گروه فرهنگ و هنر: در روز دوم جشنواره نسبت به روز نخست فیلم‌های بهتری نمایش داده شد. راس ساعت 2 بعدازظهر فیلم چهارشنبه 19 اردیبهشت اکران شد که مخاطبان جشنواره کسل‌کننده سی‌وسوم را تحت تاثیر قرار داد اما حکایت عاشقی (احمد رمضان‌زاده) و خانه دختر (شهرام شاه‌حسینی) به نسبت روز نخست آثار بهتری بودند و فیلم موقت (امیر عزیزی) پایان خوشی را برای روز دوم جشنواره در محل برگزاری، برج میلاد، رقم زد.
 خداحافظی طولانی
آیا سعید آقاخانی کاندیدا می‌شود؟
آخرین ساخته فرزاد موتمن، نمونه مدرنی است شبیه توت‌فرنگی‌های وحشی. مرگ‌اندیشی در میان توده‌های روشنفکر نمونه داستانی خاصی است که بیش از یکصد سال است در نمونه‌های داستانی مختلفی خودنمایی می‌کند البته در این نوشتار مجالی برای این بحث نیست و صرفا باید به نقطه اتکای فیلم توجه بیشتری داشت. همانطور که رامبد جوان توانست در فیلم گناهکاران نقش متفاوتی را ایفا کند، سعید آقاخانی نیز در این فیلم که ریتم و تمپوی خوبی هم نداشت علاقه‌مندان سینما را شوکه کرد. واخوردگی،سرخوردگی و رنجی عمیق در چشمان سعید آقاخانی موج می‌زند و این بازیگر صاحبنام سینمای کمدی تا انتها راکورد بازی خویش را حفظ می‌کند و در دل قصه جا می‌افتد. شاید دندانگیری بازی آقاخانی است که مخاطب را وادار می‌کند تا انتهای فیلم را با حوصله افزونی دنبال کند.
چهارشنبه 19 اردیبهشت
حسرت برای نبودن در بخش سودای سیمرغ
زمانی که فیلم دهلیز اکران شد در مقاله‌ای خاص این مطلب را منتشر کردیم که با فیلمسازان جوان و خوش‌قریحه‌ای مواجه هستیم که سیاهنمایی را با ساختار و چارچوب‌های روایی خاصی ارائه می‌کنند که به دل مخاطب خواهد نشست اما چهارشنبه 19 اردیبهشت فراتر از بحث‌های محفلی روزمره منتقدان موافق و مخالف است. فیلم چهارشنبه 19 اردیبهشت قصه‌ زیبایی دارد که از دل مردم جوشیده است و کلیت اثر به سیاهنمایی دلچسبی می‌انجامد. سیاهنمایی‌ای که به دل توده‌های علاقه‌مند سینما خواهد نشست و از این همه سیاهی لذت خواهند برد. نکته قابل تامل تعریف قهرمان در دل مناسبات داستانی فیلم است. شخصیت جذاب جلال (امیر آقایی) قهرمانی است که از دل مناسبات اجتماعی امروز بیرون می‌آید اما قهرمان است. از منظر مخاطب سینما هرکس مردم‌اندیش باشد قهرمان است. امیر آقایی که بازیگر بی‌نظیری است و هر نقشی را با ظرافت خاص و وسواس ایفا می‌کند به دلیل حضور این فیلم در بخش فیلم‌های اول ناجوانمردانه سیمرغ این جشنواره را از دست داد. جای بسی حسرت که این فیلم می‌تواند نامزد کارگردانی و فیلمنامه باشد.
حکایت عاشقی
عاشقانه شیمیایی!
معمولا فیلم‌های عاشقانه اگر در دل رویدادهای مهم تاریخی جریان داشته باشد به دل مخاطب خواهد نشست. فیلم احمد رمضان‌زاده در میان بمباران شیمیایی حلبچه رخ می‌دهد و چنان سوزناک است که تا مدت‌ها نمی‌توان قصه‌اش را فراموش کرد. اغلب مخاطبان در سینماهای مردمی با فیلم رمضان‌زاده اشک ریخته‌اند و البته تاریخ جنگ از منظر بسیار زیبایی دوباره مورد واکاوی قرار گرفته است. فیلمنامه اثر با ظرافت به نگارش درآمده است و کاگردانی رمضان‌زاده به چشم نمی‌آید اما مشخص است هارمونی پیوسته در اثر تاثیر شگرف کارگردان است.
خانه دختر
وقتی اخلاق نسبی به چالش کشید می شود
مسعود کیمیایی فیلمنامه محاکمه در خیابان را 27 بار نوشته و برای دریافت مجوز اقدام کرده بود اما 26 بار نیز پاسخ منفی از سازمان سینمایی وقت دریافت کرده بود. تا اینکه فرهادی فیلمنامه 27 بار رد شده را نوشت و فیلم مجوز گرفت. حکایت فیلم خانه دختر نیز به همین سبک و سیاق است یعنی اگر کسی غیر از پرویز شهبازی فیلمنامه را می‌نوشت قطعا مجوز نمی‌گرفت. خانه دختر فیلم پربحثی است که بحث‌برانگیز خواهدبود و مناقشه‌های فراوانی حول فیلم شکل می‌گیرد اما برای هر قضاوتی نباید به دام حکم صادر کردن افتد و باید فیلم را بارها دید و درباره آن بحث کرد. شمای کلی فیلم شبیه فیلم دربند است. اصلا کار شهبازی قضاوت مخاطب را دخیل کردن در بستر روایت فیلم است. اما آنچه بیشتر اهمیت دارد این است که شهبازی با پایان‌بندی فیلم، مسیر اخلاقی را به مخاطبش نشان خواهد داد، برخلاف فیلم دربند. آنچه مهم است اینکه با توجه به قصه فیلم نسبت اخلاق کاملا به چالش کشیده می‌شود.
موقت
هنر و تجربه‌ای پر‌مخاطب
فیلم موقت فیلم بسیار عالی و مدرنی است. دیدنش را بارها می‌توان تجربه کرد. قصه فیلم بسیار ساده است و سادگی ویژگی خاص فیلم در فرم و روایت است. همین میزان سادگی موجب می‌شود تا انتها و با حوصله بیشتری فیلم را تماشا کنیم. مجال برای فیلم‌های هنر و تجربه انگیزه رقابت را ایجاد می‌کند تا فیلمسازان با دقت بیشتری برای مخاطب هدف فیلم بسازنند و بتدریج موج سینمای هنر و تجربه مردمی‌تر شود. یکی از ویژگی‌های خاص موقت این است که جنس مردمی‌تر و عامه‌پسندتری دارد و به معنای واقعی فیلم مستقلی به شمار می‌رود.

زهرا حیدرزاده: آخرین ساخته سیروس الوند درباره دختری به نام بیتاست که با وجود علاقه به نامزدش ظاهراً به‌علت تفاوت دیدگاهشان درباره سبک زندگی، از هم دور می‌شوند. البته تنها یک بار در ادامه فیلم کلمه «نامزد» به‌کار برده می‌شود و دلیل دیگری بر این امر دیده نمی‌شود. 2 سال و 4 ماه بعد بیتا در عروسی دوستش با حقایق تازه‌ای درباره عروس و داماد مواجه می‌شود.
تا اینجای داستان به‌صورت تلفیقی از زمان حال و فلش‌بک گذشته روایت می‌شود که کمتر از یک‌سوم آغازین فیلم به درازا می‌کشد. پس از آن بیننده منتظر است ببیند حالا چه اتفاق تازه‌ای می‌افتد و نحوه مواجهه بیتا با آن چگونه است اما روند ادامه داستان انتظارات را برآورده نمی‌کند و بیننده شاهد فیلمی است که انگار دو، سه قسمتی از یک سریال نیمه‌کاره است که با بی‌حوصلگی برای تلویزیون آماده شده و امید است در طول چند هفته پخش کم‌کم پخته شود شاید که مخاطبی جذب کند؛ مانند فیلم قبلی کارگردان به نام پرتقال خونی. البته قبل از آن به فکر جذب تبلیغات برندهای مختلف و جزیره کیش بوده است. پس از اتمام فلش‌بک‌ها و روشن شدن داستان برای بیننده، شاید تنها چیزی که بیننده را روی صندلی نگه می‌دارد، خوشمزگی‌های چنگیز جلیلوند است که البته سنخیتی با فضای حاکم بر فیلم و 4 جوان اصلی آن ندارد. با اینکه سکانس‌ها کشدار و پر از قاب‌های اضافی‌ است، نویسنده اعتقادی به تعلیق نداشته و عجولانه پس از گره‌افکنی فوراً گره‌ها را باز می‌کند، طوری که پرده دوم فیلمنامه مفقود است. خبری از نقطه عطف هم نیست و فیلم با وصله پینه‌های قابل حدس و تغییرات ناگهانی کاراکترها پایان می‌پذیرد.  کاراکترهای «این سیب هم برای تو» حتی به شخصیت نزدیک هم نمی‌شوند. بازی‌ها در سطح مانده و حتی شخصیت اصلی از انتقال حس مناسب ناتوان است و تنها ترفندی که به‌کار می‌بندد زل زدن به دوربین یا در فکر فرو رفتن است. دیالوگ‌ها آنقدر قابل حدس و کلیشه‌ای است که بیننده حتی در لحظه‌های جدی و حساس فیلم نمی‌تواند از اینکه اولین حدسش از دهان بازیگر شنیده می‌شود به خنده نیفتد. ظاهراً فیلمساز قصد داشته معضلات روز جامعه مانند ظاهربینی، ثروت دوستی، ازدواج منفعت‌طلبانه و عاری از عشق حقیقی، کلاهبرداری و ثروت‌های بادآورده را در تقابل با شخصیت اصلی که عاری از این وسوسه‌هاست، به تصویر بکشد. بیتا زن تراز فیلم که از سوی همه ساده و بی‌آلایش، با شخصیت و حتی سنتی خطاب می‌شود، در جایی برای نشان دادن خوشحالی خود از انتخاب مردش، از دوستش طلب سیگار می‌کند. سر و وضع و ظاهر او نیز آنگونه که ادعا می‌شود ساده و عاری از زیبایی نیست. بگذریم از اینکه بحث حجاب اصلاً مطرح نیست که در آن صورت بیتا نمره بهتری از شخصیت مقابلش شایسته که بدمن مونث فیلم است، نمی‌گرفت. تنها وجه مثبتی که مورد تاکید قرار می‌گیرد پاکدامنی او است و چندین بار تاکید می‌شود که او «معشوقه» کسی نیست، چنانکه گویی سایر دختران جامعه اینچنین هستند.
از طرفی با اینکه فیلمساز پشت این زن است اما به وضوح حسرت خوردن به‌خاطر ثروت طرف مقابل دیده می‌شود طوری که در نهایت او که احساس می‌کند به خاطر سادگی‌اش از سایر مردم جامعه عقب‌مانده خطاب به مادرش می‌گوید: «اون بیرون همه دنبال پولند».
با توجه به سایر فیلم‌های جشنواره که تاکنون اکران شده‌ است، تصویر زن ایرانی روی پرده فجر سی‌وسوم روزبه‌روز نگران‌کننده‌تر می‌شود.

بهزاد مهرکش: اکران «دوران عاشقی» به کارگردانی علیرضا رئیسیان در جشنواره فیلم فجر را می‌توان نماد جمع نقیضین در محتوا و فرم دانست. القای برداشت‌های مختلف از صحنه‌های مختلف فیلم و روایت پیوسته و بازی خیلی خوب چهره‌های  شاخص حاضر در فیلم قطعا نقاط قوتی است که نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد.  اما اگر بخواهیم خلاصه فیلم را به لحاظ محتوا در یک عبارت جمع کنیم چیزی جز حمله به حکم شرعی ازدواج موقت به بهانه دفاع از حقوق زن و خانواده متصور نخواهد شد. اساسا توصیه به ازدواج موقت به عنوان یک حکم فقهی تنها راهکار کنترل مسائل اجتماعی مرتبط با آن نیست اما اینکه به بهانه دفاع از بنیان خانواده صراحتا در لحظه لحظه این فیلم، ازدواج موقت به عنوان عامل بدبختی زنان جامعه و سست شدن بنیان‌های خانواده مطرح شود موضوعی است که با نگاهی گذرا به فضای عمومی جامعه یا مراجعه‌ای به دادگاه‌های خانواده بطلان آن اثبات خواهد شد. اساسا در جامعه اسلامی نکاح دائم اصل است و استفاده از نهاد ازدواج موقت صرفا در شرایط خاص جهت پیشگیری از شیوع فحشا و روابط جنسی آزاد در جامعه مورد تشریع قرار گرفته است. از ابتدای فیلم دوران عاشقی که البته با حرکت‌های حرفه‌ای دوربین به‌خوبی فضای آشفته حاکم بر ذهن یک وکیل خانواده را نشان می‌دهد این موضوع به ذهن مخاطب القا می‌شود که دغدغه‌های اجتماعی در حوزه خانواده و افزایش طلاق تا چه میزان به یکی از مشکلات فراگیر جامعه ما تبدیل شده است. موضوعی که البته متاسفانه غیرقابل انکار است اما اینکه عمده یا به نحوی تمام مراجعه‌کنندگان به خانم وکیل که از قضا وکیل برجسته و شهیری نیز هست از جنس ازدواج موقت، خیانت براساس ازدواج موقت، بدبخت شدن یک زن نیازمند براساس ازدواج موقت و قس علیهذا باشد، چه تصویری را از ریشه اصلی مشکلات خانواده در ذهن ایجاد می‌کند؟ نکته قابل‌توجه اینکه حتی موضوعاتی مانند خیانت که در حقیقت محوریت اصلی این داستان است نیز به موضوع ازدواج موقت مربوط می‌شود. اینکه در میان صد‌ها دلیل موجود برای سست شدن بنیان‌های خانواده از جمله نفوذ شبکه‌های ماهواره‌ای، فراگیر شدن فیلم‌های مبتنی بر خیانت در شبکه‌های خارجی، گسترش شبکه‌های اجتماعی بویژه در تلفن همراه، نادیده گرفتن پایبندی‌های جنسی و اخلاقی پیش از ازدواج و تاثیر در دوران پس از ازدواج و... تنها و تنها ازدواج موقت به عنوان ام‌المصائب مشکلات خانواده مطرح می‌شود به‌خوبی ژانر این فیلم را از موضوع اجتماعی به یک موضوع صددرصد سیاسی شیفت می‌دهد. اما عوامل مشهودی که در تزلزل بنیان خانواده  به آن  اشاره شد رئیسیان بنا به هر دلیلی تصمیم گرفت در آخرین کار خود حتی اشاره‌ای نیز به آن نداشته باشد. از سوی دیگر اینکه آیا ازدواج موقت که در بالا به ماهیت آن اشاره شد و حکم مسلم فقه شیعه است طبق آنچه در دوران عاشقی به عنوان عاملی خطرناک برای بنیان خانواده مطرح شده است، چه سهمی را در میان موارد مذکور به خود اختصاص می‌دهد موضوعی است که خود قابل تامل و بحث است. اساسا هدف از این نوشتار توصیه به ازدواج موقت مردان متاهل نیست چرا که شرایط این امر در کتب فقهی و اخلاقی بیان شده است. این موضوع که هر اقدام حلالی در هر مقطعی لزوما نمی‌تواند موثر باشد و گاهی نیز خود می‌تواند موجب ایجاد اختلافی شود نیز قابل قبول است. اما اینکه به بهانه دفاع از حریم خانواده، دایره مشکلات را تنها از روزنه ازدواج موقت جست‌وجو کنیم قطعاً هر مخاطبی را آزار خواهد داد. دوران عاشقی اما حتی یک‌بار به روابط غیرشرعی و اخلاقی به عنوان یکی از مهم‌ترین عوامل فروپاشی خانواده اشاره نمی کند.

نکته بحث‌برانگیز و کمی تعجب‌آور روز دوم جشنواره حضور بازیگر فیلم «چهارشنبه 19 اردیبهشت» با حجاب کامل در برج میلاد بود. سحر احمدپور، بازیگر نقش ستاره در فیلم «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» گفت: در حال حاضر کمی محکم‌تر می‌گویم که شاید بعد از این نقش دیگر بازی نکنم، مگر اینکه وحید جلیلوند اثری بسازد. سحر احمدپور در گفت‌وگو با فارس گفت: برای حضورم در این فیلم، یکی از اقوام وحید جلیلوند مرا به ایشان معرفی کردند و همین جا لازم است از ایشان هم تشکر ویژه‌ای داشته باشم. او ادامه داد: تا به حال هیچ‌گاه حتی کلاس بازیگری نرفته‌ام و تجربه حضور در هیچ اثر هنری را نداشتم اما در این اثر جلیلوند در ابتدا چهره‌ام را مورد تایید قرار داد و بعد از آن 3 بار تست دادم و قبول شدم. باید بگویم در وهله اول بیشتر معصومیت چهره‌ام برایشان اهمیت داشت.
این بازیگر افزود: کارگردان این فیلم به نوعی روی باورپذیر شدن بازی‌ها تاکید داشت، چراکه مشکل ستاره برگرفته از دل جامعه است و همه ما شاید در زندگی‌ روزمره خودمان بارها و بارها با چنین معضلاتی مواجه بوده باشیم یا اینکه در اطرافیانمان شبیه او را دیده باشیم. او درباره نگرانی از بابت حضور در اولین فیلمش گفت: شاید نگرانی داشتم اما همه آنها را فراموش کردم آن هم به این خاطر که می‌خواستم با کارگردان خوبی مثل وحید جلیلوند همکاری کنم. تا به حال فیلم‌های این کارگردان را زیاد دیده بودم و هم بازی و هم کارگردانی‌شان را بسیار دوست داشتم. وی در ادامه بیان داشت: حین پروسه تولید خیلی خسته شدم آن هم به این خاطر که اولین کارم بود و تا به حال تجربه اینچنینی نداشتم و هم اینکه با فنون کاربردی این حرفه به‌خوبی آشنا نبودم. احمدپور افزود: هر چه الان دارم لطف خداوند بوده و بعد اینکه باید از پدر و مادرم بابت حمایت و حضورشان تشکر کنم و در نهایت از وحید جلیلوند. باید بگویم حضورم در این فیلم به نوعی نعمتی برای من به شمار می‌رفت. او در پاسخ به اینکه خانواده با بازیگر شدن‌تان مخالفتی نداشتند، گفت: نه، حتی اولیپن بار در قالب شوخی به پدرم گفتم می‌خواهم بازی کنم و ایشان به این خاطر که به جلیلوند اعتماد کاملی داشت هیچ مخالفتی نکرد. وی درباره آینده بازیگری‌اش نیز بیان داشت: برخی افراد از بازی‌ام تعریف کردند، من هم نمی‌گویم که دیدگاه آنها را قبول ندارم بلکه نگاه‌های خودم را به‌خوبی می‌شناسم و سطح توقعم از خودم خیلی بالاتر از اینهاست اما راضی هستم به رضای خداوند.
احمدپور ادامه داد: در اولین سکانسم جلوی دوربین استرس داشتم اما این استرس ایفای نقشم را خراب نمی‌کرد. در اصل بیشتر به دنبال یادگیری و ایفای نقش واقعی و نزدیک به واقعیت بودم. وی درباره آینده بازیگری‌اش گفت: شاید قبل از تصویربرداری و حضور در این فیلم می‌دانستم که می‌خواهم در آینده بازی کنم یا نه اما در حال حاضر کمی محکم‌تر می‌گویم که شاید بعد از این نقش دیگر بازی نکنم مگر اینکه وحید جلیلوند اثری را بسازد. احمدپور درباره پوشش ظاهری‌اش گفت: من همیشه چادر می‌پوشم. شاید یکی از دلایل انتخابم در این فیلم هم همین موضوع بود چرا که ستاره چادری بود. او درباره ادامه بازی کردن خود و اینکه آیا این موضوع منوط به کاندیدا شدنش در جشنواره فجر هست یا نه، گفت: اگر قرار باشد کاندیدا شوم قطعا به‌خاطر بازی کردن در فیلم وحید جلیلوند بوده و در ادامه اینکه مطمئن نیستم بعد از این بتوانم نقش‌های دیگرم را به این خوبی ایفا کنم چراکه گروه در بازی یک بازیگر بسیار تاثیرگذار است.

نتایج روز دوم آرای تماشاگران
«رخ دیوانه» و «عصر یخبندان» در صدر آرای مردمی
فیلم‌های سینمایی «رخ دیوانه»، «عصر یخبندان» و «کوچه بی‌نام» در صدر آرای مردمی دومین روز از سی‌وسومین جشنواره فیلم فجر قرار گرفتند. به گزارش تسنیم، با شمارش 20722رای در روز دوم جشنواره فیلم‌های برگزیده، «رخ دیوانه» به کارگردانی ابوالحسن داوودی با میانگین امتیاز 3/23حائز رتبه نخست شد. «عصر یخبندان» به کارگردانی مصطفی کیایی با میانگین امتیاز 3/13 رتبه دوم و «کوچه بی‌نام» به کارگردانی هاتف علیمردانی با میانگین امتیاز3/01 سومین رتبه را در اقبال تماشاگران به خود اختصاص داده‌اند.

«سالار» رمانی از زندان‌های ساواک به چاپ چهارم رسید
رمان «سالار» که پیش از این 3 بار چاپ شده بود یکی از موضوعات طرح تدوین تاریخ انقلاب اسلامی است که داستان چندی از پایمردی‌ها و استقامت‌ها در درون شکنجه‌گاه‌های حکومت پهلوی را روایت می‌کند که به شیوه‌ای مناسب به تصویر کشیده شده است. به گزارش «نسیم»، داستان سالار از شرح عملیات ساواک برای دستگیری یکی از نیروهای انقلابی در خیابان‌ها تهران شروع می‌شود و در ادامه شرح شکنجه‌شدن وی و برخی دیگر از نیروهای انقلابی در زندان‌های ساواک در قالب داستان به مخاطب منتقل می‌شود. در بخشی از این رمان می‌خوانیم: «صدای کفش پیچید توی راهروی بند. نگهبان انگاری عمدی در کارش بود؛ پایش را محکم بر زمین می‌کوبید. صدای کفش رسید به راهرو فرعی بند. پشت در سلول صدای رپه کفش افتاد. در آهنی سلول باز شد. زندانی از صبح انتظار کشیده بود؛ مثل هر روز. گاهی دیر یا زود می‌شد. اما کمتر اتفاق افتاده بود به اتاق بازجویی و شکنجه برده نشود. شکنجه شدن و شکنجه نشدن، دیگر برایش یکنواخت شده بودو...»چاپ چهارم «سالار» در شمارگان 2000 نسخه و 200 صفحه و به قیمت7500 تومان در دهه مبارک فجر روانه بازار نشر شده است. علاقه‌مندان برای تهیه این کتاب می‌توانند به فروشگاه این مرکز در خیابان انقلاب، خیابان 12فروردین، بعد از خیابان شهدای ژاندارمری، نبش مجتمع ناشران مراجعه کنند یا با شماره تلفن‌های 66953607 و 66961536 تماس بگیرند.

امیر اکبری : بوفالو دومین ساخته کاوه سجادی‌حسینی بعد از «شب، بیرون» است که در جشنواره سی و سوم در بخش سودای سیمرغ حضور دارد.شروع فیلم خوب و موقر است و توصیف اقلیم جغرافیا در  فیلم مطرح می‌شود، ولی در ادامه جغرافیا خلاصه می‌شود به ماهی گرفتن و شکستن هیزم برای بخاری چوبی، یعنی جغرافیا خیلی کم و مختصر روی حس و حال پرسوناژها تاثیر بگذارد و همین طور در مرحله بعد روی مخاطب، به عبارتی فضا کارکرد مفهومی ندارد! یعنی محیط برای تماشاچی قابل باور نشده است! به گفته خود فیلمساز (کاوه سجادی‌حسینی) اگر فیلم را با متر و معیار کلاسیک بسنجیم، فیلم پر از حفره و اشکال فیلمنامه‌ای است و به بن‌بست می‌رسیم. حالا می‌ماند تغییر برخورد با فیلم که بگوییم (به گفته نویسنده فیلمنامه) فیلم مدرن است! ولی خبری از نشانه‌های مدرنیسم در آن نیست، فیلم مدرن فرم و روایت مدرن می‌خواهد به اصطلاح لهجه فیلم باید با واژه مدرن همخوان باشد اما هم قصه فیلم و هم فرم نتوانسته ذره‌ای به مدرنیته که سازنده اثر خواهان آن بوده دست یابد. سجادی‌حسینی کارگردان فیلم بوفالو اظهار نظر کرده که در کارگردانی و شیوه روایت به سینمای اروپا نزدیک است. شاید شیوه تولید فیلم در آن جغرافیا سخت باشد، این قابل درک است ولی نمی‌تواند ضعف‌های بسیار فیلم بوفالو را بپوشاند! از طرفی اسم فیلم گرفته شده از شخصی به نام بوفالو است که نقشش را پرویز پرستویی ایفا می‌کند. بهرام بوفالو در سینمایی آپاراتچی است ولی در بیشتر سکانس‌های فیلم مشغول چایی خوردن است! او شخصی است که قهرمان زن فیلم (سهیلا گلستانی) به او پناه می‌برد. با توجه به اینکه به گفته سازندگان تم فیلم طمع است ولی پرداخت درستی روی تم فیلم انجام نشده است، یا سرقت تاثیری در موتور متحرک فیلم ندارد و فقط بهانه‌ای است برای فیلمنامه به ظاهر پر ابهام! نمونه‌اش پایان معلق و نامفهوم فیلم! بوفالو مشکل ریتم دارد از جایی به بعد تماشاچی رمق دنبال کردن فیلم را ندارد، چون نه نقطه عطفی می‌بیند! و نه کدگذاری و ایجاد اتفاق جدید! شاید سازنده فیلم برای اینکه از قصه کلیشه‌ای دور شود و به روایت تازه‌ای دست یابد، به ظاهر قواعد را به هم ریخته ولی موفق نشده! از جنبه‌ای دیگر با وجود بازیگران فوق‌العاده مثل پانته‌آ پناهی‌ها که بهترین بازیگران عرصه تئاتر است ولی حیف که...!

تقدیر وزارت ارشاد از نویسنده کتاب موهن
سیدعباس صالحی، معاون فرهنگی وزیر ارشاد در سیزدهمین همایش «کتاب و رسانه» از محمدرضا اسدزاده تقدیر کرد. اسدزاده طی هفته گذشته به دلیل استفاده از عبارات تند علیه نظام و نهادهای انقلابی در کتابش مورد انتقاد رسانه‌ها قرار گرفت.

بهرام رادان: همیشه دوست داشتم در یک فیلم دفاع‌مقدسی بازی کنم
بازیگر فیلم «حکایت عاشقی» در نشست خبری این فیلم گفت: خیلی وقت بود که دوست داشتم در زمینه دفاع مقدس کار کنم و البته اکنون هم این فیلم را در این ژانر نمی‌دانم چون بیشتر درباره شهر حلبچه بود. بهرام رادان به  در نشست فیلم حکایت عاشقی عنوان کرد: خیلی وقت بود که دوست داشتم در زمینه دفاع مقدس کار کنم و البته اکنون هم این فیلم را در این ژانر نمی‌دانم چون بیشتر درباره شهر حلبچه بود. وی اشاره کرد که از طریق آزیتا موگویی به این پروژه وارد شده است. رادان ادامه داد: امروز نخستین باری بود که فیلم را می‌دیدم، می‌توانم بگویم که فیلم خیلی بهتر از سناریوی آن درآمده بود. در ادامه بهمن زرین‌پور درباره چگونگی حضور خود به عنوان بازیگر در این پروژه توضیح داد: فیلمنامه را خواندم و لحظات جذابی در آن وجود داشت و البته من دیرتر از همه به این پروژه پیوستم و خوشحالم که در کنار دوستان بودم و در نهایت باید بگویم جذابیت فیلمنامه باعث شد که به گروه بپیوندم.

سجاد اسلامیان: «چهارشنبه 19 اردیبهشت» نخستین ساخته وحید جلیلوند فیلمی 3 اپیزودی است که تلاش می‌کند مشکلات سه خانواده و 3 نفر را به تصویر بکشد. این فیلم در دو اپیزود اول علاوه بر طرح مشکلات 2 شخصیت زن بار دیگر چون همیشه در سینمای ایران از باب غیرت‌های عجیب و غریبی می‌گوید که سال‌هاست سینمای ایران با آن آشناست. این غیرت به‌ویژه در اپیزود دوم که به خانواده‌ای مذهبی اما سنتی می‌پردازد خیلی پررنگ‌تر می‌شود و فرآیند عجیبی را برای داستان ایجاد می‌کند. این منتقد در ادامه مطلب منتشر شده‌اش در خبرگزاری فارس اشاره می‌کند: اگر چه داستان در اردیبهشت می‌گذرد اما سرمای حاکم بر روابط، مردم، شخصیت‌ها و فضاها از سکانس نخستین نشان از آن دارد که نگاه مایوسانه کارگردان به جامعه پررنگ‌تر از نگاه امیدوارانه او به جامعه‌ای است که ولو خیری نیکوکار اما مقروض دارد.
کارگردان اما در اپیزود سوم یک دغدغه را مطرح کرده است که نمی‌توان از آن گذشت؛ دغدغه‌ای که از مشکلات مالی و اجتماعی این روزهای ایران برگرفته شده است. جلیلوند از مردی سخن می‌گوید که نیاز مالی‌اش برای درمان کودکش تامین نشده و فرزند خود را از دست داده است و این روزها برای آرام کردن وجدان خود سعی می‌کند به‌رغم اجاره‌نشینی 30 میلیون تومان را به فردی ببخشد. او از اینکه تنها کسانی که حاضر بودند پول درمان فرزندش را بدهند، نزول‌خورها بوده‌اند می‌نالد و حال چون یک رابین‌هود یا یک عابد زاهد یا هر آنچه نامش را بگذاریم حاضر است هبه کند. دغدغه جلیلوند در این فیلم درخور تقدیر است اما آنچه او برای حل این دغدغه پیشنهاد می‌کند نه عدالت که جود و بخشش است؛ چیزی که امام علی(ع) آن را نمی‌پسندد و معتقد است جود امور را از جایگاه خود خارج می‌کند.
چه اینکه از امام علی (ع) سؤال شد : عدل یا بخشش، کدام برتر است؟ حضرت فرمود : عدالت هرچیزی را در جای خود می‌نهد، در حالی که بخشش آن را از جای خود خارج می‌سازد. عدالت تدبیر عمومی مردم است، در حالی که بخشش، گروه خاصی را شامل است، پس عدالت شریف‌تر و برتر است.
این اما تنها مشکل فیلم «چهارشنبه 19 اردیبهشت» نیست که چندی است سینمای ایران که نه تنها جرات بلکه توان نقد جدی، درون‌گفتمانی و در عین حال ظریف و دقیق و منصفانه مدیریت کشور و بویژه مفاسد اقتصادی را ندارد به دام چنین فضاهایی برای بیان سخن خود افتاده و نتوانسته است از دغدغه عدالت سخن بگوید.
چه اینکه در سال گذشته نیز به‌رغم دغدغه‌های خوبی که سازنده فیلم «خط ویژه» داشت اما در پایان راه حل رابین هودی را برای برطرف کردن مشکلات مطرح کرد راهنمایی‌هایی که این بار در «چهارشنبه 19 اردیبهشت» صورت می‌گیرد. جالب این است که حدیثی است که می‌گوید «عدل و حق در بیان فراخ و در عمل تنگ و سخت است» و در این بین حتی سینمای ایران توان سخن گفتن از عدالت را نداشته، نخواسته یا ندارد.