نمایشنامه «ننه دلاور و فرزندانش» اثر برتولت برشت یکی از مهم‌ترین نمایشنامه‌های تاریخ ادبیات نمایشی است که بارها توسط هنرمندان بسیاری به صحنه رفته است. این نمایشنامه در کنار«زندگی گالیله» و «دایره‌ گچی قفقازی»، یکی از 3 نمایشنامه برتر برتولت برشت به حساب می‌آید؛ اثری که برتولت برشت در آن سبک اپیک خود را به تمامی به نمایش می‌‌گذارد و قدرت خود را در روایت یک داستان حماسی به رخ می‌‌کشد. «ننه دلاور و فرزندانش»، داستان زندگی یک زن است. زنی که گاری پر از خرت و پرت خود را به دنبال می‌کشد تا مخارج زندگی خود و فرزندانش را تامین کند. فروش کالا به سربازان اصلی‌ترین دغدغه ننه دلاور است و حال در مهم‌ترین و باارزش‌ترین تئاتر در حال اجرا این نمایش از نگاه امیر دژاکام، کارگردان قدیمی تئاتر ایران روی صحنه تئاتر شهر و تالار چهارسو رفته است و کارگردان سعی کرده تلخی درام را با ارائه میزانسن‌هایی شاداب از زهر درونی تا حدی درآورد؛ اگر چه محدود بودن سالن امکان اجرای اثری تابناک را برای تماشاگر ایجاد نکرده است و گاه کاستی‌هایی در اجرای نمایش پیش می‌آید. در نمایشنامه بکت، ننه دلاور دارای 3 فرزند است که هرکدام از آنها در خلال جنگ کشته می‌شوند و این شاید خود تراژیک‌ترین بخش داستان نمایشنامه است. برتولت برشت در این نمایشنامه سعی کرده است دورانی را زیر سوال ببرد که شرافت انسانی و حقیقت‌طلبی از میان رفته است و از فضایل انسانی جز نامی باقی نمانده است.  همچنین برشت در این نمایشنامه از تصنیف و شعر برای پیشبرد اهدافش سود جسته است. تئاتر روایی برشت که نقطه مقابل تئاتر ارسطویی است و از عناصری متفاوت بهره می‌برد، تمرکز به جایگاه تماشاگر برای تجلی انگاره‌های ذهنی خود دارد و از این رو نوع اجرا در اینگونه نمایش‌ها بسیار مهم خواهد بود. شیوه بیان بکت در نمایشنامه «ننه دلاور و فرزندانش» به شیوه اپیک یا روایی نوشته شده و این درام پرداز قهار با استفاده از تکنیک فاصله‌گذاری سعی کرده به جای آنکه مخاطب را در دل ماجرا و بحران قرار دهد، آن را در جایگاه نظاره‌گر بگذارد تا بتواند بدون غلبه احساسات در فضایی عقلی و منطقی شاهد ماجرا باشد و مجال بیشتری برای اندیشیدن یا قضاوت در روایت داستان داشته باشد. از سویی بنیانگذار تئاتر روایی برتولت برشت است که در بسیاری از آثارش این نگاه را می‌توان جست و «ننه دلاور و فرزندانش» نمونه‌ای برجسته در این فضای روایی است که نویسنده در آن سعی کرده از جنگ به عنوان پدیده دنیای مدرن یاد کند و با استفاده از فرم بیانی بیگانه‌ستیزی برای تماشاگر، فضای همیشگی نگاه مخاطب را در نگریستن به شیوه اجرایی نمایش تغییر دهد و از این منظر به سمتی رود که تماشاگر را از هرگونه خیال غریب دور کند. با این مقدمه اجمالی می‌توان نگاه نسبتا دقیق‌تری به اجرای نمایشنامه «ننه دلاور و فرزندانش» توسط امیر دژاکام داشت. روایتی که چندان وفادار به متن اصلی نیست و در حقیقت دژاکام با یک دراماتورژی جدید زاویه دید خود از اثر برشت را به روی صحنه آورده است. در نگاه دژاکام بیشتر از آنکه به موقعیت تراژیک و فضای تلخ حاکم بر جنگ در اثر پرداخته شود نگاهی کمدی به احوالات انسانی در آن دوران وجود دارد تا از زاویه‌ای طنازانه روابط انسانی و اخلاقیات را به چالش درآورد. طنزی که البته در مواردی تلخی روح اثر را با خود به همراه دارد و پاره‌ای اوقات بسیار گزنده و موفق عمل می‌کند و لحظاتی نیز در حد مضحکه‌هایی دم دستی در سطح باقی می‌ماند. فارغ از زاویه دید امیر دژاکام به نمایشنامه «ننه دلاور و فرزندانش» که بی‌شک رگه‌هایی از خلاقیت را در آن نیز می‌توان یافت و قابل تأمل خواهد بود، باید گفت اثر اجرا شده در کلیت از یک انسجام کافی و یکدستی لازم برخوردار نیست! اگرچه دژاکام تلاش کرده است با نزدیک کردن فضای نمایشنامه به جامعه امروز و کسانی که سود و منفعت‌شان در جنگ‌طلبی است نقدهای جدی وارد کند اما به لحاظ اجرایی بویژه از منظر بازیگری این نمایش از ضعف‌های جدی رنج می‌برد، چرا که جدا از بازیگران اصلی که تمامی تلاش خود را در جهت گرم نگه داشتن تنور اجرا به کار بسته‌اند بقیه بازی‌ها در سطحی کاملا ناپخته و آماتوری باقی مانده و بسیار نچسب و در ذوق زننده است. از دیگر نکات قابل نقد در اثر دژاکام می‌توان به زیاده‌گویی و توجه بیش از حد به برخی صحنه‌های نمایش اشاره کرد که بیشتر جنبه سرگرمی در کار به خود گرفته است و همین امر سبب شده مخاطب در لحظاتی از روح اثر غافل شود و تمرکزش بر حول رخدادهایی در نمایش شود که هیچ گونه کمکی به پیشرفت روایت ندارد. این عدم ایجاز و توازن را می‌توان در موسیقی اثر نیز جست‌وجو کرد که با آنکه از قدرت خوبی برخوردار است اما در لحظاتی کارکرد و جایگاه اصلی خود را در نمایش از دست داده و به تکرار می‌رسد. نمایش «ننه دلاور و فرزندانش» با اجرای امیر دژاکام ترکیبی از بازیگران پیشکسوت و جوان دارد و گاه از تب و تاب ریتم می‌افتد و گاه نمی‌تواند اثرگذاری نمایشنامه را نزد مخاطب منعکس کند و در این روند فراز و نشیب در نمایشی 100 دقیقه‌ای گاه می‌توان نشانه‌هایی از ترکیبی دلنشین از هماهنگی گروه را یافت و گاه روایت به شکلی مهجورانه‌ توسط بازیگران به اجرا درمی‌آید.

تئاتر، هنری ارزشمند است که می‌تواند مفاهیم والایی را به مخاطبان خود القا کند و مخاطب را به فضایی پرمفهوم بکشاند. اما سال 1394 بر تئاتر غمگین گذشت البته براساس هنر اصیلی که مدنظر متعهدان گوهرشناس است اگرنه چنانچه از نگاه غربگرایانِ از اصالت گریخته بنگریم و دل به سودای مسؤولان امر بدهیم حتما به آماری لذت‌بخش و همراه با واژگانی که پر از امیدورزی است خواهیم رسید تا خوان دولت امید با هنرهای نمایشی هم تکمیل شود. اما دریغ که نمی‌توان مانند خیلی‌ها خوش‌خیالانه با قضایا برخورد کرد و معرکه ناگواری از این نادیده‌انگاشتن‌های متولیان فرهنگی رخ داده که نمی‌توان شیپور اعتراض را به صدا در نیاورد.  در سال 1394 انواع نمایش‌های بی‌قافیه از هنر هویتمدار ایرانی و اسلامی روی صحنه رفت که می‌توان لیست بلندبالایی از نام و ماهیت غربزده آنها را در این یادداشت عنوان داشت و مسؤولان را به پاسخگویی در این باب به میز توجه کشاند. این اتفاق وقتی دردناک‌تر می‌شود که رهبر معظم انقلاب اسلامی بارها به توجه هنرمندان و مسؤولان در ماهیت هنر ناب نمایشی اشاره داشته و اشاراتی نیز در گوش وزیر هنگام بازدید از نمایشگاه کتاب درباره وضعیت هنرهای نمایشی صورت دادند که ماحصل کار یک ساله اجراها نشان داد توجهی مقبول در این باب صورت نگرفت!  اجرای انواع نمایش‌های مبتذل با تبلیغ آشکارا از سبک زندگی بی‌قید غربی در آثاری متعدد واقعا جای واکنش دارد که چگونه خانواده‌ای اصیل را در برابر کاراکترهایی بی‌هویت و رفتارهایی متضاد قرار می‌دهند تا به مواجهه با انواع دشنام‌گویی‌ها و نمایش‌های هرزه درآید! در این میان نبود هرگونه ممیزی و نادیده گرفتن مسؤولان ارشاد و حوزه نمایش باعث پیشرفت انواع اجراهای غرب‌زده و بی‌پاشنه از اخلاق‌مداری شد و در نهایت اوج این فضای آشفته در جشنواره‌ای که عنوان گرانقدر فجر را دارد، به عمل آمد که حتی در نمایشی مذهبی و در امروزی کردن قتل مولا علی(ع) توسط ابن ملجم کافرپیشه شاهد رقاصگی بازیگران در جلوی صحنه تئاترشهر به سرکردگی قطام و با بازی یکتا ناصر بودیم! البته انواع صحنه‌های رقص و دورهمی دخترانه و پسرانه در این جشنواره و در اجراهای مختلف سال 94 بسیار بوده و جدیدترین مدل‌های رخ داده با انواع نشانه‌های فریبنده رونمایی شد و در نمایشی با نام «آوریل 1912» رقص تانگوی زنان و مردان در سالن تاریک تماشاخانه به اجرا درآمد! و این شرایط چنان شدت یافت که انگار خیلی از افراد درگیر با این حوزه، صحنه تئاتر را با محفل رقاصی اشتباه گرفته بودند! همچنین بروز انواع زندگی‌های بیگانه که برآمده از نمایشنامه‌های غربی بوده است طی اجراهای مختلف به دیده‌ها تلخ‌انگارانه نشست. برای نمونه در نمایش «صندلی‌ها» که براساس نمایشنامه‌ای از اوژن یونسکو بوده است با سوءاستفاده از بازیگران معلول سندرم داون و دارای معلولیت هرگونه بی‌حرمتی را به ساخت هنر مقدس و اصالت زیست ایرانی و مخاطبان حاضر در سالن صورت دادند و انواع پرده‌دری‌ها از بیان واژگان جنسی و تمایلات همخوابگی و کنایه‌های اروتیک به شکلی واضح مورد رونمایی قرار گرفت یا در نمایش «آوریل 1912» شاهد انواع باده‌گساری‌های خانوادگی به شکلی ترویج‌گرایانه بودیم و انواع دشنام‌گویی‌ها به شیوه‌ای سرراست روانه اذهان شد. از این حال و روز به هم ریخته آثار نمایشی که تنها چند اثر دفاع‌مقدسی و ارزشی شاخص با همت افرادی علاقه‌مند و البته دغدغه‌مند به اجرا درآمد، باید بسیار نوشت و مسؤولان را به پاسخگویی وادار کرد که چگونه می‌شود در صحنه گوهرمند این سرزمین انواع نمایش‌های بی‌هویت از لحاظ ساختار موضوعی و غریبه با نگاه مردمان این سرزمین جولان می‌دهند. از سوی دیگر فضایی مساعد برای نفس‌های اهالی دغدغه‌مند و ارادتمند به تئاترهای آیینی و دینی رقم نمی‌خورد! این غریبگی و تمایل آشکار هنرمندان و مسؤولان به نمایش‌هایی برخاسته از سیمای غربی وقتی تاسف‌برانگیزتر می‌شود که یادآوری کنیم اصالت هنرهای نمایشی در ایران از هنر دینی تعزیه تا هنرهای اصیلی چون خیمه‌شب‌بازی قدمتی بسیار افزون‌تر از تصور خیلی‌ها دارد!

 

یکی از اجراهای قابل توجه در آخرین روزهای سال 94 نمایش «مالی سویینی» با طراحی و کارگردانی سیدمرتضی میرمنتظمی بود که در کارنامه‌اش آثار درخشانی چون «2P» دیده می‌شود که نامزد دریافت جایزه بهترین نمایش، بهترین متن و بهترین طراحی صحنه در سی‌ودومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر شد. داستان نمایشنامه «مالی سویینی» درباره زنی نابینا است که در پی تلاش‌ها و اصرارهای همسرش، چشمانش را عمل می‌کند و قدم در دنیای بینایان می‌گذارد. وی در ابتدا بسیار هیجان‌زده است اما پس از مدتی دچار بیماری می‌شود؛ مغزش، اطلاعات اشیای دیده‌شده را مخابره نمی‌کند و او با وجود دید دقیق کاملا کور است. مالی پس از این اتفاق کاملا افسرده و بیمار می‌شود. او که 40 سال در دنیای نابینایی زندگی کرده است، از اینکه از این دنیا مهاجرت کند واهمه دارد و پس از بهبود بخوبی درک می‌کند تمام دنیای زیبای نابینایی را که مختص به خود بوده از دست داده است. ایده‌ای ارزنده که در گذشته آثاری مشابه از آن دیده شد که مهم‌ترینش شاهکار ژوزه ساراماگو با نام «کوری» است که فیلمی هم از آن توسط فرناندو مریلس برزیلی ساخته شد. اما در اجرای جدید میرمنتظمی از نمایشنامه «مالی سویینی»، میزانسن‌ها ایستا طراحی شده‌ و لایه‌های پسااستعماری از اجرا حذف شده است و چیز زیادی جز بیان بازیگرها وجود ندارد. از این رو کارگردان ضمن تلاش در وفاداری به متن نمایشنامه، محصول نهایی را به اثری تخت، با ابتدایی‌ترین ایده‌ها تبدیل کرده که نه جذابیت دیداری دارد و نه ارزش زیبایی‌شناسانه در ساختار تئاتر. دنیایی که کارگردان بر صحنه خلق کرده، سر و شکلی تک‌بعدی و دور از چالش‌های لازم در اجرای چنین متنی دارد، در حالی‌که میرمنتظمی در ساده‌ترین شکل اجرایی می‌توانست مونولوگ‌های اغلب طولانی و روایت‌های یک‌سویه را از کار حذف و برای آنها تصویرسازی کند. براین فری یل در نمایشنامه «مالی سویینی» سعی داشته نگارش جهانی پر از حرکت در جهات جغرافیایی و در میان نور و تکانه‌ها را صورت دهد. جهانی که دال‌های آن با تفسیرهای سرانگشتی مالی همخوانی ندارد. در این میان زن در نابینایی‌اش، در یک چیز آزاد بوده و آن تفسیر است. درواقع فری ‌یل نمایشنامه‌ را مانند یک نشانه طراحی کرده که هرچند پیرنگی خودبسنده دارد اما در تفسیر تاریخی خود به «ادراک» می‌رسد. تفسیری پسااستعماری که در همه‌ سطوح آن قابل استناد است. فری‌یل استعمار و مردسالاری را با شبکه‌ای ظریف از ریزنشانه‌ در اثر خود به هم گره می‌زند. اما در اجرای میرمنتظمی، میزی که 3 بازیگر پشت آن نشسته‌اند با استفاده ‌از متریال شیشه‌های رفلکس تبدیل به یک آکواریوم می‌شود. البته بازی رندانه‌ای ا‌ست با ویژ‌گی این جنس شیشه؛ هر سمت که نور بیشتری به آن بتابد حاوی حقیقت است. با روشن شدن نور آکواریوم، یک ماهی قزل‌آلا را می‌بینیم که زیر میز مالی قرار دارد؛ قزل‌آلا، مالی ا‌ست. در متن اصلی فقط یک‌جا به ماهی‌های رنگی اشاره می‌شود اما در اجرا، این ماهی پررنگ شده است. جایی دکتر اشاره می‌کند شب قبل عمل، ماهی قزل‌آلا خورده است (در متن اصلی اشاره فقط به شام است). چند خط درباره‌ خلاف جهت حرکت کردن قزل‌آلاها اشاره می‌شود و در نهایت در طراحی جایی در انتهای پرده اول و قبل از عمل مالی، دکتر ماهی را صید و در صحنه دوم فرانک آن را مثله می‌کند و از این جهت تمام سطوح تاریخی سیاسی نمایشنامه مالی ‌سویینی به یک استعاره روان‌شناختی فروکاسته می‌شود. البته هر کارگردان محق است و می‌تواند تفاسیری را از متن بزداید یا به آن بیفزاید اما آن نگاه خیره تماشاگر و آن فرآیند خلق باید در خلال همین برکشنده و فروکشنده اتفاق افتد و پرسشی که باید از کارگردان پرسیده شود این است که مازاد مداخله‌ تو در متن چیست؟ کارگردان در خلال اجرا، با کشاندن مالی به سوی مقابل میز در پیش‌زمینه، با خارج کردن بازیگر از کلیت صحنه و پایین آمدنش از پله‌ها و نزدیکی به جایگاه تماشاگران و با تاباندن نور از پشت سر تماشاگران به صورت مالی قصد دارد تمایز دوگانه مکان اجرای نمایش/ فضای ادراکی مالی سویینی را به حداقل برساند، یعنی سعی می‌کند تماشاگر همواره‌ روی خط مرزی دنیای ادراکی مالی و فضای سالن اجرا باقی بماند. با خاموشی نورها قبل از تک‌گویی مالی پیش از بینایی، این تلاش به اوج خود می‌رسد. اگر نمایشنامه مالی سویینی همین جا تمام می‌شد شاید این شبکه‌ از تمهیدات هم کارآمد به نظر می‌رسید اما همان‌طور که نمایشنامه صرفاً درباره زنی نیست که بینایی‌اش را به دست می‌آورد، قرار دادن تماشاگر روی همین مرز باریک عامل موفقیت نیست.

معرفی برنامه‌های هفته هنر انقلاب اسلامی
 «هنر متعهد به حقیقت» با گرامیداشت فرج‌الله سلحشور
نشست خبری «هفته هنر انقلاب اسلامی» با حضور فاضل نظری معاون هنری حوزه هنری و عبدالحمید قره‌داغی قائم مقام معاون هنری حوزه هنری و دبیر اجرایی هفته هنر انقلاب اسلامی در تالار اندیشه حوزه هنری با حضور اهالی رسانه برگزار شد. فاضل نظری در این نشست با اشاره به اینکه سازمان صداوسیما مشارکت فعال در پوشش برنامه‌های هفته هنری انقلاب اسلامی دارد، بیان کرد: «در این رویداد قرار است چهره هنری انقلاب در سال ۹۴ از بین کسانی که فعالیت‌هایشان را سال گذشته عرضه کرده‌اند انتخاب شود.» در این فهرست هنرمندانی چون جواد افشار کارگردان سریال «کیمیا»، بهناز ضرابی‌زاده نویسنده کتاب «دختر شینا»، مجید مجیدی کارگردان فیلم «محمد رسول‌الله(ص)»، هادی محمدیان کارگردان انیمیشن «شاهزاده روم»، پرویز پرستویی بازیگر فیلم «بادیگارد»، سارا عرفانی نویسنده کتاب «پنجشنبه فیروزه‌ای»، دانیال فرخ طراح پوسترهای انقلابی، عبدالحمید قدیریان خالق نمایشگاه «آسمان حسین» و حسین مسافرآستانه حضور دارند و قرار است در جشن سه‌شنبه هفته آینده در تالار سوره چهره سال هنر انقلاب اسلامی معرفی ‌شود. نظری با اشاره به اینکه شعار این رویداد «هنر متعهد به حقیقت» است، اظهار کرد: «این شعار براساس فرمایشات مقام معظم رهبری انتخاب شده است.» در ادامه نشست قره‌داغی دبیر اجرایی هفته هنر انقلاب اسلامی نیز در سخنانی گفت: «این رویداد از جمعه آینده فعالیت‌های خود را با دیدار با خانواده‌های شهدای هنرمند آغاز می‌کند. شنبه به عنوان اولین روز کاری به زیارت مزار شهدا و مزار شهید آوینی خواهیم رفت. روز دوشنبه هم مراسم بزرگداشت فرج‌الله سلحشور با حضور مسؤولان هنری و کشوری برگزار می‌شود.» همچنین در این یک هفته نمایش فیلم‌ها در سینماهای حوزه هنری به صورت نیم‌بها خواهد بود.

اعلام برنامه‌های دومین دوره جشنواره فیلم «سما»
تجدید میثاق با آرمان‌های سید شهیدان اهل قلم
نشست خبری دومین دوره جشنواره فیلم کوتاه «سما» با حضور مجتبی امینی، دبیر این جشنواره در محل موسسه شهید آوینی برگزار شد. در این نشست مجتبی امینی ضمن ارائه آماری به استقبال صورت گرفته در اولین دوره جشنواره اشاره کرد و درباره دومین دوره جشنواره عنوان داشت: از آغاز فعالیت دبیرخانه، ۱۹۱۷ اثر در ۵ بخش کوتاه، مستند، فیلمنامه، پویانمایی و بخش عروج از منا به دبیرخانه ارسال شد. بخش «عروج از منا» برای نخستین‌بار در این جشنواره گنجانده شده که دارای 2 بخش فیلمنامه و بخش مستند است. دبیر دومین جشنواره فیلم «سما» افزود: از بین آثار ارسالی به دبیرخانه ۲۷۵ اثر که شامل ۱۰ درصد کل آثار است، به بخش رقابتی راه یافته است. در این میان ۱۱ اثر در بخش داستانی نسل نو، ۱۱ اثر در بخش مستند نسل نو، ۴ اثر در بخش پویانمایی نسل نو، ۵۵ اثر در بخش داستانی ملی، ۵۲ اثر در بخش مستند ملی، ۱۵ اثر در بخش پویانمایی ملی، ۸۴ اثر در بخش فیلمنامه، ۱۶ اثر در بخش مستند عروج از منا و ۲۷ اثر در بخش فیلمنامه عروج از منا به بخش رقابتی راه یافتند. امینی با اشاره به برنامه‌های دومین دوره جشنواره افزود: در این دوره از جشنواره مراسم افتتاحیه برگزار نمی‌شود و صبح روز یکشنبه ۲۲ فروردین ماه همزمان با سالروز شهادت شهید مرتضی آوینی به همراه تعدادی از فیلمسازان بر سر مزار این شهید مطهر حاضر می‌شویم و با او بیعت می‌کنیم. وی با اشاره به اینکه مراسم اختتامیه دومین جشنواره فیلم «سما» پنجشنبه ۲۶ فروردین‌ماه در فرهنگسرای اندیشه برگزار می‌شود، افزود: ۴ سمینار آموزشی در این دوره از جشنواره برگزار می‌شود که شامل سمینار بازیگری با حضور رضا کیانیان در روز اول، سمینار نقد در حوزه فرهنگ و هنر با حضور مسعود فراستی در روز دوم، سمینار کارگردانی با حضور همایون اسعدی در روز سوم و سمینار تصویر و دیجیتال با حضور محمود کلاری
خواهد بود.

حسین کیانی به تئاترشهر می‌رود
حسین کیانی پاییز امسال نمایشی را در سالن اصلی «تئاترشهر» اجرا می‌کند.
به گزارش ایسنا، این کارگردان که تا آخر فروردین‌ماه نمایش «مضحکه شبیه قتل» را در تئاتر «باران» روی صحنه دارد، بیان کرد:‌ طبق توافق شفاهی با مدیریت تئاترشهر قرار است آذر و دی‌ماه امسال یعنی بعد از پایان ماه‌های محرم و صفر نمایشی را در سالن اصلی این مجموعه اجرا کنم که در تلاش هستم نمایش «مرگ در حمام بنفش» را برای آن زمان آماده کنم. کیانی گفت: اگر به هر دلیلی امکان اجرای این نمایش را پیدا نکنم چند جایگزین دارم که یکی از آنها را انتخاب خواهم کرد.

اعلام اسامی فیلم‌های جشنواره جهانی فجر
اسامی فیلم‌های خارجی بخش‌های سینمای سعادت (مسابقه بین‌الملل)، جلوه‌گاه شرق (سینمای آسیا و کشورهای اسلامی)، جام جهان‌نما (جشنواره جشنواره‌ها)، نمایش‌های ویژه و مرور سینمای فرانسه سی‌وچهارمین جشنواره جهانی فیلم فجر اعلام شد.  در بخش سینمای سعادت 12 فیلم خارجی و 3 فیلم ایرانی با هم رقابت خواهند کرد و 6 جایزه (بهترین فیلم، بهترین کارگردان، بهترین فیلمنامه، بهترین بازیگر مرد و زن و جایزه ویژه) در این بخش اهدا خواهد شد. اسامی فیلم‌های بخش سینمای سعادت شامل: 1944 (استونی و فنلاند)، اماما؛ هنگامه سقوط یک درخت (اسپانیا)، ال‌کلاسیکو (عراق)، تا همین نزدیکی (مکزیک)، جنون (ترکیه)، غروب (استونی، لهستان و لیتوانی)، غزل غزل‌ها (اوکراین)، قوچ‌ها (ایرلند، دانمارک، نروژ و لهستان)، گنج (رومانی و فرانسه)، گوارانی (پاراگوئه و آرژانتین)، نورفولک (انگلیس) و من معلم هستم (روسیه) به همراه 3 فیلم ایرانی است که متعاقبا اعلام می‌شود.  اسامی آثار بخش جلوه‌گاه شرق شامل فیلم‌های 3000 شب (فلسطین، فرانسه، اردن، لبنان، قطر و امارات)، درخت گردو (قزاقستان)، ژانویه خونین (آذربایجان)، چه خانواده خارق‌العاده‌ای (ژاپن)، حبیب‌الارض (کویت)، خواهرم، خانم خوک‌ها (کره‌جنوبی)، سلیمان (گرجستان)، شهید (عراق)، غریبه (قزاقستان)، گل زینا (تایوان)، مادام کوراژ (الجزایر و فرانسه) و همکلاسی جدید (هند) به همراه 3 فیلم ایرانی است که بزودی اعلام می‌شود.  در بخش جشنواره جشنواره‌ها 10 فیلم به نام‌های آدمکش (تایوان، چین، هنگ‌کنگ و فرانسه)، آن (ژاپن)، میهمان (ترکیه)، سلوک نفس (چین)، کوهستان جادویی (رومانی، فرانسه و لهستان)، کوه‌ها هم شاید از هم جدا شوند (چین)، بره (فرانسه، آلمان، نروژ، قطر و اتیوپی)، مادرمن (ایتالیا)، ماهانا (نیوزیلند) و گورنبشته (مکزیک) به نمایش درمی‌آیند.  در بخش نمایش‌های ویژه 9 فیلم خارجی و 5 فیلم ایرانی حضور دارند که شامل آثار مستند با نام‌های ازدواج با عشق در کابل (استرالیا)، بن‌بست (ارمنستان)، روشیما (فلسطین)، ژیاژانگ‌ که، مردی از فن‌یانگ (برزیل)، فرانکوفونیا (فرانسه، آلمان و هلند)، ماجراجوی سینما کارل زمان (چک)، مرزهای خیالی (اتریش)، همنوازان زباله‌ها (آمریکا و پاراگوئه) و یخ و آسمان (فرانسه) است.  در بخش مرور این دوره جشنواره که به نمایش
6 فیلم از سینمای فرانسه اختصاص دارد، فیلم‌های آنتوان چخوف، ترس، سگ‌های هار، شازده کوچولو، قانون بازار و پرونده کلییر استریم حضور دارند.  سی‌وچهارمین جشنواره جهانی فیلم فجر از اول تا ششم اردیبهشت‌ماه امسال در پردیس سینمایی چارسو برگزار می‌شود.

توقف تولید سریال «چاه پنجاه» با کارشکنی‌های وزارت نفت
تهیه‌کننده مجموعه متوقف‌شده «چاه پنجاه» بیان کرد با وجود پیگیری‌های سازمان صداوسیما، وزارت نفت تکلیف ادامه تولید این سریال را معلوم نمی‌کند.  بهروز خوش‌رزم، تهیه‌کننده مجموعه تلویزیونی «چاه پنجاه» افزود: 4 ماه پیش تلویزیون برای از سرگیری تولید این مجموعه که به خاطر تصمیم وزارت نفت متوقف شد، اقدام کرد و ما هم کارهای اولیه را انجام دادیم اما باز هم نتیجه‌ای نگرفتیم. وی ادامه داد: سازمان صداوسیما در نامه‌ای که برای وزارت نفت فرستاد خواستار معین کردن شرایط ادامه تولید مجموعه «چاه پنجاه» شد اما تا امروز هیچ جوابی به دست ما نرسیده است. به نظر می‌رسد این وزارتخانه تمایلی ندارد این کار ساخته شود و به نتیجه برسد حتی انصرافش را اعلام نمی‌کند که با مشخص کردن تکلیف این پروژه، خودمان برای ادامه کار تصمیم بگیریم.  گفتنی است تصویربرداری سریال «چاه پنجاه» به کارگردانی اصغر هاشمی تا نیمه آن انجام شده اما با تغییرات مدیریتی در وزارت نفت این کار متوقف شد. این سریال با اشاره به رشادت‌های سردار شهید عزیز الماسی در دهه ۶۰ و خرابکاری‌های عده‌ای روى یکى از چاه هاى نفت مادر کشور ساخته شده است.

رئیس حوزه هنری:
برخی می‌خواهند آوینی را به گونه دیگر نشان دهند
در آستانه فرارسیدن سالگرد شهادت سیدمرتضی آوینی، محسن مومنی‌شریف رئیس حوزه هنری در دیدار نوروزی با هنرمندان و کارکنان این نهاد انقلابی با اشاره به فضایل اخلاقی سید شهیدان اهل قلم عنوان کرد: ایشان الگوی هنرمندان انقلابی هستند اما به تازگی برخی تلاش دارند آوینی را به گونه دیگری نشان دهند، در حالی که وی فردی متشرع بود. من یک سال و نیم با آوینی همسایه بودم و می‌دانم که ایشان انسانی اخلاقی و متشرع بود و متاسفانه چیزهایی را به ایشان نسبت می‌دهند که صحت ندارد و تنها می‌خواهند با این توصیفات رفتارهای خود را توجیه کنند.