مرتضی اسماعیل‌دوست: جشنواره سی‌ویکم موسیقی فجر در سالن‌های رودکی، نیاوران، وحدت، برج میلاد، ارسباران و سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی تهران در حال برگزاری است و نوازندگان و خوانندگان ایرانی و خارجی در این چند روزه به اجرای برنامه‌های خود پرداختند؛ جشنواره‌ای که به طور رسمی در سال 1364 فعالیت خود را با نام «جشنواره سرود و آهنگ‌های انقلابی» آغاز کرد و در اولین دوره‌اش 20 گروه به اجرای برنامه پرداختند تا اولین رویداد مهم موسیقایی در بعد از انقلاب شکل گیرد. اما رویه جدیدی از این رویداد سالانه پس از پایان جنگ تحمیلی و با عنوان «جشنواره موسیقی فجر» از سال 1368 رونمایی شد که منتقدانی نیز در این سال‌ها با خود داشت و برخی نیز بدون توجه به این جشنواره، سکوت را به اعتراض ترجیح دادند!
اما ششمین روز از برگزاری سی‌ویکمین دوره جشنواره‌ موسیقی فجر، اجراهای قابل توجه و متفاوتی را به لحاظ کیفی به خود دید که از جمله اجرای دوئت زهی ستاره بهشتی و پانیذ فریوسفی در تالار رودکی بود که تعدادی از آهنگ‌های جدید و ارزنده آهنگسازان مطرح ایرانی از جمله شاهین فرهت، هرمز فرهت، مهرداد پاکباز، علی رادمان، امین هنرمند، صنم قراچه‌‌داغی، علی بیرنگ و محمدرضا تفضلی با سازهای ویولن و ویولا به دیده نظر مخاطبان علاقه‌مند به هنر پنجم رسید. از جمله موارد ارزنده در این برنامه توضیحاتی بود که هر آهنگساز پیش از اجرای نوازنده‌ها درباره فرم و ساختار آثار نوشتاری خود می‌داد به طوری که در اولین بخش، آهنگی ساخته شاهین فرهت که دارای
3 موومان بود به اجرا درآمد و این هنرمند پیشکسوت به سخنانی کوتاه درباره نوع نگاهش در این اثر پرداخت. اوج هیجان اجرای این برنامه هنگامی بود که ساخته‌ای از محمدرضا تفضلی به اجرا درآمد که همچون موجی خروشان آغاز شد و در نهایت به دریای آرام احساس درآمد. دوئت او متشکل از دو موومان بود که اولی قطعه‌ای پرهیجان و با آرشه‌های سریع نوازندگان شکل گرفت و بخش دوم به ملایمت و با خلاقیت‌های 2 نوازنده به اجرا درآمد. از دیگر برنامه‌های قابل توجه در روز دوشنبه اجرای خواننده مطرح سبک «فادو» از پرتغال بود. «کمانه» به همراه 3 نوازنده به صحنه تالار وحدت آمد تا برای اولین بار این نوع موسیقی حزن‌انگیز را در ایران اجرا کند. این خواننده یکی از پیشتازان نسل جدید خوانندگان مرد فادوی پرتغال است که برنده‌‌ جایزه‌‌ نخست «شب بزرگ فادو»، نامزد بهترین آهنگ اصیل اسکار ۲۰۱۲، برنده‌‌ جایزه‌ بهترین آلبوم انتخاب مردمی در پرتغال و نامزد بهترین خواننده‌ جایزه‌ گولدن گلوبز پرتغال بوده است و حضورش در ایران و میان جشنواره‌ای نه‌چندان مطرح قابل توجه است. اما حضور دوباره شهرداد روحانی، آهنگساز برجسته ایرانی، شکوهی دیگر به برج میلاد در شب دوشنبه داد. اجرای قطعاتی چون «قطره‌های باران»، «جشن دهقان»، «سایه چمن»، «اسب ایرانی»، «سفری کوتاه»، «مجنون»، «باغ ایرانی»، «سیمای جان» و «کردی روی نت سل» که پیش از این نیز توسط او در ایران اجرا شده بود، با تشویق حاضران در سالن همراه شد تا روزی متفاوت در جشنواره سی‌ویکم موسیقی فجر رقم بخورد. در بخش دوم اجرای شهرداد روحانی از سی و یکمین جشنواره بین‌المللی موسیقی فجر، قطعه‌‌ای از ساخته‌های استاد مصطفی کمال‌‌پورتراب که در سالن حضور داشت، با عنوان «کاپریس ایرانی» به اجرا درآمد. همچنین اجرای موسیقی جاودانه فیلم «روانی» اثر برنارد هرمان از دیگر برنامه‌های این گروه ارکستر بود. در این روز طبق جدول اعلام شده قرار بود موسیقی راک کاوه یغمایی هم در سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی تهران به اجرا درآید که به دلیل برطرف نشدن مجوز این خواننده لغو شد.
 

«داستان‌های میان رودان» اثری است پست‌مدرن با مولفه‌های جهان کمدی مرسومش، نمایشی که این روزها در تماشاخانه ایرانشهر میزبان مشتاقان تئاتر است. «داستان‌های میان رودان» نمایشی 3 اپیزودی از 3 پادشاه بین‌النهرینی است: این ‌رشتور از آشور، حمورابی از بابل و شمسی‌عدد از کلده. هر یک از پادشاهان، تاج بر سر برای خود داستانی مستقل دارند. هر یک شخصیتی مجزا و هر یک برای خود روایتی دارند. به گزارش تسنیم، در این میان جای تامل بر واقعیت تاریخی شخصی چون حمورابی خواهد بود. حمورابی برای ما نماد تدوین قانون است. 42 سال حکومت کرده است و سارگون کبیر هم اختلاف تاریخی زیادی با شخص حمورابی دارد. این هم بخشی از بازی تاریخی است که در نمایش «داستان‌های میان رودان» شاهد آن هستیم. لذا این بازی تاریخی- زبانی چه کارکردی دارد و اصولاً به چه علت واجد اهمیت است؟  برای یافتن پاسخ مناسب ناچاریم به چند نظریه زبان‌شناسی رجوع کنیم و شاید وجود این نظریه‌هاست که درک نمایش علی شمس را کمی مشکل کرده است. درواقع مخاطب مجهز به نظریات ادبی و آگاه به انواع ادبی درک بالاتری نسبت به نمایش علی شمس خواهد داشت.
یکم: بخشی از این نظام ادراکی به نگاه یاکوبسنی به زبان بازمی‌گردد که در آن 2 مفهوم استعاره و مجاز تبدیل به اصول دستگاه نشانه‌شناختی می‌شود. در این دستگاه هنرمند به کمک واژگان جهانی را خلق می‌کند که در آن واژگان معانی خود را از دست می‌دهند و این بار در جایگاه دیگر می‌نشینند. در اینجا یک واژه در محور جانشینی یا همنشینی معنی دیگری پیدا می‌کند. برای مثال درباره کلمه تبلت که به جای کلمه لوح یا سنگ‌نبشته آمده است این تبادل لغت براساس شباهت جانشین لغت اصلی شده است. این رویه تبدیل به یک هزارتوی جذاب می‌شود که ما را به‌عنوان مخاطب درگیر می‌کند. یک معماست برای حل کردن و دریافت ریزه‌کاری‌های نویسنده. ولی این مهم در متن رخ داده است و حال این سوال مطرح می‌شود در اجرا چه کارکردی می‌تواند داشته باشد؟ اصلاً دستکاری یک لغت و پدید آوردن یک معنی جدید برای یک واژه آشنا، چه کمکی به اجرا می‌کند؟  جواب این سوال را باید در خود اجرا یافت، در میزانسن‌هایی که منجر به خلق تصویر می‌شود. برای این مهم یک مثال شفاف می‌زنم. در صحنه‌ای که طاعون با شمسی‌عدد وداع می‌کند، شمسی‌عدد بیتی مشهور از سعدی نقل می‌کند. این اتفاق در ابتدا به واسطه مصرف افیون و مسکرات توسط شمسی‌عدد آماده‌سازی شده است.  در گام بعد در دستگاه نمایشی «داستان‌های میان رودان» درهم‌ریختگی تاریخی عادی‌سازی شده است. پس شمسی‌عدد براساس قواعد نمایشی این بیت مشهور «ای کاروان آهسته ران» را نقل می‌کند. در این لحظه کاروان حامل طاعون حرکتش را کند می‌کند.  نکته مهم این است که شاه‌بیت سعدی خود بار استعاری دارد و مفهومش حرکت آهسته کاروان نیست اما علی شمس معنی حقیقی و باطن معنا را دگرگون می‌کند و این مهم به واسطه تصویرسازی رخ می‌دهد و معنی مدنظر کارگردان در اثر جاری می‌شود.  از آنجا که این رویه تبدیل به اسلوب پاردویک شمس شده است، این اتفاق 3 بار تکرار می‌شود و در بار سوم کاروان تندتر از گذشته به حرکتش ادامه می‌دهد. این سرعت گرفتن نقض دستگاهی است که کارگردان در نظر گرفته است و تبدیل به المانی کمیک می‌شود.
دوم: لودویگ ویتگنشتاین در کتاب پژوهش‌های فلسفی با بیان 2 اصطلاح بازی زبانی و
 meaning in use (معنا در کاربرد) باب جدیدی به جهان زبان‌شناسی گشود. در این باب نو کلمات دیگر آن دستگاه سینه به سینه نبود که هر واژه نماینده یک مفهوم یا شیء یا هر چیزی که انسان برای بیانش نیازمند خلق کلمه بوده است؛ بلکه در دستگاه زبانی بشر، آنچه موجب خلق واژه می‌شود کاربرد آن است. در اینجا کلمه‌ای چون تبلت که نشانه‌ای زبانی اشاره‌گر به یک وسیله الکترونیکی است، در یک کاربرد دیگر معنی لوح سنگی پیدا می‌کند. درک این نشانه‌ها نیز در بازی زبانی ممکن می‌شود. تکرار این نشانه فضایی برای مخاطب ایجاد می‌کند تا قواعد بازی را دریابد و اکنون او به زبان جهان اثر آشنا می‌شود. در واقع او یک زبان جدید می‌آموزد. اهمیت این رویداد در خلق یک دستور زبانی تازه برجسته می‌شود؛ جایی که علی شمس مدام به خلق مصادیر جعلی دست می‌زند. مشکل زبان فارسی در کمبود افعال سالم دست نویسنده را باز می‌گذارد تا مدام مصادری چون لشگرانیدن، آفتابیدن و... بسازد. این رویه در اجرا نیز نمود پیدا می‌کند. زمانی که حمورابی به معرفی برادران خود می‌پردازد، طبق اصل پاردوی زبانی نمایش آنان را با عناوین حمورقرمز و حمورزرد معرفی می‌کند ولی این واژه به تنهایی کفایت نمی‌کند.  علی شمس در انتخاب لباس بازیگران رنگ‌ها را دخیل می‌کند تا نام‌ها در کاربردشان نیز برجسته شوند. این مساله درباره وضعیت اعتیاد اپیزود شمسی‌عدد نیز بارز است و کلیت اعتیاد در یک بازی زبانی به چیز دیگری تبدیل می‌شود.
سوم: پست‌مدرنیسم همانند نگاهش واجد نوعی سیلان است. سیالیت پست‌مدرنیسم به حدی است که نمی‌توان مکتبش خواند و نه جریان و نه حتی یک نحله فکری. پست‌مدرنیسم شاید چیزی شبیه آرت‌نوو باشد که در هر گوشه دنیا، در واکنش به یک وضعیت ثابت، عده‌ای هنرمند یا متفکر می‌خروشند و موضعی جدید پدید می‌آورند. البته تفاوت آرت‌نوو و پست‌مدرنیسم در آن است که پست‌مدرنیسم دریدا و بارت و لیوتار و بودریار داشت و آرت‌نوو هیچ‌یک را در چنته نداشت. پس عمر آرت‌نوو کوتاه بود و مکاتب بسیار علیه آن شوریدند و پست‌مدرنیسم مدام در خود نقیض خود را تولید می‌کند.  از کلمه نقیض سخن به میان آمد و باید یادی کرد از نقیضه که معادل عربی- فارسی برای پارودی است. نمایش «داستان‌های میان رودان» از لحاظ قالب ادبی یک پارودی است. پارودی بر تاریخ و زبان فارسی که با استفاده از صدای یک مترجم سخنگو آن را برجسته‌تر می‌کند. با این حال وجوه زبانی آن بر وجوه تاریخی چیره شده است. این چیرگی به واسطه تامل نویسنده برای دریافت یک نکته است: چرا به این شیء چنین می‌گوییم؟ این سوالی است که شاید ذهن همه ما را درگیر خود کرده است و بارها و بارها مرورش کردیم ولی به نتیجه‌ای نرسیدیم. مثلاً چرا به تهران می‌گویند تهران؟ جواب‌ها بسیار است، چرا که صاحب جواب نیز مثل ما درگیر بوده است. شاید ما نیز برای این کلمه معنی و وجه تسمیه نشأت گرفته از ذهنیت خود بیابیم؛ لیکن جواب صددرصد صحیح نیست و تنها یک حدس و گمان است. نمایش علی شمس جهانی در برابر ما می‌گشاید که در آن این حدس و گمان‌ها طنازانه می‌شود. او ما را دعوت می‌کند کمی از این جدیت بکاهیم و نگاهی کمیک به این سوالی ابدی و ازلی داشته باشیم. این قدرت جهان پارودی است که یک موضوع جدی با جدیت به چالش کشیده شود ولی در بستر کمدی. این وضعیت پارودی در نوع اجرا نیز متجلی می‌شود. کافی است به پرواز کردن این‌رشتور یا صندلی‌های پنوماتیک شمسی‌عدد یا آن معلق‌شدگی حمورابی توجه کنید که هیچ وجه تاریخی ندارد ولی جهان پست‌مدرن اثر به ما اجازه می‌دهد هر آنچه در تاریخ برای ما ارزش همزمانی دارد، اکنون در زمانی بررسی‌اش کنیم. این پیچیدگی در اثر است که نمایش علی شمس را جذاب می‌کند و شاید همین باعث شود مخاطب راحت‌الحلقوم دوست آن را پس بزند.

تنها 158 سال از نگارش و سپس به اجرا درآمدن نخستین متون فارسی نمایش می‌گذرد. «دراما» به عنوان هنری که تا به آن روز در ایران و فرهنگ ایرانی ناآشنا بود با ظهور خود ابتدا به صورت یک سرگرمی برای عوام و رفته‌رفته به عنوان نیازی از سوی روشنفکران برای ارتباط و تفهیم هرچه بیشتر مسائل روز برای توده مردم، جای خود را در فرهنگ و هنر این مرز و بوم به دست آورد. اینکه چرا هنر دیالکتیک به عنوان یک عرصه قدرتمند شاید چند هزار ساله هرگز جایی در ایران نداشته است مطلبی است که در قصد این یادداشت نمی‌گنجد، نکته حائز اهمیت بررسی سیر رشد و پیشرفت تئاتر نوظهور در این کشور است. فرهنگ شفاهی و عمدتا تصویری، زبان و ادبیات غنی، پیشینه تاریخی پربار، فرهنگ منظوم و هم به نثر و البته حضور افراد دلسوز پتانسیل لازم
بخشیده و امکان جبران بخشی از عقب‌افتادگی تاریخی را فراهم کرده است. همان‌گونه که در تئاتر دنیا تغییر و تحولات بنیادین، چه از منظر تئوریک و چه در بحث عمل رخ داده و اصطلاحا «چرخ» تئاتر در 2 دهه قبل به «ماشین پیشرفته» تئاتر بدل شده است، تئاتر نوپای ایران نیز سعی در همپایی با این تغییر و تحولات کرده است. احداث تماشاخانه‌هایی که روز‌به‌روز هم بر تعداد آنها افزوده می‌شود، موید این نکته است که هنر، بویژه هنر تئاتر رفته‌رفته به صورت یک نیاز برای قشر هنرمند و هنردوست و حتی مخاطب عام احساس می‌شود. از این‌رو در دوران متفاوت امروز، میدان برای روی صحنه آمدن نوباوگان تئاتر هموارتر شده و دانشجویان هنر نمایشی می‌توانند بیشتر به آتیه حرفه‌ای نظر بیفکنند. این منش ایجاد فضای کار برای دانشجویان (خواه فقط ایجاد فضای فیزیکی - جغرافیایی) به ارتقای سطح تئاتر کشور کمک شایانی می‌کند، چراکه موجب دیده شدن چهره‌های نو و به تبع آن فکرها و ایده‌های تازه‌ای در صحنه آفرینش و خلاقیت هنری می‌شود که این موقعیت موجب از بین رفتن یکنواختی در اجراها و روی کار آمدن تنوع در اجراهای نمایشی می‌شود. اما نکته قابل توجه در اینجاست که با وجود این پیشرفت‌های فنی قابل اشاره، یکی از پایه‌ای‌ترین و اساسی‌ترین نیازهای تئاتر ما سیراب نشده باقی مانده است که همان مقوله بازیگری است. استاد یوجینو باربا در خطابه‌ای مکتوب در کتاب فرهنگ انسان‌شناسی تئاتر می‌گوید: «بعضی از بازیگران شرقی و غربی صاحب کیفیات خاصی هستند که تماشاگر را بلافاصله تحت تاثیر قرار می‌دهند و توجه او را جلب می‌کنند. حتی زمانی که این بازیگران نمایشی سرد و فنی ارائه می‌دهند نیز این امر وجود دارد. مدت‌ها من فکر می‌کردم این امر ناشی از فنی خاص یا قدرت ویژه‌ای است که بازیگر دارد و آن را با سال‌ها کار و تجربه به دست آورده است. اما چیزی که ما به آن فن می‌گوییم در واقع استفاده خاصی از بدن است». هنگامی که نمایشی روی یک صحنه تئاتری متولد می‌شود، ثروتی هنگفت در برابر چشمان مخاطبان قرار می‌گیرد. سرمایه‌ای بی‌بدیل و پتانسیلی بی‌مانند که با کمال تاسف در بسیاری موارد توسط کارگردانان و حتی صاحبان این ثروت یعنی بازیگران نادیده گرفته می‌شود. این ثروت عظیم، «بدن» بازیگران است. با وجود تمام پیشرفت‌ها و نوآوری‌ها در عرصه تئاتر ایران، مساله بدن همواره به صورت پدیده‌ای مهجور، کم‌شناخته و بکر باقی‌مانده است. عنصری که در تئاتر جهان قرن‌هاست جای خود را به عنوان یکی از اصلی‌ترین ستون‌های هنر نمایش یافته روز‌به‌روز بر دانش احاطه داده و اشراف بر آن افزوده می‌شود و به راستی غفلت هنر نمایش در ایران به عنوان یک علامت سوال عظیم در آمده است، در صورتی که شناخت بدن و کنترل آن توسط بازیگر را می‌توان یک خیزش رو به جلو در عرصه بازیگری برشمرد؛ خیزشی که به نوبه خود می‌تواند کمک شایانی برای ارتقای سطح تئاتر کشور باشد. از این رو در سلسله مباحثی تئوریک سعی بر ارائه شیوه صحیح استفاده از ظرفیت‌های نمایشی در تزریق حس اثر به مخاطب خواهیم داشت.

مدیر امور موسیقی ارسباران:
میزبانی جشنواره فجر را برعهده نخواهیم گرفت!
مدیر امور موسیقی فرهنگسرای ارسباران فشردگی در برنامه‌ریزی اجرای گروه‌ها و ورود تجهیزات غیرلازم صوت و نور به این فرهنگسرا را دلیل اصلی مشکلات صدابرداری و فنی در برگزاری جشنواره موسیقی فجر عنوان کرد.  شهرام صارمی درباره تاخیر اجراها در سی‌ویکمین جشنواره موسیقی فجر و ناهماهنگی‌های صدا گفت: طی 3 شب از برگزاری در فرهنگسرای ارسباران به طور موازی با چند مشکل روبه رو بودیم. اول اینکه این نوع برنامه‌ریزی به همه اجراها لطمه زد. از ۲۳ تا ۲۵ بهمن شبی ۲ سانس برنامه داشتیم که در هر برنامه باید ۲ گروه اجرا می‌رفتند. این همه فشردگی اولین تبعاتش تاخیر در آغاز برنامه گروه‌های دوم به بعد است و از نظر اجرای کنسرت حرفه‌ای هم قابل قبول نیست. هر گروهی باید قبل از آغاز در مدت زمان مناسب و با هماهنگی‌های منظم برای حضور در صحنه آمادگی پیدا کند تا دور از فشار و استرس بتوانند هم بر کارشان تمرکز کنند هم فرصت کافی برای چینش و جمع کردن وسایل‌شان داشته باشند.  صارمی افزود: ستاد جشنواره موسیقی فجر می‌داند ارسباران مرکز فعال موسیقی است و همیشه در طول سال چنین برنامه‌هایی روی صحنه دارد. ما سیستم صوت و نور داریم و نیازی نیست از بیرون تجهیزاتی وارد شود اما خودشان خواستند تجهیزات صوت و نور بیاورند و این مشکل مضاعف ایجاد کرد چون عوامل‌شان با سالن آشنایی ندارند. وی تاکید کرد: بعد از جشنواره حتما با مسؤولان صحبت خواهم کرد در دوره‌های بعد اگر از اولین روزهای شروع جلسات هماهنگی جشنواره نماینده‌ای از این فرهنگسرا حضور نداشته باشد میزبانی موسیقی فجر را برعهده نخواهیم گرفت!

تماشاخانه‌های تهران میزبان نمایش‌های زمستانی می‌شوند
آثار نمایشی «کرگدن»، «مالی سویینی»، «زندگی یک هنرمند» و «ماه و پلنگ» در آخرین ماه زمستان امسال در تماشاخانه‌های ایرانشهر و مشایخی روی صحنه می‌روند. بر این اساس نمایش «کرگدن» به کارگردانی نصیر ملکی‌جو و «مالی سویینی» به کارگردانی مرتضی میرمنتظمی در تماشاخانه‌ ایرانشهر روی صحنه خواهند رفت. این 2 نمایش آخرین نمایش‌های روی صحنه سالن استاد ناظرزاده‌کرمانی در سال 94 خواهند بود که به ترتیب از 25 و 27 بهمن‌ماه شروع خواهند شد. نمایش «مالی سویینی» به کارگردانی مرتضی میرمنتظمی با بازی صابر ابر، الهام کردا و عباس جمالی نیز قرار است از 27 بهمن ساعت 20:30 در سالن استاد ناظرزاده کرمانی روی صحنه برود. نمایش «مالی سویینی» به کارگردانی مرتضی میرمنتظمی تا پایان اسفندماه ساعت 20:30 در سالن ناظرزاده‌کرمانی تماشاخانه‌ ایرانشهر روی صحنه می‌رود. همچنین تماشاخانه استاد مشایخی میزبان 2 نمایش از گروه تئا‌تر گره با نام‌های «زندگی یک هنرمند» و «ماه و پلنگ» به کارگردانی حامد ادوای می‌شود. نمایش «زندگی یک هنرمند» نوشته ژان آنوی و «ماه و پلنگ» نوشته مجتبی رفیعی با طراحی و کارگردانی حامد ادوای از 3 اسفندماه جاری در ساعت‌های 18 و 20 اجرای خود را در تماشاخانه استاد مشایخی آغاز می‌کنند.

 دبیر جشنواره شهید حبیب غنی‌پور:
عدم مغایرت آثار با اندیشه‌های شهید، اصل مهم ماست
نشست خبری پانزدهمین دوره جشنواره کتاب سال شهید حبیب غنی‌پور با حضور محمد ناصری دبیر جشنواره و ناصر نادری سر داور بخش کودک جشنواره روز دوشنبه در ساختمان انتشارات مدرسه برگزار شد.  در این نشست محمد ناصری، دبیر جشنواره درباره مرامنامه جایزه شهید غنی‌پور گفت: مرامنامه جایزه جشنواره شهید غنی‌پور در شورا مورد توجه قرار گرفت، چرا که احساس کردیم اعضای برگزارکننده جشنواره در دهه چهارم و پنجم زندگی خود هستند و قرار نیست جشنواره همیشه توسط آنها برگزار شود بنابراین باید مرامنامه را به صورت مکتوب تدوین کنیم. ناصری ادامه داد: شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه اصول و مواضعی دارد؛ 1- این جشنواره همیشه به نام شهید غنی‌پور است و شورای نویسندگان آن جزو شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه به‌عنوان پایگاه دائمی است.
 2- هیچگاه آثار منتخب جشنواره، کتاب‌هایی مغایر با مضامین اخلاقی شهید نبوده است.
 3- این جشنواره بدون توجه به نام ناشر، نویسنده اثر و... آثار و خط فکری آنها را بررسی می‌کند و اولویت اصلی ما در این جایزه و داوری، کیفیت ادبی آثار است. وی درباره وجه تمایز این جشنواره با دیگر جشنواره‌ها توضیح داد: توجه به محتوا و مضمون و عدم مغایرت با اندیشه‌های شهید، اصل مهم ماست و یکی از وجوه تمایز این جشنواره با دیگر جشنواره‌هاست.

برنامه‌های ویژه شبکه ۳ برای برگزاری انتخاباتی پرشور
به انتخابات مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی نزدیک می‌شویم و همگام با تکاپوی سیاسیون، صداوسیما نیز همچون همیشه در تدارک ویژه‌برنامه‌هایی جهت ارائه اطلاعات و ایجاد نشاط و شادابی نزد مردم جهت برگزاری انتخاباتی آگاهانه و شورانگیز در تاریخ 7 اسفندماه جاری است. به این منظور و طبق گفته‌های غلامرضا میرحسینی مدیر شبکه سه سیما، ویژه‌برنامه‌های «متن- حاشیه»، «من ایرانی هستم»، «منطقه آزاد» و «صندوق» برای ایام انتخابات در شبکه سه سیما پخش می‌شود.  مدیر شبکه سه سیما درباره ویژه‌برنامه‌های انتخاباتی این شبکه گفت: علاوه بر ستاد انتخابات رسانه ملی، هر کدام از شبکه‌ها، برنامه‌هایی را به مناسبت انتخابات پیش‌رو تدارک دیده‌اند و این شبکه نیز به سهم خود ویژه‌برنامه‌های «متن- حاشیه» را در ساعت 20 شنبه‌ها، «من ایرانی هستم» را ساعت 19 هر شب جز پنجشنبه و جمعه، «منطقه آزاد» را  ساعت22:15 و «صندوق» را ساعت 21:40 جز جمعه‌ها در نظر گرفته است.  غلامرضا میرحسینی افزود: برنامه کوتاه «من ایرانی‌ام» هم هر شب ساعت 20:30 جز پنجشنبه و جمعه برای مخاطبان پخش می‌شود و می‌توان گفت جز برنامه «متن-حاشیه» که برنامه‌ای هفتگی است، دیگر ویژه‌برنامه‌ها هر شب از ساعت 7 تا 12 در جدول پخش شبانه گنجانده شده است.

جشنواره فیلم کربلا برپا می‌شود
دومین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه «نهج» در حالی در کربلا برپا می‌شود که در آن 10 فیلم ایرانی حاضر خواهند شد. این دوره از جشنواره فیلم کربلا فروردین ماه سال آینده در کربلا برپا می‌شود.  در این جشنواره 42 فیلم حاضر خواهند بود که عراق در رتبه اول و ایران در رتبه دوم است و پس از آن کشورهای مصر، لبنان، ترکیه، عربستان‌سعودی، آلمان، آمریکا، لهستان، سوئد، فنلاند، دانمارک و بحرین قرار دارد. از ایران اما 45 فیلم به دبیرخانه این جشنواره ارسال شده که تنها 10 اثر ایرانی به این جشنواره راه یافته است که در بین آنها محسن اسلام‌زاده و سعید نجاتی بیشترین سهم را دارند.  جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه نهج در موضوعات «اندیشه حسینی»، «اصلاحات»، «حقوق بشر» و «درستکاری و امانتداری در خدمت به مردم»، اول و دوم آوریل 2016(13 و 14 فروردین 95) برگزار می‌شود.

نرگس آبیار سه‌گانه‌ای از «مادر و جنگ» می‌سازد
کارگردان فیلم «نفس» که برای اکران این فیلم به حوزه هنری آمده بود درباره فیلم جدیدش گفت: ما بهترین اکران‌هایمان را در سینماهای مردمی داشتیم، چرا که مردم با آرامش می‌آمدند و فقط یک فیلم را می‌دیدند در نتیجه بهتر می‌توانستند با فیلم ارتباط برقرار کنند. اما در برج میلاد چون تا دیروقت فیلم می‌بینند بسیار سخت‌تر بود که یک فیلمی را که راجع به معصومیت یک بچه و جهان‌بینی یک کودک است درک کنند. نرگس آبیار درباره تفاوت ساختار فیلم «نفس» با فیلم «شیار 143» گفت: مخاطبان نباید توقع داشته باشند یک فیلمساز خودش را تکرار کند. این موضوع بد است که یک فیلمساز کار خود را تکرار کند. آبیار همچنین در جمع خبرنگاران درباره کارهای بعدی خود گفت: قصد ساخت یک سه‌گانه با موضوع مادر و جنگ را دارم. یکی از آنها فیلم شیار 143 بود و موضوع دیگری نیز آماده است و شروع خواهم کرد.

قرائتی تازه از نمایشنامه  «ننه دلاور و فرزندانش»
امیر دژاکام که نمایشنامه «ننه دلاور و فرزندانش» را با خوانشی جدید از ۷ فروردین ماه ۹۵ در تالار چهارسو به صحنه می‌برد از شرایط نابرابری که در تئاتر جریان پیدا کرده است، گلایه کرد.  به گزارش مهر، این نویسنده و کارگردان تئاتر در این باره گفت: در طول چند سال گذشته هدفگذاری در تئاتر ما تغییر کرده که به دنبال آن روش‌ها و مفاهیم هم عوض شده‌اند. بخشی از هدفگذاری هنرمندان ما در تئاتر معطوف به کسب درآمد شده است. وی درباره دراماتورژی که برای اثر نمایشی «ننه دلاور و فرزندانش» صورت داده است، افزود: اکثر هنرمندانی که تا به حال نمایش «ننه دلاور و فرزندانش» را به صحنه برده‌اند این کار را تلخ دیده‌اند اما من قرائت دیگری از این متن دارم. معتقدم این نمایشنامه تلخ نیست بلکه اثری کمدی- تراژیک است. این نمایشنامه در واقع یک کمدی ماکابر است.