مرتضی اسماعیل‌دوست: شنبه، روز بدی بود... روزی که بی‌مایه‌ترین فیلم‌ها به لحاظ تفکر و ساختار درونی فیلمسازان از فرش قرمز نگاه گذر کردند و در پرده تماشا، بی‌حوصلگی مفرط را رقم زدند. بویژه باید به فیلم «بارکد» اشاره کرد که جدا از ساختار سینمایی معیوب و حفره‌های بسیار فیلمنامه‌ای و با وجود همه ادعاهای معمول فیلمسازش مبنی بر آسیب‌شناسی! که واژه غریبی برای این دسته از سازندگان است، به شنیع‌ترین حالت ممکن به انتقال مفاهیم بی‌اخلاقی از طریق ادبیات گفتاری سخیف و رفتارهای نامتعارف میان کاراکترها و نمایش نشانه‌هایی غرض‌ورزانه از اشاعه منکرات به دیده مخاطبان گسترده درآمد که متاسفانه به دلیل جاذبه‌های فریبنده اثر و نزول سلیقه مخاطب، همراه با تشویق‌ها و ابراز احساسات بسیاری بود. این در حالی است که خطر ویروس بی‌اخلاقی راه یافته از آثار مصطفی کیایی به تماشاگر افزون‌تر از ساخته‌های دیگر است، چرا که به سراغ عناصری می‌رود که حباب‌هایی است با رنگ‌هایی دلربا برای فریفتگی و با استفاده از رویه «همراه با مردم، همگام با مسؤولان» از تیغ ممیزی هم گذر می‌کند!  درباره چگونگی برگزاری جشنواره سی‌وچهارم هم به نوبت‌های بسیار نوشته شد و باید اذعان کرد که روز شنبه با اجرای برنامه‌ای که خیلی راحت می‌توانست زودتر از این صورت یابد، وضعیت شرم‌انگیز ورود به سالن تا حدی حل شد. بدین نحو که حدود 15 دقیقه پیش از شروع فیلم‌ها، درهای سالن سینمای برج میلاد برای ورود تماشاگران به سالن باز شد تا از ازدحام جمعیت و ایجاد صف‌هایی چندلایه در بیرون جلوگیری شود. البته امید بر این است که تماشاگران نیز از رویه معمول رزرو صندلی‌ها جلوگیری کنند تا شرایط مطلوبی برای تماشای همگان و افرادی که در نوبت ایستاده‌اند، فراهم شود.
«کفشهایم کو؟» به کارگردانی کیومرث پوراحمد
پور احمد در جدیدترین ساخته‌اش به دنبال رجعتی به اثر آشنای «شب یلدا» رفته اما چنان سطحی با مقوله گم‌گشتگی آدمی در جهانی فاصله‌مند برخورد می‌کند که درامی غمگسارانه مبنی بر تنهایی‌های پیرمردی که دچار آلزایمر شده را به فیلمی سطحی با قابلیت واداشتن مخاطب به خنده تبدیل می‌کند! پرداخت سطحی از کاراکتری با نام کاوه که با ترک همسر و فرزندش دچار فراموشی شده و حالتی جنون‌زده یافته است، توسط پوراحمد تبدیل به مردی با ظاهری عارف‌مسلک و نگاهی احمقانه شده و نوع دیالوگ‌های طراحی شده به جای همدلی بیننده رویه‌ای مغایر را رقم می‌زند. فیلم «کفشهایم کو؟» توان خلق موقعیت ندارد و از طریق نشانه‌هایی آشنا می‌خواهد روایت را به پیش برده و به شکلی تحمیلی مخاطب را وارد فضای گمشده کاراکترش کند که به طور حتم چنین شیوه‌ای در مدیوم سینما هیچ وقت جواب نخواهد داد!
«بارکد» ساخته مصطفی کیایی
در ادامه ساخته‌های مصطفی کیایی که با ایجاد جاذبه‌های تصویری و صوتی و استفاده از موسیقی با باند صوتی بالا و کمی چاشنی دیالوگ‌های سیاسی و اقتصادی درصدد جذب دل همه نوع طیفی است، فیلم «بارکد» هم رونمایی شد. فیلمی که سرشار از نماها و موقعیت‌های بیهوده‌ بوده و همه نوع لحن و رفتار غیرمتعارفی را برای دست‌یابی به گیشه فروش به کار برده است. «بارکد» با انتقال مفاهیم بی‌اخلاقی از طریق ایده و پرداختی کاملا طرح‌ریزی شده مبنی‌بر بازی با عناصر و نشانه‌هایی آشنا و فریبنده نزد مخاطب، بارکدی از رسوایی را به روح و روان بیننده می‌زند و با ایجاد شیوه‌هایی مجذوب‌کننده از طریق تصاویر و صدا و جلوه‌های ویژه درصدد پوشش حفره‌های بسیار فیلمنامه است. جایی که هیچکدام از شخصیت‌ها شناسنامه‌ای برای بیننده ندارند و موقعیت‌هایی اتفاقی با روشی کاملا سطحی به هم دوخته می‌شوند و از این رو فیلمساز به بارکد کردن هر موضوعی که منظر دلربایی برای بیننده داشته باشد، اقدام کرده و از این طریق با معجونی مواجه می‌شویم که در آن هم درباره معتادان و نقش ساقی! داستانی وجود دارد و هم درباره خالی کردن خانه‌ها برای ایجاد رابطه صحبت می‌شود! و هم مهاجرت بیان شده و هم روحانیون به شکل فریبنده‌ای درمی‌آیند! مصطفی کیایی به سطحی‌ترین ممکن، ایده قابل توجه مارتین مک دونا در فیلمی چون «هفت بیمار روانی» را که در آن نویسنده‌ای برای نگارش فیلمنامه به دنبال ایده‌ای است و از طریق تخیل وارد برزخی از داستان‌ها می‌شود را در فیلم خود مورد سوءاستفاده قرار می‌دهد و چنان دستمالی شده و مضحکانه با ایده برخورد می‌کند که بخش اعظمی از فیلم درباره حریم‌های خصوصی و مسائل جنسی می‌شود. در این میان باز هم باید جملات و بازی‌های عذاب‌آور محسن کیایی را تحمل کرد که در این فیلم تعصبی هم به جنیفر لوپز دارد و دختر معتادی را به خانه برای ترک می‌آورد! فیلم «بارکد» به ظاهر واگویه‌های تخیل کاراکتری با نام حامد با بازی نچسب بهرام رادان برای رئیس کارخانه‌ای است و فیلمساز از این فرصت استفاده کرده و هر نوع رابطه مشروع، اکشن و خانوادگی را از طریق داستان‌هایی ساختگی به خورد مخاطب می‌دهد، روایاتی که چنان پراکنده از هم است که نمی‌توان راهی برای همسویی‌شان یافت. نمونه‌های بسیاری از هرزگی‌های منعکس‌شده در فیلم «بارکد» می‌توان عنوان کرد، چرا که کلیت فیلم بر این مبنا بنا شده است. برای مثال در بخشی از فیلم شاهد هستیم که حامد، نامزدش را برای اخاذی از پسری پولدار به خانه‌اش می‌فرستد تا نسخه داخلی فیلم وقیحانه «پیشنهاد بی‌شرمانه» در جشنواره‌ای که عنوان فجر دارد، شکل یابد! یا در بخشی دیگر از فیلم حامد و میلاد نقشه‌ای برای ورود به خانه دختران فشن می‌کشند! و این داستان‌ها ادامه داشته و متاسفانه اینگونه فیلم‌ها با هیاهوی بسیار در اکران هم همراه با توجهات بسیاری خواهد بود که جریان یافتن اینگونه رسوایی‌ها به دلیل عدم نظارت در تولید رقم می‌خورد.
«آب‌نبات چوبی» ساخته محمدحسین فرح‌‌بخش
درباره آثار تولیدی محمد حسین فرح‌‌بخش به قدر کافی نوشته و گفته‌اند و چیزی برای نقادی اینگونه آثار باقی نمی‌ماند. از طرفی ترک کردن سالن از سوی تماشاگران در هنگام پخش فیلم «آب‌نبات چوبی» هشداری اساسی برای پایان همراهی مخاطب با ساخته‌های موسسه «پویا فیلم» خواهد بود. در «آب نبات چوبی» فرح‌بخش با وجود داستانی بی‌مایه و نگاهی سطحی به معضل جوانان، شاهد پوشاندن روایتی مدرن و غیرخطی بر فیلم هستیم که در نوع خود مضحکانه است. گویی فیلم‌هایی مانند «بارکد» و «آب نبات چوبی» با پوشاندن لباسی فریبنده می‌خواهند عریانی و بی‌مایگی آثارشان را بپوشانند که چنین مساله‌ای از دریچه سینما امکان‌پذیر نخواهد بود. فیلم «آب‌نبات چوبی» توان روایت‌پردازی ندارد و از طریق ارجاع به موقعیت‌هایی تکراری تنها زمان و وقت تماشاگر را تلف می‌کند.
«تمرین برای اجرا» ساخته محمدعلی سجادی
همانگونه که از نامش پیداست، تمرینی است برای اجرایی کردن ایده‌ای از عجین‌سازی ادبیات با سینما که راهی به هیچکدام نمی‌یابد و با اغماض می‌توان آن را نمایش پرده‌خوانی از شاهنامه فردوسی پنداشت. جایی که گروهی تئاتری قصد دارند از عناصر داستانی شاهنامه با تاکید به بخش اساطیری آن اجرایی هنری را رقم بزنند. اما تلاش‌های فیلمساز منتهی به یکسری نمایه‌ها و نشانه‌های پراکنده‌ای شده که فاقد هرگونه رویکرد دراماتیک یا فهم معنایی از برون‌رفت ایده در دیده مخاطب خواهد بود. سجادی در «تمرین برای اجرا» سعی بر آن داشت تا قیاسی میان دوران از طریق تغییر در رویه تفکری نسل‌ها صورت بخشد و ارجاع چند باره فیلمساز به نمای هلی شات از شهری مدرن در برابر داستان سیاوش و سودابه بر این نگره شکل گرفت اما پرداختی ارزنده به چنین ایده‌ای دشوارتر از آن است که در یک دورهمی برای فیلمسازی صورت یابد!
 

بهزاد شیخ: «بادیگارد» حاتمی‌کیا در سی‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر به اکران درآمد. حاتمی‌کیا همان کارگردانی که او را به چشم جنگ می‌شناسیم، این‌بار قهرمانش را به خیابان کشانده تا در پیچ و تاب پیچیدگی‌های امروزی سیاست، زندگی و مبارزه او را بیازماید.  حاج کاظم آژانس شیشه‌ای هرچند غبار پیری بر صورتش نمایان شده یا چشمش دیگر سوی گذشته را ندارد اما همچنان در صحنه کارزار هست و می‌خواهد که محافظ  انقلاب باشد. او که اکنون باز هم می‌تواند قهرمانانه وظیفه‌اش را انجام دهد در مسیر خدمت‌رسانی از هیچ کاری کوتاهی نمی‌کند اما این‌بار حاج کاظم دچار شک می‌شود و این شک او را در برابر برخی پرسش‌ها قرار می‌دهد که در نهایت به سیاست‌زدگی منجر می‌شود. با این وجود او از دایره خارج نمی‌شود و در محدوده باقی می‌ماند اما این‌بار وظیفه‌ای به او محول می‌شود که به نظر برای او کمتر از جایگاهش است. قهرمان داستان حاتمی‌کیا همچنان که در کشاکش درونی خودش سردرگم است اما با شناختی که از وظیفه جدیدش پیدا می‌کند به این نتیجه می‌رسد که  این حفاظت، دفاع از یک ارزش علمی و انقلابی است و در این مسیر ردپای همرزم گذشته خودش را هم  می‌یابد و چقدر این دفاع با آرمان‌های او نزدیک است. بنابراین حاج کاظم که قرار است بزودی از او تجلیل شود و بازنشستگی‌اش را جشن بگیرد و آخرین ماموریت اوست، حالا این‌بار جانش را از دست می‌دهد تا در مسیر اعتقادش شهید شود.  حاتمی‌کیا با بادیگاردش می‌خواهد کل فضای سیاست را به چالش بکشد. هرچند این فضا معطوف به دولت‌های متمادی است و نه یک دولت خاص. او می‌خواهد بگوید که یک قهرمان ارزشی شاید نتواند یک فضای سیاسی را درک کند و نتواند وارد این فضای خاکستری شود اما شکش او را از نظام جدا نمی‌کند و در مسیر دیگری در حفظ ارزش‌ها قرار می‌دهد. فضای خاکستری که حاتمی‌کیا از آن صحبت می‌کند نه مربوط به سردمداران، بلکه بیشتر تقصیر معاونانی است که مردم پرونده‌های اقتصادی آنان را به یاد دارند. از این رو باید به حاتمی‌کیا حق بدهیم که او بخواهد این اندازه از سیاست انتقاد کند. انتقاد او از شخصیت سیاسی و روش سیاسی است.  در این فیلم هر چیزی که از حاتمی‌کیا انتظار داریم را می‌بینیم. شهادت، شهامت،  ایثار، آرمان، همسر، فرزند، اکشن و جنگ، اینها چیزهایی است که ما از فیلم‌های حاتمی‌کیا انتظار داریم و می‌توانیم این موارد را در این فیلم هم ببینیم. فیلم همچنان از فیلمبرداری، موسیقی و بازی‌های خوب برخوردار است و صحنه‌های اکشن فیلم هم به خوبی از کار درآمده است. البته برخی انتقادات از فیلمنامه فیلم وجود دارد اما ایرادات کوچک فیلمنامه‌ای بادیگارد (از جمله همراهی گروه محافظ بعد از معلق شدن کاری شخصیت اصلی فیلم یا بازگشت موتورسواران ترور بعد از انفجار به صحنه جرم) نمی‌تواند ذائقه ما را از این فیلم بد کند.  حاتمی‌کیا نشان داد که توانسته با شرایط امروز جامعه به پیش بیاید و در دهه 60 نمانده است. او با بادیگاردش فضایی را از امروز جامعه ترسیم می‌کند که روایتی دلنشین از آن است.

قصه و فیلمنامه‌ای را سر راست تعریف کردن در سینمای ایران کار سختی نیست، اما خیلی از کارگردان‌ها دوست دارند این کار سهل و آسان را برای مخاطب و خود نیز پیچیده کنند؛ به نوعی لقمه را یک دور، دور سر بگردانند و بعد در دهان بگذارند! در چند سال اخیر تجربه اینکه فیلمنامه‌ای از آخر به اول شروع می‌شود و روی پرده نمایش می‌رود، ایده جذاب و متفاوتی بوده است، اما در همین تفاوت‌ها گاهی خود کارگردان هم در فیلم دچار سرگردانی می‌شود که حالا نوبت کدام سکانس است و باید میزانسن را چطور چید! به گزارش «هنرآنلاین»، بارها گفته‌ایم که چرا در سینما موقعیت‌های متفاوت در ساختار و فیلمنامه را تجربه نمی‌کنیم. ساختن فیلمی متفاوت چه در ساختار و چه در مضمون همانند فیلم «ماهی و گربه» به کارگردانی شهرام مکری را هرگز از خاطر نخواهیم برد و هنوز خیلی از منتقدان معتقدند که این فیلم جای حرف زیادی دارد و می‌توان آن را به شاهکار سینمای تجربی تشبیه کرد که مشابه آن را تاکنون در تاریخ سینما نداشته‌ایم. یا فیلم مفرح «رخ دیوانه» به کارگردانی ابوالحسن داوودی که صرفاً فیلم سرگرم‌کننده‌ای است و مخاطب در انتها وقتی می‌فهمد یک دروغ بزرگ را به مدت 90 دقیقه تماشا کرده است نه‌تنها ناراحت نمی‌شود بلکه با رضایت هم سالن سینما را ترک می‌کند. تا اینجا در جشنواره فیلم فجر هم با فیلم‌هایی روبه‌رو بوده‌ایم که اغلب مضمونی تلخ و یکنواخت از بدبختی آدم‌های داستان را به شیوه‌های مختلف در معرض تماشای مخاطبان قرار داده‌اند. از فیلم‌های آپارتمانی تا دختران فراری و زندگی فقیرانه و مریضی و مرگ و... همه را امسال در جشنواره فیلم فجر دیده‌ایم. تا اینکه روز شنبه فیلم «بارکد» به کارگردانی مصطفی کیایی در کاخ جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد. فیلم «بارکد»، داستان پسری است که رویای پولدار شدن در سر دارد. طبق روال فیلم‌های این کارگردان بعد از چند سکانس، نمایش مسابقه 2 ماشین در خیابان‌های تهران، حاضران در سالن را روی صندلی میخکوب کرد. اما وقتی به عمق ماجرا و فیلم فکر می‌کنی و داستان فیلم را از انتها به ابتدا می‌بینی، مدام در ذهنت جست‌وجو می‌کنی که آنچه دیده‌ای از کجا آغاز شده است، اما در باورت هم نمی‌گنجد که چقدر آدم پولدار این فیلم و نیز پلیس غیرواقعی هستند و هرگز نمی‌توانی آنها یا آنچه در فیلم دیده‌ای را باور کنی. اصلاً اگر داستان این فیلم سرراست و دقیق از همان ابتدا تعریف می‌شد، شاید بیشتر به دلت می‌نشست تا اینکه مدام در طول فیلم باید به ذهنت رجوع کنی که چرا یک آدم پولدار باید به یک آدم معمولی اعتماد کند و زندگی او را در شرایطی نه‌چندان مساعد در باور خود بگنجاند. یا اینکه پلیس‌ها اگر روزی روحیه شوخ‌طبعی را هم با خود همراه داشته باشند، دیگر پلیس بداخلاق و باابهت در جامعه معنایی نخواهد داشت.

ابراهیم حاتمی‌کیا:
فرهنگ در دولت یازدهم ذیل اقتصاد قرار گرفت
کارگردان «بادیگارد» از عملکرد دولت یازدهم در حوزه‌های فرهنگی و برگزار نشدن جلسه شورایعالی سینما با حضور رئیس‌جمهور انتقاد کرد. به گزارش مهر، ابراهیم حاتمی‌کیا با اشاره به فیلم «بادیگارد» گفت: مدت‌ها بود درباره شغل محافظ بودن دغدغه داشتم و منتظر بودم روزی این فرصت را پیدا کنم که درباره این شغل سخت فیلمی کار کنم. اینکه برخی‌ها هم دوست ندارند پیرامون چنین مشاغلی صحبت کنند بخشی‌اش به این ماجرا باز می‌گردد که اصلا دغدغه‌ای پیرامون این موضوع ندارند، دوم اینکه برخی مواقع موانع بیرونی هم وجود دارد که ممکن است فیلمسازان را خیلی راحت به این ماجرا راه ندهند و برای آنها سخت‌گیری کنند. وی درباره عملکرد دولت یازدهم گفت: من اعتقاد دارم که  متاسفانه فرهنگ در دولت آقای روحانی در ذیل مسائل اقتصادی قرار گرفت که قرار نبود غلظت این موضوع تا این حد زیاد باشد. من می‌پذیرم به جهت شرایط برجام و مباحث پیرامون تحریم‌های اقتصادی شرایط محدودی ایجاد شده و ما را سخت اذیت کرده اما با تمام این احوال حس می‌کنم انتظارم بیشتر از اینها بود و فرهنگ باید بیشتر از اینها در دولت یازدهم مطرح می‌شد. حاتمی‌کیا در پایان گفت: در دولت قبلی در کمترین شکل ممکن معاونت سینمایی تبدیل به سازمان سینمایی شد یعنی اینکه به سینما جدی‌تر از قبل نگاه شود، اما ما در همین دولت می‌بینیم که جلسه شورایعالی سینما یک بار هم با حضور آقای روحانی به عنوان رئیس شورایعالی سینما هنوز تشکیل نشده است. من اعتقاد دارم که اتفاقات مثبت کمتر رخ داده با اینکه بر این موضوع آگاهم سر آقای رئیس‌جمهور بشدت شلوغ است و من دارم از بیرون ماجرا را نگاه می‌کنم. ولی این دلیل نمی‌شود که نگویم در عین امیدواری‌های موجود، سینما همچنان یک نوع بی‌پناهی دارد، ما همچنان این دلشوره را داریم که آیا مسؤولان فرهنگی مردانی هستند که پای اهالی سینما بایستند؟
    
واکنش ده‌نمکی به برخی منتقدان
روسیاهی باز به زغال می‌ماند!
اکران «رسوایی ۲» در نیمه‌شب و واکنش‌های متفاوت از سوی منتقدان به آن همراه با یادداشتی از مسعود ده‌نمکی در وبلاگ شخصی‌اش بود. در متن این یادداشت آمده است: «از اینکه عصبانی هستید خوشحالم. و اگر عصبانی نمی‌شدید به خودم و کارم شک می‌کردم. از اینکه کنایه‌های فیلم ضمیر مخاطبش را به این زودی پیدا کرد خوشحالم و یقین کردم فیلم در بیان دیدگاهش لکنت ندارد. فیلم زلزله به جان‌شان انداخته و درست مثل زمان ساخت فقر و فحشا و رسوایی به خال زده است. سالن‌های نمایش‌دهنده رسوایی در جشنواره مملو از جمعیت است حتی اگر آسمان به ریسمان ببافند برای پوشاندن این تحقیرشدن‌های 10 ساله‌شان از اخراجی‌ها تا رسوایی به دلیل ناکام ماندن پیش‌بینی‌های کارشناسانه! و شرط‌بندی‌های مزخرف‌شان برای شکست این فیلم‌ها. تنها دلیلش هم این است که مردم را نشناخته‌اند. این مساله چپ و راست ندارد؛ چپ کینه قدیمی دارد و حق دارد منصف نباشد و مکر کند و راست مذهبی بلاهت و خودکم‌بینی دارد که می‌خواهد آن را پشت غریبه‌نوازی پنهان کند. اما خدا نه چپ است و نه راست. صبح اکران نزدیک است و روسیاهی باز به زغال می‌ماند حتی اگر همه عالم نخواهند و تو تنها باشی». گفتنی است، مسعود ده‌نمکی در نشست خبری فیلم «رسوایی 2» هم حضور نیافت. نمایش این فیلم برخلاف سینماهای مردمی در کاخ جشنواره همراه با حاشیه‌هایی بود که برخی از آنها با توجه به دیالوگی در فیلم «رسوایی ۲» شکل گرفت که در آن یکی از شخصیت‌های منفی فیلم درباره خبرنگاران به کار برد.

حاتمی‌کیا و ده‌نمکی با مردم به تماشای آثارشان نشستند
سینماهای آزادی و کورش در ششمین شب جشنواره فیلم فجر شب شلوغی را سپری کردند و میزبان مخاطبان و هنرمندان بودند. در این میان پردیس سینمایی کورش با اکران فیلم‌های «بادیگارد»، «ابد و یک روز»، «بارکد» و رونمایی از فیلم «دختر» شب شلوغی را پشت سر گذاشت و در این پردیس به دلیل تعدد سالن و فیلم‌هایی که این روزها با اقبال مخاطبان مواجه شدند ازدحام زیادی ایجاد شد و فیلم‌های سینمایی «ابد و یک روز»، «بادیگارد» و «دختر»در سانس فوق‌العاده به نمایش درآمد. در پردیس سینمایی کورش ابراهیم حاتمی‌کیا، مریلا زارعی و فرهاد اصلانی به دیدن فیلم سینمایی «بادیگارد» با مخاطبان نشستند.  سینما آزادی نیز با ازدحام جمعیت مواجه بود و شبی با 5 سانس فوق‌العاده را پشت‌سر گذاشت. در این سینما مسعود ده‌نمکی نیز «رسوایی» را در کنار مردم دید.

«بادیگارد» حاتمی‌کیا به جدول پرمخاطب‌های جشنواره رسید
فیلم‌های «ابد و یک روز»، «اژدها وارد می‌شود»، «ایستاده در غبار»، «بادیگارد» و «بارکد» همچنان در صدر آرای مردمی در جشنواره فجر هستند و «بادیگارد» حاتمی‌کیا با استقبال قابل توجهی که در سینماهای مردمی یافته به جدول پرمخاطب‌ترین آثار جشنواره رسیده است. بدین ترتیب با گذشت 6 روز از برگزاری سی‌وچهارمین جشنواره فیلم فجر نتیجه آرای مردمی برای مشخص شدن سرنوشت سیمرغ تماشاگران تا پایان روز ششم یعنی شنبه ۱۷ بهمن‌ماه اعلام شد و براساس اعلام کمیته رای‌گیری مردمی که زیر نظر خانه سینما فعالیت می‌کند فیلم‌های «ابد و یک روز» به کارگردانی سعید روستایی، «اژدها وارد می‌شود» به کارگردانی مانی حقیقی، «ایستاده در غبار» ساخته محمدحسین مهدویان، «بادیگارد» ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا و «بارکد» ساخته مصطفی کیایی در صدر آرا هستند. آرای روز ششم در بین ۲۳ فیلم و با اخذ ۳۳ هزار و ۵۵۷ رای بوده است.

کوهیار کلاری، فیلمبردار فیلم «بادیگارد»:
این فیلم را با ذهنیت خودی و ناخودی نبینید
فیلمبردار فیلم «بادیگارد» معتقد است اگر منتقدان این فیلم را بدون ذهنیت خودی و ناخودی ببینند از تماشای آن لذت بیشتری می‌برند. به گزارش مهر، کوهیار کلاری درباره جدیدترین ساخته حاتمی‌کیا گفت: «بادیگارد» از فیلم‌های مهم و متفاوت سینمای ایران است که این تفاوت برای من زمانی دوچندان شد که با پدر همراه شدم زیرا از همکاری با محمود کلاری انرژی می‌گیرم و کار کردن با او بسیار لذتبخش است. کلاری درباره واکنش اهالی رسانه و جامعه منتقدان به فیلم «بادیگارد» گفت: فیلم‌های حاتمی‌کیا همواره مخالف و موافق‌های بسیاری دارد و منتقدان و اهالی رسانه با ذهنیت قبلی و قضاوت پای فیلم‌های حاتمی‌کیا می‌نشینند، اما این‌بار پیشنهاد می‌کنم بدون قضاوت به «بادیگارد» نگاه کنند و فکر می‌کنم اگر ذهنیت خودی و غیرخودی کنار گذاشته شود و مخاطب با ذهن رها به تماشای «بادیگارد» بنشیند با سینما به مفهوم واقعی مواجه می‌شود. فیلمبردار «بادیگارد» افزود: در محفل‌های سینمایی و رسانه‌ای بسیار شنیدم که می‌گویند فیلم «بادیگارد» یک اثر در ژانر پلیسی است اما اینگونه نیست. «بادیگارد» یک فیلم اجتماعی و حادثه‌ای است و مانند بسیاری از فیلم‌های حاتمی‌کیا مورد استقبال مخاطب عام قرار خواهد گرفت. این فیلم بی‌ربط به انسان‌های دوران جنگ نیست. در واقع حاتمی‌کیا در «بادیگارد» سراغ افرادی می‌رود که در جنگ حضور داشتند. حاتمی‌کیا آدم‌هایی از این دست را بخوبی می‌شناسد و هر زمان سراغ این افراد در جامعه می‌رود اثر موفقی می‌سازد و بخوبی توانسته چهره‌های ماندگار در جنگ را در سینمای ایران به یادگار بگذارد و به همین دلیل آثار او بر دل عامه مردم می‌نشیند.

زندگی شهید غنی‌پور در «قلمی به رنگ خاک»‌
گلعلی بابایی از انتشار کتابی با عنوان «قلمی به رنگ خاک» زندگینامه مستند شهید غنی‌پور خبر داد. به گزارش تسنیم، گلعلی بابایی از انتشار کتاب زندگینامه مستند شهید غنی‌پور به‌ پیشنهاد شورای نویسندگان مسجد جواد‌الائمه(ع) با عنوان «قلمی به رنگ خاک»‌ از سوی انتشارات صاعقه خبر داد. بنا به گفته بابایی این کتاب در حقیقت هم زندگینامه شهید غنی‌پور است و هم شجره‌نامه مسجد جوادالائمه(ع)،‌ بخش اعظمی از این کتاب دست‌نوشته‌های حبیب است‌ - این شهید بیشتر مقاطع زندگی‌اش را با قلم خود نوشته است - بخش دیگری هم از فایل مصاحبه با راوی‌ها و خانواده شهید به دست آمده است. بابایی تصریح کرد: نگارش زندگینامه را از چندی پیش آغاز کردم تا پیش از برگزاری مراسم جایزه غنی‌پور در اسفند 94 آن را برای چاپ تحویل مسجد جواد‌الائمه(ع) دهم.