پس از 8 روز رقابت آثار فیلمسازان در سینما فلسطین، آیین اختتامیه پنجمین دوره جشنواره مردمی فیلم عمار، شب گذشته با معرفی برگزیدگان و تقدیر از حاج‌صادق آهنگران در سینما فلسطین تهران برگزار ‌شد. به گزارش فارس، پس از 8 روز رقابت آثار فیلمسازان در سینما فلسطین، آیین اختتامیه پنجمین دوره جشنواره مردمی فیلم عمار، جمعه شب 19 دی‌ماه در سالن شماره یک سینما فلسطین تهران برگزار شد. در این مراسم بخش‌های فیلم داستانی، مستند، انیمیشن، بین‌الملل و برنامه‌های تلویزیونی برگزیدگان خود را از بین نامزدهای اعلام‌شده خواهند شناخت. براساس همین گزارش، در این مراسم از سوی اصحاب جبهه فرهنگ و هنر انقلاب از حاج‌صادق آهنگران، مداح اهل‌بیت و حماسه‌خوان ایام دفاع مقدس تقدیر به عمل آمد. همچنین از ترانه جدید حامد زمانی با عنوان «و این اول عشق است» با موضوع رویش‌های هنر انقلاب پس از فتنه 88 رونمایی  شد. این مراسم که از ساعت 18:30 در سینما فلسطین (واقع در تقاطع خیابان ولیعصر و طالقانی) برگزار شد، برای عموم مردم آزاد بود و همچنین مانند افتتاحیه این مراسم به طور زنده از طریق شبکه نمایش پخش شد. بنابر این گزارش، برنامه اکران‌های مردمی جشنواره عمار، در سراسر کشور پس از اختتامیه سینما فلسطین ادامه داشته و کماکان داوطلبان برگزاری اکران‌های مردمی می‌توانند از طریق سامانه 30001801 یا سایت ammarfilm.ir برای این منظور ثبت‌نام کنند. مراسم شب گذشته در واقع اختتامیه جشنواره عمار نبود و تنها مراسم تقدیری است از فیلمسازانی که آثار خود را برای حضور در جشنواره فیلم عمار ارسال کرده‌اند. مراسم اختتامیه برای این جشنواره همیشه آغازی برای ازسرگیری فعالیت‌ مسؤولان، اکران‌کنندگان و فیلمسازان عماری در تولید، توزیع و پخش فیلم‌های انقلابی و اسلامی بوده است. در این دوره از جشنواره عمار هم مانند دوره‌های پیش شاهد رویش‌های فراوانی بودیم که این را می‌توان در میان آمار و ارقامی که مسؤولان جشنواره به رسانه‌ها ارائه دادند مشاهده کرد. البته دیدن آثار فیلمسازان ایرانی و خارجی می‌تواند نمای بهتری از این رویش‌ها را به بینندگان نشان دهد. رویشی که در سطح فیلمسازی عماریون و تعداد فیلم‌های داستانی و فیلم‌های خارجی جشنواره به وضوح قابل رویت است. جشنواره فیلم عمار محفلی است برای دور هم جمع شدن سالانه فیلمسازانی که با شعار «صدور انقلاب به قلب‌های مردم جهان» گرد هم می‌آیند و به هم‌اندیشی و هم‌افزایی و ارتقای توانایی‌های فیلمسازی خود می‌پردازند. برگزاری کارگاه‌های فیلمسازی در این دوره از جشنواره و سخنرانی‌های متفاوت سخنرانان همیشگی این جشنواره نشان داد که باید منتظر پیشرفت چشمگیری در ارتقای سطح فیلمسازان جوان و پردغدغه این جشنواره مردمی باشیم. در این دوره علاوه بر افزایش کمی فیلم‌های ایرانی و خارجی که به دبیرخانه ارسال شد، شاهد رشد کیفی فیلم‌ها نیز بودیم. فیلم‌هایی که عمیق‌تر شده بودند و سینمایی‌تر به سوژه‌هایی که سال‌ها در سینمای ایران مورد غفلت قرار گرفته بودند، می‌پرداختند. مردمی شدن سینمای ایران توسط فیلمسازانی که براساس دغدغه‌های دینی و ایدئولوژیکی به این فرم از هنر روی آورده‌اند مهم‌ترین هدفی است که توسط جشنواره عمار دنبال می‌شود. تا اینجای کار این جشنواره توانسته گام‌های مثبتی را در این زمینه بردارد، این را می‌توان در گفت‌وگو با مردم، مسؤولان، داوران، اکران‌کنندگان و فیلمسازان که هریک به نحوی در این جنبش فرهنگی نقش دارند مشاهده کرد. مهدی نقویان یکی از فیلمسازانی است که در این دوره از جشنواره با فیلم‌های «رمز و راز ملکه» و «گرم‌ترین روزهای زمستان» حضور داشت. او درباره فیلم «رمز و راز ملکه» که درباره ملکه انگلستان است، می‌گوید: بسیاری از کارگردان‌های باتجربه درباره‌ این مستند آرشیوی می‌گفتند که استانداردهای روز فیلمسازی در دنیا، به‌خوبی در این کار رعایت شده است. البته چون جنس کارهایم بیشتر از این نوع بوده است، تجربه زیاد باعث شد تا بتوانم مستندی قوی بسازم. محمدعلی باشه‌آهنگر یکی از فیلمسازانی است که با حضور در سینما فلسطین و دیدن این فیلم به تایید این مستند آرشیوی پرداخت. فیلمی که با ظرافت‌های سینمایی به افشای پشت پرده‌ها و ناگفته‌های سلطنت در انگلستان می‌پردازد. این فیلم تنها یکی از مستندهای خوبی بود که در هفته گذشته در جشنواره عمار به نمایش درآمد. معین مومنیان، مسؤول برگزاری جشنواره فیلم عمار در استان اصفهان به نوعی دیگر با این جشنواره در تعامل است. او می‌گوید: جشنواره اول و دوم فیلم عمار در اصفهان اصلا نماینده نداشت و به صورت موردی درخواست اکران فیلم‎ها مطرح می‌شد. در جشنواره سوم یک رابط در استان وجود داشت که هرکس تقاضای اکران داشت، بسته‌های اکران را از او می‌گرفت و توزیع می‌کرد. در جشنواره چهارم قرار شد این رابط تبدیل به دبیرخانه شود و جشنواره به‌طور مستقل در اصفهان برگزار شد.  سال گذشته صرفا دبیرخانه توانست در کل استان جشنواره را برگزار کند اما امسال دبیرخانه به‌طور مستقل قصد دارد که فیلم‌های مربوط به اصفهان را داوری کند، در ضمن همه 25 شهرستان استان اصفهان جزو اکران‌کننده‌های ما هستند. اوایل بهمن‌ماه این جشنواره به طور رسمی در اصفهان شروع می‌شود. او تاکید می‌کند: در نقاط مختلف کشور سلیقه مردم درباره فیلم‌ها متفاوت است و نکته مثبت جشنواره عمار این است که توانسته همه سلیقه‌ها را تأمین کند و آثار آن به سلیقه بیشتر مناطق و فرهنگ‌ها نزدیک است. به‌عنوان مثال برخی آثار در نقاط غربی و برخی دیگر در نقاط کویری و شرقی اصفهان استقبال شدند. این فیلم‌ها باعث شد افرادی که حرفی برای گفتن دارند برای ساخت فیلم ترغیب شوند. مسؤول برگزاری جشنواره عمار درباره تأثیر برگزاری این جشنواره می‌گوید: در این جشنواره بخشی به نام «فیلم ما» برای افرادی که نمی‌خواهند فیلم حرفه‌ای بسازند، وجود دارد. می‌توانم بگویم از هر 10 اکران 9 اکران مخاطبان را برای شرکت در بخش فیلم‌ ما ترغیب کرد. به‌عنوان مثال ما شهر کوچکی به نام «هرند» داریم که بچه‌های آنجا دوربین برای مستندسازی تهیه کردند و کار خود را شروع کردند و الگوگیری اصلی آنها از جشنواره عمار است. آنها گاهی با ما تماس می‌گرفتند و می‌گفتند به ما کمک کنید تا درباره معضلات منطقه خود فیلم بسازیم. در قضیه فتنه 88 بعد از دیدن فیلم‌هایی با این مضمون مثل«من مدیر جلسه‌ام» دید مردم به حقایق روشن‌تر شد.  فیلم«لکه» هم تأثیر خوبی داشت و توانست دیدگاه مردم را نسبت به اتفاقات 88 تغییر دهد. فیلم‌هایی مثل«ننه قربان» هم تأثیرگذاری زیادی در میان مردم داشتند.
سیدسعید صدرزاده، کارگردان «عشق علیه‌السلام» دیگر فیلمسازی است که در پنجمین جشنواره فیلم عمار حضور دارد. او 4 اثر برای این جشنواره ارسال کرده است که از این بین دو اثر در جشنواره پذیرفته شده‌ و یکی از آنها در بخش مسابقه قرار گرفته است. او می‌گوید: سوژه‌ها و اهدافی در جامعه ایرانی وجود دارد که تقریبا از سینما حذف شده و شامل دغدغه‌های همکاران سینمایی نمی‌شود. از طرفی هم اگر این دغدغه‌ها مورد نظر سینماگر باشد، برچسب خاص سفارشی‌سازی و... می‌خورد. جشنواره عمار راه را برای بسیاری از افراد که این اهداف را دنبال می‌کنند، باز کرده است. این جشنواره راه را برای بچه‌هایی که نام و نشان خاصی ندارند و جایی برای فعالیتشان نبود باز کرده است. اکثر بچه‌هایی که آثارشان در این جشنواره شرکت می‌کند، به‌خاطر علاقه به خود جشنواره عمار در این رویداد فرهنگی حاضر می‌شوند اگرنه جوایز آنچنانی به آنها داده نمی‌شود. هنوز هم نگاه مثبتی نسبت به فیلمسازان انقلابی وجود ندارد اما جشنواره عمار به تدریج موجی ایجاد کرد و می‌کند که این نوع نگاه‌ها کمرنگ شود و عرصه برای فعالیت دیگران باز شود. در حالی که هر لحظه اخبار جدیدی از دبیرخانه پنجمین جشنواره فیلم عمار برای خبرگزاری‌ها ارسال می‌شود، به مراسم تقدیر از فیلمسازان عماری نزدیک می‌شویم.
از «موج تقدیر هنرمندان از حاج‌صادق آهنگران» گرفته تا «خط‌‌شکنی عمار پنجم در حوزه آموزش» همگی نوید سینمایی را به ما می‌دهد که در پیچ تاریخی زمان
در حال متحول شدن به دست جوانان انقلابی ایران اسلامی است.
لازم به ذکر است تا لحظه تهیه گزارش هنوز منتخبان جشنواره مشخص نشده بودند؛ در شماره فردا فهرست کامل جوایز و منتخبان جشنواره منتشر خواهد شد.

 حسین قدیانی: دست‌های خالی، آستین‌های بی‌دست، دست‌های به دعا برآمده، قنوت‌های یک‌‌ دست، دست روح‌الله هنگامی که در بالکن حسینیه جماران برای رزمنده‌ها بالا می‌رفت؛ «من بر دست و بازوی شما بوسه می‌زنم و بر این بوسه افتخار می‌کنم»، دست مجروح علمدار حکیم انقلاب و شعار ناب ملت در حسینیه امام خمینی؛ «دست خدا بر سر ماست...» یعنی میان انقلاب اسلامی و دست، رابطه‌ای عاشقانه برقرار است؛ یک عاشقانه عاشورایی. بین‌الحرمین را نگاه کن! همه پیکر علمدار کربلا یکجاست اما «کفین اباالفضل» هر کدام جای دیگری! اینگونه به امام و مقتدای خود دست باید داد؛ الی‌الابد، تا همیشه. جوری که دیگر، دست تقدیمی را برای بدنت نخواهی! گمانم دیگر راحت کرده باشم خیال آنهایی را که دنبال آرمان ما می‌گردند! آنکه به امام عاشورا دست دوستی داده، دست رد بر سینه امان‌نامه شمر می‌زند، زیرا «غیرت» دارد. هر که می‌خواهد آرمان حزب‌الله را بشناسد، قمر منیر بنی‌هاشم را بنگرد. آرمان ما در وفای به عهد است. ما فراموش نمی‌کنیم دست بیعت خود را با خامنه‌ای. دولت‌ها می‌‌آیند و می‌روند؛ آنچه باقی می‌ماند همین دست است. سربسته بگویم؛ بی‌بصیرتی ناشی از بی‌غیرتی است. علمدار شهید کربلای 5، درس غیرت را در مکتب سقای آب و ادب آموخته بود. شرق ابوالخصیب، به حاج حسین خرازی می‌گفتی؛ «چرا آستین خالی را درون جیب اورکت کرده‌ای؟» ابتدا می‌خندید، آنگاه آه می‌کشید و می‌گفت؛ «دوست ندارم باد، حتی آستین بی‌دستم را هم تکان دهد!» حضرات مستطابی که دست رد بر سینه سلمان‌ها و ابوذرهای کربلای 65 هجری شمسی می‌زنند، چه جای تعجب که گمان کنند کربلای 61 هجری قمری، درس مذاکره بود؟! زیادی که به دشمن، دست بدهی، توفیق دستبوسی لااله‌الاالله سپاه از تو سلب می‌شود. دست پاسدار عزیز ما در سپاه، جایگاه بوسه روح خداست؛ باد نباید هم آستین بی‌دست خرازی شهید را تکان دهد! این به غیرت علمدار کربلای 5 برمی‌خورد! خزانه آنقدرها هم که بعضی‌ فکر می‌کنند، خالی نیست! اصلا خالی نیست! خزانه پر است از سرمایه‌ای به نام خون! به نام ایمان! به نام آرمان! به نام وفای به عهد! به نام غیرت! با پشتوانه آستین بی‌دست خرازی، یعنی همان دست که زودتر از خودش به شهادت رسیده بود، این همه دست نمی‌دهند به وزیرخارجه جلاد. گفت: «ای بسا ابلیس آدم روی هست، پس به هر دستی نباید داد دست». آیت‌الله جوادی‌آملی بنا به رعایت شأن والای علمی‌شان، خیلی مایل به اظهارنظر در هر مساله روزمره‌ای نیستند، لیکن چرا حضرت استاد هر از چندی متذکر بعضی‌ها می‌شوند که «پس از دست دادن به ابلیس، باید تعداد انگشتان دست خود را بازشماری کنید؟!» آقای دیپلمات! جلاد تحریم، انگشتان دستت را ندزدد، برداشتن تحریم پیشکش! من افتخار می‌کنم که عالم دین ما از موضع غیرت سخن می‌گوید و به این می‌بالم که در خیمه خمینی، خامنه‌ای به عنوان رهبر و رهنما، همچنان صحه بر همین راهبرد می‌گذارند؛ «غیرت». غیرت، نه تنها مخل اقتصاد نیست بلکه مشخصا به کار همین دنیا می‌آید. شهریاری شهید، غیرت داشت که در بومی کردن صنعت هسته‌ای نقش ممتاز ایفا کرد. فلذا «هسته‌ای را می‌خواهیم چه کنیم» و اراجیفی از این دست، حرف مفت عناصر بی‌غیرت است اما تو اگر به توهم ملک ری، بی‌غیرتی کنی و دست از یاری آرمان خود، امام خود برداری، به گندم ری هم نخواهی رسید، ملک ری پیشکش! دست دادن به دشمن، شاید باعث تحقیر شود لیکن تحریم را از بین نمی‌برد. در عوض کوتاه آمدن از یک آرمان، فقط یک آرمان، تحریمی برداشته نمی‌شود بلکه دشمن وسوسه می‌شود آرمان دیگری برباید. اگر «غیرت» این اجازه را به ما نمی‌دهد که دست از اصول‌مان برداریم بلکه تحریم‌ها لغو شود، «بصیرت» به ما می‌آموزد که اساسا در وعده دشمن آن هم از نوع آمریکایی، هیچ صداقتی نیست. ما پس از این همه شیطنت، دیگر شناخته‌ایم شیطان بزرگ خودمان را! و البته که مثل سگ دروغ می‌گویند این اوباما و جان‌کری! با این حساب، چرا بعضی‌ها جمع نمی‌کنند این بساط را؟!
یک سال و نیم است برخلاف پرنسیب جمهوری اسلامی، هم به دشمن دست می‌دهند، هم امتیاز می‌دهند، هم لقب مودب و باهوش می‌دهند، هم به خوشایند دشمن، دوست را حواله به جهنم می‌دهند؛ بفرمایند توضیح بدهند که چه شد نتیجه؟! اقتصاد، گل و بلبل شد یا تحریم‌ها یکجا لغو شد؟! یک سال و نیم با دست‌فرمان شما رفتیم، اینک نه فقط ساختمان تحریم به قوت خود باقی است، مع‌الاسف ساختمان تحقیر هم به آن اضافه شده! ما البته روادارنه فرض را بر این می‌گیریم که ان‌شاءالله نیت‌تان خیر بوده و واقعا تصور می‌کردید که در مذاکره با دشمن و توافق با اجنبی، خیر اقتصادی خوابیده است؛ اینک که بیش از پیش غلط بودن این دیدگاه ثابت شده، باید هر چه زودتر این بساط جمع شود، تمام! دارد به غیرت آستین بی‌دست خرازی برمی‌خورد؛ نمی‌فهمید؟! دارد به بصیرت «مداد العلما افضل من دماء الشهدا» برمی‌خورد؛ نمی‌فهمید؟! دارد به معصومیت نگاه آرمیتا و علیرضا برمی‌خورد؛ نمی‌فهمید؟! دارد به 22 بهمن ملت برمی‌خورد؛ نمی‌فهمید؟! دارد به «هیهات منا الذله» مطلع «روایت فتح» برمی‌خورد؛ نمی‌فهمید؟! دارد به خشم خمینی بت‌شکن برمی‌خورد؛ نمی‌فهمید؟! پدر گاه هست که با فلان کار فرزند مخالفت نمی‌کند بلکه او خود متنبه شود و مسیر غلط را اصلاح کند. ولایت‌اولی‌های تازه به دوران رسیده‌ای که یک سال و نیم تمام، سلمان و ابوذر را حواله به نهج‌الولایه خلف صالح خمینی دادند، اجرشان با خدا، اما خامنه‌ای این روزها دیگر با چه زبانی باید بگوید که جمع کنید این بساط را؟! نمی‌فهمید؟! سوگند به آن دست شهید علمدار کربلای 5، هر عقل سلیمی می‌فهمد که مشخص‌کننده سیاست‌های کلی نظام طبق قانون اساسی، از این بساط راضی نیست! نمی‌فهمید؟! «حضرت آقا» به شما مجال داده که خودتان بفهمید؛ نمی‌فهمید؟! جمهوری اسلامی، جمهوری فهم و درک و اندیشه و تفکر و انصاف است. جمهوری اسلامی، جمهوری حکمت و درایت است. سید و سالار حکیم، فهیم، مدیر، مدبر و بصیر انقلاب، گمانم آن است بنا دارند قبل از آنکه خودشان بخواهند به پشتوانه ملت و قانون، این بساط را جمع کنند، شما خودتان بفهمید و خودتان این بساط را جمع کنید. نمی‌فهمید؟! با این بساط، از قضا گوشت قربانی «اقتصاد» است. اگر قرار بود مرگ ملک عبدالله قیمت نفت را بالا ببرد، پس چه بود آن شعار تدبیر؟! خب! به جای کلید، کفن اخوک عبدالله را -که خدا مرگش را برساند- نشان ملت می‌دادید! دیپلماسی نفتی که می‌گفتند، به خیال‌مان ریشه در تدبیر اقتصادی خارجی داشت، نگو همه نگاه‌شان به دست ملک‌الموت است تا کی به جهنم واصل کند این شمر زمانه را! اگر قرار بود دست‌ سوی دشمن دراز کنیم و امید به لطف جلاد تحریم داشته باشیم، پس چه بود آن‌همه که در باب سوءمدیریت اقتصادی قبلی‌ها سخن می‌گفتیم؟! دولتی‌ها، روی چشم ما، اما باید جمع کنند این بساط را! دولت باید دست روی زانوی خود بگذارد و اگر این توان را به هر دلیل در زانوی خود نمی‌بیند، زانوی ملت و جوانان غیور ایرانی هست! غنی‌سازی 20 درصد، چرخش سانتریفیوژ، ماهواره امید، خیره‌ترین پیشرفت‌های پزشکی و هزار و یک خلاقیت دیگر را آقایان اوباما و جان‌کری تقدیم ملت ایران کرده‌اند یا همین جوانان خودمان؟! من واقعا متوجه بهانه بعضی‌ها برای این همه نگاه به بیرون نمی‌شوم! آیا ملت، کم گذاشته برای دولت؟! یا نکند جناب قالیباف و آن دیگران، به توهم تقلب، طرفداران‌شان را به خیابان کشانده‌اند؟! واقعیت آن است که دولت اعتدال، نه برای کم‌کاری بهانه‌ای دارد، نه برای نگاه به بیرون. وقتی هنوز شورای محترم نگهبان، صحت انتخابات را اعلام نکرده، نامزدهای رقیب، نقش رفیق را برای فرد پیروز ایفا می‌کنند و از در تبریک وارد می‌شوند و دست دوستی به دولت روی کارآمده می‌دهند؛ این دولت، هیچ بهانه‌ای، نه برای کم‌کاری دارد، نه برای نگاه به بیرون. این فقط رای مردم نیست که حق‌الناس است؛ ریه مردم هم حق‌الناس است و باید محترم نگه داشته شود. ابتدای روی کار آمدن دولت اعتدال، شهردار تهران در پیشنهادی جسورانه که فقط از یک مدیر جهادی برمی‌آید، از دولت خواست امکاناتش را بدهد، مبارزه با آلودگی هوای تهران با شهرداری تهران اما یک سال و نیم از آن پیشنهاد گذشته، دولت 50 بار با 1+5 دست داده، یک بار دست دوستی قالیباف را که برای حل تنگی‌نفس شهروندان به سوی دولت اعتدال دراز شده بود، وقعی ننهاده! شاید این بود آنچه به آن می‌گفتند اعتدال، خردجمعی، تدبیر، عقلانیت! لطفا رحم کنید به واژه‌ها که تهران، بهار امسال را از یاد نمی‌برد! در ریه مردم، باد سیاسی‌بازی بکاری، لاجرم توفان درو خواهی کرد! همان بادی که اجازه نداشت بلکه توان نداشت آستین بی‌دست خرازی شهید را تکان دهد، به خوبی تکان داد آنچه را باید! آهای سردار شهید! تو هم در کربلای 5 نمی‌جنگیدی، با این بهانه که سیاسیون باید یارانه نظامیان را بدهند! تو اما مرد بودی. مرد میدان نبرد. آستین آدمی از دست خالی باشد باکی نیست؛ این بد است که با وجود چون تو علمداری، درس کربلا را وارونه بفهمند! و خیال کنند غیرت سلمان و بصیرت ابوذر، مخل اقتصاد صدر اسلام است! سردار شرق ابوالخصیب! مطبوعات ما جنگ را درشت بنویسند نه درست، بدتر است یا دولتی‌ها اقتصاد را؟! تمام دنیا را هم به ما بدهند، با یک قطره از خون تو عوض نمی‌کنیم. «آقا» نمی‌گذارند! خیال بعضی‌ها تخت! چهارشنبه، وقتی «حضرت آقا» با طعنه و کنایه گفتند «تا هر وقت می‌خواهند مذاکره کنند» مردمی که در حسینیه بودند، خندیدند! مردمی هم که در حسینیه نبودند، خندیدند! خامنه‌ای، حکیمانه حکومت می‌کند. ایشان گذاشت همه آحاد ملت بفهمند که خیری در مذاکره با آمریکا نیست. دولت باید به فهم ملت احترام بگذارد. دولت باید جمع کند این بساط را. تا قیامت هم با شیطان بزرگ مذاکره کنید، نتیجه‌ای ندارد! آمریکا آدم بشو نیست! آمریکا ملت ما را تحریم می‌کند اما در عوض از سران فتنه حمایت می‌کند! آمریکا ملت ما را تحریم می‌کند اما در عوض بودجه هنگفت تصویب می‌کند در کنگره‌اش تا حمایت کند از فتنه‌گران! جناب آقای دیپلمات! اگر سیلی زدن به صورت جان‌کری با اصول دیپلماسی در تضاد است، دست دادن به این حرامی نیز با آستین بی‌دست خرازی شهید در تعارض است. نمی‌فهمید؟! بعد از شهدا، هر که برای خود کاری کرده! شما هم یک سال و نیم است دارید به آمریکا دست می‌دهید، آن هم در سنگرهای 5 ستاره! خسته نباشید! کارتان اما بی‌نتیجه بود! چیزی در مایه‌های هیچ! تحریم اقتصادی کم بود، دیپلماسی
غیر حرفه‌ای مضراتی را هم به آن اضافه کرده! قیمت نفت هم که به جای تدبیر جناب زنگنه، بسته به دیدار جناب عزرائیل با ملیجک‌ اسرائیل است! ما اما غیرت داریم نسبت به انقلاب‌مان، مداد علمای‌مان، خون شهدای‌مان، عرق کارگران‌مان. جمع کنید این بساط را. خیلی دل‌تان به حال اقتصاد می‌سوزد، به جای راه‌انداختن جنگ مواضع، در زمین کارآمدی با منتقد کشتی بگیرید! سلمان اهل قلم و ابوذر عرصه خبر که داشتند از فساد نفتی وابستگان به طلحه و زبیر می‌نوشتند؛ خیلی دل‌تان به حال مبارزه با فساد می‌سوزد، چرا ممنوع‌القلم کردید سلمان و ابوذر را؟! باعث و بانی تحریم‌های جدید، سران فتنه‌اند. همان دشمنی که متاثر از ایستادگی و غیرت سردار قاسم سلیمانی با احترام از ملت ایران یاد می‌کند، ناظر بر فتنه 88 تحریم می‌کند و ناظر بر دیپلماسی غلط، تحقیر. اگر نان تحریم در تنور فتنه گرم شد، اگر نجنبید نان تحقیر در تنور این بساط گرم می‌شود. جمع کنید این بساط را. این بساط که برای ملت نان نشد اما دارد گران تمام می‌شود برای برند انقلاب. چهارشنبه «آقا» ما را خنداندند اما دل علمدار بهمن 57 خمینی، از دست این زیاده‌خواهی‌های بی‌پاسخ گرفته! مگر می‌شود انقلابی بود و از دست این بساط، خشمی از جنس خروش خمینی نداشت؟! دیگر به چه زبانی باید به شما فهماند جمع کنید این بساط را؟! نمی‌فهمید؟! این نوشته با دست شروع شد، با دست هم باید تمام ‌شود. از دهه شصت، زخمی هست در دست رهبر. آرمان ما را همین دست معین می‌کند. این، همان دست شهید سردار کربلای 5 است. این، همان دست خمینی است. میان انقلاب اسلامی و دست، رابطه‌ای عاشقانه برقرار است؛ یک عاشقانه عاشورایی. والفجر 8 این سوی اروند، گردانی بود اما اروند آنقدر جزر و مد داشت که تا به آن سوی شط برسیم، دسته شدند بچه‌ها! در ساحل آن آب خروشان، رزمنده‌ای داشت برای «مسافر کوچولو» نامه نمی‌نوشت، چرا که نمی‌دانست فرزندش دختر است یا پسر! اروند، جزر و مدی داشت محتوای بعضی نامه‌ها! «شهید علی طاهری» لابد دوست می‌داشت دست دختر اینک 30 ساله خود را بگیرد اما گرفتن دست پیر جماران واجب‌تر بود! پنجشنبه چه نوشتم؛ در والفجر 8 رزمنده‌ای را می‌شناسم که وقتی دخترش به دنیا آمد، دقایقی از شهادتش گذشته بود، فقط دقایقی! در انقلاب اسلامی «شهید» از این دست، بسیار است، «شاهد» اما فقط و فقط دست مجروح «حضرت سیدعلی» است. این دست باید شهادت دهد به ایستادگی ما تا روز ظهور. تمام دنیا را هم به ما بدهند، دست از این دست برنمی‌داریم. «آقا» این را می‌دانند. قسم به خون شهدا، انقلاب ما با همین دست به منتقم خون حسین (ع) دست خواهد داد ان‌شاء‌الله. اباالفضل علمدار! خامنه‌ای نگهدار.  

 

اولین روز رقابت‌های جام ملت‌های آسیا در ملبورن آغاز شد،‌رقابت‌هایی که شاید برای همه مردم آسیا از درجه اهمیت بالایی برخوردار باشد جز خود استرالیایی‌ها! خیلی تعجب نکنید اگر این خبر را بشنوید که در استرالیا تنها چیزی که برای مردم اهمیت ندارد فوتبال است! این مساله خیلی تاسف‌برانگیز است که بزرگ‌ترین رویداد فوتبال در آسیا در کشوری برگزار می‌شود که مردم آن کشور فوتبال را ورزش سوم خود می‌دانند. حتی در آمریکا هم‌ چنین فاجعه‌ای برای فوتبال در جام جهانی 94 رقم نخورده بود که در استرالیا در حال جریان است. داستان را می‌توان از توجه مردم و نصب بیلبوردهای رقابت‌های کریکت و تنیس ملبورن متوجه شد. در همه جای شهر حرف از کریکت و تنیس است و به فوتبال درست مثل یک ورزش کارگری یا درجه چندم نگاه می‌کنند. در هتل‌هایی که ویژه کنفدراسیون فوتبال آسیاست و تیم‌ها در آن حضور دارند بیشتر تبلیغات و مجله‌های ویژه این دو ورزش منهای فوتبال است و حتی شبکه‌های تلویزیونی نیز بیشتر تمایل دارند تا تنیس را پوشش دهند و تنها یک شبکه است که برای فوتبال و این رقابت‌ها اختصاص دارد. صرف هزینه‌های هنگفت و طول مسافت فراوان برای سفر به سرزمین کانگوروها آنقدر مجذوب‌کننده بود که هیچ کس فکرش را نمی‌کرد با سردی مزاج مردم استرالیا نسبت به این مسابقات مواجه شود البته وقتی به جو ورزشگاه در بازی اول استرالیا و کویت نگاه می‌کنید فکر می‌کنید تمام مردم سر و پا گوش و چشم شده‌اند تا از تیم ملی کشورشان حمایت کنند ولی این مساله تنها به درون ورزشگاه باز می‌گردد و بیرون از استادیوم خبری از شور و هیجان یک تورنمنت مهیج نیست. نکته قابل اهمیت دیگر درباره هزینه‌های بالا در شهرهای برگزارکننده مسابقات است. در این شهرها هزینه‌های رفت‌وآمد و خوراک آنقدر بالاست که حتی روی هزینه‌های جام‌جهانی را نیز سفید کرده! شاید نتوان تصور کرد ولی برای مثال باید گفت هزینه یک بطری نوشابه در ملبورن چیزی حدود 30‌هزار تومان به پول رایج کشور ما می‌شود! این تنها یک قلم کالاست که در هوای گرم استرالیا مصرفش بالا می‌رود! حالا باید دید خبرنگارانی که به پشتوانه وزارت ورزش و بدون داشتن هزینه اسکان به این کشور بیش از حد لوکس سفر کرده‌اند چگونه می‌توانند از پس هزینه‌های سفر برآیند؟ آیا واقعا هیچ مسؤولی در وزارت ورزش یا فدراسیون فوتبال نبود که بخواهد سفر خبرنگاران به استرالیا را تسهیل بخشد؟!  این سوالی است که بعد از مشکلات به وجود آمده برای آنها و منتشر شدن خبرهای سختی کار از مسؤولان ورزش باید پرسید.
 

گروه سیاسی: در خجسته عید میلاد پربرکت نبی مکرم اسلام و ولادت صادق آل‌محمد، رهبر حکیم انقلاب اسلامی در دیدار قشرهای مختلف مردم، مسؤولان لشکری و کشوری، علما و اندیشمندان شرکت‌کننده در کنفرانس وحدت اسلامی و سفیران کشورهای اسلامی، «وحدت» را درس بزرگ پیامبر خاتم و نیاز مبرم امت اسلام خواندند و تأکید کردند: تجلیل از رسول ختمی‌مرتبت نباید به حرف و سخن محدود شود بلکه تلاش برای تحقق پیام‌های
وحدت بخش آن حضرت، باید مهم‌ترین اولویت کشورهای اسلامی و ملت‌های مسلمان باشد. به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر مقام معظم رهبری، حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای با تبریک 2 مناسبت گرانقدر این روز عزیز، میلاد پیامبر اسلام را میلاد «علم و عقل و اخلاق و رحمت و وحدت» خواندند و خاطرنشان کردند: در تحقق این مفاهیم عمیق و سعادتبخش، وظیفه مسؤولان، سیاستمداران، علما و نخبگان کشورهای اسلامی، بسیار سنگین‌تر است. ایشان با ابراز تأسف عمیق از موفقیت طرح‌های تفرقه‌انگیز دشمنان اسلام تأکید کردند: اگر ملت‌های مسلمان با این امکانات عظیم و ویژگی‌های منحصر به‌فرد، نه در جزئیات بلکه در جهت‌گیری‌های کلی همدل و همزبان شوند، ترقی و تعالی امت اسلامی تضمین می‌شود و انعکاس جهانی وحدت و همزبانی دنیای اسلام، مایه «شرف، آبرو و عظمت پیامبر اسلام» خواهد شد. رهبر انقلاب، نماز پرشکوه ملت‌های مسلمان در عید فطر و اجتماع عظیم حج را 2 نمونه از هم‌جهتی عزتبخش امت اسلام برشمردند و افزودند: در اربعین حسینی امسال نیز، میلیون‌ها مسلمان که اهل تسنن نیز در میان آنها بودند حادثه‌ای عظیم و عجیب آفریدند که انعکاس جهانی آن، به‌عنوان بزرگ‌ترین گردهمایی مسلمانان جهان، زمینه‌ساز افتخار و عظمت دنیای اسلام شد. ایشان در همین زمینه از دولت، ملت و عشایر عراق به علت فداکاری و بزرگواری در خدمت به زائران اربعین حسینی امسال، تشکر و قدردانی کردند. رهبر انقلاب در تبیین عوامل ایجاد اتحاد دنیای اسلامی، پرهیز از «سوءظن و اهانت فرق مختلف شیعه و سنی نسبت به یکدیگر» را بسیار مهم دانستند و با اشاره به تلاش گسترده مراکز «جاسوسی و اطلاعاتی» غرب برای تفرقه‌افکنی خاطرنشان کردند: آن تشیعی که با MI6 انگلیس مرتبط است و آن تسننی که مزدور CIA است هر دو ضداسلام و ضدپیامبرند. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با یادآوری پرچمداری امام خمینی(رض) در بحث وحدت اسلامی، به تلاش‌های بی‌وقفه جمهوری اسلامی در این زمینه اشاره و خاطرنشان کردند: در ۳۵ سال اخیر کمک‌های ایران به برادران مسلمان، غالباً به برادران اهل سنت بوده است و نظام اسلامی و ملت ایران با حمایت مستمر از ملت فلسطین و مردم کشورهای منطقه، پایبندی عملی خود را به شعار وحدت، ثابت کرده‌اند. ایشان خطاب به سیاستمداران، علما و روشنفکران جهان اسلام این سوال را مطرح کردند: هنگامی که زورگویان جهانی برای ایجاد اسلام‌هراسی و تخریب چهره نورانی اسلام، بشدت مشغول فعالیتند، آیا سخنان تفرقه‌انگیز و تخریب متقابل چهره فرق اسلامی، خلاف حکمت و عقل و سیاست نیست؟ حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، تمرکز سیاست خارجی برخی کشورهای منطقه بر معارضه با ایران را اشتباهی بزرگ برشمردند و افزودند: برخلاف این سیاست‌های غیرعاقلانه، جمهوری اسلامی، همچنان سیاست خارجی خود را بر مبنای دوستی و برادری با همه کشورهای اسلامی از جمله دولت‌های منطقه، پیگیری خواهد کرد. ایشان همچنین ترویج پلورالیسم را برداشت غلط از قرآن کریم و متون اسلامی خواندند و افزودند: بر مبنای آیات صریح قرآن، اسلام، پلورالیسم را قبول ندارد. رهبر انقلاب، تمرکز بر منافع امت اسلامی و وحدت دنیای اسلام را متضمن تأمین منافع تک‌تک کشورهای اسلامی خواندند و تأکید کردند: همه ما مسلمانان باید با تکیه بر متون قرآن از جمله آیه شریفه «اَشِدّاءُ عَلَی الکُفار رُحماءُ بَینَهم» در مقابل استکبار و سرطان مهلک صهیونیسم جهانی و در رأس آنها آمریکا و دولت غاصب اسرائیل بایستیم و در میان خود، مهربان، همراه و همدل باشیم. پیش از سخنان رهبر انقلاب اسلامی، رئیس جمهور با تبریک میلاد مبارک نبی مکرم اسلام(ص) و حضرت امام جعفر صادق(ع)، گفت: امروز دنیای اسلام بیش از هر زمانی به سیره پیامبر(ص)، مهربانی، رحمت، گذشت و قانونگرایی و وحدت نیازمند است. آقای روحانی افزود: آنها که به ناروا به نام جهاد و دین و اسلام به آدمکشی و خشونت و افراط می‌پردازند، چه بخواهند چه نخواهند در مسیر اسلام‌هراسی و اسلام‌ستیزی قدم گذاشته‌اند. رئیس‌جمهور با بیان اینکه خشونت و تروریسم چه در کشورهای منطقه و چه در اروپا و آمریکا محکوم است، افزود: بسیار خرسندیم که مردم مسلمان منطقه از عراق، سوریه، لبنان و فلسطین گرفته تا پاکستان و افغانستان در برابر افراط و خشونت و تروریسم ایستادگی می‌کنند و هر روز پیروزی‌های نو به‌دست می‌آورند. آقای روحانی تأکید کرد: جمهوری اسلامی همچون همیشه حامی همه ملت‌هایی است که علیه تروریسم، قیام و ایستادگی می‌کنند. در پایان این مراسم شماری از میهمانان کنفرانس وحدت اسلامی از نزدیک با رهبر معظم انقلاب دیدار کردند.

گروه بین‌الملل: بزرگ‌ترین عملیات تعقیب مجرمان در تاریخ فرانسه از دیروز با حضور 88 هزار نیروی پلیس و ارتش در پایتخت و حومه صنعتی شمالی آن؛ از پاریس تا  پیکاردی صورت گرفت و طبق پیش‌بینی هیچ مظونی زنده دستگیر نشد. این عملیات برای یافتن «سعید کواشی» (34 ساله) و «شریف کواشی» (32 ساله) 2 برادر الجزایری‌تبار مظنون در حمله تروریستی نیمروز چهارشنبه گذشته (7 ژانویه) به نشریه فکاهی شارلی‌ابدو در شمال پاریس بوده است.«سلم حمید مراد» (18 ساله) که خود را یکی از همدستان این حمله معرفی می‌کرد، همان روز در پاریس خود را تسلیم پلیس کرد و 2 همدستش را معرفی کرد اما هنوز معلوم نیست او یک عامل نفوذی اطلاعاتی است یا نه. سرانجام اعلام شد مظنونان در داخل یک مرکز فرهنگی در روستای «دامارتان‌آنگوئل» در 22 کیلومتری شمال شرق پاریس که به صورت کامل تحت محاصره قرار گرفته بود، مورد حمله پلیس قرار گرفته و کشته شده‌اند. به گفته وزیر کشور فرانسه، مظنونان یک نفر را نیز گروگان گرفتند و پلیس در حال مذاکره با آنها بوده است. فرانسوا اولاند، رئیس‌جمهور فرانسه نیز برای اینکه از نزدیک در جریان عملیات پلیس برای دستگیری مظنونان قرار گیرد به وزارت کشور رفت. گزارش‌های  تایید نشده حاکی از این است که در جریان تعقیب و گریزهای دیروز 2 نفر دیگر کشته و 20 تن نیز زخمی شده‌اند که این را باید به 12 قربانی و بیش از 20 زخمی حادثه چهارشنبه دفتر هفته‌نامه شارلی افزود. همچنین در یک گروگانگیری دیگری در شرق پاریس در یک فروشگاه مخصوص یهودیان، فرد مهاجم و 4 گروگانش در حمله پلیس کشته شدند. پلیس در شهرهای استراسبورگ و ریمس نیز به خانه برخی اسلامگرایان حمله کرده است. حوادث تروریستی ظاهرا مرتبط با فاجعه چهارشنبه در گوشه و کنار فرانسه ادامه دارد. روز پنجشنبه یک پلیس زن در جریان یک بازرسی در مونت‌روژ در بزرگراهی در شمال پایتخت توسط یک مرد مسلح مشکی‌پوش درست مانند مظنونان تحت پیگرد هدف قرار گرفت و کشته شد. شاهدان کمی پیش 2 مظنون را دیده بودند که از پمپ بنزین حاشیه بزرگراه غذا و بنزین دزدیده و به سمت حومه شهر رفته‌اند.
موج اسلام‌هراسی
اما از صبح پنجشنبه چندین انفجار علیه مساجد گوشه و کنار فرانسه گزارش شد که مهم‌ترین آنها انفجاری در نزدیکی مسجدی در منطقه «ویلفراش سور ساون» در شهر لیون بود. به گزارش خبرگزاری ریانووستی، این حادثه مجروحی نداشته و منطقه توسط پلیس محاصره شده است. انفجار در رستورانی رخ داد که در نزدیکی این مسجد بود و خسارت‌هایی نیز به این رستوران‌ وارد شده است. در ادامه موج اسلام‌ستیزی، شامگاه چهارشنبه در منطقه «اود» 2 گلوله به سمت نمازخانه‌ای در پور لا نوول شلیک شد که تلفاتی نداشت. نیمه‌شب چهارشنبه نیز مسجدی در شهر مانس مورد اصابت نارنجک قرار گرفت. روزنامه محلی «من‌لیبر» از پرتاب نارنجک‌هایی به داخل مسجدی در شهر مانس خبر داد. از 4 نارنجک پرتاب شده تنها یکی از آنها منفجر شده است. این در حالی است که مردم فرانسه روزهای پنجشنبه و جمعه در پاریس و دیگر شهرها به تظاهرات علیه سوءقصد علیه هفته‌نامه شارلی پرداختند و ضمن گرامیداشت یاد قربانیان آن از جمله سردبیر هفته‌نامه، «استفان شاربونیه» گروهی نیز علیه اسلامگرایان شعار دادند. اگرچه مسؤولان نشریه شارلی‌ابدو گفته‌اند مسلمانان را مقصر حادثه نمی‌دانند و امام جماعت نزدیک‌ترین مسجد به دفتر این نشریه برای روزنامه‌نگاران و کاریکاتوریست‌های قربانی نماز خوانده و دعا کرده است اما غالب رسانه‌های غربی نیز عملا به موج اسلام‌هراسی دامن می‌زنند. نشریه تایم آمریکا که رابطه نزدیکی با کاخ سفید دارد و سردبیر آن مسؤول تیم مشاور رسانه‌ای اوباماست، بخش ویژه‌ای به حادثه هفتم ژانویه پاریس و پیامدهای آن اختصاص داده است. در مقالات و گزارش‌های متعدد تایم پیش‌بینی شده احزاب دست راستی اروپا از جبهه ملی فرانسه گرفته تا همتایان آلمانی و هلندی‌شان با حادثه مزبور فعالیت و عضوگیری‌شان را تشدید کنند و اروپا را موج ناسیونالیسم افراطی فرا خواهد گرفت.گاردین نیز حادثه هفتم ژانویه را حمله اسلام‌گرایی به قلب سکولاریسم اروپایی دانسته است.
11سپتامبر فرانسوی
با فرونشستن  گرد و غبار حمله پاریس رفته‌رفته آشکار می‌شود این دقیقا یک روایت هالیوودی دیگر از 11 سپتامبر اما به زبان فرانسوی است، اگرچه ممکن است هدف نهایی سرویس‌های بانی حمله 7 ژانویه 2015  با آنچه کمتر از 12 سال پیش در نیویورک صورت گرفت متفاوت باشد. وحشت‌آفرینی در فرانسه و اروپا، قطعا نخستین هدف حمله خونین چهارشنبه گذشته توسط 3 کماندوی سیاهپوش فرانسوی و عرب‌زبان به دفتر هفته‌نامه فکاهی معروف  شارلی به بهانه انتقام از کاریکاتورهای موهن ضد اسلامی آن بوده است، اقدامی تروریستی از نوع پرچم دروغین که از بسیاری نشانه‌گذاری‌های هالیوودی برای وحشت‌زده کردن و تحت تاثیر قرار دادن افکار عمومی برخوردار است. پلیس فرانسه ادعا می‌کرد 2 برادر الجزایری مظنون، سعید و شریف کواشی را به این خاطر شناسایی کرده است که یکی از آنها کارت شناسایی‌اش را در پژوی دزیده شده برای انجام جنایت جا گذاشته است. مساله اینجاست که  چرا تروریست‌هایی که به گواه شاهدان بسیار حرفه‌ای بوده‌اند باید کارت شناسایی‌شان را همراه داشته باشند و بعد نیز آن را برای ماموران امنیتی یادگار بگذارند؟
رئیس ام‌آی ۵ و پروژه وحشت‌آفرینی
در این میان هشدار رئیس دستگاه اطلاعاتی داخلی بریتانیا درباره برنامه ادامه حملات تروریستی با تلفات زیاد در کشورهای غربی و اشاره به این نکته که شاید سرویس‌های امنیتی غربی قدرت لازم برای جلوگیری از این حملات تروریستی را نداشته باشند، نشانه‌ای روشن از چراغ سبز سازمان‌های جاسوسی بزرگ به تروریست‌های داعشی و شبه‌داعشی است. اگرچه «اندرو پارکر» رئیس ام‌آی ۵ (بخش درون مرزی اینتلیجنس سرویس) بریتانیا، شبه‌نظامیان فعال در سوریه را به برنامه‌ریزی برای حملات تروریستی نظیر آنچه در فرانسه رخ داد متهم می‌کند اما موضوع اینجاست  که گروه‌هایی نظیر القاعده، داعش و جبهه النصره خود حاصل برنامه‌ریزی‌های چندین‌ساله  سیا، موساد، اینتلیجنس سرویس و دژسه  DGSE (اداره کل امنیت خارجی فرانسه) برای به راه انداختن جنگ‌های نیابتی  بوده و هستند. قابل‌تامل‌ترین نکته حرف‌های پارکر، حتی  مهم‌تر از پیش‌بینی علنی او از تکرار حوادث تروریستی نظیر واقعه «شارلی ابدو» این است که او می‌گوید: «گرچه ما و شرکای‌مان نهایت سعی خود را می‌کنیم ولی این را نیز می‌دانیم که نمی‌توانیم جلوی وقوع هر اتفاقی را بگیریم.»  در حقیقت این روباه انگلیسی حرفی را به زبان می‌آورد که رئیس هیچ دستگاه  اطلاعاتی ملی‌ای، حتی کوچک‌ترین آنها حق زدن آن را ندارد چون این اقرار به معنای لو دادن وضعیت و توانایی‌های سازمان مربوطه است. در شرایطی که سازمان اطلاعات مرکزی بریتانیا متهم به بالاترین سطح شنود‌ها و دخالت‌ها در سراسر دنیاست، اعتراف موذیانه رئیس ام‌ای ۵ بیش از آنکه اظهار عجز تلقی شود، خود بخشی از توطئه دستگاه‌های اطلاعاتی غربی برای ایجاد موج وحشت بویژه در اروپا برای سوق دادن اتحادیه اروپا و ناتو به سوی همراهی آمریکا در جنگی دیگر در خاورمیانه بویژه سوریه و عراق است. طی 3 سال گذشته مقامات رسمی سوریه و روسیه بارها درباره دست داشتن سرویس‌های اطلاعاتی فرانسه و انگلیس (که هر دو تحت نظر شاخه‌های پاریس و لندن خاندان صهیونیست روتشیلد اداره می‌شوند) در انتقال پنهانی افراط‌گرایان تکفیری  و آموزش و تجهیز آنان پیش از پیوستن به داعش و گروه‌های مشابه دست دارند.
 

سمپاشی شیخ داعشی لندن‌نشین
درست در گیر و دار حادثه ترور شارلی‌ابدو، «انجم شودری» شیخ سلفی مشهور انگلیسی که با وجود تقاضایش برای پیوستن به داعش در سوریه، راست راست در خیابان‌های لندن راه می‌رود، در روزنامه تایمز مقاله می‌نویسد و روی آتش احساسات جریحه‌دار شده اروپاییان، بنزین می‌ریزد. درست زمانی که مقامات غربی یک به یک حمله هفتم ژانویه را حمله به آزادی بیان معرفی می‌کنند این روحانی افراط‌گرای پاکستانی‌الاصل در یکی از معتبر‌ترین روزنامه‌های انگلیس می‌نویسد که «آزادی بیان در اسلام  جایی ندارد» تا همه نگاه‌های خشمگین فرانسوی را معطوف به مسلمانان کند. جالب اینجاست که شودری پیش از این از مقامات بریتانیا برای رفتن به سوریه کارت سفید گرفته بود و یک مسؤول وزارت خارجه در پاسخ به حساسیت‌های پیش آمده درباره حمایت علنی‌اش از داعش گفته بود: «بگذارید او هر جا که خواست برود».
 

 قیمت سبد نفتی اوپک پنجشنبه گذشته ۸۹ سنت افزایش یافت و به 74/45 دلار در هر بشکه رسید. به گزارش تسنیم، دبیرخانه اوپک اعلام کرد قیمت سبد نفتی این سازمان در پنجشنبه گذشته با افزایش نسبت به روز قبل از آن روبه‌رو شد. قیمت سبد نفتی اوپک در چهارشنبه گذشته به 85/44 دلار در هر بشکه رسیده بود که این رقم در معاملات روز پنجشنبه و با رو به افزایش گذاشتن قیمت جهانی نفت به 74/45 دلار در هر بشکه رسید. سبد نفتی اوپک شامل متوسط قیمت نفت 12 عضو این سازمان است. اعضای اوپک عبارتند از ایران،‌ عراق،‌ عربستان، امارات،‌ کویت، قطر، ونزوئلا، اکوادور، آنگولا، نیجریه، لیبی و الجزایر.
 

گروه اقتصادی: ماجرای برداشت‌های غیرقانونی دولت از صندوق توسعه ملی و ادعای سند اشتباهی برداشت هنوز به پایان نرسیده و قرار است در جلسات آینده مجلس گزارش کمیسیون برنامه بودجه درباره این تخلف دولت قرائت شود. در این بین اتفاق دیگری درباره رابطه صندوق توسعه ملی و دولت! رخ داده و آن درخواست دولت برای کاهش سهم صندوق از درآمدهای نفتی است. به عبارت بهتر دولت از مجلس خواسته سهم 20 درصد درآمد نفت که قانونا باید به صندوق توسعه واریز شود کم شده و به حساب خزانه واریز شود البته نمایندگان مجلس هفته گذشته با این پیشنهاد مخالفت کردند اما مسؤولان دولت هنوز امیدوارند این اتفاق رخ دهد و بخشی از سهم صندوق به دولت داده شود. ظاهرا دولتی‌ها با وجود رای منفی مجلس به این پیشنهاد ناامید نشده‌اند و با نمایندگان مجلس بر سر پول صندوق توسعه چانه می‌زنند!
علی‌محمد احمدی، عضو کمیسیون برنامه و بودجه  در این باره می‌گوید: «معاون اول رئیس‌جمهور و مسؤولان دولتی با اعضای کمیسیون برنامه و بودجه و نمایندگان مجلس جلسه مشترک گذاشتند و راهکارهای کاهش سهم صندوق از درآمدهای نفتی بررسی شد! یکی از پیشنهادات این است که کاهش سهم صندوق به شکل وام و قرض به دولت پرداخت شود و با متوسط سودی که اکنون بانک‌های منطقه‌ای به آن می‌دهند این تسهیلات و قرض را برگردانند».
وی می‌افزاید: «البته نظر نماینده دولت این بود که در شرایط کنونی اعتبارات سهم صندوق به بخش تملک دارایی‌ها و طرح‌های عمرانی اختصاص می‌یابد، علاوه بر اینکه وقتی صندوق توسعه ملی طراحی شد قیمت نفت بیش از 70 دلار بود اما اکنون تحریم‌ها اجازه فروش نفت را نمی‌دهد، قیمت نفت نیز به نصف کاهش یافته است و بیش از این نمی‌توان با مالیات به اقتصاد فشار آورد. از طرفی نمایندگان معتقدند نباید ارز صندوق توسعه ملی مصرف شود و باز نگردد در صورتی که می‌تواند به عنوان قرض به دولت پرداخت شود. پیش‌بینی می‌شود که صندوق توسعه ملی حدود 15 تا 20 میلیارد دلار نزد حساب‌های خارجی بانک مرکزی موجودی داشته باشد.  یکی از بحث‌های دیگر سرمایه‌گذاری و حضور منابع صندوق توسعه ملی در بازارهای مالی جهانی است که البته این موضوع به دلیل تحریم‌ها شدنی نیست».
کاهش یا افزایش وابستگی به نفت؟
همان‌طور که ملاحظه می‌شود دولت برای اینکه سال آینده با کسری مواجه نشود برای افزایش سهم خزانه از درآمد نفتی با نمایندگان مجلس چانه می‌زند و این در حالی است که بعد از ارائه لایحه بودجه به مجلس دولتی‌ها مدام از کاهش وابستگی بودجه به درآمدهای نفتی سخن می‌گفتند. طبق قانون برنامه پنجم، سهم صندوق توسعه ملی در سال 90 معادل 20 درصد تعیین و سالانه 3 درصد به آن اضافه خواهد شد. بند 18 سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی نیز بر افزایش سالانه سهم صندوق تأکید دارد، در نتیجه سهم صندوق توسعه ملی در سال 94 معادل 32 درصد است اما در لایحه بودجه، سهم صندوق توسعه ملی 20 درصد منظور شده است. در چندین بند از تبصره 5 لایحه بودجه 94 کل کشور، با نقض اساسنامه صندوق توسعه ملی، مجوز برداشت ریالی و ارزی از صندوق و نیز سپرده‌گذاری نزد بانک‌های دولتی و خصوصی صادر شده است. این امر علاوه بر تشدید رفتار رانت‌جویی در نظام مالی و بانکی کشور، موجب خارج شدن مدیریت این منابع از اختیار صندوق توسعه ملی و عدم امکان هدایت صحیح آنها به‌سمت بخش‌های تولیدی می‌شود.
قانون چه می‌گوید؟
ماده84 قانون برنامه پنجم توسعه کشور به طور تفصیلی درباره صندوق توسعه ملی است. در بند «ح» این ماده درباره منابع صندوق آمده است:
1- حداقل معادل 20 درصد از منابع حاصل از صادرات نفت (نفت‌خام و میعانات گازی، گاز و فرآورده‌های نفتی) در سال‌های برنامه و تعیین مبلغ آن در قوانین بودجه سنواتی
2- حداقل 20 درصد ارزش صادرات تهاتری اقلام فوق‌الذکر
3- افزایش سهم واریزی از منابع بندهای یک و 2 هر سال به میزان 3 واحد درصد
4- 50 درصد مانده نقدی حساب ذخیره ارزی در پایان سال 1389 و سال‌های بعد
5- منابع قابل تحصیل از بازارهای پولی بین‌المللی با مجوز هیأت امنا با رعایت قوانین مربوط
6- سود خالص صندوق طی سال مالی
7- درآمد حاصل از سود موجودی حساب صندوق در بانک مرکزی، معادل میانگین نرخ سود سپرده‌های بانک مرکزی در بازارهای خارجی با محاسبه و پرداخت هر 3 ماه یک‌بار
8- 20 درصد منابع موضوع بند 4 قانون بودجه سال 1389 کل کشور.
صندوق توسعه با 8 منبع درآمدی بالا ذخایر خود را افزایش می‌دهد تا در 6 موردی که در زیر می‌آید هزینه شود. طبق ماده ط مصارف صندوق به شرح زیر است: 1- اعطای تسهیلات به بخش‌های خصوصی، تعاونی و بنگاه‌های اقتصادی متعلق به مؤسسات عمومی غیردولتی برای تولید و توسعه سرمایه‌گذاری‌های دارای توجیه فنی، مالی و اقتصادی
2- اعطای تسهیلات صادرات خدمات فنی و مهندسی به شرکت‌های خصوصی و تعاونی ایرانی که در مناقصه‌های خارجی برنده می‌شوند از طریق منابع خود یا تسهیلات سندیکایی
3- اعطای تسهیلات خرید به طرف‌های خریدار کالا و خدمات ایرانی در بازارهای هدف صادراتی کشور
4- سرمایه‌گذاری در بازارهای پولی و مالی خارجی
5- اعطای تسهیلات به سرمایه‌گذاران خارجی با در نظر گرفتن شرایط رقابتی و بازدهی مناسب اقتصادی به منظور جلب و حمایت از سرمایه‌گذاری در ایران با رعایت اصل 80 قانون اساسی است.
6- تأمین هزینه‌های صندوق
با وجود قانون بالا دولت هر سال باید سهم صندوق از درآمدهای نفتی را افزایش دهد اما مسؤولان دولتی نه تنها قرار نیست این کار را انجام دهند بلکه اصرار به کاهش سهم صندوق از درآمدهای نفتی دارند. قطعا اگر نظر دولت در این باره اجرایی شود باز هم هدف کاهش وابستگی بودجه به نفت برای سالیان سال به عقب خواهد افتاد البته اصرارهای امروز مسؤولان دولتی نشان می‌دهد چگونه در اسفند 92 مبلغ 4 میلیارد دلار از صندوق برداشت شد یا به قول دولتی‌ها اشتباه برداشت صورت گرفت. دولتی‌ها به جای حمایت از بخش خصوصی به وسیله این صندوق به دنبال برداشت از آن یا کاهش سهم آن از درآمدهای نفتی هستند در حالی که طبق قانون می‌توانند ارزهای صندوق توسعه ملی را در راه توسعه بخش خصوصی و اقتصاد کشور هزینه کنند و این کار برای دولتی که کمترین اعتقاد را به بخش خصوصی دارد بسیار مشکل است.
 

امیرحسین صفایی: نام قاجار را در حافظه تاریخی ایرانیان جز با انحطاط، وابستگی و بی‌خردی همراه نمی‌توان کرد. تا پیش از برآمدن این سلسله که در سال 1174 هجری قمری رخ داد، هنوز بودند شاهان و حاکمانی که به‌رغم کاستی‌ها و ستمگری‌ها، دست‌کم به اندک چیزی اقتدار ایران و دولت خویش را روی میز معامله چوب حراج نمی‌زدند. تا پیش از آن در دوران‌هایی نظیر صفویه و افشاریه دامنه جولان و تاثیر ملت و حکومت ایران را گاه از دهلی تا دریای سیاه می‌توان دنبال کرد. در آن روزها هنوز قدرت‌های رو به صعود جهانی و منطقه‌ای نگاهی از سر احترام به سرزمین پارس داشتند و ایران را عرصه‌ای بی‌نگاهبان برای تاخت و تاز خود نیافته بودند.
صعود قاجار
با مرگ کریم‌خان زند در شیراز، آغامحمدخان قاجار پس از چند جنگ موفق شد سلسله زندیه را از میان بردارد و خود تاج شاهی بر سر نهد. از موفقیت‌های قاجار که تا حدودی توانست استقرار نسبی به آن ببخشد، پایان دادن به جنگ‌های داخلی ایران و به فرمان درآوردن حکومت‌های استانی و محلی بود که در آن برهه، اعتبار و مقبولیت نسبی را برای حکومت در پی داشت اما همزمان با تحولات داخلی ایران در آن سال‌ها، قدرت‌های جهانی که رشد صنعتی و نظامی پرشتابی را تجربه می‌کردند با هدف دسترسی به منابع کشورها، سیاست‌های استعماری خود را به فراخور هر کشور سامان می‌دادند. روسیه تزاری و بریتانیا به‌عنوان 2 قدرت برتر آن روزگار هر یک اهداف خود را در ایران دنبال می‌کردند و رقابتی شدید و پرافت و خیز داشتند.
ایران در دوران مورد اشاره از 2 زاویه مورد توجه این دو قدرت استعماری بود. نخست به سبب منابع سرشار روزمینی و زیرزمینی و دیگر به دلیل موقعیت راهبردی در جغرافیای منطقه غرب آسیا. انگلیسی‌ها که هند را کاملا در چنگ خود داشتند در واقع ایران را دروازه هندوستان می‌دیدند که به واسطه حضور در آن می‌توانستند هند را از دست‌اندازی رقیبان حفظ و در حیاط خلوت خود دوران آسوده‌ای را تضمین کنند. روس‌ها نیز با همین نگاه می‌کوشیدند با گسترش نفوذ خود در ایران، ضمن تحدید عرصه مانور انگلیسی‌ها، گوشه چشمی نیز به مستعمرات شرقی آنان داشته باشند. حال تصور کنید ایران رها شده در میانه میدان تاخت و تاز این دو قدرت سیری‌ناپذیر چه وضعیتی می‌تواند داشته باشد؟ دولتمردان قجری در این مختصات سیاسی توصیف شده به جای تکیه بر ظرفیت‌های داخلی و امتیازگیری از دو طرف کاملا به عکس عمل می‌کردند و می‌کوشیدند با اعطای امتیازات عجیب و غریب، هر دو طرف را راضی نگاه دارند. در این هم‌افزایی تاسفبار استعمار و وابستگی بود که دوران طولانی انحطاط قجری و پهلوی در ایران آغاز شد.
جنگ‌های ایران و روسیه
سلسله جنگ‌هایی که در سال‌های 1218 تا 1228 و 1241 تا 1243 هجری قمری در منطقه قفقاز میان ایران و روسیه صورت گرفت، از دو دیدگاه قابل بررسی است. این برهه از زاویه غیرت دینی و ملی مردم ایران یکــی از درخشان‌ترین حماسه‌ها در برابر اشغال کشور به شمار می‌آید که طی سالیان طولانی یاد شده با بسیج عمومی متاثر از فتوای جهاد علما و مراجع تقلید روحیه مقاومت و دشمن‌ستیزی قهرمانانه ایرانیان را به نمایش گذاشت. مردم ایران به‌رغم امکانات محدود و عدم پشتیبانی کامل از سوی دولت مرکزی سال‌ها با تسلیحات ابتدایی برابر ارتش قدرتمند روسیه ایستادگی کردند. اما آنچه در عمل رقم خورد «شکست» بود. این شکست که تا ده‌ها سال احساس سرخوردگی را برای مردم ایران به ارمغان آورد مستقیما نتیجه 2 عامل عمده بود. نخست اعتماد و اتکای دولت قجری به یک دولت خارجی (انگلیس) برای مقابله با قدرت خارجی دیگر (روسیه) و دیگر معامله پشت پرده قدرت‌های بین‌المللی بر سر منافع متقابل.
هرچند بررسی تفصیلی جنگ‌های ایران و روس موضوع این نوشته نیست اما خالی از لطف نیست بنگریم این جنگ‌ها چگونه به سرانجام شوم خود یعنی عهدنامه‌های گلستان و ترکمانچای منتهی شد. قراردادهایی که تا امروز یادآوری آنها درد را بر دل هر ایرانی با غیرتی می‌نشاند.
مخاصمه میان ایران و روسیه در دوره آغامحمدخان و پس از حمله گسترده ایران به گرجستان آغاز شد و پس از آن نیز در دوره فتحعلی‌شاه ادامه یافت. به دلایلی که پیش از این مورد اشاره قرار گرفت مناطق شمالی خاک ایران یعنی قفقاز مورد دست‌اندازی روس‌ها بود. مردم مناطق قفقاز شرقی یعنی گنجه، شروان، تالش و باکو علاوه بر مسلمان بودن، بشدت هوادار ایران بودند و این مساله نارضایتی طولانی‌مدت روس‌ها را موجب شده بود.
سرزمین گرجستان نیز یکی از عوامل اصلی جنگ میان ایران و روسیه بود. سرزمینی که از دوره‌‌های پیشین همواره مردم آن، خود را ایرانی قلمداد می‌کردند. دست‌اندازی مکرر روس‌ها به سرزمین‌های شمالی ایران در نهایت آغاز سلسله جنگ‌هایی را در پی داشت. نیروهای ایرانی در مقاطع مختلف از این جنگ‌ها، بارها ارتش روسیه را با شکست‌های خیره‌کننده و حقارت‌باری مواجه ‌کردند. برای نمونه جنگ اچمیازین در سال ۱۲۱۹ هـ.ق به طور کامل به غلبه ایران و عقب نشینی روس‌ها انجامید. جنگ سال‌های ۱۲۲0تا۱۲۲2 نیز وضعیتی مشابه داشت که حتی به کشته شدن سیسیانف، فرمانده روس‌ها منتهی شد اما در نهایت ناکارآمدی رهبران سیاسی، خیانت برخی رجال و شاهزادگان قاجار، ضعف بنیه‌ مالی و انسانی و دسیسه و کارشکنی قدرت‌های استعماری کار را در جنگ‌های اول و دوم به شکست کشانید و مناطق مهمی از خاک ایران منفک شد.
انگلیسی‌ها در آغاز این جنگ‌ها و نیز تحمیل معاهدات گلستان و ترکمانچای بر ایران نقش تعیین‌کننده‌ای داشتند. خود انگلیسی‌ها به این امر اذعان دارند. رابرت گرنت واتسون، نویسنده انگلیسی عنوان می‌کند که «ایرانیان در دوره اول جنگ‌های ایران و روس غالباً تا سال‌های آخر که انگلیسی‌ها به ایران خیانت کردند پیروز میدان بودند یا حداقل نبردی برابر داشتند اما در سال 1227 هـ.ق/ 1812 م ناگهان به دستور سرگور اوزلی، افسران انگلیسی احضار شدند و انگلیسی‌ها دوباره با روس‌ها سازش کردند. برای از بین بردن قوای ناپلئون سفیر انگلستان مامور بود به جنگ ایران و روس خاتمه دهد تا روس‌ها قوای خود را به جبهه اروپا اعزام کنند». واتسون می‌گوید: «در حالی که فتحعلی شاه در سال‌های اول جنگ از انگلستان کمک می‌خواست، در مراحل ابتدایی جنگ مزبور انگلیس و روسیه همدست بودند بنابراین کمکی که ایران تقاضا کرده بود نرسید». وی در ادامه می‌افزاید: «چون حکام محلی سند در این زمان برای استمداد از ایران علیه انگلیسی‌ها به دربار ایران آمده بودند، انگلستان سعی کرد از جنگ‌های ایران و روس برای ممانعت از این کار استفاده کند».
مفاد معاهدات گلستان و ترکمانچای
در دور اول جنگ‌ها، با شکست ایران، فتحعلی‌شاه وادار به صلح با روس‌ها شد. میرزا ابوالحسن ایلچی به‌عنوان نماینده ایران و سر گور اوزلی، دیپلمات بریتانیایی نیز به‌عنوان واسطه از تهران عازم روسیه شدند. ماموریت ویژه سر گور اوزلی، سفیر انگلیس در ایران مصون نگاه داشتن ایران در برابر سلطه روسیه بود تا ایران نقش حائلی بین هندوستان و روسیه را بازی کند. خطر تسلط روسیه زیاد بود و اوزلی باید راهی برای پایان جنگ می‌یافت تا جلوی پیشرفت روسیه به سمت ایران گرفته شود. او توانست مقدمات مصالحه بین 2 کشور را فراهم کند. یکی از دلایلی که باعث شد فتحعلی‌شاه با امضای قرارداد (عهدنامه گلستان) موافقت کند، اصرار سر گور اوزلی بود. اعتماد بی‌چون و چرای شاه به انگلیس‌ها  و نیز انتخاب میرزا ابوالحسن ایلچی به عنوان مذاکره‌کننده ایران قابل توجه و بررسی جدی است که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.
دولت روسیه نیز که بشدت گرفتار جنگ با ناپلئون بناپارت بود از طرح قرارداد صلح استقبال کرد. قرارداد صلح در قریه گلستان در قره‌باغ منعقد شد. این عهدنامه در تاریخ ۲۹ شوال ۱۲۲۸هـ.ق در 11 فصل امضا شد.
براساس این توافقنامه مناطق قره‌باغ، گنجه، شکی، شروان، قوبا، دربند، باکو، داغستان، ایالت‌های شرقی گرجستان و بخش‌هایی از  ولایات تالش از ایران جدا و به خاک روسیه ضمیمه شد.
همین وضعیت در دور دوم جنگ‌ها نیز ادامه یافت. اعتماد و اتکا به دیپلمات‌های انگلیسی در عرصه سیاسی و تکیه بر مستشاران نظامی در میدان جنگ مجددا کار را به قرارداد مفتضحانه‌تری کشاند. در اول اسفند ۱۲۰۶ هـ.ق پس از پایان جنگ در قفقاز جنوبی و آذربایجان، قرارداد ترکمانچای بین روسیه و ایران امضا شد. در گفت‌وگوهای مربوط به این قرارداد نیز میرزا ابوالحسن ایلچی نمایندگی ایران را برعهده داشت. امتیازات واگذار شده در این عهدنامه بسیار گسترده‌تر از قرارداد گلستان بود. ایروان، نخجوان، تالش و مغان کاملا به همسایه شمالی واگذار شد. مقرر شد سالانه 10 کرور تومان (5 میلیون تومان) به طور اقساط از طرف ایران به روسیه به‌عنوان غرامت جنگی پرداخت شود. کشتی‌های تجاری روسیه اجازه عبور و مرور آزاد در دریای خزر یافتند. همچنین قانون کاپیتولاسیون برای اتباع روس در ایران به رسمیت شناخته شد. در حاشیه معاهده ترکمانچای همچنین یک موافقتنامه تجاری نیز به امضا رسید که تمام بازار ایران را بدون هیچ مانعی در اختیار روس‌ها قرار می‌داد.
شاهان قاجار که شناخت درستی از تحولات بین‌المللی نداشتند، اهداف واقعی و پشت پرده قدرت‌های استعماری در رابطه با ایران را درک نمی‌کردند و در حالی که به خوشگذرانی و توسعه کاخ‌های خود سرگرم بودند، به راحتی قربانی بازی‌های سیاسی می‌شدند. کشوری مانند انگلستان نیز که در اوج رقابت با دیگر دولت‌های اروپایی بود، نهایت بهره را از این خوش بینی، جهل و انحطاط دولت ایران می‌برد.
انگلیس‌ها در واقع از طریق واسطه‌گری این معاهدات از یک طرف روس‌ها را از ادامه جنگ با ایران خلاص کردند تا بتوانند از نیروی آنان برای مقابله با ناپلئون در اروپا بهره ببرند، از طرف دیگر با این توافقنامه‌ها آنها از پیشروی بیش از حد روس‌ها در ایران که می‌توانست هندوستان را در خطر قرار دهد جلوگیری کردند.
 در ادامه به بررسی مختصر ویژگی‌های شخصیتی و فکری فردی خواهیم پرداخت که از سوی ایران مامور گفت‌وگو و مذاکره در این قرارداد‌ها بود. وابستگی فکری و سیاسی و شیفتگی در برابر غرب برجسته‌ترین خصلت میرزا ابوالحسن ایلچی است تا جایی که خود نیز ابایی از اعتراف به آن ندارد.
میرزا ابوالحسن ایلچی که بود؟
بسیاری از مورخان میرزا ابوالحسن ایلچی را از نخستین فراماسون‌های ایران می‌دانند. او از خاندان میرزا ابراهیم‌خان کلانتر یهودی بود که به صورت سنتی قدرت دیوانی فراوانی در دولت‌های ایران داشتند. میرزا ابوالحسن سال‌ها در دوران حکومت فتحعلی شاه و محمد شاه سمت‌های مهم دیپلماتیک را در دولت ایران در اختیار داشت که از آن جمله می‌توان به سفارت ایران در چند کشور اروپایی اشاره کرد. جالب اینجاست که وی درست در میانه جنگ‌های ایران و روس در 2 دوره سفیر ایران در انگلستان بود که در بازگشت از ماموریت سفارت نقش خود را در امضای معاهدات گلستان و ترکمانچای ایفا کرد. نکته دردآور در این دو عهدنامه این است که نماینده ایران (میرزا ابوالحسن ایلچی) تقریبا هیچ امتیازی در قبال امتیازات داده شده از طرف مقابل برای کشور دریافت نکرده است.
او در سال ۱۲۲۴ هـ.ق به فرمان فتحعلی‌شاه به‌عنوان سفیر ایران راهی لندن شد و از همان ابتدا تحت تأثیر جنبه‌های مادی تمدن غرب قرار گرفت و با شگفتی به سیر و سیاحت در آن کشور پرداخت. کتاب «حیرتنامه سفرا» نوشته او از سرگذشت این سفر و در واقع سیر احوالات دلدادگی و شیفتگی نسبت به تمدن مادی است. به این اعتبار او را می‌توان اولین مامور سیاسی سفرنامه‌نویس ایران نیز دانست. بررسی کامل ابعاد فکری و شخصیتی میرزا ابوالحسن البته خود مجال دیگری را می‌طلبد اما مروری بر برخی بخش‌های کتاب «حیرتنامه سفرا»ی او می‌تواند شناخت خوبی از ابعاد ضعف فکری او در برابر غرب در اختیار قرار دهد.
در بخش آتی از ستون «ماجرا» در ادامه بررسی روند توافقات و معاهدات خارجی ایران مطالعه بیشتری بر شخصیت میرزا ابوالحسن ایلچی و «حیرتنامه» وی خواهیم داشت.

احسان محمدحسنی: این، اتفاق تازه‌ای نیست! تقریباً تبدیل به عادت شده! این بار فقط قدری زودتر کلید خورد و آغاز شد... هجوم به فرزندان ملت! و مردم عادت کرده‌اند که آتش بمباران تهمت و هجمه بی‌امان ناسزا را از هزاران قبضه توپخانه‌های رسانه‌ای دوستان بی‌انصاف یا صفوف آرایش‌گرفته دشمن، بر فرزندان مظلوم و مقتدر «پاسدار»شان در حال باریدن ببینند. شبکه‌ها و رسانه‌های قدرتمند وابسته، از «بهائیت» تا «مرجع انگلیسی»، همواره پاسداران این انقلاب را هدف گرفته‌اند. دیروز چند روزنامه زنجیره‌ای و رادیوهای بیگانه، فرماندهی ستاد مشترک عملیات روانی را بر عهده داشتند و امروز، چند خبرگزاری و سایت و چندین شبکه تلویزیونی هم به سیاهه لشکرکشی‌ها ملحق شده‌اند! غمی نیست... باز هم بریزید بیرون عفونت‌های چرکین متورم‌شده از مال‌های حرامی که بلعیده‌اید و در شکمبه‌هایتان متراکم کرده‌اید! خیلی دیر از راه رسیده‌اید! ما از بنی‌صدر و از زمین چمن دانشگاه تهران خاطره‌ها داریم!
ای کاش یادشان بود و می‌دانستند اگر سپاه نبود «کشمیری»‌ها و موش‌کورهای سیاست و برخی بزرگ‌ترهایشان که موذیانه لب فرو بسته‌اند و به کنجی خزیده‌اند، امروز آرام و قرار نداشتند و پیروزمندانه جولان می‌دادند و تک به تک رؤسای جمهور که نه، «حزب‌الله» را در پیش پای «آرمان» اربابان اجنبی‌شان قربانی کرده بودند!
اگر سپاه نبود، امروز باید برای سفر به اهواز، به ایلام، به کرمانشاه، به سنندج و ارومیه، در صف طولانی مقابل در سفارتخانه‌های ایالت‌های جدید، ساعت‌ها برای دریافت «ویزا» گردن کج می‌کردیم و معطل می‌شدیم!
اگر سپاه نبود، هواپیماها ربوده می‌شدند و در تل‌آویو و پاریس و بغداد و ریاض و واشنگتن بر زمین می‌نشستند!
اگر سپاه نبود، خیلی زودتر از اینها در «دشت مغان» و در جنوب رود ارس، حکومت دوم صهیونیست یا همان «تل‌آویو ثانی» تشکیل شده بود!
اگر سپاه نبود، «عبدالمالک ریگی»های معدوم، الان به جای جهنم، در خیابان «پاستور» دفتر نمایندگی «جندالشیطان» را افتتاح می‌کردند!
اگر سپاه نبود، تانک‌ها و نفربرهای مسعود رجوی که فقط یک روز تا تهران و رژه نظامی در میدان آزادی فاصله داشتند، الان به عنوان سمبل فتح پایتخت، وسط میدان شهدا تبدیل به تندیس و یادمان شده بودند.

اگر سپاه نبود، کودتای سال 88، به حمام خون مبدل می‌شد و جوخه‌های ترور 30 تیرماه 60 بار دیگر و این بار عظیم‌تر تکرار می‌شد!
اگر سپاه نبود، با جنگیدن به روش «اشکانیان»، هنوز در کف خیابان‌های تهران، با دیکتاتور دیوانه حزب بعث «صدام» دست به گریبان بودیم، از بس زمین داده و زمان خریده بودیم.
اگر سپاه نبود، امروز نام بسیاری از «آقازاده‌ها»، بویژه آقازاده‌های ساکن در جمهوری لیبرال- دموکراتیک تهران شمالی، جاسم و عبود و ابوبکر الطهرانی و... بود.
اگر سپاه نبود، داعش و تکفیریون الان تشکیل حکومت شام و ایران و عراق را جشن گرفته بودند.
اگر سپاه نبود، روستاهای محروم و دورافتاده ما، کجا راه و جاده و آب و برق و مسجد و مدرسه و درمانگاه به خود می‌دیدند؟ دولت بروکراتیک فربه و سنگین که حال تکان خوردن ندارد!
اگر سپاه نبود، از سربند زلزله «بم» تا همین امروز، چشممان به دست سازمان‌های بین‌المللی بود و منتظر دریافت صدقه کشورهای ثروتمند بودیم و جنازه‌های آوارگان بی‌پناه و هراسان و داغدار مدت‌ها بر زمین و در زیر آوارها باقی مانده بود.
اگر سپاه نبود، امروز، آقازاده‌های عافیت‌طلب و اشرافی و «فرنگ» درس‌خوانده حضرات، به جای فتنه‌گری و مانور تجمل، در سینه سرد قبرستان‌ها، خواب ابدی می‌کردند!
اگر سپاه نبود، آثار شنی تانک‌های «مرکاوا»ی اسرائیلی در سال 2006 بر پیکرهای خونین فرزندان حزب‌الله در جنوب لبنان، برجای مانده بود!
اگر سپاه نبود، ناموس شیعیان، مادران و دختران آزاده، به بردگی و اسارت و «جهاد نکاح» رفته بودند و در سنگرهای گرگ‌های گرسنه، هتک و دست به دست می‌شدند!
اگر سپاه نبود، آب را هم باید مثل خودروهای لوکس چند میلیاردی حضرات، وارد می‌کردیم!
همین مقدار آیا کافی نیست؟! صاحب این قلم باز هم بر این سیاهه فهرست علل موجودیت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تا چند برابر می‌تواند بیفزاید....
از تربیت نوجوانان مؤمن در مساجد کشور تا تقویت زیرساخت‌های مهم علمی و آموزشی و دفاعی این آب و خاک.... بله! حق دارند به سپاه حمله کنند! حق دارند سپاه را بکوبند، حق دارند پاسداران نجیب اسلام و انقلاب را سرزنش کنند! سپاه، بی‌دلیل خار چشم نشده!
هنوز هوای بلعیدن نهادهای انقلاب اسلامی همچون «جهاد سازندگی» و هضم و جذبشان در دولت، از سر آقایان نیفتاده! و حالا نوبت سپاه است! برای ما نسل سومی‌ها سوال و ابهام بزرگ این است: چرا دولت‌های برآمده از آرای این ملت، هنوز از راه نرسیده، به جای دشمن متکبر و قداره‌بند و «وینچستر» به دست؛ سپاه را هدف می‌گیرند؟!  
مگر آرایش دشمن را نمی‌بینید؟ از قوای «مارینز» یانکی‌های آمریکا و یگان‌های ویژه اسرائیل تا دلارهای شیوخ مرتجع وهابی، از جنایت‌های لشکر چندملیتی داعش و تکفیریون تا بهائیت و مرجعیت لندن‌نشین!... شما دیگر چرا؟  
مگر علمداران و فرماندهانی همچون عزیز جعفری، قاسم سلیمانی، غلامعلی رشید، احمد کاظمی، نورعلی شوشتری، حسن باقری، محمدابراهیم همت، مهدی باکری، حسین خرازی، مهدی زین‌الدین، مرتضی صفار، احمد متوسلیان، محمود کاوه، مرتضی قربانی، محمدباقر قالیباف، علی فضلی، علی فدوی، حسین همدانی، جمال‌الدین آبرومند و هزاران ستاره همچنان فروزان جهاد و شهادت، به این آب و خاک و به ساحت حریم ولایت و به دولت‌ها و مردم شهید داده و دلبسته به آرمان امام و انقلاب، کم خدمت کرده‌اند؟! بله، چه زیبا فرمود حضرت خورشید که: «اگر سپاه نبود، کشور هم نبود...».  چرا بعضی‌ها از «ستاره‌ها» می‌ترسند؟!