محمدصادق حاج‌صمدی: در نوشتار پیشین به صورت اجمالی به تاریخ یمن از بعثت پیامبر تا پایان حکومت امیرالمومنین پرداختیم. با نگاهی گذرا بر تاریخ یمن می‌توان دریافت که یمنی‌ها به‌عنوان بازویی قدرتمند در فتح ایران، شامات، شمال آفریقا و اندلس محسوب می‌شدند که از میان آنها می‌توان به قوم «کِنده» اشاره کرد. از نمونه‌های بارز اهمیت آنان در توازن قوا نیز می‌توان به دست کشیدن آل‌کنده در جنگ صفین اشاره کرد که روایتی مشهور است و سپاه امیرالمومنین (ع) را زمینگیر کرد. قوم کنده همچنین یکی از اصلی‌ترین حامیان به قدرت رسیدن بنی‌امیه بودند و مخصوصا در روی کار آمدن مروان اول فعالیت‌شان چشمگیر بود. قبایل یمنی همچنین امیرنشین‌های قدرتمندی در شمال آفریقا ایجاد کردند اما یمن هیچ‌گاه به‌طور کامل به‌دست امویان نیفتاد. در سال 126 هجری قمری امام عبدالله بن یحیی کندی که از اباضیه بود در حضرموت و عمان غالب شد و امیر اموی صنعا را اخراج و مکه و مدینه را تصرف کرد. او که به طالب الحق معروف بود اولین حکومت اباضیه را بنا نهاد اما 2 سال بعد در طائف کشته شد.
پس از آن محمد بن عبدالله بن زیاد حکومتی را در تهامه از خلیج عقبه تا باب‌المندب بنا نهاد که به آل زیاد معروف شدند. حکومت آل زیاد از قنفذه تا عدن را شامل شد و بنی‌عباس را به رسمیت شناخت و با حاکم حبشه متحد شد. با این حال هیچ‌گاه برای حضرموت و مناطق کوهستانی یمن دندان تیز نکرد و به حکومت بر مناطق ساحلی یمن اکتفا کرد. در این حالت بنی یعفر از طایفه حمیر بر مناطق کوهستانی از تعز تا سعده حکومت کردند و منطقه حضرموت به‌عنوان دژ اباضیه باقی ماند در حالی که به حکومت عباسیان نیز نپیوست.  
در این وضعیت بود که در سال 280 هجری قمری اولین امام زیدی به نام یحیی بن حسین رسی علوی از مدینه به یمن آمده و در شهر سعده اقامت کرد. وی اولین کسی بود که مردم یمن را به مذهب زیدی دعوت کرد و به نشر و ترویج این مذهب پرداخت و توانست عده زیادی را دور خود جمع کند به طوری که از وی به‌عنوان «اولین امام زیدیه» یاد می‌کنند.
از آن پس با گذشت زمان مذهب زیدی در اکثر نقاط یمن، بویژه در میان قبایل نفوذ پیدا کرد که در نوشتاری جداگانه به تفصیل به زیدیان یمن خواهیم پرداخت لکن پس از امامت یحیی، آل بکیل و بنی حاشد (که امروز یکی از متنفذ‌ترین قبایل یمن است) امامت او را پذیرفتند و به 2 بال امامت معروف شدند. یحیی بن حسین دولت خود را در نجران و سعده بنا نهاد و تلاش کرد صنعا را که در تملک بنی یعفر بود فتح کند. لکن در 288 هجری شکست سختی خورد و از آن دست برداشت. با این حال 3سال بعد قرمطیان (اسماعیلیان) به صنعا یورش بردند و حاکم آن اسعد بن ابراهیم را مجبور به عقب‌نشینی به الجوف کردند. پس از آن تا سال 300 هجری صنعا بیش از 20 بار بین اسماعیلیان و آل یعفر دست به دست شد تا اینکه در سال 302 هجری اسعد ابراهیم آن را فتح کرد. اگرچه کشور طی جنگ‌های پی‌درپی بین قبایل به وضعیتی نابسامان دچار شده بود.
در سال 378 عبدالله بن قحطان امیر بنی یعفر، شهر زبید را فتح کرد و سوزاند و بدین ترتیب حاکمیت زیادیان را که در سواحل غربی یمن جریان داشت برچید.
تا سال 431 هجری یمن حکومتی واحد نداشت و هر قبیله‌ای در قلمرو خود حاکمیتی مستقل داشت که بعضا با خلفای عباسی روابطی حسنه داشتند. تا اینکه در این سال صلیحیان بر مناطق کوهستانی یمن حاکم شدند. 20 سال بعد علی بن محمد صلیحی زبید را فتح کرد و النجاح حاکم آن را کشت و آل نجاح را به دهلک فراری داد. سال بعد صلیحیان، عدن را متصرف شدند و بدین ترتیب حضرموت نیز به‌دست آنها افتاد. تا سال بعد علی بن محمد، یمن کبری را نیز فتح کرد که شامل نجران، عسیر و جیزان از عربستان امروز می‌شد و سپس مکه را فتح کرد و این تنها مرتبه بعد از خلافت امام حسن علیه‌السلام است که یکی از فرق شیعی در مکه به حکومت می‌رسد. علی بن محمد با عموزاده خود اسما بنت شهاب ازدواج کرد و او را به‌عنوان ملکه خود برگزید و اختیاراتی قابل توجه به او برای اداره مملکت داد و امر کرد خطبه‌های نماز جمعه را به نام هردوی آنها بخوانند که در میان اعراب اقدامی قابل توجه و تقریبا منحصر به فرد محسوب می‌شود. لکن در سال 476 علی الصلیحی به دست آل نجاح در میانه راه مکه کشته شد و پس از او فرزندش احمد المکرم امارت آل صلیح را عهده‌دار شد و انتقامی سخت از آل نجاح گرفت. احمد، بنی زریع را به امارت عدن گماشت لکن به دلیل جراحات بسیاری که در جریان جنگ‌های داخلی برداشته بود از امارت کناره گرفت و آن را به همسرش اروی بنت احمد سپرد. ملکه اروی پایتخت را از صنعا به جبلا منتقل کرد. در زمان او روابط میان امارت یمن و خلفای فاطمی مصر به اوج خود رسید که همزمان بود با دوره شکوفایی و اوج قدرت فاطمیان مصر. ملکه اروی همچنین مبلغان اسماعیلی را به هند فرستاد تا در میان تازه مسلمانان هندوستان مذهب اسماعیلی را ترویج دهند. ملکه اروی تا سال 532 حکومت کرد در حالی که دومین ملکه یمن بود. شاید مردم یمن تنها ملتی از اعراب باشند که زنان آنها از حقوق اجتماعی با چنین سطحی در طول تاریخ برخوردار بوده‌اند. اروی بنت احمد، زنی محبوب در میان مردم بود تا جایی که در ادبیات عامه یمن از او به‌عنوان بلقیس صغری یاد می‌شود.
صلیحیان اگرچه اسماعیلی مذهب بودند و در ترویج آن می‌کوشیدند اما آزادی فرق اسلامی در عهد آنان در یمن رسمیت داشت. با این حال در مدت کوتاهی پس از وفات ملکه یمن در میان 5 مذهب و قبایل پیرو آن تقسیم شد تا اینکه ایوبیان، فاطمیان مصر را سرنگون کردند و توران شاه ایوبی یمن را در سال 569 فتح کرد. توران شاه، زبید را از آل مهدی و عدن را از آل زریع گرفت لکن سلاطین حمدانی صنعا 9 سال مقابل او مقاومت کردند اما در آخر صنعا به دست ایوبیان افتاد. اگرچه پس از آن ایوبیان حکومت خود را در یمن تثبیت کردند با این حال از تسخیر دژ‌های زیدیه در شمال یمن بازماندند. در سال 587 زیدیان کوکبان علیه ایوبیان شوریدند. 5 سال بعد امام عبدالله بن حمزه با معزالاسلام، سلطان ایوبی یمن وارد جنگ شد. عبدالله بن حمزه زیدی در این کشمکش شکست خورد لکن توانست صنعا و ذمار را فتح کند. در سال 598 هجری قمری المعز ترور شد. با این حال زیدیان به رهبری امام عبدالله تا پایان عمر او در سال 613 به جنگ با ایوبیان ادامه دادند. اما پس از او زیدیه پراکنده شدند و با ایوبیان پیمان متارکه جنگ امضاع کردند. با این حال در سال 623 ایوبیان شکست خوردند و مسعود یوسف ایوبی یمن را ترک کرد.
در سال 626 عمر بن رسول که از 6 سال پیش به‌عنوان معاون ایوبیان در یمن حکومت کرده بود سلسله آل‌رسول را بنا نهاد و خود را ملک منصور نامید. عمر حکومت خود را از ظفار در عمان تا مکه در عربستان گسترش داد و در ابتدا زبید را به پایتختی برگزید اما پس از آن به مناطق کوهستانی نقل مکان کرد و در صنعا به تخت نشست. با این حال پایتخت‌های رسولیان، زبید و تعز بود. اگرچه او حکومتی قدرتمند تشکیل داد اما به دست برادر زاده‌اش در سال 646 ترور شد. پس از آن فرزند عمر، یوسف، با شورشیان رسولی درگیر شد و آنها را پراکنده کرد. همچنین حملات زیدیان را که در کوهستان‌ها همچنان مستقل مانده بودند و از فرصت مرگ عمر سودجسته بودند عقب زد و به المظفر (پیروز) ملقب شد.
همزمان در سال 656 خلافت عباسیان در بغداد به دست مغولان سقوط کرد و المظفر یوسف اول خود را خلیفه خواند و تعز را به دلیل موقعیت سوق‌الجیشی و اشرافش بر عدن به‌عنوان پایتخت برگزید. المظفر در سال 695 و پس از 47 سال حکومت درگذشت. نقل است هنگامی که خبر مرگ او به امام زیدی متوکل مطهر بن یحیی که در کوهستان‌های شمالی حاکم بود رسید، گفته بود بزرگ‌ترین پادشاه یمن که تیغش نیزه‌های ما را شکسته بود درگذشت.
رسولیان با هند و شرق دور روابط تجاری گسترده‌ای ایجاد کردند و با استفاده از بنادر خود تجارتی پر سود بین شرق و غرب دنیای مسکون عصر خویش برقرار کردند. همچنین کشاورزی در یمن در عهد آنها گسترش یافت و مخصوصا کشت درختان نخل مورد توجه قرار گرفت. همزمان قهوه به محصولی سود آورد در یمن تبدیل شد و بالطبع تجارت در دریای سرخ نیز اهمیتی دوچندان یافت. مردم تهامه و یمن جنوبی نیز وفادارانه به رسولیان خدمت می‌کردند، اگرچه جلب حمایت قبایلی که در کوهستان‌های شمال یمن سکونت داشتند همیشه مساله‌ای قابل توجه در دربار آل‌رسول بود. رسولیان شافعی همچنین مدارس بسیاری را بنا نهادند و به ترویج مذهب خود پرداختند به شکلی که همچنان یکی از عمده‌ترین مذاهب در یمن شافعیان محسوب می‌شوند. در عصر آنان تعز و زبید به شهرهای بین‌المللی جهان اسلام برای آموزش‌های دینی تبدیل شدند. سلاطین آل‌رسول خود نیز به دانش و رسالات متعددشان در علوم مختلف از کشاورزی گرفته تا فقه و نجوم مشهور بودند. از اشرف اسماعیل، فرزند سلطان افدل کتابی در تاریخ یمن به جا مانده و شهر‌های تعز و عدن مساجد و مدارس بسیاری را از آن دوران در خود دارند.
سلسله آل‌رسول را می‌توان به قدرت مقدر‌ترین حکومت یمن پس از اسلام دانست که شجره‌نامه‌ای برای خود از دوران باستان داشتند که از آن برای مقاصد سیاسی استفاده می‌کردند. آل‌رسول همچنین یمن را که به دلایل جغرافیایی و مردم‌شناسی مجموعه‌ای متفق و غیر متحد بود، یکپارچه کردند و برای پرده‌داری کعبه و نفوذ در حجاز نیز با رقبای دیگر خود در شبه جزیره عربی و مجموعه‌هایی که پس از خلافت عباسی سر برآورده بودند رقابت می‌کردند. با این حال بنی رسول نیز مانند دیگر سلسله‌های پادشاهی دستخوش رقابت وارثان ناراضی شد. اتفاقی که شورش‌های قبایل دیگر را نیز به همراه داشت و موجب شد در 12 سال پایانی حکومت آنها یمن به کشوری پاره پاره تبدیل شود و زمینه برای به قدرت رسیدن بنی طاهر در یمن فراهم شود.
طاهریان قبیله‌ای از قبایل یمن جنوبی بودند که در جوبان زندگی می‌کردند. آل طاهر روابطی تنگاتنگ با بنی رسول داشتند و حتی عروس سلطان احمدالنصیر از آنان بود. با این حال فروپاشی و ضعف قدرت بنی رسول باعث شد در سال 827 هجری قمری فرصت لازم برای روی کار آمدن طاهریان فراهم شود. آل طاهر عدن را متصرف شدند و آخرین سلطان رسولیان مسعود القاسم حکومت را رها کرد و به مکه فرار کرد. امیر بن طاهر خود را سلطان یمن خواند و زبید را پایتخت خود قرار داد. عاملی که باعث شد زبید موقعیت علمی و اقتصادی خود را در جهان اسلام آن زمان حفظ کند. طاهریان نیز مانند آل‌رسول خاندانی دوستدار علم و فرهنگ بودند و معماری در یمن در عصر آنان یکی از شکوفاترین دوران خود را گذراند که مدرسه امیریه در رعده که همچنان پابرجاست یکی از آثار آن دوره است. با این حال طاهریان از غلبه بر زیدیان ناتوان ماندند. همزمان ممالیک مصر نیز سعی در انضمام یمن به حکومت مصر داشتند. در سال 919 هجری قمری مصادف با 1513 میلادی کشتی‌های پرتغالی جزیره سقطری در جنوب یمن را به فرماندهی آلفونسو دالبوکرک متصرف شدند و به عدن حمله کردند. رویدادی که شاید بتوان آن را اولین برخورد یمنی‌ها با استعمارگران غربی دانست. لکن سلطان امیربن عبدالوهاب طاهری آنها را عقب راند. حضور پرتغالی‌ها در منطقه، پادشاه مملوک مصر را نگران کرد و او ارتشی را به فرماندهی امیرحسین کوردی به جنگ با پرتغالی‌ها فرستاد. سپس شخصا به زبید سفر کرد تا اتحادی علیه پرتغالی‌ها با سلطان طاهری ایجاد کند. با این حال پادشاه مصر پس از مشاهده یمن طاهری نسبت به آن طمع ورزید و بر آن شد یمن را متصرف شود. سپاهیان مصری همداستان با نیروهای امام زیدی متوکل یحیی شرف‌الدین، یمن را از دست طاهریان خارج کردند اما عدن مقاومت کرد و همچنان در دست بنی طاهر باقی ماند. با این حال تملک ممالیک بر یمن عمری کوتاه داشت، چرا که در سال 923 هجری قمری و 1517 میلادی پادشاهی ممالیک مغلوب سپاه عثمانی شد و آخرین سلطان آن اشرف طومان‌بای در قاهره به دار آویخته شد و یمن به دست امامان زیدی افتاد که همچون قهرمانانی ملی به مقابله با متجاوزان عثمانی پرداخته بودند.
 

محمدرضا حیاتی:‌ بدون شک توسعه «علم» و «فناوری» ۲ مولفه اصلی در دستیابی به اقتصاد دانش‌بنیان است به‌طوری که علم را اگر به عنوان حلقه‌ای از یک چرخه فرض کنیم، تا وقتی حلقه‌های بعدی کار نکنند، نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم این چرخه کار کند.
هیچ جای دنیا به «علم» یا حداقل «فناوری» به‌صورت یک موضوع مجزا از اقتصاد و جامعه نگاه نمی‌شود. حداقل باید بگوییم در بخش زیادی از رشته‌‌های علمی در کشور ما هنوز این چرخه ایجاد نشده است یعنی ما هنوز چرخه‌ اقتصاد مبتنی بر علم یا همان «اقتصاد دانش‌بنیان» را ایجاد نکرده‌ایم.
دکتر علی‌‌محمد سلطانی، مدیر دبیرخانه‌ ستاد توسعه‌ فناوری نانو پیرامون چگونگی ثروت‌آفرینی از چرخه‌ علم‌ و فناوری معتقد است: «هیچ جای دنیا به «علم» یا حداقل «فناوری» به‌صورت یک موضوع مجزا از اقتصاد و جامعه نگاه نمی‌شود. حداقل باید بگوییم که در بخش زیادی از رشته‌‌های علمی در کشور ما هنوز این چرخه ایجاد نشده است یعنی ما هنوز چرخه‌ اقتصاد مبتنی بر علم یا همان «اقتصاد دانش‌بنیان» را ایجاد نکرده‌ایم. ایجاد این چرخه هم الزاماتی دارد. شاید بگوییم الان دانشش در کشور ما وجود دارد اما هنوز ما یک الگوی بومی امتحان‌شده برای اینکه بتوانیم نهضت نگاه اقتصادی به علم را به یک جریان تبدیل کنیم، در کشور نداریم.(1) دانشگاه بدون شک مهم‌ترین بخش «توسعه علم» در کشور است اما آمارها گویای این واقعیت است که این مرکز پرورش «دانشجو» و «محقق» در چرخه تجاری سازی محصولات فناورانه نتوانسته است موفق باشد.
از سوی دیگر در کشور ما نگاه‌هایی که پژوهش و علم را با انگیزه‌ اقتصادی دنبال کنند، وجود نداشته است؛ به این معنی که در دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشگا‌هی کارها تنها در حد فعالیت‌های تئوری و آزمایشگاهی است و کمتر این فعالیت‌ها به یک کار اقتصادی «درآمدزا»  تبدیل می‌شود. همین مسائل باعث شد در اواخر دهه 70 مساله «جنبش نرم‌افزاری» توسط رهبر انقلاب کلید بخورد. ایشان در سال ۱۳۷۹ در دانشگاه امیرکبیر ضمن تبیین «جنبش نرم‌افزاری» و مطالبه از دانشگاهیان برای تحقق آن، خواستار حرکت گنجاندن «تولید علم» در سازوکارها و اتصال علم و صنعت توسط دانشگاهیان شدند.(2)
توسعه علم در بن‌بست دانشگاه‌ها
اگرچه طی یک دهه اخیر و با فراخوان «جنبش نرم‌افزاری» حرکت‌های قابل تحسینی در عرصه علم و فناوری صورت گرفته اما هشدارهای رهبری انقلاب نشان از کار و جنب‌وجوش بیشتر دارد. سعید زیباکلام در کتاب «خلاف جریان»، در مطلبی با عنوان «بازشناسی پارادایم علمی ایران»، نگاهی متفاوت به مشکلات توسعه علم در دانشگاه‌ها کرده است. وی وضعیت فعلی استاد، دانشجو و مدل نظام آموزش عالی کشور را از مهم‌ترین دلایل توسعه نیافتگی و خروجی‌دار نبودن دانشگاه‌های ما عنوان می‌کند.(3)
زیباکلام با انتقاد از نظام آموزشی کشور در کوتاهی از فراخوان جنبش نرم‌افزاری می‌نویسد:
1- چرا پس از فراخوان جنبش نرم‌افزاری هیچ اتفاقی نیفتاد؟
2- چرا سال‌ها قبل از فراخوان مذکور هیچ اتفاقی نمی‌افتاد؟
3- چرا تا آینده‌هایی قابل پیش‌بینی هیچ اتفاقی هم نخواهد افتاد؟
وی در ادامه با محوربندی مشکلات نظام آموزش عالی در 3 بخش «تعامل و تضارب آرا و انظار»، «تحصیلات تکمیلی در دانشگاه‌ها» و «مجلات علمی و پژوهشی» نگاهی آسیب‌شناسانه به روند فعلی «توسعه علم» و «جنبش نرم‌افزاری» داشته است.
تعامل و تضارب آرا
این محور خود در 3 سطح قابل بحث و تحلیل است؛ 1- تعامل میان اساتید 2-تعامل میان اساتید و دانشجویان و 3-تعامل میان دانشجویان. تعامل و تضارب میان اساتید هم در عرصه فردی قابل ‌تصور است و هم در عرصه جمعی یا همایشی. در عرصه فردی این امکان می‌تواند وجود داشته باشد که ۲ استاد از نظرات اصلاحی یا انتقادی یا متفاوت یکدیگر به‌طور شفاهی برخوردار شوند و این یعنی آنها متن مهم و ماندگار موردتوافقی را مورد مطالعه ‌و ‌بحث قرار دهند. واضح ‌است که این تعامل معمولاً سال‌ها به ‌طول‌ می‌انجامد. در همین عرصه فردی، همچنین امکان دارد استادی کتاب یا مقاله خود را پیش از انتشار مورد پیشنهادهای اصلاحی یا انتقادی استاد دیگری قرار دهد تا از آنها بهره‌ جسته متعاقباً تغییراتی را که مناسب تشخیص ‌می‌دهد در نوشته خود اعمال‌کند. اینک شایسته است از خود سوال‌کنیم چند مورد از این قبیل بسترهای بارقه‌انگیز تولید علم را در محیط‌های دانشگاهی دیده یا دست‌کم شنیده‌ایم؟
در عرصه جمعی، آنچه نوعاً امکان تعامل و تضارب آرا را محقق می‌کند همایش‌ها هستند. بلافاصله باید تصریح‌ شود که مقصود از همایش ابداً آن همایش‌های توخالی، حیف‌و‌میل‌کننده بیت‌المال و بی‌‌فرجام نیست.
مقصود همایش‌های تخصصی است که استادی حاصل چندین ماه یا سال تحقیق و تأمل خود را به‌طور مکتوب در جلسه‌ای مرکب از 20-10 همکسوت خود و بعضاً تنی چند از دانشجویان تحصیلات تکمیلی قرائت‌می‌کند و گاه بعضی نکات را توضیح‌ می‌دهد. آگهی این قبیل همایش‌ها تنها و تنها یک صفحه A4 است که با شروع هر ترم در تابلوی اعلانات گروه دانشگاهی مربوط نصب می‌شود و با نمابر یا ایمیلی به سایر گروه‌های ذی‌علاقه دانشگاه‌های دیگر اطلاع‌رسانی می‌شود.
پی‌نوشت:
1- http://farsi.khamenei.ir/others-note?id=27944
2- http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=3053
3- کتاب خلاف جریان یک، مجموعه مباحث سیاسی و فرهنگی استاد دکتر سعید زیباکلام است.
 

پاسخ امام خمینی(ره)به آیت‌الله حکیم برای هجرت به نجف (1342 ش)
مدت کوتاهی پس از تهاجم وحشیانه مزدوران رژیم پهلوی به مدرسه فیضیه، موج خشم و نفرت ناشی از این فاجعه، از مرزهای کشور فراتر رفت و حوزه‏های علمیه نجف و کربلا را نیز فرا گرفت. در این میان علاوه بر اعتراض مراجع، علما و طلاب عراق، علمای کربلا طی تلگراف و تومارهایی که برای رؤسای کشورهای عربی و اسلامی فرستادند، پرده از جنایات رژیم شاه برداشته و اهداف نهضت امام‌خمینی و مظلومیت روحانیت شیعه را به علما و مسلمانان کشورهای دیگر رساندند. آیت‌الله سید محسن حکیم طی تلگرافی، علمای ایران را به صورت دسته‌جمعی به مهاجرت از ایران به نجف اشرف دعوت کرد. این دعوت اگرچه عملی نبود ولی در ایجاد نفرت نسبت به شاه و افشای ماهیت ضداسلامی آن تاثیر بسزایی داشت. رهبر نهضت اسلامی ایران طی تلگرافی در پاسخ آیت‌الله حکیم در تاریخ 23 فروردین 1342، خاطرنشان کردند که وحدت کلمه علمای اسلام و مراجع وقت می‏تواند حافظ استقلال کشور و موجب قطع دست اجانب و دفاع از حریم اسلام و قرآن شود. ایشان همچنین هجرت مراجع و علمای اعلام را موجب در معرض سقوط قرار گرفتن مرکز بزرگ جهان تشیع دانسته و این عمل را صلاح ندیدند.

خرید آلاسکا از روسیه
قرارداد خرید آلاسکا از روسیه نهم آوریل‌1867 به تصویب سنای آمریکا رسید و 3 روز بعد (12 آوریل) پس از امضای رئیس‌جمهوری آمریکا قطعی شد. طبق این قرارداد، آلاسکا- مهاجرنشین روسیه در شمال قاره آمریکا- به مبلغ 7میلیون و 200هزار دلار خریداری شد. «ویلیام سیوارد» وزیر خارجه وقت آمریکا برای خرید آلاسکا تلاش فراوان کرده بود. سیوارد- جمهوریخواه- به سناتور‌های متنفذ گفته بود با این معامله، پای روس‌ها که در شمال کالیفرنیا مهاجرنشین ایجاد کرده‌اند، از قاره آمریکا قطع خواهد شد و از آنجا که بومیان قاره آمریکا (سرخپوستان) از سیبری مهاجرت کرده‌اند، اگر روس‌ها در اینجا بمانند به سرخپوستان کمک نظامی خواهند رساند و به‌تدریج مدعی همه قاره خواهند شد و مهاجران اروپای غربی را متجاوز اعلام خواهند کرد که دردسر بزرگی خواهد بود.
آلاسکا که کانادا آن را از خاک اصلی ایالات متحده جدا کرده است اینک یکی از ایالات پنجاه‌گانه این کشور است و علاوه بر منابع زیرزمینی از جمله نفت و جاذبه‌های توریستی و صنعت ماهیگیری دارای اهمیت استراتژیک ویژه است و کشور ایالات متحده را در همسایگی روسیه و چین و نزدیک به ژاپن قرار داده است. روس‌های ناسیونالیست هنوز از فکر پس گرفتن آلاسکا بیرون نرفته‌اند و عمل تزار را مغایر اختیارات یک رئیس کشور می‌دانند.

سفر «یوری گاگارین» فضانورد روس به‌عنوان اولین انسان به فضا (1961م)
دهه 1960م را دهه تسخیر فضا و آغاز سفر انسان به فضای کیهانی نیز می‏توان نام نهاد و این عنوان شاید مناسب‏ترین عنوان برای این دهه سرنوشت‏ساز باشد. در واقع، پس از آنکه دانشمندان شوروی در سال 1957م، با پرتاب نخستین قمر مصنوعی زمین، در تسخیر فضا پیشگام شده بودند، در سال 1961م نیز با فرستادن نخستین انسان به فضا، در این مسابقه پیشتاز شدند. نخستین سفینه فضایى که روز 12 آوریل 1961م به فضا پرتاب شد، 4700 کیلو وزن داشت. این سفینه فقط یک‌بار در ارتفاع 372 کیلومتری به دور زمین گردش کرد ولی همین سفر موفقیت‏آمیز و بازگشت سلامت نخستین فضانورد جهان به زمین، زمینه را برای مسافرت‏های فضایى طولانی فراهم کرد. قهرمان این عرصه یوری گاگارین، فضانورد 27 ساله روس بود که در این روز با سفینه واستوک در مدت یک ساعت و 48دقیقه زمین را دور زد و بدین ترتیب تحولی بزرگ در عرصه فضانوردی به وجود آمد. پس از این سفر مهم اکتشافی، گاگارین مورد تجلیل جهانیان واقع شد و کریستف کلمب فضای میان ستارگان لقب گرفت. پس از این سفر، رقابت میان آمریکا و شوروی برای تسخیر فضا شدت بیشتری گرفت و هر کدام به موفقیت‏هایی دست یافتند. به پاس خدمات یوری گاگارین و اهمیت نخستین پرواز انسان به فضا، روز دوازدهم آوریل، روز جهانی فضانوردی نامیده شده است.