مرتضی اسماعیل‌دوست: جشنواره سی‌وچهارم فیلم فجر ایستگاه پایانی را روز پنجشنبه 22 بهمن ماه با معرفی برگزیده بخش‌های مختلف پشت سر گذاشت. در جشنواره‌ای 10 روزه که یادها زنده شد و هر روز 5 تا 6 فیلم تا نیمه‌های شب به دیده مشتاقان سینمای ایران در کاخ جشنواره و نیز در سینماهای سطح شهر درآمد. جشنواره‌ای که گاه چنان عذاب‌آور به لحاظ سطح نازل برگزاری و کیفیت فیلم‌ها می‌شد که تنها عشق به سینما یاری‌دهنده روزهای عذاب‌آور و کسالت‌بار بود؛ فیلم‌هایی که برخلاف نشان‌گذاری مسؤولان سینمایی مبنی بر امید، غصه‌ها برافراشته و گاه نگاهی مغایر با اخلاق را در تصور وهم‌گونه سازندگان خود منظری برای نشاط و سرگرمی دانستند! اما بودند آثاری که در میان غبار نشسته در تصویر، به لحاظ درون‌مایه و فرم روایی با وجود حفره‌هایی در بیان توانستند فاصله خود را از سطح نازل مابقی آثار حفظ کنند. خوشبختانه همانطور که پیش بینی شده بود سیمرغ‌های این دوره بر شانه‌های آنها نشست.  فیلم‌های «ایستاده در غبار» و «ابد و یک روز» در مراسم اختتامیه جشنواره سی‌وچهارم رقابتی شانه به شانه را دنبال کردند، چرا که «ابد و یک روز» در 10 بخش و «ایستاده در غبار» در 8 رشته کاندیدا بودند که تقریبا در بخش‌های مختلف لایق‌ترین‌ها انتخاب شدند و فیلم قابل توجه «ابد و یک روز» شب طلایی اختتامیه را با کسب 7 سیمرغ در بخش «سودای سیمرغ» و 2 سیمرغ در بخش «نگاه نو» از آن خود کرد البته در میان معرفی کاندیداها حضور فیلم بدون ساختار و به هم ریخته «امکان مینا» با 9 بخت برای کسب جایزه جای ابهام باقی گذاشت که خوشبختانه هیچ سیمرغی را در شب اختتامیه کسب نکرد.
مراسم اختتامیه جشنواره که در برج میلاد و با حضور هنرمندان و مسؤولان برگزار شد، مانند همیشه همراه با گفته‌ها و حواشی بسیار بود، چنانکه در ابتدای برنامه، نامه دل‌انگیزانه(!) محمد حیدری خطاب به دبیر جشنواره سی‌وچهارم به گوش حضار رسید که در آن از انتخاب نوشته بود و از تراژدی، درام و زندگی که از این انتخاب روی می‌دهد و در پایان هم باز امید به میدان فراخوانده شد تا در نامه دبیر به خود تعریف از نقشی یابد که آینده را می‌سازد.  این نامه که همراه با سوزناکی آهنگی بود در پایان مفهوم امید را برای دبیر به بار نشاند، آنجا که حکم دبیری دوره بعدی جشنواره فیلم فجر را از رئیس سازمان سینمایی دریافت کرد. نکته قابل توجه در مراسم اختتامیه طراحی خلاقانه مجریان مراسم بوده که نورپردازی و جلوه بصری جذاب و گل‌آرایی قابل توجه در جلوی صحنه، شکلی متمایز به مراسم بخشید.  در اختتامیه جشنواره، فیلم «A157» عنوان بهترین مستند را در بخش «سینما حقیقت» از آن خود کرد و بهروز نورانی‌پور در هنگام دریافت سیمرغ با ابراز احساسات بسیار جایزه‌اش را به همسرش که در بالکن سینما مستقر بود، تقدیم کرد.  مهم‌ترین بخش مراسم وقتی بود که در غیاب ابراهیم حاتمی‌کیا و در حالی که این نام بزرگ توسط هیات داوران نادیده گرفته شده بود، هنرمندان سیمرغ‌دار روی صحنه با تقدیر از وی یاد و جایگاهش را در سینمای ایران یادآوری کردند، چنانکه محمدحسین مهدویان، کارگردان جوان و کاربلد فیلم «ایستاده در غبار» هنگامی که برای دریافت جایزه ویژه هیات داوران بخش «نگاه نو» به صحنه آمد، گفت: «افرادی مانند ابراهیم حاتمی‌‌کیا در سینما به این زودی‌‌ها متولد نمی‌‌شوند. قدر بزرگان‌‌مان را بدانیم. حیف است حاتمی‌‌کیا در اینجا حضور ندارد. ما جوان‌‌ها علاقه‌‌مندیم جایزه‌‌مان را از بزرگان سینمای ایران بگیریم». همچنین سیدهادی اسلامی پس از دریافت سیمرغ بلورین جلوه‌های بصری، جایزه‌اش را به حاتمی‌کیا تقدیم کرد.  بخش قابل توجه مراسم اختتامیه هنگامی بود که بهرام رادان، مجری بخش «سودای سیمرغ» نام پرویز پرستویی را با پیشوند عالیجناب برای کسب بهترین بازیگر مرد جشنواره اعلام کرد و هنرپیشه مطرح سینما روی صحنه پس از معرفی خود که ایفاگر نقش حیدر ذبیحی در فیلم «بادیگارد» بوده است، جایزه‌اش را اول به ابراهیم حاتمی‌کیا تقدیم کرد سپس به بازیگران شاخص تاریخ سینمای ایران. بخش تاثربرانگیز مراسم اختتامیه، حضور مادر پیر مرحوم ایرج کریمی به بهانه انتخاب فیلم «نیمرخ‌ها» در بخش هنر و تجربه بود که این مادر هنگامی که به سختی و با عصا روی صحنه آمد، به یاد فرزندش گریست.  در بخش هنر و تجربه فیلم‌های قابل توجه «ممیرو» و «سگ و دیوانه عاشق» هم کاندیدا بودند، در این میان انتخاب فیلم «چهارشنبه» تعجب‌برانگیز بود. در ادامه نگاهی اجمالی به ساختار فنی آثاری که در 2 روز پایانی جشنواره سی‌وچهارم به اکران درآمدند، صورت خواهد گرفت.
«گاهی» ساخته محمدرضا رحمانی
یک اثر به هم ریخته که تنها ادعای تجربه‌گرایی دارد و بیشتر ادابازی تعدادی بازیگران در سلفی گرفتن با موبایل است! فیلمی که بدون فیلمبردار و توسط گوشی همراه ضبط شد و هیچ رنگی از مدیریت کارگردانی در آن نمی‌توان یافت. نبود عناصر بیانی و فقدان لحن و درام در این اثر گسیخته، شکستی مطلق در بحث ساختار سینمایی را رقم زد.
در این میان، مساله مهم در انتخاب فرم و مدیوم روایت در سینمای ایران بوده که چندی است به بهانه مستقل بودن و کاهش هزینه‌های ساخت به سمت ژست فیلمسازی با امکانات گوشی همراه رفته است و لزوم توجه به این نکته را نزد فیلمسازان جاری می‌سازد که شکل متمایز فیلمسازی نباید عناصر و بایسته‌های ساخت اثری با مختصات سینما را ابطال سازد و فاکتورگیری از بخش‌هایی چون تصویربرداری نباید منتهی به گسست روایت شود. مساله مهم در فیلمی مانند «گاهی» این است که دلیل به‌کارگیری گوشی همراه برای ساخت اثر کاملا بی‌مفهوم به نظر می‌رسد، چرا که از طریق این مدیوم نه می‌توان به درونگاه کاراکترها نگاهی نزدیک‌تر یافت و نه فردیت پرسوناژها با خوداتکایی به روایتی ملموس مشخص می‌شود و در این میان نقش دکوپاژ، میزانسن و طراحی بصری و تشخص روایی به کل دور ریخته می‌شود.
 «لاک قرمز» ساخته سیدجمال سیدحاتمی
انگار کارگردان به دنبال آن بوده که همه دردها و رنج‌های مصیبت‌وار را به بهانه امید پایانی فیلم بر سرنوشت کاراکترهایش بدوزد! از این رو تلخی رخ داده در تمام دقایقِ پیش از سکانس انتهایی و امید جعلی پایانی هیچ کدام اصل و ریشه‌ای عمیق در تفکر را به دنبال نخواهند داشت.  کارکرد رنگ قرمز در فیلم از لاک دختر تا خون مادر چندان در درام اثر جای نمی‌گیرند و تنها می‌ماند قصه‌پردازی ملموس نویسنده که می‌تواند تماشاگر را تا پایان مجذوب دنبال‌سازی تقدیر شخصیت اصلی فیلم کند. کاراکتری که دلتنگی‌های نوجوانانه را با عروسکِ خواب‌های کودکی می‌جوید اما در درونِ همان ساخته چوبی پدر، موادی خانمانسوز را می‌جوید و مسیری از درد را تجربه می‌کند.  فیلم «لاک قرمز» در میانه دچار معضل اکثر فیلم‌ها شده و سکانس‌های بیهوده و موقعیت‌هایی خارج از روایت اصلی فیلم را در پیش گرفته و از این رو وحدت ساختاری اثر از بین می‌رود.
 «خانه‌ای در خیابان چهل‌ویکم» به کارگردانی حمیدرضا قربانی
فیلم «خانه‌ای در خیابان چهل‌ویکم» فضا و روایت را می‌شناسد اما در بیان نگاهش دچار لکنت می‌شود و موقعیت‌ها شاکله‌مندی خود را از دست داده و بحران رخ داده از رمقِ تعلیق می‌افتد.  قربانی در اولین ساخته سینمایی‌اش، قاب‌های هویدا با فضای زیست پرسوناژها را بخوبی نمایان می‌کند اما حفره‌های موجود در فیلمنامه توان جاری کردن ایده‌ها را به شکلی دراماتیزه دور می‌کند و فیلم از نیمه رها شده و گاه در برخی سکانس‌ها خارج از چارچوب تعیین شده قرار می‌گیرد.
 «خشم و هیاهو» به کارگردانی هومن سیدی
فیلمی که به دلیل بهره‌مندی از پرونده جنجالی شهلا جاهد می‌توانست تبدیل به درام جنایی قابل توجهی شود اما نتیجه به یکی از بدترین‌های جشنواره و بدترین فیلم ساخته شده توسط هومن سیدی تبدیل شده است.  «خشم و هیاهو» با نمایش جمله‌ای از ویلیام فاکنر روی پرده، نگاه شعارگرایانه خود را در بیان روایت آغاز کرده و در طول فیلم شاهد فرمی گسسته، لحنی الکن، ساختاری بی‌بنیان از وحدت روایی و درامی نابالغ می‌شویم که گاه از فرط دورماندگی از ایده به قهقرا می‌رود. سیدی حتی در چینش میزانسن و پیشبرد درام دچار اشتباه شده و موجب گرفتن تعلیق از اثر می‌شود. برای نمونه در سکانس طراحی شده برای اعتراف حنا، دختری که متهم به قتل همسر خسرو پارسا است، با میزانسن نامناسب فیلمساز شاهد دوری هیجان از مخاطب می‌شویم. همچنین تغییر زاویه دید و جابه‌جایی راوی به دلیل مبهم بودن پرونده قتل رخ داده به خام دستانه‌ترین شکل ممکن ارائه می‌شود تا «خشم و هیاهو» را با همه خلاقیت‌های پیمان شادمان‌فر در تصویربرداری و ایجاد نورهایی قرمز در جلوه‌گری خون نشسته در روایت با شکست مواجه کند.
«اینجا کسی نمی‌میرد» ساخته حسین کندری
حسین کندری در خیال خود تصور آن داشته که با نمایش فضایی دورافتاده و متروک و سربازی تنها در کنار مرز می‌تواند ایده دوگانگی شخصیت را نمایان کند اما ساخت اینگونه آثار که در مرز باریکی از توهم و واقعیت به سر می‌برند، نیاز به وجود فیلمنامه‌ای هدفمند و اجرایی هوشمندانه دارد تا تبدیل به اثری ماندگار چون «جزیره شاتر» شود. از این جهت نبود هرگونه پیش‌درآمد بر چرایی اتفاقات و فقدان طراحی مناسب در شکل توهم‌برانگیز جهان پرسوناژ، فیلم «اینجا کسی نمی‌میرد» را به عذاب نامیرای مخاطب در دقایق طی شده تبدیل کرده تا به جای وهم شخصیت در فیلم با وهم فیلمساز مبنی بر فیلمسازی مواجه شویم!
«سیانور» به کارگردانی بهروز شعیبی
شعیبی نشان داد که فیلمسازی را می‌داند و «سیانور» با وجود ضعف‌هایی که در پرده دوم روایت دارد، در قیاس با فیلمی چون «امکان مینا» که موضوعی مشابه درباره گروهک تروریستی منافقین بوده است، اثری سرپا است.  «سیانور» در اجرا دارای سکانس‌های هوشمندانه‌ای است که در خدمت روایت قرار دارد اما برای فهم مخاطبی که چندان با تاریخچه ننگین منافقین آشنایی ندارد، اثری کم‌مایه خواهد بود.
 «به دنیا آمدن» ساخته محسن عبدالوهاب
آخرین فیلم دوره سی‌وچهارم که غروب چهارشنبه در کاخ جشنواره اکران شد، «به دنیا آمدن» نام داشت که برخلاف شروع گنگی که همراه با سکانس‌های اضافه و بی‌ثمر با روایت فیلم بود، در میانه جان‌یافته و با پایانی گرانقدر به اتمام می‌رسد تا فیلمی قابل توجه درباره بحران آدمی در دل مدرنیته شهری را شکل دهد.  در این میان فیلمساز در برخی سکانس‌ها وارد موقعیت‌های دورافتاده‌ای شده و انتخاب اشتباه هدایت هاشمی برای بازی در این فیلم، خارج از بارکدگذاری پرسوناژ اصلی است.
 

سعید قاسمی: «سیانور» دومین فیلم بهروز شعیبی، کارگردان فیلم تحسین‌شده «دهلیز» است. وقایع فیلم جدید شعیبی که در جشنواره سی‌وچهارم رونمایی شد در سال 54 اتفاق می‌افتد. در پی ترور 2 آمریکایی توسط سازمان مجاهدین خلق، یک مامور ساواک با نام بهمنش (مهدی هاشمی) برای دستگیری عاملان ترور گمارده می‌شود. او بعد از تحقیقات متوجه می‌شود بین اعضای تشکیلات سازمان مجاهدین اختلافات ایدئولوژیک به وجود آمده و موجب دودستگی آنها شده است، بهمنش آنها را دستگیر می‌کند و دادگاه حکم به اعدام اعضای سازمان می‌دهد.  آنچه در «سیانور» باعث می‌شود مخاطب تا انتهای فیلم پا به پای کاراکتر‌ها پیشروی کند، نوع روایت قابل توجه فیلم است. روایتی که در شخصیت‌پردازی‌ها تا حد زیادی جز چند مورد در کاراکتر‌های مهم، موفق عمل می‌کند و اطلاعات مورد نیاز را بموقع در اختیار بیننده قرار می‌دهد.  سیانور فیلمی قصه‌گو است که می‌تواند قصه‌اش را تعریف کند و مخاطب را با خود همراه کند. تم اصلی فیلم و آنچه بهروز شعیبی در پی آن است، جداسازی یا به عبارتی سکولاریزه کردن انقلاب اسلامی ایران از جریان چپ مارکسیست است.  شعیبی این وقایع را با آمیختن به یک داستان عاشقانه، تبدیل به فیلمی جذاب کرده است. روایت فیلم به صورت خطی صورت می‌گیرد اما فیلمساز با استفاده از فلش‌بک‌ها و بازگشت‌های بموقع، از طرفی شخصیت‌پردازی‌ها را انجام می‌دهد از طرف دیگر داستان را به نحوی مطلوب پیش می‌برد به طوری که هر چه از زمان فیلم می‌گذرد ابعاد جدیدی از کاراکترها رو می‌شود. انتخاب این نوع روایت موجب شده روابط بین کاراکترها تا حد زیادی مناسب و به صورت قابل قبول تعریف شود.  در سیانور با 3 طیف از گروه‌های مختلف اما متصل به یکدیگر روبه‌رو خواهیم بود. طیف اول فریب‌خوردگانی هستند که با شعارهای پوچ و عملکرد براساس احساسات از مسیر اصلی خارج شده‌اند. شخصیت‌های هما (هانیه توسلی) و لیلا (بهنوش طباطبایی) در این طیف قرار می‌گیرند. هما از نامزد خود جدا می‌شود و بعد از پیوستن به سازمان یک ازدواج تشکیلاتی می‌کند اما بعد از مدتی همسرش از تشکیلات خارج می‌شود. هما از همسر و فرزندش جدا می‌شود تا به سازمان خدمت کند. او پس از گذشت مدت‌ها، با تیری که در بدن دارد به نامزد سابقش (پدرام شریفی) که حالا دستیار بهمنش است پناه می‌آورد. هر چه از روبه‌رو شدن هما و نامزد سابقش می‌گذرد و با دیالوگ‌هایی که بین آنها رد و بدل می‌شود هما به پوچ بودن و تهی‌مایگی آرمان‌های سازمان پی‌می‌برد. طیف سوم که محور اصلی فیلم بر پایه این طیف قرار دارد گروهی متشکل از مرتضی (بابک حمیدیان) و مجید (بهروز شعیبی) است که در مقابل گرایش سازمان به مارکس واکنش نشان می‌دهند. این واکنش موقعیتی دراماتیک را به وجود می‌آورد که تمام کشمکش‌های داستان حول این محور قرار می‌گیرند.  نکته قابل توجه سرنوشتی است که هر 3 گروه به آن دچار می‌شوند. مرگ غایت همه کاراکترهاست اما نگاه فیلمساز و روند داستان به گونه‌ای است که میان مرگ مرتضی و مجید که از ایدئولوژی آمیخته با دین برخوردارند با دیگران تفاوت محسوسی مشاهده می‌شود. مرگ این 2 شخصیت به منزله رستگاری است. این مطلب در نقطه مقابل عاقبت وحید قرار می‌گیرد انسانی که ادعای تغییر جهان را دارد. لحظه‌ای که او خبر محکومیت خود را می‌شنود اثری از آرامش در او دیده نمی‌شود. این امر بیانگر تزلزل و سستی عقیده‌ای است که وحید و همفکرانش به آن عمل کرده‌اند. مهم‌ترین مساله قابل توجه پرهیز شعیبی از شعارزدگی فیلم است. فیلم اگرچه در آستانه شعارزدگی قرار می‌گیرد اما به هیچ عنوان گرفتار آن نمی‌شود. این امر در رویکرد سانتی‌مانتال روابط عاشقانه هم به چشم می‌خورد. فیلم خود را اسیر روابط سانتی‌مانتال نمی‌کند. از نکات قابل توجه فیلم، اکسسوار و طراحی صحنه تحسین‌برانگیز آن است که کاملا تداعی‌کننده دهه 50 است. فیلمبرداری درخشان علی برازنده کمک زیادی به این فضاسازی کرده است.  با همه این تفاسیر اگر کمی در بسط روابط بویژه رابطه دانشجوی پلیس با مامور ساواک و مساله کستینگ دقت بیشتری به عمل می‌آمد، فیلم به مراتب از کیفیت بیشتری برخوردار می‌بود.

اسامی برندگان بخش «سودای سیمرغ»
شب سیمرغی «ابد و یک روز»
گروه فرهنگ و هنر: سرانجام پس از 10 روز رقابت و اکران فیلم‌های جشنواره سی‌وچهارم، جوایز بخش‌های مختلف در مراسم اختتامیه جشنواره اعلام شد و سیمرغ‌ها در بخش «نگاه نو»، «سینما حقیقت»، «هنروتجربه» و «سودای سیمرغ اعلام شدند. همچنین فیلم «نفس» ساخته نرگس آبیار جایزه بهترین فیلم با نگاه ملی را دریافت کرد و انیمیشن «فهرست مقدس» ساخته محمدامین همدانی هم جایزه بهترین انیمیشن را دریافت کرد. همچنین در بخش بهترین فیلم از نگاه تماشاگران که به شکلی مکانیزه به رأی‌گیری مردمی در سینماهای سطح شهر درآمد، فیلم «ابد و یک روز» با کسب 61/3 از 4 در صدر فیلم‌های برگزیده آرای مردمی قرار گرفت و سیمرغ این بخش را هم به جوایز خود اضافه کرد. در رتبه دوم بهترین فیلم تماشاگران هم فیلم «بادیگارد» با 43/3 ایستاد و فیلم «ایستاده در غبار» با 13/3 سوم شد.
اسامی برندگان بخش «سودای سیمرغ»
بهترین جلوه‌های بصری: سیدهادی اسلامی برای فیلم «بادیگارد»
بهترین جلوه‌های ویژه میدانی: ایمان کرمیان برای فیلم «ایستاده در غبار»
بهترین چهره‌پردازی: سعید ملکان برای فیلم «ابد و یک روز»
بهترین طراحی صحنه و لباس: محمدرضا شجاعی برای «ایستاده در غبار»
بهترین صدا: حسین مهدوی، محمدرضا دلپاک و سعید بجنوردی برای فیلم «لانتوری»
بهترین موسیقی متن: محمدرضا علیقلی برای فیلم‌های «امکان مینا» و «دختر»
بهترین تدوین: بهرام دهقانی برای «ابد و یک روز»
بهترین فیلمبرداری: پیمان شادمان‌فر برای خشم و هیاهو
بهترین نقش مکمل مرد: نوید محمدزاده برای بازی در فیلم ابد و یک روز
بهترین نقش مکمل زن: شبنم مقدمی برای بازی در فیلم‌های نفس و زاپاس
بهترین بازیگر نقش اول مرد: پرویز پرستویی برای بازی در فیلم بادیگارد
بهترین بازیگر نقش اول زن: پریناز ایزدیار برای بازی در فیلم ابد و یک ‌روز
بهترین فیلمنامه: سعید روستایی برای نگارش فیلمنامه ابد و یک‌ روز
بهترین کارگردانی: سعید روستایی برای فیلم ابد و یک روز
بهترین فیلم: حبیب والی‌نژاد برای تهیه‌کنندگی فیلم ایستاده در غبار

سیدمحمود رضوی، تهیه‌کننده فیلم «سیانور»:
با این هیأت داوران معلوم بود کاندیدا نخواهیم شد
سیدمحمود رضوی در نشست فیلم «سیانور» که با حضور عوامل فیلم  و اهالی رسانه در کاخ جشنواره برگزار شد، با انتقاد از نحوه انتخاب داوران جشنواره سی‌وچهارم عنوان کرد: وقتی در ابتدا ترکیب هیأت داوران را دیدم به بهروز شعیبی گفتم از این ترکیب یک کاندیداتوری هم برای ما بیرون نمی‌آید! با این حال رضوی تاکید کرد: در کشور هیچ فیلمسازی را نمی‌توانید پیدا کنید که بگوید جشنواره برایش مهم نیست، چون مهم است و این جشنواره جشن سینمای ایران و آغاز سال سینمای ایران است. ما هم جشنواره را قبول داریم و به داوری‌هایی هم که وجود داشته، احترام می‌گذاریم. همچنین بهروز شعیبی، کارگردان فیلم «سیانور» در این نشست ضمن انتقاد از داوری صورت یافته، گفت: متاسفانه جشنواره تبدیل به تخم‌مرغ شانسی شده که هر سال اتفاق عجیبی در آن می‌افتد.

انتقاد عوامل فیلم «لاک‌قرمز» به شیوه ادبیاتی نقد در برنامه «هفت»
نشست خبری فیلم سینمایی «لاک قرمز» در حالی برگزار شد که عوامل فیلم نسبت به توهین رخ داده در برنامه «هفت» به این فیلم بشدت دل‌آزرده بودند.  در این نشست ‌محمدرضا سکوت مدیر فیلمبرداری فیلم سینمایی لاک قرمز در واکنش به اظهارات منتقد برنامه هفت که فیلمبرداری این فیلم را «احمقانه»، «حال بهم‌زن» و «تهوع‌آور» توصیف کرده بود! گفت: در تمام مدت فعالیت حرفه‌ای‌ام متاسفانه هیچکس به اندازه برنامه هفت به حرفه ما توهین نکرده بود. به نظر من اینکه با چنین الفاظی درباره یک فیلم صحبت کنیم، نقد تخریبی است و خیلی‌ها فکر می‌کنند در برابر اینها باید سکوت کرد اما من جمله‌ای را از امام خمینی در ذهن دارم که فرمودند «هنر دمیدن روح در انسان‌هاست» ولی در برنامه زنده تلویزیونی به ما توهین می‌شود.

منوچهر محمدی، تهیه‌کننده سینما:
می‌خواهند حاتمی‌کیا را ذبح کنند!
منوچهر محمدی، تهیه‌کننده سینما گفت:  دستگاه‌های مربوط به حوزه سینما باید آستانه تحمل خود را به سطح کارهای فیلمسازانی مانند حاتمی‌کیا برسانند.  منوچهر محمدی، تهیه‌کننده سینما در گفت‌وگو با برنامه «سینما ملت» اظهار کرد: یک درد و مشکل کلی‌تر این است که جشنواره فجر، بعد از 34 دوره که وارد عمر میانسالی خود شده و باید علائم پختگی و بلوغ در همه اجزا و شاکله آن دیده شود، به نسبت نخستین دوره‌ها، گرفتار زرق و برق و حواشی شده است.  این تهیه‌کننده درباره اجحاف رخ داده درباره حاتمی‌کیا در این دوره گفت: شخص حاتمی‌کیا را انسانی دغدغه‌مند و دارای آرمان می‌دانم و چنین شخصی قطعا خروجی خوبی نیز ارائه می‌دهد. اگر فیلم بادیگارد هیچ حرفی ندارد و بخواهیم سرپوش غیرمنصفانه و عامدانه بر همه توانایی‌های حاتمی‌کیا در کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی بگذاریم، باز هم حرفی در این فیلم هست که تهیه‌کنندگان و مخاطبان را به این احساس می‌کشاند که نسل 57 که نسلی آرمانی بودند، اگر شرایط اقتضا کند حاضر است به خاطر نسل 94 خود را قربانی کند.  محمدی افزود: نمی‌دانیم چرا «بادیگارد» تا این حد مورد بی‌توجهی و ظلم واقع می‌شود و اصلا این قضیه را درک نمی‌کنم. احساس می‌کنم امروز حاتمی‌کیا ذبح می‌شود و فردا نوبت من و دیگران خواهد بود.

حاج‌صادق و خانواده شهیدان واقفی و صمدیه‌لباف  «سیانور» را دیدند
«سیانور» دومین اثر سینمایی بهروز شعیبی در آخرین روز جشنواره ۳۴ فیلم فجر در سالن اصلی برج میلاد اکران شد و میهمانان ویژه‌ای به خود دید. چنانکه حضور حاج‌صادق آهنگران در سالن رسانه‌ای برج میلاد جلب توجه کرد و نیز حضور خانواده‌ شهیدان مجید شریف‌واقفی و مرتضی صمدیه‌لباف برای تماشای این فیلم قابل توجه بود.  فیلم «سیانور» به بخشی از حوادث ننگین رخ داده توسط گروهک تروریستی منافقین در ابتدای انقلاب اسلامی و انشعاب رخ داده در این گروه پیش از انقلاب میان نیروهای مسلمان و خائنان مارکسیست می‌پردازد.

محمدامین همدانی، کارگردان انیمیشن «فهرست مقدس»:
فجر بهترین جایی بود که انیمیشن را جدی بگیرند
کارگردان انیمیشن «فهرست مقدس» که در مراسم اختتامیه بعد از کسب عنوان بهترین انیمیشن این دوره طی سخنانی لزوم توجه مسؤولان را نسبت به مدیوم انیمیشن خواستار شده بود، گفت: دوستان به ظاهر نگاه ویژه‌ای داشتند و می‌خواستند انیمیشن را از چشم مخاطب بربایند. نکته این است که شاید بعضی‌ها احساس خطر و فکر می‌کردند جای‌شان تنگ می‌شود که البته این تفکر کودکانه‌ای است و به دلیل محافظه‌کاری و عدم بلوغ عده‌ای است. به گزارش تسنیم، وی افزود: همین تفکر بهانه‌ای دست جشنواره فجر داد که انیمیشن‌های ما انیمیشن‌های بدی هستند و اگر دیده نشوند به نفع انیمیشن کشور است. این دیدگاه اگرچه در ظاهر خیرخواهانه است اما ترس از تزلزل جایگاه عده‌ای را نمایش می‌دهد. ترس از این موضوع که قرار است هادی محمدیان‌های جدیدی اضافه می‌شوند و این موضوع رزومه عده‌ای را خراب می‌کند. من فکر می‌کنم افرادی صف‌بندی‌هایی را انجام دادند که انیمیشن‌های انقلابی با افراد انقلابی را تفکیک کنند و سعی دارند با ما دشمنی کنند. همدانی درباره‌ فرصت از دست‌رفته وزارت ارشاد و ظرفیت بالای سینمای انیمیشن صحبت کرد و گفت: فجر بهترین جایی بود که انیمیشن را جدی بگیرند و البته هزینه‌ای هم برایشان نداشت. فقط کافی بود تا 2 اکران خوب به انیمیشن‌ها می‌دادند. مگر یک سیمرغ چه قدر هزینه می‌برد؟ انیمیشن‌ها هر کدام چیزی در حدود یک میلیارد هزینه دارد درحالی‌که یک سیمرغ شاید در نهایت 5 میلیون برای وزارتخانه خرج داشته باشد. اینها هزینه‌ای برای وزارت ارشاد نیست اما در مقابل، آنها جدی شدن صنعت انیمیشن و ورود سرمایه‌های خصوصی و چرخیدن چرخ سینمای انیمیشن را به‌دست می‌آوردند که می‌توانستند به همین راحتی روی این موج‌ سوار شده و آن را به نام خود تمام کنند.