|
تحلیلی بر ظرفیتهای تلویزیون در نمایانسازی قیام عاشورا
از تصویرنمایی تا تأملبخشی
مرتضی اسماعیلدوست: ارائه رویکردی جهانشمول از موقعیت خطیر رسانه، موجب میشود از رویه به ژرفا سفر کنیم و توجهی جدیتر در برخورد با این موضوع به عمل آوریم. اگر چه بخش قابل توجهی از بدهبستانهای ارتباطی، برای پُر کردن خلأ انسان گمگشته در جهانی تشنجزا بوده که به ایجاد روحیهای مطلوب در فراغت از کار طاقتفرسا خلاصه میشود، لیکن سهم گستردهای از محدوده تشکیلات رسانهای، معطوف به انتقال میراث عظیم فرهنگی است. از این رو رسانه هر منطقه محور حرکتبخشی فکر و شمایلی از روح خودباوری است که در نهایت انسان پندارهساز را به مکاشفه میکشاند. در واقع رسانههای ارتباطی، بهانهای هستند برای شناخت انسان از خود و محیط. سیمای اسلامی کشوری برآمده از انقلابی مردمی که خاستگاهش برقراری اخلاق در عرصه عمومی و در بافتی شاکلهمند از هویتبخشی نظری است، نیاز به برنامههایی دارد که از سرچشمه معنا جاری شود و به جانهای غرق در تماشای آسمان، جلوس یابد و چه عظمتی باشکوهتر از واقعه عاشورا که ارواحی جاودانه در تمنای وصال بودند که در لوکیشن عشق، «سرها بریده دیدند، بیجرم و بیجنایت». صدا و سیما در راستای واژگانی به عمق باوری گسترده در معنا و براساس رسالت امتی که سیره از غربت ائمه معصومین(ع) گرفته و افقهایی در دایره تمنا را میجوید، هرساله با موعدی همیشگی از جاودانگیهای یاران حسینی، رختِ سیاه به تن کرده و با اعلام برنامههایی چندگانه از شبکهها و تحت پوشش ویژهبرنامههایی در راستای محرم، به صحنه میآید اما باید بررسی کرد که چه میزان از حقیقت قیام حسینی، پژواکی بایسته در سیمای بینندگان داشته و چه زاویهای عمقیافته از جوشش لایتناهی این نهضت همیشه زنده بر رخسار قاب رسانهای چنین فراگیر نشسته است؟ ارسال به دوستان
ای.آر.رحمان:
فیلم «محمدرسولالله(ص)» پروژهای برای آخرتم است
از جمله افراد مطرح در پروژه عظیم سینمایی «محمدرسولالله(ص)»، ای.آر.رحمان، موسیقیدان برجستهای است که حالا با نقشآفرینی در ساخت این اثر خاص معنوی، روحی دوباره یافته است. برنده جایزه اسکار در سال 2009 در یادداشت اختصاصی برای سایت «محمدرسولالله(ص)» نوشت: همه ما مسلمانان به زندگی پس از مرگ و آخرت اعتقاد داریم. احساس میکنم این فیلم، پروژهای است برای آخرتم. به اعتقاد من، نیت خیر همیشه قدرش دانسته میشود و کسانی که نیت خیر را در اولویت قرار میدهند، نزد خدا برتر خواهند بود. امیدوارم مجیدی و گروهش و تهیهکنندگان این فیلم، پاداش کارشان را دریافت کنند، هم از لحاظ معنوی، هم از لحاظ مالی و هم از لحاظ احترام و افتخار. ای.آر.رحمان درباره آغاز همکاری با مجید مجیدی مینویسد: وقتی مجیدی با من تماس گرفت، در واقع من این خبر را از دوستم شنیدم که زنگ زد و گفت مجیدی دنبالت میگردد؛ میخواهند یک فیلم عظیم درباره پیامبر(ص) بسازند خیلی هیجانزده شدم؛ و 3 سال پیش، در ماه رمضان، مجیدی در حال فیلمبرداری سکانسهای مختلف فیلم بود. من تا قبل از این فقط 2 فیلم از مجیدی دیده بودم اما همان 2 فیلم بسیار برایم رضایتبخش بودند. البته فیلم «محمدرسولالله(ص)» در مقیاسی عظیم ساخته شده که فکر نمیکنم تا به حال در سینمای ایران سابقه داشته یا حتی اینکه من در فیلمی با این مقیاس کار کرده باشم. این فیلم درباره موضوع بسیار حساسی است و همچنین تلاشی است بسیار متهورانه و نیز بسیار شریف برای بهتصویر کشیدن مهربانی پیامبر(ص) و اینکه او چه مقامی نزد خدا و نزد پیروانش دارد. من فکر میکنم موسیقی یک زبان جهانی است که همه آن را درک میکنند. من از تصاویر الهام میگیرم و همچنین از کار گروههای خوب و متخصص، مثل مجیدی و گروهش در این فیلم که حقیقتا فوقالعاده بودند. چند بار هنگام فیلمبرداری سر صحنه رفتم که تجربهای فوقالعاده بود. آبوهوا عالی بود، ماه مبارک رمضان بود، همه روزهدار بودیم و با هم افطار میکردیم. صحنه فیلمبرداری هم بسیار زیبا بود. در واقع 2 شهر کامل را در آنجا ساختند. به نظر من مجیدی بشدت تاکید دارد که با این فیلم، این نکته را به اثبات برساند که پیامبر(ص) به عنوان یک موهبت برای این جهان خلق شده و نه هیچ چیز دیگر؛ و فکر میکنم این موضوع خیلی زیبا در فیلم محقق شده، از طریق شخصیتهای مختلفی مثل آمنه، حلیمه، عبدالمطلب(ع)، ابوطالب(ع) و خود پیامبر(ص). این زیباترین نکته این فیلم است که تا به حال هیچکس آن را به این شکل بیان نکرده است. حتی فیلم مشهور مصطفی عقاد (الرساله/ محمدرسولالله(ص)) هم به این موضوع نپرداخته بود. به نظر من برای یک آهنگساز، بهترین اتفاق ممکن این است که بگویند: «عاشق آهنگ این فیلمام. آهنگ این فیلم در ذهنم مانده». اگر کسی چنین چیزی بگوید، بهترین تعریف ممکن از کار یک آهنگساز است که البته چنین چیزی این روزها بسیار کمتر از قبل است. من اخیرا در هالیوود کار کردهام، آنها دیگر ملودی دوست ندارند. بیشتر یک موسیقی پسزمینه، صدایی مثل کاغذدیواری در پس کار را دوست دارند که مزاحم داستان فیلم نشود و همیشه میگویند: «داستان دارد پیش میرود، ملودی را وارد کار نکن». در حالی که در این فیلم، مجیدی در نهایت دستودلبازی و سخاوتمندی، فضای بسیاری را به موسیقی اختصاص داد و تصاویر زیبایی نیز ارائه کرد. تقریبا هر قاب تصویر در این فیلم مثل یک تابلوی نقاشی است. بهطور کلی ساخت موسیقی در این فیلم به شکلی بود که همیشه میخواستم و بسیار برایم لذتبخش بود و امیدوارم مردم هم از آن خوششان بیاید و خدا و پیامبر(ص) هم آن را از من قبول کنند. من و مجیدی، موسیقیهای زیادی را با هم گوش کردیم. قبل از هر چیز، لازم بود بفهمم چه چیزی در ذهنش است و باید و نبایدها از نظر او چیست؟ فکر میکنم این خیلی طبیعی است که وقتی شما یک قطعه موسیقی را میشنوید و کارگردان هم چیز دیگری در ذهن دارد، هماهنگشدن شما زمان میبرد. اما زمانی که شروع کرد به دوستداشتن برخی قطعات، من هم شروع کردم به لذتبردن از کار. دیدن او در حالی که بسیار هیجانزده است، خیلی لذتبخش است. ما فکر کردیم از آنجا که اثراتی از ارسال به دوستان
اخبار
«انتشار مقتل امام حسین(ع) براساس متون کهن» ارسال به دوستان
رویدادها
«سلام بر عاشورا» به چاپ دوم رسید ارسال به دوستان
|
|
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
آدرس مطلب:
|