر فرماندهان جنگ، دقیقا زیرمجموعه حضرتعالی بودند؟! اینگونه که شما دارید فرماندهی خود را زیر سؤال می‌برید! غیر‌ از این است؟! مع‌الاسف، کاش فقط یک روز به محسن رضایی بند کنید و روز دیگر به رحیم صفوی! که اغلب به این بهانه‌ها، خود جنگ را می‌زنید؛ گاه این عملیات را، گاه آن عملیات را. این و آن عملیاتی که پایش صدها «شهید» داده شده. آقای فرمانده جنگ! میزان تقوای شما برای من موضوعیتی ندارد اما می‌خواهم بپرسم؛ «آیا رواست جلوی چشم خانواده شهدا، این همه بگومگو؟!» شما عمدتا هر وقت که در سیاست، جواب درست در چنته ندارید، این تاکتیک‌تان است که بردارید و جنگ را درشت بنویسید! اما این وسط، گناه مادران شهید داده چیست؟! آقای فرمانده جنگ! بگذار خیال‌تان را راحت کنم. ما هم دقیقا عین پیر خون دل خورده جماران، ولو برای ذره‌ای، از 8 سال جنگ، نادم و پشیمان نیستیم. باز هم بگذار خیال‌تان را راحت کنم! ما خوب می‌دانیم که جنگ، جنگ بود و در جنگ، آنهم یک «جنگ تحمیلی» آنچه بسی محتمل است، بروز اشتباه.
ولو آنکه آن اشتباه، توسط خود شما فرمانده جنگ صورت گرفته باشد - می‌دانید و می‌دانیم صورت گرفته!- ذره‌ای از اعتقاد ما به فریضه «ما در جنگ برای ذره‌ای، نادم و پشیمان نیستیم» خللی وارد نخواهد کرد. تمام!
آقای فرمانده جنگ! نگه دارید حرمت جنگ را. سال 88 که حرمت رای ملت را نگه نداشتید، حداقل احترام خون بچه‌های این ملت را نگه دارید و این همه پشت سر جنگ، غیبت نکنید. سال 88 که حرمت انتخابات را نگه نداشتید، لااقل حرمت آنچه را روزی خود فرمانده آن بوده‌اید نگه دارید. سال 88 که حرمت صندوق‌های رای را نگه نداشتید؛ یعنی برای تابوت شهدا هم ارزشی قائل نیستید که بر مدار BBC جنگ را تحلیل می‌کنید؟! آقای فرمانده جنگ! ناظر بر جنگ، دشمن متجاوز را باید زد؛ صدام را، آمریکای حامی جلاد بغداد را، انگلیس خبیث را. تا این مجموعه دشمن هست، سپاه را نمی‌زنند! ارتش را نمی‌زنند! خودی را نمی‌زنند! بسیجی را نمی‌زنند! جگرگوشه ملت را نمی‌زنند! سردار و سرباز را نمی‌زنند! آقای فرمانده جنگ! علی‌القاعده، این شما هستید که باید این نکات را گوشزد کنید اما عیبی ندارد! به جای جنابعالی، من و از قول آن عزیز گرامی می‌نویسم که؛ «فی‌الحال، صدام در بغداد نیست اما حاج قاسم سلیمانی هست.» و این رخداد مهم، به یمن وجود جنگ رخ داده است. همچنانکه به یمن وجود جنگ، دشمن فقط خواب حمله به ایران اسلامی را می‌بیند. وقتی امن و امان و آرامش و امنیت هنوز هم دارد نان جنگ را می‌خورد، چه خطاست تخطئه جنگ، آنهم به سیاق رسانه انگلیسی! آقای فرمانده جنگ! بدتر از شما، دوستان‌ بدکلام‌تان هستند که گاه جوری از جنگ سخن می‌گویند کأنه ما باید برویم و صدام را از قبر بیرون بیاوریم و از او بابت 8 سال دفاع‌مان در برابر تجاوزش عذرخواهی کنیم! از این همه شگفتی، شگفتا! به‌راستی آیا ما صدام را تحریک به جنگ کردیم؟! و شگفتا از شما فرمانده جنگ که در برابر آنچه باید موضع بگیرید نمی‌گیرید اما در عوض، سپاه را بلدید باب دل رسانه روباه پیر بزنید! آقای فرمانده جنگ! اگر بعضی دوستان دلسوز، گاهی به سبب عدم دقت، نابخردانه پایان جنگ را نقد می‌کنند، از آن بدتر، دوستان شما هستند که گیر کرده‌اند در همان شروع جنگ! آقای فرمانده جنگ! 8 سال جنگ آنقدر برای امام، مقدس بود که در ماجرای آن شیخ ساده‌لوح -کلا امان از شیوخ ساده‌لوح! - حضرت روح‌الله، مدام با سیاست سعه‌صدر جلو می‌آمد، الا آنجا که علیه جنگ هم رجز خوانده شد. دیگر اینجا کوتاه نیامد خمینی و دیدیم که نیامد و حق جنگ را گرفت! و محکم هم گرفت! چه می‌نویسم که روح خدا، سراسر خشم شد! نه، اشتباه نشود. خمینی هم درست مثل دوکوهه، درست مثل راوی فتح، درست مثل ما، جنگ را دوست نداشت، بلکه جمع باصفای بسیجی‌ها را دوست می‌داشت. جمع شهدا را. و آرزومند آن عرصه‌ای بود که در آن کرامات باطنی انسان‌ها بروز یابد. وه که چه متفاوت است «روایت فتح» با آنچه BBC از جنگ به خورد ما می‌دهد. آقای فرمانده جنگ! فرمانده باید بر قلب‌ها حکومت کند. بشنو! این صدای حکومت «سید شهیدان اهل قلم» است بر قلب ما. آری! صدپله فراتر از «روایت»، رسما دارد «حکومت» می‌کند مرتضای آوینی بر این دل‌های بی‌قرار؛ «خداحافظ دوکوهه! ما می‌دانیم تو از گواهان روز حشری و بر آنچه ما بوده‌ایم شهادت خواهی داد. تو ما را می‌شناخته‌ای و رازدار خلوت ما بوده‌ای... این همه مغموم مباش دوکوهه! امام رفت اما راه او باقی است. دیر نیست آن روز که روح تو عالم را تسخیر کند و نام تو و خاک تو و پرچم‌هایت، مظهر عدالت‌خواهی شود. دوکوهه! آیا دوست داری که پادگان یاران امام مهدی‌(عج) نیز باشی؟ پس منتظر باش...». 
 

  با آرزوی موفقیت در رشته‌های باقیمانده ورزشی، نتایج ایران در این دوره از مسابقات چندان دلچسب نبوده و بویژه حذف ناباورانه تیم ملی امید در همان دور مقدماتی آن هم با نتیجه فاجعه‌بار نشان می‌دهد فوتبال پایه در کشور ما دچار مشکلات عدیده‌ای است که در اینچئون خود را نشان داد. چند هفته قبل هم که تیم ملی فوتبال نوجوانان حذف شد. جودو هم که شکست بدی خورد و دیگر حتی در آسیا هم یک مدال برنز نمی‌گیرد. چه کسی باید جوابگوی نتایج این روزهای ورزش باشد. وزارت ورزش در بخش جوانان که هیچ کاری نکرد و بیشتر عملکردش معطوف به ورزش بود. در ورزش هم غیر از والیبال و کشتی که آن هم در سال‌های قبل برنامه‌ریزی‌اش انجام شده بود، موفقیتی نداریم که بگوییم وزارت ورزش در حوزه‌ای که فعالیت خود را متمرکز کرده، توفیقی کسب کرده است. اوضاع فوتبال باشگاهی و حاشیه و معافیت پزشکی جعلی و... هم که استادیوم‌ها را خالی کرده است. باید یک مدیر کاربلد مسؤولیت ورزش کشور را برعهده بگیرد.
رضایی
  حمل و نقل عمومی تهران اگرچه خیلی بهتر از قبل شده و خدا را شکر هم اتوبوس‌های بهتری در حمل و نقل استفاده می‌شود و هم خطوط بی‌آرتی سرعت را خیلی مناسب کرده ولی همچنان از مشکل بزرگ شلوغی در ساعات مختلف رنج می‌برد که امیدواریم این مشکل آزاردهنده هم با مدیریت جهادی رفع شود.
جبارپور

حجت‌الاسلام و المسلمین سید سعید لواسانی: قرآن در آیه دوم سوره مبارکه انفال مومنان حقیقی را حصر می‌کند در کسانی که قلبی بیمناک دارند. «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ الله وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ» آیه ادامه دارد و ما فقط محل شاهد بحث را ذکر کردیم. «مومنان تنها کسانی هستند که هرگاه یاد خدا می‌کنند، قلبشان بیمناک می‌شود.»  آیه شریفه مومن حقیقی را از روی قلبش معرفی می‌فرماید. ما که قلبی ترسان در برابر خدا نداریم، مومن مجازی هستیم و چون گرفتار نفاق عملی هم هستیم، به زبان می‌گوییم که از خدا می‌ترسیم اما قلبمان به دنیا توجه دارد و از آن اعراض نکرده تا یاد خدا کند. این قلب در تصرف نفس و شیطان است. در مقابل قرآن کریم درباره کسانی که به آخرت ایمان ندارند یعنی از حقیقت ایمان خارج هستند، در آیه 45 سوره مبارکه زمر می‌فرماید: «وَ إِذَا ذُکِرَ الله وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَه وَ إِذَا ذُکِرَ الَّذِینَ مِن دُونِهِ إِذَا هُمْ یَسْتَبْشِرُونَ»، «و چون خدا به تنهایى یاد شود، دل‌هاى کسانى که به آخرت ایمان ندارند، از آن بشدت ناراحت و بیزار مى‏شود، و چون کسانى غیر از او یاد شوند، بناگاه آنان شادمانى مى‏کنند». این آیه درباره کفار نازل شده است اما به منافقان و در بحث ما به کسانی که گرفتار نفاق عملی یا شرک پنهان هستند هم قابل تطبیق است. با خود خلوت کنیم، قلب‌مان را مطالعه کنیم، وقتی یاد خدا می‌کنیم، دل‌مان باز می‌شود، یا دلتنگ می‌شویم؟ در مقابل وقتی یاد امور دنیوی چون ثروت و قدرت می‌کنیم، شادمان می‌شویم یا ترسان؟ مومن اینگونه است که دل تنها با خدا شاد است، خدا سرور و شادمانی قلب مومن است. اما منافق را با خدا چکار؟ چرا ما از دعا فراری هستیم؟ چرا نماز شب بر ما خوشایند نیست؟ چرا نماز به قلب ما نمی‌چسبد؟ جز اینکه قلب ما وقتی یاد خدا می‌کند، ناراحت و فراری می‌شویم و اگر منزجر نشویم، حداقل دلتنگ و خسته می‌شویم. قرآن و دعا و روضه دلمان را تنگ می‌کند، اما لودگی و مسخرگی شادمان‌مان می‌کند! توجه داشته باشید که بنده با طنز و خنده مخالف نیستم، پیامبر ما همواره لبانی خندان داشتند و مزاح هم می‌فرمودند اما حرف چیز دیگری است که خواننده محترم به آن توجه دارد. در هر صورت مطالعه قلب به ما نشان می‌دهد که کجا قرار داریم، در دایره ایمانیم یا از آن خارج هستیم؟ آن وقت فرصت معالجه داریم تا عیوب خود را برطرف کنیم تا قلبمان با خدا باز شود. اشتباه نکنید، بیمناک بودن قلب از خدا به معنای ناراحتی و سختی نیست بلکه قلب را باز می‌کند و درون دارای بهجت معنوی می‌شود. برخلاف دنیازدگی است که قلب را از توجه به خدا منجز می‌کند و همه شادمانی را در امور دنیایی می‌جوید و اگر از آن جدا شود، بیمناک می‌شود. پس ملاک روشن است، قلب مومن هنگام یاد خدا بیمناک است زیرا از خدا دور افتاده است، و هرچه نزدیک‌تر شود، بر سرور آن افزوده می‌شود تا لقاءالله حاصل شود که سرور بی‌منتهایی برای او است که قابل وصف و بیان نیست. اما اگر قلب از یاد خدا بیمناک نباشد، در قیامت سخت هراسناک خواهد بود: «قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ» [نازعات: 8] «قلوبی در آن روز سخت هراسناک و مضطرب است.» این قلب‌ها در دنیا به غیرخدا خوش بوده و در قیامت مضطربند. زیرا قیامت روزی است که در آن قلب‌ها و چشم‌ها منقلب می‌شود: «یَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِیهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ» [نور: 37] معلوم است که این روز ترس دارد زیرا همه اعتبارات دنیوی از بین رفته و حقیقت ظهور می‌یابد و پرده‌ها از جلوی دیدگان آدمی کنار زده می‌شود. در این هنگام انسان‌ها از حقیقت امر آگاه می‌شوند که چگونه مشاغل دنیوی آنان را از خدا باز داشته است، و چه‌بسا از سعادت ابدی محروم و گرفتار عذاب جهنم شده‌اند. [المیزان: 15/128 ـ 129] آیا چنین روزی ترس ندارد و قلوب و چشم‌ها منقلب نمی‌شود؟ چنین روزی فقط قلب سالم که قلب منیب است، به‌کار می‌آید.  خلاصه ما در صحنه قیامت، قلب‌مان را به میدان می‌آوریم، بنابراین لازم است پیرامون قلب خود مطالعه کنیم، خودمان را می‌شناسیم، آنگاه می‌توانیم آن را معالجه کنیم. پس مطالعه و معالجه قلب شرط مهمی در انسان‌شدن ما و جلوگیری از نفوذ شیطان در قلب ما و جلوه‌گری‌های نفس است.
پایان کلام اینکه قلب حقیقت وجودی ماست، هرچه زبان ما به کار باشد و ظاهر وجودی ما نشان از ایمان داشته باشد، ایمان به قلب وارد نشود، فایده‌ای ندارد. بلکه خطرش بیشتر است: «قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُل لَّمْ تُؤْمِنُوا وَلَکِن قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا یَدْخُلِ الْإِیمَانُ فِی قُلُوبِکُمْ» [حجرات: 14] «بادیه‌نشینان می‌گویند: ایمان آوردیم. بگو ایمان نیاورده‌ایم، بلکه بگوییم اسلام آوردیم. و هنوز ایمان در قلب‌های شما وارد نشده است.» باید ایمان در قلب وارد شود. اگر وارد قلب شد، کارهای ما هم عمل صالح می‌شود، زیرا فقط برای خداست. پس اگر بخواهیم از نفاق رهایی یابیم، اول باید مطالعه جدی و گسترده‌ای پیرامون قلب خود داشته باشیم، جداً تفکر کنیم. دوم  تلاش کنیم قلب خود را معالجه کنیم، ایمان را در آن بنشانیم و شیطان و نفس را از آن بیرون کنیم. آنگاه به اذن‌الله نفاق از قلب ما بیرون می‌رود و قلب راه بندگی و ایمان را طی می‌کند و قلب، سلیم و منیب می‌شود.
 

رحلت فقیه و مرجع کبیر آیت‌الله «سید عبدالله شیرازی» زعیم حوزه علمیه مشهد (1363 ش)
آیت‏الله سیدعبدالله شیرازی در سال 1270 ش (1309 ق) در بیت علم و فضیلت در شیراز به دنیا آمد. ایشان در 21 سالگی به همراه پدر بزرگوار خود به دلیل مبارزات ضد استعماری انگلیس به مدت شش ماه از شیراز تبعید شد و پس از بازگشت، به تحصیل و تدریس ادامه داد. آیت‏الله شیرازی سپس برای تکمیل تحصیلات خود، در سال 1294 ش به نجف اشرف رفت و در حلقه درس حضرات آیات: آقا ضیاءالدین عراقی، سیدابوالحسن اصفهانی و میرزای نائینی شاگردی نمود. این عالم ربانی پس از اقامت سیزده ساله در نجف اشرف و اخذ درجه اجتهاد، به زادگاه خود، شیراز، بازگشت و به احیای حوزه علمیه شیراز همّت گماشت. ایشان مبارزات سیاسی خود را پس از بازگشت از نجف ادامه داده و مخالفت رسمی و علنی خویش را با حکومت رضاشاه پهلوی اعلام کرد. آیت‏الله شیرازی در این راه متحمل سختی‏های فراوانی شده، ضمن بی‏حرمتی به ایشان، این عالم نستوه را به زندان کشاندند. پس از ماجرای کشف حجاب و کشتار خونین مسجد گوهرشاد به دستور رضاخان، آیت‏الله شیرازی به طور مخفیانه راهی نجف اشرف شده و این اقامت، چهل سال به طول انجامید. ده سال پایانی عمر معظمٌ له در مشهد گذشت و حضور ایشان، حوزه این شهر را رونقی دوباره بخشید. آیت‏الله شیرازی همچنین در نهضت اسلامی مردم ایران به رهبری امام خمینی نیز، همواره پشتیبانی خود را اعلام داشته و در آگاه سازی افکار مردم مشهد، نقش مهمی ایفا نمود. از آیت‏الله شیرازی آثار و بناهای فراوانی به جای مانده که تاسیس مدارس، کتابخانه‏ها، مساجد و... در شهرهای مختلف از آن جمله‏اند. همچنین عُمدَه..ُالوسایل، الامامَه.. و الشیعَه و ذخیره.. الصّالحین از جمله کتب این عالم آگاه می‏باشند. آیت‏الله سیدعبدالله شیرازی سرانجام در پنجم مهرماه 1363 ش برابر با اول محرم 1405 ق در 93 سالگی به سوی معبود شتافت و پس از تشییعی با شکوه، در جوار حرم منور امام رضا(ع) به خاک سپرده شد.
آغاز عملیات بزرگ ثامن‌الائمه و شکست حصر آبادان (1360 ش)
به فرمان امام خمینی(ره)، رزمندگان دلیر اسلام، در عملیاتی سریع و هماهنگ علیه مواضع ارتش اشغالگر عراق موفق به شکستن حلقه محاصره شهر آبادان شدند. این شهر از ابتدای جنگ تحمیلی حدود یک سال، در محاصره نیروهای نظامی عراق بود و به خاطر وجود استحکامات متعدد دشمن، شکست محاصره آن بسیار دشوار به نظر می‏رسید اما رزمندگان اسلام در عملیات ثامن‏الائمه با رشادت، این محاصره را شکستند و اولین پیروزی بزرگ خود را در جنگ به ثبت رساندند. عملیات بزرگ ثامن‏الائمه با رمز نورانی «نصر من الله و فتح قریب» در جبهه جنوب و شمال آبادان در شرق رود کارون در وسعت 150 کیلومتر مربع از 5 مهر 1360، با هدف شکست حصر آبادان و با همکاری ارتش و سپاه انجام شد. بدین ترتیب اولین همکاری سپاه و ارتش در این عملیات و در مقیاس وسیع به منصه ظهور رسید و تحقق یافت. نتایج عملیات بزرگ ثامن‌الائمه: تلفات نیروی انسانی دشمن: 1800 نفر اسیر، 1500 تا 2000 نفر کشته و زخمی، آزادسازی 150 کیلومترمربع از خاک میهن اسلامی شامل 2 جاده استراتژیک اهواز- آبادان و ماهشهر- آبادان و خروج شهر آبادان از محاصره، تجهیزات و امکانات، تانک و نفربر: 90 دستگاه انهدامی و 160 دستگاه اغتنامی، خودرو: 100 دستگاه انهدامی و 150 دستگاه اغتنامی و....
آغاز به کار اولین راه‌‏آهن جهان در انگلستان (1825م)
نخستین راه‏های ریلی با ریل‏های چوبی ساخته می‏شد و واگن‏های اسبی روی آنها حرکت می‏کرد. در قرون 17 و 18 میلادی این قطارها برای حمل زغال سنگ و سنگ معدن به کار می‏رفت. در قرن هجدهم که مخترعان انگلیسی، فرانسوی و آمریکایى مشغول آزمایش لکوموتیوهای بخار شدند، ریل‏های چدنی جایگزین ریل‏های چوبی شد. استفاده از ریل‏های چدنی، دامنه به کارگیری راه‏آهن را به کارهای غیرمعدنی نیز کشانید. با کشف نیروی بخار، نخستین راه‌آهن برای حمل مسافر و کالا که با نیروی بخار کار می‏کرد در 27 سپتامبر سال 1825م در انگلستان به کار افتاد. راه‌آهن به سرعت در اروپا رواج یافت و کشورهای گوناگون از آن بهره بردند. راه‌آهن در حال حاضر یکی از راه‏های اصلی حمل و نقل کالا و مسافر است که سهم عمده‏ای در این جابه‌جایی دارد.