رفتار ناشایست و به کار بردن عبارات ناپسند برخی فوتبالیست‌ها در فوتبال ایران سابقه طولانی دارد. بازیکنانی که در روزهای ابتدایی فوتبال‌شان برای تیتر یک شدن در برخی رسانه‌ها و انجام مصاحبه سر و دست می‌شکنند تا شاید کمی بیشتر دیده شوند و ورق زندگی‌شان به سمت خوشبختی بچرخد اما به محض قرار گرفتن در نقطه شهرت همه آنچه را در گذشته بوده‌اند فراموش می‌کنند و در موضعی قرار می‌گیرند که گویی عالم و آدم به آنها بدهکارند.  آندرانیک تیموریان، کاپیتان تیم‌ملی فوتبال ایران روز گذشته مصاحبه‌ای قابل تامل انجام داد، صحبت‌هایی که به هیچ‌وجه نه در شأن وی و نه در شأن اصحاب رسانه نیست. باید از این بازیکن باتجربه پرسید رسانه‌ها و مخاطبان آن را که مردم هستند به چه تهدید کرده است؟ او به صراحت تهدید کرده که ‌ای اصحاب رسانه مرا مجبور نکنید برخلاف میل باطنی‌ام دیگر حتی برای احوالپرسی تلفن همراهم را جواب ندهم! در بخش دیگری از صحبت‌های تیموریان آمده است که خواهشا حرف‌های دوستانه را در قالب مصاحبه منتشر نکنید! اما باید از کاپیتان تیم‌ملی پرسید که وی به چه علت مباحثی را که بیان آنها هم برای خودش و هم برای تیم‌ملی فوتبال ایران حواشی خاصی را ایجاد می‌کند طرح کرده است و چه بدتر که این صحبت‌ها در قالب دوستانه و نه برای انتشار در رسانه‌ها باشد. تیموریان در صحبت‌های روز گذشته‌اش بیان کرده: «برای اصحاب رسانه ارزش و احترام بسیاری قائلم و گاهی به تماس‌های آنها پاسخ می‌دهم و احوالپرسی می‌کنم اما این پاسخگویی به منزله انجام مصاحبه نیست و دوستان رسانه‌ای‌ من باید شرایط حساس تیم‌ملی را درک کنند. خواهشا حرف‌های دوستانه را در قالب مصاحبه منتشر نکنند. بدون شک اگر این رویه ادامه پیدا کند، نه تنها اعتماد من سلب می‌شود بلکه مجبور می‌شوم برخلاف میل باطنی‌ام دیگر حتی برای احوالپرسی هم تلفن همراهم را جواب ندهم. از دوستان می‌خواهم موقعیت حساس تیم‌ملی را خوب درک کنند».  به چند نکته کوتاه و گذرا اشاره می‌کنیم، ابتدا اینکه کاپیتان تیم‌ملی از دوستان درخواست کرده که شرایط حساس تیم‌ملی را درک کنند اما سوال قابل طرح این است که آیا آندرانیک تیموریان خود به این مساله جامه عمل پوشانده یا خیر؟ اینکه صحبت‌های دوستانه او رسانه‌ای شده و ایجاد دردسر کرده نشان می‌دهد که کاپیتان تیم‌ملی خود به درستی این حساسیت را درک نکرده است. موضوع دوم ادبیاتی است که تیموریان به وسیله آنها اهالی رسانه را تهدید کرده است، اینکه اگر این رویه ادامه پیدا کند، نه تنها اعتمادش سلب بلکه مجبور می‌شود برخلاف میل باطنی‌ دیگر حتی برای احوالپرسی هم تلفن همراهش را جواب ندهد. ‌ای کاش کاپیتان تیم‌ملی فوتبال از کلام مناسب‌تری برای برخورد با رسانه‌ها و مخاطبان آنها که مردم هستند استفاده می‌کرد. تیموریان باید بداند در مقابل چه ایستاده و نقطه مقابلش را به چه چیزی تهدید کرده است؟ رسانه‌ها، مردم، مصاحبه نکردن... در پایان باید تاکید کنیم که نه تنها تیموریان بلکه سایر فوتبالیست‌ها و ورزشکاران که در حال حاضر در بالاترین سطح قرار گرفته‌اند بخش عمده‌ای از شهرت و محبوبیتی را که در جامعه به دست آورده‌اند مدیون همین رسانه‌ها هستند و نباید آن را نادیده بگیرند. کاش به یاد آورند روزهایی را که برای تیتر یک شدن در همین رسانه‌ها لحظه‌شماری می‌کردند و بعضا از همان فضایی که در اختیارشان قرار گرفت توانستند به موقعیتی مثال‌زدنی دست یابند. کاش هیچ وقت یادمان نرود چه بوده‌ایم و چه شده‌ایم، گاهی باید به یاد آوریم پل‌هایی را که از روی آنها رد شدیم و به موقعیتی رسیدیم که در خواب آرزویش را داشتیم.
 

دهن‌کجی مکزیکی‌ها به «ترامپ» با طلسم‌شکنی در خاک آمریکا
بدقدمی رئیس‌جمهور جنجالی
تیم‌ملی مکزیک در آغاز آخرین دور از مرحله انتخابی جام‌جهانی ۲۰۱۸ روسیه در منطقه کونکاکاف پیروزی شیرین و کنایه‌آمیزی را در خاک آمریکا کسب کرد. تنها 3 روز پس از پیروزی دونالد ترامپ، نامزد جمهوری‌خواه انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا که یکی از شعارهای انتخابی‌اش ممانعت از ورود مکزیکی‌ها به خاک آمریکا با کشیدن دیوار در مرز 2 کشور بود، مکزیکی‌ها همسایه شمالی‌شان را در خاک خودش مغلوب کردند. در نخستین دور از آخرین مرحله انتخابی جام‌جهانی 2018 روسیه در آمریکای شمالی، مرکزی و حوزه دریای کارائیب (کونکاکاف)، بامداد روز شنبه تیم‌ملی مکزیک در شهر کلمبوس، مرکز ایالت اوهایوی آمریکا برابر تیم‌ملی این کشور به میدان رفت و میزبانش را با نتیجه 2 بر یک شکست داد. میگل لایون گل نخست بازی را در دقیقه 20 به ثمر رساند اما 4 دقیقه بعد بابی وود گل خورده میزبان را جبران کرد.  با این حال مکزیکی‌ها در آخرین لحظات به هدف‌شان رسیدند و گلی که رافائل مارکس، مدافع پیشین بارسلونا در دقیقه 89 به ثمر رساند، 3 امتیاز بازی را برای «آزتک‌ها» به ارمغان آورد. پیروزی ارزشمندی که مکزیک کسب کرد، نخستین پیروزی‌اش در خاک آمریکا از سال 1972 بود و طلسم 44 ساله ناکامی‌های «ال‌تری» برای شکست دادن همسایه شمالی‌اش را شکست.

بازی انگلیس- اسکاتلند با درگیری هواداران
داربی ملی بریتانیا خالی از تنش و درگیری نبود. در پایان بازی تیم‌های ملی انگلیس و اسکاتلند در رقابت‌های مقدماتی جام‌جهانی 2018 در قاره اروپا، هواداران 2 تیم روی سکوهای ورزشگاه ومبلی به ایجاد درگیری و زدوخورد پرداختند. این درگیری در شب بزرگداشت قربانیان بریتانیایی جنگ اول جهانی چندان دامنه‌دار نبود اما یکی از هواداران که گویا علاقه زیادی به خودزنی داشت با صورتی خونین در جایگاه به تشویق تیمش می‌پرداخت و حسابی سوژه عکاسان شد!
هو شدن دوباره وین رونی در ومبلی
برخی هواداران تیم‌ملی فوتبال انگلیس در ورزشگاه ومبلی لندن و در جریان دیدار تیم‌های فوتبال انگلیس و اسکاتلند، رونی را «هو» کردند. تیم‌ملی فوتبال انگلیس در مرحله گروهی رقابت‌های راهیابی به جام‌جهانی 2018، در لندن و ورزشگاه ومبلی به مصاف اسکاتلند رفت که این بازی با برتری سه‌شیر‌ها به پایان رسید.  در این بازی باز هم برخی هواداران انگلیس اقدام به «هو» کردن وین رونی کاپیتان تیم‌ملی انگلیس کردند. پیش از این هم رونی در دیدار انگلیس مقابل مالت توسط برخی تماشاگران «هو» شده بود. این اتفاق در شرایطی رخ می‌دهد که رونی در تیم منچستریونایتد هم توسط ژوزه مورینیو نیمکت‌نشین شده است.

کفاشیان: عزاداری ایرانی‌ها خلاف اساسنامه نیست
رئیس سابق فدراسیون فوتبال ایران گفت: به رأی فیفا اعتراض داریم زیرا ما خلاف اساسنامه عمل نکرده‌ایم. علی کفاشیان، نایب‌رئیس فدراسیون فوتبال در جمع خبرنگاران درباره جریمه‌ای که فیفا، برای ایران بعد از بازی با کره‌جنوبی در نظر گرفت، اظهار داشت: ما به این موضوع اعتراض داریم بالاخره یکسری چیزها فرهنگی است و خلاف اساسنامه نبوده است.  اعتراض کرده‌ایم حالا باید برای تجدیدنظر به فیفا برود. وی در پاسخ به این سوال که یکی از بازی‌های ایران هم در شب 21 ماه رمضان افتاده است، برای تعویق این بازی برنامه‌ای دارید یا خیر؟ عنوان کرد: ما مکاتبه کردیم تا زمان را جلوتر بیندازیم اما چون از قبل مسابقات قرعه‌کشی شده برگزاری این رقابت‌ها در دستور کار قرار گرفته است.  کفاشیان همچنین در پاسخ به این سوال که برخی اعتقاد دارند این موضوع در دوره شما بسته شده، خاطرنشان کرد: ما از قبل گفته بودیم این زمان‌ها برای ما مهم است و نمی‌خواهیم در این روزها مسابقه‌ای داشته باشیم.  بعد از اینکه بازی‌ها قرعه‌‌کشی شد باز هم حرف‌مان را گفتیم اما آنها کار خود را انجام دادند.  حتی یک روزی که برای مسیحی‌ها مهم است مسابقه گذاشته بودند چون قرعه‌کشی‌ها انجام شده بود.
 

سروش رفیعی اینجا، آنجا، همه‌جا. بمب نیم‌فصل نقل و انتقالات از هفته‌ها پیش مشخص شده است. سروش رفیعی بازیکن تراکتورسازی با پایان خدمت سربازی‌اش به سوژه ویژه‌ای تبدیل خواهد شد. باز هم قرار است جنگ سرخابی‌ها بر سر یک بازیکن آغاز شود و البته این بار این جنگ 2 مدعی دیگر هم دارد؛ تراکتورسازی و فولاد خوزستان. در فصل نقل و انتقالات اتفاقات زیادی افتاد که در طول فصل نتیجه عکس داد. مثلا همه می‌گفتند استقلال صاحب بیشترین بمب و موفق‌تر از پرسپولیس بوده اما در طول فصل بمب‌های استقلال نتوانستند در حد و اندازه‌های خود ظاهر شوند و این پرسپولیس بود که از خریدهایش بیشترین استفاده را برد. حالا با در نظرگرفتن تمام این اتفاقات سوال این است که اگر بخواهیم از نظر فنی در نظر بگیریم و کری‌خوانی‌‌های معمول تیم‌ها در جذب بازیکن را حذف کنیم، سروش رفیعی از نظر فنی بیشتر به درد کدام تیم می‌خورد. هومن افاضلی استقلال را گزینه مناسبی برای بازیکن تراکتورسازی نمی‌داند: «نگاهی به لیست استقلال بیندازید. در همین هفته‌ها در هر بازی چندین و چند بازیکن بزرگ، نام‌آشنا و باتجربه بین‌المللی از جمله حاج‌محمدی، افشین و برزای از لیست استقلال کنار گذاشته می‌شوند. بازیکنان داخل زمین هم هنوز ثبات کامل پیدا نکرده‌اند. بهنام برزای، بختیار رحمانی و جابرانصاری و فرشید باقری گزینه‌‌های این تیم در میانه میدان هستند و اضافه‌شدن سروش رفیعی فقط می‌تواند پیچیدگی و سردرگمی در میانه میدان را بیشتر کند. به نظر می‌رسد منصوریان به جای ‌اضافه کردن سروش رفیعی به تیمش بهتر است به دنبال استفاده بهینه از مهره‌‌های فعلی‌اش باشد.» با این حال انگار سرمربی آبی‌ها همچنان تاکتیک نقل و انتقالاتی خودش را دارد. هر بازیکنی به استقلال بیاید تا پرسپولیسی نشود. منصوریان در فصل نقل و انتقالات با این تاکتیک عمل کرد و بیشتر تمرکزش روی قدرتمند نشدن حریف بود و به همین دلیل بازیکنانی را گرفت که هیچ‌جایی برای آنها روی نیمکت ندارد. حالا انگار با وجود تمام مشکلات و حاشیه‌های تیمش او این تفکر را تغییر نداده است. اما پرسپولیس؛ این تیم برخلاف استقلال به‌خاطر اینکه به ثبات کامل رسیده و ترکیب خود را شناخته به نظر می‌رسد نیازی به سروش رفیعی ندارد. هومن افاضلی اما این حرف را قبول ندارد: «پرسپولیس برخلاف استقلال نیمکت خیلی قوی ندارد و دست برانکو برای استفاده از سیستم چرخشی خیلی باز نیست. حضور رفیعی می‌‌تواند میانه میدان و همچنین نیمکت پرسپولیس را قوی‌تر کند. سروش از جمله بازیکنانی بود که برانکو از ابتدای فصل روی جذب آن اصرار داشت و به همین دلیل در تفکرات تاکتیکی‌اش جای او را مشخص کرده بود. حضور رفیعی می‌تواند به پرسپولیس کمک زیادی کند. سروش رفیعی کیفیت لازم را برای اضافه شدن به ترکیب اصلی پرسپولیس دارد». استقلال یا پرسپولیس؟ شاید هم ماندن در تراکتور که هم جایش در ترکیب اصلی ثابت و مشخص است و دیگر نیازی به تلاش مضاعف برای رسیدن به ترکیب و جاافتادن و هماهنگ‌شدن ندارد. شاید هم اجبار و بازگشت به فولاد. کدام سرنوشت برای بمب فعلی نقل‌وانتقالات رقم خواهد خورد؟
 

 کاوه رضایی را باید پرحاشیه‌ترین بازیکن این روزهای استقلال دانست؛ مهاجمی که تا یک‌قدمی قرمز شدن پیش رفت اما با قراردادی پر ابهام لباس استقلال را بر تن کرد.
حالا این سوال به وجود آمده است که بهرام افشارزاده دقیقا چه چیزی را امضا کرده و رقم واقعی این قرارداد چند تومان است؟
بعد از گذشت چند ماه از حضور کاوه رضایی در استقلال، معلوم شده چرا پرسپولیسی‌ها برای قرارداد با او شرط قطع همکاری با مدیربرنامه‌هایش را گذاشته بودند.  صحبت‌های اخیر مدیربرنامه‌های رضایی درباره پیشنهاد از چین و رقم قرارداد این بازیکن با استقلال، باعث شده موضوع رقم و آپشن‌های قرارداد او به سوژه اول رسانه‌ها تبدیل شود و استقلال به‌خاطر بستن قراردادهای گرانقیمت با آپشن جدایی در هر مقطع از فصل، تحت فشار قرار بگیرد.  استقلالی‌ها که زمان ثبت قراردادهای‌شان حسابی در ثبت اعلام رقم وسواس به خرج دادند، حالا مجبورند ریز قراردادهای‌شان را در رسانه‌ها توضیح بدهند. رقم واقعی قرارداد کاوه رضایی و استقلال، یک‌میلیارد و 600 میلیون تومان است.  یک‌میلیارد از این رقم به عنوان قرارداد قطعی ثبت شده و بقیه به صورت آپشن اضافه شده‌است.  باشگاه استقلال و مدیربرنامه‌های رضایی، هر دو چنین قراردادی را تایید کرده‌اند و فقط تفاوت بر سر نحوه پرداخت آپشن‌هاست.  مدیربرنامه‌های رضایی اعتقاد دارد این آپشن‌ها صوری است و تمام 600 میلیون به رضایی تعلق می‌گیرد اما معاون حقوقی باشگاه استقلال بدون توضیح درباره اینکه رضایی براساس چه آپشن‌هایی 600 میلیون اضافی را می‌گیرد، می‌گوید این رقم جزو قرارداد قطعی او نیست: «این صحبتی که درباره آپشن می‌گویند درست است ولی مدیربرنامه رضایی مدعی است اینها را به صورت صوری نوشته‌اند یعنی قرارداد قطعی او یک میلیارد و 600 میلیون تومان است و این آپشن‌ها به صورت صوری در قرارداد آمده است، یعنی آن 600 میلیونی که به صورت آپشن نوشته شده  باید پرداخت شود ولی آن چیزی که روی کاغذ آمده و قابل استناد است همین یک‌میلیارد قرارداد قطعی و 600 میلیون به صورت آپشن است». حتی معاون حقوقی استقلال هم پرداخت صددرصدی آپشن‌های رضایی را رد نکرده و فقط گفته این رقم جزو قرارداد رسمی او نیست.  قرارداد یک‌میلیارد و 600 میلیونی رضایی، او را تبدیل به گران‌ترین بازیکن لیگ برتر خواهد کرد.  گران‌تر از آندو، حدادی‌فر و ادینیو که چند ماه قبل به خاطر اعلام رقم‌های رسمی‌شان به عنوان گران‌ترین ستاره‌های لیگ معرفی شدند.
 

جیسون هامفریز: وقتی پپ گوآردیولا تصمیم می‌گیرد درست بعد از اتمام یک بازی به وسط زمین برود و همانجا شروع به سخنرانی‌ در باب بازی منطقه‌ای کند، معنی‌اش این است که بازیکنی که مخاطب این خطابه قرار گرفته، از نظر او ارزشش را دارد. این دقیقا اتفاقی بود که برای جاشوا کیمیچ بعد از تساوی بدون گل بایرن‌مونیخ در زمین بروسیادورتموند رخ داد؛ وقتی گوآردیولا به وسط زمین دوید، شاگرد 21 ساله‌اش را گرفت و تصویری از خودش ساخت که تلفیقی بود از یک استراتژیست تاکتیکی- احساساتی و بازیل فالتی (کاراکتر سریال
کمدی Fawlty Towers با بازی جان کلیز که حرکات دست و پای معروفی داشت). این برخورد کوتاه اما فشرده، با در آغوش هم قرارگرفتن گوآردیولا و کیمیچ به پایان رسید و خیلی زود هرگونه شک و تردیدی درباره‌ به مشکل خوردن این دو بر طرف شد: «من خیلی جاشوا را دوست دارم. من عاشق اینم که با این بازیکنا که می‌خوان یاد بگیرن و پیشرفت کنن کار کنم». نکته‌ کلیدی همین بود؛ حرکت گوآردیولا نه در جهت حمله‌ای در ملاعام به بازیکنش، بلکه واکنش آنی از سوی استادی بود که مطمئن بود شاگردش حرفش را درک می‌کند و برداشتی نادرست از آن نخواهد داشت. خود کیمیچ هم در توضیح این اتفاق گفت به هیچ‌وجه غیرعادی نبوده و همه می‌دانند یا باید بدانند که گوآردیولا مربی‌ای است که مدام بازیکنانش را تصحیح می‌کند و می‌خواهد بالاترین استفاده را از پتانسیل‌شان ببرد. اما جدا از این پتانسیل بالا در کیمیچ، احتمالا این اشتیاق بالای او به یادگیری بود که بیش از بقیه توجه گوآردیولا را جذب کرده بود. توانایی‌های تکنیکی و هوش بالای تاکتیکی کیمیچ او را بدل به جواهری برای هر مربی مدرنی کرده، مربیانی که دیگر به تربیت و رشد بازیکنان صرفا یک پسته فکر نمی‌کنند. کیمیچ سال 1995 در اشتوتگارت متولد شد و در 12 سالگی به باشگاه وی‌اف‌بی اشتوتگارت پیوست. با اینکه مسؤولان آکادمی و مربیان تیم‌های پایه‌ باشگاه، باشگاهی که سنت عمیقی در رشد دادن بازیکنان جوان و تحویل‌شان به تیم اول دارد، امید زیادی به آینده‌ کیمیچ در اشتوتگارت داشتند اما در عین ناباوری‌ و ناراحتی‌شان، او سال 2013 به آربی‌لایپزیگ در دسته‌ سوم پیوست، بدون اینکه حتی یک بار هم برای تیم اصلی به زمین برود. با اینکه اشتوتگارت بعد از انتقال کیمیچ از لایپزیگ به بایرن‌مونیخ سودی دیگر هم نصیبش شد اما تصمیم آنها مبنی بر رها کردن پدیده‌ نوجوان‌شان در بهترین حالت کوته‌فکرانه بود. کیمیچ بعد از اینکه 53 بار برای لایپزیگ در دسته‌های سوم و دوم بازی کرد، اغلب در نقش هافبک دفاعی و یک شماره‌ 6 کلاسیک، در ابتدای فصل پیش به بایرن پیوست اما گوآردیولا که خودش همراه با ماتیاس سامر، مدیر ورزشی وقت باشگاه، بر این انتقال نظارت کرده بود، طرح‌های دیگری برای کیمیچ در سرش داشت. تحت نظر گوآردیولا کیمیچ از یک هافبک دفاعی فیزیکی به یک مدافع میانی پا به توپ و با ظرافت تبدیل شد و در مرحله‌ بعد هم در سیستم 3-3-4 نقش هافبکی هجومی را به خودش گرفت. همین بازتعریف شدن کیمیچ ارزش 7 میلیون یورویی را که بایرن برایش پرداخته بود داشت. چندکاره و چندپسته بودن کیمیچ واقعا کیفیتی چشمگیر است اما راه رسیدن او به چنین جایگاهی به هیچ‌وجه سهل و آسان نبوده و با سعی و تلاش زیاد به دست آمده، همانطور که خطابه‌ تاکتیکی گوآردیولا بعد از بازی مقابل دورتموند گوشه‌ای از این راه را نشان داد. کیمیچ بازیکنی بود درست از جنس بازیکنان گوآردیولایی؛ باهوش، پا به توپ و سر بالا. پیشرفت کیمیچ در بایرن و بوندسلیگا در فصل پیش باعث شد خیلی زود به تیم‌ملی هم دعوت شود و نقشی کلیدی برای آلمان در یورو 2016 بازی کند و حتی در تیم منتخب یوفا در پایان تورنمنت هم قرار بگیرد اما وقتی گوآردیولا مونیخ را به مقصد منچستر ترک کرد، ایدئولوژی فوتبالش را هم با خودش برد، ایدئولوژی‌ای که کیمیچ با آن رشد و پیشرفت کرده بود. تغییر مربی یعنی پاک شدن کارنامه‌ تمام بازیکنان، اتفاقی که برای از ترکیب اصلی دورمانده‌ها خوشایند است اما برای بازیکنان اصلی با سرگشتگی همراه می‌شود: آیا کیمیچ جایی در برنامه‌های کارلو آنچلوتی داشت؟ آنچلوتی در تابستان 2 نام بزرگ با خودش به آلیانس آرنا آورد؛ متس هوملز و رناتو سانچس. 2 بازیکنی که دقیقا در پست‌های کیمیچ بازی می‌کردند. با قرار گرفتن هوملز در قلب خط دفاعی کنار جروم بوآتنگ و حضور فیلیپ لام به عنوان دفاع راست، دیگر جایی برای کیمیچ در این خط نبود. در خط میانی هم مثلث محبوب کارلتو، متشکل از ژابی آلونسو، تیاگو آلکانتارا و آرتورو ویدال حتی جایی به رناتوی 35 میلیون یورویی نمی‌داد، چه برسد به کیمیچ اما تنها 2 ماه بعد، کیمیچ نه‌تنها جایی در ترکیب اصلی پیدا کرده بود، بلکه به آماده‌ترین بازیکن بایرن بدل شده بود. کیمیچ نه‌تنها در تمام بازی‌ها به زمین می‌رفت، بلکه پشت سر هم گل هم می‌زد.