گِرِگ جاف: بخش عمده‌ای از محورهای سیاست خارجه باراک اوباما در طول 6 سال ریاست‌جمهوری وی مقبول نبوده است. وی میراثدار 2 جنگ در عراق و افغانستان بود و تاکنون هم نتوانسته هیچ‌کدام از این جنگ‌ها را به پایان ببرد. وی همچنین ناچار بود به تحولات خاورمیانه و انضمام بخشی از خاک اوکراین به خاک روسیه واکنش نشان دهد. مذاکره با ایران درباره برنامه هسته‌ای آن موضوع کاملا دشواری است. اینها انتخاب‌های اوباماست و از زمان شروع ریاست‌جمهوری خود با وجود آنکه گزینه‌های دیگری هم در این حوزه‌ها در اختیار داشته است و با وجود انتقادات جمهوریخواهان، برخی دموکرات‌های هم‌حزبی خود و برخی همپیمانان خارجی خود با این انتخاب‌ها، همچنان توجه خود را بر این موضوعات در سیاست خارجی حفظ کرده است.
آخرین واکنش‌ها به مواضع اوباما درباره سیاست خارجی زمانی مطرح شد که کاخ‌سفید موافقت کرد برای دومین بار ضرب‌الاجل تعیین شده را برای دستیابی به توافقی با ایران تا تاریخ 31 مارس تغییر دهد. ضرب‌الاجل تعیین شده برای دستیابی به توافق هسته‌ای با ایران در حالی به تعویق افتاد که آمریکا و همپیمانان آن می‌گویند ایران از اعطای امتیازات متقابل خودداری می‌کند.  تصمیم باراک اوباما مبنی بر تداوم مذاکرات با ایران بعد از ضرب‌الاجل تعیین شده نشان‌دهنده اهمیتی است که وی برای مذاکرات و همچنین نقش رهبری آمریکا قائل است. این موضع نشان می‌دهد اوباما معتقد است تعامل با دشمنان می‌تواند به تغییر جهان منجر شود. باراک اوباما اغلب درباره نقش آمریکا در ایجاد تغییر در جهان صحبت کرده است. دستیابی به توافقی هسته‌ای با ایران در واقع چنین فرصتی را برای آمریکا ایجاد می‌کند اما در عین حال موضوع مذاکره با ایران یکی از پرخطرترین قمارهای ریاست‌جمهوری وی است.  مذاکرات با ایران حول یک محور می‌شود و آن هم جلوگیری از تولید و توسعه بمب هسته‌ای است. این موضوع از زمانی که اوباما ریاست‌جمهوری خود را شروع کرده است یکی از اهداف وی بوده است. حتی زمانی که وی نماینده سنا بود عاری‌سازی جهان را از سلاح هسته‌ای خواستار شد. او بعد از شروع ریاست‌جمهوری در اولین سخنرانی خود درباره سیاست خارجی توجه خود را بر خطراتی متمرکز کرد که از دستیابی گروه‌های تروریستی مانند گروه القاعده به سلاح هسته‌ای متمرکز کرد.  اوباما در یکی از سخنرانی خود گفت: اگر باور کنیم گسترش سلاح‌های هسته‌ای گریزناپذیر است پس به‌نوعی به خود قبولانده‌ایم که بکارگیری این سلاح‌ها هم گریزناپذیر است. مذاکره با ایران نشاندهنده دیدگاه اوباماست مبنی بر اینکه نمی‌توان رفتار حکومت‌های دشمن را که سابقه طولانی در نقض حقوق بشر دارند از طریق منزوی کردن یا تهدید بکارگیری نیروی نظامی علیه آنها تغییر داد اما از طریق تعامل مداوم می‌توان رفتار آنها را تغییر داد. در سالیان اخیر اوباما تلاش کرده است روابط تجاری و دیپلماتیک با کشورهایی مانند ایران و میانمار ایجاد کند.
آیو دآلدِر، سفیر سابق آمریکا در پیمان ناتو گفت اوباما معتقد است هر چه افراد بیشتری با جوامع آزاد تعامل داشته باشند به همان میزان افراد بیشتری خواهان تعامل با جوامع آزاد خواهند بود.  ایران دشمن قدیمی و حامی برخی گروه‌های شبه‌نظامی و گروه‌های تروریستی در جهان، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین آزمون برای آزمودن تئوری اوباماست. برخی منتقدان نگران آن هستند تمایل شدید اوباما مبنی بر دستیابی به توافق با ایران باعث شده است دولت اوباما هزینه‌های چنین توافقی را نادیده بگیرد.  پیتر فی وِر، استاد دانشگاه دوک و از مقامات کاخ‌سفید در دوران ریاست جمهوری جورج بوش گفت کسانی که از دستیابی به توافق با ایران حمایت می‌کنند تحت تاثیر نقش بالقوه ایران در منطقه قرار گرفته‌اند و معتقدند ایران می‌تواند به‌طور بالقوه عامل ثبات در منطقه باشد. این دیدگاه ساده‌انگارانه است و تنها می‌تواند یک امید باشد.  حتی اگر ایران و همپیمانان آن به توافقی با ایران دست بیابند، این توافق با واکنش‌هایی مواجه خواهد شد.  یک مقام کاخ‌سفید گفت هر چند دورزدن بازرسی‌ها برای ایران بسیار دشوار خواهد بود اما ایران می‌تواند این توافقنامه را نقض کند. اگر همپیمانان آمریکا مانند عربستان سعودی فکر کنند به اندازه کافی قدرتمند نخواهد بود که بتواند از دستیابی ایران به سلاح اتمی جلوگیری کند و آنها هم فعالیت‌های هسته‌ای خود را شروع خواهند کرد. این مساله رقابت تسلیحاتی را در یکی از خطرناک‌ترین و بی‌ثبات‌ترین مناطق جهان تشدید خواهد کرد.  نگرانی دیگر آن است که تقویت قدرت اقتصادی ایران بعد از رفع تحریم‌ها باعث خواهد شد این کشور به‌سرعت نیروهای شبه‌نظامی وابسته به خود را در منطقه که پیش از این به میدان رقابت و تنش‌های فرقه‌ای تبدیل شده است، تقویت کند. اوباما این خطرات را تایید می‌کند اما تاکید می‌کند گزینه‌های موجود به جای توافق هسته‌ای با ایران که شامل تشدید تحریم و حمله نظامی هستند عواقب بسیار خطرناک‌تری را ایجاد خواهند کرد. همزمان با تداوم مذاکرات هسته‌ای ایران، اوباما تلاش کرده است به‌ طور شخصی در مذاکرات نقش داشته باشد. وی اکنون از جزئیات این مذاکرات درباره تعداد سانتریفیوژها و نوع آنها در توافقنامه احتمالی با ایران مطلع است.
وی در سخنرانی‌های عمومی خود گفته است شانس دستیابی به توافق حدود 50 درصد است اما مشارکت شخصی وی در مذاکرات نشان می‌دهد وی تا چه حد برای این مذاکرات اهمیت قائل است.  مذاکرات هسته‌ای ایران مدل جدیدی را برای اوباما پیشنهاد می‌کند. مذاکرات باعث شده‌ از تهدید نظامی آمریکا کاسته شود در مقابل اهمیت دیپلماسی و نیروهای انسانی دولت آمریکا افزایش یافته است. هیلاری کلینتون نامزد ریاست جمهوری آمریکا در سال 2007 و در زمان رقابت با اوباما سیاست‌های وی را در خصوص مسائلی مانند ایران ساده‌انگارانه و خطرناک توصیف کرده بود؛ اوباما این دیدگاه هیلاری کلینتون را رد کرده است. دستیابی به توافق با ایران به این معنا خواهد بود که آمریکا با دشمنان خود هم گفت‌وگو می‌کند. اوباما در سال 2007 گفته بود دولت بوش اشتباه کرده است که اقدامات بیشتری برای تعامل و گفت‌وگو با دشمنان آمریکا در منطقه خاورمیانه انجام نداده است.
واشنگتن‌پست

 جان آلن گی: یکی از مقامات بلندپایه وزارت خارجه آمریکا چندین روز پیش در مصاحبه با مایکل کرولی از مجله پلیتیکو گفت: «می‌توانید تمرکز خود را روی یمن معطوف کنید یا تصدیق کنید که تنها یک توافق تا توافق هسته‌ای با ایران فاصله داریم که بازی را تغییر می‌دهد و موجب حل و فصل موضوعی می‌شود که همه بر این عقیده‌اند بزرگ‌ترین تهدید برای منطقه است».  این مقام گفت: «همه اینطور عقیده دارند، اما واقعاً اینگونه نیست».  روز جمعه برداشت کاملاً متفاوتی از توافقنامه احتمالی با ایران در مرکز نشنال‌اینترست مطرح شد. دیوید روت کوپف، مقام سابق دولت بیل کلینتون، رئیس‌جمهور سابق آمریکا و مدیر اجرایی و سردبیر گروه فارین‌پالیسی گفت در طول عمر ما همه کشورهای خاورمیانه (به استثنای عمان) درگیر جنگ شده‌اند. وی گفت: مقایسه این درگیری‌ها با هرج و مرج در منطقه بالکان اغراق‌آمیز نیست. حتی تا حد زیادی بعید به نظر می‌رسد «توافق هسته‌ای با ایران مشابه توافق هسته‌ای باشد که ما به دنبال دستیابی به آن هستیم». روت کوپف گفت: خطر دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای در مقایسه با گسترش تسلیحات هسته‌ای در منطقه که دستاوردهای هسته‌ای ایران ممکن است محرک آن باشد، از درجه دوم اهمیت برخوردار است، «چرا که با گسترش تسلیحات هسته‌ای در منطقه این خطر افزایش می‌یابد که چنین سلاح‌هایی به دست افرادی که نباید بیفتد.» زمان فرار هسته‌ای یک ساله‌ای که به‌عنوان هدفی منطقی در مذاکرات مطرح شده است، به این معناست که هر کشوری که احساس تهدید می‌کند، «در موقعیتی قرار خواهد گرفت که مجبور به دفاع از خود خواهد بود بنابراین خطر تکثیر تسلیحات هسته‌ای همچنان به قوت خود باقی می‌ماند».
وی در عین حال گفت: اقدامات سازمان ملل برای حمایت از توافق هسته‌ای، جایگاه ایران را در بسیاری از کشورها بهبود خواهد بخشید. این بهبود موقعیت ایران به همراه کاهش تحریم‌ها به این معناست که این کشور قادر به توسعه هر چه بیشتر نفوذ خود در عراق، سوریه، یمن و حتی غرب افغانستان خواهد بود.  
داو اس. زاخیم، معاون و حسابرس وزارت دفاع آمریکا در سال‌های نخست فعالیت دولت جورج دبلیو بوش و نایب رئیس «مرکز نشنال اینترست» و عضو شورای مشورتی این مجله نیز با منفی ارزیابی کردن عملکرد دولت اوباما گفت ابتکارهای دولت در منطقه موجب افزایش قدرت ایران شده است. وی گفت: «مطمئنم ما در مناطقی مانند کردستان با ایران همکاری بسیار نزدیکی داریم». وی گفت: این موضوع تصادفی نیست. تلاش‌های گسترده‌تر دولت برای متمرکز کردن انرژی خود بر سیاست داخلی، منجر به «تسلط مشترک» این کشور و جمهوری اسلامی ایران بر منطقه شده یا حتی باعث شده است منافع منطقه‌ای آمریکا از این کشور دور و به ایران نزدیک شود.
روت کوپف و زاخیم هر دو هشدار دادند متحدان منطقه‌ای آمریکا همزمان با مشاهده افزایش خطرهای موجود در منطقه همجوار خود، اعتمادشان را به این کشور از دست داده‌اند. زاخیم با معطوف کردن توجه ویژه به عربستان تصریح کرد ریاض شاهد تلاش‌ها با حمایت ایران برای سرنگونی دولت بحرین (واقع در شمال عربستان) کنترل یمن که در جنوب عربستان واقع است و بروز بی‌ثباتی در جوامع شیعه استان شرقی- استانی نفتخیز در عربستان- است. وی گفت همه اینها «برای عربستان یک کابوس دیرینه است؛ اینکه توسط عناصر ایران احاطه شود». به گفته زاخیم، اگر به همه اینها یک ایران هسته‌ای را هم اضافه کنیم، «سعودی‌ها دیگر هیچ راهی پیش رو نخواهند داشت مگر اینکه آنها هم به سلاح هسته‌ای مسلح شوند». وی افزود: این اقدام به تکثیر سلاح هسته‌ای در منطقه منجر خواهد شد، چرا که احتمال زیادی می‌رود امارات عربی متحده نیز از ریاض دنباله‌روی کند و به باشگاه هسته‌ای ملحق شود و پس از آن مصر و ترکیه نیز این راه در پیش گیرند. در نتیجه، زنجیره‌ای از قدرت‌های هسته‌ای از اقیانوس آرام گرفته تا اروپا به وجود خواهد آمد و در چنین فضای بی‌ثبات و ناآرامی، تنها یک اشتباه می‌تواند منجر به بروز فاجعه شود.
روت کوپف و زاخیم همچنین به جزئیات در این باره پرداختند که چطور سیاست داخلی آمریکا موجب تشدید بحران موجود شده است. هر دو کارشناس به متمرکز شدن سیاست خارجی در کاخ‌سفید، به‌عنوان منشأ‌ اصلی مشکل موجود اشاره کردند. زاخیم در این باره گفت: گروهی کوچک متشکل از افرادی که به‌طور عمده بی‌تجربه‌اند، در عرصه سیاست خارجی به‌صورت نامناسب اعمال نفوذ می‌کنند اما دولت‌های آینده آمریکا باید قدرت و اختیارات بیشتری به سیاستگذاران متبحر در وزارتخانه‌های مختلف بدهند و مسؤولیت اجرای ماموریت‌های بین‌المللی را برعهده آنها بگذارند. زاخیم گفت: هیچ دلیلی وجود ندارد سیاستگذاری‌ها به همین منوال باقی بماند. روت کوپف با بیان سخنان مشابه به این موضوع اشاره کرد که تعداد کارکنان شورای امنیت ملی آمریکا از اوایل دهه 1970 تاکنون تقریبا 10 برابر شده‌ است. وی گفت: این میزان افزایش تعداد کارکنان شورای امنیت ملی به کارآمدی نهادهای اجرایی (که کوچک‌سازی شده‌اند) و خود شورای امنیت ملی (که از نقش‌ قدیمی خود در زمینه برنامه‌ریزی راهبردی و نظارت بر نهادهای اجرایی فاصله گرفته است) لطمه وارد کرده است.
زاخیم و روت کوپف همچنین روابط بد کنگره و رئیس‌جمهور را خطری برای کاهش اعتبار آمریکا دانستند. روت کوپف در این باره گفت: «سوء عملکرد در واشنگتن نسبت به داعش و دیگر گروه‌های تروریستی، تهدید بزرگ‌تری برای امنیت ملی آمریکا محسوب می‌شود». روت کوپف بویژه با انتقاد از کارشکنی‌های کنگره گفت: بسیاری در این نهاد «فکر می‌کنند که تنبیه رئیس‌جمهور در زمینه سیاست خارجی» نوعی «پیروزی» است، حتی اگر «موجب تضعیف ما شود».  هر دو کارشناس، منتقد روابط دولت با کنگره بودند. زاخیم گفت: دولت در همه مسائل روابط خوبی با هر دو حزب نداشته است. روت کوپف نیز گفت: «آیا اوباما در برخورد با کنگره خوب عمل کرده است؟ خیر! آیا وی با دموکرات‌های دیگر رفتار خوبی داشته است؟ خیر! آیا وی رابطه خوبی با دیگر اعضای دولت داشته است؟ خیر! آیا وی منزوی شده است؟ آیا وی به افراد معدودی متکی است؟ آیا او رویکردی مجادله‌جویانه اتخاذ کرده است؟ آیا شیوه زمامداری وی نادرست است؟ بله!» با وجود این، روت کوپف تصریح کرد: «میچ مک کانل گفت: «با توجه به اینکه عملکرد اوباما در عدم گشایش در برابر کنگره نادرست بوده است، وظیفه من است مانع وی شوم.» اما به‌طور قطع مک کانل نیز نقش سازنده‌ای ایفا نکرده است و برخی اعضای تی‌پارتی بدتر عمل کرده‌اند». روت کوپف از هر دو حزب جمهوریخواه و دموکرات خواست زمینه‌هایی را که همکاری دو حزب در آن میسر است، شناسایی کنند.
زاخیم و روت کوپف هر دو در این باره هم عقیده بودند که مسیر رو به جلو برای حل و فصل اوضاع آشفته بین‌المللی با بازسازی شبکه‌های ائتلافی منطقه‌ای آمریکا آغاز می‌شود. زاخیم با وجود انتقاد از مسیر فعلی مذاکرات هسته‌ای ایران گفت این مذاکرات باید ادامه یابد و آمریکا باید از این فرصت برای بازگرداندن اعتبار و وجهه خود استفاده کند. روت کوپف گفت: فکر نمی‌کند «چیزی جز یک توافقنامه خوب باید امضا شود. آمریکا باید بهترین توافقنامه ممکن را امضا کند اما باید این کار را در چارچوب راهبرد گسترده‌تری که به متحدان اطمینان می‌بخشد، انجام دهد».
وی گفت با توجه به دستاوردهای ایران در زمینه حملات سایبری ضد نهادهای آمریکایی و دیگر تهدیدات، فقدان یک چارچوب راهبردی گسترده‌تر برای مذاکرات در رویکرد آمریکا در منطقه کاملاً مشهود است.  وی هشدار داد: به نظر می‌رسد رویکرد فعلی ارزش کسب یک «پیروزی محتمل» را بدون توجه به چارچوب راهبردی مزبور دارد اما لحن مقامات آمریکایی در مذاکرات هسته‌ای حاکی از آن است که ما بیش از ایران خواستار دستیابی به توافق هستیم که این موضوع بویژه با توجه به فقدان راهبردی گسترده‌تر «بسیار خطرناک» است.
روت کوپف و زاخیم چشم‌انداز تیره‌ای را برای آینده منطقه ترسیم کردند. زاخیم اوضاع موجود در منطقه، بویژه ماهیت فرقه‌ای و قومی اوضاع را با جنگ 30 ساله‌ای مقایسه‌ای کرد که در قرن هفدهم موجب ویرانی اروپا شد. روت کوپف هشدار داد درگیری‌ها در منطقه می‌تواند یک دهه یا بیشتر به طول انجامد و پیامدهای فاجعه‌باری برای اقتصاد کشورهای منطقه و آینده آن داشته باشد. او گفت: احتمالاً اوضاع به جای آنکه بهتر شود، رو به وخامت خواهد گذاشت و حفظ نفوذ آمریکا در منطقه احتمالاً مستلزم اعزام نیروهای زمینی به منطقه است.
پایگاه اینترنتی نشنال اینترست

دیوید سانگر: مونیز اواسط دهه 1970 فردی آتیه‌دار در موسسه تکنولوژی ماساچوست و تحصیلکرده رشته علوم هسته‌ای بود که به دنبال شغل بود. علی‌اکبر صالحی نیز دانشجویی ممتاز بود که پایان‌نامه‌اش درباره رآکتورهای نوترون سریع در مراحل نهایی قرار داشت.
این دو نفر یکدیگر را نمی‌شناختند اما زمانی که دانشگاه را ترک کردند مسیرهای مشابهی را دنبال کردند؛ آقای مونیز به یکی از مورد احترام‌ترین فیزیکدانان هسته‌ای آمریکا تبدیل شد و در حال حاضر وزیر انرژی باراک اوباما، رئیس‌جمهور آمریکاست. آقای صالحی که یکی از آخرین ایرانیانی بود که به انجام مطالعات هسته‌ای در دانشگاه‌های مهم آمریکا پرداخت نیز زمان انقلاب به ایران بازگشت و عهده‌دار نظارت بر برنامه هسته‌ای کشورش شد.
پس از گذشت 40 سال، این دو نفر به مذاکراتی رو در رو و فشرده می‌پردازند آن هم در حالی که مهلت دستیابی به توافقی هسته‌ای رو به پایان است.
این توافق یکی از مهم‌ترین و مناقشه‌برانگیزترین توافق‌های بین‌المللی در چند دهه گذشته محسوب می‌شود.
آقای مونیز و آقای صالحی مذاکره‌کنندگان شماره دوی کشورهای خود محسوب می‌شوند. این دو نفر، دیپلمات‌های اتمی هستند که به طیف گسترده مسائل فنی رسیدگی می‌کنند که موجب اختلافات سیاسی شده‌اند. نقش مونیز و صالحی به‌عنوان نمایندگان مذاکره‌کنندگان ارشد یعنی جان کری، وزیر خارجه آمریکا و محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران نشان می‌دهد دو طرف با سخت‌ترین مسائل درباره نوع زیرساخت‌های هسته‌ای روبه‌رو هستند که به ایران اجازه داده خواهد داشت در اختیار داشته باشد.
مونیز و صالحی قبلا تنها یک بار در وین آن هم بیش از یک دهه قبل ملاقات کرده بودند اما در 5 هفته گذشته، آنها بیش از 20 ساعت به تنهایی با هم مذاکره کرده‌اند.
موضوع مطرح این است که آیا برچیدن اندازه‌ای کافی از زیرساخت‌های هسته‌ای ایران ممکن است تا آمریکا و متحدان آن اطمینان حاصل کنند اگر ایران برای ساخت بمب هسته‌ای تلاش کند، برای متوقف کردن تهران زمان کافی در اختیار خواهند داشت.
مونیز 70 ساله نیز نقش خود را بخوبی درک می‌کند؛ او نه‌تنها به ارائه دانش فنی می‌پردازد بلکه پوشش سیاسی برای آقای کری را نیز فراهم می‌کند. این مونیز است که باید نظر کنگره مشکوک، اسرائیل و متحدان عرب را جلب کند که ایران قادر به مونتاژ مواد خام برای یک سلاح هسته‌ای در کمتر از یک سال نخواهد بود.
یکی از اعضای دولت آمریکا که خواست معرفی نشود، گفت: «معنی ندارد کری در این باره اقدام کند. نظری که وجود دارد این است که قضاوت مونیز درباره این موضوع، انکارناپذیر است».
آقای صالحی 66 ساله نیز مشکلات خاص خودش را در قبولاندن توافق به ژنرال‌ها و روحانیان در تهران دارد که بسیاری از آنها به مذاکره‌کنندگان ایرانی تحصیلکرده غرب مشکوک هستند. ژنرال‌ها و روحانیان ایران باید متقاعد شوند ایران تسلیم خواسته‌های آمریکا نمی‌شود. در روزهای اخیر آقای صالحی لحنی به‌طور قاطعانه مثبت را در ملأعام در پیش گرفته است. این لحن القاء می‌کند تمام اختلافات فنی با آمریکا حل و فصل شده است. برخی مقامات آمریکایی این شیوه عمل صالحی را تلاشی برای مقصر نشان دادن واشنگتن در صورت شکست مذاکرات تعبیر می‌دانستند. صالحی و مونیز کمی بیش از یک ماه پیش وارد این مذاکرات به‌طور فزاینده پر تنش شدند. ایرانی‌ها اعلام کردند صالحی، وزیر امور خارجه پیشین ایران که نماینده این کشور در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در وین بود در مذاکرات هسته‌ای آتی حضور می‌یابد. این اقدام خودش گویاست؛ آقای صالحی فردی نزدیک به آیت‌الله علی خامنه‌ای رهبر عالی ایران در نظر گرفته می‌شود. صالحی پشت صحنه در تهران یک پیشنهاد آمریکا مبنی بر پیکربندی مجدد سانتریفیوژهای ایران را به شکلی که توانایی سانتریفیوژها برای تولید اورانیوم غنی شده کاهش می‌یافت از بین برد.
نیویورک‌تایمز

دنیس راس: هرچند هنوز اختلافات زیادی باقی مانده است اما تفاهمنامه سیاسی که گروه پنج به علاوه یک با ایران امضا کرد تنها نشاندهنده پیشرفت در محدودسازی برنامه هسته‌ای ایران است. ادعای دولت اوباما مبنی بر اینکه توافقنامه نهایی همه مسیرها را برای دستیابی ایران به سلاح اتمی مسدود خواهد کرد کاملا ساده‌انگارانه است. در بهترین حالت تفاهم هسته‌ای با ایران زمینه را برای دستیابی به توافق فراهم می‌کند اما چندان مؤثر نخواهد بود. در این مرحله دولت آمریکا و حامیان آن باید مشخص کنند در صورتی که ایران بخواهد توافقنامه را نقض کند و به سمت تولید سلاح هسته‌ای حرکت کند آیا این موضوع به استفاده ما از قدرت نظامی منجر خواهد شد یا خیر. براساس توافقنامه‌ای که تلاش می‌شود با ایران امضا شود ما تلاش خواهیم کرد از به‌کارگیری زیرساخت‌های قابل توجه ایران در بخش هسته‌ای برای تولید سلاح اتمی جلوگیری کنیم اما نمی‌توانیم این فعالیت‌های را مختل و متوقف کنیم. مساله قابل توجه این است که توافقی که دولت آمریکا همچنان امیدوار است با ایران نهایی کند و بخش عمده‌ای از دوران ریاست جمهوری اوباما هم صرف دستیابی به آن شده است کمکی به تلاش‌های ما برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح اتمی نمی‌کند.
زمانی که من در دولت آمریکا حضور داشتم ما تلاش می‌کردیم ماهیت صلح‌آمیز فعالیت‌های هسته‌ای ایران به شکلی باشد که بتواند به صراحت به جامعه جهانی نشان داده شود. براساس آن دیدگاه الزاما ایران نمی‌توانست زیرساخت‌های هسته‌ای گسترده‌ای داشته باشد. براساس آن دیدگاه اگر به ایران اجازه غنی‌سازی داده می‌شد این غنی‌سازی کاملا محدود و صرفا باید برای اهداف تحقیقاتی و تولید ایزوتوپ‌های درمانی به کار گرفته می‌شد.
اگر ایران خواهان رآکتورهای اضافی برای تولید برق بود می‌توانست سوخت مورد نیاز را از بانک جهانی دریافت کند. همان اقدامی که امروزه درباره نیروگاه بوشهر انجام می‌شود. همچنین ایران نباید ذخایر اورانیوم غنی‌سازی شده در اختیار می‌داشت یا میزان این ذخایر باید بسیار محدود و اندک می‌بود. همچنین براساس دیدگاه سابق باید ایران درباره ابعاد نظامی فعالیت‌های هسته‌ای خود پاسخ قانع‌کننده‌ای می‌داد.
دولت اوباما با تغییر این رویکرد باعث شد نه‌تنها زمینه برای تغییر کامل برنامه هسته‌ای ایران از میان برداشته شود بلکه براساس رویکرد دولت اوباما، به ایران اطمینان داده شده است که می‌تواند به مرحله‌ای برسد که برای دستیابی به نقطه عطف هسته‌ای تنها یک سال زمان خواهد داشت. در دیدگاه سابق، دولت آمریکا تلاش می‌کرد نیات هسته‌ای ایران را تغییر دهد اما براساس رویکرد دولت اوباما در قبال ایران، آمریکا قادر نیست مقاصد ایران را تغییر دهد در مقابل ما نیاز داریم توجه خود را بر محدودسازی توانایی‌های هسته‌ای ایران متمرکز کنیم.
براساس تعریف، زمانی که درباره نقطه عطف یا نقطه فرار هسته‌ای یک ساله صحبت می‌کنیم ما می‌پذیریم ایران ابزارها و زیرساخت‌های مورد نیاز را برای تولید سلاح‌های اتمی در اختیار دارد و تنها تلاش می‌کنیم با ایجاد موانعی از انجام اقدامات ایران در این مسیر جلوگیری کنیم.
به صراحت در جریان مذاکرات ما با مخالفت شدید ایران با برچیدن هر بخشی از برنامه هسته‌ای مواجه شدیم و دولت آمریکا به این نتیجه رسید که ما از لحاظ دیپلماتیک نمی‌توانیم هیچ بخشی از فعالیت هسته‌ای ایران را متوقف کنیم اما با به‌کارگیری ابزارهای دیپلماتیک می‌توانیم توانایی‌های هسته‌ای ایران را محدود کنیم. ما می‌توانیم با ایجاد محدودیت‌هایی تا 15 سال آینده از توسعه توانایی‌های هسته‌ای ایران جلوگیری کنیم. اوباما و جان کری و مذاکره‌کنندگان ارشد آمریکا معتقدند گزینه‌های دیگر از جمله تشدید تحریم‌ها و انجام اقدام نظامی قادر نخواهند بود ایران را وادار کند که توسعه هسته‌ای خود را متوقف کند.  اگر اکنون هدف اصلی مذاکرات هسته‌ای با ایران تعیین زمان دستیابی ایران به نقطه عطف هسته‌ای و طولانی کردن این مدت زمان است دولت آمریکا باید بتواند با ایجاد یک رژیم نظارتی و راستی‌آزمایی قوی موارد نقض توافقنامه را از سوی ایران به سرعت شناسایی کند. در واقع تعیین یک سال برای دستیابی به نقطه فرار هسته‌ای صرفا به تعداد سانتریفیوژها، نوع و تعداد آنها بستگی ندارد بلکه به توانایی دولت آمریکا در بخش شناسایی سریع موارد نقض توافقنامه توسط ایران بستگی دارد.
پایگاه اینترنتی پولیتیکو مگزین

شروین طاهری: سال گذشته وقتی آمریکایی‌ها پس از 11 سال دست و پا زدن برای اشغال عراق دمشان را روی کولشان گذاشتند و رفتند، اغلب اندیشکده‌های راهبردی ایالات متحده بر سر یک تابو متفق‌القول بودند: «جنگ را ما کردیم اما عراق به ایران رسید!»
البته این جمله معترضه یک وجه پنهان داشت که خوی اشغالگری یانکی‌ها را در مقابل انگیزه آزادیبخش ایران قرار می‌داد و غرض اصلی آن پایان اشغال عراق توسط آمریکا بود نه اشغال آن توسط یک نیروی جدید. نخستین‌بار 5 سال پیش«پیتر فان بارن» کهنه‌سرباز و قهرمان جنگی یانکی در مقام یک تحلیلگر برجسته مسائل نظامی مقاله‌ای معروف با این عنوان نوشت که در حقیقت زبان حال اغلب دیپلمات‌های جمهوریخواه یا دموکرات بود: «چه کسی جنگ عراق را برد؟ ایران!» از آن پس بود که سیلی از تحلیل‌ها و گزارش‌ها در رسانه‌ها و اتاق‌های فکر غربی روی این تابو متمرکز شده بود البته هنوز مانده بود که در پی تاخت و تاز بربرهای داعشی، آنها اتحاد تاریخی 2 همسایه را پس از قرن‌ها در جهاد بزرگ در آمرلی و صلاح‌الدین علیه مزدوران نیابتی آمریکا، عربستان و اسرائیل مشاهده کنند.
حال، سعودی‌های آشفته از میراث سلطنتی بیمار، در دوازدهمین سالگرد حمله مارس 2003 آمریکا و ائتلاف آنگلو- ناتویی‌اش به عراق، راهی را می‌روند که اربابشان به تازگی نادم و شکست‌خورده از آن بازگشته است. سوال اینجاست که پس از تجربه‌های تلخ پنتاگون در عراق و افغانستان، آل‌سعود با ارتشی سنگین، بی‌انگیزه و عمدتا مزدور که در این سال‌ها از پس قبایل و گروهک‌های شبه‌نظامی هم بر نیامده است و با اتکا به ائتلافی آبکی موسوم به ناتوی عربی می‌خواهند چه شاهکاری در یمن بزنند که مجهز‌ترین ارتش جهان با لشکر 400 هزار نفری آمریکایی-آنگلو-ناتویی، شامل قوای بریتانیایی، کانادایی، استرالیایی و لهستانی، ظرف 12 سال و صرف بیش از 3 تریلیون دلار و تلفات سیاسی و اجتماعی سنگین‌تر از عهده‌اش برنیامد.
عربستان چرا خود را به چاهی می‌اندازد که از چاه بین‌النهرین هم عمیق‌تر است؟ حتی اگر جنون بوش و نومحافظه‌کاران در حمله به عراق را به‌خاطر بوی نفت خام بدانیم، در انتهای چاه یمن تنها آتش ناآرامی در مرزهای جنوبی انتظار شاه تازه به تاج و تخت رسیده سعودی و پسر پر سودایش محمد بن سلمان را می‌کشد. ارتش بی‌اراده عربستان که لایه‌های بالایی‌اش را چندین ردیف مستشار آمریکایی و حتی اسرائیلی، درجه دارانش را شکم‌گنده‌های سعودی که هیچ‌گاه در هیچ جنگ واقعی محک نخورده‌اند و نیروی پیاده نظامش را مزدوران دیگر کشورهای عربی و همین‌طور آفریقایی‌ها و پاکی‌ها و بنگالی‌ها تشکیل می‌دهند، طی بیش از یک دهه همه توان خود را برای سرکوب جنبش حوثی که در ابتدا یک نیروی قبیله‌ای محدود در شمال یمن بود گذاشت و حتی با وجود اشغال بخش‌هایی از استان‌های شمالی و همراهی کامل ارتش یمن در دوران دیکتاتوری صالح نتوانست این شیعیان نحیف و آفتاب سوخته اما پرخروش و سینه سوخته را متوقف کند طوری که حالا از پی 5 دوره جنگ مستقیم با ریاض (2010-2004) و 2 انقلاب متوالی در صنعا، آنها با جنبش فراگیر انصارالله تقریبا تمام شهرهای اصلی یمن را تحت کنترل خود و ارتشی می‌بینند که کاملا ملی شده و برای نخستین‌بار از زمان تشکیلش در ظهور جمهوری عربی (مصر،سوریه و یمن) دیکتاتوری بالای سرش نیست.
طی 2 هفته‌ای که از تجاوز ائتلاف سعودی و همپیمانان پیدا و پنهانش به یمن می‌گذرد، برآورد پادشاه در سایه ریاض- پسر
جاه‌طلب سلمان- مبنی بر اینکه هدف آسانی مثل یمنِ درگیر انقلاب و کشمکش داخلی، بهترین فرصت را برای معرفی ناتوی عربی- اسرائیلی به رهبری عربستان به دست می‌دهد، یکسره به خیالی خام تبدیل شده است. در پس حملات هوایی کور به غیرنظامیان، مناطق مسکونی، جاده‌ها، ژنراتورها، بیمارستان‌ها، پمپ‌بنزین‌ها، کارخانه‌ها و انبارهای مواد غذایی، کابوس جنایت‌های اسرائیل در غزه و لبنان با طعم خاطرات جنایات و مکافات آمریکایی‌ها در جنگ ویتنام به طور یکجا به سراغ آل‌سعود و شرکای بندانگشتی و دست‌نشانده‌شان در خلیج‌فارس آمده است.
دیدار رهبران ائتلاف در شرم‌الشیخ با شرمساری کامل آنها در جوامع عربی و مسلمان قرین شد وقتی که روزنامه اسرائیلی هاآرتص خبر داد فرمانده نیروی هوایی عربستان ابراز غرور کرده از اینکه اف-18 اسرائیلی از فراز سرش پریده و حوثی‌ها را بمباران کرده است. دیکتاتورهای ممالک بزرگ‌تر آلوده به ائتلاف هم که قرار بود ستون اتکای اصلی این ناتوی عربی- اسرائیلی باشند، مثل مصر، پاکستان و ترکیه، قبل از اینکه کاملا آلوده این تجاوز ننگین یک‌طرفه شوند هر یک به دنبال بهانه‌ای برای خروج از قائله‌ای هستند که می‌دانند در انتهای آن آل‌سعود با دستان و دشداشه‌های خونین با بحران مشروعیتی که از مرزهایشان فراتر خواهد رفت تنها می‌مانند.  در حالی که سفرنامه رئیس‌جمهور ترکیه به تهران حکم ندامتنامه او از همراهی این ائتلاف کودک‌کش- لقبی که روزی رجب طیب اردوغان به همتای اسرائیلی‌اش می‌داد- را دارد، ژنرال السیسی به وضوح از حضور نیروهای زمینی مصری در خاک یمن طفره می‌رود و مشابه همین داستان را در اسلام‌آباد هم شاهد هستیم که نواز شریف، غلام خانه‌زاد دربار سعودی، زیرکانه و تدریجی ارتش پاکی را با آگاهی از ماهیت ناپاک این تجاوز و به بهانه نظر مخالف پارلمان از مرزهای جنوبی فرا می‌خواند. مصر، پاکستان، سودان و ترکیه به خاطر خوش‌خدمتی‌شان به ملک سلمان تا همین جا از کمک‌های اقتصادی بهره‌مند شده‌اند و انگیزه بیشتری ندارند. تکلیف بقیه ائتلاف هم روشن است؛ شیخ‌نشین‌ها که به یک موج خلیج‌فارس هراسان می‌شوند و مدال‌ها و سردوشی‌های پادشاهان اردن و مراکش هم که تزئینی است. پس اگر هم به فرض، های و هوی سعودی‌ها را برای اشغال زمینی یمن جدی بگیریم و کابوس یک دهه‌ای آنها از جنگ با چریک‌های انصارالله (حوثی‌ها) در کوهستان‌های صعده را فراموش کنیم، تنها شریک عربستان در این جنگ از پیش باخته همان نیروی نیابتی آل‌سعود و غرب یعنی تروریست‌های تکفیری داعش، القاعده و به اصطلاح جیش‌الاسلام هستند که در ماه‌های گذشته با کشتی‌های ناتوی اصلی (آمریکا، ترکیه، انگلیس و اسرائیل) و ناتوی عربی (مصر، عربستان و سودان) به سواحل جنوبی و غربی یمن گسیل شده‌اند.
در حقیقت تنها بخت عربستان برای اشغال یمن همین جنگ تروریستی نیابتی است که البته رقبای قدری مثل انصارالله و دیگر انقلابیون یمنی دارد. آل‌سعود در نهایت بی‌خردی بدترین زمان را برای به راه انداختن جنگ تکفیری در خاک همسایه جنوبی‌شان انتخاب کرده‌اند. مردم شهرهای بزرگ یمن که در 4سال اخیر 2 انقلاب را از سر گذرانده‌اند، به سادگی خام انقلاب دروغین داعشی- وهابی نمی‌شوند. حتی جنوبی‌ها (بویژه در عدن) که دنبال تجزیه از یمن واحد بودند در نهایت وقتی پای داعش و القاعده به میان آمد وحدت را ترجیح دادند. فقط برخی مناطق قبایلی که از دیرباز چندان تحت نفوذ حکومت‌های صنعا نبوده‌اند، مثلا حضرموت، به تروریست‌های مورد حمایت عربستان و متحدان غربی‌اش روی خوش نشان داده‌اند که تکفیری‌ها در آنجا‌ها هم به تدریج دچار همان سردرگمی و ریزشی می‌شوند که داعشی‌ها در موصل و الرقه تجربه می‌کنند و نمی‌توانند دایره حملاتشان را به سراسر یمن بسط دهند که تازه در این صورت غرب از چنین هرج و مرجی در جوار تنگه باب‌المندب خوشش نمی‌آید، چون بهانه را به دست قدرت‌های شرقی می‌دهد تا یقه‌اش را در این گلوگاه حساس جهان بگیرند. در نهایت سرنوشت جنگ یمن به پیش‌بینی سیدحسن نصرالله نزدیک می‌شود و این انصارالله است که جنگ نکرده پیروز خواهد شد. آنها وقتی راهبرد جنگی سعودی‌ها روی هوا بود شکیبایی به خرج دادند و به جای مقابله به مثل با حملات بی‌هدف متجاوز خارجی، پایشان را در خاک خودشان مستحکم کردند. آنها درایتی کم‌نظیر از خود نشان دادند و صبر کردند تا عربستان با غرق شدن هر چه بیشتر در گرداب جنایت‌های بشری‌اش در یمن در وضعیتی شبه‌ویتنامی گرفتار شود و تنها بماند. جنگ یمن شاید اولین و آخرین جنگ خاندان سعودی باشد که در شرایط آشفته داخلی، اطراف خود را هم آشفته ساخت. 1447 سال پس از عام‌الفیل، سپاه ابرهه در مسیری معکوس این‌بار از حجاز به یمن حرکت کرد و زمینگیر شد. حالا آل‌سعود باید منتظر عام‌الفیل محتوم خود بماند.