شبی با الکساندر سوکوروف
مراسم «شبی با الکساندر سوکوروف» با حضور حجت‌الله ایوبی رئیس سازمان سینمایی و رضا میرکریمی دبیر سی‌وچهارمین جشنواره جهانی فیلم فجر در موزه ملی ایران برگزار شد.
در ابتدای این مراسم رضا کیانیان، رئیس کاخ جشنواره فیلم فجر بعد از نمایش مستندی ساخته الکساندر سوکوروف گفت: اسکورسیزی، کارگردان شناخته‌شده هالیوودی درباره الکساندر سوکوروف گفته بود این کارگردان از بهترین تکنسین‌های سینمای جهان است و بخوبی می‌داند چگونه با تکنیک برخورد کند اما من فکر می‌کنم سوکوروف یک عارف اخلاق‌گراست و این نوع نگاه اخلاق‌گرایانه او از فیلم‌هایش کاملا مشخص است. او دنباله‌رو سنت‌های ادبی روسیه است.  در ادامه این مراسم الکساندر سوکوروف، مستندساز بزرگ روسی بیان کرد: نمی‌دانم چه کلماتی به گفته‌های دوست عزیزم اضافه کنم. معمولا می‌گویند زبان سینما زبان بین‌المللی است و سینماگران یکدیگر را از طریق آثارشان درک می‌کنند. متاسفانه هر چقدر روح و احساسات آدم باز باشد، باز هم چیزهایی پوشیده می‌ماند. من بارها به این مساله فکر کرده‌ام که چه چیز مانع شناخت بهتر ما نسبت به هم می‌شود، در نهایت به این نتیجه رسیدم نیرویی که ما را از همه جدا یا متحد می‌کند، قدرت فرهنگ ملی است.  وی همچنین با اشاره به اینکه آیا لازم است انسان صادق باشد و همه چیز را بازگو کند، تاکید کرد: من خود را از جمله کسانی می‌دانم که جدا از دولت‌ها و ساختارهای کشوری، همیشه صادقانه به زبان سینما سخن گفته‌ام.

حاشیه‌های حضور وزیر ارشاد در جشنواره فجر
در چهارمین روز از برگزاری جشنواره فیلم جهانی فجر علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در کاخ جشنواره پردیس چهارسو حضور پیدا کرد اما در کمال تاسف در بدو حضور وزیر فرهنگ بادیگاردهای وی با برخورد بسیار تند اصحاب رسانه را از وزیر دور کرده و برخی از آنها را بشدت و با پرخاشگری از مصاحبه راندند. در ادامه خبرنگاران تجمع کرده و در ارتباط با اعتراض‌شان تصمیم گرفتند هیچ سوالی از وزیر نپرسند. این در حالی است که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز از سوال نپرسیدن خبرنگاران استقبال کرد و درباره اعتراض خبرنگار خانمی که بادیگارد دست او را گرفته و پرت کرده بود نیز تنها به گفتن جمله «رسیدگی می‌کنیم»؛ بسنده کرد! این مساله در حالی است که روز پیش از این با حضور مجری شبکه ضدایرانی من‌وتو در پردیس چهارسو حواشی بسیاری رخ داده است و تاکنون مسؤولان و برگزارکنندگان، پاسخی قانع‌کننده در این‌باره نداده‌اند.

اهدای جایزه «هنر و تجربه»
در جشنواره جهانی فیلم فجر
گروه سینمایی «هنر و تجربه» در اختتامیه جشنواره جهانی فیلم فجر ۲ جایزه اهدا می‌کند. قرار است تندیس سینمای «هنر و تجربه» به همراه جایزه نقدی به مبلغ ۸۰ میلیون ریال به بهترین فیلم بخش مسابقه سینمای سعادت و جلوه‌گاه شرق و همچنین تندیس سینمای «هنر و تجربه» به همراه جایزه نقدی به مبلغ ٦٠ میلیون ریال به بهترین فیلم مسابقه فیلم کوتاه در مراسم اختتامیه جشنواره جهانی فیلم فجر از سوی اعضای شورای سیاست‌گذاری «هنر و تجربه» اهدا شود. گروه سینمایی «هنر و تجربه» برای دومین بار و طبق سیاست‌گذاری‌های خود قصد دارد این
2 جایزه را اهدا کند.

آرزوی کوروساوا برای ساخت
 فیلم صامت
رئیس سازمان سینمایی ژاپن با حضور در جشنواره جهانی فیلم فجر درباره ویژگی‌های کاری 4 کارگردان بزرگ سینمای این کشور توضیح داد. به گزارش ستاد خبری جشنواره جهانی فیلم فجر، تاکفومی تسوت سی، رئیس سازمان سینمایی ژاپن به نقد روش کارگردانی 4 کارگردان بزرگ ژاپنی؛ یاسوجیرو اوزو، کنجی میزو گوچی، آکیرا کوروساوا و می‌کیو نانسه پرداخت. وی عنوان کرد: کوروساوا کسی بود که تاسف می‌خورد چرا فیلم صامت نساخته و حتی منتقدان هم در ژاپن آرزوی دیدن فیلمی صامت را از او دارند. تاکفومی تسوت سی با بیان این مطلب که این کارگردان بزرگ، سینمای آمریکا را بسیار مطالعه کرده بود و فیلم‌های اولش به نوعی مونتاژی از فیلم‌های آمریکایی است، گفت: او حتی یکبار سعی کرد فیلم آمریکایی بسازد که وسط ساخت آن منصرف شد!

گروه فرهنگ و هنر: سی و چهارمین دوره جشنواره جهانی فیلم فجر برای دومین سال پیاپی به شکلی مستقل برگزار می‌شود و جدا از وضعیت گسسته این نوع برگزاری که شکلی متمایز از همه جشنواره‌های بین‌المللی است و نحوه اجرای جشنواره امسال که البته همراه با موفقیت‌هایی در شکل و کیفیت برگزاری نسبت به دوره گذشته و جشنواره ملی بوده است، باید به نقد و تحلیل درآورد آثاری را که در این روز و شب‌های پرشور جشنواره شاهدش بوده‌ایم تا ببینیم چه آثاری با چه منظری از جهان سینما از ساعت 10 صبح تا نیمه‌های شب به دیده‌مان نشسته است. آنچه پیداست برگزاری جشنواره بین‌المللی با همه نقدهایی که به نحوه اجرای آن وجود خواهد داشت، همراه با لذت تماشای آثاری متفاوت از کشورهای مختلف برای دوستداران واقعی سینما خواهد بود تا در این 6 روزه با سینمای روز جهان و فیلمسازانی گمنام بیشتر آشنا شوند. آثاری که در میان آنها می‌توان به پدیده‌های قابل‌توجهی هم رسید، مانند فیلم‌های «من معلم هستم» ساخته سرگئی موکرتسکی از روسیه، «تا همین حوالی» ساخته آلخاندرو گوسمان آلوارس از سینمای مکزیک و البته «ال کلاسیکو» به کارگردانی هلکوات مصطفی از عراق که برای عشق فوتبالی‌ها جذاب و دلنشین بود. حال به بهانه اکران فیلم‌های این دوره از جشنواره جهانی فیلم فجر مروری داریم به 2 فیلم از آثار جشنواره که دنیایی متفاوت از جهان غرب و شرق را به تماشایمان درآورد. یکی از آنها فیلم مکزیکی «گورنبشته» (Epitaph) محصول 2015 است که همراه با ترکیب مسحورکننده‌ای از چشم‌اندازهای خشن طبیعی و موسیقی توهم‌‌برانگیز به دیده مخاطبان سینمای متفاوت نشست. این فیلم که پیش‌تر از فجر در جشنواره «شب‌های سیاه» تالین به نمایش درآمده بود، اگرچه یک پروژه کوچک و جمع ‌و‌ جور هنری از آثار مستقل است اما به لحاظ شکل و مضمون، داستان و دشواری کار می‌تواند به عنوان یکی از آثار مهم و بزرگ سینمایی 2015 در نظر گرفته شود. داستان «گورنبشته» در سال 1519 و در کوهستان‌های نامکشوف مکزیک می‌گذرد. کورتس اسپانیایی، فاتح مکزیک، 3 سرباز را برای پیدا کردن معادن گوگرد مورد نیاز برای باروت به منطقه‌ای ناشناخته در پای آتشفشان پوپوکاتپتل می‌فرستد، جایی که سرخپوستان آن را مکانی اهریمنی می‌دانند و از همراهی با آنان سر باز می‌زنند. 3 سرباز (خاویر کورونادو، مارتین رومن و کارلوس تریوینیو) مجبورند در سفری پرمخاطره و نفسگیر به بلندترین نقاط سفر کنند و با خشن‌ترین عوامل طبیعی، از جمله سرما و یخبندان و فوران آتشفشان بجنگند. اما بزرگ‌ترین تهدیدی که باید با آن مقابله کنند، تردیدی است که در درون آنها رشد می‌کند و فرمانده را به مبارزه با این عنصر نامطلوب و حتی گاه به مضحک‌ترین رفتارها، مانند سخنرانی و موعظه‌ای قرون وسطایی برای ساکنان خیالی کوهستانی نامسکون وامی‌دارد. عنصر تردید در این فیلم برجسته است؛ همان عنصری که می‌تواند با قابلیت‌های خلاقانه نویسنده و فیلمساز به جاذبه‌هایی دراماتیک تبدیل شود. در فیلم «گورنبشته»، چشم‌اندازهای خیره‌کننده و در عین حال خشن طبیعی که کمتر نمونه‌ای از آنها به این شکل روی فیلم ثبت شده است، به شکلی مسحورکننده با موسیقی گوشنواز آلخاندرو اوتااولا و پاسکوال رِیِس که گاه ووکال، گاه افکتیو و گاه ملودیک و تشدیدکننده ذهنیت و سرشار از توهم شخصیت‌های داستان است، ترکیب شده و موسیقی، تأثیر این داستان تلاش برای بقا و تلاش برای فراتر رفتن از آن، به سوی معنا را در ذهن تماشاگر دوچندان می‌کند و تا ساعاتی پس از تماشا با او می‌ماند. این فیلم حاصل همکاری 2 کارگردان مکزیکی، خانم یولن اولایزولا (سازنده «صمیمیت شکسپیر و ویکتور هوگو»، و «بهشت مصنوعی») و روبن ایماس (که فیلم «فوگو» را نیز به صورت مشترک با یولن اولایزولا کارگردانی کرده) است.

نمایش فیلم مستند فرانسوی «یخ و آسمان» در سی‌وچهارمین دوره جشنواره فیلم فجر که فیلم اختتامیه جشنواره کن 2015 بوده است می‌تواند اتفاق مهمی از جنبه سینمایی، زیست‌محیطی و اجتماعی در ایران باشد، چرا که فراتر از ارزش‌های سینمایی که بدون تردید این فیلم مستند فرانسوی به کارگردانی لوک ژاکه؛ سازنده «رژه پنگوئن‌ها» به فراوانی از آن برخوردار است، «یخ و آسمان» به عنوان یک مستند محیط‌زیستی بسیار مهم از لحاظ ارزش‌های اجتماعی و زیستی آن برای ما اهمیت دارد چون ما نیز مانند مردم سراسر دنیا با پدیده تغییرات اقلیمی آشنا شده‌ایم و این روزها با تمام وجود ابعاد گوناگون و ناخوشایند و تلخ آن را تجربه می‌کنیم. حالا لوک ژاکه فیلمساز فرانسوی 48 ساله برنده جایزه اسکار بهترین مستند برای فیلم «رژه پنگوئن‌ها» در سال 2005 در فیلم «یخ و آسمان» (به فرانسه La Glace et le ciel و به انگلیسی Ice and the Sky) محصول 2015 به زندگی کلود لوریوس، یخچال‌شناس فرانسوی اکنون 84 ساله پرداخته که برای نخستین‌بار نظریه گرمایش زمین و تغییرات اقلیمی حاصل از آن را مطرح کرد و پژوهشگران، مردم و رسانه‌ها را با این پدیده آشنا کرد و دست آخر رهبران و رؤسای جمهوری را به تسلیم در مقابل خواست مشروع محیط‌زیستی جامعه بشری واداشت و این رهبران و مدیران سازمان ملل را به اتخاذ تدابیر مهار و پیشگیری تغییرات اقلیمی و تدوین چندین کنوانسیون بین‌المللی در این زمینه ترغیب کرد. زندگی لوریوس از نخستین سفر او به قطب جنوب در 22 سالگی به عنوان یک کارآموز جوان درگیر در نخستین اقدامات اکتشافی تا به دست گرفتن رهبری عملیات و طرح نظریه‌هایی انقلابی و تلاش برای دسترسی و نمونه‌برداری از یخ‌های مدفون چندصد هزار ساله برای تجزیه و تحلیل شرایط جوی زمین در دوره‌های مختلف زمین‌شناسی و سرانجام، پی بردن به راز تغییرات اقلیمی ناشی از سوزاندن سوخت‌های فسیلی و انتشار بیش از حد دی‌اکسیدکربن و سایر گازهای گلخانه‌ای و هشدار به مردم جهان، در بازه‌ای زمانی به پهنای بیش از 30 سال در این فیلم به ترتیب زمانی در قالب تصاویر آرشیوی و بازسازی‌شده شبه‌آرشیوی به زیبایی تصویر شده است. برخلاف تصور متأسفانه رایج درباره فیلم‌های مستند که به‌عنوان آثاری کسل‌کننده و نامناسب برای گذران اوقات فراغت شناخته می‌شوند، «یخ و آسمان» مانند «رژه پنگوئن‌ها» و مستندهای ارزشمند متعدد ثابت می‌کند که می‌توان با فیلم مستند به عنوان پدیده‌ای هیجان‌انگیز و خیره‌کننده از جنبه دیداری و گوشنواز از جنبه شنیداری روبه‌رو شد. شاعرانگی ادبی گفتار روی تصویر البته پدیده‌ای آشنا برای مخاطبان مستند در این دیار است و اتفاقاً برخلاف زیبایی و تناسب آن در فیلم «یخ و آسمان»، کاربرد اغلب نابجا و نامتناسبی در این‌جا داشته است. دقیقاً به همین علت بهتر است تماشاگر ایرانی مستندهایی مانند«یخ و آسمان» و «رژه پنگوئن‌ها» را ببیند تا با گفتار روی تصویر شاعرانه واقعی آشتی کند.

جشنواره جهانی فیلم فجر از روز چهارشنبه هفته پیش به طور رسمی با حضور هنرمندان و منتقدان آغاز به کار کرد. این روزها در دومین سال متوالی از تفکیک‌یافتگی جشنواره فجر شاهد بخش‌های مختلفی مانند «سینمای سعادت»، «جلوه‌گاه شرق»، «جشنواره جشنواره‌ها» و «نمایش‌های ویژه» هستیم که البته باز هم عناوین و نوع نگاهی که به هر بخشی از سوی برگزارکنندگان وجود دارد، جای بحث‌هایی را باقی خواهد گذاشت. اما در میان آثار جشنواره جهانی فیلم، فیلم‌های «روشمیا» در بخش نمایش‌های ویژه و فیلم «شهید» در بخش جلوه‌گاه شرق به لحاظ موضوعی آثار شاخصی هستند که در این مجال به معرفی آنها می‌پردازیم. فیلم «شهید» که برای نخستین‌بار در جشنواره فجر رونمایی شد، داستانی است از زندگی مرد ارزنده‌ای چون آیت‌الله محمدباقر صدر که زندگی ویژه و وجوه دراماتیزه‌ای برای پرداخت به اثری سینمایی دارد و متاسفانه تاکنون در داخل کشور هم اثری درباره این مرد برجسته ساخته نشده است اما عبدل‌علیم‌ طاهر، فیلمساز جوان عراقی در نخستین ساخته حرفه‌ای‌اش سراغ شهید صدر رفته و سعی کرده بخش‌هایی از زندگی او را به شکلی تصویری درآورد. پرداخت به زندگی شهید صدر از این جهت در سینمای نحیف عراق برجسته خواهد بود که این روحانی فرزانه همچون قهرمانی در برابر ظلم متجاوزی چون صدام به پا خاسته بود و نزد مردمان منطقه به عنوان شهید راه حقیقت شناخته می‌شود. از سویی حمایت‌های آیت‌الله محمدباقر صدر از جنبش‌های مردمی مسلمان مانند انقلاب اسلامی ایران نشانه‌ای از اوج آگاهی و همراهی وی با مردم مبارز بوده است. از این رو ساخت فیلمی درباره شهید صدر که مقتدای آزادی‌خواهان بوده است، می‌تواند  نشانه‌ای از هم‌کیشی سینما با مسائلی مهم و قابل توجه باشد و حضور این اثر در آوردگاه فجر با وجود ضعف‌های فنی می‌تواند اتفاقی مهم و فرخنده قلمداد شود. از سویی توجه به فیلمسازان و آثاری که معمولا جایی در میان فستیوال‌های رنگین خارجی ندارند در این میان می‌تواند اقدامی ارزنده باشد. فیلم دیگری که با اهمیت به مسائل منطقه‌ای و اوضاع نابسامان مردمانی مظلوم و مسلمان چون فلسطینیان بی‌گناه ساخته شده و در جشنواره فجر به نمایش درآمد، «روشمیا» نام دارد که نام دره‌ای در حیفا و نمونه‌ای واقعی از انواع ظلم‌های دژخیمان صهیونیستی در جهان است. سلیم ابوجبل با سابقه سال‌ها روزنامه‌نگاری این بار دوربین خود را با نگاهی واقع‌بینانه به زندگی زوجی سالخورده در منطقه روشمیا برده و سعی دارد گوشه‌ای از دردهای نهفته در وجودشان را به شکلی ساده برای مخاطب به نمایش درآورد. اما مهم‌ترین عنصر پویای فیلم، دورشدن از هرگونه شعارزدگی و ساکن بودن روایتگری است، چنانکه انتخاب شخصیت‌ها و فضای اثر و بافت لوکیشن در عین غمناکی، حسی سرشار از جذابیت برای همراهی هر نوع مخاطبی را می‌آفریند. از سویی بازی‌ باورپذیر زوج‌ها و بویژه طنزگویی‌های پیرزن و حتی اختلافاتی که میان این افراد سالخورده رخ می‌دهد، حسی جالب توجه برای بیننده می‌آفریند. فیلم «روشمیا» به روشنی نمایانگر گوشه‌ای از غارتگری متجاوزان اسرائیلی است و دوربین مستندگرایانه فیلمساز بخوبی در پایان، انهدام خانه پیرمرد و پیرزن و در واقع به خاک نشستن زندگی آنها را نشان می‌دهد؛ پایانی که با نفرین‌های پیرمرد و در عین حال وعده نابودی اسرائیل غاصب توسط او همراه است. داستان مرگ‌آور یوسف و آمنه که از سال 1956 در دره‌ای دور و در خانه‌ای متروک به شکلی تنها زندگی می‌کردند، نشانه‌ای از نقض آشکار حقوق انسانی در جهان است که حتی از چند وجب زمین این پیرمرد و پیرزن ناتوان هم دست بردار نیستند. در این میان می‌توان خانه قدیمی یوسف را به عنوان نشانه‌ای از سرزمین فلسطین دانست که وجوه مختلفی از سرزندگی و حیات و هویت در آن جاری است، چنان که پیرمرد با وجود تخصیص یافتن مبلغی بابت خسارت خانه همچنان پای‌بند خانه قدیمی و باغچه کوچکی است که سرسبزی نفس‌هایش از آن شکل گرفته است و قابل معامله نیست. از دیگر موارد موفقیت‌آمیز فیلم «روشمیا» باید از بازی ارزنده شخصیت‌های واقعی آن یاد کرد که بخوبی توانستند حس درونی اثر را به تماشاگر منتقل کنند تا همراه این باشیم که چه دره‌های تاریکی با وجود گرگ‌هایی خونخوار وجود دارد و چه بره‌ها که در این میان به طعمه درمی‌آیند.

۱- چقدر خاطره می‌توانم داشته باشم از قیصر که سرجمع 4 بار بیشتر ندیدمش: شب شعر یلدای دانشگاه تهران که «بفرمایید فروردین شود...» را خواند؛ جلسه دفاعیه «علی‌محمد مودب» در دانشگاه امام صادق(ع) که موضوعش «یاد مرگ در نهج‌البلاغه و آثار سعدی» بود و او استاد مشاور بود و «دستور زبان عشق» را خواند؛ راهرو خانه شاعران که فقط سلام کردم و جواب داد و آزرده‌خاطر بود از عکسی که از او به تابلو زده بودند؛ در آن خیلی شکسته به نظر می‌رسید؛ و بعدازظهر دوم اردیبهشت هشتاد و چهار...
۲- چقدر خاطره دارم از قیصر!... مهم‌ترین خوش‌اقبالی یک نوجوان 13 ساله که تازه دارد وزن و قافیه را کشف می‌کند، شاید این باشد که معلم پرورشی‌اش در جلسه 5 نفره انجمن ادبی‌شان، این بیت را برای نشان دادن «تجانس واژگان» مثال بزند:
شعاع درد مرا ضرب در عذاب کنید
مگر مساحت رنج مرا حساب کنید
«تنفس صبح» را بی‌درنگ در کتابخانه پیدا کردم و دیدم دستگاه تنفسی‌ام با این حال و هوا سازگار است. حالا طرح جلد تیره آن کتاب نازک که تا بازش می‌کردی آیه «والصبح اذا تنفس» می‌آمد از روشن‌ترین تصاویری است که از سال‌های نوجوانی‌ام به خاطر دارم... چقدر خاطره دارم از قیصر که کلماتش مثل کوچه پس کوچه‌های شهر کوچک‌مان در ذهنم ته‌نشین شده‌است و خواندن بیت‌هایش برایم چیزی است مثل مرور خاطرات خانه پدری!...
۳- دوم اردیبهشت هشتاد و چهار، آن نوجوان 13 ساله، بعد از سال‌ها می‌خواست به همراه جماعتی از شاعران جوان به خانه قیصر برود تا 46 سالگی او را تبریک بگوید. تازه وسط راه، من و امید مهدی‌نژاد وجدان‌درد گرفته بودیم از اینکه شعری برایش نگفته‌ایم. در آن فرصت کم چاره‌ای جز چارانه نبود و دو، سه تایی هم درست شد: «خورشید دمد هر نفس از لب‌هایت/ دور است شرار هوس از لب‌هایت/ پیغمبر روشنی! شنیدن دارد/ والصبح اذا تنفس از لب‌هایت» و... آن موقع آپارتمانش روبه‌روی امامزاده باغ‌فیض بود. در ورودی ساختمان پلاکاردی نصب شده بود به امضای ساکنان برای تبریک افتخارآفرینی یک ورزشکار ملی ساکن مجتمع. خودش در را باز کرد و خوشامد گفت (اینجا لازم نیست از کلمات خوشرویی و تواضع و... استفاده کنم چون به قدر کافی گفته‌اند). یک ساعتی فقط اشعار ما را شنید، شعری را بی‌تشویق و تحسین نگذاشت و گاه نیز تغییر و اصلاحی پیشنهاد می‌کرد. خودش هر چه اصرار کردیم شعری نخواند اما مفصل سخن گفت (شاید بیش از یک ساعت) و حرف‌هایی زد که هنوز از دهان نیفتاده‌اند. حرف‌هایی که شنیدن‌شان از کسی که به سخنرانی و مصاحبه پا نمی‌داد
غنیمتی بود.
۴- هدیه آن روز ما به قیصر، تابلویی بود از خودش با عکسی که علی داوودی گرفته بود بعد از همان جلسه دفاعیه و زیرش این بیت خطاطی شده بود: «دلی سربلند و سری سر به زیر/ از این دست عمری به سر برده‌ایم» بعدا فهمیدیم از این عکس هم خوشش نیامده است، درست به همان دلیل که از عکس خانه شاعران خوشش نیامده بود، انگار خوش نداشت خودش را پیر و شکسته ببیند و حالا فکر می‌کنم شاید خدا هم به این حساسیت قیصر احترام گذاشته است!

تهران‌گردی میهمانان جشنواره جهانی فیلم فجر
میهمانان خارجی جشنواره جهانی فیلم فجر از مدرسه تاریخی «دارالفنون» و کاخ گلستان بازدید کردند. به گزارش ستاد خبری جشنواره جهانی فیلم فجر، میهمانان خارجی جشنواره پس از بازدید از بخش‌های مختلف این مدرسه تاریخی به تماشای فیلم کوتاه بسیار قدیمی در باره مدرسه دارالفنون نشستند و پس از آن رضا کیانیان روی سن رفته و گفت: مجدد سلام می‌کنم و آمدن شما را به این مدرسه پر از خاطره برای ایرانی‌ها خوشامد می‌گویم و همین جا تشکر می‌کنم از آقای حافظی مدیر و رئیس دارالفنون که این شرایط را فراهم کرد تا شما بتوانید بیایید و این مدرسه را ببینید. در ادامه رضا میرکریمی، دبیر جشنواره گفت: خیلی خوشحالم که امروز با هم در یک مکان تاریخی هستیم که برای ما ایرانی‌ها خیلی خاطره‌انگیز است. ما اینجا یک حضور سمبلیک داریم. بخشی را امسال به جشنواره اضافه کرده‌ایم که در این بخش فیلمسازان جوان از سراسر ایران و کشورهای همسایه دعوت شده و در آن حضور دارند. او ادامه داد: ما امسال پذیرای ۱۱۰ نفر هنرجو از ایران، هندوستان، عراق، لبنان، ازبکستان، سوریه و...  هستیم که الان اینجا حضور دارند و برای آنها ورک‌شاپ‌های خوبی با کارگردان‌های برجسته برگزار کردیم. معمولا در کشورهای خارجی به چنین اردوی آموزشی talent campus می‌گویند. ما یک اسم ایرانی برای آن انتخاب کردیم و اسمش را گذاشتیم دارالفنون. پس از آن و با بازگشت هنرجویان دارالفنون به مجتمع چارسو میهمانان خارجی جشنواره پیاده از دارالفنون به سمت کاخ گلستان به راه افتادند. عبور از خیابان‌های ناصرخسرو و باب همایون و بناهای قدیمی این خیابان برای آنها بسیار جذاب بود و مشغول عکس گرفتن از آن شدند. در میانه راه حجت‌الله ایوبی، رئیس سازمان سینمایی نیز به مجموعه میهمانان پیوست و با آنها همراه شد. همچنین میهمانان به ضیافت سازمان سینمایی در محوطه کاخ درآمدند.

حضور سوکوروف در پشت صحنه فیلم جدید مکری
الکساندر سوکوروف، کارگردان شاخص روس به پشت صحنه فیلم سینمایی «هجوم» تازه‌ترین اثر شهرام مکری، کارگردان جوان و خلاق ایرانی رفت و به گفت‌وگو با کارگردان، بازیگران و عوامل این فیلم پرداخت. این کارگردان شهیر روس که برای شرکت در جشنواره جهانی فیلم فجر به ایران آمده است، با حضور در پشت صحنه فیلم «هجوم» به کارگردانی شهرام مکری و تهیه‌کنندگی سپهر سیفی از نزدیک در جریان تمرینات گروه فیلمبرداری با تیم بازیگری قرار گرفت و به گفت‌وگو با مکری و دیگر عوامل فیلم پرداخت. او در این بازدید شاهد حرکت‌های دوربین و تمرین کارگردان با بازیگران بود. مکری هم‌اکنون مشغول تمرین با بازیگران فیلم در لوکشین اصلی یعنی یک استادیوم ورزشی است. تمرینات بازیگران همراه با گروه فیلمبرداری به‌تازگی آغاز شده و پیش‌بینی‌ می‌شود، این تمرینات تا 20 روز دیگر به طول بینجامد. «هجوم» فیلمی پربازیگر است که تعدادی از آنها از میان بازیگران حرفه‌ای سینما و بقیه از میان بازیگران تئاتر انتخاب شده‌اند. فیلمنامه این فیلم را شهرام مکری به همراه همسرش، نسیم احمد‌پور نوشته است و داستان آن درباره یک تیم ورزشی آماتوری و مربی‌شان است. اعضای تیم رازی برای پنهان کردن دارند و گروهی در جست‌وجوی پیدا کردن سرنخ‌هایی از این ماجرا هستند.

به دنبال گوینده برای
 «قصه ظهر جمعه»
برنامه خاطره‌انگیز رادیویی «قصه ظهر جمعه» هنوز هم در یادهاست. حالا همزمان با سالروز رادیو، مدیر گروه فرهنگ و اندیشه رادیو ایران به بیان وضعیت این برنامه پرداخت و اعلام کرد تا شروع فصل جدید «قصه ظهر جمعه» این برنامه به صورت آرشیوی و با صدای محمدرضا سرشار پخش می‌شود.  یدالله گودرزی، مدیر گروه فرهنگ و اندیشه رادیو ایران درباره طرح‌هایی که برای فصل جدید این برنامه در رادیو ایران در دست برنامه‌ریزی است، یادآور شد: برای سری جدید گوینده‌های مختلفی را که از صدای خوبی برخوردار باشند و صدایشان نوستالژیک باشد، تست می‌کنیم تا بتوانیم کار ماندگاری تولید کنیم.