مرتضی اسماعیل‌دوست: جشنواره سی‌وچهارم فیلم فجر به روزهای پایانی نزدیک می‌شود و سنجش وضعیت امروز سینمای ایران با اکران آثاری از نسل‌های مختلف در این آوردگاه آشکار می‌شود. از نسل کیومرث پوراحمد تا سعید روستایی که هر یک در پیچ و خم فیلمسازی به نگاهی تازه یا گمگشته رسیده‌اند. به هر روی هفتمین روز جشنواره با اکران آثاری از فیلمسازان مطرح مانند میرکریمی، شهبازی، رحمانیان و طالبی سپری شد و باز هم نتوانست فیلمی را که انتظار می‌رود عنوان بهترین به خود بگیرد، نمایان کند.
«سینما نیمکت» ساخته محمد رحمانیان
اولین فیلم به نمایش درآمده بعد از فیلم مستند «فصل هرس» در روز هفتم جشنواره، ساخته‌ای از محمد رحمانیان با نام «سینما نیمکت» بود که پیش از آغاز جشنواره به دلیل انتخاب نشدن در بخش «نگاه نو» توسط هیات انتخاب، با انتقادات آتشین فیلمساز همراه بود. ساخته‌ای که همچون ماهیت کارگردانش، بر عناصر بیان تئاتری بنا شده و درباره گروهی است با عضویت ناصی نیمکت، صبا، عطا و ملی که در زمان منع نمایش فیلم‌های ویدئویی در منطقه‌ای لامکان با نام «عشق‌آباد» به بازسازی نمایش‌گونه‌ای از آثار مطرح تاریخ سینما می‌پردازند. فیلم سوار بر ایده «جاده» فلینی شده و به رویای دور اما عاشقانه از آثاری چون «سرگیجه»، «خوب، بد، زشت» و «دیوانه از قفس پرید» می‌پردازد و در این میان فیلمساز که در پی نزدیکی تخیل و رویا با حقیقت زیستن مردمانی دورافتاده از قاعده‌مندی است، به دلیل پرداختی شعارزده به مقوله دخالت سیاست در سینما، نگره‌ای خلاف ایده جذاب اولیه را در پیش گرفته و این سیاسی‌کاری باعث دور شدن از حس تخیل‌گرایی در هسته اصلی روایت می‌شود. چنانکه از اولین نقش‌آفرینی کاراکتر ناصی نیمکت در زندان برای فیلم «پرواز بر فراز آشیانه فاخته» شاهد این نوع نیش‌های گزنده توسط رحمانیان هستیم و در ادامه بحث‌هایی چون نقش ممیزی در سینما یا جایگاه زن در آثار سینمایی در میان خاطره‌آفرینی‌های فیلم مطرح می‌شود. «سینما نیمکت» اسیر ایده زیبایش شده و در دقایق بسیاری توان خلق موقعیت‌هایی جذاب از دل طرح‌هایی خلاقانه را ندارد و فیلم با پیمودن مسیرهایی که چندان درام قابل اعتنایی برای بیننده نخواهد داشت، هدر می‌رود. فیلمی که دیالوگ‌های روان و موثری دارد و حس نوستالژیک را تا حدی منتقل می‌کند اما فاقد هرگونه ساختار سینمایی و وحدت روایی است. موقعیت‌ها در فیلم قوام نیافته است و فیلمساز تنها می‌خواهد به بازنمایی خاطرات از دست رفته دست زند از این رو ماهیت درونی کاراکترها در فیلم نمایان نمی‌شود.  «سینما نیمکت» موقعیت‌های رها شده و بیهوده بسیاری مانند حضور ناگهانی مرد در معدن دارد! در واقع فیلمساز از هر دری ورود یافته و بدون ایجاد رخدادی موثر آنجا را ترک کرده است. با این حال رحمانیان در ادامه خاطره‌بازی‌هایش با آثار نمایشی مانند «هامون‌بازها»، «سینماهای من» و «ترانه‌‌های قدیمی» این بار در «سینما نیمکت» به بازنوازی نسیم خوش آثار مطرح کلاسیک دست می‌زند.
 «دختر» به کارگردانی سیدرضا میرکریمی
فیلم «دختر» تا یک ساعت اول بسیار سرپاست و همه موارد را به لحاظ فیلمنگاری و اجرای کارگردانی به شکلی جزئی‌نگرانه رعایت می‌کند و میرکریمی از ایده‌ای ساده چون فرار دختر، درامی قدرتمند با جاذبه قصه‌پردازی و حسی تعلیق‌زا با ضرباهنگی موثر ارائه می‌کند اما بعد از ورود کاراکتر احمد عزیزی به خانه خواهرش برای یافتن دخترش، همه چیز رنگ می‌بازد و فیلم از تب و تاب افتاده و پازل شکل‌یافته «دختر» به‌راحتی از هم پاشیده می‌شود و تا انتها شاهد یکسری سکانس‌های بیهوده و نبود مولفه‌های دراماتیزه و دیالوگ‌های شعارزده می‌شویم و تم جست‌وجو به سمت محورهای پراکنده خانوادگی می‌رود که هیچ کدام هم به‌خوبی شکل و قالب سینمایی نمی‌یابند از این رو شاهد کاراکترهای بی‌نام و نشانی چون عمه دختر و همسرش و محسن می‌شویم و احمد هم به یک‌باره از پدری مستبد تبدیل به مردی با قلب رئوف و حامی خانواده می‌شود!
میرکریمی در فیلم «دختر» در پی آن بوده تا با انتقال دردهای دختران در دوره‌های مختلف به سمت نمایان‌سازی ظلمی تاریخی بر آنها برود و از این رو شاهد تقارن سکانس‌های ابتدایی و انتهایی از دورهمی دخترها در کافه هستیم که به شکلی سطحی به گفت‌وگوی سفارشی فیلمساز تن می‌دهند و از طرفی دوربین با تمرکز چندباره بر دختربچه‌ای چون شیرین به این اجحاف دامنه‌دار دامن می‌زند! و اینجاست که فیلمساز گرفتار شعارنمایی شده و در نیمه فیلم از خلق موقعیت‌هایی سینمایی و پرداختی دراماتیزه جا می‌ماند، چرا که تنها به دنبال رساندن پیام خود است و باید دانست که هر زمان مفاهیم فیلم نتواند خود را در لایه‌های دور از نقش و نگارنمایی نشان دهد، همین «دختر»ی می‌شود که می‌توانست عنوان بهترین را در این جشنواره بی‌رمق از آن خود کند.
«خماری» ساخته داریوش غذبانی
سخت است فیلمی مانند «خماری» را با پیشوند فیلم سینمایی بخوانیم، چرا که اصولا در نخستین ساخته داریوش غذبانی مواردی چون دراماتیزه کردن متن، انتقال مفاهیم از طریق میزانسن و قاب‌بندی‌ها، خلق موقعیت‌های روایی، آراستگی و چینش سکانس‌ها، تفکر در چرایی گزینش فرم بصری و بسط و گسترش ایده اولیه از طریق زبانی همراستا با تم اثر و... محلی از اعراب ندارد. فیلم «خماری» در خماری مطلق نوشته و اجرای خود تا انتها باقی می‌ماند و با انتخاب ایده‌ای دستمالی شده چون اعتیاد و با کمترین بهره از عناصر خلاقانه در روایت، بیشتر به درد سریال‌های شبانه تلویزیونی می‌خورد تا حسرت از هم پاشیدگی خانواده‌ها را از طریق مواد خانمانسوز مخدر با اشک و گریه انتقال بخشد! داریوش غذبانی نشان داده که برای ساخت فیلم اولش باید کمی بیشتر صبر می‌کرد.
«مالاریا» به کارگردانی پرویز شهبازی
بدترین فیلم پرویز شهبازی و یکی از بدترین‌ها در جشنواره امسال فیلم فجر، «مالاریا» است. فیلمی که اصلا نمی‌داند در پی روایت چه چیزی است، چرا که فیلمساز مطرح سینمای ایران اسیر فرم روایی خود شده و از قالب‌گیری مواد و عناصری که باید برای اجرایی کردن طرح به کار‌ آید، کاملا غفلت ورزیده است.  شیوع بهره‌مندی از عناصر تکنولوژیک و پدیده‌ای چون موبایل به دلیل نگره متفاوتی که به شکل زندگی و البته نوع فیلمسازی بخشیده است، پرویز شهبازی را در ادامه فیلمسازانی مانند داوودنژاد و رحمانی به استفاده از همسویی مدیوم سینما با قابی از گوشی همراه برده است.  از سویی فیلمساز در ایده به دنبال آن بوده تا اشاراتی به مفهوم سوبژکتیو از حیث انتزاعی و درون‌مایه موضوعی داشته باشد، چنانکه فیلم «مالاریا» به شکلی خام دستانه در پی آن است تا از انگاره تصوری کاراکترهایش به ارائه‌ تصویری حقیقی‌تر از پیرامون در ادراک سوبژکتیو و نیز به تعبیر دلوز، راهی برای آزاد کردن جهان از اسارت چشم سوژه دست زند اما اجرایی کردن چنین نگاهی نیاز به خلاقیت و ادراک بالایی داشته و متاسفانه فیلمساز «مالاریا» مانند برخی دیگر از همتایانش تنها به تفکر در باب ایده‌سازی بسنده کرده و پرداخت آن را به حال خود رها کرده است.

یادداشت حبیب والی‌نژاد، تهیه‌کننده فیلم «ایستاده در غبار»
روایتگر اهل کربلا
حبیب‌الله والی‌نژاد، تهیه‌کننده فیلم سینمایی «ایستاده در غبار» پس از نمایش این فیلم در جشنواره و بازخوردهای بسیار مثبتی که از سوی منتقدان و مردم گرفت، یادداشتی را منتشر کرد که در آن آمده است:
«به نام خدا
پندار ما این است که ما مانده‌ایم و شهدا رفته‌اند اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده‌اند/ شهید سیدمرتضی آوینی «ایستاده در غبار» شاید اسمی باشد برای فیلمی درباره حاج احمد متوسلیان اما حالا که خوب فکر می‌کنم این نامی است که بیشتر به ما نزدیک است تا به فیلم. مایی که به قول سیدشهیدان اهل قلم، زمان ما را با خود برده است. غبار زمان ما را در بر گرفته است. غباری که امثال من را در میان روزمرگی و عافیت‌طلبی از عزیزانی همچون متوسلیان‌ها، باقری‌ها، بروجردی‌ها و همت‌ها جدا کرده و منزل‌ها بین ما و کاروان کربلا فاصله انداخته ‌است. آنهایی که این روزها بیش از آن زمانی که در حضورشان بودیم محتاج مرام و سلوک‌شان هستیم. عجب است که این غبار فراموشی را با همت و یاری جوانانی کنار می‌زنیم که کمتر کسی آنان را باور داشت؛ جوانانی که بسیار از ما باورمندترند. حال آنکه نمی‌خواهیم باورشان کنیم. الحمدلله که خداوند بر ما منت نهاد و دل‌های ما را با نام زنده‌ترین بندگانش به هم پیوند داد تا در این روزگار غربت به مدد توسل به سرالاسرار عالم، حضرت امام حسین(ع)، یا حسین بگوییم و روایتگر اهل کربلا باشیم».

جلیل سامان، کارگردان سینما و تلویزیون:
قدر «نفس» را باید دانست
جلیل سامان، نویسنده و کارگردان تاکید کرد «نفس» فیلم ارزشمند و شریفی است و باید قدر آثاری از این دست در سینمای ایران را دانست.  کارگردان سریال «ارمغان تاریکی» درباره جدیدترین ساخته نرگس آبیار گفت: فیلم «شیار ۱۴۳» را دیده بودم و تمایل داشتم «نفس» را نیز در جشنواره ببینم و به نظر من فیلم جدید نرگس آبیار در نوع خود ستودنی است.  وی افزود: ساخت فیلم‌هایی از این دست زمانی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند که بدانیم سوژه اغلب فیلم‌های تولیدشده در سینمای ایران به سمت خیانت و شعار حرکت می‌کند. اغلب فیلم‌هایی که در بخش دولتی تولید می‌شوند شعاری هستند و بسیاری از  آثاری که در بخش خصوصی ساخته می‌شوند محتوایی با رنگ و بوی خیانت دارند اما فیلمی مثل «نفس» اثری وفادار به ارزش‌های انسانی، دینی، مستقل و جذاب از کار درآمده است.  این کارگردان بیان کرد: یکی از دلایلی که مخاطب تا پایان پای اثر می‌نشیند این است که جهان‌بینی موجود در پشت فیلم است که نگاهی ساده، عاشقانه به انسان و جهان دارد. البته من با انتخاب بعضی بازیگران بزرگسال و گریم آنها مشکل داشتم و فکر می‌کنم انتخاب‌های خوبی نبود.  سامان درباره کارگردانی نرگس آبیار گفت: این کارگردان جوان علاوه بر کارگردانی و طراحی صحنه، در ساخت انیمیشن، فیلمبرداری، تدوین، صداگذاری و آهنگسازی هم خوب فضا را مدیریت کرده است.  این اتفاق مبین این مطلب است که همه عوامل دست به دست هم داده‌اند تا «نفس» فیلمی خوب از آب در‌آید.

انیمیشن «فهرست مقدس» به سانس فوق‌العاده کشید
انیمیشن «فهرست مقدس» با وجود اجحاف رخ داده از سوی برگزارکنندگان جشنواره در اکران سینماهای سطح شهر با استقبال قابل توجهی همراه بوده است، چنانکه روز شنبه در پردیس سینمایی ملت اکران متفاوتی را تجربه کرد. انیمیشن «فهرست مقدس» که در روز یادشده با حضور عوامل فیلم در کاخ مردمی جشنواره رونمایی شد، با استقبال فراوان مخاطبان در این پردیس به سانس فوق‌العاده کشیده شد تا اولین انیمیشنی باشد که در جشنواره سی‌وچهارم به‌رغم وضعیت نامطلوب رخ داده به سانس فوق‌العاده کشیده شود. برای اکران این انیمیشن ابتدا یک سالن در پردیس ملت در نظر گرفته شده بود و با استقبال فراوانی که صورت گرفت، سالن 4 پردیس ملت نیز اضافه شد، تا بیش از 450 نفر به طور همزمان به تماشای این انیمیشن بنشینند. مضمون خوب، شخصیت‌پردازی و چهره‌پردازی جالب و صداگذاری باکیفیت این انیمیشن سبب شد تا اغلب مخاطبان تا اتمام فیلم روی صندلی‌های خود بنشینند و با رضایت از سالن نمایش بیرون بیایند.
 

باز هم فیلمی از ابراهیم حاتمی‌کیا و باز هم تیغ تیز روان شده از سوی خودنمایان سینما که اثر را فدای نگاه کینه‌ورزانه‌شان می‌کنند. در این زمینه محمد خزاعی، دبیر جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت دلنوشته‌ای را برای ابراهیم حاتمی‌کیا، کارگردان فیلم سینمایی «بادیگارد» منتشر کرد که در بخشی از آن آمده است:
« آقا ابراهیم!
وقتی به سرزمین پر از عشق و اعجاز، به خاک شهیدان، به ذره ذره زمین‌های سوخته خوزستان، به قله باشکوه دماوند، به حاج قاسم و لحظه لحظه غیرت مردان و زنان سرزمینم، به تو و به قهرمانانی چون تو  نگاه می‌کنم احساس غرور می‌کنم. هنرمندانی که شهیدوار از جانشان بر هنرشان می‌گذارند. و مهم نیست که عده‌ای هنوز با این حجم افتخار، ولع کسب مدال و افتخار در غرب را در سر می‌پرورانند. تو بحق فرزند زمانه خویشی، همچون دیده‌بانی که دورها را رصد می‌کند. مگر در عصر هجمه و نفوذ، در غرقابه مادیت، منیت و روزمرگی، چند فیلمساز و هنرمندمان فرزند زمانه خویشند؟ درست است که فیلمسازان بسیاری داریم که طی این سال‌ها و هنوز، دارند فیلم جنگی می‌سازند. خاطره‌نگاری دفاع‌مقدس را می‌کنند. فیلمسازان متعهدند و پایبند ایمان و آرمان‌شان هستند اما فیلم جنگی ساختن کجا و فرزند زمانه خویش بودن کجا؟ متاسفانه بسیاری‌شان درک درستی از زمانه خویش ندارند؛ درکی از جایگاه و موقعیت خویش در تاریخ و این زمان. شکی نیست که سوریه، عراق، لبنان، بحرین، یمن و جای جای این کره خاکی امروز میدان کارزار است. شکی نیست که نبرد حق و باطل در تازه‌ترین جلوه‌اش میان حقیقت و دروغ در جریان است. در سویی لشکریان جرار استکبار با تحریف دین خدا ایستاده‌اند تا بن دندان مسلح به تزویر و سلاح و در دیگر سو، مدافعان حرم. شیفتگان حقیقت،  مریدان ولایت و عدالت.
اما ابراهیم عزیز!
ما در سوریه نیاز به سرداران فرهنگی نداریم، نیاز به سرداران و افتخارآفرینان نظامی داریم که مشتاقان این وادی بی‌شمار و بسیارند ولی اینجا کارزار دیگری است. عرصه فرهنگ آوردگاه دیگری است. جنگ نرم نابرابری برپاست. در این کارزار نه به سرداران نظامی که به سرداران فرهنگی نیاز است. مرصاد فرهنگی در مقیاسی بزرگ‌تر در جریان است و فرزندان انقلاب و جنگ به شماها نیاز دارند.  هنرمندان سرزمین ما و امثال تو که مشعل‌دار این راهید و چند گام پیش‌تر، افق را نشان نسلمان می‌دهید. باید بجنگید و بمانید. همین جا. در قلب و متن جریان و خیبری بمانید و ادامه بدهید. درست است که در مسائل فرهنگی و سینمای امروز نسل جدیدی از سینماگران پرانرژی و مستعد در راه است. فیلمسازان جوان و جوانان با استعداد زیادی داریم. اما متاسفانه گویی در فضای تاریک و بی‌چراغ رها شده‌اند. فرمانده ندارند. پس بمانید و فرماندهی کنید. همچنان که تاکنون در بزنگاه‌های تاریخ معاصر و در پیچ‌های حساس در میدان حاضر بوده‌اید. در صحنه باشید و تا وقتی در صحنه‌ای دلمان قرص است. نسل‌مان به مردانی تکیه دارد که راوی شهیدند. راوی غرور و غیرت، سالک مکتب شهدا هستند نه سالکان مکتبخانه غرب...
آقا ابراهیم!
جشنواره‌ها می‌آیند و می‌روند. آنچه بر جای می‌ماند آثار ماست که فردا در ازای آن بازخواست می‌شویم. زرق و برق‌ها، تندیس‌ها و جایزه جشنواره‌ها فراموش می‌شوند. مهم این است که به‌عنوان هنرمند تا چه اندازه در مسیر فرهنگ و هنر متعالی گام برداشته‌ایم و چه سخت است در این عرصه، کسانی که آثار را ارزش‌گذاری و داوری می‌کنند که با انتخابی اشتباه جریانی را رقم خواهند زد که باید فردا پاسخگوی وجدان خویش و شهدا باشند. در نبرد با کفر، تحجر، جهل و داعش مرزها روشن است. جغرافیای دشمن معلوم است. موضع و جبهه آشکار است اما در کارزار فرهنگی و در نبرد با نظام سلطه که با استراتژی نفوذ تا ژرفای اندیشه‌ها و عاطفه‌ها دست درازی کرده، فضا بس ناجوانمردانه آلوده و وارونه است- تا نشان سم اسبت گم کنند/ ترکمنا نعل را وارونه زن....
ابراهیم عزیز!
ای دیده‌بان هنر انقلاب، در جایی گفته‌ای: احساس می‌کنم عقب افتاده‌ام. نه برادر. تو عقب نیفتاده‌ای. این حوزه فرهنگ ماست که عقب افتاده است و بعضی سینماگران هستند که در جا زده‌اند و غفلت مسؤولان و متولیان فرهنگی این روند را تا هنوز هم تشدید می‌کند. کار به جایی رسیده که قافله‌سالار انقلاب هم از فضای فرهنگی نگران است و شب‌ها خوابش نمی‌برد. تو صبور و مقاوم در وسط میدان ایستاده‌ای با پرچمی در اهتزاز و افقی روشن با انبوهی از نشان‌ها، یادگارها و پیام شهیدان و ققنوس‌وار ایستاده‌ای. بی‌شک، صیانت از ناموس، فرهنگ و غیرت فرهنگی هم به مکانیسم‌های حفاظتی شدیدتر و سخت‌تری نیاز دارد و معتقدم شماها، «گیت اشعه ایکس عرصه فرهنگ و سینما»یید. همانی که مسؤولان دغدغه‌اش را دارند ولی از امنیت قلمرو فرهنگ و هنر غافل شده‌اند. چندتایی چون تو، همچنان در کشاکش کشمکش‌های بیهوده دنیایی در شبیخون هجمه‌های نفوذ دشمنان، شاهراه شهیدان را نشان‌مان می‌دهند و بی‌شمار هنرمندانی که قرار بود روزی وارثان شهدا باشند برخی بر پای ایمانشان لرزیدند، برخی در خلوت عافیت غنودند و البته کمندمردانی چون تو که ماندند بر سر قرار، مردانی که ره‌توشه از مکتب اسطوره‌های شهید این دیار گرفته‌اند. هرچند، در فضای آلوده و سیاست‌زده شهرمان، انزوای هنرمندان متعهد، چندان نشانه خوبی نیست ولی خرسندیم که سایه مبارک رهبری بزرگ همچون ابر رحمتی بر سر ما گسترده است، در رخوت و غفلت برخی مدیران‌مان، عده‌ای در آغوش شبکه‌های رنگارنگ شهر فرنگ فرو می‌روند و کسانی هم، ژست افتخارشان، آلبوم عکس‌های یادگاری میهمانی‌های اغیار است.
آقا ابراهیم!
کاش آوینی و منتقدانی چون آوینی زنده بودند. کاش آوینی می‌بود و امروز بانگ اعتراضش را بر سر هنر مرده این دیار می‌زد. هنر خنثی، عافیت‌طلب و آلوده. باور کنیم که مدیریت فرهنگی در ادوار مختلف، به دلیل فقدان استراتژی روشن فرهنگی، ظرفیت‌های بسیاری را در سینما معطل گذاشته و صرفا به امور روزمره بسنده کرده است. و از این رو است که ما از مولفه‌ها، شاخص‌ها و ایده‌آل‌های فرهنگی دور شده‌ایم و خود را به روزمرگی مشغول ساخته‌ایم. واقعا کشوری دیگر با این اقیانوسی از ارزش‌های انسانی و الهی و گوهر تابناک فرهنگی چه می‌کرد؟ هنوز تلویزیون ما روایت جنگ‌های اول و دوم جهانی را پخش می‌کنند ولی هنرمندان ما، از جنگی که هم‌اکنون در آنیم، جنگی که دامن منطقه را شعله‌ور کرده و پیامدهایش در حال گسترش است غافلند و دکان‌داری هنر را می‌کنند و مسؤولان ما خواب‌زده‌تر از هر زمانی. و با ساده‌انگاری و بی‌توجهی مفرط از کنار گنجینه عظیم دفاع‌مقدس و فرهنگ مقاومت که همه پویایی ملی ما به آن وابسته است سرخوش و خوشحال می‌گذرند و دلشان خوش است که چند حکایت و هجو تصویری و طنز‌های آبکی سال با اقبال عامه روبه‌رو شده است. خوب گفته‌ای: چه کنیم که هنوز هم مثل زمان جنگ مسؤولان سمت شمال می‌ایستند،‌ در حالی که در جنوب جنگ است. خطر پشت مرزهای این کشور است و دوستان متوجه نیستند. در این میان اگر دغدغه و دلسوزی چند عزیز در نهادهای ارزشی نمی‌بود شاید حتی یک اثر ارزشمند و استراتژیک هم برای نمونه نمی‌داشتیم.
ابراهیم عزیز!
در صحنه بمان و محافظ فرهنگ، غرور و آرمان شهدا باش. نگذار بی‌انگیزه‌ات کنند. نگذار از صحنه خارج ات کنند. شاهراهی که امروز تا ژرفای خاورمیانه را در نوردیده به دیده‌بانان و محافظانی چون تو نیاز دارد. باور کنیم که سینمای ما، گرفتار نوعی الیناسیون غربی شده است. ویروسی که موریانه‌وار، ریشه فرهنگ و منافع ملی ما را می‌خورد. در این وانفسا، مام میهن فرزندان صالح و غیور را به کمک می‌خواند. پس با افتخار بمان و نگذار موج‌های مرده تو را به حاشیه بکشند. فرهنگ اصیل، انسانی و ناب ما، سال‌هاست که در میان چرخه باطل غفلت‌ها، ندانم‌کاری‌ها، خودباختگی‌ها و عافیت‌طلبی‌ها و دنیاگرایی‌ها در مرز فراموشی است و ملموس‌ترین نشانه‌های نفوذ فرهنگی را امروز شاهدیم که بسیاری از آن در سینما سر در آوردند و نیز از سینما سر برآوردند. مبادا روزی که جای خالی شماها را هنرمندانی پر کنند که نه به ایمان و نه به آرمان پایبندند. در میدان بمان و پرچم‌دار شهیدان باش و پیام‌رسان فرهنگ و هنری باش که امروز از برکت آن، بلاد اسلامی و جهان اسلام سربلند است. باور کن کم داریم هنرمندانی که دلتنگ آن روزها؛ خالص‌ترین روزها و شفاف‌ترین لحظه‌های تاریخ باشند.
هنوز دوره‌ات تمام نشده است.
بمان مربی. دوره‌ات تازه آغاز شده است....

ضرغامی: «سیانور» کیمیاست
عزت‌الله ضرغامی بعد از تماشای جدیدترین ساخته بهروز شعیبی مطلبی در تمجید آن نوشته است. او «سیانور» را کیمیایی در شرایط امروز سینمای ایران می‌خواند. عزت‌الله ضرغامی پس از تماشای این اثر در سینماهای مردمی یادداشتی درباره این فیلم سینمایی در صفحه اینستاگرام خود نوشته است:
امسال چند فیلم خوب در جشنواره هست. دیشب فیلم «سیانور» ساخته بهروز شعیبی را به‌همراه ایشان، آقای رضوی تهیه‌کننده و سایر عوامل محترم آن دیدم و از آنان تقدیر کردم. انحراف سازمان مجاهدین خلق در سال 54 و استحاله آن به یک سازمان مارکسیستی، با توجیه ضرورت علمی شدن مبارزه! و ناکارآمد بودن احکام و دستورات مذهبی! و پدید آمدن شخصیت‌های منفوری چون تقی شهرام و وحید افراخته که در نهایت منجر به شهادت مجید شریف‌واقفی و مرتضی صمدیه‌لباف می‌شود؛ اتفاق کوچکی در تاریخ مبارزه فرزندان ملت نیست و بازخوانی این حوادث می‌تواند عبرت‌آموز و چراغ راه آینده باشد. از جمله سکانس‌های ماندگار این فیلم؛ کنتراست 2 شخصیت اصلی فیلم، آقایان حامد کمیلی و بابک حمیدیان در نقش‌های وحید افراخته و مرتضی صمدیه‌لباف قبل از اعدام است که اوج هنری ترسیم صلابت و ثبات قدم نیروهای مذهبی و استیصال و درماندگی نیروهای بریده از دین است. بازی مهدی هاشمی در نقش رئیس تیم ساواک و خانم‌ها بهنوش طباطبایی و هانیه توسلی در نقش چریک‌های سازمانی و همچنین آقای بهروز شعیبی در نقش مجید شریف‌واقفی، همگی خوب و مکمل هم ‌است. دیالوگ‌های فیلم دقیق و منطبق بر واقعیات تاریخی است. سیانور، در فضای فعلی سینمای ایران، کیمیاست و باید قدر آن را دانست.

حاشیه‌های هفتمین روز جشنواره فیلم فجر
عدم اکران «یتیم‌خانه ایران» به دلیل نقص فنی
هفتمین روز برگزاری جشنواره سی‌وچهارم فیلم فجر همچون روزهای پیشین همراه با حضور افراد و چهره‌های سرشناسی در کاخ جشنواره بود که هنرمندانی چون فرهاد اصلانی، رضا فیاضی، منیژه حکمت، پرویز شهبازی و مهران غفوریان از جمله این افراد بودند که در برابر دوربین‌های عکاسان مستقر در برج میلاد قرار گرفتند. در این روز از سویی مدیران سینمایی مانند ایوبی به تماشای فیلم «دختر» میرکریمی نشستند و از طرفی محمد رحمانیان، کارگردان فیلم «سینما نیمکت» روی فرش قرمز نرفت که می‌تواند اعتراضی از سوی وی در عدم پذیرش فیلمش در بخش «نگاه‌نو» باشد.  اما مهم‌ترین مساله‌ای که در ساعات پایانی روز یکشنبه از سوی دبیرخانه جشنواره اعلام شد، عدم نمایش فیلم «یتیم‌خانه ایران»، جدیدترین ساخته ابوالقاسم طالبی بود که به دلیل نقص فنی، نمایش فیلم در برج میلاد لغو شد. در این باره ابوالقاسم طالبی اظهار امیدواری کرد این فیلم در یکی از سینماهای سطح شهر برای اهالی رسانه و منتقدان در آینده به نمایش درآید.  «یتیم‌خانه ایران» تنها فیلم بخش خارج از مسابقه جشنواره سی‌وچهارم فیلم فجر است که قرار بود از ساعت یک بامداد دوشنبه 19 بهمن در برج میلاد به نمایش درآید؛ فیلمی که بر مبنای داستانی از قحطی و خشکسالی عظیم ایران در سال‌های 1299 -1296 بنا شده و نگاهی تاریخی را دستمایه ساخت اثری سینمایی قرار داده است. اما سالن همایش‌های برج میلاد در روز هفتم جشنواره فیلم فجر یکی از کم‌حاشیه‌ترین روزهای این دوره را در برگزاری نشست‌های خبری جشنواره سپری کرد.

غیبت میرکریمی و شهبازی در نشست خبری جشنواره فجر!
انگار عدم حضور فیلمسازان مطرح در نشست خبری آثارشان دارد به یک اپیدمی ناگوار تبدیل می‌شود، چنانکه روز دوشنبه، رضا میرکریمی و پرویز شهبازی هم به صف غایبان این نشست‌ها پیوستند. این مساله موجب بلاتکلیفی خبرنگاران و عکاسان مستقر در کاخ جشنواره شده که با همه خستگی‌هایی که تا پاسی از شب برای تماشا و انعکاس اخبار دارند، در صبح هم منتظر نشست خبری و جلسه گپ و گفت با فیلمسازان و عوامل فیلم می‌شوند و این نادیده گرفتن از سوی برخی فیلمسازان می‌تواند نشانه‌ای از بی‌احترامی و بی‌توجهی به حق آگاهی‌مندی اصحاب رسانه قلمداد شود. این در حالی است که از سوی ستاد خبری جشنواره اعلام شد عدم حضور رضا میرکریمی در نشست صبح دوشنبه 19 بهمن‌ماه به دلیل کسالت کارگردان بوده است و نشست خبری فیلم سینمایی «مالاریا» نیز به دلیل اینکه پرویز شهبازی، کارگردان این فیلم تمایلی به حضور در نشست نداشت، از قبل تعطیل شده بود! مساله مهم در این میان واهمه برخی فیلمسازان در مواجهه با فضای نقد و نقادانی است که با نگاهی تیزبین در پی طرح معضلات فنی اثر نمایان شده هستند. در چنین فضای غبارآلودی نشست خبری فیلم «خماری‌»‌ نیز که قرار بود در ساعت 12 برگزار شود، به دلایل نامعلومی لغو شد.